Rosalie Krijgt Een Beurt - 18

Verteld door Rosalie en Julia

Maandagochtend was ik in mijn kantoortje bezig toen er op de deur geklopt werd. “Binnen!” Riep ik. Manu kwam met een rood hoofd binnen gestapt. “Wat is er met jou aan de hand?” Vroeg ik geschrokken. “Heb je het nog niet gezien dan?” Vroeg hij nijdig.

“Heb ik wat ge… waar had ik wat moeten zien dan?”

“Zó groot!” hij hield zijn armen wijd. “Zó wit!” en hij wees naar mijn whiteboard achter me. “En zo’n grote hoop stront heeft het gelaten.” Hij hield zijn handen een eind boven elkaar. Ik begon te lachen, “waar heb je het over?”

“Er staat een wit paard in de hal Rosalie!” Riep hij met grote ogen. “En wie kan die stront opruimen? Ik!”

Ik geloofde mijn oren niet en begon hem spontaan uit te lachen. “Ja lach maar!”

“Oh, sorry Manu… Ik… een wit paard… hoe verzint iemand dat?!” Ik kon wel iemand bedenken... “Maar waarom kom je dan naar mij toe?”

“Er zat iets om zijn nek met jouw achternaam erop.” Hij gaf me een envelop aan een grote lus touw. Ik keek hem verbouwereerd aan. “Staat dat paard er nog steeds?”

“Ja en als ik er achter kom wie dit gedaan heeft issie nog niet jarig!” Hij stormde de deur uit maar kwam na een paar passen weer terug. “Dus als jij ook maar enig idee hebt wie, dan hoor ik dat graag.” Zei hij kwaad.

“Ja, natuurlijk…” zei ik vlug en hij verliet weer stampend mijn kantoor.

Oh Julia wat heb je nou weer gedaan – dacht ik en opende de envelop. Er zat een kaart in met heel toepasselijk een foto van een wit paard dat van voren met zijn neus je aankeek en de tekst Hallo… Ik opende de kaart en begon te lezen:

Beste mevrouw Montou,

Allereerst wil ik even zeggen dat ik uitstekend geslapen heb afgelopen weekend en dat heb ik niet in de minste plaats aan u te danken. Waarvoor dus mijn dank. Ik hoorde van mijn zeer gewaardeerde collega dokter van Eeckeren, die u duidelijk goed kent, dat u op zoek bent naar uw prins op het witte paard. Normaal gesproken ben ik niet zo van de uitbundige vleierij maar door mijn collega werd ik gemotiveerd om een gok te wagen. Hierbij dan ook alvast het witte paard wat u zocht… zou ik zelf misschien een poging mogen wagen om uw prins te worden?

Ik begreep ook van mijn collega, wiens lippen de uwe al zo zalig hebben mogen kussen, dat u wel van spannende opdrachten houdt. Dus, durft u de teugels uit handen te geven en mij op woensdagmiddag te vergezellen in De Witte Lotus aan de Fabrieksweg nummer 9? Ik zal om 15:30 op u wachten.

Hoogachtend,

Uw nederige dienaar Kevin van Leeuwen.

Ik kreeg het op slag warm. Er zat een taalfout in waar ik me normaal gesproken aan had gestoord ware het niet dat ik nu helemaal de kriebels had gekregen. Hij had me mee uitgevraagd! Ik moest me inhouden om niet te springen en te gillen als een tiener. Hij had mij, ik, Rosalie, mee uitgevraagd! Met een paard in de school nog wel! Shit- dacht ik ineens en paniek schoot weer door mijn lijf. Mijn adem stokte en mijn hart zat in een keer in mijn keel. Ik was als de dood voor paarden! Wat als we paard gingen rijden? Dit kon ik niet, nee dit… ik liet me onderuit vallen in mijn stoel. Het was heel romantisch wat die Kevin had gedaan maar ik kon dit niet. Misschien kon ik Julia om zijn nummer vragen of een brief meegeven met een afwijzing. Ja, dat was beter. Maar wat voor reden moest ik dan opgeven om niet te komen? Dat ik al iets had misschien? Ja, dat was wel een goede. Ik pakte een blaadje en begon te schrijven, vouwde hem dubbel en deed hem in de envelop van de kaart. Kraste mijn naam door en schreef Meneer van Leeuwen erop. Ik stond met knikkende knieën op om Julia te gaan zoeken. Nooit van mijn leven ging ik paardrijden.

