Elise En De Goden - 2

Dit verhaal is geen direct vervolg op 'De Vriendengroep', al heeft het er wel mee te maken

Mussa kwam en ging weer. Hij had vast een druk leven. Ernaar vragen kon niet. Het was duidelijk. Hij was wel blij me te zien, maar had me liever op een afstandje gehouden. Ik begreep dat ook wel. Ook mij liet het zeker niet los. Ik was gek op hem. Hij was een van m'n beste vrienden. En dat hij en ik intiem zijn geweest, was natuurlijk geen geheim. Talloze keren... Waar hij me alles gaf wat ik maar verlangde op dat gebied, en ik zo goed als ik kon m'n best deed hem hetzelfde te geven. Dat wat hij op z'n minst verdiende. Maar het was nooit genoeg. Hij wilde meer, en ik wilde meer. Hij wilde een relatie en een toekomst. Ik wilde seks. Gewoon meer seks... En niet alleen met hem. Ik bedroog mijn vriend met Mussa. Dat wist hij. Ook toen dat niet meer zozeer het geval was, dacht hij nog altijd dat ik mijn vriend bedroog met hem. En Mussa maar verliefd op mij zijn en blijven. Dat deed hem zeer. Dat wist ik. Maar ik wilde gewoon meer. Ik vind alles aan Mussa heerlijk. Maar een relatie zag ik niet zitten. Dat soort gevoelens had ik dan weer niet. En dat pijnigde hem echt. En nu hadden we elkaar weer gezien, en bekeken. De aantrekking was nog steeds enorm groot. De dingen die wij samen gedaan en meegemaakt hadden, waren van een buitencategorie. In extase was nog te zacht uitgedrukt, zoals we elkaar soms achterlieten. Goed, hij wilde mij hier niet hebben. Maar ik zag ook een eenzame Mussa die hier in dat grote huis woonde met alleen wat personeel om hem heen. Terwijl hij beroemd is en honderden kennissen heeft. Zijn feestjes waren legendarisch. Maar hier leek alles anders te zijn. Ondanks alle pracht en praal en zijn indrukwekkende verschijning, zag ik hier weer even die onzekere, donkere knul die ik nog van de lagere school kende. Toen ik en hij voor het eerst iets deden, was hij nog maar een schim van het indrukwekkende figuur dat hij nu was en had. Ik wist oprecht niet hoelang ik hier zou blijven. Iets zei me wel hem niet te lang dwars te zitten en verder te zoeken. Ik had nog wel andere kennissen. Al zouden die wellicht wel van mij vragen wat ik min of meer hem zojuist had aangeboden. Aan de andere kant was ik wel nieuwsgierig of hij en ik nog steeds konden wat we toen zo vaak hadden gedaan.

