De Laatste Dag Van De Zomer

Die namiddag zocht ze me opnieuw op. Zoals iedere dag de voorbije twee weken. We waren alleen in huis. Ik zag haar uit de keuken komen aanlopen op haar blote voeten. Ze droeg een jeansbroek die haar mollige onderlijf strak hield, maar de losse witte t-shirt liet geen enkele twijfel over wat er achter schuil ging: twee dikke tieten waar veel volwassen vrouwen jaloers op zouden zijn. Ze droeg geen bh. Al de hele week niet. Ze kroop naast me op de sofa waarin ik wat weggezakt in een tijdschrift zat te bladeren. Ze wilde weten wat ik aan het lezen was. Ze kwam zo dichtbij dat ik haar warme adem in mijn gezicht voelde en haar volle tieten tegen mijn schouder. Ze leunde zwaar tegen me aan. Ze deed dat wel vaker, dicht tegen me aankruipen. Maar nu kon ik het niet meer aan. Ik voelde hoe haar warmte in mij kroop. Ik kon nauwelijks nog ademhalen. Het voelde als hoge koorts. Ik keek naar haar ronde gezicht, haar half lange blonde haar, haar blauwe ogen waarover een lok viel... Ze kneep in mijn neus en moest daar hard om lachen!

Was ze zich bewust van haar enorme impact op mij? Ik had geen enkel idee of ze wist wat ze deed. Besefte ze dat ik leed als een gewond dier? Al wekenlang? Alleen al haar aanwezigheid in de kamer bracht mij hopeloos in verwarring. Ik kon niet niet naar haar kijken! En erger: ik kon niet niet naar haar verlangen! Ik kon niet niet aan haar denken. Mijn hersenen waren oververhit. Elke spier in mij wilde naar haar toe als ik haar zag. Ik wilde haar kussen, likken, strelen,…Ik voelde me uitgeput. Alle energie in mijn lijf had ik moeten mobiliseren om zo normaal mogelijk te functioneren. Maar nu voelde ik dat ik aan het einde van mijn krachten was. Mijn weerstand was gebroken. Mijn laatste verdedigingswal viel. Niet door de stormram van een gesofisticeerde vrouwelijkheid maar door de zachtheid van een ogenschijnlijke onschuld…. De laatste muur stortte in toen ze in mijn neus kneep! Het werd even zwart voor mijn ogen. En een ogenblik lang viel ik in de afgrond … Toen ik me weer van mezelf bewust werd, lag mijn hand op haar dikke tieten…! Door het dunne t-shirt heen voelde ik haar warme vlees. Met mijn duim streelde ik haar tepel die onmiddellijk reageerde… Het duurde allemaal maar enkele seconden. Ik schrok van mezelf! Ik keek snel naar haar gezicht. Zij keek me met open mond en verschrikt aan. Ze bloosde, zuchtte diep en liep dan vlug de kamer uit naar boven. Ik sprong op::
‘Noa! Noa! Wacht! Noa!’

Halverwege de trap hoorde ik de deur van haar kamer dichtslaan en de sleutel in het slot omdraaien. Ik kon mezelf wel voor het hoofd slaan… En dat deed ik ook totdat ik een barstende hoofdpijn kreeg. Hoe kon ik zo stom zijn? Ze was pas vijftien! Idioot die ik was! Hoe kon ik? Hoe kon ik? Ik wilde dit niet en toch deed ik het! Natuurlijk wilde ik het! Ik dacht al wekenlang aan niemand anders dan aan Noa. Maar dit kon niet! Dit had ik grondig verknoeid! En wat als ze iets tegen haar moeder zou zeggen? Of tegen Isabelle? Dan zat ik pas ernstig in de problemen…Ik voelde me ziek. Ik wilde overgeven. Ik kon niet meer denken. Ik voelde me opeens zo ontzettend moe van ellende en viel als een blok op de sofa in slaap. Ik werd wakker van stemmen in de kamer. Ik schoot onmiddellijk recht en keek de kamer rond op zoek naar Noa. Ze was bezig met het dekken van de tafel. Ze had een dikke trui over haar t-shirt getrokken en negeerde me volledig. Maar niets wees erop dat ze iets gezegd zou hebben. Ook de rest van de avond zweeg ze. Ze zat me vanuit haar zetel de hele avond te bekijken. In het begin boos en hard. Later op de avond leek ze toch wat met mijn onnozele grappen te lachen.