”Weet jij soms hoe dat paard hier gekomen is Julia?” Manu keek chagrijnig naar me terwijl ik mijn arm langzaam over de nek van de prachtige witte hengst liet gaan. Zijn manen waren wat rossig en lekker ruw.

“Ik denk dat hij is komen lopen meneer Figaroa.” Zei ik rustig. Hij bromde iets in de trant van “wijsneus” naar me. Het paard onderzocht me met zijn lippen. Eerst over mijn borst maar al snel had hij mijn haar beet. Ik glimlachte.

“Hallo, wat ben jij een schoonheid.” Zei ik tegen hem. Hij knikte met zijn hoofd en deed die naar de grond. Met mijn vingers gleed ik over zijn rug. Hij had veel bekijks en aardig wat meisjes stonden om ons heen maar niemand leek zin om hem te aaien. Misschien waren ze wel bang voor hem. Ik niet.

Ik hoorde dat Rosalie achter me aangelopen kwam. “Hallo mevrouw Montou, komt u uw paard aaien?” zei ik zonder om te kijken.

“Ehum… nee dank je ik sta goed hier. Julia, kan ik jou even spreken?” Zei ze dwingend.

Het paard deed een paar passen opzij zodat ik achteruit moest lopen. “Je kunt hier niet zomaar door de school lopen lieverd, dat is niet handig.” Zei ik liefdevol tegen het dier. Ik vroeg me af waar zijn oppas was.

Ik hield hem stil aan zijn teugels en aaide hem over zijn neus en tussen zijn ogen. Daarna draaide ik me om. Rosalie zat me aan te kijken met grote helderblauwe ogen die een beetje in paniek stonden. Ze stond een eind van ons vandaan in de hal. Ik liep naar haar toe: “kom, dan kunt u kennis maken met deze mooie viervoeter”, zei ik vrolijk.

“Jullie weten dus van wie dat paard is?” Vroeg Manu me nors.

“Niet helemaal meneer Figaroa. Maar wel dat de aanbidder van mevrouw Montou het geregeld heeft.” Zei ik met een glimlach.

“Nou mooi is dat. En waar kan ik die aanbidder vinden?” Vroeg Manu geïrriteerd.

Ik pakte Rosalie bij haar arm en trok haar mee richting de witte schoonheid. Ze twijfelde en gaf wat tegengas.

“Nee, dank je ik sta goed hier Julia.” Zei ze streng.

“Hij doet u niks mevrouw Montou, echt niet.” Ik zag dat ze bang was.

“Julia, ik hoef het paard niet te aaien.”

Ik knikte, “hij is heel zacht en ruw tegelijk. Dat moet u echt even voelen.” Ik trok haar voorzichtig mee.

“Julia!” Zei ze me met bange en grote ogen. Ze schudde haar hoofd.

“Niks aan de hand, u bent veilig. Hij doet u niks. Ik ben er bij. Misschien kunt u op hem gaan zitten, dan zal ik een foto maken.”

“Appels!” Riep ze heel hard. Ik hield direct mijn pas.

Iedereen staarde haar aan. “Appels…” stotterde ze. “Dat vinden paarden lekker toch?” Ze keek me radeloos aan. Ik glimlachte.

“Appels vinden paarden inderdaad lekker mevrouw Montou.” Ik ging wat dichter bij haar staan. “Ik kan wel even kijken of ik er nog een paar in mijn kluisje heb liggen. Wilt u met me mee gaan om ze te dragen?” Vroeg ik vriendelijk.

“Nee, we gaan dit beest geen appels voeren mevrouw Montou! Dan kan ik weer stront rapen.” Zei Manu boos.

“Ik loop wel even met je mee Julia.” Zei Rosalie wat bibberig. Ze keek met grote bange ogen langs me heen naar het witte paard achter mij. Haar mond stond open en haar ademhaling was zwaar. Ik voelde haar pols die onregelmatig was en ze keek mij weer aan.

“Mijn kluisje is aan het einde van de gang naar links.” Zei ik.

Ze knikte, draaide zich om en ik volgde haar.

“Nee! Geen appels!” Riep Manu ons wanhopig na.

