Sinds Een Dag Of Twee... - 12

Beste, deel 12 is ietwat uit de klauwen gelopen, waardoor ik het in tweeën heb moeten knippen.
Mocht er animo of belangstelling voor zijn, kan ik eventueel, bij hoge uitzondering :-)….het volgende deel dit weekend nog plaatsen. Anders schuif ik het wel een weekje op. Voor reacties, vragen, opmerkingen, suggesties of verzoekjes, sta ik natuurlijk altijd open.
Echter zoals al eerder aangegeven met deze verhaallijn: It has to get worse, before it gets better…!
Als altijd, dank voor het lezen!

Rainman


Alex was even verbaasd over deze ontboezeming.
“Ik zie je steeds meer als een vriendin dan een factuur die ik moet betalen,” zei hij toen heel plastisch.
Lotte schoot opeens in de lach.
“Als een factuur? Dus je zag me eerst alleen maar als een stukje papier?”
Alex onderkende die ietwat vreemde vergelijking en schoot ook even in de lach.
“Je snapt denk ik wel wat ik bedoel, ten minste dat hoop ik….”
“Ja, dat snap ik wel degelijk,” antwoordde Lotte. “De verhoudingen tussen opdrachtgever en opdrachtnemer vervagen. Of zijn misschien al weg. Dat is ook wat ik bedoelde met mijn vorige opmerking. Dit is mij nog nooit gebeurd, om zo open, eerlijk en mezelf te zijn in een zakelijke relatie.” “Laat staan dat een klant mij op de mond kust, al was het dan ook maar heel kort,” vervolgt ze met een glimlach.

Nog steeds heeft ze, onder het praten, haar hoofd liefdevol op zijn schouder liggen. En ook Alex houdt haar nog steeds vast. Het lijkt zelfs wel of hij bij ieder gesproken woord haar nog dichter tegen zich aantrekt. Ergens diep van binnen zou hij haar nooit meer willen loslaten, haar nooit meer laten gaan. Gevoelens van gelukzaligheid en droefheid stromen tegelijkertijd door zijn lichaam. Voor nu koestert hij dit moment, wetende dat ze over een paar maanden door een andere man, haar vriend, ten huwelijk gevraagd zal worden. Deze onmogelijk liefde.

Ook Lotte voelt zijn arm om haar heen geslagen, zijn kracht, zijn warmte. Ze sluit haar ogen en geniet in stilte. Ze begint gevoelens te krijgen voor Alex. Gevoelens die ze niet zou moeten hebben, nee, zou mogen hebben. In het begin verwierp ze de ontegenzeggelijke aantrekkingskracht die er tussen hun was. Het was iets fysieks, iets nieuws, gewoon een mega interessante man. Maar nu ze bijna een week alleen met hem had opgetrokken, ze hem beter had leren kennen, was die aantrekkingskracht alleen maar groter geworden. Ze viel in slaap met Alex en ze werd wakker met Alex.
Ze opende haar ogen en ze dacht heel even aan Teun. Dit, deze geweldige man naast haar, mocht niet.

“Ik vind je leuk, ik vind je eigenlijk heel leuk. Als vriendin,” haastte hij zich te zeggen. “Ik voelde al een klik vanaf het eerste moment bij Joris in het koffietentje. En nu ik je een hele week meemaak, is die klik, die connectie, alleen maar groter geworden. We hebben zoveel raakvlakken, dezelfde humor, dezelfde interesses, noem maar op. Ik hoop dat als dit achter de rug,” doelend op het feestje, “dat we dan nog eens kunnen afspreken voor een borreltje of een lekker etentje.”
“Uiteraard met Teun, Esther en eventueel anderen,” zei hij opnieuw snel er achter aan.

Lotte richtte zich op een keek hem even aan en besloot alles op tafel te gooien.

“Ik heb hetzelfde gevoel bij jou, Alex. En nog veel meer dan dat. Jij laat me dingen voelen, ervaren, maakt iets in me los, wat ik nog nooit bij welke man dan ook heb gehad. Jij bent gevaarlijk voor mij, Alex. Gevaarlijk, terwijl je niet eens je best doet en dat beangstigd me.”

Even zweeg ze. Alex had haar inmiddels los gelaten, geschrokken als hij was door haar openheid.
Hij zocht naar de juiste woorden.

