Rexila - 4

De gang was lang en slecht belicht. Om de tien meter hing er een kleine ledlamp die net genoeg licht gaf om de lange witte gang te verlichten. Er waren geen ramen maar ik wist dat deze tunnel recht onder de procedurehallen liep. Waarschijnlijk wilden ze deze afgescheiden houden van het vaste complex om te zorgen dat kinderen hun broers of zussen niet zouden kunnen bezoeken, of misschien zelfs ontsnappen. Verward bleef ik door de lange gang strompelen. Ik besefte nog niet goed wat er in de laatste twee uren gebeurd was. Hoe mijn leven plots een andere wending en een ander doel had gekregen. Ik was er altijd van overtuigd geweest dat ik binnenkort zou gaan verder studeren, daarna werk zou zoeken en met een lief meisje mijn dagen zou doorbrengen. Dit alles leek nu zo ver weg. Deze simpele maar mooie droom werd vervangen door Rexila, een voortplantfabriek.

Na ongeveer vier minuutjes gestapt te hebben zag ik licht aan het einde van de tunnel, letterlijk dan. De tunnel leidde zoals ik al dacht naar het vernieuwde complex van Rexila. Het plafond bestond uit een grote glazen koepel die zo veel licht doorliet dat het wel leek dat het zomer was. De grote ruimte was in verschillende stukjes opgedeeld. In de linkerhoek stond een grote rode zetel die gericht was naar een gigantisch beeldscherm. De zetel was niet zoals de meesten maar draaide in verschillende hoeken zodat er kleinere zithoekjes werden gecreëerd. Aan de muren hingen vierkanten kastjes waarin een bibliotheek aan boeken, films en computerspelletjes werd tentoongesteld. Rechts daarvan was er een klein zwembad. Het bad zag er natuurlijk uit door de valse rots waaruit een klein watervalletje liep. De decoraties, ligbedden en het kalme geluid van de waterval gaven het kleine hoekje een tropische sfeer. Aan de kant waar de tunnel uitkwam, stonden vier lange tafels keurig opgesteld. Dit was duidelijk de eetplaats. Verder was er in de zaal nog een biljardtafel, tafelvoetbal, pingpongtafel en een kleine fintnessplaats te vinden.

Om eerlijk te zijn zag dit er allemaal wel leuk uit. Ik stond zo vol verwondering naar het complex te staren, dat ik Linda niet naar mij toe zag lopen. Zonder waarschuwing vloog ze met open armen naar mij toe en gaf ze mij een dikke knuffel. ‘Wauw Arno, dus jij bent ook vruchtbaar! Dat is fantastisch! Wat is de kans dat ik toevallig met een vruchtbare jongen aan het praten was.’ Riep ze enthousiast terwijl ze diep in mijn ogen staarde. Haar oogjes fonkelden van blijdschap. Hoewel ik het nog steeds moeilijk had met wat er allemaal gebeurd was in het laatste uur, kreeg ik ook een brede glimlach op mijn gezicht. Linda had gelijk, dit is onze toekomst, hier en nu in Rexila. In plaats van er over te piekeren moet je in het nu leven en er het beste van maken. ‘Ja dat is echt wel toeval ja. Maar ben blij dat ik je lieve gezichtje terug zie.’ Antwoordde ik zachtjes. Voorzichtig streelde ik een paar blonde haren weg die voor Linda haar gezicht hingen. Linda begon te blozen en nam me bij de hand mee naar de anderen, die aan de eettafels zaten.

Twee tafels waren al volledig bezet met vruchtbare tieners. Er waren iets meer meisjes dan jongens maar aangezien er nog mensen moesten arriveren kon je die rekensom nog niet maken. Linda en ik gingen aan de vrije tafel zitten. ‘En wat denk jij er tot nu toe van?’ vroeg linda me enthousiast. ‘Ik moet toegeven, je oom had gelijk. Zoals ik het nu ziet valt het best mee.’ Antwoordde ik met een glimlach. ‘Toch ben ik nog niet helemaal zeker van dit alles. Ik begrijp dat we hier naartoe zijn gebracht om voort te planten, maar hoe gaan ze dat organiseren? Gaan ze gewoon wachten tot we zelf initiatief nemen of gaan ze ons bij elkaar zetten?’ Linda keek me bezorgd aan. ‘Nu je het zegt heb ik daar eigenlijk nog niet goed over nagedacht. Ik dacht altijd dat ik hier gewoon een leuke jongen zou leren kennen en daar samen met hem een gezinnetje zou starten. Maar ik wil niet gewoon aan een jongen gegeven worden zodat hij me zomaar zwanger kan maken.’ Voor het eerst kwamen bij Linda de twijfels binnen. Het was zielig om te zien hoe haar droom voor een deel in elkaar stortte. Alles hing af van Rexila.