Rosalie liep snel naar haar kantoortje maar ik kon haar makkelijk bijhouden. Eenmaal daar aangekomen keek ze of niemand ons gevolgd had en deed de deur dicht. Ik zou niet weten waarom iemand ons zou moeten volgen, misschien was ze bang dat andere leerlingen zagen dat we geen appels uit mijn kluisje gingen halen.

“Wat is er aan de hand?” Vroeg ik met een zucht.

“Dat paard! Was dat jouw idee?” Vroeg ze ineens boos.

“Nee Rosalie, dat was niet mijn idee.” Zei ik rustig. Ze keek me even onzeker aan.

“Ga maar even zitten.” Ik schoof de stoel die voor haar bureau stond met de opening naar de deur. Ik zag haar twijfelen maar ze liep toch naar de stoel en plofte neer, ze had zweetkringen onder haar oksels, haar wangen waren rood en ze hijgde een beetje. Ik stond achter de stoel en legde mijn handen tussen haar schouders en haar nek. “Ontspan lieverd. Wat is er allemaal aan de hand?” Met mijn handen begon ik haar de masseren, haar spieren leken wel van staal. “Is het nog gelukt met vingeren?” Vroeg ik lief.

“Ja.” Bromde ze.

“Dat is fijn.” Zei ik zachtjes.

Ik masseerde haar spieren weer wat losser en haar nek ook. Ze liet haar hoofd een beetje hangen terwijl ik bezig was. “Nou, wat is het probleem?” zei ik en had haar hoofd met mijn hand onder haar kin omhoog gebracht zodat ze me aan kon kijken.

“Lees de kaart maar.” En ze wees op haar bureau.

Ik viste de kaart eraf en liet mijn ogen snel over de regels glijden. Er zat een taalfout in maar verder was het wel netjes.

“Hm, dat is een mooi gebaar toch. U heeft een aanbidder. Hij biedt zich aan als uw prins, uw ridder. Hij heeft zelfs al vervoer voor u geregeld zoals we hebben gezien.”

“Julia ik kan dit niet.” Haar stem klonk broos. Ik ging voor haar zitten op mijn hurken tussen haar benen, ze had een jurkje aan tot net boven haar knieën. Ik pakte haar beide handen vast die in haar schoot lagen. In één van haar handen had ze de envelop van de kaart met haar naam doorgekrast en Meneer van Leeuwen erop gezet. “Wat is dit?” Vroeg ik verbaasd.

“Mijn afwijzing.” Zuchtte ze.

“Afwijzing? Waarom?” vroeg ik haar vol ongeloof.

“Julia, ik…” Ik bleef haar aankijken in haar mooie helderblauwe ogen die nu weer een waterplas begonnen te worden.

“Rosalie, zeg eens rustig wat er aan de hand is. Misschien valt het allemaal reuze mee.”

Ze keek naar onze handen. “Ik ben als de dood voor paarden.” Ik glimlachte iets.

“Ja, kom maar, zeg het maar... Zeg maar ha ha je bent op zoek naar je prins op het witte paard maar je durft zelf niet eens in de buurt van die beesten te komen.” Zei ze zichzelf bespottend.

“Lieve Rosalie, dat zou ik nooit over je denken. Echt niet.” Ik vond het jammer dat ze dacht dat ik zo over haar zou kunnen denken. Dat was niet mijn plaats om een oordeel te hebben over een ander. “Maar nu begrijp ik wel waarom je appels riep. Alleen nog niet waarom je dan gelijk de hele uitnodiging afwijst. Dat kon Kevin toch ook niet weten?” Zei ik medelevend.

“Nee, dat is wel zo maar…” ze zuchtte. “Dat adres, wat als we gaan paardrijden. Ik wil dat niet Julia. Ik zal van mijn hele leven niet in de buurt komen van die beesten. Ik vind ze prachtig daar niet van, maar wel van een veilige afstand. En ik ga er al helemaal niet op zitten. Echt niet hoor!” haar ademhaling ging weer sneller en ze begon weer in paniek te raken. “Dat hoeft ook niet Rosalie, als jij dat niet wilt dan hoef je geen paard te aaien of erop te zitten of er maar naar te kijken.” Ik keek haar aan en aaide haar over haar bovenbeen met één hand, de stof van haar jurk er tussen. “Rustig maar lieverd, dat adres is niet van een manege of paardenstal of iets wat ook maar met paarden te maken heeft. Dus je kunt er gewoon op je stalen ros….” Ik gaf een knipoog en ze lachte iets, “naar toe.” maakte ik mijn zin af.

