Rosalie Krijgt Een Beurt - 17

Verteld door Rosalie en Julia

Ik liep naar voren naar de poefen en zitzakken. De bedden aan de zijkant waren vol met kinderen die erop zaten, de verpleging stond met hun rug tegen de balie aan. Mirthe en Zoë zaten allebei op een bed naast elkaar. Julia stond wijdbeens aan de zijkant tegenover de glazen wand met haar rug er naar toe. Ik zag dat het glas opgeruimd was en onze ogen kruiste elkaar even. Ik ging naast Ellen staan. Iedereen was stil, de ouders van Milan kwamen met de ballon in hun hand naar een reling in de muur onder een raam gelopen waar al vier ballonnen hingen. Ze knoopte die van hem er samen aan vast, een groene dinosaurus zweefde aan zijn touwtje. Ik vroeg me af of die andere ballonnen… De ouders gingen naast de bedden staan een paar meter van Julia af. Die liep naar voren zodat ze voor de ballonnen stond met haar gezicht naar ons toe gericht. “Helaas moeten we vandaag afscheid nemen van Milan, we moeten hem loslaten met onze handen maar vasthouden in ons geheugen. Milan was dapper en niet bang. Hij was niet bang voor het onbekende, hij was niet bang voor de dood. Hij zei tegen me: “Ik zie wel wat er nog komen gaat. Ik hoop dat het beter is dan hier maar met net zulke leuke mensen.” En dat hopen wij natuurlijk ook voor Milan. Ik wil meneer en mevrouw Nadir namens iedereen die hier nu staat condoleren met het verlies van zo’n dappere jongen. Ik wil u sterkte wensen met de moeilijke tijd die u nog gaat krijgen en de kracht om in te zien dat Milan niet bang was voor de dood omdat hij wist dat het uiteindelijk goed met jullie zal komen, ook zonder hem. Hij heeft ons zijn lachen, zijn tranen en zijn praatjes gegeven en daarmee onzen harten een stukje rijker gemaakt. En daar bedanken wij Milan maar ook u voor. Dank u wel.” Ik had tranen in mijn ogen en heel veel bewondering maar ook vooral respect voor Julia op dat moment. Ze was naar de ouders gelopen en gaf ze een hand. De vrouw omhelsde haar en de vader knikte ter goedkeuring. Ik had medelijden met ze. De wereld was niet eerlijk.