De volgende dagen leken de plooien te zijn gladgestreken, zeker wanneer Isabelle en haar moeder in huis waren. Dan praatte Noa met mij alsof er niets aan de hand was: over school, over haar katten, haar vriendinnen, televisie, muziek,... Maar ze vermeed het om met mij alleen te zijn. Dat begreep ik wel. Maar ik wilde haar duidelijk maken dat zoiets nooit meer zou gebeuren, maar ik kreeg de kans niet. Ze verdween steeds op haar kamer als ze dacht met mij alleen te zullen zijn. Maar ik wist nu dat ze niks tegen de anderen zou vertellen. Ik kon gerust zijn. Maar dat was ik niet. Ik was nog nooit zo onrustig geweest. Ik voelde nog steeds de hitte van haar grote tieten in mijn handpalm! Alsof ik me verbrand had. De gloed ging tot in mijn onderbuik. Hoe harder ik er tegen vocht, hoe harder ik werd! Het was een ongelijke strijd die ik op termijn niet kon winnen.

Ik hield zo veel mogelijk afstand van Isabelle, ook al sliepen we samen. Isabelle leek niets van mijn kwelling te zien. Ze was te veel bezig met haar nieuwe job ze die enkele weken voorheen was begonnen. Veel meer contact dan wat oppervlakkige gepraat hadden we niet. Omdat ze in dezelfde buurt werkten reed Isabelle ‘s morgens met haar moeder mee en kwam ze ‘s avonds ook met haar terug. De uren tussenin was ik alleen met Noa Moeder en zus gingen ervan uit dat Noa en ik goed met elkaar konden opschieten en mekaar dus wel bezig konden houden. Niemand had ook maar enig vermoeden van de spanning tussen haar en mij. We deden stilzwijgend alles om die te verbergen. Dat creëerde een band tussen Noa en mij ook al vermeden we elkaar voorlopig.

Eigenlijk had ik na dat ‘incident’ moeten vertrekken. Ik had terug naar huis moeten gaan. De nieuwe job van Isabelle had ik als een makkelijk excuus kunnen gebruiken: ze kon zich niet met mij bezig houden, dus waarom zou ik bij haar thuis blijven logeren? Maar dat deed ik niet. Dat kon ik niet. Ik kon niet meer zonder Noa. Ik wilde het ook niet. Deze zomer mocht niet eindigen. Ik wist niet hoe ik met mezelf moest omgaan. Ik was twintig en wanhopig verliefd op de vijftienjarige zus van mijn vriendin. Ik voelde me ziek, maar mijn verlangen naar Noa nam alleen maar toe! Ik kon nauwelijks ademhalen als ze in de buurt was. En als ze niet in de buurt was, stikte ik! Welke kant kon ik uit? Ik probeerde me in gedachten op andere vriendinnen, filmsterren, zangeressen, pornoactrices etc. te concentreren. Maar allemaal tevergeefs. Uiteindelijk schoof het beeld van Noa steeds voor de moeizaam opgeroepen vrouwenlichamen. Op een bepaald ogenblik gaf ik het op. Het had geen zin om me zelfs tot in mijn fantasie te kwellen. Misschien moest ik dan maar in mijn verbeelding ten volle genieten van mijn verlangen naar Noa? Misschien kon ik op die manier van mijn spanning af geraken?

Ja, ik genoot van mijn fantasieën. Ik kuste Noa lang en diep en nat. Ik streelde haar dikke warme tieten en zoog aan haar tepels. Ik vingerde haar mollige kutje en liet haar kreunend en mijn naam schreeuwend klaarkomen! En waar niet al! Op het toilet. In de badkamer. In de slaapkamer. Op de keukentafel. In het salon. Voor de televisie. Op de trap. Op zolder. In de kelder. In de tuin… Mijn fantasie had geen limieten meer. Ik deed alles met haar wat ik met een volwassen vrouw zou doen! En iedere keer ik in mijn zakdoek klaarkwam, voelde ik me opnieuw slecht. Misselijk. Ellendig. Ik moest met haar praten. Ik besefte dat dat een onzinnige gedachte was. Zij was het kind en ik de volwassene! En toch moest ik met haar praten! Al wist ik bij god niet hoe ik erover moest beginnen...

