De Zomer Van Mira

Voor Noor

Het was achteraf gezien niet meer dan kalverliefdesverdriet, maar die zomer was het ongeveer het ergste wat me kon overkomen. Na vier maanden en een half, minder dan een week voordat we samen met twee andere koppeltjes per fiets door Frankrijk zouden trekken, maakte Alice het uit. Mijn universum stortte in. De maan werd uit haar baan geslingerd. De aarde stopte met draaien. Ik was in vrije val… en spatte in duizenden stukjes uiteen op de koude harde grond. Hoe kreeg ik mezelf ooit weer samengeraapt?

Meegaan met mijn vrienden wilde ik niet meer. Ik zou alleen maar een vijfde wiel aan de wagen zijn. Ik kon geen koppel meer zien. Ik wilde eigenlijk niemand meer zien. Ik sloot mij op in mijn kamer en wilde zelfs niet meer eten. Op een morgen zouden ze me dood vinden in bed. De dokters zouden alleen maar de doodsoorzaak kunnen constateren: een gebroken hart. Gestorven van verdriet. Dan zou ik het gezicht van Alice eens willen zien! Wat er dan zou gebeuren met die schijnheilige glimlach van haar toen ze zei: ‘Sorry Captain, maar dit wordt niets…!’ Iedereen zou haar nawijzen en verwijten om wat ze met mij gedaan had! En zelf zou ze eindelijk inzien hoe stom ze was geweest en tranen met tuiten huilen bij mijn lijk. Ik kon het zo voor me zien. Maar ja… te laat! Ik zag haar schreeuwend en tierend over de grond rollen en de haren uit haar hoofd rukken terwijl ze mijn naam riep en om vergiffenis vroeg! Goed zo! Zie maar af! Voel maar eens wat ik voel! Maar dan dacht ik weer aan al die keren in de duisternis van de kleine bioscoop in de buurt… gulzig kussen... onze handen onrustig en gejaagd onder elkaars kleren op zoek... de zachte hardheid van haar kleine tietjes... de natte warmte tussen haar dijen… klaarkomen in een zakdoek die maar net op tijd… en dan verdwenen de woede en de wraak... en bleef er van mij niet veel meer over dan een snikkend hoopje ellende. Diep verborgen onder de beddelakens!

Het was geen goed begin van de zomer. Gealarmeerd door mijn heftige reactie vonden mijn ouders dat ik dan maar met hen op vakantie moest gaan. Naar de Belgische kunst. Zoals ieder jaar. Dit jaar in het gezelschap van Nick en Mira, vrienden van mijn moeder. De zeelucht zou me goed doen. En de zon was een bom vitaminen. En ik zou ten minste weer wat kleur krijgen. Ik had er absoluut geen zin in. Maar ik had de energie niet om me te verzetten. Het kon me op dat moment ook allemaal niks meer schelen. Thuis of aan zee. Het was twee keer zonder Alice,... er wat had mijn leven nog zin zonder haar. Het aantal vitaminen deed er niet toe. Goed kwam het zonder Alice toch nooit meer!

Nick en Mira waren overigens best ok. Ze kwamen vaak aan huis. Ze zouden me niet lastig vallen met vervelende vragen. Ik vermoedde dat mijn moeder hen al uitgebreid had ingelicht! De twee zonen van Mira en Nick, een tweeling van ongeveer mijn leeftijd, waren op kamp. Niet dat ik hen miste, maar ook aan zee hing ik er dus bij als een vijfde wiel aan de wagen! De eerste dagen trok ik me zoveel mogelijk terug op mijn kamer. Zon, zee en zand, het moest voor mij allemaal niet. Ik had een paar stapels boeken bij, maar ook lezen kon me niet boeien. Ik lag uren in bed. Compleet uitgeteld. Met het gevoel dat ik fysiek in elkaar geslagen was. Knockout in het midden van de vijfde maand door Alice! Dat mens kroop als gif door mijn lijf! Hoe meer ik aan haar dacht, hoe ellendiger ik me voelde. En ik kon nergens anders aan denken. Dat ik driehonderd kilometer bij haar vandaan was, hielp niets. Integendeel...