Ik had het niet slecht hier. Natuurlijk niet. Maar daar zorgde Mussa ook wel voor, bedoelde ik. Een paar dagen lang kwam ik niks tekort. Ik had hem horen zeggen dat Charles voor me moest zorgen en op me zou moeten letten. En als ik iets wilde, mocht dat. Ik zat ook niet gevangen hier. Het was mooi weer, en ik zat vaak in de tuin. Wel alleen dan. Mussa was er bijna nooit. Er waren ook twee tuinmannen die ik al een paar keer gezien had. Die deden het altijd rustig aan, maar dat leek Mussa niet erg te vinden. Ook twee mannen, wat ouder, met een donkere huidskleur. Mussa was dan misschien wel een voorvechter voor mensen zoals hij, toch zocht ik er niet heel veel meer achter dan dat. Ook aardige mannen, waar ik al een praatje mee had gemaakt. Ik kon ondertussen aardig het een en ander onderdrukken, al was er nog steeds die obsessie die ik al jaren had. Ook een reden om hier niet te lang te blijven. Ik ontweek hem. Die indruk wilde ik wekken. Maar zodra ik hem hoorde, trok hij m'n aandacht. Die kreeg hij dan niet. We hielden elkaar echt op afstand, al deed ik wel m'n best zoveel mogelijk van deze zwarte god te zien te krijgen. Ik was nooit echt zo'n gluurder geweest, maar regelmatig zocht ik hem op als hij wel thuis was, en bekeek ik hem gewoon van een afstandje. Al zat hij maar op de bank tv te kijken. Dan stelde ik me toch voor dat ik daarnaast zat, onder zijn grote arm en tegen zijn gespierde lijf aan waar ik dan vast niet vanaf kon blijven. En dan zouden we al snel geen tv meer kijken... Ook als hij aan het sporten was, keek ik graag toe. Hij bleef tot de verbeelding spreken. Al was het al zo vaak niet bij verbeelden gebleven. Ik werd nog bijna betrapt door zijn butler, en moest toegeven dat de verlangens met de dag groter werden. En zo ook het besef dat ik echt geen goed persoon was. Maar ook andersom, voelde ik zijn ogen wel eens van een afstandje naar mij loeren. Op een zonnige middag, had ik het gedurfd even te zonnen in bikini, in de tuin. Ondertussen wist ik waar zijn slaapkamer was, en van achter mijn zonnebril had ik hem zien kijken terwijl ik mijn goed onderhouden lijf aan de zon gaf, en ook aan zijn zicht. Toen moest ik me echt weerhouden hem niet op te zoeken. Zou hij me wegsturen dan? Vroeger zou ik het gedaan hebben. Of anders was hij al wel naar mij toe gekomen. Zo was toch het een en ander veranderd in de tussentijd. Overigens had ik meer ogen gevoeld die middag...

Toch was deze situatie niet houdbaar. Om meerdere redenen. Ik was blij dat vooral het vermijden van contact niet houdbaar bleek te zijn. Ik had hem net nog zien sporten, al snel was ik gaan douchen om af te koelen. Ik was net op m'n kamer. Ik had hem de trap op horen lopen en maakte mij snel uit de voeten. Ik wilde mijn handdoek net laten vallen, toen er op de deur geklopt werd. Ik had hem niet verwacht.

'Elise?' hoorde ik dan tot mijn verbazing, en trok de handdoek maar wat strakker aan. Het wist maar net mijn billen te bedekken en mijn borsten werden juist extra verleidelijk tegen elkaar aangedrukt. Toch dacht ik er niet aan niet open te doen. Even later stonden we tegenover elkaar, ik nog een hand op de deur, maar er zeker niet achter verscholen. Ik reageerde wel wat gehaast.

'Hey, wat is er?' vroeg ik hem snel, en deed net alsof dit niet gek was, terwijl ik hem even achteruit zag deinen zodat hij mij nog wat beter kon bekijken, wat zeker niet z'n bedoeling was. Het gaf mij meteen kriebels in de buik. Ik was zo goed als naakt. Ik hoefde alleen maar die handdoek te laten vallen... Maar die kans kreeg ik niet.

'Ik wilde je wat vragen, eigenlijk. Maar kom anders zo wel terug.' was er dus nog wel die fysieke afstand die in stand moest worden gehouden.

'Nee, joh. Zeg maar. Dit? We hebben wel meer van elkaar gezien, toch?' lachte ik er om, maar voelde me ook rood aanlopen. Hijzelf had zijn korte sportbroekje nog aan en dit keer een ultra-strak, donkergrijs hemdje aan zonder mouwen. Elke spier kon ik zien. Maar ook de onoverkoombare bobbel in zijn toch ook wel strakke broekje. Niet dat hij een stijve had, meteen. Mussa had altijd een zichtbare bobbel in zijn broek, waar dan ook, wat voor broek hij ook droeg...

