De Gezusters Santegoed - 12

De volgende dag heb ik nog steeds vrij, maar ik besluit even naar mijn werk te rijden. Na het volgende weekend begint voor mij ook weer het normale leven. Eenmaal op mijn werk, wordt me gevraagd naar Kurt.
‘John, je weet, dat we nog een chauffeur nodig hebben, en er heeft ook wel iemand gereageerd, en hij heeft jouw naam genoemd. Maar het probleem is, dat hij wel een strafblad heeft.’

‘Ik neem aan, dat je het over Kurt Janszen hebt?’

‘Ja, die bedoel ik. Ken je hem?’

‘Ja, ik ken hem. Kurt is vroeger een goede vriend van me geweest, maar uiteindelijk zijn we een beetje uit elkaar gegroeid. Helaas is hij bij verkeerde vrienden terecht gekomen, en dat heeft hem uiteindelijk ook dat strafblad opgeleverd, maar hij lijkt echt vastbesloten om zijn leven te beteren. Ik zou zeggen, geef die jongen een kans. Hij heeft toch een proeftijd, en als hij dan niet bevalt, dan kun je hem altijd nog ontslaan. Maar ga niemand veroordelen, omdat hij een strafblad heeft. Dat zou niet eerlijk zijn.’

‘Dat is ook de reden, waarom we jou ook eerst vragen. Nou goed, we zitten inderdaad echt verlegen om een chauffeur, en als jij hem vertrouwt, dan willen we hem best wel eens een kans geven. Maar als hij zich gaat misdragen, houden we jou er wel verantwoordelijk voor.’

‘Nou ja, als dat nodig is, om hem een kans te geven, dan neem ik die verantwoording wel op me. Maar wat staat er tegenover, als het wel goed gaat?’

Mijn chef kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’

‘Nou ja, ik doe al jaren hetzelfde werk, met liefde en enthousiasme. Maar ik weet, dat Harrie over een paar jaar met pensioen gaat, en ik zou dat werk dan willen overnemen.’

Mijn chef kijkt me inschatten aan. ‘Hmm, je hebt nooit eerder aspiraties gehad om hogerop te komen. Waarom nu wel opeens?’

‘Nou ja, misschien begin ik eens volwassen te worden? Ik heb sinds kort een vriendin, en als het daarmee goed gaat, dan wil ik haar later wel een goede toekomst kunnen bieden. En misschien ook wel een gezinnetje stichten. Dat zijn nu mijn beweegredenen.’

‘Nou, dan ga ik nu een deal met je aan. Als die Kurt zonder problemen door zijn proeftijd heen komt, mag jij de benodigde cursussen gaan volgen, zodat je later Harrie kunt opvolgen. Maar het doet me deugd, dat je nu een vriendin hebt. Sinds wanneer dat dan?’

Ik vertel hem dan het verhaal, hoe ik Chantal heb ontmoet. Hij kan er wel om lachen.
‘Nou, dan wens ik jullie veel succes voor de toekomst toe. En ik hoop oprecht, dat het iets tussen jullie wordt. En wat Kurt betreft, ik weet niet of hij nu nog ergens werkt, dat stond niet in zijn brief.’

‘Van wat ik weet, werkt hij voor een uitzendbureau. Dus het lijkt me niet echt, dat hij lang moet uitwerken. Ik zou het hem eens kunnen vragen, maar hij heeft geen telefoon. Dat kan hij zich nu nog niet veroorloven. Hij wil eerst zijn schulden afbetalen, allemaal nog het gevolg van zijn strafverleden. Hij wil dat namelijk zo snel mogelijk achter zich laten. En ik geloof hem daarin ook.’

‘Nou, zou jij hem dan willen vragen, wanneer hij kan beginnen?’

‘Dat zal ik doen. Morgen heb je antwoord.’

Ik rijd dan weer naar huis, met een goed gevoel. De dag vul ik verder met werken aan de Jeep. De carrosserie haal ik helemaal uit elkaar, want ik heb de bedrading en het interieur nog wel nodig. En Paul belt me nog op, de carrosserie is nog steeds te koop. Ik krijg van hem een adres en een telefoonnummer, dat ik vervolgens opbel. Een afspraak is vlug gemaakt, maar ik moet er wel weer een flink stuk voor rijden. De carrosserie staat in Zuid-Holland. De volgende dag rij ik erheen met een grote aanhanger, en koop me daar de spullen, die ik nodig heb.

Ook koop ik er een paar stoelen, die vrijwel nieuw lijken, maar wel volledig in de verkeerde kleur zijn. Ze zijn van beige stof, met een motiefje erin. Het ziet er eerlijk gezegd, niet uit. Maar ik heb wel een idee, om dat weer in orde te krijgen. Ik bel Melissa op.
Die is verbaasd, als ik haar bel. Maar als ik haar uitleg, waarvoor het is, zegt ze me de volledige medewerking toe. Ze zal voor mij de stoelen opnieuw bekleden, en dat kan ze meteen gebruiken voor haar studie. Bovendien zegt ze me toe, om het helemaal geheim te houden voor haar zus.

En omdat ik nog een paar dagen vakantie heb, begin ik maar alvast met het repareren en het schuren van de nieuwe carrosserie. Het spatbord is inderdaad beschadigd, maar met wat glasvezel en plamuur kan ik het gemakkelijk repareren. En in de tijd, dat het moet drogen, begin ik me aan het chassis te werken. De motor en versnellingsbak zijn er redelijk snel uit, en zo staat het onderstel alleen nog op een paar assen.
’s Avonds helpt Daan me, en hij moet wel lachen over het tempo, dat ik erin zet.

‘Man, jij bent ook niet meer te houden! Je hebt het hele ding al bijna gestript!’

‘Tja, ik heb vakantie, en dus tijd over. En ik heb me voor het chassis een PU coating gekocht. Dat spul wordt knokehard, daar kun je met een hamer op slaan, er gebeurt niets. En het is ook nog eens roestwerend. Ik zag het toevallig laatst een keer op televisie.’

‘Hmm, zou dat ook op een gewone wagen gebruikt kunnen worden?’

‘Ja, maar ik weet niet of je ook alle kleuren kunt krijgen. Er zijn verschillende varianten in. Ik heb in ieder geval voor de carrosserie koraalrood besteld, en ook een soort rubbercoating voor de binnenkant, die ook als geluidsdemping zal dienen. Dan heb je niet zo dat lawaai in de carrosserie.’

‘Je hebt er al goed over nagedacht! En in dit tempo ben je nogal eens een keer klaar!’

‘O, maar ik wil het wel goed doen. Ik wil er ook nog een gastank inleggen, wat extra verlichting, want ik vind die standaard lampen nou niet echt veel licht geven.’

Daan bekijkt het restant, wat er nog staat. En daar valt hem iets op, wat hem eerder niet is opgevallen.
‘John, weet je, dat er in die dozen ook nog eens een airco voor die wagen in zit?’

‘Dat meen je niet! Ik heb er nog niet echt in gekeken.’

We nemen dan even de tijd om alles in de dozen eens goed te bekijken. Er zitten een aantal leuke verrassingen in, zoals schijfremmen voor de vooras, een vrijwel complete airco, en nog wat andere bruikbare onderdelen, zoals nieuwe schokbrekers, goede koplampen en achterlichten.

‘Nou, daar heb je jezelf echt een hele goede koop gedaan. Voor een paar duizend euro heb je straks een zo goed als nieuwe Jeep! Ik zou willen, dat ik dat ding tegengekomen was!’

‘Dat geloof ik graag. Maar help je me nog even mee om alles op te ruimen? Morgen komt Chantal weer naar huis, en ik wil niet, dat het ze het al zal ontdekken. Ik heb achter nog wat ruimte gevonden, waar ik alles neer kan zetten.’

Daan helpt me met het opruimen, en daarna drinken we samen nog een pilsje. Ik zeg tegen Daan: ‘Zie hier ons nou eens zitten! Zou jij twee maanden geleden nog geloofd hebben, dat we allebei tot over onze oren verliefd zijn, en onze liefjes ook nog eens enorm missen?’

Daan moet lachen. ‘Nee, ik zou je helemaal voor gek hebben verklaard. Maar ik moet zeggen, dat me de eerste week niet tegen is gevallen. Ik heb genoeg te doen gehad, dat scheelt wel.’