Het was Noa die ongewild de gelegenheid creëerde voor een gesprek. Ze had zich teruggetrokken op haar kamer maar haar deur niet dicht gedaan. Toen ik toevallig op de gang was, hoorde ik haar snikken. Ik ging ongerust naar binnen. Ze zat op de rand van haar bed dat vol lag met pluche honden, katten, konijnen en ik weet niet welke dieren nog allemaal. Ik ging op een stoel zitten.
‘Wat is er Noa?’
‘(...)’
‘Heeft het iets te maken met wat is gebeurd tussen ons?’
‘(...)’
‘Dat spijt me verschrikkelijk. Ik… Het zal nooit meer gebeuren, Noa, nooit meer…!’
‘(...)’
Ze is nog een kind, dreunde het in mijn hoofd. Hoe kon ik toch zo stom zijn geweest! Ze speelt nog met pluche beestjes! Waarom had ik me niet kunnen beheersen?
‘Noa, het spijt me zo…! Hoe kan ik dit goedmaken? Help mij… alsjeblieft!’
Ik klonk echt wanhopig. Ze keek naar me met tranen in haar ogen. Wat ze zei had echter niets kinderlijks:
‘Ik wilde het… ik wilde het echt… ik wist wat ik deed… ik ben niet blind. Ik zag hoe je naar me keek. Daarom droeg ik geen bh. Ik wilde het. Ik wil het nog… Maar ik ben zo bang… Ik droom van…’
Ze begon hard te wenen:
‘Begrijp het dan toch! Ik ben verliefd op de vriend van mijn grote zus. Ik ben verschrikkelijk jaloers. Ik krimp in elkaar als ik jullie samen naar bed zie gaan. Ik lig de hele nacht te wenen omdat het toch nooit iets kan worden tussen ons. Ik doe niks anders dan jouw naam opschrijven in mijn dagboek. Wanneer ik naar muziek luister kan ik alleen maar aan één iemand denken. En als ik… als ik… als ik tussen mijn benen wrijf… als ik onder de douche sta... dan denk ik ... en toen jij me vorige week aanraakte… ik voelde… ik wist niet wat ik voelde… mijn hart sloeg zo hard… het brandde tussen mijn benen… ik viel bijna flauw… het was wat ik al zo lang wilde en het was zo sterk en ik was zo bang…’
Ze zakte als een hoopje ellende in elkaar op bed.
‘Noa… Noa…!’
Ik zakte op mijn knieën naast haar. Ik wist niet meer wat zeggen. Ik had gelukkig moeten zijn. Ze zei alles wat ik al weken, misschien maanden zo graag wilde horen. Noa was verliefd op mij! Op mij! Maar nu ik geconfronteerd werd met haar verdriet, wist ik het niet meer! Wat moest ik haar nu zeggen? Dat ik precies hetzelfde voelde? Dat ik nooit zo naar iemand verlangd had? Dat mijn lijf op springen stond? Dat ik met haar wilde wegvluchten? Liefst onmiddellijk! Liefst zo ver mogelijk weg! Naar een ander land. Alleen met haar! Alleen met haar! Dat ook ik aan niks anders meer kon denken. Zij en ik! Tegen de rest van de wereld. maar wel in elkaars armen! Haar liefdesverklaring had de laatste dijk in mij gebroken. Ik voelde me overspoeld worden door mijn verlangen naar haar. Al de rest werd weggeveegd. Net zoals bij een overstroming alleen maar water te zien is, zo was er nu alleen maar zij, Noa, wonderschone lieve Noa. Mijn hart brak bij het zien van haar schokkend lijf. Ze snikte nu zo diep dat dikke tranen ook uit mijn ogen sprongen! Was ik mee verantwoordelijk voor dit verdriet? Toen zei ik iets stoms:
‘Noa, als je zestien bent…’
Ze hield op met wenen en keek me aan. Het was de eerste keer dat we elkaar zo lang, zo intens en zo diep in de ogen keken. Ik wilde haar kussen. Maar ik hield me in.
‘Wat als ik zestien ben?’, zei ze haast onhoorbaar.
‘Op de dag dat je zestien wordt, kom ik je halen. Dan sta ik voor de deur met de wagen op je te wachten en dan rijden we samen weg.’
Ik geloofde mezelf.
‘Als ik zestien word…’
‘De dag dat je zestien wordt, zijn we weg, Noa, wij samen… Dat is ons geheim. Daar spreken we met niemand over...’
‘Als ik zestien word...’, herhaalde ze als in een trance.
‘Ik wil hetzelfde als jij, Noa, maar we moeten wachten totdat je zestien bent... Begrijp je?’
Ze knikte. Ze kalmeerde wat en wreef met een zakdoek de tranen van haar wangen.
‘En wat doen we totdat ik zestien ben?’, vroeg ze nuchter, ‘want dat is nog anderhalf jaar.’
‘We moeten voorzichtig zijn Noa, heel voorzichtig. Ik zou niet liever… Ik zou… Ik wil… Jij bent voor mij… ach, Noa, liefste, allerliefste,... was je toch een paar jaar ouder…’
Noa begon opnieuw hartverscheurend te snikken. Ik boog me voorover en begon stil in haar oor te zingen: “I'll do anything/ For my sweet sixteen,/ And I'll do anything/ For little run away child.”