‘Kom vanmiddag toch mee naar het strand, Captain!’

Haar uitnodiging overviel me bij het ontbijt. Ik keek een ogenblik in de lachende ogen van Mira. De vakantie was halverwege en ik had nog geen ander vergezicht gehad dan de binnenkant van mijn kamer. Tegen mijn moeder zou ik onmiddellijk neen hebben gezegd. Ze vroeg het trouwens ook niet meer. Maar tegen Mira kon ik dat niet. Ze klonk te vriendelijk. Ik wilde niet onbeleefd zijn en stemde toe. Het vreemde was echter dat Mira me daarna niet meer bekeek. Ze vroeg me om mee te gaan en liet me dan opnieuw aan mijn lot over! Was dit een strategie geweest van mijn moeder om me uit mijn kamer te krijgen? Mission accomplished dus. Tijdens de wandeling van het hotel naar het strand was Mira voortdurend aan het praten en aan het lachen, maar mij gunde ze geen blik. Ik liep nukkig een eindje achterop en zag hoe de warme zeebries met Mira’s gebloemd zomerkleedje speelde en me met een knipoogje de binnenkant van haar witte mollige dij toonde. De onverwachte lust die ik voelde, maakte me nog bozer op haar. Morgen zou ik opnieuw op mijn kamer blijven en lezen: ‘De idioot’ leek me in de gegeven omstandigheden wel een passende titel! Ik voelde me meer dan ooit belachelijk gemaakt. Overbodig. Een nul. Een niemand. Ik werd weer overvallen door sombere gedachten.

Toch kon ik niet ontkennen dat zee, zon en zand een effect op mijn gemoed hadden toen we over het drukke strand liepen. Vol van felle kleuren, spelende kinderen en kreten van plezier. De schittering van de zon weerkaatste in de eindeloze plas water. Het deed pijn aan mijn ogen, maar het felle licht was ook balsem voor mijn gekwelde ziel. Mijn blote voeten zakten in het warme zand en ik voelde hoe de spanning langzaam uit me begon weg te glijden. Maar de teller stond pas helemaal op nul toen Mira in haar bikini uit het strandhuisje kwam. Ik had het gevoel dat ook de zon even stopte in zijn baan om wat beter te kunnen kijken… Het begin van een nieuwe tijdrekening. Katja, Marleen, Els, Alice… behoorden plots en onherroepelijk tot mijn pre-historie. Mira of het jaar één! Keek Mira nu eerst naar mij toen ze het zonlicht instapte? Om mijn reactie te zien? En die was... Waar moest ik in godsnaam naar kijken? Of niet naar kijken? Ik was totaal overweldigd door haar half naakte rijpe lijf. Ik had Mira altijd al een mooie vrouw gevonden. Donkere schitterende ogen, een volle bruine haardos tot in haar nek, een rond vriendelijk gezicht, een mollig lichaam met dikke tieten en brede heupen. Maar dit….! Mijn mond viel open... Ik moet haar lang hebben zitten aanstaren...Haar okergele bikini kon haar tieten en dijen nauwelijks binnen de perken van het stof houden. Overal net te veel aan de randjes… Mijn lijf daverde. Was het daarom dat Mira me mee gevraagd had? Om me dat te tonen? Het was in elk geval uitgesloten dat dit een onderdeel was van de strategie van mijn moeder. Ik keek snel even naar haar, naar mijn vader, naar Nick. Niemand gedroeg zich ongewoon. Niemand schonk mij enige aandacht. Iedereen was heel ontspannen. Er was blijkbaar niets aan de hand.

De vier volwassenen begonnen druk met elkaar te praten. Ik hield me wat op een afstand. Dat deed ik al dagen. Dat viel dus niet op. Vanuit mijn ooghoeken loerde ik voortdurend naar Mira. Ik moest mijn aandacht goed verdelen. Het mocht niet opvallen. Ik keek naar de vele zonnebaadsters om me heen, maar ze konden me niet echt boeien. Alleen het blonde meisje met de zonnehoed iets verderop dat al enkele keren naar me had geglimlacht. Slanke benen. Strak kontje. Kleine tietjes. Ze deed me aan Alice denken. Een diepe steek in mijn hart...

