Rexila - 3

Na een minuutje te hebben nagenoten van de hele ervaring stond ik op en trok ik het dunne groene uniform aan. Vreemd genoeg paste de kleding als gegoten en leek het van degelijke qualitieit. Voorzichtig verliet ik het kleine testhokje en volgde ik de groene pijlen die op elke muur werden geprojecteerd. De dunne gangetjes van de procedurehallen waren verlaten. De meeste jongens en meisjes waren al klaar met hun test en hadden zich al verzameld in de inkomhal waar de toelatingsceremonie zou plaatsvinden. Maar af en toe hoorde ik toch ergens een deur openen waaruit een beschaamde tiener kwam die net hetzelfde had meegemaakt als ik. Hoewel de ervaring heerlijk was voelde ik me vies en gebruikt. Ik was als het ware gemelkt om mijn zaad.Wel vroeg ik me af hoe de procedure bij vrouwen gebeurde. Zij hadden geen sperma om te bestuderen, enkel een klein vagina’tje klaar om bevrucht te worden.

Toen ik eindelijk de inkomhal bereikte, viel het me op hoe de sfeer was veranderd. Daarstraks waren de meeste jongeren nog aan het praten met elkaar, sommigen waren zelfs aan het lachen alsof ze aan de inkom van een pretpark stonden. Maar nu stond iedereen genant naar elkaar te kijken, vooral de meisjes leken het moeilijk te hebben met wat er zich in de procedurehallen had afgespeeld. Ze keken beschaamd naar beneden en bij sommigen zag ik tranen over hun wangen rollen. Hier en daar stonden kleine groepjes jongens te praten over het filmpje en over hoe lang ze het wel niet hadden volgehouden Voor een minuutje of vijf bleef ik boven aan de grote stenen trap staan en bestudeerde ik de grote groep jongeren. Hoeveel van ons zouden vruchtbaar zijn, en wat zou er met hen gebeuren? Doorheen de jaren had ik horrorverhalen gehoord over jongens die als koeien werden vastgebonden en om zaad werden gemelkt. Mijn neef had me verteld dat de meisjes werden vastgebonden en met hun blote kutjes door een opening werden geduwd zodat jongens hun sperma in hun gaatjes konden dumpen. Ik had deze verhalen nooit geloofd, maar na wat er zich in de procurehallen had afgespeeld begon ik toch mijn twijfels te krijgen.

‘Wat een zielig gebeuren hé?’ hoorde ik. Naast mij leunde een aantrekkelijk meisje tegen de stenen balustrade. Haar blonde haar hing los en golfde over haar schouders. Hoewel ze net als iedereen dezelfde outfit droeg, zag ze er aantrekkelijk en comfortabel uit. Haar prachtige tienerborstjes en strakke kontje rokken haar dunne kleding een beetje uit, waardoor je een goed beeld kreeg van haar vrouwelijke vormen. Door de kou kon je haar kleine stijve tepels door haar t’shirtje zien priemen, wat moeilijk was om van weg te kijken. Ze was werkelijk prachtig en dit leek ze ook wel te beseffen. ‘Zijn we uitgekeken.’ Lachte ze naar me toe. Even wist ik niet wat zeggen, ‘euhm... ja ik was gewoon, wel je weet ...’ stotterde ik. ‘Maak je er geen zorgen om,’ viel ze me met een lach in de rede,’ het is leuk om te zien dat er ten minste nog iemand een beetje geil in zich heeft.’ Ze knipoogde naar me en draaide zich naar me toe. ‘Mijn naam is Linda.’ Zei ze en ze stak haar hand naar me uit. ‘Arno’, antwoorde ik terwijl ik onwennig haar fijne hand schudde. ‘Wel Arno het is leuk je te ontmoeten. Waarom voeg je je niet bij de anderen als ik vragen mag.’ vroeg ze nieuwsgierig, haar volle blauwe ogen keken me oplettend aan. ‘Ik weet het eigenlijk niet, ik denk dat ik gewoon niet veel zin heb om sociaal te zijn en veel volk te leren kennen. Stel dat je iemand leert kennen en die persoon blijkt vruchtbaar te zijn, dan zie je hem of haar toch nooit meer. En als je beide onvruchtbaar bent ga je hierna gewoon terug naar huis en neem je je oude leven terug op.’ Zei ik verslagen. ‘Wel dat is waar, maar wat als je beide vruchtbaar bent?’ zei ze met een glimlach. Opnieuw draaide ze zich naar de balustrade en keek ze naar de grote groep tieners. ‘We zijn hier allemaal naartoe gebracht om één reden. Om te zien of we wel of niet vruchtbaar zijn, en hoewel de kans klein is dat ik vruchtbaar ben is het wel leuk om over na te denken. Als ik dit wel ben, zou in deze grote groep de vader van mijn kindje zitten, in deze groep zit dan de jongen die zijn zaad in me zou spuiten en mijn lijfje bevruchten.’ Haar ogen leken wel te fonkelen terwijl ze deze woorden zei. ‘Ergens hier in deze ruimte zit deze man en ik kan niet wachten hem te ontmoeten.’ Zei ze enthousiast.