Julia ging weer voor ons staan. “Niels, jij wilde geloof ik nog wat zeggen?”
Een jongetje met dun rood kroeshaar kwam naar Julia toegelopen. “Niels heeft wat voor zijn vriend Milan geschreven en wil dat graag met jullie delen.” Ze liep weer naar de zijkant waar ze eerst stond. Niels vouwde een papiertje in zijn handen open. Hij stond er nerveus bij en liet zijn ogen even over de kinderen glijden. Hij keek naar zijn papiertje en ik zag dat zijn handen begonnen te trillen. Ik veegde met mijn vinger een traan die over liep weg. Julia kwam naar Niels toegelopen en ging op haar hurken voor hem zitten zodat we hem niet meer konden zien. Ze zei iets tegen hem maar dat konden we niet verstaan. Ze ging vervolgens op het kleed voor hem zitten in kleermakers zit iets van hem af. Hij bleef verlegen naar haar kijken en ze knikte. Hij schraapte zijn keel. “Milan….” Begon hij en zijn stem stierf weg. Julia gebaarde dat hij diep in en weer uit moest ademen. De jongen zuchtte en begon weer: “Milan, je was een goede vriend. Ik hoop dat je nu net als de ballon kunt vliegen in de lucht….” Hij pauzeerde even en wiebelde wat heen en weer. Hij keek Julia aan en daarna naar de rest. Hij begon zijn speech weer naar Julia gericht. “Ik hoop dat je mag dansen in de wind, dat je mag spelen in de regen en dat je af en toe de zon voor ons vraagt om te schijnen.” Hij vouwde zijn papiertje op en ik moest weer een traan wegvegen. Julia stond op en liep naar hem toe en zei hoorbaar: “Dat heb je heel mooi gezegd. Ik denk dat Milan dat heel lief van jou zou hebben gevonden.” Niels knikte verlegen. Een meisje stak haar handje in de lucht. Het was één van de kleine meisjes uit de meidenkamer. “Wat is er Vivianne?” Vroeg Julia terwijl ze Niels met zijn rug tegen haar buik aangedrukt hield en haar armen om zijn schouders naar voren geslagen op zijn borst rustend. “Nou ehum… ik snap de tekst niet zo goed. Sorry Niels.” Niels keek gelijk een beetje beteuterd en angstig. “Dat is goed dat je dat zegt Vivianne, misschien zijn er nog wel meer kinderen die het niet zo goed begrijpen en dat geeft niks. Maar dat zou wel zonde zijn want het is een hele mooi tekst hoor Niels.” Ze keek even om zich heen. “Meneer van Pul, meneer Tomson en meneer Nielsen!” Wenkte ze hen. Ze vroeg hen iets maar het was te zacht om te horen. De jongens knikten en renden weg. “Heeft er iemand een schaar voor me?” Kim kwam naar haar toe gelopen en reikte haar een schaar uit. Ze bedankte Kim met een knikje. “Anne, zou jij de ventilatie even aan willen zetten? Met de blazers.” Er klonk ineens gezoem boven ons. “Nou, lees jij de eerste zin nog eens op Niels.” Gebood ze hem lief. Niels keek onzeker naar haar om. “Toe maar, lekker duidelijk opzeggen!”
“Milan, je was een goede vriend. Ik hoop dat je nu net als de ballon kunt vliegen in de lucht….” Schreeuwde hij bijna. Julia knipte de touwtjes van alle ballonnen aan de reling door en door de ventilatie vlogen ze ineens vrij rond in de lucht. Ik keek er naar hoe ze door de kamer stuiterde tegen het plafond aan. “En dan?” Vroeg Julia die natuurlijk wel wist wat hierna kwam. “Ik hoop dat je mag dansen in de wind….” Ze pakte Niels op en begon met hem te dansen. De kinderen moesten lachen. Een aantal stonden op en begonnen mee te bewegen. “Armen in de lucht!” Gebood ze iedereen. De zittende kinderen deden hun armen in de lucht en ook Ellen en haar collega’s deden mee. De ouders van Milan deden na enig aarzelen ook mee. Ik stak ook mijn armen in de lucht en iedereen bewoog ze vrij. Ik voelde me verdrietig en opgelucht tegelijkertijd. De jongens kwamen weer terug en deelde bekertjes water uit. De ouders van Milan waren even verbaasd. Ik kreeg er ook eentje en vroeg me af wat de bedoeling was. “Wat komt er dan Niels?”
“Dat je mag spelen in de regen!” Riep hij vrolijk. Julia zette Niels weer neer en pakte een bekertje water. Ze doopte haar hand er in en met haar vingers in een O gevormd gooide ze met kracht het water van haar hand weg waardoor er druppels ontstonden. Ze liet Niels het bij haar in het gezicht doen. De kinderen begonnen dat ook te doen en toen op elkaar. Er werd gelachen en er ontstond een soort water gevecht. Ellen draaide zich om naar mij en gooide zonder pardon druppels in mijn gezicht. Ik begon te lachen en deed het naar haar. Als een stel kleine kinderen probeerde we elkaar zo nat mogelijk te maken door zo snel mogelijk onze hand in en uit het bekertje te halen en het water weg te gooien als druppels. Bij Henri had iemand gewoon het bekertje over zijn hoofd leeggegooid en zijn sjaal was goed nat geworden. Hij lachte: “ik voel me net een klein kind joh, héérlijk!.” “Zolang ik je maar niet hoef te verschonen!” Gilde Ellen lacherig.
“En wat komt er dan Niels?” Riep Julia boven het gelach en gegil uit. Ze maande ons tot stilte, de bekertjes waren bijna allemaal leeg en er waren veel gezichten nat met druppels zodat de tranen niet meer te onderscheiden waren.
‘Ehum…” Niels keek weer even op zijn papiertje dat nat was geworden. Julia fluisterde in zijn oor. “Ja! En dat je af en toe de zon voor ons vraagt te schijnen.” Zei hij blij. Julia liep eerst naar de lichtknoppen op de muur en deed het licht uit. Daarna liep ze naar het raam waar de zonneschermen buiten uit stonden. Ze drukte op de knop en met een gebrom kwamen de schermen langzaam omhoog waardoor de zon zichtbaar werd. Gelijk werden handen voor de ogen gedaan maar ik zag tussen mijn vingers door dat Julia wijdbeens en met haar armen gespreid voor het raam ging staan. Ze tilde Niels op en samen bleven ze voor het raam staan dansen in de zon als een donkere silhouet. Ze gaf hem een kus op zijn wang en keerde zich weer om naar ons. “Snap je het nu beter Vivianne?” “Ja helemaal!” Riep ze vrolijk. Mijn hart werd warm. Ik deed mijn ogen dicht en liet de zon mijn gezicht verwarmen. Ik genoot van de warmte en het licht. Ik stond daar met een mooie nieuwe herinnering in mijn hoofd, een warm gevoel in mijn hart en dankbaarheid dat ik hier vandaag mocht zijn.

