Uit De Friendzone - 2

Daar liep ik dan. Alsof ik de nieuwe jongen op school was die het wel allemaal even wist. Ik had m’n haren netjes in het ‘vet’ naar achteren gekamd, m’n overhemdje zat goed, en zelfs ikzelf vond dat ik er goed uitzag. Ik had zowaar wat zelfvertrouwen en probeerde dat over te brengen op de rest, mijn ‘vriendinnen’, de school en alles daaromheen.
-
Ik liep de aula in en zag mijn target al zitten, lachend aan een tafeltje, duidelijk niet alleen. Dat was jammer. Ik ging haar niet vragen waar de rest bij was. En in dit geval was de rest; Madi, Rachel en Megan. Alle drie deel van ons groepje hier op school, en het was om het even, wie nou het leukst was van die vier. Ik had mijn zinnen natuurlijk op Kamila gezet.
-
‘Hey Kamila, heb je misschien even.’
‘Ber, wat zie jij er sjiek uit.’ werd ik gelijk al in de rede gevallen door een oplettende Megan. Kamila had me niet eens gehoord, nog gezien. Ze zag er echt fantastisch uit en straalde helemaal. De rest leek hierna ook heel even te moeten wennen aan de ‘nieuwe’ ik. En dat had ik allemaal te danken aan Amanda. Was ze toch nog ergens goed voor… Maar echt genieten kon ik niet.
‘Heb je het al gehoord?’ vroeg Madi me daarna. Ik had nog niets gehoord.
‘Ja, wie van ons heeft eindelijk een vriendje, denk je?’ maakte Rachel het af. De drie die ik nu gehoord hadden niet. Ik voelde de bui meteen al hangen, en het mooie meisje wat daar nog zwijgend zat te stralen in verlegenheid, moest natuurlijk de gene zijn die juist nu net een vriendje had gekregen. Je zag het aan haar af. Ze was verliefd. Godverdomme…
-
‘Oh? Ja? Sinds wanneer dan?’ vroeg ik stamelend terwijl ik plaats nam aan hetzelfde tafeltje. Van binnen zat ik al een stevig potje te janken. Maar ik hield me groot.
‘Gisterenavond vroeg hij me.’ zei ze toen toch maar openlijk, zonder enige moeite. Nee, ik moest niet denken dat ze mij leuk had gevonden. Dat bewees ze maar weer.
‘Oh, wie dan?’ Het was duidelijk dat ik het enthousiasme niet deelde, maar voor de meiden was ik altijd al de nuchtere van het stel, dus waarom zou het echt opvallen?
‘Dirk.’ zei ze.
‘Die knappe uit de bus, weet je wel.’ ging Madi enthousiast door. Ja, ik wist wie, maar nee, ik snapte het niet. Nu lopen hier op het mbo best wat losers rond, maar je had echte uitschieters.
‘Je bedoelt die jongen die laatst die buschauffeur zat uit te kankeren?’ vroeg ik wat meer verstaanbaar omdat ik meteen al niet kon begrijpen hoe iemand zo zacht en lief als Kamila juist voor zo’n botte idioot als die Dirk kon kiezen. Hij deed iets met groen, of zo, en was gewoon een eersteklas sjappie. Mijn mening, maar van velen hoor.
‘Ja, ze denkt dat ze hem wel kan veranderen.’ lachte Megan er toen toch ook even spottend om.
‘Nou! Hij is anders heel lief hoor, als we samen zijn.’ wist ze ons te vertellen. Blijkbaar hadden ze al een paar keer samen afgesproken en ik ging me met de minuut dommer voelen. Hoe kon ik zo stom zijn te denken dat ik een kans bij haar maakte? God, fuck! Maar als de binnenvetter die ik was, liet ik niks merken en kookte ik alleen van binnen, met dat ik wel kon janken van verdriet. Alsof het niet zo mocht zijn. Zat ik dan met m’n leuke overhemdje…
-
‘Kom, we moeten gaan.’ gingen Rachel en Madi vervolgens in de startblokken die misschien wel het ijverigst van ons allemaal waren. Megan nam nog heel even de tijd voor mij, wat ik zeker niet verwacht had.