‘Smeer jij mijn schouders en mijn rug even in?’

Ik schrok op en keek om. Ik zag dat mijn vader en Nick er niet meer waren. Mijn moeder lag op haar rug met haar zonnehoed op haar gezicht. In haar uitgestrekte hand hield Mira een tube zonnecrème. Ze vroeg het alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Ik keek even naar mijn moeder. Alsof ik haar toestemming nodig had. Misschien had ze het niet gehoord. Misschien vond ze het ook geen enkel probleem. We waren immers op het strand. Iedereen wreef iedereen in. Mira greep mijn handen vast en spoot er dikke witte koude klodders op. Met het geluid van een langgerekte scheet. Ze keek me lachend aan. Ik zag mezelf tweemaal wat onnozel weerspiegelt in de glazen van haar zonnebril. Ik kon haar ogen niet zien. Wat dacht ze van me? Dacht ze überhaupt iets van me? Waarom zou een vrouw als Mira van mij denken? Dan draaide ze zich met haar rug naar me toe, trok de bandjes van haar topje over haar schouders naar beneden en opende de sluiting. Ze boog zich wat voorover en hield met haar armen gekruist haar tieten vast. Ik keek naar haar mollige naakte rug. De schouders en de hals gebruind en doorkruist met dunne witte lijnen en daaronder een grote witte vlek. Ik keek even naar mijn handen vol zonnecrème.

‘Zie dat je alles goed inwrijft want de zon schijnt fel. Ik wil er morgen niet als een rode kreeft bijlopen. Dus pas op!’, lachte Mira.

Ik ging op mijn knieën achter haar zitten. Ik keek even rond. Niemand die ook maar enige aandacht aan mij besteedde. Voorzichtig legde ik mijn handen op haar schouders en begon langzaam te wrijven. Ondanks de koude zonnecrème brandde de warmte van haar lichaam in mijn handpalmen. Terwijl ik wreef keek ik naar haar hals, naar haar bruine haar dat over haar schouders naar beneden viel, naar de witte verticale en horizontale bikinilijnen op haar rug. Naar de spikkeltjes en vlekjes op haar huid. Langzaam begon haar rug te glanzen in de zon. Ik was nog nooit zo dicht bij het lichaam van een volwassen vrouw geweest.

‘Hier goed wrijven’, zei ze na een tijdje. Ze legde haar hand om de mijne en wreef er even mee over haar schouder. Ze trok mijn hand mee naar beneden en ik voelde de zachtheid waar haar hals overging in haar tiet .. Er ging een trilling door haar lijf. En door het mijne! Dan duwde ze mijn hand terug omhoog. Deed Mira dit met opzet? Ik keek weer eens naar mijn moeder alsof het antwoord van haar zou komen.

‘Ok. Zo is het goed. Dank je ’, zei ze plots een beetje koeltjes.

Zonder verder nog aandacht aan mij te besteden, wreef ze haar armen en haar benen in. Dan ging ze op haar buik liggen en begon met mijn moeder te praten. Ik keek naar haar ronde kont en haar mollige billen en fantaseerde dat ik ze inwreef, langzaam en stevig, vanaf de enkels, over de kuiten, langs de knieholte naar boven, met mijn vingers wijd zodat mijn duimen aan de binnenkant omhoogschoven en tegen haar broekje drukten en… Het geschreeuw van de kinderen haalde me uit mijn dagdroom. Ik keek rond. Mijn ogen kruisten opnieuw die van het meisje met de zonnehoed. Geen glimlach. Ze keek me een ogenblik koud en boos aan en begon dan in een tijdschrift te bladeren. Ze gunde me geen blik meer.

Toen we terug naar het hotel wandelden, sloeg Mira plots even haar arm om mijn schouder:

‘Morgen kom je toch weer mee, niet? Dan gaan we zwemmen, ok?’