“Het spijt me, Lotte,” zei hij uiteindelijk. “Dat is nooit mijn bedoeling geweest. Ik ben gewoon mezelf. Maar ik heb heel veel respect voor je en ik wil niet die klootzak zijn, die gaat morren in een mooie en liefdevolle relatie. Ongeacht wat IK voor jou voel.”

Lotte staarde voor zich uit. Ze dacht weer aan Teun en aan de belofte die ze met zich zelf had gemaakt. Nooit meer zou ze een andere man zo willen kwetsen, zoals op het eindexamenfeest. Nooit meer zou ze vreemd gaan. Nooit meer zou ze iemand zoveel verdriet en pijn willen doen.
Langzaam legde ze haar hoofd weer op zijn schouder.

“Dat weet ik, Alex,” zei ze rustig. “Daarvoor ben je teveel een gentleman, te eerlijk, lief en oprecht. Dat zou ik mezelf ook nooit toestaan. Nou pak me alsjeblieft weer vast, wil je. Als vrienden onder elkaar?”

Een tijdje bleven ze zo zitten, zwijgend, starend. Allebei diep in gedachten verzonken.
Als twee vrienden?
Het was Alex die de stilte weer verbrak.

“Zullen we de rest van de tuin nog even bekijken?”
“Dat is goed,” antwoordde Lotte.

En langzaam stonden ze op en maakten ze een rondje door de prachtige tuin.
Overal was het uitzicht schitterend en Alex was blij met de keuze voor deze locatie.
Hier konden ze wel een feestje vieren. Hij wist toen nog niet dat dit zijn meest memorabele en intense verjaardag ooit zou worden.

Toen ze alles wel zo’n beetje gezien hadden, liepen ze terug naar het landhuis.
Ze namen afscheid van de huismeester en vertrokken met de auto weer naar Florence. Terug voor een laatste avondje in deze prachtige stad. Onderweg hadden ze opnieuw geanimeerde gesprekken.

Beiden repten met geen woord meer over het gesprek van eerder die middag in de tuin. En toch hoe luchtig ze er nu ook over deden, het gesprek had toch een diepe impact gehad op hun gemoedstoestand en hoe ze over elkaar dachten. Bewust hadden ze een muurtje opgebouwd. Maar feitelijk was dit niet meer dan een nevel, iets waar je zo doorheen prikte. Ze beseften dat ze niet samen konden zijn, niet samen mochten zijn. Maar beiden wisten ook, diep, heel diep van binnen dat hun gevoelens, hun wederzijdse aantrekkingskracht, nooit zou verdwijnen. Nooit. Hoe hard de ratio er ook tegen vocht.

Opeens ging de telefoon van Alex af. Na veel gehannes had hij hem eindelijk uit zijn broekzak gevist en zag hij dat het Esther was. Omdat hij nou niet bepaald handsfree bezig was, gaf hij de telefoon aan Lotte. Die fronste even haar wenkbrauwen en nam toen het telefoontje aan. Vlug zette ze de telefoon op speaker zodat Alex kon mee luisteren.

“Goedemiddag meneer de Beijer, u spreekt met Es!” klonk het opgewekt. En zonder op een antwoord te wachten babbelde ze gewoon verder.
“Alex, het heeft even geduurd, maar ik ben er uit. Ik weet wat ik zaterdag wil gaan koken. Dus zorg maar voor een goede appetit.”
Alex en Lotte keken elkaar even aan en konden met moeite hun lach inhouden.
“Ik kwam trouwens een oude vlam tegen in de supermarkt. Die eikel. Die gast heeft me een hele tijd geleden laten zitten en nou dacht ie dat we draad weer zouden oppakken. Echt niet, wat een mafklapper. Heb hem even vakkundig afgepoeierd!”
“Hoi Esther, met Lotte. Je staat trouwens op de speaker, dus Alex kan mee luisteren.”

Even was het eindelijk stil aan de andere kant aan de lijn.

“Oh, ja. Shit. Natuurlijk. Nou, dat treft dan, want ik heb jullie allebei even nodig.”

Even klonk wat geritsel van papier op de achtergrond. “Kut, kut, kut. Op de speaker natuurlijk! Kut, kut, kut,” mompelde ze zachtjes. Alex en Lotte barstten nu allebei in lachen uit, terwijl ze Esther zo bezig hoorden.