Toen iedereen goed en wel weer lekker bezig was zijn eigen ding te doen en de ouders van Milan met hun zoon naar huis waren om de begrafenis te regelen, riep ik meneer Tomson bij me. Zijn haar zat nog in allemaal kleine staartjes geknoopt en zijn make-up was uitgelopen maar hij had het er niet afgehaald wat ik erg bewonderingswaardig van hem vond. “Uw aansteker alstublieft.” Gebood ik hem terwijl ik mijn hand op hield. Hij haalde een aansteker uit zijn jaszak. “Deze krijgt u niet meer terug en vanaf morgen bent u gestopt met roken. Is dat begrepen? Er is al genoeg kanker op deze afdeling.” Hij knikte.
“Hoe vond u het vandaag?” Hij keek me aan en zei: “Heftig… maar dat kwam niet door u.”
“U heeft het goed gedaan vandaag. U heeft Vivianne en Eva de dag van hun leven gegeven wat, zoals u hier kunt zien, belangrijk is. Het is hier inderdaad heftig en juist daarom is het belangrijk om af en toe de clown uit te kunnen en mogen hangen.” Zei ik streng maar met medeleven.
“Maar u had niks aan me toen het erop aan kwam, toen die jongen…. Toen Milan zo….” Hij keek me beschaamd en verdrietig aan.
“Dat komt nog wel en het zal altijd heftig blijven. Maar als u geen gevoel zou hebben zou ik u ook niet op mijn afdeling willen. Zonder angst en verdriet weet u ook niet wat zorgeloosheid en vrolijkheid is.” Ik legde mijn hand op zijn schouder. “Morgen weer een dag meneer Tomson. Misschien verrast u mij maar vooral uzelf nog wel zolang u het maar met u gevoel doet. Begrepen?” Zei ik opbeurend. “Dank u wel.” Ik knikte en liep weg. Op een lege kamer ging ik aan de tafel zitten met wat dossiers die ik bij me had. Ik wist al wat er in stond maar ik moest even wat gegevens erbij zetten en mijn hoofd leeg maken. Ellen kwam zuchtend bij me aan de tafel zitten. Het was even stil wat ik niet erg vond.
“Ik had een interessant gesprek met Rosalie toen straks.” Zei ze ineens geheimzinnig. Ze zat met haar rug naar het raam toe en met haar benen languit voor zich de kamer inkijkend.
“Hmhm. Mooi zo.” Ik keek niet van mijn papier op en bleef schrijven.
“Blijkbaar ben jij haar domina en wordt ze geil als ze jou ziet commanderen.” Ik voelde de warmte door mijn lijf stromen. Ze had Ellen dus toevertrouwd hoe ze zich voelde. Ik kon een glimlach niet onderdrukken maar drukte die snel weer de kop in.
“En dat vertel je aan mij….. want?” Vroeg ik nonchalant.
“Juul, zeg eens eerlijk ben jij verliefd op Rosalie.” Ik keek Ellen met bedenkingen aan.
“Je weet dat ik nooit lieg Ellen. Ik kan niet zeggen dat ik niks voel, ik ben ten slotte ook maar een mens.”
Ik keek weer naar het papier voor me. “Is dat een ja of een nee Juul?”
Ik zuchtte: “Nee. Nee Ellen ik ben niet verliefd. Ik ben gewoon blij dat ik haar mag helpen. Als zij blij is ben ik ook blij.” Zei ik rustig.
“Nee, oké... Het is trouwens niet erg als het wel zo was hè.” Zei ze moederlijk tegen me.
“Ik ben niet verliefd… Bovendien valt ze op mannen.” Bromde ik binnensmonds.
“Alsof jij daar bang voor zou kunnen zijn.” Lachte ze.
Het was even stil.
“Hoe is het met je?” Vroeg ze ineens bezorgd.
Ik zuchtte en legde mijn hoofd in mijn nek.
“Ik weet het niet, Ellen. Met jou?”
“Toe aan een knuffel van Peter.” Glimlachte ze.
Ik knikte.
“Dat is niks voor jou, iets niet weten.” Zei ze medelevend.
“Het was weer een dag om nooit te vergeten.”
“Nee, dat was het zeker.” Ze stond op en rekte zich uit.
“Tot morgen Ellen.” Zei ik met een glimlach.
“Tot morgen dokter van Eeckeren.” Zei ze lief en liep weg.
Ik bleef nog even zitten en nadenken. Hoe voelde ik me? – dacht ik.
Ik deed mijn ogen dicht en merkte dat ik moe was, dat ik gesloopt was. Door de adrenaline, door de stress en het mezelf sterk houden. Niemand laten zien dat een superdokter ook kon breken. Mensen vonden me altijd zo lening en rekbaar als elastiek. Maar wat als ik van glas gemaakt was. Stevig, geblindeerd glas waar bijna niemand door heen kon kijken maar wat niet onbreekbaar was. Niet kogelwerend. Ik zocht in mijn zak en vond het luchtkusje wat ik daar bewaard had. Ik bracht hem op mijn wang tegen de pijn en de moeheid. Als een pleister op een wond. Om sterretjes, barstjes en deuken in mijn schild te dichten. Zodat ik er morgen weer gewoon tegenaan kon. Ik kon niet wachten om mijn dochter vast te houden en met haar te knuffelen. Haar kusjes op mijn wang te voelen. Ik dacht aan de ouders van Milan en een traan gleed over mijn wang naar beneden. Soms was het glas te vol.