‘Staat je trouwens echt goed, Ber.’ zei ze terwijl ze haar hand even over de stof van het zwarte overhemd liet glijden, ter plaatste van m’n bovenarm. Toch wat, dacht ik nog. Megan was ook wel leuk, maar geen Kamila. Ik was in staat het van m’n lijf te scheuren, zo boos was ik, en Megans woorden gingen dan ook door me heen alsof het niets was.
-
Boven stond Kim al te wachten. Zij is de zevende en laatste van ons groepje. Ook een buitenbeentje. Die vier meiden waren eigenlijk de kern. Zij waren even oud en zaten meer op dezelfde lijn qua interesses en dergelijken. Ik en die andere twee waren elk op zich buitenbeentjes. Ik natuurlijk als jongen, Amanda omdat ze flink ouder was, en Kim, die hier dus al stond te wachten, ging veel te veel op in haar studie, en kwam eigenlijk alleen bij ons als het met school te maken had. Eigenlijk een beetje hetzelfde als Amanda dus, maar meer de studiebol zelf, en niet afhankelijk van andermans werk, wat ik met Amanda natuurlijk aan de lijve heb ondervonden. Ook Kim was iets ouder, tegen de dertig aan, maar wat haar afwijkend maakte, was toch vooral haar afkomst; Koreaanse. Ik had er geen moeite mee. Niemand eigenlijk, behalve zijzelf. Zo apart. Maar zij moest zich blijkbaar erg bewijzen, en dat had de rest van ons helemaal niet. Zodoende ook een buitenbeentje.
-
Amanda was zoals altijd net op tijd, want die had nog altijd betere dingen te doen dan hier op school zijn, maar kwam toch even vragen hoe de rest had gereageerd. Het was leuk om een fonkeling te zien in haar ogen, en ik vroeg me af in hoeverre onze kus nog bij haar leefde, en of het misschien wel meer te weeg gebracht had. Bij mij eerlijk gezegd wel. En ondanks dat ik net nog door de grond kon zaken van verdriet, zag ik dat nu opeens in. Natuurlijk wilde ik Kamila nog, maar die kans was nu een stuk kleiner geworden, en moest ik misschien maar verder kijken. Maar als Kamila me al niet zag staan, zou dan wel deze blonde bombshell van een ex-model me willen zien staan? Die kans achtte ik nog kleiner dan de kans dat Kamila vandaag nog die Dirk zou dumpen om alsnog voor mij te gaan. Amanda leek mij meer als een klein broertje te zien. Eén die je blijkbaar een kus geeft om het gebrek aan ervaring op dat gebied aan te vullen…
-
‘En?’ vroeg ze me. Ik was aan de andere kant van de klas gaan zitten, ver van de rest, wat hun wel was opgevallen, maar wat ik kon verklaren met een slap excuus dat ik wilde opletten deze keer. Amanda was toch naast me gaan zitten. En dit keer niet om een goed cijfer te halen. Nee, ze wilde me uithoren.
‘Het is kut.’ zei ik alleen verslagen en keek haar niet eens aan. Nee, ik had de klap nog niet verwerkt.
‘Wat dan? Afgewezen? pijnlijk…’ concludeerde ze al sissend alsof ze het toch ergens al verwacht had. Lekker dan.
‘Nee, dat niet. Althans, het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb haar nog niet eens kunnen vragen, maar net nu komt ze met de mededeling dat ze verkering heeft…’ Met dat ik het zei, voelde het alsof ik het weer ontdekte. Jezus, wat doet dat toch pijn. Amanda gniffelde er om, al was dat niet kwaad bedoeld.
