Ik Was Jef Niet

voor Red Ropes

Na de douche voelde ik me helemaal opgefrist. De hitte van de dag had me loom en moe gemaakt. Zo moe dat ik niet kon inslapen. Het koude water had de loomheid uit mijn lijf gespoeld. Maar van slapen was er nu natuurlijk helemaal geen sprake meer! Mijn lijf voelde ochtendlijk. Ik kon aan een nieuwe dag beginnen! Alleen was het inmiddels ver na middernacht. De dag was voorbij en de volgende zou nog een paar uren op zich laten wachten. Maar alles in mijn lijf stond nu op scherp. Ik besloot naar buiten te gaan. Een stevige wandeling zou de energie wel uit mijn lijf krijgen, dacht ik, en me nog wat slaap gunnen voordat een nieuwe lange hete dag zou beginnen...

Ik trok snel een lichte trainingsbroek en een t-shirt aan. Het liefst van al was ik naakt de straat op gerend. Zo paradijselijk voelde ik me. De stad lag te rusten in het licht van de volle maan. De huizen hadden hun ogen gesloten. Ik hoorde de straten rustig ademhalen. Ik was helemaal alleen. Heerlijk. De nacht was warm maar van de rivier kwam een verkoelende briesje aangewaaid. Ik kreeg zin om wat te huppelen en te springen. En deed dat ook. Mijn klokkenspel slingerde zachtjes heen en weer in mijn broek. Waarom deed ik dat niet vaker, zo rondlopen? Waarom altijd die strakke jeans? Het op en neer wippen van mijn lul en mijn ballen voelde geweldig aan. Het wond me op zonder dat ik mijn fantasie moest gebruiken. De maan keek toe op mijn vreemde bokkensprongen in de lege straten. Ze zag dat het goed was en kneep een oogje dicht.

Mijn wandeling bracht me naar een klein parkje in het midden van een plein. Veel meer dan een paar bomen en een paar houten tafels met daarrond boomstronken als stoelen was het niet. Maar zijn locatie in het midden van het plein maakte het bijzonder. Ik ging er tijdens de zomer wel eens zitten om naar de spelende kinderen, de wandelende mensen en de voorbijrijdende wagens te kijken. Je had een perspectief van driehonderdzestig graden. Ik ging er even zitten om uit te rusten. Ik ademde diep in en uit. Ik genoot intens van de zuivere lucht, de stilte en het maanlicht dat voorzichtig tussen de bladeren van de bomen doorgleed. Alles viel op z’n plaats in een nacht als deze. De rust keerde weer in mijn lichaam.

Net toen ik mijn hoofd op mijn armen wilde leggen om even te slapen, hoorde ik in de verte een stem roepen. Dan opnieuw absolute stilte op het zachte geruis van de bladeren na. Ik keek om me heen. Het was onduidelijk waar de stem vandaan kwam. Vijf nauwelijks verlichte straatjes kwamen uit op het plein. Voor zover ik kon zien, waren ze allemaal leeg. Dan opnieuw de stem. Dichterbij. Een vrouwenstem. Opnieuw stilte. Dan het snelle tikken van hakken op de stenen.
‘Ef!’, hoorde ik de vrouw roepen, ‘Ef!’
Ik wist nu bijna zeker uit welke straat ze te voorschijn zou komen.
‘Ef! … Jef!’
Ik hoorde haar duidelijker nu.
‘Jeft! Jef!’, riep de stem klagend en boos tegelijk vanuit de donkere straat..
Plots kwam ze uit de duisternis te voorschijn. Met haar blonde haar, haar lange rode kleed met een diepe decolleté, haar hooggehakte schoenen en haar witte huid, was ze een surreële verschijning. Een verloren gelopen prinses uit een sprookje. Wat deed ze hier? Waarom had ze het paleis verlaten? Misschien wachtte ze hier op haar koets? Of op haar prins? Ze leek van een feestje te komen. Waarom anders dat lange opvallende kleed? Alleen lag de uitgaansbuurt kilometers verderop. En voor zover ik wist was er in deze buurt geen feestzaal of iets dergelijks. Een privé-feestje misschien? Maar hier rond dit plein was alles doodstil.

Ze had moeite om te stappen op de keien. Voorzichtig zocht ze met haar hoge hakken naar zo plat mogelijke stenen. Om haar voeten beter te kunnen zien, trok ze haar kleed omhoog, tot boven haar knieën. Ik zag haar mooie, bleke benen. Ze bewoog vreemd en ongemakkelijk zigzaggend over het pleintje. Toen merkte ik op dat ze in de hand waarmee ze haar kleed optrok een halfvolle fles hield en in de andere hand twee glazen! Twee cognacglazen op het eerste gezicht. Was ze dronken? Dat zou al iets verklaren. Ik weet niet precies waarom, maar mijn hart klopte in mijn keel. Ik wist niet meer hoe me te voelen bij deze totaal onverwachte verschijning. Van de rust en de stilte waar ik tot enkele ogenblikken zo van genoot, bleef niets meer over. De emoties joegen opnieuw door mijn lijf.