Ik had Julia niet meer gezien en wist niet zo goed wat ik moest gaan doen. Het leek me beter om me om te kleden en naar huis te gaan. Julia zou wel druk zijn met dingen te regelen. Mijn hoofd was vol van alle emoties en ik kon wel wat rust gebruiken. Thuis op de bank met een wijntje of zo. Ik hoopte dat het goed ging met Julia. Dat ze zich niet in haar eentje schuilhield met haar verdriet want zo was ze wel.

Ellen en Henri had ik net gedag gezegd. In de kleedkamers kleedde ik me snel om en liep via dezelfde gang als waardoor we gekomen waren naar de liften. Ik stond net in de lift toen de liftdeuren bij de achtste etage open gingen. Ik had op het verkeerde knopje gedrukt zag ik, mijn hoofd was al bij het wijntje op de bank thuis. Er stapte een knap uitziende arts in. Hij had blonde wilde haren en een stoppelbaardje. Gekleed in het wit met zwarte schoenen. Hij lachte naar me. “Gezellig op bezoek geweest?” Vroeg hij me vriendelijk. “Ehum… ja.” Stamelde ik en hij knikte. “Zoon of dochter?” Wilde hij weten. “Geen.” Zei ik verlegen en er viel een stilte.

“Ik was vandaag op bezoek bij een leerlinge van me…” begon ik omdat ik het wel fijn vond dat hij interesse in me toonde. En het was niet helemaal gelogen, Mirthe was al die tijd min of meer via Julia mijn leerlinge geweest.
“Oh, dat is lief van u. Wat voor docente bent u als ik vragen mag?”
“Ik geef Nederlands op de middelbare school.”
“Ah, mooi vak. Nederlands.”
“Dat is het zeker.”
“Aardig zo’n docente die zelfs haar leerlinge opzoekt in het ziekenhuis.”
“Ja, dat was op aanraden van haar arts… dokter van Eeckeren.”
“Ah, dat is die ehum… die arts met zwarte krullen toch? Die jonge meid?”
“Ja, dat klopt.”
“Aardige arts is dat….” Zei hij snel met zijn hoofd knikkend.
“Hmhm…”
“Slim, slimme arts….”
“Dat is ze zeker.”
“Best knap ook….” Zei hij zonder naar me te kijken.
“Ja, ze ziet er wel knap uit ja...” Ik kreeg het een beetje warm. Ellen had gezegd dat elke man hier wel eens gefantaseerd had over Julia. Ergens vond ik dat wel kwalijk dat ze als lustobject door mannen gezien werd.
“Ik bedoel als je daar op valt natuurlijk…” Zei hij met een lachje.
“Ehum… ja dat… ehum… ja.”