‘Typisch.’ zei ze. ‘Met die Dirk zeker, daar hoor ik haar al een tijdje over.’ Ik dacht dat ik gek werd. Waarom had ze dat niet gezegd? Ja, ze had hem wel eens genoemd, maar wist ik veel dat het al serieus werd. Juist nadat hij toen zo uit z’n plaat was gegaan tegen die buschauffeur, dacht ik dat ze hem niet meer zou zien staan. ‘Kamila valt op badboys. En je kan je gladjes kleden, maar je bent alles behalve een badboy.’ kwam ze daarna mee aan, of ze dat ook al van te voren wist. Waarom deed ze zo tegen me? Dit hielp me niet. Waarom had ze me dan überhaupt geholpen? Ik baalde met de minuut meer en voelde me nu nog meer buitengesloten dan normaal.
-
‘Nou, je mag je kleren houden, hoor. Alsof zoiets oppervlakkigs echt iets zou uitmaken.’ zei ik haar toch wat venijnig.
‘Nee, joh. Hou maar. Staat je echt goed, hoor. Ik zie ze wel kijken.’ zei ze nog om me op te beuren maar echt indruk maakte het niet. ‘Joh, wie weet loop je straks wel door de stad en kom je plots het meisje van je dromen tegen die wel denkt dat je een echte ‘badboy’ bent.’ Met moeite kon ze haar lach inhouden en het was duidelijk dat ze het leuk vond de spot met me te drijven. Maar ik had daar geen behoefte aan.
‘Luister, als je me op deze manier probeert op te vrolijken, kan je beter stoppen. Laat me anders maar gewoon even.’ drong ik er vervolgens op aan. Daar was zij dan weer niet van gediend. Beledigd stond ze op en zocht ze nog een ander plaatsje en siste ze nog even verontwaardigd mijn kant op. Ze was de oudste, maar kon toch kinderlijk overkomen. Natuurlijk, Amanda was nog altijd die wat kille, verwaande meid die niet aarzelde zich beledigd te voelen, ook al zat ze je nog zo te pesten. Mijn situatie op school werd op dit gebied heel snel heel hopeloos. En zo voelde ik me dan ook.
-
Die avond kreeg ik een appje van Amanda waarin ze niet meer zei dan dat ik toch die kleren van haar broer moest teruggeven. Heel de dag had ik niks van haar gehoord, de enige die kon weten hoe gekwetst ik was door het nieuws van Kamila, en dan stuurt ze me alleen dit. Nu was het weer verschrikkelijk weer deze week, en je kan je wel voorstellen dat ik nu al helemaal geen zin had om door de regen naar Amanda te fietsen.
‘Ik neem ze morgen wel mee.’ stuurde ik dan ook terug.
‘Ja, dag. Denk je dat ik daar mee ga rondlopen?’ Ze had al amper een tas bij zich, laat staan een boek als ze op school was, maar ik kon natuurlijk niet van haar verwachten dat ze dan met een ordinair plastic tasje over straat moest. Ik kreeg er steeds meer de pee in. Zo denk je nog dat ze je misschien wel leuk vind, en zo is ze weer die vervelende, arrogante bimbo die alleen maar aardig is als het uitkomt. Daar heb je dus helemaal niks aan. Die kus was ik ondertussen ook al lang vergeten en kon me zelfs gestolen worden.
-
Ik hield voet bij stuk, en wachtte dan maar totdat het wat beter werd. Dat was pas aan het einde van de week, en na school fietste ik op de vrijdag weer richting Stadspolders met een plastic tasje en de kleding van haar broer. Of ik echt voet bij stuk had gehouden, kon je over discussiëren, maar dat ik haar toch een paar dagen had laten wachten, voelde voor mij als een kleine overwinning. Natuurlijk is het nog maar de vraag in hoeverre zij nou echt ongeduldig op mij had zitten wachten, maar toch. Ik probeer een punt te maken, en alleen ik kan dat gelijk weer wegvegen met wat redenatie. Ik had te veel tijd.
-
Ik was enigszins verbaasd toen ze opendeed en me tegemoet kwam met een vriendelijke glimlach.