“Dus jij weet wat we gaan doen.”

“Hmhm.” Zei ik zacht.

“Wat dan?”

“Dat ga ik niet zeggen, dan is de verrassing eraf. Maar hij heeft zich door jou laten inspireren.”

Ze keek me onderzoekend aan. Ik grijnsde. “Kom op prinses, geef de prins een kans! Je hebt er niet eens een kikker voor hoeven kussen, alleen een heks!” Ik schudde haar iets door elkaar.

Ze deed haar armen kreunend voor haar ogen en liet ze langzaam naar beneden glijden over haar wangen waardoor ze een omgekeerde glimlach kreeg. Ik moest lachen.

“Je vertrouwt mij toch?”

“Ja, dat weet je Julia.”

“Nou, dan. Ik heb je, weet je nog. Dus zelfs als het iets met paarden was dan had ik je geholpen je angst te overwinnen.”

“Nee, dat was je niet gelukt. Deze angst zit niet in mijn hoofd maar in mijn hele lichaam.”

“Dat is vervelend. Maar goed. Het is dus nu een angst die niet nodig is. Dus stop hem maar weer weg voor nu en denk aan de date die je hebt met Kevin van Leeuwen.” Ik grijnsde.

“Je hebt een date Rosalie! Je hebt je eerste date met een man die jou aantrekkelijk vind en je met een groot en romantisch gebaar gevraagd heeft!” Riep ik. Ik was blij voor haar. Haar ogen begonnen te fonkelen “Ik heb een date!” giechelde ze.

“Je hebt een date.” Knikte ik lachend.

“Ik heb een date!” schreeuwde ze en hield geschrokken en lacherig haar hand voor haar mond. “Kom hier prinses.” Ik trok haar uit de stoel en gaf haar een knuffel. Haar haar rook lekker naar amandel, ze had een nieuwe shampoo. “Je moet het jezelf niet zo moeilijk maken, prinses.” Ze maakte zich los. “Dank je wel Julia.”

“Graag gedaan.”

“En een heks zoent inderdaad lekkerder dan een kikker.” Zei ze lacherig. Ik grijnsde, kneep nog een keertje in haar hand en liep toen naar de deur.

Daar draaide ik me snel even om: “oh, er wordt vanmiddag een pakketje bij je bezorgd of je dat aan wilt doen morgen als we naar Kiki gaan. We hebben ten slotte iets goed te maken.” Zei ik geheimzinnig. Ze keek me even nieuwsgierig aan.

“Ik zal erover nadenken.” Zei ze.

“Prima.” En ik liep weg de gang op.

Mijn werkdag zat er weer op, het paard was gelukkig uit de gang verdwenen en ik was onderweg op mijn fiets naar huis. Het was lekker weer en ik voelde de wind onder mijn jurk waaien. Ik deed de poortdeur open en zette mijn fiets in de schuur. Mijn tuin zag er fleurig uit en je kon al echt zien dat het lente was. Ik had eigenlijk zin om even lekker in de tuin te gaan zitten maar ik moest Hector nog uitlaten dus dat ging ik eerst maar eens doen.

Tijdens het wandelen met hem dacht ik na over wat Julia had gezegd, dat Kevin van Leeuwen zich had laten inspireren door mij voor onze date. Ik begon ineens te lachen. Misschien gingen we wel doktertje spelen in een eigen praktijk van hem, of misschien bedoelde hij met de teugels uit handen geven dat hij mij zou domineren. Zou ik dat durven? Ik wist niks van hem, alleen dat hij een collega was van Julia die mij wel zag zitten. Ik vroeg me ineens af of hij een beetje goed in bed zou zijn…Ik kreeg het opslag lekker warm.