Op de zesde verdieping waar ik even daarvoor ingestapt was, stapte nu nog een arts in. Het was Julia, ze had haar doktersoutfit nog aan en papieren onder haar arm.
“Dokter van Leeuwen.” Groette Julia hem. “Mevrouw Montou.” Zei ze zakelijk tegen me.
“Dokter van Eeckeren.” Zeiden dokter van Leeuwen en ik tegelijkertijd.
“Gaat u naar huis mevrouw Montou?” Vroeg ze vriendelijk aan me.
“Ja, u nog niet zie ik.” Ze schudde haar hoofd en hield de papieren omhoog.
Ik knikte.

De deuren sloten zich weer en om de een of andere reden begon het bij mij te kriebelen.
“Wist u dokter van Eeckeren, dat meneer van Leeuwen hier u knap vindt.”
“Hm.” Bromde ze.
Ik voelde de adrenaline opkomen en mijn hart begon sneller te kloppen.
“Wat zegt u dan tegen hem?” Vroeg ik streng.
“Ehum… dank u.” Ze klonk wat verbaasd.
“Het zou me niks verbazen of hij heeft wel eens over u gefantaseerd dokter.” Mijn clitoris tintelde en ik werd op slag warm van de kriebels.
Ik had haar bij haar jas gepakt en stond voor haar met mijn benen wijd. “Over uw ronde gespierde billen…” Ik beet op mijn onderlip, mijn hand gleed over haar bil en ik gaf er een zachte pets op. Ze keek me verbaasd en niet begrijpend aan. Via de spiegel achter haar kon ik zien dat dokter van Leeuwen ons onderzoekend aankeek.
“En over uw heerlijke ronde borsten…” mijn handen kropen via haar heupen omhoog en ik kneep zachtjes in haar borsten. Ik pakte Julia weer bij haar jas en drukte haar tegen de spiegel aan, ze liet van schrik de papieren vallen. Ik kuste haar op haar mond en hield haar jas stevig in mijn vuisten geklemd. Ik voelde dokter van Leeuwen naar ons kijken. Ik duwde haar armen omhoog tegen de spiegel aan. Ik begon haar nek te kussen en haar ademhaling ging sneller. In de spiegel zag ik dat dokter van Leeuwen verlekkerd stond te kijken en de bobbel in zijn broek gegroeid was. Ik grijnsde. Kijk maar goed – dacht ik. De liftdeuren gingen weer open er kwamen twee paar ouders met kinderen in de lift. Dokter van Leeuwen beende weg. Julia stond inmiddels naast me met haar armen naast zich en schraapte haar keel. Ik was mijn haar en kleding een beetje aan het fatsoeneren. Ze raapte haar papieren bijeen waarbij ze sommige voeten omhoog gebood. Op de begane grond stond de lift stil en de andere mensen stapte uit.
“Dokter van Eeckeren…” Vroeg ik speels.
“Heeft dit ziekenhuis ook toevallig onderzoekskamers?” Ik had haar weer vast gepakt bij haar jas en keek haar uitdagend in haar ogen.
“Mevrouw Montou, dit is een kinderziekenhuis!” Zei ze streng en ik liet van schrik los. Ze had helemaal gelijk maar voor ik sorry kon zeggen zei ze: “Tuurlijk hebben we die.” Een grijns verscheen op haar gezicht voor ze de lift verliet. Ik rende op een drafje achter haar aan. Mijn buik kriebelde en mijn onderbroek - haar onderbroek - was nat.

We liepen richting de fontein maar een paar meter ervoor sloegen we een gangetje in waar een wc was en een deur voor alleen medewerkers. Ze ging ons voor en we kwamen in een gang met een aantal deuren aan weerzijden. Rechtdoor was een ruimte met fleurige banken, de wachtkamer. Ze liep naar de balie. “Welke kamer kan ik even gebruiken?” Vroeg ze star. De vrouw achter de balie stak vier vingers op en zat ondertussen druk te bellen. Julia knikte. Ik liep achter haar aan en voelde het borrelen. Ze deed de deur voor me open. “Ga maar vast zitten, ik kom zo.” Zei ze en deed de deur achter me dicht.