‘Hey Ber…’ Ze zag er… goed uit, zal ik maar zeggen. Ik had me aardig wat af-geërgerd onderweg en was niet van plan haar alles nu zomaar te vergeven. ‘Wilde ik nog zeggen… je mag het wel houden, hoor.’ kwam ze nu weer mee aan. Het leek wel alsof ze onder invloed was. Ze had vast al een wijntje op en ze zag eruit alsof ze ging stappen, vast met een leuke jongen. Kut, het lukte me niet om haar aan te blijven kijken, en subtiel krabbelde ik even aan m’n oor waardoor ik m’n ogen kon laten zakken en keek ik toch even naar hoe ze er uitzag. Mooie strakke jeans, blote voeten in open hakjes en met dat ik haar weer aankeek, passeerde mijn blik pas haar torso, wat strak stond in zwart katoen. Dunne bandjes over haar schouders, en een hele lage hals, en de knoopjes op haar buik en bij haar borst leken wel op knappen te staan. De bovenste zat ook los. Haar borsten kwamen ook best wel behoorlijk naar voren en ik was meteen jaloers op de man die zij vanavond gek ging maken. En ik wilde dit dus ook zo graag een keer meemaken. Kon een meisje, of desnoods een vrouw als Amanda, hoe akelig ze ook kon zijn, maar een keer voor mij vallen. En niet voor een zwart overhemdje, maar liever voor wie ik ben. Wie weet ooit een keer? Nu draaide ik me om en wilde ik weer naar huis fietsen. Ze had me gewoon voor niets laten komen. Bizar. Wat dacht ze nou? En wat dacht ik nou? Want ergens voelde ik ook wel een beetje spanning en wellicht een vleugje hoop toen ik deze kant op fietste.
-
‘Ga je al?’ vroeg ze me toen ik toch al halverwege het tuinpad was. Daar leek het dus wel op, maar ik draaide me om. ‘Sorry van eerder deze week. Ik snap wel dat dat niet heel aardig was.’ Daar had ze dus een hele week voor nodig. Maar ik werd er toch week van, zoals ze daar in de deur stond met haar handen achter haar rug, en die prominente borst dus nog meer aanwezig.
‘Het was gewoon… kut. Van haar en hoe jij dan reageerde, hielp niet echt.’ zei ik haar. ‘ Maar het is goed zo. Andere keer beter.’ probeerde ik positief over te komen.
‘Ja, zo is het ook. Je weet nooit wat je tegenkomt. Juist als je het niet verwacht.’ vulde ze me zowaar positief aan. Ik zweer het, deze Amanda zou je nooit op school zien of ergens waar andere mensen haar zouden kunnen horen. En dat is zo jammer. Want ik was nu al niet meer boos op haar. Ze kon best sympathiek zijn. ‘Kom anders nog even binnen. Ik voel me toch nog wat schuldig en dan doen we even een drankje.’ Ergens voelde ik wat wantrouwen naar haar, maar de verleiding was te groot. Haar aandacht bleek meer welkom te zijn, dan ik verwacht had, en de spanning in m’n buik nam al snel de overhand. Daar stond niet de Amanda die ijzig en gemeen was, maar de Amanda die mij toen hielp en gekust had. En die Amanda was te verleidelijk om te weerstaan.
-
‘Waar is Teckie eigenlijk?’ viel me op nadat we op de bank zaten en ze een flesje rode wijn had opengetrokken. Dit keer lag er niks tussen ons in.
‘Bij m’n ouders. Die passen een weekendje op. Vinden ze leuk, zo nu en dan.’ legde ze uit.
‘Pittig, zo helemaal alleen.’ wist ik alleen te verzinnen. Ze keek een beetje verveeld de andere kant op met haar glas in haar hand, leunend op de rugleuning, en leek me nu alweer zat te zijn. Ik hield helemaal niet van wijn, maar nam toch een slok. En zolang zij wegkeek, kon ik gewoon ordinair van haar verschijning genieten. Als ik hier dan toch was, dan maar het beste er van maken. Amanda was echt sexy. Zeker zo vanavond. Haar lange, Blonde haren had ze nog even over één blote schouder naar voren gekamd en bundelden zich tussen haar borsten. Ze sloeg ze weer weg toen ze mijn kant opkeek, en me niet betrapte op staren. Ik was haar voor. Al kon ze niet verwachten dat ook ik niet bestand was tegen haar schoonheid en wel moest kijken.