Ik had mijn fantasie en gedachtes de vrije loop gelaten en eenmaal thuis bleek ik anderhalve uur te hadden rondgewandeld. Toen ik de voordeur open deed lag er een briefje van PostNL op de mat, we hebben u gemist stond er. Uw pakketje is…. En dan het hokje aangekruist met afgegeven op nr zes. Ik zelf woonde op nummer vier, dus dat was bij de buren hiernaast. Een ouder echtpaar die nogal zwaar christelijk waren en me niet meer normaal aan keken sinds de scheiding. Ik zuchtte, als ik het pakketje niet op zou halen en morgen niet aan zou doen dan zou ik donderdag nog wel eens straf kunnen krijgen. Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht, moet je mij horen denken – dacht ik. Ik liet Hector binnen en dwong mezelf om het pakket op te halen. Niet voor mij maar voor Kiki. De voortuin van de buren lag er statisch bij, veel gras en een border van struiken aan de voorkant. De bel ging luid nadat ik op het knopje had gedrukt. De buurvrouw kwam aangesneld. Ze had donkergrijs, kort haar en altijd een kruisje om haar nek. Ze droeg een nette rok en had een zomers blouseje aan die helemaal dicht geknoopt zat en netjes alles bedekte. Ze deed de deur met een gemaakte glimlach open.

“Goedemiddag Lillian, hoe is het bij jullie?” Vroeg ik aardig.

“Hallo Rosalie, goed hoor. Druk bezig. Mijn man is nu voor de kerk aan de gang en ik was even de was aan het doen. Hoe is het met jou?” Ze klonk niet heel geïnteresseerd. Het was een gedwongen praatje zoals je dat als buren hoorde te doen.

“Goed.” Ik zuchtte. “Druk aan het werk, veel gebeurd.”

“Ja, ik heb het gelezen in de krant. Brand op school hè? Maar goed dat de Heer je gered heeft. Ik heb voor jou en dat meisje gebeden. Wel dom van haar om zo roekeloos te zijn. Hoe is het nu met haar?”

Ik hield de eer maar aan mezelf door haar opmerking te negeren dat ze het dus niet zo’n goede keuze had gevonden van Julia om me te redden. “Ik heb inderdaad geluk gehad dat Julia me kwam redden en met haar gaat het goed. Ze is een reddende engel geweest. Zonder haar had ik hier niet gestaan.” Zei ik met klemmende toon.

“Zonder haar én de Heer natuurlijk.” Zei Lillian streng met een knikje.

Ik gaf haar maar gelijk, dat leek me makkelijker en knikte.

“Is er een pakketje bezorgd toevallig?” Ik voelde me lichtelijk geïrriteerd en wilde weer naar huis.

“Ja, je had mazzel dat we thuis waren.” Zei ze zonder aanstalten te maken om het te pakken. Ik zag het achter haar liggen op de verwarming.

“Ja, sorry ik was Hector net aan het uitlaten. Zul je altijd zien…” verontschuldigde ik me ongemeend. Hoezo had ik mazzel? – dacht ik. Die mensen waren altijd thuis, alleen God mocht weten wat ze de hele dag deden. Vast niets wat door de Bijbel verboden was.

Ze pakte de doos van de verwarming en bekeek hem aandachtig. “Van Christine Le Duc…” zei ze met een afkeurend gezicht.

“Je moet maar van dat soort dingen houden hè?” zei ze terwijl ze me minachtend het pakket aangaf. “De Heer zal er zeker niet van houden…” Ze keek me zuur aan.

“Ja…nee…” stamelde ik ongemakkelijk.

Ze bleef me onderzoekend aankijken. “Hoe is het eigenlijk met Vincent?”

“Ik zou het niet weten, Lillian.” Zei ik een beetje nors. “Ik heb hem al drie jaar niet gezien sinds hij mij verlaten heeft.”

“Nee, nee…” Mompelde ze. “Wat zit er eigenlijk in als ik vragen mag?” Vroeg ze wijzend naar de doos onder mijn oksel.

“Ik heb geen idee, het is een cadeautje.” Zei ik laconiek, al ging het haar eigenlijk geen donder aan.

“Van een aanbidder? Ach ja, waarom ook niet. Jij bent niet de aller lelijkste natuurlijk. Er zijn vast andere mannen dan Vincent die je aantrekkelijk zullen vinden. Al vond ik Vincent wel een hele lieve en zorgzame man voor je…Beetje jammer dat je hem niet geven kon wat hij verdiende…” Zei ze cynisch.

Er ging een steek door mijn borstkas, ik had genoeg van dit gesprek dus ik zei: “dank voor het aannemen Lillian, groetjes aan Johan.” Mijn hartslag was omhoog gegaan en ik voelde de woede opkomen. Die trut.

“Dank je, zal ik doen. Jij veel plezier met… nou ja… ik hoop dat je jezelf niet als hoertje of zo gaat gedragen. Dat zal de Heer alleen maar kwaad maken en hij ziet alles.” Ze keek me even scherp aan en deed toen de deur dicht.