“Ja, ja, lach die lieve en hardwerkende Esther maar uit. Jullie op vakantie en ik maar werken!”
“Esther,” zei Alex. “Ik verheug me op zaterdag. Maak jij maar wat lekkers klaar dan zorg ik voor de wijn!”
“Oh, hier heb ik het. Ja, is goed Alex. Maar even werk en privé gescheiden houden ja. Dank je. Ik ben druk bezig voor jou en teveel afleiding kan ik dan niet gebruiken!”

Alle drie schoten ze nu in een onbedaarlijke lach.

“Wat wilde je bespreken?” vroeg Lotte toen ze weer tot rust waren gekomen.
“Ja, klopt, zonder geintjes. Ik heb jullie echt even allebei nodig. Ik ben bezig met de indeling van de gasten. Op basis van de hotels die jullie hebben doorgegeven deze week, past het net niet allemaal.”
“En dat betekent?” vroeg Alex.
“Dat betekent dat de enige oplossing die ik kan bedenken is, dat enkele collega’s van jou ook in het landhuis verblijven. Ik heb je familie, vrienden en ons, daar al ondergebracht en er is nog plek over.”

Alex en Lotte keken elkaar even aan.
“Dat is jouw beslissing, Alex,” zei Lotte. “Of we moeten nog op zoek naar een extra hotel?”
“Nee, nee, daar heb ik eigenlijk geen zin in. Ik denk inderdaad dat dit de meest praktische oplossing is. Zeker als er nog ruimte over is in het landhuisje….”
“Esther?”
“Ja?”
“Doe het maar, zet maar wat collega’s in het landhuis erbij. Ik wil dan wel dat je mijn bedrijfsleider, Ruud Berensteijn, samen met zijn gezin er sowieso bij plaatst. Voor de rest maakt het me niet zoveel uit, wie wel en wie niet.”
“Ok!” zei Esther “dan ga ik dat regelen.”

Vervolgens spraken ze nog een paar minuten over wat zaken die nog uitgewerkt moesten en welke afspraken ze overal gemaakt hadden. Daarna hingen ze op en was de rust wedergekeerd in de auto.

De rest van de autorit verliep relaxed en gezellig. Ze namen nog wat details door voor het feest en voor ze het wisten waren ze alweer terug bij het hotel.
Toen ze de lobby inliepen, bleef Lotte opeens staan.
“Ik wil nog heel even de stad inlopen. Beetje shoppen, kijken voor wat leuks voor vanavond.” zei ze.
“Moet ik mee?” vroeg Alex terwijl hij gespeeld een zuur gezicht trok.
“Mannen! Jullie zijn ook allemaal hetzelfde. Nee, je mag zelfs niet mee. Ga maar wat leuks voor jezelf doen,” zei ze met een glimlach.
“Prima, dan zie ik je straks wel weer.”

Alex nam de lift naar boven, terwijl Lotte in d’r eentje op zoek ging naar wat leuke winkeltjes in Florence.
Aangekomen op zijn kamer, schopte Alex zijn schoenen uit en plofte neer op zijn bed. In gedachten liet hij de dag nogmaals de revue passeren en dan met name het intieme en open gesprek met Lotte.
Ze had duidelijk gevoelens voor hem. En hij voor haar. Gevoelens die verder gingen dan alleen het “goed met elkaar kunnen vinden” of gevoelens die je hebt ten opzichte van je vrienden, zoals met Joris en Laura. Ze had hem gevaarlijk genoemd. En hij wist precies wat ze bedoelde. Gevaarlijk voor haar relatie en dat was nu juiste het laatste wat Alex wilde, een relatie kapot maken. Ook al had hij nog een appeltje te schillen met de wederhelft van haar relatie.

Zijn gedachten bleven rond malen en hij besefte dat vrijwel onmogelijk was om vrienden met haar te worden, te zijn dan wel te blijven. Haar uit zijn leven bannen? Contact vermijden? Afstand houden? Dat wilde hij ook niet. Dus er was eigenlijk geen gulden middenweg.
Hij wilde er eigenlijk niet aan denken, maar heel diep van binnen moest hij erkennen dat hij verliefd was geworden op die prachtige vrouw. En in die zin was zij ook gevaarlijk voor hem. Want hij wist niet zeker of hij zich kon inhouden en de beheerste gentleman zou zijn als ze te dichtbij kwam, letterlijk en figuurlijk.