-
‘Ik had ook plannen.’ zei ze. Het klonk alsof daar dus niets van gekomen was. ‘Maar, ja.’
‘Tja, dan moet je het maar met mij doen.’ Ik kreeg toch een beetje medelijden en met mijn glas tikte ik het hare aan en klonken we maar.
‘Ja, precies.’ lachte ze nog om m’n cynische ondertoon. ‘Dus waar drinken we op? Op samen alleen zijn, for ever?’ Zo vrolijk als ze net in de deur stond, was ze al niet meer. Ik had vast iets verkeerd gezegd. Vervolgens sloeg ze het glas in één keer achterover, en dat deed ik haar niet na. Ik zette het mijne rustig terug op tafel en begon in te zien dat ze echt helemaal alleen was. Ik vond alleen zijn soms best moeilijk, met mijn leeftijd was ik daar nog niet altijd even aan gewend, maar dacht dat zij als volwassene er anders mee zou omgaan. Dat had ik dus mis.
-
‘Waarom Kamila eigenlijk, als ik vragen mag?’ stelde ze mij. ‘Volgens mij maak je meer kans bij Megan. Ik weet zeker dat zij jou leuk vind. En ze is knap. Dus waarom die ‘rooie’?’ Ik vond het niet fijn hoe ze altijd maar neerbuigend over Kamila sprak. Dat deed ze de vorige keer ook. Dat was ook het enige wat me bijbleef.
‘Gewoon. Ze is lief en mooi en…’
‘Saai. Zoals zij zijn ze allemaal. En dan kiest ze nog voor zo’n loser ook.’ lachte ze. Dat vond ik dan minder erg om te horen. ‘Ja, ik had gehoord wat hij gedaan had. Dat doe je toch niet.’ Amanda zou nooit de bus nemen naar school, maar had het dus van iemand anders al gehoord. Iemand die het ook niet normaal gevonden moest hebben, wat het ook niet was. Bondgenoten dus. De jacht op Kamila was nog niet voorbij. Al begreep Amanda dus niet waarom ik überhaupt voor haar ging.
-
‘En jij dan? Waarom ben jij eigenlijk nog alleen?’ wilde ik ergens wel oprecht weten, maar kwam m’n strot uit alsof ik verweet dat er wel wat mis moest zijn met haar. ‘Sorry, zo bedoel ik het niet.’ zei ik dan ook heel snel.
Ze kon er nog om gniffelen. ‘Tja…’ zei ze dan alleen. ‘Dat weet je zelf. Ik ben helemaal niet aardig.’ Even bleef het stil. ‘Nee, ik ben gewoon met andere dingen bezig. Toen al, en nu nog steeds. Toen kon het sowieso niet.’ doelde ze op de tijd dat ze de wereld overging.
‘Nee, snap ik wel. Maar toch.’ wilde ik het ook niet veel erger maken. ‘Alleen zijn heeft ook z’n voordelen.’
‘Precies. Je kan doen wat je wilt.’
‘Ja, inderdaad.’ We waren het eens, maar we leken ons ook te beseffen dat dit is wat eenzame mensen elkaar en zichzelf maar blijven vertellen.
‘En toch wil je Kamila…’ sneerde ze nog subtiel na waar ik alleen maar om kon gniffelen.
-
Ik had m’n glas leeg, en zij zat al aan haar derde. De tweede fles werd gehaald. Zij kwam totaal niet beschonken over, maar ik voelde hem toch al wel. Ja, na één glas al… Ik dronk dan verder ook heel weinig. Nooit, eigenlijk. Die indruk wekte zij niet. En dan toch nog zo goed eruit zien. Ze was wel wat losser, en open. Ze lachte wat meer, zonder zichzelf gelijk voor schut te zetten, wat jonge meiden nog wel zouden doen. En ze durfde ook meer. En als ze me even zag kijken naar haar verschijning, vond ze dat al helemaal niet erg.