Ik vond het spannend. Ik zat te twijfelen of ik op de stoel achter het bureau en de computer zou gaan zitten of juist als patiënt op de stoel ervoor. Of zou ik vast op de onderzoeksbank gaan liggen? Ik besloot dat ik in ieder geval wat kleding uit zou doen want ik had het bloedheet. Mijn ondergoed hield ik aan, al was die donkere natte vlek niet echt heel sexy. Dus uiteindelijk ging die toch maar uit, had mijn bh eigenlijk ook geen zin meer dus die deed ik ook uit. Ik besloot om op de stoel te gaan zitten van de patiënt maar zag een weegschaal staan. Het kon geen kwaad om er eens op te gaan staan – dacht ik. Ik was iets aangekomen, of het kwam door de weegschaal hier. Maar met mijn één meter achtenzestig en tweeënzeventig kilo mocht ik niet klagen.

Aan de muur hing een meetlat. Eentje voor kinderen en eentje ernaast voor volwassenen. Wat ik wel apart vond want hier kwamen toch geen volwassenen voor onderzoek? Ik ging eronder staan en rechte mijn blote rug en billen tegen de muur. Ik had echt geen idee wat me bezielde. Waarschijnlijk waren het de kriebels van net en het feit dat ik door Julia niet meer zo bang was voor dingen. Ik liet de lat op mijn hoofd glijden toen de deur open ging en dokter van Leeuwen zijn hoofd om de hoek stak. Hij keek naar me, deed de deur iets verder open en kwam de kamer iets ingelopen. Ik stond verstijfd met één hand omhoog de lat vasthoudend in paniek te bedenken wat ik met mijn andere hand zou bedekken. Maar het was al te laat toen ik mijn benen kruiste en mijn hand ervoor hield. Hij had zijn ogen ruim de kost kunnen geven en ik schaamde me kapot. Ik voelde me rood worden. Hij glimlachte van oor tot oor. Julia kwam naast hem staan met haar armen over elkaar en grote ogen. “U had inderdaad gelijk dokter van Eeckeren. Geen six pack en een natuurlijke schoonheid.” Zei dokter van Leeuwen.
“Hmhm.” Zei Julia grijnzend.
“Dank u wel, nu kan ik vannacht weer lekker fantaseren.” Hij gaf me een knipoog.
Dokter van Leeuwen verliet de kamer weer en Julia deed de deur achter hem dicht. Ik keek haar vol ongeloof aan en kwam bij de meetlat vandaan.