Ik knik. ‘Ja, dat heeft wel een verschil gemaakt. En heeft Melissa je ook iedere avond gebeld?’

‘O ja, en tussen de middag, en net na het werk! En de eerste nacht ook nog eens midden in de nacht. Ze kon niet slapen!’

‘Hier was dat ook niet anders. Maar Chantal heeft het toch wel naar haar zin gehad. Ze kan goed overweg met Karel en Mia, dat scheelt natuurlijk wel.’

‘Dat had Melissa ook. Ze kan het goed vinden met haar verhuurster, en ook met de vriendin van de verhuurster.’

‘Vriendin? Is haar verhuurster een lesbische?’

‘Ja, daar kwamen we ook pas achter, toen ze de sleutel had gekregen. Maar wil je er niets van tegen Jolien en Joris zeggen? Voor hun is die vrouw gewoon een weduwe en dat willen we voorlopig zo houden.’

‘Natuurlijk. En als die vrouw liever vrouwen heeft, dan moet ze dat toch zelf weten, of niet dan?’

‘Ja, dat vonden we ook. En helemaal van de mannen is ze nog niet, ze schijnen een soort afspraak te hebben met een homofiel stel daar in de buurt om zich regelmatig eens door te laten smeren.’

Ik lach. ‘Oké, dat kan natuurlijk ook. Nou ja, als dat voor hun werkt, waarom ook niet? En hoe reageerde Melissa daarop?’

‘Ze pakte het best goed op. En toen haar eenmaal duidelijk was, dat haar verhuurster niet op zoek was voor iemand in bed, had Melissa er geen problemen meer mee. Ze heeft heel duidelijk een andere mening over bepaalde dingen, dan Jolien en Joris. En ik vertel je dit nu, maar eigenlijk had ik Melissa belooft het niet tegen Chantal te vertellen. Zou jij dat dan ook niet willen doen?’

‘Geen probleem. Maar zetten we dadelijk nog je Eldorado op de brug? Ik wil even kijken, wat je daar nog allemaal aan moet doen. Bovendien heb ik tegen Chantal verteld, dat ik aan je wagen aan het werken was, dus het moet wel lijken, of ik wat gedaan heb.’

Daan lacht. ‘Natuurlijk. Ik ben eigenlijk ook wel benieuwd.’

We zetten zijn wagen dan snel op de brug, en bekijken de wagen even van de onderkant. Dat ziet er, gezien de leeftijd van de wagen, nog best goed uit.

‘Hmm, de carrosserie zal er wel vanaf moeten, Daan. Want daar zit nog wel wat herstelwerk aan. En ik zag een paar puntjes aan het chassis, dat zal ik moeten lassen.’

‘Heb je dit weekend wat voor met Chantal?’

‘Nee, eigenlijk niet. Hoezo?’

‘Ik wil die carrosserie er ook vanaf halen, en alles laten stralen, zodat het roestvrij is. En dan maar hopen, dat het nog de moeite waard is.’

‘Ik zie het niet zo somber in, het ziet er wel roestig uit, maar het lijkt nog wel hard.’

‘Laten we het hopen. Goed, dan zie ik je overmorgen weer!’

Daan rijdt dan naar huis heen, en ik pak dan mijn telefoon en bel Chantal op.
Zoals ik al verwacht had, neemt ze al na een paar tellen op.

‘Ah, daar ben je eindelijk! Ik wilde je net al bellen!’

‘Heb je me zo gemist?’

‘Heel erg! Het is zo koud zonder jou in bed!’

‘En het is nog best wel warm!’

‘En toch heb ik je liever naast me in bed!’

Ik lach. ‘Ik was nu ook liever bij jou. Moet je morgenvroeg nog naar school?’

‘Nee, maar het was oorspronkelijk wel de bedoeling. Ik heb gisteren een goed gesprek met mijn decaan gehad. En vandaag heb ik nog een paar testen gedaan, en mijn decaan heeft me een advies gegeven, dat ik waarschijnlijk ook ga opvolgen.’

‘Ow? Vertel eens?’

‘Hij raadde me aan om mijn toekomst niet als operazangeres te gaan zoeken. Mijn stembereik is net niet goed genoeg. Maar ik blijk dus wel andere goede kwaliteiten te bezitten, want hij vond, dat ik heel goed muziek kon lezen, maar vooral ook aan anderen kon uitleggen. Ik heb daar nooit zo bij stil gestaan, maar dat schijnt dus best moeilijk te zijn. Dus met andere woorden, hij raadde me aan om me te gaan toeleggen op het geven van zanglessen en om dirigente te gaan worden. En dat lijkt me ook wel erg leuk!’

‘Dus je hoeft morgen niet naar school? Had me dan maar eerder gebeld, dan had ik je opgehaald!’

‘O, ik wilde je niet meteen lastig vallen, maar dat was inderdaad wel fijn geweest.’

Ik kijk op de klok. Het is nog maar half tien. ‘Weet je wat? Ik haal je nu nog even op. Dan ben ik er rond tien uur. Dat kan nog net. Slapen Karel en Mia al?’

‘Nee, nog niet. Ik zit met ze in de kamer. Maar dat zou ik wel heel erg fijn vinden!’

‘Dan zie ik je zo! Ik rij meteen aan!’

Ik kleed me snel even om, en stap dan in mijn wagen. En onderweg rijd ik toch net wat sneller, dan geoorloofd, maar kom zonder incidenten aan in Bemelen. Als ik de auto uitstap, rent Chantal op me af, en omhelst me stevig, om me daarna een stevige zoen te geven.

Lachend zeg ik: ‘Zo! Je hebt me echt heel erg gemist!’

Mijn oom Karel is ook naar buiten gekomen en zegt: ‘Je moest eens weten, John! Toen ze hoorde, dat je haar kwam ophalen, was ze echt niet meer te houden! Ik heb nog nooit iemand zo snel haar weekendtas zien pakken!’

Ik lach. ‘Maar ik heb haar ook heel erg gemist! Bedankt, dat jullie er voor haar waren, ome Karel.’

Ik loop, gearmd met Chantal, even naar binnen heen om mijn tante nog even te begroeten, en dan rijden we snel naar huis. Chantal vertelt me nu in het honderd uit over haar week. En ze is echt blij me weer te zien, en dat is ook wederzijds.

Eenmaal thuis trekt ze me naar zich toe en slaat haar armen om me heen. Ik leg mijn handen op haar heupen, en we geven elkaar een intieme zoen. Als we elkaar weer loslaten, zegt ze: ‘Daar was ik zo erg aan toe, John! De afgelopen week was echt moeilijk voor me. Ik kon het je haast niet goed vertellen aan de telefoon.’

‘Ik kon het merken! Het lijkt wel, of je heimwee hebt!’

Chantal lacht. ‘Als ik dan al heimwee heb, dan is het naar jou, John. Maar eerlijk gezegd, ik voel me hier nu weer helemaal op mijn gemak en ook rustig.’

Ik vraag haar: ‘Wil je wat drinken? Een wijntje?’

Ze knikt. Ik haal een witte wijn uit de koelkast en schud voor ons allebei een glas in. In de woonkamer zit Chantal al op me te wachten. We laten de glazen klinken, en we gaan op de bank zitten. Chantal komt tegen me aan gehangen, met haar hoofd op mijn schoot. Ze geniet, als ik met mijn vingers door haar haren streel.

Ze zucht. ‘Ja, dat heb ik zo gemist! Karel en Mia zijn echt heel erg aardig, maar het is er erg moeilijk voor me om daar te wennen.’

‘Je moet het toch even doorzetten, Chantal.’

‘Ik weet het, maar het is zo moeilijk!’

Dan vraag ik: ‘En? Heb je al nieuwe vrienden gemaakt op het conservatorium?’

‘Een paar. Twee meiden en een jongen, maar die is volgens mij een homo. Maar ik mag hem wel. Hij is niet zo opdringerig!’

‘Hoe heten ze?’

‘Anja, Ylke en Willem. Ze zijn wel aardig, maar ze zitten allemaal niet op kamers. Ze komen met de trein naar de campus.’

‘Dus ’s avonds zit je dan alleen? En ben je niet Maastricht in gegaan?’

‘Een keer, dat heb ik je toch verteld? Maar ik vond het niet heel erg leuk. Ik ken er nog niemand. En wat heb jij nog allemaal gedaan?’