Na een half uurtje, waarin hij zichzelf helemaal gek had gemaakt, stond hij op, nam een biertje en ging op het balkon zitten. Langzaam kwam hij weer tot rust. Hij nam zijn telefoon erbij en ging wat emails en berichten beantwoorden.

Hij had totaal geen besef van tijd, toen er opeens op zijn deur werd geklopt. Hij keek op zijn horloge en zag dat er weer anderhalf uur verstreken was. Hij stond op om de deur open te maken.
Op de drempel stond Lotte met een big smile en 2 tasjes in haar hand.
“Gelukt!” zei ze vrolijk en ze liep zonder wat te vragen langs hem door de kamer binnen.
“Ben je wel geslaagd?” vroeg Alex verbaasde met een blik op de 2 tasjes.
“Ja, hoezo?”
“Nou, volgens mij zijn 2 tasjes een schamele oogst als een vrouw in haar eentje gaat shoppen!”
“Och, Alex toch,” zei ze gekscherend. “Het gaat niet altijd om de kwantiteit maar om de kwaliteit!”
“Net als bij de sex eigenlijk,” antwoordde Alex brutaal.

Lotte keek hem even met grote ogen aan en stond een paar seconden met haar mond vol tanden naar zijn uitgestreken gezicht te kijken.

“Hmm, feitelijk wel ja, maar de sex is wel aanzienlijk goedkoper dan dit,” zei ze uiteindelijk terwijl ze de tasjes omhoog hield. “Smerig mannetje!” kwam er nog achteraan, waarna ze allebei in de lach schoten.

“Wil je wat drinken?” vroeg Alex.
“Ja, lekker. Doe maar een biertje, want de wijn hier is niet te hachelen.”
En nadat Alex een biertje had gepakt voor Lotte, gingen ze samen op het balkon zitten.
“Onze laatste avond hier,” begon Lotte. “Het is werkelijk voorbij gevlogen!”
“Heb je genoten?”
“Zeker weten, kijk ik was natuurlijk al verknocht aan dit land, maar hier in Toscane was ik nog niet geweest. Maar fuck, wat is het hier mooi en dan hebben we nog lang niet alles gezien.”
“Misschien iets voor een volgende keer,” zei Alex.

Lotte antwoordde niet direct, maar allebei dachten ze hetzelfde. Zou er een volgende keer komen?
Was dat wel verstandig?

“Ik heb behoorlijk wat straatjes afgestruind vanmiddag,” begon Lotte weer. “En toen stuitte ik op een leuk, heel trendy restaurantje. Echt heel modern, maar wel gezellig. Hier vlakbij op een paar minuutjes lopen. En ik hoop dat je het niet erg vindt, maar ik heb er een reservering gemaakt voor vanavond.”
“Zeker niet. Ik laat me graag verrassen, zeker op culinair gebied. Leuk!” reageerde Alex opgetogen.
“Oh, en ik zou het fijn vinden, als ik jou een keer mag trakteren. Je hebt al zoveel betaald en geregeld, dat dit het minste is wat ik kan doen. En ik duld eigenlijk ook geen tegenspraak.”
“Dan zul je die ook niet krijgen, mevrouw. Al is het niet te vreten, maar ik neem nu natuurlijk wel het duurste wat op de kaart staat!” zei hij grinnikend.
“Tuurlijk, de Beijer, doe wat je niet laten kan,” en ze nam nog een slok van haar bier.

In stilte dronken ze hun biertje, genietend van hun laatste avond in deze prachtige stad.
“Wat heb je eigenlijk gekocht?” vroeg Alex op gegeven moment.
“Oh, shit, bijna vergeten”. En ze pakte de tasjes op keek er even in en gaf er toen eentje aan Alex.
“Klein cadeautje of bedankje, whatever!”
Verbaasd nam Alex het tasje aan en keek er even in.
“Oh, wat leuk en lief. Dat had je toch niet hoeven doen,” zei hij glunderend terwijl hij een schitterend, licht blauw hemd uit het tasje haalde.
“Ik hoop dat de maat goed is. Maar ik vond de kleur mooi. Zal goed passen bij die gebruinde kop van je!”
“Nou, dat zullen we vanavond dan wel zien. Nogmaals, dank je wel, Lotte! En wat zit er in dat andere tasje?”
“Verrassing. En cadeautje voor mezelf. En jij moet ook afwachten tot vanavond!” zei ze geheimzinnig.