“Oh, kijk niet zo. Ik kon toch ook niet weten jij hier naakt tegen de muur zou staan. Misschien hooguit op de onderzoekstafel met het gordijn ervoor.” Lachte ze. “Fijn dat je je al wat vrijer voelt. Maar ik wil het er wel even met je over hebben.” Ze deed haar doktersjas uit en sloeg hem liefdevol om me heen. “Ga maar even zitten Rosalie.” Zei ze rustig. Ze nam plaats achter het bureau en ik ging, nog steeds beduusd van daarnet, tegenover haar zitten. Ik voelde me ineens een beetje hoerig zoals ik me had gedragen.
Ze glimlachte. “Hoe is het met je?”
Ik wist even geen antwoord te bedenken, mijn hoofd werkte niet helemaal mee.
“Vandaag was heftig, op de afdeling. Wil je het daar over hebben?”
Ik schudde mijn hoofd.
“Oké. Ik hoorde van Ellen dat jullie een gezellig gesprek hebben gehad.” Zei ze en ze leunde met haar armen in haar nek naar achteren.
Ik had natuurlijk kunnen verwachten dat Ellen het zou verklappen aan Julia.
“Rosalie ik ben trots op je.” Ze had haar armen op de het bureau gelegd en was naar voren gebogen. Ik glimlachte.
“En ik vind het helemaal niet erg als je zoals net de leiding pakt.” Ze keek bedenkelijk.
“Maar liever niet op mijn werk. Dokter van Leeuwen is toevallig een goede collega maar er zijn ook collega’s die mij niet mogen en wat bekrompener denken. Ik ben niet bang voor mezelf om op het matje geroepen te worden alleen als ik ontslagen wordt…”
Ik knikte want ik snapte het. De kinderen op haar afdeling, haar personeel, iedereen zou dan de dupe worden inclusief zijzelf. Hoe had ik zo dom kunnen zijn.
“Het spijt me Julia, ik weet niet wat ik dacht. Je hebt inderdaad gelijk, ik…. Ik weet niet wat ik deed…”
“Je wist inderdaad niet zo goed wat je deed en je moet nog veel leren. Maar het was wel dapper van je prinses.” Zei ze met een glimlach.
“Dokter van Leeuwen werd helemaal wild van je. Hij kreeg ook de lekkere kriebels laten we maar zeggen.” Ze knipoogde.
“Ja, omdat hij jou zo knap vindt.” Zei ik lacherig. Ik voelde me weer ontspannen worden.
“Nee hoor, hij valt op blond en houdt absoluut niet van vrouwen met een six pack.”
Ik keek haar even aan, meende ze dat?
Ze grijnsde, “ik zei hem dat je op mannen valt. Zijn ogen waren gelijk fonkelend en hij vroeg me of hij nog even met je mocht praten. Ik wist natuurlijk niet dat jij je zo naakt tegen de muur zou showen. Hij vond het erg sexy dat je mij zo aanpakte.”
“Meen je dat?” Vroeg ik.
Ze knikte en keek me blij aan. “Niet iedere kerel vindt mij sexy of perfect hoor. Bovendien vinden ze mijn karakter vaak te moeilijk. Te bazig of te slim.” Zei ze met een grote grijns.
“Maar ik… wie wil mij nou… ik snap er niks van!” Ik had mijn handen tegen mijn wangen aangedrukt en voelde me warm en giechelig worden.
“Je bent een hele mooie en leuke vrouw Rosalie, dat zeg ik al de hele tijd tegen je. Mannen zien jou echt wel staan hoor. Alleen jij zag het niet omdat je zo onzeker bent en altijd maar denkt dat je geen kans maakt. Wat vond je eigenlijk van hem?” Vroeg ze nieuwsgierig.
Ik haalde mijn schouders op. “Nu ik weet dat hij mij leuker vindt dan jou, issie niet verkeerd.” Zei ik droog. Julia begon te lachen. “Ik zal het hem zeggen.” Ze stond op en kwam naar me toe. Ze pakte mijn armen en ik stond ook op. Ze gaf me een knuffel. Ik voelde dat ik dat vandaag gemist had en hield haar stevig vast. “Dank je Julia, voor vandaag.”
“Graag gedaan Rosalie. Mirthe vond het leuk dat je er was en als je wilt ben je altijd welkom om bij haar, of de hele afdeling natuurlijk op bezoek te komen.”
“En hoe vond haar dokter het?” Vroeg ik en ik keek in haar donkergroene ogen.
“Erg gezellig dat je er was.” Zei ze met een lach.
Ze zuchtte: “Nu lekker naar huis, beetje bijkomen en morgen weer een dag!”
“Ja, ik ben wel toe aan een wijntje.”
“Ga je zo naar huis of….” Ze keek me van top tot teen aan en grijnsde.
“Ha ha, jij grapjas.” Zei ik sarcastisch en begon me aan te kleden.
“Rosalie…” zei ze terwijl ik bezig was.
“Wat is er Julia?”
“Ik heb een opdracht voor je, voor als je met je wijntje op de bank zit of in bed ligt dit weekend.”
Mijn interesse was meteen gewekt. “Oh, wat dan?”
“Ik wil dat jij jezelf gaat vingeren, zodat je zelf ook wat kan ontspannen.”
Ik was even van mijn stuk gebracht.
“Ehum… oké…”
“Gewoon googelen hoe je moet vingeren.” Zei ze lief. Ik vond het fijn dat ze er niet raar over deed. Bijna elke vrouw van mijn leeftijd kon al lang vingeren of had al heel veel ervaring - naar mijn idee – met dat soort dingen. Ik was een laatbloeier, nooit interesse in gehad op school. Altijd met mijn neus in de boeken, te preuts.
“En je moet niet gek opkijken als het niet gelijk lukt om een orgasme te krijgen. Maar zo leer je wel je lichaam kennen en te voelen wat je lekker vindt.”
Ik knikte en wilde eigenlijk zeggen dat ik haar vingers wel lekker vond maar ik hield me in.

“Wat gaat we doen eigenlijk dinsdag?” Ik was helemaal aangekleed, zij had haar jas weer aan en we stonden tegenover elkaar in de kamer. Ze pakte me vast en duwde me zachtjes naar de muur, naar de meetlat. “We gaan Kiki even samen verwennen en als jij het dan voelt kriebelen, dan is het prima als je het voortouw neemt.” Ze tilde mijn kin omhoog en bracht de lat naar beneden. Ze keek met een fonkeling in mijn ogen en ik voelde me warm worden.
“Precies even groot en mooi als dat ik ben…” Zei ze zachtjes met haar lippen bij de mijne. Ze grijnsde en gaf me een kus op mijn wang. “Tot maandag mevrouw Montou.” Zei ze fluisterend en liep de kamer uit.