Uren later voelde ik nog steeds de warmte van haar arm op mijn huid. Natuurlijk ga ik met je mee naar het strand! Mira. Natuurlijk duik ik me je in het water! Ik zwem met je naar het einde van de wereld. Naar een eiland. Alleen voor ons twee. Ik had de sensatie dat mijn hart uit mijn borstkas sprong en dat mijn kruis in brand schoot. De hele avond heb ik naar haar zitten lonken. Ze had zich opgemaakt voor het avondeten. Grote ronde oorbellen, rode lippen, zware blauwgroene oogschaduw, een lichtblauw kleedje met een behoorlijke decolleté, zwarte open schoenen met hoge hakken,... Ik wist niet wat eerst te bewonderen. Ik wilde iets zeggen, maar ik was nog te jong. Ik had nog geen woorden om vrouwen te complimenteren. Ik probeerde dan maar met blikken haar aandacht te trekken. Maar zij zelf gaf niet thuis. Alleen maar praten met haar man en mijn ouders. Ik deed er blijkbaar weer niet toe. Idioot dat ik was! Nul! Looser!

Ik sliep verschrikkelijk slecht, die nacht. Ik voelde me schuldig. Ik zou naar Alice moeten verlangen. Ik zou haar naam moeten janken als ik klaarkwam in mijn zakdoek! Ik probeerde het. Maar het klonk lang niet meer zo overtuigend als een week voordien. Wat was er met mij aan de hand? Ik moest me steeds vaker dwingen om het beeld van Alice voor mijn ogen te houden. Haar slanke lichaam dat ik zonder veel moeite van de grond kon tillen, haar kleine mondje dat ik met mijn tong altijd een beetje moest openbreken voordat ze me wilde kussen, haar tieten die ik makkelijk met mijn handen kon bedekken, haar strakke natte kutje dat ik enkele keren had mogen likken… wat waren we allemaal niet samen van plan geweest ‘s nachts in ons tentje in Frankrijk! Maar steeds vaker en zonder er moeite voor te moeten doen waren er de beelden van Mira die voor mijn ogen schoven en Alice brutaal weg duwden. Haar zware rijpe lichaam, haar volle vlezige lippen, haar grote wat hangende tieten, en tussen haar dikke dijen… De nacht was een kwelling… Geen enkel pornoboekje heeft me ooit zoveel geile beelden opgeleverd als Mira die middag op het strand… Ik voelde me zo uitgeput en ellendig de volgende ochtend dat ik besloot niet mee naar het strand te gaan. Ik trok zelfs de gordijnen niet open. Ik hoopte er in stilte op dat mijn moeder ‘s avonds zou zeggen dat Mira naar mij gevraagd had. Niks. Nada. Mijn afwezigheid was blijkbaar geen onderwerp van gesprek geweest. Ze was misschien niet eens opgevallen! Waarom ook?

Een flauwe glimlach was alles wat ik de volgende ochtend van Mira kreeg. En terecht. Dat was duidelijk mijn straf. Die namiddag op het strand verborg ze haar lichaam in een klassiek zwart badpak. En van insmeren was er al helemaal geen sprake. Het was alsof ze alle deuren had gesloten. Had mijn moeder iets tegen Mira gezegd? Over haar te kleine bikini? Of over mijn insmeren van haar rug? Mijn moeder zou het gedurfd hebben. Maar niets wees daarop. Zij en Mira lachten en praatten zoals altijd. Mira had gewoon geen interesse in mij. Meer moest ik er niet achter zoeken. Wat had ik in godsnaam gedacht? Stomme idioot dat ik was! De signalen waren toch duidelijk. Waarom had ik mijn boek op mijn kamer laten liggen? Hoe belachelijk kon ik zijn? Ik ging op mijn rug liggen en keek in de zon. Misschien moest ik mijn ogen maar openhouden en mijn netvlies laten verbranden! Dat zag ik ten minste niets meer van Mira en van die stomme wereld…!

Plots schoof een schaduw tussen mij en de zon. Mira stond voor me. Ze stak haar hand naar me uit!:

‘Kom op, Captain! We gaan zwemmen!’