Noa kalmeerde wat de dagen nadien. We spraken er niet meer over. Maar op een of andere manier hadden we wel een verbond voor de toekomst gesloten. Dat voelden we beiden aan. Ik zag haar op een avond ijverig in een atlas bladeren en dingen opschrijven. Toen ik vroeg wat ze aan het doen was, lachte ze even mysterieus naar me. Was ze onze vluchtroute aan het uitstippelen? Het was een gedachte die me met intense warmte vulde, gevolg door een even intens verdriet.

Het was de laatste namiddag dat we alleen waren. De daaropvolgende morgen zou ik vertrekken om me voor te bereiden op het volgende academiejaar. Ik zou Noa tot de volgende zomer nauwelijks of niet zien. Ik zag al dagenlang tegen dit moment van afscheid op. Niemand behalve Noa en ik wisten hoe erg dit zou zijn. We hadden wekenlang op ons eilandje gezeten. Er waren dingen gebeurd en gezegd die ons verdere leven ingrijpend zouden kunnen bepalen. Noa leek volwassener geworden. Volgens haar moeder had ik een goede invloed op haar. Ik zag Noa wat scheef lachen. Ikzelf voelde me onzekerder dan ooit. Mijn relatie met Isabelle was voor mij voorbij. Zij wist het nog niet, maar ik stond inmiddels mijlenver van haar. Ik had er zelfs geen verdriet om. Ik leed alleen maar omdat ik Noa niet meer zou zien en dat ik nauwelijks contact met haar zou hebben. Van mobiele telefoon en internet was toen nog geen sprake. We konden natuurlijk schrijven, met het risico dat mijn brieven aan haar zouden kunnen worden onderschept. Ik zag op tegen een verschrikkelijk
jaar, ver van haar.

Ik hing wat rusteloos rond in de woonkamer toen ze me riep. Ik ging naar boven.
‘Ik ben hier’, hoorde ik haar zeggen vanuit de badkamer.
Daar stond ze. Ze had een grote rode badhanddoek om haar blote lichaam geslagen. Ze keek me verlegen, maar tegelijk ook vastberaden aan. Ik trilde op mijn benen en kreeg nauwelijks iets gezegd:
‘Noa…’, stotterde ik terwijl mijn blik over haar naakte schouders gleed.
‘Ik wil dat je me ziet… helemaal… zoals nog nooit iemand mij gezien heeft…’
Ik keek haar verbijsterd aan.
‘Jij moet de eerste zijn die mij ziet… anders heeft het allemaal geen zin gehad…’
Voor mij stond een meisje dat plots een vrouw geworden was. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik zweeg en keek lang in haar ogen die een diepte toonden die me intens gelukkig en even intens droevig maakte. Ze maakte de rode handdoek open en liet hem langs haar rug naar beneden glijden… Nog steeds heb ik geen woorden voor wat ik zag. Ik heb later veel mooie vrouwen naakt gezien, maar geen enkele kwam in schoonheid en zuiverheid ook maar in de buurt van Noa die op de laatste dag van de zomer volledig naakt voor me stond. Ze had geen perfect lichaam maar mooier heb ik een vrouw nooit weten zijn. Mijn ogen gleden vol bewondering van haar mollige schouders, over haar volle hangende tieten, haar welvende buik, naar haar brede heupen, haar vlezige kutje, haar stevige benen en blote voeten. Ze voelde hoe ik naar haar verlangde en ze werd nog mooier. Een godin.
‘Kom’, zei ze zacht en dwingend, en strekte haar hand naar me uit.
Ze nam me mee naar haar kamer en ging op haar bed liggen.
‘Ik ben van jou’, zei ze fluisterend.
Nooit heeft later een vrouw zich met zoveel passie aan mij gegeven. Ik kon niet niet reageren. Ik moest iets doen. Iets tonen van mijn verlangen naar haar. Iets dat meer was dan woorden. Ik knielde voor haar bed neer, trok zacht haar lichaam naar me toe en duwde langzaam haar dijen open. Ik zag hoe haar borsten nu snel op en neer gingen. Ik hoorde haar ademhaling versnellen. Ik keek nog even naar haar ongereptheid, naar haar gleufje dat al dicht behaard was. Ik boog me voorover, sloot mijn ogen, nam haar geur in me op en kuste haar lipjes open. Ik hoorde haar diep zuchten. Ik streelde haar lichaam van haar voeten over haar kuiten, haar dijen en haar buik tot haar warme volle tieten. Ze greep mijn handen vast en drukte ze steviger tegen haar lichaam. Ik maakte met mijn tong rondjes over haar lippen en zocht dan haar klitje. Haar hijgen en zuchten werd heviger. Ook de druk van haar handen op mijn polsen. Haar bekken begon te bewegen en dan steeds heftiger te schudden. Ik greep haar dijen stevig vast en drukte mijn mond en mijn tong nog dieper tussen haar benen. Met een geluid tussen snikken, klagen en lachen kwam ze klaar. Voor het eerst met een man. En dat was ik. Het klinkt belachelijk om te zeggen dat ik me nooit méér man heb gevoeld dan toen. Maar toch is het zo. Ze richtte zich op en keek met een rood aangelopen gezicht naar me. Haar glimlach straalde als de ochtend, in haar ogen kwam de zon op.

