'sei Mia Moglie Adesso'

‘Ik ga een bad nemen nu.’

Met haar hand trok Marion haar blonde haren los en schudde haar hoofd enkele keren heen en weer. Het was de eerste keer dat een vrouw dat in mijn nabijheid deed. Haar dichte wilde haardos zwermde uit. Haar gezicht verdween. Ik zag alleen maar een heen en weer bewegende blonde vlek. Een stralende zon. Een uitslaande brand. Het effect was overrompelend. Ik was volledig uit mijn lood geslagen. Ik keek met open mond naar Marion die plots een andere vrouw werd. Niet langer de beste vriendin van mijn moeder. Ze merkte dat ik overstuur was en moest lachen.

‘Kom, ik laat je buiten’, zei ze vriendelijk en nam me zacht bij de arm. Het voelde alsof haar vingers in mijn huid brandden.

‘Ik… euh… mijn… ik ga wel langs de garage… daar staat mijn fiets…’, zei ik beschaamd.

‘Ok, doe de groetjes aan je moeder en bedank haar voor de appels!’

‘Doe ik… dag…!’

Onder de indruk en verward liep ik langs de trap naar beneden, naar de garage. Haar hand bleef op mijn arm branden. In mijn hoofd werd het beeld dat ik net gezien had - Marion die haar blonde haren los schudde - steeds opnieuw afgespeeld… En daar doorheen flitste een beeld dat ik nog nooit gezien had: Marion in bed…! Die beelden waren zo heftig dat mijn benen begonnen te trillen. Ik kon nauwelijks blijven staan en moest me aan de muur vasthouden. Het voelde alsof ik koorts kreeg. Ik bleef staan en snakte naar adem… Ik moest blijven staan om op adem te komen. Wat overkwam me? En wat me toen bezielde, begrijp ik na zoveel jaren nog altijd niet. Ik draaide me op! Ik liep opnieuw de trappen naar boven. Ik dacht niet meer na. Ik volgde gewoon het verlangen dat me volledig in zijn greep had, van mijn verhitte hersens tot mijn gezwollen harde kruis. Mijn hart klopte als gek toen ik zo stil mogelijk de trap opliep. Het was alsof het beeld dat ik gezien had en vooral het beeld dat ik nog niet gezien had, me als een magneet terug het huis in trokken. Ik had de kracht niet om me te verzetten. Toen ik opnieuw in de gang stond, hoorde ik dat Marion al boven was, in de slaapkamer of in de badkamer. Ik kende het huis goed. Ik was er vaak geweest als kind om te spelen met Tania, het dochtertje van Marion, die even oud was als ik. Ik kon nauwelijks nog ademhalen. Mijn mond was droog. Mijn handen nat van het angstzweet. Ik wilde me omkeren. Wat was ik in godsnaam van plan? Hoe kwam ik erbij? Ik wist niet eens wat ik gind doen? Wat als ze me betrapte? Ik schaamde me en voelde me ellendig, maar de lust sloeg als een zweep doorheen mijn lijf. Ik trilde terwijl ik langzaam de trap naar de slaapkamer opliep...

Ik stond op de kleine overloop. De deur van de badkamer was open. Ik hoorde het water in het bad lopen. Het idee dat Mario nu misschien al naakt in bad zat of erin wilde stappen, maakte me zo geil dat ik me bijna ziek voelde. Ik verloor ieder besef van de realiteit om me heen. Ik trok mijn stijve pik uit mijn broek en begon eraan te rukken. Plots kwam Marion uit de slaapkamer gewandeld. Ze had een witte handdoek om zich heen geslagen en was bezig haar haar boven haar hoofd in een knoop te leggen. We stonden plots tegenover elkaar. Marion met haar armen boven haar hoofd en naakt onder een om haar lichaam geslagen handdoek. En ik met mijn pik uit mijn broek waaraan ik stond te trekken… Alles gebeurde in een paar seconden. Zo verstarden we een haast eeuwige geluidloze gespleten seconde. Een bevroren obsceen standbeeld. De schrille kreet van Marion doorbrak de stilte en mijn hand die haar handdoek naar beneden trok doorbrak de verstarring. Ik zag Marions dikke witte tieten met grote bruine tepels naar buiten vallen en dan de volle zwarte driehoek tussen haar dijen… Met groot open, verbijsterde en van woede kokende ogen keek Marion me aan… Het vreemde was dat ze zich niet bedekte… Ik zag dat ze met haar arm naar me ging uithalen… Ik wilde wegduiken maar ik werd zo meegesleurd door mijn lust dat ik op dat moment klaarkwam... Ik kreunde van schaamte, ellende en opwinding... en schoot mezelf schokkend leeg… er vloog zaad tot op haar buik… zo was ik nog nooit klaargekomen… ik moet er verschrikkelijk hebben uitgezien in mijn spasmen…! Ik verwachtte ieder moment een slag in mijn gezicht, maar er kwam niks. ik stond wat voorover gebogen en kneep mijn ogen dicht. Alsof alles daardoor minder echt zou zijn. Misschien was er wel niets gebeurd als ik mijn ogen terug open deed. Het vloeibare goedje in mijn hand vertelde een ander verhaal… Was het daarom dat ze niet sloeg?