Ze trok me recht. Ik keek naar mijn ouders en naar Nick, maar die waren verwikkeld in een geanimeerd gesprek. Niemand lette op ons beiden. Eventjes, heel eventjes liepen Mira en ik hand in hand naar de zee die als een spiegel glinsterde in de zon. Onze vingers haakten in elkaar zoals dat bij verliefde koppeltjes het geval is. Even. Heel even. Mijn lijf stond in brand. Dan liet ze me los en begon te lopen:

‘Om het eerst!’

Maar waarom zou ik van jou willen winnen, lieve Mira? Wat was er nu mooier en opwindender dan jou te zien lopen? Terwijl ik met opzet een beetje achterop bleef, lonkte ik zijdelings naar haar op en neer en heen en weer slaande tieten, naar haar schuddende heupen, haar slingerend haar,... Ze was eerst in het water en stak haar armen in de lucht:

‘Gewonnen!’

Haar glimlach, haar stralende ogen, haar tepels die tegen het zwarte stof duwden, de zon die als duizend vrolijke kinderen schetterde en een blauwe zee vol glinsterende diamanten… Ik raakte in vervoering… De wereld was nooit zo groot, zo mooi en zo gul geweest! Koude waterdruppels op mijn lichaam haalden me uit mijn dromerij! Mira was met handen en voeten water naar mij aan het schoppen en scheppen! Ik deed hetzelfde. We waren even kleine plensende kinderen. Ze zag - hoe zou ze dat niet hebben kunnen zien - dat ik naar haar tieten keek, perfect vorm gegeven in het natte badpak dat tegen haar huid plakte. Zonder iets te zeggen, draaide ze zich om en liep verder de zee in. Ik stond er even verslagen bij. Zou ze het me kwalijk nemen? Ik durfde haar niet achterna te gaan. Misschien wandelde ik beter terug. Als ik zat te lezen, deed ik ten minste niks verkeerd. Dan draaide ze zich om en keek me verbaasd aan:

‘Waar blijf je nu, Captain? We gingen toch zwemmen!’

Het klonk als de lokroep van een sirene. Ik zou me te pletter hebben geworpen op eender welke rots om haar te volgen.

‘Zullen we zo ver zwemmen dat de redders beginnen te toeteren?’

Naar het einde van de wereld, Mira! Naar het diepste van de zee wil ik je met je zwemmen. Alles achter laten! Naar ons eiland. Ergens ver weg waar de zon altijd schijnt. We zijn er nog in geslaagd ook. Tot ons groot plezier. Op een bepaald ogenblik werd er getoeterd en naar ons gezwaaid. We hadden ons doel bereikt. We waren tot de limiet gegaan.

Die nacht gingen we er ver over. Ik kon geen oog dicht doen en lag te woelen in mijn bed. Ik liep met Mira hand in hand langs de waterlijn. Ze droeg opnieuw die veel te kleine okergele bikini. De maan was ons goedgezind. We speelden als kinderen in het water. Maar toen ik naar haar schuddende tieten keek, draaide ze zich dit keer niet om. Met een snelle beweging van haar handen achter haar rug, deed ze haar topje los en wierp het in het water. Ik zag hoe het langzaam werd meegevoerd met de golven.

‘Kijk hier!’, riep Mira ongeduldig.

Ik keek op en zag hoe ze met open armen op me wachtte. Dan schudde ze even met haar twee wat afhangende dikke witte tieten. Alsof ze zeggen wou: ‘Je hebt er zo veel naar gegluurd. Pak ze nu maar!’ En dat heb ik gedaan. De hele nacht lang, kreunend en steunend, haar naam fluisterend.

Toen ik Mira ‘s morgens bij het ontbijt zag, voelde ik dat ik bloosde. Terwijl ze naar me lachte en vroeg of ik goed geslapen had, zag ik plots alle beelden van de nacht weer voor me. Alle standjes waarin we hadden geneukt! Zeker niet allemaal even romantisch. Mijn stijve pik diep in haar keel terwijl het speeksel langs haar kin liep... Mijn tong diep in haar kutje en mijn vinger nog dieper in haar kont terwijl ze lag te kronkelen en te kreunen op het strand... Slierten sperma op haar wang en op haar tieten nadat ik haar had volgespoten… Ze keek naar me alsof ze het allemaal wist...