‘Hey’ voorzichtig nam ik haar handen vast en vouwde deze in de mijne,’Ik beloof je dat dat niet zal gebeuren. Als we een keuze hebben, dan kies ik jou en zorg ik dat ik je partner wordt.’ Linda kreeg traantjes in haar ogen,’meen je dat?’ Ik keek haar aan in haar prachtige blauwe oogjes waar ondertussen al wat traantjes uitrolden,’Absoluut, als jij dat wilt, wil ik jouw jongen zijn, en jij mijn meisje. Jij wordt de mijne en ik de jouwe. Als je iemand nodig hebt, zal ik er zijn. Als je verdiet hebt, zal ik je troosten. En als je liefde nodig hebt, zal ik je die geven. Je ziet er uit als een lieve, toffe meid en het zou mijn hart breken als jou droom kapot zou gaan. Zou je dat willen, jij en ik?’ Linda’s gezicht was een beetje rood geworden en tranen vloeiden rijkelijk uit haar ogen. Maar iedereen kon zien dat dit geen tranen van verdiet waren. Dit waren tranen van geluk. Haar droom zou uitkomen, ze had haar jongen gevonden. ‘Ik wacht nog op mijn antw...’ voordat ik mijn zin had afgemaakt trok Linda mij dichter bij haar en zoende ze me. Haar prachtige volle lippen pasten perfect op de mijne. Met mijn handen streelde ik door haar lange blonde haar terwijl onze lippen uit elkaar weken en onze tongen op ontdekking gingen. De kus duurde maar een paar seconden, maar toch waren dit de mooiste seconden van mijn leven. Toen onze lippen terug uit elkaar gingen keek ik terug in die prachtige blauwe oogjes. Ik voelde een warm gevoel van binnen, het gevoel dat ik iemand werkelijk gelukkig had gemaakt.

‘Mag ik jullie aandacht alsjeblieft.’ Riep Sylva luid om over het geluid van de grote groep tieners te geraken. ‘Prima, zoals jullie al weten ben ik Bertrand Sylva en ben ik het hoofddirecteur van Rexila.’ Eventjes zweeg hij. Zijn ogen gleden over het kleine groepje en bleven eventjes staan bij Linda. ‘Zoals jullie nu allemaal weten zijn jullie vruchtbaar.’ Ging hij verder, ‘Misschien zijn jullie blij met deze informatie, of misschien niet. Maar wat je er ook van denkt of vindt, je bent hier voor een reden. Je bent hier om voort te planten en een nieuwe generatie kinderen op deze wereld te zetten. Ik zal er persoonlijk voor zorgen dat dit gebeurd.’ Zijn blik werd plots strenger en intimiderend. ‘Rexila is een prachtige plek en zoals je kan zien is er voor gezorgd dat jullie alles hebben dat jullie maar kunnen bedenken. Daarom verwachten wij dat jullie aan het programma meewerken. Doen jullie dat niet, dan gaan we terug naar de oude methode en kinderen, dit willen jullie niet!’ even werd het stil. ‘Maar zolang jullie goed meewerken zullen jullie ongetwijfeld een geweldige tijd tegemoet gaan.’ Sylva probeerde deze woorden zo oprecht en vriendelijk mogelijk te zeggen. Maar vanbinnen kon het hem niets schelen hoe deze kinderen behandeld werden. Al wist hij dat hij daar wel eens mee in de problemen kon komen, zeker nu.

‘Wel dan, nu we dat uit de weg hebben gaan we beginnen met de eerste partnerkeuze.’ Ging Sylva verder, ‘wij in Rexila geloven in vrije open relaties. Maar ook in structuur. Daarom bieden wij jullie elke maand een keuze aan. Aan het einde van de maand zullen jullie moeten beslissen of jullie bij je huidige partner blijven of niet. Op die manier schep je een sexuele en emotionele band met iemand en kan je zien of deze relatie zou werken. Tijdens de eerste week krijgen jullie de optie om veilig te vrijen, daarna niet meer. Tegen die tijd zal u moeten zien of u relatie werkt. Werkt deze niet, dan stap je over naar de volgende, werkt ze wel dan blijf je en hoop je dat jullie snel een kind kunnen verwekken. Als u binnen de drie maanden nog geen partner hebt gekozen zal Rexila dit voor u doen.’ Terwijl hij dit uitlegde begonnen alle tieners stiekem naar elkaar te kijken. Elk van hen had dezelfde vraag, “wie zou mijn partner worden?”