‘O, gesleuteld, getraind en met mijn moeder naar het café geweest. En ik ben ook nog een keer naar mijn werk geweest, om te kijken of ik iets voor Kurt kon doen.’

‘En? Hoe is dat gegaan?’

‘Maandag kan hij al beginnen! Er zijn nog wel wat haken en ogen, want ik ben nu wel verantwoordelijk voor hem. En dat heb ik hem heel goed duidelijk gemaakt. Maar, daar staat tegenover, dat als alles goed gaat, ik misschien later wel promotie kan maken. Dan kan ik gaan werken op de inkoop. Daar moet ik dan wel wat cursussen voor gaan doen, maar dat vind ik niet zo erg.’

‘O, dat is toch ook goed nieuws? En dan ga je natuurlijk ook meer verdienen?’

‘Ja, en ik heb wat meer vaste werktijden. Bovendien moet ik ook een beetje aan de toekomst denken.’

Chantal kijkt me aan. ‘Je denkt al aan de toekomst? Hoe bedoel je dat?’

‘Gewoon, ik wil me onderhand wel eens settelen, een huis heb ik al. Een leuke vriendin, daar ben ik heel hard mee bezig, en nu nog goed betaald en vooral leuk werk. Bovendien kan ik dan ook gemakkelijker vakantie pakken, dan voorheen.’

‘En wie is die leuke vriendin?’, vraagt ze me grijnzend.

En nog harder grijnzend zeg ik tegen haar, en zonder blikken of blozen: ‘Oh, die ken je toch niet. Die is altijd hier, als jij er niet bent.’

Even kijkt ze me geschokt aan, en ziet me dan lachen.

‘Oh, jij gemeen ventje! Je zit me gewoon te jennen!’

‘Natuurlijk! Welke vriendin zou ik dan nog meer moeten hebben, dan jou? Natuurlijk had ik het over jou, Chantal.’

Chantal glimlacht weer. ‘Het was anders wel leuk geweest om te horen!’

‘En voor mij was het nog leuker om je ermee te plagen.’

‘Hmm, wacht maar! Eens pak ik je heel hard terug!’

‘Ik kan al bijna niet wachten!’

Ze probeert boos te kijken, maar moet dan toch lachen.
‘Verdorie! Boos kan ik ook al niet op je worden!’

Lachend trek ik haar tegen me aan, en geef haar dan een intieme zoen, waar ik al mijn liefde voor haar in leg. En ik voel haar liefde voor me terug, in de manier, waarop ze me zoent.

Opeens maakt ze zich los en fluistert in mijn oor: ‘Ik heb ook nog leuk nieuws voor je, John! Ik ben nu aan de pil, en ik begin nu best wel geil te worden.’

Geschokt kijk ik haar aan, maar herstel me heel snel. Dan pak ik haar snel op in mijn sterke armen, waardoor ze even gilt, en ze grijpt zich stevig aan me vast, terwijl ik haar naar boven draag.

Daar leg ik haar op bed neer, terwijl ze me lachend zegt: ‘Ik had ook wel kunnen lopen, gek!’

‘Dat was niet zo leuk geweest! En bovendien heb ik je echt heel erg veel gemist. En als mijn meisje me dan zegt, dat ze geil is, dan wil ik geen seconde verspelen!’

Ze lacht, en trekt me naar zich toe. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Weet je? In de avonden, dat ik daar in Bemelen alleen in bed lag, heb ik steeds gedroomd, hoe je me teder beminde, maar ook hoe je me hard nam. ’s Morgens, toen ik wakker was, had ik een rood hoofd, omdat ik zo moest blozen om die gedachtes. Je tante heeft daar flink om moeten lachen, want ze vroeg me, waarom ik zo’n rood hoofd had. En toen moest ik haar vertellen, waar ik van gedroomd had. En het was maar goed, dat je oom niet aan tafel zat, want dan had ik het haar niet durven te vertellen.’

Ik lach. ‘Heb je dat echt tegen Mia verteld? Maar ze is wel een heel lief persoon, of niet?’

‘Ze zijn allebei echt superaardig. Maar ik heb nog ander nieuws. Dat ving ik toevallig vanavond op, toen ik op je zat te wachten. Je oom had het over iemand, die naar hun huis zou komen kijken. De makelaar had schijnbaar gebeld, dat er iemand een heel flink bod op hun huis en de grond hadden gedaan.’

‘Oei, dan zou je kamer wel eens heel snel kunnen verdwijnen! Zondag, als ik je terug breng, dan zal ik ze er eens naar vragen, als ze er dan al niet zelf mee komen.’

Chantal knikt, maar tegelijkertijd begint ze de knoopjes van mijn zomerblouse los te knopen. Dan laat ze haar handen over mijn borstkas glijden. Ze grinnikt. ‘Dit voelt nog beter, dan ik in mijn dromen droomde. Nooit gedacht, dat ik op een man zou vallen, die borsthaar heeft. Dat heb ik eigenlijk ook nog nooit eerder gezien. Mijn broers hebben het niet, en mijn vader ook niet. Niemand bij ons in de familie heeft borsthaar. En jij hebt zo’n lekker borsthaar op je borstkas. Waarom scheer je dat altijd af? Ik vind dat wel fijn!’

‘O, dat doe ik meestal voor het kickboksen. Maar ik wil het best wel laten staan, als jij het leuk vindt. Maar dan wil ik ook, dat je onder je driehoekje bijhoudt. Want dat vind ik nu weer leuk!’

Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Ow? Ik dacht juist, dat mannen daar juist geen haar willen?’

‘Nou ja, kaal is niet erg, maar ik ben van mening, dat een beetje haar wel mag. Ik vind wat keurig bijgehouden haar op je schaamstreek wel leuk, maar hele bossen schaamhaar, dat hoeft van mij ook weer niet.’

Ze kijkt wat beteuterd. Ik vraag wat er is. ‘Nou ja, Ylke en Anja hadden het er zo over, wat mannen sexy vonden. En zij dachten, dat mannen helemaal kaal het meest sexy vonden. Dus heb ik speciaal voor jou mijn schaamhaar geschoren.’

Ik zie haar teleurgestelde gezicht. ‘Maar dat vind ik echt niet erg, Chantal! En die haren groeien vanzelf weer aan, dus maak je geen zorgen. Maar nu wil ik toch wel eens zien, hoe je er daar kaal uitziet!’

Ze kijkt me met een mix van blijdschap en ongeloof aan. ‘Dus je vindt het niet erg?’

Ik schud mijn hoofd. Dan gaat ze staan en duwt me het bed op.

‘Anja en Ylke hadden het nog over meer dingen, die mannen leuk vinden. Soms moest ik wel flink blozen, omdat ik er maar heel weinig van weet. Maar ik wil sommige dingen uitproberen. Kijken of ik het leuk vind, en ook of jij dat wel leuk vindt.’

Ik lach. ‘Volgens mij ga ik die nieuwe vriendinnen van je nog heel erg aardig vinden, zonder ze ooit gezien te hebben!’

Chantal lacht. ‘Je gaat ze zeker een keer zien, John. Maar denk eraan! Je bent van mij!’

Ik lach terug. ‘Geen zorgen, zolang ik jou heb, heb ik geen andere vrouw nodig! Maar wat wilde je uitproberen?’

Ze bloost. ‘Ik wilde proberen je een striptease te geven.’

Ik kijk verrast. Ik had veel verwacht, maar dit echt niet. ‘Wow, daar zeg ik geen nee tegen! Wil je er muziek bij?’
Ze knikt. Ik haal mijn telefoon uit mijn broekzak en zet daarop muziek aan. In mijn huis heb ik een speciale muziekinstallatie aangelegd, zodat ik er met een app in het hele huis muziek mee kan afspelen. Ik zet een romantisch muziekje op en Chantal glimlacht.

‘Hmm, daarmee zal het wel moeten lukken!’

En dan begint ze op de klanken van de muziek voor me te dansen. Langzaam en ritmisch beweeg ze haar lichaam en beweegt opzichtig haar heupen. Het is duidelijk, dat ze dit voor het eerst doet. Ze mist de ervaring en de kennis om het echt spannend te maken.

Het is wel leuk, maar echt spannend vind ik het nog niet. En dat ziet Chantal.