Ik liep met het pakket onder mijn arm naar huis. Ik had een wijntje nodig en het kon me niet schelen of de Heer dat goed vond.

Met een vol glas witte wijn in mijn hand op de bank begon ik het pakket open te maken maar al snel bleek dat een klus te zijn voor beide handen dus ik nam een grote slok en zette mijn glas op de salontafel. Ik scheurde het randje aan het lipje open die halverwege afbrak waardoor ik bijna met grof geweld de doos verder uit elkaar moest scheuren, ik had geen zin om een schaar te pakken en genoeg woede in me van daarnet door de buurvrouw. Met een brul trok ik de hele bovenkant aan gort waardoor er wat de kamer in vloog tegen de boekenkast aan. Hector rende er gelijk kwispelend en nieuwsgierig op af. “Hector nee, kom hier…” Ik liep naar hem toe en duwde hem chagrijnig weg. Met een zucht kwam ik overeind met een paar pluizige handboeien in mijn hand. Ik keek er met gemende gevoelens naar. Moest ik die om naar Kiki? Ik kende wel iemand anders die ik nu graag had vastgebonden… maar dat had de Heer vast niet goed gevonden en haar man ook niet. Ik grinnikte.

Het leek me verstandig om Julia maar eens te vragen morgen wat we nou precies gingen doen. Ik plofte weer op de bank en nam weer een slok voor ik verder in de doos keek. Er zat een kobaltblauw kledingstuk netjes verpakt in een zakje. Ik zag kant en een strikje wat me wel nieuwsgierig maakte. Ik haalde voorzichtig het plakrandje van het zakje los en mijn vingers voelde de zachte satijnen stof toen ik het eruit haalde. Met beide handen hield ik het aan de bovenkant omhoog zodat het geheel zich uitvouwde en recht viel. Het was een soort jurkje met kant, een strikje in het midden en een zijdezachte onderkant die gewoon netjes bedekt was. Er bleek iets anders blauws op de bank te zijn gevallen, het was een blauwe string. Ik had nog nooit zoiets aangehad en na nog een grote slok wijn rende ik opgewonden naar boven. Ik was wel benieuwd hoe het zou staan. Ik trok mijn jurk uit en mijn bh want die leek er niet onder te horen. Ik tilde het blauwe jurkje over mijn hoofd en trok hem een beetje wiebelig goed. Hij zat niet te strak en viel mooi. Mijn borsten werden netjes bedekt maar hadden wel een kanten randje aan de bovenkant. Het strikje zat mooi in het midden en mijn taille was ook bedekt met een kanten stukje. Alleen mijn buik was bedekt met zachte stof tot net iets over mijn onderbroek. Ik streek mijn handen langs mijn taille naar beneden en draaide eens links en rechts om. Het stond me eigenlijk best goed. Ik keek mezelf aan in de spiegel en glimlachte. “Ziet er niet verkeerd uit!” Zei ik lachend tegen mezelf. Dit durfde ik nog wel naar Kiki aan. Julia had goede smaak en rekening gehouden met niet al te bloot wat ik fijn vond. En het was ook nog eens mijn lievelingskleur.

Net na het avondeten lag ik op de bank te lezen toen ineens de telefoon ging.

“Met Rosalie?”

“Hoi Rosalie, met Kiki.”

“Ha, Kiki! Hoe is het met jou?” Ik voelde de afzegging al komen.

“Nou, wat minder eigenlijk.” Ze zuchtte.

“Dat is vervelend, wat is er aan de hand?” Vroeg ik medelevend.

“Ehum… Davy… hij is…” ik hoorde dat ze het moeilijk had.

“Hij is vorige week plotseling overleden…” Zei ze zachtjes.

“Ach, Kiki. Wat… Wat ontzettend sneu voor je…Dat lijkt me erg… naar.”

“Dank je…” zei ze met een snik.

Ik wist even niet zo goed wat ik moest zeggen. Ik vroeg me af hoe oud zulke vogels konden worden maar om haar nou te vragen of ze hem lang had gehad vond ik ook zo raar.

“Je zult hem vast heel erg missen.” Zei ik begrijpend.

“Ja, ik mis hem inderdaad heel erg. Hij was net tweeëntwintig geworden en ik heb hem sinds mijn achtste.” Snikte ze iets. Kiki was dus dertig – dacht ik.