Rustig dronk ze haar bierflesje leeg en stond vervolgens op.
“Ik ga me verzorgen. De reservering is voor 20.00 uur. Zie ik je straks weer in de lobby? Rond 19.45 uur?”
“Ik zou het niet willen missen! Tot straks.”
En weg was ze.

Klokslag 19.45 uur stond Alex al in de lobby. Hij had, uiteraard, zijn nieuwe hemd aangetrokken en droeg daaronder een strakke spijkerbroek. Hij had een lekker luchtje opgedaan en stond door wat folders te bladeren. Af en toe wierp hij een blik op de lift, waar Lotte ieder moment uit kon komen.
Toen de liftdeuren voor de derde keer open gingen, stapte Lotte eindelijk naar buiten.
Hij moest even knipperen met zijn ogen en zijn mond viel open van verbazing. “Godverdomme, Lotte,” fluisterde hij in zichzelf. Een aparte sensatie trok door zijn lichaam en zijn pik roerde zich meteen. “Godverdomme, “ zei hij nog eens.
Lotte kwam vlug op hem afgelopen. Ze had haar donkerblonde haar strak naar achter getrokken en een hoge staart gemaakt. Ze droeg iets meer make up dan normaal en ze had haar lippen gestift in een licht roze kleur. Maar haar kleding trok nog de meeste aandacht.
Ze had een olijfkleurige jumpsuit aan, waarin haar waanzinnige lichaam perfect in uitkwam. Als ware het voor haar gemaakt. Mooi strak aan de bovenkant, uitlopend in wijde pijpen met witte sneakers om het af te maken. Voor haar doen, liet ze behoorlijk wat van haar decolleté zien. De aanzet van haar borsten was te zien en voor de rest mocht je je verbeelding gebruiken. En verbeelding had Alex voldoende.

Toen ze bij Alex was aangekomen, draaide ze even een rondje om haar as.
“Mooi?” vroeg ze. Alex kon zijn ogen niet van haar afhouden. Haar heerlijke kontje was perfect zichtbaar zonder ordinair te zijn. Hier stond een zelfbewuste, sensuele vrouw, die met hem een avondje op stap ging. Met hem, bedacht hij zich.
“Jezus, Lotte,” wist hij uit te brengen. “Je ziet er waanzinnig uit. Nee, je bent een waanzinnig mooie vrouw en ik prijs me gelukkig dat ik met jou een hapje mag gaan eten.”
Blozend nam ze de complimenten in ontvangst.
“Dank je wel, Alex. Dat hemd staat je trouwens ook erg goed!”
“Schei uit, zeg. Ik val in het niet bij jouw verschijning!” Even zweeg hij en keek haar weer aan.
“Zullen we dan maar?” En hij stak zijn hand uit. Gretig pakte ze die vast en hand in hand liepen ze het hotel uit.

Een kleine 10 minuten later waren ze al bij het restaurant aangekomen. Het was inderdaad een trendy en hip restaurant. De tafels waren modern en strak ingedekt en er was veel gebruik gemaakt van glas in het interieur. De keuken was open, zodat je exact kon zien wat ze daar aan het uitspoken waren. Ondanks het relatief vroege uur, was het toch al een en al bedrijvigheid wat daar de klok sloeg.
Een geoliede machine, zo leek het. Die bedrijvigheid kwam mede voort uit het feit dat het restaurant toch al nagenoeg vol zat. Het leek the place to be in Florence en Alex kon de keuze van Lotte wel waarderen. De tent zat vol met Italianen en het was hier echt zien en gezien worden. Bij binnenkomst kregen ze dan ook het nodige bekijks.

Maar er stapte dan ook wel even een koppel de zaak binnen. Zowel Alex als Lotte voelden de ogen in hun rug prikken, maar ze trokken zich er niets van aan. Beiden waren wel wat gewend.