Ondanks haar dronkenschap had de vrouw iets elegants. Iets chiques. Ze was dronken. Maar nog steeds een dame! Dan zag ze me aan de tafel zitten.
‘Jef! Oh… Jef!’, riep ze uitgelaten, blij als een kind en begon naar me toe te lopen.
Ze kon zich nauwelijks recht houden op haar hoge hakken en met het glas en de fles in haar handen. Ze droeg duidelijk geen bh en haar dikke tieten sloegen heen en weer in haar kleed. Ik sprong recht en wilde naar haar toe lopen om haar te helpen, maar de ontgoocheling in haar stem en in haar blik toen ze dichterbij kwam, hielden me tegen.
‘Jij bent... Jef niet!’, zei ze diep teleurgesteld .
Ze bleef een ogenblik voor me staan. Ik had even de tijd om dit vreemde wezen dat de nacht plots had uitgespuwd in me op te nemen. De vrouw moest op z’n minst een paar kilometer gewandeld hebben om hier te raken. Met een fles cognac in de hand. En twee glazen. Eén voor haar en één voor Jef!

Ik keek naar de uitgelopen mascara rond haar ogen en op haar wangen. Naar de veeg rode lippenstift op haar wang. Zoals bij een slecht gegeven kus. Een ogenblik lang zag ze er uit als een droeve clown. Maar achter dat bizarre masker ontdekte ik een vrouw van rond de vijftig. Haar geblondeerde haar was asymmetrisch geknipt waardoor haar linkeroor en de linkerkant van haar hals onbedekt bleven. In die oor hing een lange glinsterende oorbel die bijna tot op haar schouder viel. Ik vond haar bijzonder aantrekkelijk zoals ze daar stond. Het rode kleed spande rond haar mollige bovenlichaam en haar brede heupen. Door het vele moeizame stappen was haar decolleté verschoven. Haar linker tiet hing zo goed als helemaal naar buiten. Wit en vol als de maan. De tepel kon zich nog maar net voor mijn geile blik verbergen. Ik voelde hoe een toren zich in mijn losse trainingsbroek begon op te richten. Maar de vrouw leek van dit alles niets te merken. Met haar verwonderde, dronken, zachtblauwe ogen staarde ze me aan alsof ik het was die uit een andere wereld kwam. Zonder enige stijl, charme of elegantie. Ik schaamde me plots diep voor mijn trainingsbroek en mijn t-shirt. Alsof ik helemaal niet op deze ontmoeting gekleed was.
‘Jij bent... Jef niet…’, brabbelde ze nogmaals.
‘Kan ik iets voor…’, probeerde ik.
‘Ga zitten en drink iets!’ riep ze plots beslist: ‘je bent er wel aan toe!’
Verward ging ik zitten. Haar toon liet weinig plek voor tegenspraak. Ik was inderdaad aan iets stevigs toe na haar spectaculaire verschuiving. En op die manier kon ik ook mijn stijf geworden pik beter verbergen. Een trainingsbroek is daar geen ideaal schild voor. Ze had me helemaal in haar ban. Er was niets aan haar dat me onberoerd liet. Haar vriendelijke droevige gezicht. Haar volle tieten. Haar dikke kont. Ik had het gevoel dat ik haar moest ontmoeten. Deze nacht. Hier. Op dit pleintje. Wat er ook gebeurd was, als Jef of wie dan ook deze vrouw had laten zitten, dan was hij een grote stommerik! Zo’n vrouw laat je niet gaan!