‘Je kijkt er precies wel naar uit. Ik dacht dat de meeste mensen liever onvruchtbaar wilden zijn om uit de faciliteiten te blijven.’ Vroeg ik verward. Linda draaide zich weer naar me toe met een glimlach op haar gezicht. ‘Natuurlijk kijk ik er naar uit. Ik wil doodgraag een kindje krijgen en de faciliteiten in Rexila zijn echt niet zo slecht hoor. Mijn oom werkt hier en hij heeft me het een en het ander over Rexila verteld.’ Dit was de eerste keer dat ik iemand iets had horen zeggen over de vaste faciliteiten van het instituut. ‘Wat heb je dan allemaal gehoord? Wat doet je oom dan eigenlijk voor werk? Ben je er ooit al binnen geweest?...’ Linda begon luidop te lachen. ‘Dat zal je allemaal wel zien, of juist helemaal niet. In ieder geval, maak je er geen zorgen over.’ Hoewel ik vrij nieuwsgierig was liet ik het maar daarbij. Op dat moment was ik al blij iets positief over Rexila te horen. ‘Maar als je zo graag mensen wilt leren kennen waarom sta jij dan hier bij mij? Zou je niet beter hier beneden jongens aanspreken, voor als ze misschien vruchtbaar zijn.’ Vroeg ik met een glimlach. Linda keek me speels aan, ‘jij bent toch ook een jongen dacht ik.’

‘Mag ik jullie aandacht alsjeblieft?’ klonk het door de luidsprekers in de zaal. Een oude kale man stapte langzaam het podium op. De man droeg een grijs maatpak met gouden knoopjes. Persoonlijk vond ik het lelijk, maar het zal waarschijnlijk wel een fortuin moeten hebben gekost. Zijn gezicht keek nors en streng door de grote wenkbrauwen en lange rimpels op zijn gezicht. De jongeren werden stil en alle ogen waren op de oude man gericht.

‘Welkom kinderen, welkom in Rexila.’ Eventjes zweeg hij alsof hij een applaus verwachtte. ‘Mijn naam is Sylva en ik ben de directeur van dit mooie instituut.’ Ging hij verder, ‘Het is mijn taak om er voor te zorgen dat binnen het jaar er weer een nieuwe groep kinderen op deze wereld komt. Dit is geen gemakkelijke taak, het is een taak waar ik jullie hulp voor nodig heb. Enkelen van jullie zullen deze opdracht op zich nemen en er voor zorgen dat de mensheid blijft voortbestaan. Een uur geleden zijn elk van jullie getest geweest.’ Sylva gleed met zijn blik over de grote groep alsof hij op zoek was naar iemand. ‘Uit deze test kunnen wij afleiden of je vruchtbaar bent en dus nakomelingen kan krijgen. De personen met een positief resultaat zullen straks naar de vaste faciliteiten van Rexila worden gebracht, waar zij van alle luxe kunnen genieten die we te bieden hebben. De rest gaat terug naar huis. Dus als jullie er klaar voor zijn, laten we beginnen met de ceremonie.’

Toen Sylva deze woorden uitsprak schoof er een groot scherm boven het podium uit het plafond. Op dit scherm werden vijf namen geprojecteerd met een foto van de personen er onder. ‘Laten we beginnen’ zei Sylva ‘Als u u naam op het scherm ziet verschijnen, gelieve u dan naar het podium te begeven en plaats te nemen onder u naam. Langzaam kropen de vijf jongeren het podium op. Robin De Backer, Steffi Van Graf, Kevin Kooster, Marco Peters en Shanice Lacrou gingen elk bang onder hun naam staan. Op elk van hun gezichten was angst en spanning te lezen, dit moment zou hun leven bepalen.