'Ik wilde eigenlijk m'n excuses aanbieden.' zei hij toen, en dit verraste me opnieuw. 'Toen mijn moeder overleed, was je niet eens bij de begrafenis. Je liet amper wat horen. En dat deed me pijn.' bracht hij een ander pijnpunt op uit onze geschiedenis. En die zag ik oprecht niet aankomen. Dit maakte indruk. Stond ik dan met mijn gedachten bij iets heel anders. Ik voelde me enorm stom. Uit het niets stelde hij zich dan opeens kwetsbaar op. Blijkbaar zat dit hem nog dwars. En het was ook zeker niet netjes van me geweest.

'Dat... spijt me nog steeds.' zeg ik hem dan ook met ernst. 'Als ik dat over kon doen...' meende ik. Ik kende zijn moeder ook goed. Zijn vader ook. Veel van zijn familie kende ik ondertussen. Dat hij me dit al die tijd kwalijk nam, begreep ik heel goed, maar was ik zelf eerlijk gezegd ook vergeten. 'En dat je dit voor me doet, betekent juist heel veel.' zeg ik hem dan ook. 'Want je hoeft dit niet te doen. Daar is geen reden voor te verzinnen, eigenlijk.' wilde ik hem duidelijk maken dat het me echt speet en dat ik juist heel dankbaar ben hier te mogen zijn. Niet dat hij daarvoor naar boven was gekomen.

'Ik wilde je zeggen dat ik je dat vergeven heb.' zegt hij dan. 'Ik begreep later wat er speelde. En we zijn twee jaar verder nu. Ik snap het.' is hij er heel rustig onder, en zie en voel ook zijn verdriet. En ik zie dat hij dus nog blij is mij te zien, of weer te zien. Ik wilde hem een knuffel geven. Dat zag hij ook wel. Maar zoals we nu gekleed waren, kon dat dan weer niet. Dat wist hij ook wel. Er was nog veel oud zeer en wat niet uitgesproken was. Maar misschien was dit wel een begin.

'Bedankt ook dat je dit voor me doet.' zeg ik hem nog een keer.

'Tuurlijk.' zegt hij dan alleen, alsof het niet meer dan logisch was. Zo was hij. Dat was dat. Dit is nu.

'Lukt het een beetje met zoeken?' vraagt hij me dan. Ik had niet echt veel meer gezocht, om eerlijk te zijn, maar dat wilde ik hem niet zeggen.

'Nou, niet echt.' zeg ik dan wel eerlijk.

'Komt wel.' blijft hij rustig. 'En als je iets langer wil blijven, is dat toch ook goed?' stelt hij dan voor. Lief van hem.

'Fijn.' zeg ik kort, en slik ik. Ik zie hem verzinnen. Hij was nog niet uitgepraat, maar twijfelde nu. Ook zo'n reus kan twijfelen en kent vast z'n angsten.

'Sorry ook.' zegt hij dan. 'Voor m'n gedrag. Had wel iets vriendelijker kunnen zijn tegen een vriendin.' vond hij. En dan had hij het over die paar dagen dat ik hier te gast was, maar mijn gastheer nauwelijks gezien had. Zo zag ik het niet.

'Nog vriendelijker? Ik voel me net een prinses hier.' zeg ik hem dan snel. Hij moest dat niet zeggen.

'Ja, maar wat minder afstandelijk misschien. We blijven vrienden.' zegt hij, wat ik fijn vond om te horen. Ik slik ook.

'Ik had ook wat vriendelijker kunnen doen, dan. Maar voel me in de weg staan.' geef ik toe, en dat gevoel had ik ook echt.

'Het blijft ook lastig.' zegt hij dan. 'Ik...' begint hij dan toch over de aantrekking. 'Je blijft me bezig houden.' noemt hij het dan en ik weet wat hij bedoelt. 'Maar dat lijkt niet meer te kunnen.' zegt hij dan, al meent hij dat niet. Dat voel ik aan alles. 'Zeker als je zo dichtbij bent. Dan blijft het lastig.' zegt hij nog een keer. Lastig om van elkaar weg te blijven, bedoelt hij dus. 'Ik zie je kijken.' zegt hij dan, en ik schrik.