Een serveerster leidde hun naar een tafel aan de zijkant van de zaak. Galant bleef Alex staan en schoof de stoel van Lotte aan terwijl ze ging zitten.
Tegenover hun zat een jong en charmant koppeltje. De man verslikte zich bijna toen Lotte een beetje voorover boog toen ze ging zitten en hij zo een klein inkijkje kreeg in haar decolleté. Ook de vrouw zat als versteend voor zich uit te kijken, waar alleen haar ogen op en neer gingen met elke beweging die Alex maakte.
Aan het tafeltje naast hun zaten twee bloedmooie, Italiaanse vrouwen die afgaande op hun outfit al klaar waren om naar de disco te gaan. De blondine was druk bezig op haar telefoon, terwijl de andere vrouw brutaal Alex bleef aanstaren. Zij was erg knap met gitzwart, lang haar wat losjes over haar schouders viel. Ze gaf hem een klein knipoogje en keek vervolgens verleidelijk de andere kant op. Alex ging op zijn stoel zitten en keek vervolgens weer in haar richting. Hij wachtte net zo lang tot er weer oogcontact was en toverde toen een glimlach op zijn gezicht. Hij knikte kort en gaf toen ook een knipoog terug. De vrouw was even van haar apropos en keek vlug weg. Dit was ze niet gewend, normaal had en hield zij het initiatief en liepen de mannen als een puppy achter haar aan. Deze echter niet.
Alles bij elkaar had dit nog geen 10 seconden geduurd.

“Zo,” zei Alex, “dat was de introductie en we hebben ook meteen de vlees keuring gehad.”
“Ja, erg hè,” antwoordde Lotte. “Dit wist ik niet van tevoren.”
“Maakt toch niet uit, ik heb wel ergere dingen meegemaakt. En ik weet zeker dat dit ook niet de eerste keer is dat jij mentaal wordt uitgekleed.”
“Nee, dat klopt ook wel weer. Alhoewel ik toch liever fysiek wordt uitgekleed.” En meteen sloeg ze haar hand voor de mond.
Alex schoot meteen in de lach.
“Ja, dat kan ik me voorstellen,” zei hij, “Maar ik denk dat dit met de kleren die je nu aanhebt wel wat langer kan gaan duren!”
Lotte moest nu ook weer lachen.
“Daar zeg je inderdaad wat. Als ik moet gaan plassen, ben ik wel even bezig met deze jumpsuit.”

Even later kwam de serveerster de menukaarten brengen en nam ze meteen hun drank bestelling op.
Schalks keek ze even naar Alex en met een glimlach liep ze weer weg.

“Jezus Alex,” zei Lotte die het ook had gezien. “Als je niet oppast, moet je de vrouwen vanavond van je afslaan!”
“Hmm,” zei Alex opeens serieus. “Dat kan dan wel zo zijn, maar ik ben hier vanavond al met een mooie vrouw. Misschien moet ik dat de rest van het gezelschap hier ook maar eens duidelijk maken. En deze vrouw verdient en krijgt mijn volle aandacht.”
Na dat gezegd hebbende, pakte hij haar hand vast en boog zich voorover. Teder kuste hij haar lippen en hield deze pose een paar seconden vast.
Tintelingen schoten door beider lichamen en Lotte voelde hoe haar tepels al direct een eigen leven gingen leiden. Tering, dacht ze, en dat na één kus. Ook Alex’ lichaam reageerde meteen. Want hoewel de kus als onschuldig bedoeld was, voelde hij schokjes in zijn kruis. Als dit nog 10 seconden aanhoudt, knalt hij uit mijn broek, bedacht hij zich. Toen ze de kus verbraken, bleven ze elkaar alleen maar aanstaren. Hopeloos verliefd. En hopeloos was en bleef het.

“Zullen we eens kijken, wat voor lekkers ze hier hebben?” vroeg Lotte uiteindelijk.
“Ja, daarvoor zijn we hier, niet?”
En de volgende 10 minuten waren ze druk bezig met de menukaart, terwijl Alex af en toe wat gerechten of ingrediënten mocht vertalen voor Lotte. Toen de serveerster weer kwam deden ze hun bestelling en konden ze genieten van hun drankjes.

De verschillende gerechten werden op het gemak uitgeserveerd met voldoende tijd tussen de gangen en alles smaakte werkelijk voortreffelijk. De tweede fles wijn werd aangerukt en de avond vorderde gestaag. Beiden hadden het naar hun zin en genoten van elkaars gezelschap en de mooie gesprekken de ze weer voerden. Beiden hoopten ze dat de avond nog lang mocht duren.

Geamuseerd keek Lotte naar een gezin aan de andere kant van het gangpad, vader en moeder en 2 kleine kinderen. Alex volgde haar blik en keek eveneens met interesse naar het tafereel aan de overkant.