‘Doe ik het niet goed, John?’

‘Nou ja, het is wel leuk, maar je maakt het nog niet spannend. Strippen is niet gewoon wat kleren uittrekken op de maat van de muziek, het is elkaar opwinden en je doet het met veel gevoel. Ik vind je borsten en je lekkere heupen sexy, leg daar eens wat meer nadruk op. Gebruik je fantasie, en probeer dan eens te bedenk, wat ik leuk zou vinden. Dan zal het vanzelf een stuk leuker en spannender worden.’

Chantal knikt en begint opnieuw. En nu doet ze het al een stuk beter, met veel meer gevoel en met sensuele bewegingen. Deze keer weet ze me goed op te winden. Maar het is vooral duidelijk, dat ze er nu zelf ook meer van geniet en er ook plezier in heeft. Speels tilt ze haar shirtje omhoog, en laat me plagend haar buik zien. Ze komt dichterbij, maar als ik haar aan wil raken, springt ze snel terug.

Ik lach, dit was precies, wat ik van haar wilde. Gewoon lekker speels, en elkaar uitdagen en opwinden. Ze heeft het nu begrepen. Maar dan trekt ze toch haar shirtje uit, en gooit dat naar me toe. Handig vang ik het op en lek het naast me neer op bed. En ik kijk begerig naar Chantal, die nu met een half ontbloot bovenlijf voor me staat.

Ze heeft een rode bh aan, die ik nog niet eerder gezien heb. Die moet ze afgelopen week gekocht hebben, toen ze in Maastricht was. Het staat prachtig bij haar rode haar, dat alweer wat lichter aan het kleuren is. Ze ziet me kijken en showt trots haar borsten en haar nieuwe bh.

‘Die heb ik speciaal voor jou gekocht, John. Vind je hem mooi?’

‘Heel erg mooi! Maar eerlijk gezegd, vind ik wat eronder zit, nog veel mooier!’

Chantal lacht. ‘Geduld! Ik ben nog niet klaar!’

Ze gaat weer verder met dansen. En ook nu heeft ze weer een mooi blauw rokje aan, maar die heb ik al eens eerder gezien. Chantal begint zich steeds meer vrijer en vooral sexyer te kleden, alsof ze zich nu steeds vrijer begint te voelen. En dat is nu ook wel goed te merken, nu ze weer voor me danst. Ze tilt nu haar rok wat meer op, en laat me haar benen zien.

Ze heeft lange zwarte pantykousen aan, en ook een kousenband. En als ik iets sexy vind, dat is het wel zoiets. Het is voor mij zoiets, als een strik om een cadeautje, dat ik mag uitpakken. En het leuke is, dat als ze zo loopt, kun je die kousenband niet zien, maar nu ik weet, dat ze die aan heeft, kan ik haast niet wachten om die kousenband van haar mooie lange benen te mogen halen.

Ze ziet me begerig naar haar kousenband kijken en zegt: ‘Hmm, dan heeft Daan toch gelijk gehad! Hij had me verteld, dat je gek bent op kousenbanden.’

Ik glimlach. ‘Daar kun je me altijd een plezier mee doen. Maar volgens mij heb je wel flink liggen shoppen in Maastricht!’

‘Ach, dat valt wel mee. Maar vind je het mooi?’

‘Fantastisch!’

Ze gaat dan weer verder met dansen, en gooit er nu een schepje bovenop. Ze draait zich naar me op en trekt nu langzaam haar rokje weer omhoog. Haar witte billen worden zichtbaar, en alleen daarvan zou ik een hard pik krijgen, als ik die niet al had! En dan laat ze me nog net een klein stukje van haar ondergoed zien. Niet geheel verbaasd zie ik daar ook een rood kanten slipje, dat maar weinig van haar billen verbergt. Daar ben ik eigenlijk wel sprakeloos van, want Chantal had eigenlijk niet veel lingerie. En dat was lang niet zo spannend, als ze nu aan heeft.

Dan laat ze haar rokje weer los en worden haar billen bedekt. Ze draait zich naar me om en maakt dan handig haar rokje los, maar laat het niet meteen zakken. Grijnzend ziet ze me naar haar kijken, en zet een paar stappen dichterbij. En dan nog een paar stappen, zodat ik de warmte van haar lichaam kan voelen. Ze staat bijna tegen me aan, slechts enkele centimeters van me vandaan. Ik wil haar vastpakken, maar ze duwt mijn armen weg.

‘Niet vastpakken, alleen kijken, John!’

Maar als ze haar borsten bijna tegen mijn gezicht aanduwt, kan ik het toch niet laten om er een kusje op te geven. Chantal had dat niet verwacht, maar sluit toch even haar ogen, en zucht even. Dan laat ze haar rokje vallen, en zie ik haar bijna naakte lichaam. Hemel, wat is ze zo toch mooi! Haar lange rode haren krullen net over haar schouders, en vormen bijna een eenheid met haar bh. Haar rode bh steeds prachtig af bij haar bleke huid. En het is duidelijk te zien, dat ze veel aan sport gedaan heeft, haar buikje ziet er netjes afgetraind uit, zonder dat je echt de spieren kunt zien. En dan haar mooie brede heupen, waar een set prachtige lange slanke benen onder staan, waar je alleen maar van kunt kwijlen. Ze completeert het met dat bijpassende slipje.

Ze zet een stapje terug en toont me dan haar hele lichaam. Maar nu lukt het me niet meer om me in te houden. Ik leg mijn arm om haar heupen en wil haar naar me toe trekken. Maar Chantal heeft toch andere plannen en worstelt zich los uit mijn greep. Speels tikt ze met haar vingers op mijn neus en zegt: ‘Nog even geduld, schat. De voorstelling is nog niet voorbij!’

Lachend laat ik haar weer los en Chantal gaat verder met haar striptease. Ze hervat haar sensuele dansje. Dan zet ze een van haar voeten op mijn knie en beduidt me dat ik haar pantykous moet afdoen. Aan dat verzoek voldoe ik maar al te graag. En natuurlijk grijp ik de kans meteen om haar benen een kusje te mogen geven. Chantal giechelt, maar trekt, nadat ik haar kous heb uitgetrokken, haar been terug. Ze kijkt me uitdagend aan. En zet dan haar andere been voor me neer en zegt: ‘En nu zonder handen!’

Het is haar been met kousenband, en voor mij is het alsof er een droom uitkomt! Speels doe ik mijn handen op mijn rug en trek met mijn tanden haar kousenband naar beneden. En daarbij neem ik me genoeg tijd om haar been van de nodige kusjes te voorzien. Chantal vindt het prima en ze geniet er minstens zo veel van, als ik dat doe. En ook haar pantykous verwijder ik met mijn tanden, al is dat helemaal nog niet zo gemakkelijk. Ik heb mijn tanden over haar huid moeten laten schrapen, maar Chantal huiverde van genot, toen ik dat deed.

En als ik haar kous met mijn tanden heb uitgetrokken, en haar dan snel weer wil vastpakken, is ze me toch weer te snel af. Ze heeft er zichtbaar plezier in, en ik heb er niet minder plezier in. Ze doet een paar stappen terug, en begint nu haar bh los te haken. We weten nu allebei, dat het bijna voorbij is, en zijn vol spanning en begeerte. Ze laat nu de bandjes van haar bh vallen, maar houd het stuk nog wel voor haar borsten. Ze zet een stap dichterbij en laat me dan haar bh tussen haar handen vandaan trekken. Maar ze houdt wel haar handen voor haar borsten. Niet dat het haar veel baat, want nu grijp ik mijn kans en grijp haar nu stevig vast en trek haar naar me toe. Heel even wil ze zich nog los worstelen, maar als ik mijn lippen op de hare druk, is al haar weerstand als sneeuw voor de zon verdwenen.

In plaats daarvan bouwt zich nu een vurige passie op, en ze probeert bijna mijn kleren van mijn lijf te scheuren. Ik help haar een beetje mee en al snel vliegen zowel mijn shirt als korte broek door de kamer. Ze duwt me achterover en begint dan in mijn kruis te tasten, waar mijn pik al een behoorlijke tent maakt in mijn boxershort.

‘Hmm, die zullen we maar eens snel gaan bevrijden, John! Die kan wel wat frisse lucht gebruiken!’