'Niet m'n bedoeling.' zeg ik dan snel.

'Nee, geeft niet. Lukt mij ook niet.' lacht hij dan, en zie hem even het oogcontact verbreken met dat hij z'n ogen over mijn verschijning laat gaan. Zo werd het snel weer spannend. Heel kort maar. Want het kon niet. Dat wilde hij zeggen. Dat had hij ook gezegd.

'Het is moeilijk. Om niet naar je te kijken.' zeg ik dan wel eerlijk. 'Dat is het al een tijdje. Zeker na alles.' weet ik dat hij er net zo overdenkt. 'Je bent er ook niet minder indrukwekkend op geworden.' zeg ik hem ook. Er mocht best wat gespeeld worden met de gevoelens die er nog wel waren, vond ik. Hij lacht er om, bijna wat verlegen. Dat is hij natuurlijk niet. We lachen erom.

'We zien wel.' zegt hij dan, wat ook grappig was. Er was veel te zien, ja. Nu ook.

'We mogen gezien worden.' lach ik nog, iets flirteriger, en een vinger draait ook door m'n lange, nog natte lokken. Een lastig verhaal.

Dit was goed. Voor ons en voor de hele situatie. Het luchtte op. Ik kleedde me aan, hoorde hem douchen en keek stiekem hoe hij zich aankleedde. En toen stuurde ik hem een berichtje, of hij nog wakker was en zin had om wat te kletsen. Ik wist dat hij wakker was. Ik had gezien hoe hij naakt in zijn kamer stond met alleen zijn telefoon in z'n ene hand, en even later met die lul van hem in de andere toen hij mijn bericht las, en daar dus wel bepaalde ideeën van had gekregen. En dat was niet zomaar een lul. Ik had natuurlijk ook al een tijdje bepaalde ideeën zoals ik die al jaren had. En veel van die ideeën hadden we al uitgevoerd. Maar het kon me niet vaak genoeg overkomen, en ik hoopte dat hij er ook nog steeds zo overdacht. Ik zie hem grijnzen om mijn berichtje terwijl hij zijn grote hand langs zijn dikke schacht laat gaan, die toch al snel volledig hard lijkt te worden. Hij wilde me nog. En dat was een geruststelling. Al was daar gek genoeg niks van te merken toen we later die avond samen in de tuin zaten met een drankje en een dekentje. Gewoon op afstand. Gewoon als vrienden. Wat te lachen en wat te kletsen. Ik vroeg wat verder door naar zijn familie en hoe het ging met ze, en hij was ook wel geïnteresseerd hoe het bij mij allemaal was gelopen, al gaf ik geen details. We kwamen dichter bij elkaar te zitten en ik keek al snel mee op zijn telefoon als hij meer over z'n familie vertelde, met name z'n broers en neven waarvan ik van een groot aantal ook nog hun nummers had, uit datzelfde verleden. Ook vertelde hij meer over zijn butler, wat ik nog steeds een grappig idee vond. Het was een idee van z'n ouders nota bene, omdat die zich anders zorgen maakte. Dat was dan ook wel weer lief. En die tuinmannen werkten dan misschien wel niet zo hard, maar ook zij waren bekenden. Hij kende ze vanuit de sportschool waar hij vroeger trainde, en ze waren aan lager wal geraakt. Ergens dus ook wel bewonderenswaardig allemaal, wat hij hier had en wat hij hier voor anderen deed. Ook over z'n vader niks dan goeds. Was ook echt een hele aardige man. Z'n moeder was een ander verhaal. Na een hevig ziektebed al vrij vroeg overleden. De andere kant van het leven. Niet heel veel later besloten we de avond te eindigen. Elk apart. Nu leek me ook niet het juiste moment, als dat er al ooit zou komen. Het was in ieder geval fijn om weer even een vriend te hebben in het leven wat toch al zo moeilijk en lastig was.