Na vijf seconden gewacht te hebben kleurden vier van de kolommen op het scherm rood, enkel Shanice Lacrou stond in het groen. Het meisje keek angstig in het rond. ‘Nee dat kan niet, ik wil niet...’ snikte ze voor ze in tranen uitbarstte. Verslagen viel ze op haar knieën en plantte ze haar gezicht in haar handen. Een van de protocolrobotten die achter Sylva stond stapte langzaam naar het meisje toe en greep haar bij haar arm. ‘Nee, alsjeblieft. Ik wil dit niet, ik wil...’ de protocolrobot gaf geen gehoor aan haar gmeekbeden en trok het arme meisje mee naar achter het podium waarna ze uit ons zicht verdween. Doorheen de menigte hoorde je verschillende jongeren tegen elkaar fluisteren. Toen de vier andere tieners van het podium waren gekropen werd het terug muisstil. Alle ogen waren terug op het grote scherm gericht.

En zo, in groepjes van vijf werd er afgegaan wie er wel of niet vruchtbaar was. Meestal waren 2 van de vijf vruchtbaar maar vaak was er geen enkele groene kolom te zien. Af en toe herkende ik iemand van school of uit mijn buurt. Zo zag ik dat mijn buurmeisje ook vruchtbaar was en vrolijk met de protocolrobot naar achter het podium huppelde. Een kwartier was ondertussen voorbij gegaan en ongeveer de helft van de jongeren had hun resultaat al gekregen. Ikzelf stond met knikkende knieën te wachten op mijn beurt.

Opnieuw verschenen er vijf namen op het bord. ‘Brecht Siebens, Emma De Decker, Hans Vermanden, Nick Clauter en Linda Legers mogen naar het podium komen.’ klonk er uit de luidsprekers. ‘Duim voor me’, fluisterde Linda in mijn oor, waarna ze enthousiast naar het podium holde. Nadat de vijf tieners op het podium stonden was het weer even stil. Ik keek vooral naar Linda haar kolom, hopende voor haar dat deze groen zou worden. Het duurde weer een paar seconden voordat er beweging kwam in het scherm. Maar toen we het resultaat zagen waren we toch vrij verrast. Dit was de eerste keer vandaag dat alle vijf kolommen groen zagen.

Het was leuk om te zien hoe Linda’s gezicht gevuld werd met vreugde en blijdschap. Haar wens zou uitkomen, ze zou mama worden. Voordat Linda en de anderen naar achteren werden gebracht ontmoetten onze blikken elkaar even. Ik denk dat we beide hetzelfde dachten, ‘zou ik jou ooit nog terug zien?’ Nadat Linda en de rest van haar groep naar achter het podium waren geescorteerd werd het scherm terug zwart en verschenen de volgende vijf namen op het scherm. Mijn adem stokte in mijn keel. De lach op mijn gezicht verdween als sneeuw voor de zon en werd vervangen door angst. ‘Arno Fantastor, Eric Proost,...’ dit was al dat ik nog kon horen. Heel mijn hoofd zat vol spanning en angst. ‘Dit was het, nu wordt mijn toekomst bepaald. Zou ik mijn ouders terugzien of niet, ben ik vruchtbaar of niet en zal ik zoals Linda en de anderen te weten komen wat Rexila te bieden heeft.’

Angstig kroop ik links het podium op en ging ik onder mijn naam staan. De grote groep tieners keken mij en de andere aan alsof we in een museum tentoongesteld werden. Weer was het even stil, voor een paar seconden was er geen beweging op het scherm te bespeuren. Hoewel het maar een paar seconden waren leek het wel een eeuwigheid. Door mijn hoofd flitsten allerlei gedachten, mijn ouders, Linda, mijn neef, de oude meneer Sylva,... Toen veranderden boven mij de kolommen van kleur. Hoewel ik enorm nieuwsgierig was duurde het een secondje voordat ik de moed had naar boven te kijken. Voor een paar seconden leek de wereld stil te staan. Vreemd hoe een seconde en een kleur zoveel impact kunnen hebben op iemand zijn leven. Voor mij was dit deze seconde en deze kleur was, groen.

Ik stond als aan de grond genageld naar de heldergroene kolom boven mij te kijken. ‘Dit kan niet, ik ben echt vruchtbaar. Ik zal kinderen verwekken, ik zal mijn zaad in meisjes mogen spuiten, ik zal naar rexila gaan, ik zal... Ik zal mijn familie nooit meer zien’ al deze gedachten flitsten door mijn hoofd. Het was alsof ik in een vreemde verwarrende droom terecht was gekomen. Een droom die heel mijn leven op zijn kop wou zetten en waarvan geen ontwaken mogelijk was.

De koude ijzeren vingers van de protocolrobot schudde me letterlijk en figuurlijk wakker. Onder de robot zijn begeleiding draaide ik me om en liet ik de jongerenmassa achter me. Samen liepen we door de lange witte tunnel, op weg naar Rexila.