-
Ze kwam terug op het alleen zijn.
‘Maar wees eens eerlijk? Jij zou toch ook niet met iemand zoals ik iets willen, na hoe ik me tegen je gedragen heb?’ De vraag overviel me. Zo direct zullen er maar weinig zijn. En moest ik nu eerlijk zijn?
‘Poe…’ kon ik in eerste instantie alleen nog uitbrengen.
‘Die kus was wel goed.’ zei ze toen al en je zag haar actief terugdenken aan dat moment. Waar kwam dit zo vandaan?
‘Ja?’
‘Zeker. Vond je niet?’
‘Heb niks om mee te vergelijken.’ zei ik haar.
‘Ik wel. En aangezien ik meestal al aardig wat op had, als ik met een jongen zoende, is het gezoen wat me is bijgebleven vooral van die paar nuchtere kussen.’ zei ze alsof dat bijzondere kussen waren. ‘Zoals met jou. En die is me zeker bij gebleven.’
‘Is ook nog maar amper een week geleden.’ wilde ik het bagatelliseren.
‘Ja, okay. Dus jij was het alweer vergeten dan?’ Ik merkte wel op dat ze me een beetje probeerde uit te dagen, maar ze wist toch wie ik was en dat ik een behoorlijk gebrek aan ervaring had op dit gebied.
‘Nee, natuurlijk niet. Maar dacht dat het voor jou niets was, verder.’
‘Nee, zeker niet niets. Wel lastig. Want je bent eigenlijk veel te jong.’ Op dit moment zette ze haar glas weer neer, dit keer niet leeg, en sloeg ze haar ogen verleidelijk mijn kant op. ‘Je kan echt zoveel beter krijgen dan die Kamila.’ sprak ze me plots direct toe, zacht op een intieme manier.
‘Wil jij met mij dan?’ haalde ik hier uit.
Ze schoot meteen hard in de lach. ‘Nee, natuurlijk niet. Ik ben toch niet beter. Dat kan toch niet.’ deed ze zichzelf schromelijk te kort. ‘Maar misschien kunnen we wel vrienden zijn. Vind het wel fijn om wat met je te delen en het over zulke dingen te hebben.’ zei ze openlijk. Ze was hard voor zichzelf, maar wel eerlijk. Vanwaar die intieme manier van kijken en spreken dan? ‘En vrienden kunnen soms ook meer zijn dan vrienden. Elkaar helpen, en zo.’ M’n hart sloeg een slag over. Dit moest de drank zijn. Dit kon ze niet menen?
-
‘We kunnen toch zo nu en dan afspreken zoals nu. En als je wat kwijt wilt, dan kan dat, en ik bij jou. Dat gaat tot nu toe best goed. En totdat we iemand vinden die ons niet meer eenzaam maakt, moeten we het maar met elkaar doen.’ Een sympathieke glimlach op haar gezicht verraadde nog niet de verdere intenties die mij zeer zouden stemmen. ‘Kunnen we daarna oefenen met zoenen. Elkaar helpen op dat gebied.’ Toch werd ook zij nu een tikkeltje verlegen maar bleef ze me wel aankijken met spanning. Het was niet wat ik wilde. Ik was bevriend met een stel leuke meiden waarvan één echt m’n hart had gestolen. Ik wilde geen vrienden zijn. Ook niet met Amanda. Ook met Amanda zou ik vroeg of laat meer willen. Ze had alles om de perfecte vrouw te zijn, al was ze een stuk ouder. Maar nu stelde ze dit voor. Vrienden, en meer’; ‘friends with benefits’, noemen ze dat? Ik heb die film wel eens gezien. Daar gingen ze verder dan alleen zoenen. Wilde ze dat dan ook?
-
‘Dus wat denk je er van?’ vroeg ze me nadat ik te lang stil was geweest.
‘En als ik verliefd op je wordt?’ was het eerste wat ik zei, zo snel dat ze het amper kon verstaan.