Verder is er niets gebeurd. Hadden we dat gewild? Ik stond op springen. Ik had haar geproefd en wilde meer, alles. En zij misschien ook? Maar we hadden de tijd uit het oog verloren. We werden opgeschrikt door stemmen aan de voordeur… Ik was nog net op tijd beneden om in de sofa te springen en te doen alsof ik in slaap was gevallen. Noa was zo slim geweest om een heel warme douche te nemen zodat haar gezicht er inderdaad rood en verhit uitzag. Noa en ik keken naar elkaar met een geladenheid die in elk geval haar moeder niet was ontgaan. Ik merkte dat ze ons en in het bijzonder haar dochter plots in de gaten hield. Noa merkte het ook en werd heel onrustig.

Ik zag haar de volgende ochtend, de ochtend van mijn vertrek, niet meer. Haar moeder zei dat ze naar een vriendin was. Onzin natuurlijk. Maar het brak mijn hart dat ik haar niet meer kon zien voordat ik vertrok. Ook Isabelle leek door haar moeder te zijn gebriefd. Ze was koud, afstandelijk. Niet dat me dat op dat ogenblik erg diep raakte, maar er kwam wel een heel brutaal einde aan de zomer. . .

Ik kreeg enkele weken nog een kort briefje van Noa waarin ze me vroeg haar niet meer lastig te vallen. Ik heb nooit geloofd dat ze dat op eigen initiatief geschreven heeft. Misschien zat haar moeder erachter? Of Isabelle? Ik wilde het niet uitzoeken. Ik was gebroken. Ik had me verloren in verdriet en onmogelijk verlangen. ik moest me op mijn studies concentreren anders raakte ik nooit meer uit de ellende.

Het heeft lang geduurd, maar ik heb de pagina omgedraaid zo definitief als ik kon. Ook Isabelle heb ik niet meer gesproken. Ik zou ook niet weten wat ik had moeten zeggen. Me verontschuldigen? Hoe zou ik me kunnen verontschuldigen voor de grootste passie die ik in mijn leven heb gevoeld? Waarom zou ik me daarvoor verontschuldigen? Wat ik voor Noa voelde was van een andere orde dan mijn gevoelens voor Isabelle. Noa was... iets… absoluuts.

Op de dag van haar zestiende verjaardag, zat ik in mijn wagen voor haar ouders huis. Verwachtte ik ergens dat ze toch nog zou opduiken? Ik meende op een bepaald ogenblik het gordijn van haar kamer te zien bewegen. Mijn hart heeft nooit sneller geklopt als op dat ogenblik. Zou ze toch? Maar ik zal me vergist hebben. Ik zal het nooit weten.

Vele jaren later vond ik Noa terug op facebook, met haar katten. Nauwelijks ouder. Nog steeds dat mooie lieve ronde gezicht. Urenlang heb ik naar haar foto’s gestaard. Wat zou dat ook hebben betekend! Ik heb geen vriendschapsverzoek naar haar gestuurd. Dikke tranen rolden uit mijn ogen, terwijl Billy Idol stil in mijn oor zong: “Well, memories may burn you,/ Memories grow older as people can/ They just get colder/ Like sweet sixteen.”