Ze voegt de daad bij het woord en ik help haar mijn boxershort uit te trekken. Mijn pik staat fier overeind en Chantal duikt er gretig op. Zonder een moment te twijfelen, begint ze me te pijpen. Dat heeft ze nog nooit eerder gedaan, dus het is best wel een verrassing voor me. En ze doet het best goed, dit moet ze beslist eens eerder gedaan hebben. Als ik dan voel, dat ik bijna ga komen, stopt ze plotseling. Ze kijkt me grijnzend aan en zegt: ‘Je dacht toch niet, dat ik je in mijn mondje liet spuiten? Niks daarvan! Je spuit dadelijk al je zaad lekker in mijn kutje! Daar droom ik nu al dagen van!’

Plotseling grijp ik haar vast en zorg ervoor, dat ze nu onder me komt te liggen. Ze gilt even, en moet dan giechelen.

‘Gekke vent!’

‘Kan me niets schelen. Jij zit met zo’n gekke vent opgescheept!’

Ze lacht en kijkt me vol verlangen aan. ‘Dan neuk me flink, gek ventje van me!’

‘Dan zal ik eerst nog even wat overtollige kleding moeten verwijderen!’, terwijl ik al een hand tussen haar benen laat glijden. Ze heeft meteen haar heupen op, zodat ik haar slipje gemakkelijker kan verwijderen. En dat doe ik dan ook. Alleen neem ik de regie nu over, en wijzig de plannen, die Chantal in haar hoofd heeft. Want in plaats met haar te gaan neuken, wil ik haar eerst even goed geil maken.

Eerst reageert ze teleurgesteld, maar zodra ze in de gaten heeft, dat ik haar kutje wil likken duwt ze haar lichaam tegen me aan, om zo snel mogelijk voldoening aan haar verlangen te geven. Ik stel haar niet teleur en trek haar schaamlippen wat uit elkaar, zodat ik haar klitje goed kan zien. Dan stort ik me daarop, en merk ook al meteen, dat Chantal al echt heel erg goed geil is. Maar zodra ik haar heerlijke sappen proef, begin ik ook mijn heldere verstand te verliezen. Van mijn plannetje om haar eerst te likken, tot ze bijna klaarkomt, komt niet meer terecht, ik ben het meteen vergeten. Chantal kreunt van genot, maar trekt me omhoog.

‘Ik wil je, John! Laat me niet meer langer wachten!’

En meteen parkeer ik mijn pik voor haar nauwe spleetje, en druk dan mijn eikel tussen haar schaamlippen. Die bieden maar weinig weerstand, en steeds dieper dring ik in haar door. Als mijn pik er helemaal in zit, begin ik haar te neuken. Er is geen behoefte aan een lang en teder voorspel. Het verlangen zit diep en we willen allebei maar één ding, en dat is lekker klaarkomen. Doordat het tempo wat hoger ligt, dan ik normaal doe, voel ik al snel mijn orgasme aankomen.
Ik probeer het nog wat uit te stellen, maar als Chantal dan klaarkomt, kan ik het ook niet meer houden. Met een harde kreun spuit ik met alle kracht, die ik nog in me heb, mijn zaad tegen de baarmoeder van Chantal aan. Dan laat ik me vermoeid, maar voldaan op haar vallen. Chantal slaat haar armen om me heen, en streelt mijn rug. Ze glimlacht voldaan. Na een tijdje rol ik van haar af, en ik kijk in de voldane ogen van Chantal.

Ik moet er van lachen. ‘Volgens mij was je er echt heel erg aan toe, Chantal!’

Chantal moet nu ook lachen. ‘Je moest eens weten, John! Ik heb hier al van gedroomd, sinds het moment, dat je me bij je oom en tante achterliet. En eerlijk gezegd zie ik er tegenop, als ik weer terug moet. Ik zou liever hier blijven.’

‘En hoe moet het dan met je studie?’

‘Ik zou met de trein kunnen gaan? Maar ik heb al van Ylke gehoord, dat het ’s morgens niet erg aangenaam reizen is. Ylke komt uit Roermond.’

‘Ik vind niet, dat je het al zo snel moet opgeven, Chantal. Je hebt nu een kamer, en zolang je die nog hebt, vind ik ook, dat je er gebruik van moet maken. We hebben er moeite voor moeten doen om het voor je te regelen, en dan zou je het zomaar weer opgeven?’

Chantal knikt, maar kijkt wat teleurgesteld. Ze had schijnbaar een ander antwoord willen horen. ‘Je hebt gelijk. Wat moeten pap en mam dan wel niet van me denken? Goed, ik zet het nog even door. Maar wat als je oom en tante het huis verkopen?’

‘Dat zien we dan wel weer. Terug naar Kampen lijkt me vrijwel uitgesloten, of wel?’

Chantal knikt. ‘Daar voel ik me inderdaad niet meer thuis. Gek is dat! Mijn hele leven daar in Kampen gewoond, maar nu is het opeens niet meer mijn thuis. En dat is een beetje jouw schuld! Waarom moet je ook zo geweldig zijn?’

‘Daar heb je zelf ook net zo veel schuld aan, Chantal. Je maakt gewoon het beste in me los!’

Ze glimlacht. ‘En jij het slechtste in mij! Moet je mij nou zien! Ik heb gewoon de hele tijd zin in seks met jou! Nou begrijp ik wel, waarom ik die gelofte moest doen!’

Ze gaat zitten en kijkt me recht aan. ‘John? Denk je dat het slecht is, dat ik de hele dag aan je denk en naar je verlang?’

‘Waarom zou dat slecht zijn, Chantal? Heb je niet naar je moeder geluisterd? Die gelofte gaat erom, dat je jezelf aan de juiste man geeft. Ben ik de juiste man voor jou?’

Chantal knikt. ‘Dat weet ik. Ik houd er veel van je, maar of je ook echt de juiste man voor me bent, dat kan ik toch niet weten?’

‘Net zomin, dat ik weet, of je de juiste vrouw voor me bent, Chantal. Niemand kan in de toekomst kijken of voorspellen. Maar voor nu ben je voor mij de juiste vrouw, en ik hoop echt met heel mijn hart, dat je dat ook zult blijven!’

Nu glimlacht ze weer. ‘Dat hoop ik ook. En op dit moment ben je voor mij ook de juiste man!’

We geven elkaar een zoen. Dan kijken we elkaar verliefd aan. We blijven even zo liggen, maar dan staat Chantal op. ‘Ik ga me even opfrissen in de badkamer. Anders lek ik dadelijk je hele bed nog onder!’

Ik lach en zeg: ‘Hmm, ik leg er wel even nieuwe lakens op. Maar ga jij lekker maar even in bad. Ik ga me nog even wat te eten klaarmaken, want ik had nog niet gegeten!’

‘Ow, dat heb ik eigenlijk ook niet meer gedaan. Wat ga je klaarmaken?’

‘Niets apart. Ik heb nog een zak soep in de diepvries liggen van je moeder, die wil ik opwarmen en ik heb nog wat stokbrood, dat ik kan opwarmen. Is dat voor jou voldoende?’

Ze knikt. We staan dan allebei op. Ik doe nieuwe lakens op het bed, en Chantal verdwijnt in de badkamer. Ik haal de soep en de stokbroden uit de vriezer en zet de soep in een ketel, en de stokbroden in de oven. En als verrassing snijd ik nog een meloen in stukjes, samen met wat aardbeien, die ik me gekocht had. Dat wordt een leuke verrassing voor Chantal. Ik weet, dat ze verzot is op aardbeien. Daarom had ik me die ook gekocht, met het oog op het weekend, als ze eigenlijk terug zou zijn. En de meloen had ik gekocht, omdat ik die zelf lekker vind.

Een half uur later komt Chantal naar beneden. Haar rode haren heeft ze in een handdoek gewikkeld als een soort tulband. Ze draagt een badjas, die ik herken als een van de mijne.

Ze ziet me glimlachen en zegt: ‘Ik had geen badjas bij. En in jouw kast vond ik er nog een. Je vindt het toch niet erg?’

‘Nee, ik draag die dingen toch bijna nooit. En bovendien vind ik het wel sexy bij je staan.’

Chantal lacht. ‘Als ik een jute zak zou dragen, zou je volgens mij nog sexy vinden!’