‘Veeg je schoon met de handdoek en wacht in de keuken op mij!’, zei ze verrassend kalm. Ik hoorde dat ze de badkamer binnenging, de deur achter zich sloot en het water dicht draaide. Ik nam de handdoek en veegde me schoon. Ik ontnuchterde. Ik zakte bijna door de grond van schaamte. Wat…? Hoe was dit…? Ik had willen weglopen en ergens diep onder de grond kruipen en voorgoed verdwijnen. Maar ik deed wat Marion me gevraagd had en ging naar de keuken. Ik ging aan de tafel zitten waar we een kwartier geleden nog samen aan hadden zitten praten. Ik staarde naar de de twee lege koffiekopjes en de schotel met chocolade koekjes. Ik voelde me leeg en moe.

Ik moet er als een totaal verslagen hond bij gezeten hebben, toen ze binnenkwam. Het huilen stond me inderdaad nader dan het lachen. Marion had een kamerjas aangetrokken, stevig rond haar middel vastgebonden en tot onder haar hals dichtgeknoopt. Ze bleef in de deuropening staan en keek naar mij. Ik durfde niet opkijken.

‘Ik weet niet wat ik nu met je moet doen? Je een preek geven van hier tot Tokio en dan naar je moeder bellen? Of kalmeren en je aan het verstand proberen te brengen dat zoiets absoluut niet kan? Ik schrok me verdomme rot! Dat besef je toch! Je kan toch niet zomaar bij iemand in huis binnendringen. Hoe is het mogelijk! Je bent bijna volwassen!’

Ik liet het over me heengaan. Wat kon ik zeggen? Ze had op alle punten gelijk. De rest van mijn leven hing af van wat zij in de volgende minuten zou beslissen te doen. Mijn voortbestaan lag in haar handen!

‘Ik wil dat je me uitlegt wat je in godsnaam heeft bezield! Ik wil het in jouw woorden horen!

Ik wil dat je me zegt wat je dacht en voelde!’

Ik bleef een tijdje in stilte voor me uit staren, maar ik wist dat ik moest spreken.

‘Opgewonden…’, kwam er ten slotte uit: ‘ik voelde me… opgewonden. Door het schudden van je haar… Het was de eerste keer dat… dat ik me zo voelde… En dan zei je dat je in bad ging… En die twee samen…’

‘En wat deden die twee samen?’

‘Ik… ze… het voelde zo sterk… dwingend…als koorts… het deed zelfs pijn…en dan je hand op mijn arm… alsof het vuur was…’’

‘Je wist toch wat je deed?’

‘Ja… en tegelijk… nee… het spijt me verschrikkelijk, Marion… ik kon niet meer denken…’

‘Je dacht met je pik’, zei ze nu spottend: ‘je bent niet de enige en het zal ook niet de laatste keer zijn!’

Ze zag dat ik schrok van haar taalgebruik.

‘Je hebt de handdoek van mijn lijf getrokken! En ik moet nu mooie woordjes voor je onschuldige oortjes gebruiken?’

Ik boog mijn hoofd opnieuw. Ik schaamde me. Ze had gelijk. Het bleef even stil. Ze keek me aan, maar de hardheid verdween langzaam uit haar ogen. Ik zag nu zelfs een soort begrip, misschien zelfs wat medelijden. Ik voelde intuïtief dat ik nu misschien een kans had om de situatie wat te keren.

‘Heb jij nooit…’, verder kwam ik niet en zweeg.

Ik durfde het niet te vragen.

‘Vraag wat je wil vragen. Je hebt nu je de kans.’

Ik probeerde het opnieuw: ‘Heb jij nooit… was jij nooit zo nieuwsgierig… dat het bijna fout liep?’

Ze keek me wat verbaasd aan. Ze gaf geen antwoord. Ze ging naar de koffiezet en schonk zichzelf een kop koffie in. Ik keek naar haar. Terwijl ze met haar rug naar me toe stond, begon ze te vertellen: ‘Ik was zestien. Ongeveer zoals jij nu. Op een kermis in de buurt van mijn dorp heb ik toen een Italiaan ontmoet. Veel ouder dan mij. Hij zal vijfenveertig zijn geweest. Misschien zelfs iets ouder. Ik viel onmiddellijk voor hem toen ik hem in het café zag zitten. Donkere ogen. Donker haar. Elegant. Met stijl gekleed. Ik heb alles gedaan om zijn aandacht te trekken. Toen hij me eindelijk zag staan, had ik het gevoel dat hij in mijn ziel keek. Ik was verloren. Zestien toen was jonger dan zestien nu. Geloof me maar. Ik kon bijna niet recht staan toen hij me kwam vragen om met hem te dansen. Ik trilde op mijn knieën toen ik in zijn armen lag. Als ik nu mijn ogen sluit, dan ruik ik nog steeds zijn aftershave. Er was nauwelijks plaats om te dansen in het kleine café. Ik voelde hoe zijn hand van mijn rug langzaam naar naar mijn billen schoof. Hij drukte me stevig tegen zich aan. Mijn tieten - ik had toen al dikke tieten - werden platgedrukt tegen zijn borst. Voor het eerst in mijn leven voelde ik een keiharde pik tegen mijn buik. Ik viel bijna flauw…’