Haar zware dronken lichaam plofte tegenover me op de boomstronk neer. Door die bruuske beweging schoot haar tiet helemaal uit haar decolleté. Het zweet brak me uit. Daar kon de koele nachtwind niets tegen beginnen Ik staarde naar het witte blote vlees. Zij merkte het en keek even naar zichzelf.
‘Ah... ja… dat…!’, grinnikte ze wat uit de hoogte, in het besef van haar absolute macht over mij op dit ogenblik.
Dan trok ze ook haar andere tiet uit haar decolleté en duwde haar kleed over haar schouders naar beneden! Ik wist niet hoe ik me moest gedragen. Ik keek met openvallende mond naar de naakte witte pracht van haar bovenlichaam. Ze was niet meer zo jong. Haar tieten hingen wat naar beneden. De huid rond haar hals was niet meer zo strak gespannen. Maar wat deed dat ertoe? Voor mij zat de mooiste vrouw die ik ooit zag.
‘Hier, dit zal je goed doen’, zei ze zakelijk en nuchter terwijl ze de twee glazen op tafel zette en ons beiden cognac inschonk.
We dronken met kleine slokjes in de stilte van de volle maan. Ik wilde iets zeggen maar wist niet wat. Moest ik haar iets vragen? Wat kon ik zeggen tegen een halfnaakte vrouw die samen met mij op een klein pleintje in de stad midden in de nacht onder een boom cognac zat te drinken? Het was zo vreemd. Zo onwerkelijk. Zo… romantisch.
‘Jij wil mij… niet?’, zei ze plots verleidelijk terwijl ze me diep in de ogen keek.
Ik duizelde en voelde hoe onrustig het werd in mijn trainingsbroek. Mijn lust ergerde me op dit ogenblik. maar wat kon ik? Ik zat tegenover een vrouw die me schaamteloos haar tieten toonde.
‘Ik… euh… ik…’, stotterde ik.
‘Jef niet… Jef wil mij niet meer…’, snikte ze nu onverwacht.
Ze liet haar hoofd op haar armen vallen en duwde zo haar glas omver. De cognac stroomde over de tafel. Ik zag dat haar schouders op en neer schokten. Ik had met haar te doen en legde mijn hand op haar arm. Voor het eerst voelde ik haar lichaam. De zachte koelheid van haar huid. Ik stond op en ging op mijn hurken naast haar zitten. Ik sloeg mijn arm om haar heen en wreef zacht over haar blote schouders. Ik was nu zo dicht bij haar dat Ik haar dure zoete parfum kon ruiken. En haar dronken adem. Ik voelde me opgewonden en verward. Ik kon mijn ogen niet afhouden van haar witte hals. Ik moest me tegenhouden om haar niet te kussen en kon maar met moeite voorkomen dat mijn hand naar haar tieten greep die aan de rand van de tafel zachtjes heen en weer bewogen.

Ze hief haar hoofd op en keek me aan. Haar tranen hadden de mascara nog meer doen uitlopen over haar wangen. .
‘Kom’, zei ze beslist, ‘dit heeft lang genoeg geduurd. Actie nu!’
Voordat ik besefte wat ze bedoelde, greep ze naar mijn trainingsbroek en trok die naar haar toe. Mijn stijve pik floepte als een antenne naar buiten. Ik wist niet wat me overkwam. Ze greep mijn pik vast, boog zich voorover en begon er wild aan te zuigen. Een schok van elektriciteit schoot door mijn lijf. Gebeurde dit echt? Wilde ik dit echt zo? Ze trok mij aan mijn dijen naar zich toe terwijl mijn pik diep in haar keel verdween. Ik hoorde haar hijgen en kokhalzen in de stilte van de nacht. Ik keek om me heen in de leegte van het plein. Hoe bizar de situatie ook was, ik kon niet verhinderen dat ik ontzettend opgewonden geraakte. Ik hield haar hoofd vast en begon zelf ook steeds feller te stoten. Later heb ik vaak gedacht: wat als iemand ons daar bezig heeft gezien? Complete waanzin!