‘Hmm, nee. Het mooiste en ook meteen het meest sexy ben je gewoon in een jurkje, met daaronder kousenbanden. Laatst had je een spijkerbroek aan, dat stond je ook goed, maar dat vind ik persoonlijk dan weer niet heel erg sexy. Ik zie liever je mooie benen.’

‘Dat zal ik in de gaten houden, als ik weer nieuwe kleren moet kopen. Maar heb jij eigenlijk al iets gekocht voor de bruiloft van Helen en Johan?’

‘Eigenlijk wilde ik dat samen binnenkort met jou gaan winkelen. Ik denk, dat ik wel een beetje hulp kan gebruiken, zeg maar een verfrissende vrouwelijke blik op mijn kledingkeuze. Bovendien komt de herfst er weer aan, en ook de winter. En ik heb echt nieuwe kleren nodig.’

‘Waarom doen we dat niet dit weekend?’

‘Dat gaat niet. Ik heb Daan beloofd de carrosserie van zijn wagen eraf te halen. Dat zouden we samen gaan doen.’

Chantal kijkt me even aan en zegt: ‘Nou, dan bel ik gewoon Melissa op, en zeg haar, dat we dringend met onze mannetjes moeten shoppen. Eens kijken of jullie dan nog nee durven te zeggen!’

Ik lach hardop. ‘Ik zal Daan nog wel eens opbellen. Misschien dat we het nog een weekje kunnen uitstellen. Maar dit is wel iets, wat we in een weekend moeten doen.’

‘Had je dat niet afgelopen week kunnen doen?’

‘Nee, ik heb niet alleen aan de wagen van Daan gewerkt, Chantal. Ik had ook nog andere dingen te doen, die eerst gedaan moesten worden. En bovendien moet ik nog eens naar mijn eigen wagen kijken. Die begint nu toch wel mankementen te krijgen. Ik zal er toch eens een nieuwe voor moeten kopen.’

‘Wat? Je Cadillac?’

‘Nee, die grijze. De motor begint geluiden te maken. Ik ga toch maar naar een andere kijken. Deze wagens zijn voor de export nog wel gewild.’

‘Ga je dan weer zo’n grote wagen kopen?’

‘Dat weet ik nog niet, maar ik denk het wel. Ik vind het wel handig, je kunt er spullen mee vervoeren, en ze rijden best goed. En zoveel duurder zijn ze nu ook weer niet.’

‘Ja, maar als ik er ook eens in moet rijden? Ik vind die wagen van jou zo groot! Ik ben altijd bang, dat ik wat beschadig!’

‘Daar verzinnen we wel wat op, Chantal. Maak je daar nou niet eens druk om.’

We gaan eten, en net als we het eten op hebben, staat opeens mijn moeder aan de deur.
‘Ah, is Chantal er ook? Ik dacht, ik kom eens kijken hoe het met je is. Nu je een vriendin hebt, zie ik je nog maar nauwelijks!’

Ik lach. ‘Nu overdrijf je toch, mam! Woensdag ben ik nog met je in het café geweest.’

‘Ja, maar je was zo snel weer weg! Je bent eigenlijk alle avonden weg, zelfs als Chantal niet hier is!’

‘Ik help Otto voor te bereiden voor zijn wedstrijden, mam. Daarom ben ik zoveel weg. En ik heb het druk met de auto’s in de schuur en zo. Dus ook als Chantal hier zou zijn, dan zou ik nog flink bezig zijn.’

Mijn moeder glimlacht. Ik geef haar een flinke knuffel, en Chantal doet hetzelfde bij mijn moeder.
‘Ow, stoor ik jullie bij het eten?’

‘Ja, we hadden allebei nog niet gegeten. Ik heb straks Chantal in Bemelen opgehaald, en omdat we elkaar zo erg gemist hebben, hebben we niet eens gedacht aan eten. En nu begonnen we toch honger te krijgen.’

Mijn moeder glimlacht. Ze heeft de onderliggende boodschap wel begrepen. Maar ze gaat toch over naar een ander onderwerp. ‘En, Chantal? Hoe bevalt het in Bemelen?’

Chantal kijkt wat moeilijk en zegt: ‘Als ik heel eerlijk moet zijn, het valt me lastig om daar te wennen. Het is niet dat Mia en Karel niet aardig voor me zijn, ze doen echt hun best. Maar ik heb de afgelopen nachten maar amper kunnen slapen, ik miste John veel te erg.’

Mijn moeder kijkt me aan en zegt: ‘Waarom laat je haar dan niet gewoon hier wonen, John? Ze zou hier toch met de trein naar Maastricht kunnen gaan?’

‘Daar hebben we het juist over gehad, maar ik ben wel van mening, dat ze het even op zijn minst moet proberen. En bovendien vertelde Chantal me net, dat ome Karel een bod heeft gekregen op het huis. Dus dan zullen ze al snel genoeg hun huis verkopen, en zal Chantal iets anders moeten zoeken.’

‘Wat maakt het nog uit, dat ze een paar weken langer in Maastricht zou wonen, of ook niet?’

‘Voor mij zou dat niet uitmaken, maar wel voor haar ouders, Jolien en Joris. Je weet toch, dat ze best gelovig zijn? Voor hun bestaat het niet, dat we al gaan samenwonen. Ja, in het weekend, dat vinden ze nog wel kunnen, maar alle dagen samenwonen? Nee, dan moet er getrouwd worden, en zover zijn Chantal en ik nog niet.’

Chantal knikt. ‘Daar heeft John wel gelijk in. Ik houd veel van hem, maar we zijn nog lang niet zo ver, dat we met elkaar gaan trouwen. En ook wat mijn ouders betreft, die zouden helemaal flippen, als ze erachter zouden komen, dat we zouden samenwonen.’

‘Ach wat, jullie zijn volwassen mensen. Je ouders moeten maar eens wakker worden, en eens goed om zich heen kijken. Het is tegenwoordig echt geen schande meer om ongetrouwd samen te gaan wonen, maar zoals ik John ken, dan zie ik hem nog wel een keer met je trouwen. John is niet het type om alleen maar samen te gaan wonen, zonder een boterbriefje. Eigenlijk is hij een hopeloze romanticus, en dat heeft hij van zijn vader. Grote vent, maar een klein hartje. Nou ja, dat klopt ook weer niet, want zijn hart is eigenlijk veel te groot. Als ik zie, wat hij allemaal voor anderen doet…’

Chantal glimlacht. Ze kijkt me trots aan. ‘Dat John af en toe veel te goed is voor anderen, daar was ik al achter gekomen. Maar soms krijgt hij er ook een mooie beloning voor, want zo is hij wel aan mij gekomen!’

Ik moet nu lachen. ‘Eigenlijk heeft Chantal wel gelijk. Zo ben ik inderdaad aan haar gekomen. Ik nam het op voor Melissa, omdat die straf kreeg voor iets wat ik heel onterecht vond. En je ziet, wat me dat uiteindelijk gebracht heeft.’

‘Wie goed doet, goed ontmoet, John. En ik kan recht uit mijn hart zeggen, dat Chantal het beste is, wat je ooit overkomen is. Je doet er goed aan om haar te houden.’

Dan valt haar blik op de ketting, die Chantal om heeft. Ze kijkt nog eens goed en zegt: ‘John, dat lijkt de ketting van mijn moeder wel. Heb je die al aan Chantal gegeven?’

‘Ja, alleen heb ik er een foto van mij ingedaan, in plaats van opa.’

Ze kijkt Chantal aan en zegt: ‘Mag ik het eens zien? Het is alweer een tijdje geleden, dat ik het medaillon gezien heb.’

Chantal knikt en haalt het medaillon onder haar badjas vandaan. Ze bloost, want nu beseft ze, dat ze niet veel meer aanheeft, dan haar badjas. Maar mijn moeder trekt zich er niets van aan. Ze bewondert het medaillon nog eens en zegt dan: ‘Ik weet nog, dat je oma dit aan je gaf, John. En als ik het mag zeggen, is het goed terecht gekomen.’

Chantal bloost nu nog eens, maar nu van blijdschap. Ze verontschuldigt zich even. ‘Ik denk, dat ik maar snel even wat anders aantrek. Bovendien moet ik mijn haren föhnen, anders kan ik er straks niets meer mee aanvangen!’

Ze loopt naar boven, en blijf ik met mijn moeder alleen achter.