Ze zweeg en dronk even van haar koffie. Ze had zich nog steeds niet omgedraaid. Maar haar rug sprak boekdelen.

“Hij heette Antonio. Tonio. Hij heeft me meegenomen naar zijn hotelkamer. Ik denk dat hij een zakenman was. Ik begreep niet veel van wat hij zei. Hij sprak geen Nederlands. Alleen wat Frans en wat Engels. Maar we hadden geen woorden nodig die namiddag om te zeggen wat we tegen elkaar wilden zeggen. Onze lichamen spraken duidelijk genoeg. Ik ben toen vrouw geworden. Tu es ma femme maintenant, zei hij in slecht Frans. Sei mia moglie adesso, fluisterde hij in mijn oor, jij bent nu mijn vrouw. Het is de enige Italiaanse zin die ik ken. Sei mia moglie adesso. Ik was een paar uur lang zijn vrouw. Ik heb toen eigenlijk als vrouw alles gevoeld en alles geleerd. Hij was de eerste man die me aanraakte en diep in mij... Alles wat daarna is gekomen…’

Ze zweeg lang en bewoog niet. Alsof ze op een vraag wachtte. Die durfde ik uiteindelijk toch te stellen: ‘Wat is er met Antonio gebeurd?’

Marion draaide zich plots om en keek me aan: ‘Ik heb hem nooit meer gezien. Hij is de volgende dag blijkbaar vertrokken. Geen idee waarheen. Niemand kende hem. Niemand wist iets van hem.’’

Ik aarzelde: ‘En jij?’

Marion wachtte even en zei toen bijna zakelijk: ‘Ik heb dagenlang rondgelopen om hem te zoeken. Tot ik uitgeput was. Ik ben in elkaar gestort en heb zes maanden lang met een zware depressie in het ziekenhuis gelegen. Zonder dat iemand wist waarom. Ik heb het tegen niemand verteld. Daarna… ja… daarna… ben ik losgeslagen … een echte slet geworden… tot wanhoop van mijn ouders… ik neukte met wie maar wilde en dat waren er veel… ik ben thuis weggelopen en heb zelfs een paar maanden in de stad als hoer gewerkt…’

Ik durfde Marion niet aan te kijken. Ik denk niet dat ik toen alles begreep wat ze me vertelde.

‘Ik wilde vergeten… en tegelijk was ik op zoek naar iets dat ik ooit gevoeld had... Maar ik ben nooit meer de vrouw van iemand anders geweest. Zoveel mannen hebben hun pik in mij gestoken. Ik ben met zoveel kerels in bed gekropen. Soms met drie of vier tegelijk. Jong en oud. Knap en lelijk. Ik herinner me geen enkel gezicht meer. Mijn lijf wilde alleen maar klaarkomen en vergeten. Ik had die sensatie nodig om te kunnen overleven, zoals een ander alcohol of drugs, maar van binnen was ik koud en leeg en wanhopig.’

Ze dronk aan haar koffie.

‘Ik weet zelfs niet wie de vader van Tania is. Oscar in elk geval niet. Al denkt hij van wel. Hij is een goede vader. Dus waarom zou ik hem met de waarheid kwellen? Alles is zo lang geleden.’

Ik had het gevoel dat ze me alles wilde vertellen.

‘Voel je je nog altijd zo?’

‘Hoe?’

‘Verloren.’

‘Bij periodes.’

‘Zijn er dan ook mannen?’

‘Veel minder dan vroeger, maar soms wel, ja.’

‘Wilde je mij verleiden? Daarstraks toen ik weg wilde gaan? Door zo met je haren te schudden en me aan te raken?’

Ze zweeg lang en zei dan: ‘Ik weet het niet. Misschien. Als je niet naar boven gekomen was, had ik het bij je volgende bezoek waarschijnlijk geprobeerd. Jammer.’

‘Weet mijn moeder dit allemaal?’

‘Nee.’

‘Tania?’

‘Mijn god, nee! Jij bent de enige’, zei ze en keek me nu recht in de ogen: ‘Wij weten nu veel van elkaar, niet? Genoeg om er nooit meer over te spreken!’

Ik knikte verward.

‘Ik ga me aankleden. Drink nog wat koffie en ga dan onmiddellijk naar huis, ok?’