‘Geloof me. Dat gebeurt niet. Dat kan gewoon niet.’ wilde ze me verzekeren. Maar zo werkte dat niet. Dat wist ik zelfs. ‘Maar als je niet wil, begrijp ik het wel…’
‘Nee, nee.’ zei ik toen weer snel. Nog een laatste keer dacht ik het door. Dit was beter dan niets. Sterker nog, dit was veel meer dan wie dan ook me ooit zou gunnen. Ze lachte nu om m’n reactie. Voor haar was ik vast een sullige jongen, een maagdje. Voor mij was alles spannend. En terecht.
‘Dus?’ wilde ze me het echt nog hardop horen zeggen.
‘Ja, tuurlijk.’ zei ik weer snel, maar nu wel duidelijk. ‘Je bent… Jezus, je bent super knap en ik vind het ook leuk om te praten, en zo. En ja, die kus…’ raasde ik daarna door. En dat razen stopte pas toen ze naar me op schoof en haar lippen plaatste op de mijne. Nu niet in de deur bij het afscheid, maar op de bank waar nog van alles kon gebeuren. Ik was Kamila meteen vergeten.
-
Langzaam voelde ik haar lippen weer loslaten en ze nam weer afstand waarna ze me even kort verleidelijk aankeek. Weer was het goed. Zo kort, maar heel goed. Wel voor mij. Het voelde zo vernieuwend. Ik snoof m’n longen zachtjes vol met lucht en met dat ze los had gelaten, liepen die weer langzaam leeg. Okay, nu waren we dus opeens vrienden die dit soort dingen deden. Mij hoorde je niet klagen. Maar wat bereikte zij hiermee? Was dit alleen omdat haar plannen verstoord waren? En zo ja, zodra ze naar de stad zou gaan, zou ze toch meteen weer een nieuwe vent aan de haak geslagen hebben. Ik kon het gewoon niet geloven, dat ze dan liever mij liet komen.
-
‘Waarom wil jij dit eigenlijk?’ vroeg ik haar dan ook, duidend dat ik dacht dat er iets niet klopte.
‘Dat zei ik je toch net. Gezelschap.’
‘Nee, maar echt. Je kan zo gezelschap vinden. Daar twijfel ik niet over.’ Ik geloofde dat lulverhaal niet over het eenzaam zijn.
‘Ik ben echt niet zo leuk als je denkt dat ik ben.’ zei ze me meteen. ‘Ik weet wel dat je me leuk vind.’ liet ze daarna vallen. Echt gezegd, had ik het niet. En ik durfde het ook niet toe te geven, toch te verlegen als dat ik was. ‘Daarom vind ik jou ook leuk. Want ondanks dat je net alleen m’n uiterlijk noemde, en ik je steeds zie kijken, weet ik heus wel dat er meer achter zit. En dat vind ik leuk.’
Toen moest ik toch wel toegeven. ‘Kan je het me kwalijk nemen?’ stelde ik heel stilletjes.
‘Nee, niet echt.’ zei ze simpel.
‘Maar dan nog. Wat kan ik je bieden, je hebt alles toch al?’
‘Alles behalve een man.’ lispelde ze daarop snel.
‘Dat ben ik ook niet.’ lachte ik mezelf uit.
‘Nee, dat niet. Nog niet.’ zei ze daarop en ze keek me toch wel uitdagend aan. ‘Het feit dat je nog maagd bent, vind ik eigenlijk wel leuk. Misschien maak ik wel een man van je.’ zei ze plots en verklapte toen opeens een hoop meer. Maar hierna schoot ze ook hard in de lach, duidelijk wat onder de invloed. Ik lachte er maar om, heel ongemakkelijk.
-
Maar toch kroop ze daarna weer iets dichterbij en legde ze haar hand net boven m’n knie.
‘Fantaseer je wel eens over me?’ wilde ze toen opeens weten.