En mijn moeder grijpt de gelegenheid meteen aan, om me eens goed uit te vragen over Chantal.

‘John, vertel eens. Je hebt haar die ketting niet voor niets gegeven.’

‘Wat moet ik erover zeggen, mam? Ik ben gewoon gek op haar. Misschien heb ik het haar wel gegeven in een opwelling, maar ik heb er absoluut geen spijt van. Je had net gelijk, Chantal is het allerbeste, wat me ooit overkomen is.’

‘En waarom stuur je dan nog dat meisje terug naar Karel en Mia? Je weet, diep in je hart, dat je toch met haar zal trouwen. Ik zie het aan je. Aan alles. En ik zie het aan haar. Jullie zijn gewoon voor elkaar bestemd.’

‘Mam, daarvoor is het gewoon nog te vroeg! Ja, je hebt gelijk, maar om haar nu al om haar hand te vragen, terwijl we ons echt nog maar een paar weken kennen, dat vind ik overdreven! Ook al is het gevoel nog zo goed!’

‘Maar wacht ook niet te lang, John! Ik zie hoe ze naar je kijkt, en ik begrijp ook heel goed, uit welk milieu en cultuur ze komt. Toen ik nog jong was, werd er op zo’n zelfde manier hier gedacht. En jullie zijn te verliefd om elkaar nog kwijt te willen. En ik denk ook niet, dat Chantal je ooit nog kwijt wil. Ze heeft dezelfde blik in haar ogen, als Loes. Die is ook al getrouwd, toen ze nog maar enkele maanden kennis had met Jo. En je weet dat die twee nog steeds twee handen op een buik zijn.’

Ik knik. Tante Loes en ome Jo, de zus en schoonbroer van mijn moeder, zijn al jaren met elkaar getrouwd, en zijn nog na al die jaren nog steeds heel erg verliefd op elkaar. Ik heb altijd gezegd, dat ik ook zo’n relatie wilde hebben.

‘Dat kan wel zijn, maar ik vind het nu nog veel te vroeg! En geen zorgen, mam. Als het zo doorgaat, dan wacht ik niet te lang. Of sta je nu al te springen om kleinkinderen?’

‘Nou ja, dat zou wel fijn zijn, maar eerst zou ik wel willen, dat jullie getrouwd zijn.’

‘Dat komt wel goed, mam. Maak je maar geen zorgen.’

Dan sta ik op en ruim even de tafel af. Ik vraag mijn moeder, of ze wat wil drinken. Tot mijn verbazing vraagt ze om een glas wijn. Dat doet ze maar zelden. Ik besluit voor mij en voor Chantal ook een paar glazen in te schenken. Een kwartier later komt Chantal weer naar beneden. Tot mijn genoegen heeft ze nu weer een jurkje aangedaan. En haar haren krullen weer mooi langs haar schouders. En wat me ook genoegen geeft, is dat de donkere kleur in haar haren weer langzaam aan het verdwijnen is. Haar haarspoeling begint te verdwijnen, en dat maakt haar in mijn ogen nog mooier.

Ook mijn moeder valt het op. ‘Is dat rossige haar je eigen haarkleur, Chantal?’

Chantal knikt. ‘Ja, net als bij mijn zusje.’

‘Je moet je haren niet meer verven, dat is eeuwig zonde. En bovendien heeft John echt een zwak voor roodharigen.’

Chantal lacht. ‘Daar was ik al helemaal van op de hoogte. Daarom gebruik ik die kleurspoeling ook niet meer. Gelukkig was het maar een kleurspoeling van een paar weken, en heb ik mijn haren niet laten verven. En om eerlijk te zijn, vind ik het ook niet zo geslaagd. Ik wilde eens wat anders proberen, maar mijn haren werden door dat spul zo onhandelbaar! Dan houd ik ze liever ook weer natuurlijk, dat vind ik nu zelf ook veel mooier. En ik hoef er niets voor te doen, terwijl anderen juist hun haren rood verven!’

Mijn moeder glimlacht. Dan zegt ze tegen Chantal: ‘Chantal, nu even eerlijk. Hoe zijn je gevoelens over John? Ik wil het gewoon even weten, als moeder van John.’

Chantal glimlacht. ‘Ik begrijp u wel. U wilt weten, of ik het wel serieus meen. Nou, dan kan ik u geruststellen. Ik heb in het verleden wel eens vaker vriendjes gehad, maar die konden nooit zo’n gevoel bij me losmaken, als John nu bij me doet. Het is niet alleen, dat hij er zo goed uitziet!
Ik snap trouwens niet, waarom de andere vrouwen niets in hem gezien hebben, want ik vind John juist heel erg knap en sexy! Maar dat is niet het enige, wat me in hem trekt. Hij is echt oprecht en een warm persoon. Hij voelt het aan, als ik hem nodig heb. Hij maakt er ook geen probleem van, dat ik gelovig ben, en er een bepaalde levenswijze op na houd.
Al moet ik wel zeggen, dat ik nu wel een beetje minder streng gelovig aan het worden ben. Mij bevalt het leven hier in het zuiden heel erg goed. Het is allemaal wat losser, wat gemoedelijker. En John is ook precies zo.

De belangrijkste dingen, daar heeft hij aandacht voor, en alles wat minder belangrijk is, ook wel, maar niet zo strikt, als we het thuis beleven. Ik vond het in het begin vreemd, dat hij zo dacht over zijn geloof, maar ik weet nu, dat John wel gelooft, maar ik begrijp ook de redenen, waarom hij niet meer naar de kerk gaat. En hij heeft op verschillende punten ook nog eens gelijk! En daarom ben ik ook ietsjes anders gaan kijken op de manier, waarop ik geloof. Ik denk niet, dat God minder van me zal houden, als iets minder naar de kerk ga.

Ik heb er een tijdje geleden ook met de diaken over gepraat. Mijn ouders weten daar niets van. Maar hij was van mening, dat het echt geen kwaad kon. En hij vond het niet eens een probleem, dat ik mijn geloof in een andere kerk zou beleven. Als ik maar bleef geloven, dan zou God van me blijven houden. En dat vind ik wel belangrijk.’

‘Dus je bent wel van plan hier naar de kerk te gaan?’

Chantal knikt. ‘Ik moet alleen zo wennen aan de andere teksten en preken. Die zijn zo anders. Maar de boodschap is wel hetzelfde.’

Mijn moeder glimlacht. ‘Ik wil je anders wel een bijbel geven, zodat je erover kan lezen.’

Ik zeg tegen mijn moeder en Chantal: ‘Dat is niet nodig, mam. Ik heb er hier nog twee liggen. Een pocket en een grote bijbel, die ik van oma geërfd heb.’

‘O ja, die was ik helemaal vergeten! Nou, waarom geef je die niet aan Chantal? Dan kan ze zich eens inlezen. Ik zeg niet, dat ze van geloof moet wisselen, maar ik begrijp wel haar probleem.’

Ik sta op en haal de twee boeken uit de boekenkast, en leg die voor Chantal neer.

‘Nou, ga je gang, Chantal. Leesvoer voor de komende tijd genoeg!’

Chantal kijkt me dankbaar aan. Mijn moeder zegt dan: ‘En je zal nu toch wel met Chantal naar de kerk gaan?’

Ik kijk mijn moeder aan en zeg: ‘Je weet best, waarom ik niet meer naar de kerk ga. En omdat Chantal graag haar geloof wil belijden, dat moet ze helemaal zelf weten. Daar laat ik haar ook helemaal vrij in. En als ze vragen over het boek heeft, dan kan ze ook rustig bij mij aankloppen, maar ik ga niet met haar mee naar de kerk. Geen haar op mijn hoofd, die er aan denkt.’

‘Na al die jaren nog steeds niet?’

Ik schud mijn hoofd. ‘Mam, dat slijt nooit! Bovendien hebben ze me zelf gezegd, dat ik niet meer welkom was.’

Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Wat is er dan gebeurd, John? Daar heb je me nog nooit over verteld!’

Ik kijk Chantal aan en zeg: ‘Nou, toen ik nog misdienaar was, is er ooit eens wat gebeurd, waardoor ik mijn vertrouwen in de kerk heb verloren. Ik neem de pastoor het niet kwalijk, het was niet zijn schuld. Maar wel het feit, dat hij partij koos. Dat heeft me alle vertrouwen laten verliezen.