‘Dus om het proces vlot te laten verlopen, willen we binnen een uur weten met wie je je eerste maand zal doorbrengen. Het is wel zo dat er in deze groep drie meisjes zullen overblijven, dat betekend dat drie van de dertien groepjes zal bestaan uit één jongen en twee meisjes. Succes met het kiezen.’ Zo eindigde hij zijn speech waarna hij langzaam naar de tieners stapte. Maar niet zomaar, hij ging recht naar Linda toe die Sylva met een glimlach begroette. ‘Ik zal aan je ouders laten weten dat alles goed met je gaat. En zo te zien heb jij je partner al gevonden.’ Sylva keek me met een keurende blik aan. ‘Bedankt oom Sylva. Idd, ik heb mijn vriendje hier al gevonden.’ Zei Linda vrolijk en ze nam mijn rechterhand vast. ‘Wacht, oom!?’ mopelde ik. Met een grote glimlach op zijn gezicht draaide hij zich om en verliet hij de ruimte.

‘Oom!? Je bedoelt dat de directeur van Rexila jouw oom is?’ fluisterde ik veel te luid naar Linda. ‘Jep, ik zei toch dat hij hier werkte? Maar dat maakt niet uit, hij zal ons niet anders behandelen omdat ik zijn petekind ben hoor. Maak je daar geen zorgen over.’ Linda boog terug over de tafel en gaf me snel een kusje om me gerust te stellen. ‘Kom laten we de ruimte ontdekken.’

Het zag er naar uit dat mijn verse band met Linda zijn vruchten al begon af te werpen. Niet enkel moest ik niet zoals alle anderen ongemakkelijke gesprekken voeren met iedereen, Linda’s oom was de directeur van Rexila. Hoewel ik nog niet echt wist wat dit voor invloed zou hebben op mijn verblijf hier, het kon niet slecht zijn toch?

Linda en ik wandelden hand in hand door het grote complex. We mochten nog niet naar de verblijfsvoorzieningen gaan maar hier in de amusementshal was meer dan genoeg te ontdekken. We speelden een kort spelletje tafelvoetbal en tafeltennis, we spetsten elkaar nat met de waterval en vielen samen vermoeid in de grote rode zetel. Linda kroop wat dichter bij mij en legde haar hoofd op mijn borst. Met elke ademhaling ging haar hoofd op en neer en rook ik aan haar blonde haren. ‘Arno, ik wil eigenlijk ergens over praten.’ Ze draaide haar hoofd wat zodat ik in haar ogen kon kijken. ‘Ik wil het allemaal wat rustig aan doen. Ik weet niet bij jou, maar ik heb nog helemaal geen ervaring met sex en om eerlijk te zijn ben ik er een beetje bang voor.’ Zonder eerst iets te zeggen kuste ik haar voorhoofd en trok ik Linda wat dichter bij mij. ‘Laten we afspreken dat we alles op jouw tempo doen. Als jij er klaar voor bent zetten we de volgende stap.’ Linda draaide zich terug naar mij en kuste me weer op mijn lippen. Haar zachte roze lippen en fijne tongetje gaven mij een warm gevoel vanbinnen. Voor de tweede keer vandaag lieten we onze tongen elkaars vochtige mondholtes ontdekken.

In mijn broek begon ondertussen wel wat te groeien en ongemakkelijk schoof ik mijn half-stijve piemel naar links. Linda merkte dit op en kon haar lach niet inhouden. ‘Haha, maar maak je geen zorgen. Ik weet dat jullie jongen behoeften hebben.’ Ze knipoogde naar mij. ‘Ik zal er voor zorgen dat je geen blauwe ballen krijgt.’

Het uur was ondertussen voorbij, Linda en ik meldden ons aan bij de protocolrobot aan de ingang van de verblijfsvoorzieningen. ‘Jullie namen alsjeblieft’ zei de protocolrobot. ‘Linda en Arno’ zei ik luid en duidelijk. ‘Zijn jullie beiden akkoord dat jullie elkaars partner worden voor ten minste één maand?’ vroeg de robot in dezelfde monotone stem. Linda en ik keken elkaar even aan en gaven tegelijk antwoord,’Ja!’ De protocolrobot was even stil,’Prima, dat staat geregistreerd. U mag u nu naar de leeefruimte 3b begeven. Rexila stelt u voor elkaar daar wat beter te leren kennen, binnen twee uur is het middageten. Veel plezier’ Linda en ik wandelden door de gang tot we aan een blauwe deur kwamen met daar 3b op schilderd.

De kamer was werkelijk reusachtig. In het midden van de kamer stond een groot wit hemelbed met rode gordijntjes. Op het bed waren rozenblaadjes gestrooid en op beide kussens lag een prachtige rode roos met een lange steel. Tegen de andere muur stonden twee grote schuifkasten met daarnaast een klein bureau. Om de hoek was de deur naar de ruime badkamer, die twee lavabo’s, een regendouche en een ligbad bevatte. Linda en ik konden onze ogen niet geloven en strompelden met open mond de kamer binnen. ‘Deze kamer is bijna even groot als mijn hele bovenverdieping thuis.’ Zei ik uit verbazing. Linda lachte en wandelde langzaam naar mij. Ze vouwde haar armen rond mijn nek en keek me verliefd aan. ‘Dit is perfect, dit is wat ik altijd gewild heb. Een prachtige romantische kamer en een jongen die in de laatste twee uur mijn hartje gestolen heeft.’ Ze zoende me en drukte haar lichaam dicht tegen de mijne. Ik voelde hoe haar prachtige volle borstjes tegen mijn lichaam drukte.