‘Amanda, niet doen.’ zei ik nu, omdat ze toch wel een beschonken indruk achterliet. Ik kreeg het ook spaanbenauwd en wist gewoon niet wat te doen. Ik was zo gespannen, dat ik niet eens een erectie kreeg. Ik kon dan ook snel opstaan om m’n punt kracht bij te zetten en liet haar wat beteuterd achter. Niet dat ik niet wilde, maar er klopte iets niet. En dat had niet eens te maken met dat iemand zoals zij blijkbaar toch iets voor mij kon voelen. De hele avond voelde gewoon gek. Ze zat erbij alsof ze vlak voor mij komst nog in de steek was gelaten. Ze had plannen en die gingen niet door. En ik was plan B, zal ik maar zeggen, of ze dat nu doorhad of niet. En dat vond ik niet erg. Maar ik was wie ik was. Nog altijd. En hier klopte iets niet.
‘Hierom ziet Kamila je niet staan.’ merkte ze eerst nog vals op. ‘Je bent geen badboy. Denk je dat hij aarzelt zodra Kamila zich zo opstelt. Ik durf te wedden dat ze het al gedaan hebben…’ ging ze nog even door. Het stak heel even, en ik wilde er niet aan denken. Maar ze deed het maar om te pesten.
-
Ik ging weer zitten, en keek haar even ijzig aan. Zoals alleen zij dat kon.
‘Wat is er?’ vroeg ik haar toen. Niets meer. Ze gniffelde nog even, keek vervolgens weg en ze liet haar hoofd vallen.
‘Niets.’ zei ze duidelijk. Geen emotie viel te horen. Maar ik zag haar hoofd toch een beetje schudden. En niet omdat ze al aardig wat gezopen had. Huilde ze? Ik wist het niet zeker. ‘Tijd om te gaan.’ zei ze emotieloos en ze keek me niet meer aan. Ik had weer iets verkeerds gezegd, maar hier had ik zeker geen spijt van. Ik had de hele tijd al zo’n gevoel dat er iets niet klopte en ik wist gewoon dat die gespeelde eenzaamheid alles behalve gespeeld was. Ze was wanhopig. Zo wanhopig dat ze mij wilde. Dat kon natuurlijk niet. Ik kon er bijna om lachen. Ik stond weer op en keek nog even naar haar, terwijl ze de andere kant opdraaide en zich over de armleuning liet vallen in verveling, zo leek het. Ik moest vast denken dat ik haar verveelde. Ik kreeg een ander beeld van haar. Ik had misschien wel iets ontdekt. Die kille, afstandelijke Amanda was niet voor niets zo. Er was wat gebeurd. Niet alleen vanavond, maar al eerder. Je kan niet van de een op de andere dag zo’n geweldig leven achterlaten, om vervolgens aan een mbo-opleiding te beginnen voor onderwijsassistente. Dat maakte je mij niet wijs. Niet meer, dan. Toch liet ik haar.
-
‘Ik hoor het wel als je weer wilt praten.’ zei ik haar. Dat gekus, en wat al niet, kon me gestolen worden. Ik vond het zielig voor haar. En ze had misschien wel iemand nodig om echt mee te praten. Een vriend. Ook al wilde ik dat juist niet meer zijn, moest het misschien toch nog maar een keer. Samen oud worden, zat er toch niet meer in. Zonder een reactie af te wachten, stapte ik niet veel later weer op m’n fietsje, en liet de kleren van haar broer achter. Had ik in ieder geval nog een reden om terug te komen, wilde ze alsnog dat ik het zou houden. Het was even moeilijk, maar door dit was ik Kamila wel vergeten. En ik zag gewoon dat Amanda een vriend nodig had. Iemand om mee te praten en leuke dingen mee te doen. En eigenlijk moest ik haar dan ook niet lekker vinden. Wellicht als ze zich anders zou kleden, maar denk dat ik haar altijd wel lekker zal blijven vinden. Waar ik misschien wel op meer hoopte, deed ik dat nu al niet meer. Geloof het of niet, maar ik had echt met haar te doen. Ik was inderdaad geen badboy, en misschien daarom wel alleen en onervaren. Maar liever zo. Anders zou ik het echt niet willen. Ik was gewoon de Ber die iedereen al kende. Amanda moest dat ook maar snel inzien. Want zo verkeerd was ik nog niet.