En ik zal je maar ook maar het hele verhaal vertellen. Het is hier bij de kerk een goede gewoonte, dat de misdienaars eens per jaar worden getrakteerd op een uitstapje. Dat wordt vaak met wat grotere groepen gedaan, zodat het voor de kerk wat goedkoper is. Bovendien waren die uitstapjes heel erg gezellig. Nou, bij het laatste uitstapje, is er iets gebeurd, waar ik eigenlijk liever niet aan herinnerd word.

Een van de begeleiders, een man van vijftig, probeerde zich aan me te vergrijpen, tijdens dat uitstapje. Nou, ik was net een jaar bezig met kickboksen, dus ik heb die man een flink pak rammel gegeven! Je kunt je voorstellen, dat me dat niet in dank werd afgenomen, omdat ze niet konden geloven, dat die man me wilde misbruiken! Zelfs de pastoor koos zijn kant, en dat heb ik hem nooit kunnen vergeven.
Ik moet toegeven, dat hij later zijn standpunt heeft gewijzigd, maar het vertrouwen in de kerk was voor mij toen wel voorbij. Die man hebben ze later opgepakt, omdat hij een jongen had verkracht.

Toen werd er wel geluisterd naar die jongen, maar naar mij destijds niet. Gelukkig geloofden mijn ouders me wel, maar vanaf die tijd ben ik nooit meer naar de kerk gegaan. Alleen voor de hoogstnoodzakelijke keren, dat ik er moet komen, zoals huwelijken en begrafenissen, dan ga ik er heen.

Maar verder zal je me er nooit meer zien. Het heeft ervoor gezorgd, dat ik met een heel ander oog naar het geloof ben gaan kijken. Ja, ik geloof, maar niet zoals in dat boek staat en er gepredikt wordt. Want ik kan me niet meer verenigen, in een geloof, waar de zwakkeren niet beschermd en geloofd worden.’

Chantal kijkt me vol ongeloof en afgrijzen aan. ‘Dat wist ik niet! Dat moet echt verschrikkelijk zijn geweest! En heeft dat ook te maken, dat je zo opkomt voor onrecht?’

Ik knik. ‘Dat klopt. Ik heb geleerd, dat als het geloof het niet doet, dat iemand anders dan maar het verschil moet uitmaken. Dat is mijn manier van mijn geloof belijden, begrijp je het nu?’

Chantal knikt. Mijn moeder kijkt me trots aan. Ze zegt: ‘Ik denk wel, dat het belangrijk is, dat je Chantal dit nu verteld hebt, John. Het is een belangrijk deel van je leven, het is wat je gevormd heeft. En ik denk ook, dat het een van de oorzaken is geweest, dat je zo moeilijk een vriendin kon vinden.
Want het is echt niet zo, dat de vrouwen niet naar je keken. Er was echt wel interesse. Maar je zag het niet, of wilde het niet zien. Je moest eens weten, hoeveel mensen me al gevraagd hebben, waarom je zo lang vrijgezel bleef. En ik heb steeds gezegd, dat John oud en wijs genoeg is, om zijn eigen keuzes te maken.
Het was wel duidelijk, dat hij nog steeds op zoek was, maar niets kon vinden, waar hij zijn hart aan kon geven. En ik ben dan ook heel erg blij, dat hij jou, Chantal, nu heeft gevonden. Ik zie nu weer de oude John terug, van voor het incident. En dat doet me deugd.’

Mijn moeder pinkt een traan weg uit haar ogen. ‘Och, kijk mij nou! Ik lijk wel een oud wijf!’

Lachend zeg ik: ‘Nou, heel erg jong kan ik je niet meer noemen, maar heel erg oud ben je ook weer niet. Maar mam, mag ik jou eens wat persoonlijks vragen?’

Mijn moeder kijkt me verbaasd aan. ‘Natuurlijk, wat wil je vragen?’

‘Waarom heb je nooit iemand anders gezocht, toen pap stierf?’

Mijn moeder kijkt me geschokt aan. Die vraag had ze nooit zien aankomen?’

‘Waarom vraag je me dat?’

‘Gewoon! Je bent misschien niet meer de jongste, maar nog zeker niet oud genoeg om niet meer verliefd te worden.’

Mijn moeder glimlacht. ‘En wie zegt, dat ik nooit gezocht heb, John? Het is moeilijk een man te vinden, die je vader kan evenaren. En je denkt dat er nooit iemand bij mij over de vloer komt, maar daar vergis je je danig in. In al die jaren zijn er wel een paar geweest, maar het mocht niet zo zijn. Wat dat betreft lijk je veel op mij.

Het moet gewoon goed voelen, en dat heeft tot nu toe nog niet mogen zijn. Maar ja, ook een oude vrouw, als ik, heeft soms wel eens behoeftes, die niet vanzelf gestild kunnen worden.’

Daar ben ik wel even stil van. ‘Nou ja, ik wilde er alleen maar mee zeggen, dat ook jij niet alleen hoeft te blijven.’

‘Maak je maar om mij geen zorgen, John. Ik red me wel. Bovendien heeft alleen zijn ook zo zijn voordelen. Maar ik begrijp je zorgen. Nu je Chantal hebt, kun je wat moeilijker je aandacht aan mij besteden. En dat vind ik ook helemaal niet erg, dat begrijp ik goed. Voor mij is het veel belangrijker, dat jij gelukkig bent. Ik ben al oud, voor mij is dat niet meer zo belangrijk.’

Grinnikend zeg ik: ‘En zei ik je nog, dat je nog niet zo oud was…’

Mijn moeder lacht. Chantal moet ook lachen, maar om een wat andere reden.

‘Ik vind het zo mooi, dat jullie zo met elkaar kunnen praten. In mijn familie zou zoiets echt niet kunnen. Als ik soms John tegen mijn ouders hoor praten, dan weet ik soms, dat ze best geschokt zijn, maar zich inhouden. John zegt gewoon meteen waar het op staat, dat was voor mij ook wel een beetje wennen, maar nu doe ik het zelf ook al.’

Mijn moeder glimlacht. ‘Ik denk wel, dat je hier goed kunt wennen, Chantal. Ik hoor al een klein beetje verandering in hoe je praat. Hoe moet ik het zeggen. Je bent misschien een noorderling, maar je hebt zuiderlings bloed in je aderen.’

Chantal kijkt blij verrast. ‘Is dat zo? Nou, dat neem ik als een groot compliment! Nou is het wel zo, dat ik om die reden ook naar Maastricht wilde om te gaan studeren. Doordat hier anders en meer zangerig gepraat wordt, krijg je een iets anders stemgeluid. Dat wilde ik eigenlijk ook. Nu heb ik dat wel niet meer nodig, met mijn nieuwe studieplannen, maar ik vind het Limburgs wel een leuk taaltje.’

Mijn moeder vraagt nieuwsgierig: ‘Wat bedoel je met nieuwe studieplannen?’

‘Nou ja, de afgelopen week stond in het teken van testen, kijken wat je allemaal kan. En mijn decaan, en nog enkele leraren, vonden dat mijn stembereik niet goed genoeg was om er een professionele carrière in op te starten. Ze gaven me het advies om door te gaan als dirigente en als zanglerares.

Want ik ben schijnbaar wel heel erg goed in het overbrengen, hoe je dat moet doen. Ik vond het niet zo bijzonder, ik heb gewoon een medestudente geholpen met enkele tips. Maar schijnbaar was dat wel opgevallen. Dus ga ik nu dat doen, en daar heb ik eigenlijk ook best zin in.’

‘Kijk aan! Een dirigente! Dat is anders ook niet niks. Ik kijk wel eens naar de televisie, naar dat programma, waar iemand dan opeens dirigent moet zijn. Ik vind dat heel erg leuk om naar te kijken, maar zo wordt het wel duidelijk, dat moeilijker is, dan de meeste mensen denken.’

‘Dat is ook zo. In Zwolle heb ik het een paar keren geprobeerd. Het is echt moeilijk. Je moet de noten wat meer naar voren lezen, zodat je de juiste groep kunt aansturen. En als dan de muziek speelt, kan dat best lastig zijn!’

Mijn moeder blijft nog een uurtje, en dan gaat ze naar huis. Zelf gaan we daarna ook slapen, want we zijn allebei best wel moe.