“Wil jij kinderen, Lotte?”
“Ja, uiteindelijk wel. Als het me gegund is ten minste. Maar nu nog niet. Ik heb het nog te druk met mijn bedrijf en het uitbouwen daarvan. En als ik aan kinderen begin, moet daar dan ook 100% de focus op komen te liggen. Is wel zo fair!”
“En Teun?” vroeg Alex vervolgens terwijl hij haar scherp aan keek.

Ze leek echter niks te merken.

“Teun, tja. Die zou er liever vandaag dan morgen aan beginnen. Hij is natuurlijk een paar jaar ouder en bij hem speelt die behoefte wat sterker. Maar hij begrijpt en respecteert mijn standpunt.”
Even zweeg ze en Alex was razend benieuwd wat er nu in haar hoofd om ging.
“Kijk, ik ben nog jong,” vervolgde ze, “maar het zou fijn zijn als ik voor mijn 35e één of twee kinderen op de wereld zou mogen zetten. En jij? Wil jij kinderen?”
Die vraag had Alex natuurlijk kunnen verwachten, maar lag toch wat gevoeliger.
“Uhh, op de eerste plaats ben ik dol op kinderen. En ook ik, zou op den duur graag één of twee kinderen willen hebben. Alleen hecht ik wat minder waarde aan mijn leeftijd. Misschien is dat ook wat anders voor een man. Ik bedoel jullie moeten het kindje 9 maanden meedragen, wij hebben, in theorie 5 minuten werk. Maar voor nu is dit alles toekomstmuziek. Ver, ver weg eigenlijk.”
“Hoezo is dat ver, ver weg?” vroeg Lotte door.
“Nou, dan zou ik toch eerst een partner moeten hebben om een kindje mee te maken, niet? En in mijn eentje adopteren is ook niet echt wenselijk hè.”
Lotte besefte dat ze nu opnieuw dicht bij het wezen, de essentie, van Alex terecht was gekomen. Voor de tweede keer, na hun gesprek in de koffietent. Ze twijfelde wat ze nu moest doen. Er op ingaan of het onderwerp laten rusten? Ze koos voor het eerste.

“Waarom heb je nog geen partner, als ik zo vrij mag zijn om dat te vragen?”

Alex keek haar even aan. Twee weken geleden zou ze hem dat niet hebben durven vragen. Nu wel en dat sierde haar. Vond hij. Hij besloot om haar een eerlijk antwoord te geven, maar nog niet het achterste van zijn tong te laten zien. Dat was te persoonlijk, te pijnlijk en vooral heel diep weggestoken.

“Omdat ik ware nog niet heb ontmoet en omdat ik niet in staat ben gebleken om een relatie te onderhouden.”
“Wat bedoel je met onderhouden? Want dat geloof ik bijna niet, zoals ik jou nu hebben leren kennen. Volgens mij mag elke vrouw zich gelukkig prijzen, met een man zoals jij.”
En dat geldt ook voor jou, dacht hij. Hij staarde even naar zijn glas en walste even met de wijn.
“In mijn verleden,” begon hij, “is er iets gebeurd, wat maakt dat ik verkramp naarmate de relatie te intiem wordt. Als een vrouw te dichtbij komt, als de relatie te serieus wordt, klap ik dicht, sluit ik me af en wil ik het liefste wegrennen. Wat ik in de praktijk ook vaak deed, hoe leuk het meisje of de vrouw in kwestie ook vaak was. Het is iets waar ik mee moet dealen, waar ik overheen moet stappen, maar wat me tot op heden nog niet is gelukt. Bij geen enkele vrouw.”

Lotte keek hem aan, zag de droefheid in zijn ogen en was tegelijkertijd verbaasd over zijn openheid.
Ze besefte ook dat ze nu niet moest doorgaan. Niet nu. Vanavond. Misschien dat ze het ooit nog wel eens te horen zou krijgen.

“Dank je wel, Alex. Dank je wel, dat je dit met me wilde delen. Ik snap dat dit moeilijk voor je is.” En ze pakte zijn hand vast en kneep er even in. Dankbaar keek hij op en kneep terug.

Ze bestelden nog een kopje koffie en al snel zaten ze ze weer te keuvelen en te klieren over ditjes en datjes en was de gezelligheid weer terug gekeerd.
De avond stond nu echt op het punt van beginnen…..