Op vrijdagavond, de dag voor ons vertrek, was er bal in de lounge van het hotel. Een plaatselijke DJ zorgde voor de muziek. Hij zag het als zijn voornaamste taak om zoveel mogelijk volk op de dansvloer te krijgen. En met een goedgekozen mix van disco, reggae en pop slaagde hij er nog in ook. Niemand was trouwens echt kieskeurig. Als er maar gedanst kon worden.

‘Kom, Captain, we gaan dansen’, Mira sprong op en trok me mee.

In andere omstandigheden, had dat wellicht heel vreemd geweest, maar hier en zeker vanavond kon alles. Ouders stonden met hun kinderen te dansen, grootouders met hun kleinkinderen, dus waarom niet Mira en ik? Ze zag er duizelingwekkend uit, Mira. Haar haar strak over haar oren getrokken en samengebonden in een dikke staart. Kersrode lippen, groene oogschaduw, lange zwarte wimpers. Ze droeg een losse lange zwarte broek en een strak rood hemdje. Er bewoog veel aan haar terwijl ze danste. Ik weet niet of ze goed danste. Ik was voorbij iedere oordeel. Alles wat ze deed kreeg mijn volle aandacht. Ze amuseerde zich, lachte en zong mee. Ik deed mee. Al was het maar om haar op de vloer te houden. Zo lang mogelijk. Want het moment ging komen. Dat wist ik heel zeker. Het moest komen…

Dan plots de eerste gitaarakkoorden... nog ver weg… bijna onmiddellijk gevolgd door een van de mooiste hartenkreten van de jaren zestig Nights in white satin… Onmiddellijk onderging de dansvloer een transformatie. Een eb en vloed van mensen tegelijk. De kinderen verdwenen en de dansvloer stroomde vol met koppeltjes die in elkaars armen hingen en begonnen te kussen. Mira wilde weggaan, maar ik greep haar arm vast. Ze keek me verbijsterd aan maar bleef staan. Ik trok haar naar me toe, dicht tegen me aan. Ik voelde hoe een rilling door haar lijf ging. Eenzelfde rilling als op het strand toen ik haar schouders en rug met zonnecrème inwreef. DJ Johnny gooide al zijn technisch kunnen in de strijd. Alle lichten gingen uit en de dansende paren werden overgoten met een zee van flikkerende spots in allerlei kleuren. Maar ondanks alle licht waren Mira en ik onzichtbaarder dan ooit, ergens te midden van de slowende koppels die zo talrijk waren dat ze voortdurend tegen elkaar aanschuurden. Het wond me allemaal verschrikkelijk op. Mira wist niet wat te doen. Ze kon niet weg. Misschien wilde ze ook niet weg. We werden omsloten door een stil heen en weer wiegende massa, een vormeloze groep van tegen elkaar geplakte lijven. Ik greep met beide handen haar kont stevig vast. In een lichtflits zag ik dat ze me in paniek aankeek. Ze wilde zich van me los duwen, maar ik hield haar in een stevige greep. Ik duwde me tegen haar schoot aan en voelde hoe ik harder en harder werd. Mira verzette zich nu niet langer en liet haar hoofd tegen mijn schouder vallen.

‘Och Captain toch…’, zuchtte ze alsof ze zich uitgeput na een lange strijd eindelijk overgaf.

We stonden in het midden van een zee van dansende koppeltjes. Niemand kon ons nu terug toeteren of vlaggen naar het strand. We zwommen nu voorbij de limiet... de gevarenzone in… Maar wat zou het! Ik voelde Mira’s snelle opgewonden ademhaling, de hitte van haar zachte dikke tieten die door mijn t-shirt brandde, de blinde roes die me naar het hoofd steeg… En terwijl mijn harde kruis steeds intenser tegen haar onderlijf aanwreef en mijn tong langzaam en nat langs haar hals omhoog kroop in de richting van haar hijgende mond, wist ik heel zeker dat deze zomer alles goed zou komen met mij...