Plots stond ze op en duwde me achteruit. Ze ging naar de smalle kant van de tafel, boog zich voorover en trok haar kleed tot boven haar middel. Ze spreidde haar benen en met haar handen trok ze haar dijen open. Ik keek verbijsterd naar haar volle kont die even wit en rond was als de maan.
‘Komaan!’, siste ze: ‘steek ‘m erin!’
De romantiek was nu volledig weg.
Ze trok haar kleed nog wat hoger op. Dit was onwezenlijk. Ik wilde dit eigenlijk niet. Niet zo. Maar de lust liet me geen keuze meer. Dit was ik niet die hier stond met mijn stijve pik in mijn hand. Dit was iemand anders. Ik zou het liefst met haar tot aan de rivier gaan wandelen en dan als eerste koppel een kop koffie drinken in het licht van de opgaande zon. En zien dat alles goed was. Misschien zou ook zij dat willen? Misschien was ook zij iemand anders? Misschien was ook zij het niet die hier als een rode schreeuw met opengesperde kut en kont voorovergebogen voor me stond? Maar welke keuze was er? Voor haar? Voor mij?
Ik stapte naar haar toe met mijn trainingsbroek op de enkels en mijn stijve pik in de hand. Ik wreef mijn gezwollen eikel even heen en weer langs haar gladde gleuf. Ze kreunde en een diepe rilling ging door haar lijf. Ze zuchtte en liet haar hoofd op tafel vallen
‘Komaan, verdomme! Naar binnen!’, siste ze opnieuw.
Ik legde mijn linkerhand op haar kont en zocht met mijn rechterhand haar gleufje dat nat en zacht voelde en gleed in haar naar binnen. Ik hield haar vast bij haar nek en begon te stoten. Ze kreunde en steunde. Zou de nacht ook nu nog een oogje dichtknijpen? De ramen van de huizen bleven in elk geval dicht. Ik voelde dat ik ging komen. Ik trok haar aan haar haren naar achteren en beukte hard op haar in… Ze greep haar tieten stevig vast, kneep in haar tepels en kreunde… Ik ging af als een kanon en duwde mijn loop steeds dieper in haar totdat hij verslapte en langzaam uit haar gleed. De vrouw liet zich voorover op de tafel vallen. Ik hijgde een ogenblik uit op haar zacht op en neer gaande rug. Ik kuste en streelde haar zacht. Maar dan duwde ze zich recht, fatsoeneerde haar kleed, althans dat probeerde ze en maakte zich klaar om verder te gaan. Ik trok mijn trainingsbroek op.
‘Mevrouw, zo kan u…’
‘Jij… jij… jij bent Jef niet’, zei ze boos en beslist tegen me en wees dreigend in mijn richting.
‘Neen, maar ik kan u…’
Er was niets dat haar kon tegenhouden. Ze stond op en liep, verrassend recht, naar een van de straten waar zij door het donker werd opgeslokt. Ik liep haar achterna met de wodkafles in de hand? Ze riep steeds luider en wanhopiger: ‘Jij bent Jef niet! Jij bent Jef niet!’
Niet langer tegen mij, maar tegen de nacht die haar eenzaamheid echode. Ik zag nu achter een raam het licht aangaan. Ik hoorde een ander raam openen. Ik moest hier weg. Behalve haar was ik het enige andere levende ziel in de straat. De paniek sloeg toe. Een half naakte dronken vrouw die schreeuwde terwijl mijn zaad langs haar dijen naar beneden droop. En ikzelf met een enorme spermavlek op mijn trainingsbroek en een fles cognac in de hand. Hoever zou ik komen? Hoe zou ik dit kunnen uitleggen? Welke politieman of rechter zou geloven dat ik in minder dan een uur mijn hart verloren had aan deze ongelukkige ladderzatte vrouw en niemand anders meer wilde? En wat zou haar versie van de feiten zijn? Ik verdween snel in een zijstraatje en verborg me in de schaduw. Ik hoorde haar nog steeds roepen. Toen ik haar stem niet langer hoorde, liep ik opnieuw de straat in. Het raam was inmiddels dicht en het licht ging weer uit. Ik liep in de richting waarin ik haar had zien verdwijnen. Ik wilde haar helpen. God weet in wiens handen ze terecht ze komen en wat er met haar zou gebeuren? Maar ik wilde ook weten wie de vrouw was die me zo van slag had gebracht? Toen ik op het einde van de straat kwam zag ik opnieuw een stervormig plein waarop nog vier andere straten uitkwamen. Het was volkomen leeg. De straten waren donker en stil. Ik hoorde niets. Geen geschreeuw. Geen gesnik. Geen voetstappen. In het midden van het plein stonden enkele houten banken onder een boom. Op zomeravonden was het erg romantisch en een geliefd trefpunt voor tienerkoppeltjes. Uitgeput en ontgoocheld liep ik naar een van de banken. Woonde ze hier in de buurt? Was ze daarom zo snel verdwenen? Bij de bank zag ik een schoen liggen. Een zwarte open vrouwenschoen. Ze was het plein overgestoken en had hier een ogenblik gezeten! En dan was ze weer verder gegaan. Op één schoen. Ik keek in de verschillende straten. Leeg. Ik was haar kwijt. Voorgoed. Uitgeblust ging ik zitten op de bank en keek verdwaasd naar de schoen in mijn hand. Ik streelde de hiel, de riempjes. De binnenkant voelde nog warm...

Ik herinner me niet meer hoe ik thuis ben geraakt. Ik moet als een blok in een bodemloze slaap zijn gevallen. Ik ben wakker geworden, uren later, in het midden van de volgende dag. De zon stond hoog en was ondraaglijk heet. Mijn hoofd barstte van de pijn. Op de grond lag naast de vrouwenschoen een fles cognac. Was dat haar fles? Had ik die meegenomen en helemaal leeg gedronken? Op mijn buik plakte sperma. Had ik me afgetrokken? Mijn hele lijf schreeuwde van ellende en eenzaamheid. Brutaal uit het paradijs verjaagd. Ik sleepte me naar de badkamer. Maar de douche bracht geen verfrissing meer. Het was alsof ik in mijn eigen tranen stond...

Ik was haar kwijt. Ik kende niet eens haar naam. Ik was Jef niet...