Langzaam lieten we op ons bed vallen. Onze lippen nog steeds versmolten in een zalige natte zoen. Onze handen gleden over elkaars lichaam. Door de dunne stof van het groene pakje voelde ik al haar heerlijke vrouwelijke rondingen. Haar volle borstjes, haar perfecte kontje en haar zachte lieve gezichtje. Ook haar handen gleden over mijn lichaam, ze gleden van mijn schouders,naar mijn rug en zo op mijn heup. Toen haar handje op de bobbel in mijn broek lag stopte ze even en kneep ze voorzichtig in de stof. Ze verbrak de zoen en beet zachtjes op mijn onderlip. ‘Blijf gewoon liggen schat. Dit is omdat je zo lief voor me bent geweest.’ Zonder verder nog iets te zeggen duwde ze me op mijn rug. ‘Zou ze me nou gaan.’ Voordat ik verder kon denken stak ze haar rechterhand in mijn broek en wreef zachtjes over mijn stijve pik. Ze keek me ondeugend aan met die mooie blauwe oogjes van haar.Met één ruk trok ze mijn broek naar beneden waardoor mijn stijve piemel vrij kwam te liggen.

‘Schat je hoeft echt niet...’ begon ik te spreken, maar Linda plaatste snel een vinger voor mijn mond. ‘Geniet er gewoon van schat, je bent zo lief voor me geweest en ik wil dit echt.’ Eerst wou ik nog protesteren. Ze hoefde dit echt niet te doen, en zeker niet als ze dat niet echt wilde. Maar toen haar handje zich om mijn dikke piemel sloot gingen al deze twijfels en gedachten weg. Voorzichtig begon ze aan mijn piemel te trekken die ondertussen op volle sterkte stond. Steeds weer schoof ze mijn voorhuid over mijn eikel en terug. Het voelde vreemd om dit niet zelf te doen, maar ze deed het zeker niet slecht. Haar handje begon sneller te bewegen en ik kon een kreun niet meer onderdrukken. Ik liet mijn hoofd op het bed vallen en genoot van hoe Linda me zalig bleef aftrekken. Plots stopte ze en voelde ik iets zachter en natter over mijn eikel wrijven. Linda’s viriele tongetje likte in rondjes over mijn eikel. Al het voorvocht dat ik tot dan had geproduceerd likte ze op. En dan verdween mijn eikel tussen Linda’s volle lippen. Het gevoel valt werkelijk niet te beschrijven. Linda’s volle lippen en natte tong gleden langs mijn piemel. Eerst zoog ze vooral aan mijn eikel maar na een tijdje nam ze me steeds dieper en dieper in haar mondje. Ik kreunde luid van genot, ‘dit is gewoonweg hemels.’ Ik plaatste mijn handen op haar hoofd en begon onbewust het tempo aan te geven. Linda’s ogen waren gesloten, ze ging volledig op in haar pijpwerk. Ze liet steeds weer de harde piemel voor haar in haar mondje toe en proefde de smaak van mijn zoete voorvocht. Ik was ondertussen steeds luider en luider beginnen kreunen en gaf met mijn handen nog een sneller tempo aan. Linda’s lippen gleden sneller en sneller rond mijn piemel. Ze liet braaf haar mondje neuken en leek er zelfs van te genieten.

Na zo’n vijf minuutjes voelde ik mijn zaad in mijn ballen opkomen. Ik tikte Linda op haar schouder om haar te waarschuwen dat ik ging klaarkomen. Voor het eerst opende ze haar ogen en keek me aan met mijn piemel tussen haar lippen. Ik begon harder te hijgen. Het moment was daar, met een luide kreun spoot ik mijn sperma in Linda’s kleine mondje. Gewillig hield ze haar lippen strak rond mijn eikel waardoor het zaad niet uit haar mondje kon ontsnappen. Straal na straal spoot ik mijn ballen leeg over linda’s tongetje.

Uitgeput liet ik me naar achteren vallen en zag nog net hoe Linda het zaad in haar mondje met smaak doorslikte. Eventjes likte ze nog het resterende sperma op mijn eikel weg en ging daarna naast mij liggen. Voor een minuut of twee keken we in elkaars ogen en zeiden we niets. ‘Dat was zalig schatje.’ Zei ik om met een zucht. Haar mond vormde tot een brede glimlach,’ vond ik ook.’