Ik had een filmpje gezien, een of andere Wikipedia website gelezen en nog wat andere sites bekeken. Blijkbaar wisten ook niet alle mannen hoe ze een vrouw moesten vingeren. Mijn ex was daar een uitstekend voorbeeld van geweest. Hij deed altijd ruw. Misschien had ik daarom ook mijn interesse in het vingeren verloren. Ik had hem leren kennen op de hoge school, hij was mijn eerste echte vriendje. Op mijn achtentwintigste trouwde ik en twee jaar later werd ik zwanger.

Met mijn hand in mijn slipje lag ik op de bank de dingen die ik gezien en gelezen had toe te passen voor zover dat lukte. Mijn lege wijnglas stond op tafel, Hector lag in zijn mand te snurken en ik deed mijn ogen dicht. Ik dacht aan hoe Julia de drie cliniclowns vandaag had aangepakt, hoe ze met Mirthe omging en hoe ze de jongens in de jongenskamer had vermaakt met haar goochelkunsten. Mijn vingers begonnen zonder na te denken wat ik deed te spelen. Ik dacht aan hoe ze naar me had gekeken met Jana op mijn schoot. Ik dacht aan hoe ze om was gegaan met de ouders van Milan en zichzelf weer had opgeofferd. Hoe ze de tekst van Niels had vertaald zodat het geen verdrietig maar mooi moment was geweest. Ik dacht aan hoe ik haar in de lift tegen de muur had aangedrukt in het bijzijn van haar collega. Hoe me dat had opgewonden. Ik versnelde mijn vingerwerk. Ik zag haar donkergroene ogen voor me en ineens lag ze op mijn bed vastgebonden. Mijn vingers streelde haar buikspieren en gleden verder naar beneden. Het verboden terrein. Mijn vingers verkrampte dus ik hield even op en bleef met mijn hand in mijn slip op mijn venusheuvel liggen. Julia had al gezegd dat het niet altijd in één keer lukte. En dat dat ook goed was.

Ik zag dokter van Leeuwen voor me, hoe hij naar ons en dus vooral naar mij had staan kijken in de lift. Hoe hij mijn lichaam had betast met zijn ogen en ik voelde het kriebelen en borrelen. Ik dacht aan hoe ik hem zou commanderen in bed, hoe ik hem zou vastbinden en mijn vingers over zijn, wat ik verwachte, lekkere lichaam zou laten glijden. Zijn penis in mijn hand. Ik fantaseerde hem als een liefdevolle minnaar. Hoe hij rustig in me zou glijden en zijn tijd zou nemen. Zoals ik zo vaak had gelezen in mooie boeken. Ik streelde weer tussen mijn schaamlippen en mijn ademhaling ging sneller. Ik verlangde naar sterke mannenarmen om me heen, lepeltje lepeltje liggen. De handen van dokter van Leeuwen die over mijn lichaam zouden glijden en me heerlijk zouden betasten zoals hij dat met zijn ogen had gedaan. Ik beet op mijn onderlip, ik was nat van onderen en mijn vingers gleden heerlijk rondom mijn clitoris. Ik maakte draaiende bewegingen en ik voelde het alsmaar meer kriebelen. Mijn vingers gingen sneller en ik drukte mijn bekken in de bank op en neer. Dit voelde goed, dit voelde lekker. Ik trok mijn benen iets verder open mijn hoofd duwde ik achterover in het kussen van de bank. Ik had het warm gekregen, begon sterren te zien en met wat schokken voelde ik mijn lichaam alle stress vandaag ontladen.

Ik lag even stil en haalde mijn hand uit mijn slip. Het was niet zo heftig en lang geweest als ik verwacht had. Maar toch, niet slecht voor een eerste keer – dacht ik met een glimlach op mijn gezicht met mijn ogen open. Ik had gefantaseerd over Julia maar ik viel op mannen, dat wist ik zeker.

[i]Note van de schrijfster: Dit deel was in drieën geknipt omdat het anders te lang werd.

Deze verhalen zijn fictief in een fictief ziekenhuis met fictieve regels. In het echte leven zal het anders gaan het is dan ook een verzinsel op basis van fantasie.[i]