“Dus als jullie het niet erg vinden dan wil ik onze afspraak voor morgen graag afzeggen.”

“Ja, nee… natuurlijk. Dat begrijp ik. Ik zal het doorgeven aan Julia.” Zei ik snel.

“Dank je…Ik bedoel ik zou heel graag willen hoor maar nou ja… ik voel me niet echt vrolijk of zo.”

“Nee, dat snap ik. We kunnen ook een andere keer langskomen, geen enkel probleem. En als je er helemaal van af zou willen zien is dat ook goed.”

Het was even ongemakkelijk stil en ik vroeg me af waarom ze niet allang de verbinding had verbroken.

“Julia…”

“Ja, wat is er met Julia?” Vroeg ik rustig.

“Die zei dat ze kijkt naar wat mensen nodig hebben….”

“Dat klopt ja.” Ik kon horen dat ze toch wel nieuwsgierig was.

“Mag ik vragen wat jij nodig had toen ze bij je kwam?”

Ik zuchtte diep: “Poeh… ehum…” Ik dacht terug aan de eerste keer dat ze hier als domina voor mijn deur had gestaan. Ze had me een knuffel gegeven en ik realiseerde me ineens dat dat inderdaad was wat ik toen nodig had gehad.

“Ik had een knuffel nodig…” zei ik meer in mezelf dan tegen Kiki.

“Een knuffel? Maar dat heeft toch helemaal niks met bdsm te maken?”

“Nee, ik denk het niet nee….” Ik lachte iets.

“Maar Julia doet dingen… nou ja, anders…” Een warm gevoel bekroop me.

“Denk je dat Julia zou weten wat ik nodig heb?” Kiki klonk iets onzeker.

“Weet je Kiki, het zou mij niks verbazen of Julia weet dat inderdaad. En ik realiseer me heel goed dat je niet zit te wachten op ons als je zo verdrietig bent maar om je eerlijk te zijn was ik ook heel verdrietig toen Julia ineens bij me op de stoep verscheen. Ik had vlak daarvoor een vervelende ervaring gehad met een andere domina en eigenlijk wist ik niet eens of ik het nog wel wilde proberen. Maar als ik er nu aan terug denk heb ik er geen moment spijt van gehad dat ik haar heb binnengelaten.” Ik moest glimlachen en ik kreeg ineens een verlangend gevoel maar ik wist niet zo goed waarnaar.

“Vind je het anders fijn om haar zelf even te spreken?” Vroeg ik lief.

“Ehum… ja dat is goed…” Ik hoorde enig aarzeling bij haar.

“Je hoeft echt niet bang te zijn hoor, Julia doet geen vlieg kwaad en bovendien is ze ook maar gewoon een mens.” Zei ik geruststellend.

“Ja, je hebt gelijk. Ik weet ook niet zo goed waar ik bang voor ben. Bij bdsm denk ik toch al snel aan dingen als geslagen worden en pijn enzo. Dat heb ik wel eens op zo’n bijeenkomst gezien en dat leek me toen aan de ene kant wel spannend maar daar heb ik nu eigenlijk niet zo’n zin in.”

“Snap ik, maar Julia zal ook nooit iets doen wat jij niet wilt.”

“Oké dan overleg ik wel even met haar als je dat goed vindt.”

“Ja, geen enkel probleem! Je moet er zelf een goed gevoel bij hebben hoor en het niet willen doen voor ons.”

“Dank je wel Rosalie. Jullie boffen maar met elkaar.”

“Ja, dat is… daar heb je helemaal gelijk in.” Ik zag twee donkergroene ogen voor me en mijn hoofd werd wat warrig.

“Wil je mij haar nummer dan even appen? Hoe gaat het eigenlijk met jou?”

“Ja, met mij gaat het goed hoor. Ik ben heel romantisch uitgevraagd door een man.” Floepte ik eruit.

Kiki lachte: “Zozo. En hoe kwam dat zo dan?”

Ik begon te lachen, het was eigenlijk een heel raar verhaal. “Ik heb Julia in een lift gezoend waar hij bij stond en dat vond hij erg opwindend. Het is een collega van haar die wel interesse in me bleek te hebben.” Ik voelde me rood worden en begon te zweten bij het idee hoe ik Julia in de lift had gezoend met haar collega in de buurt. Mijn clitoris begon te kriebelen.

“Wouw, doet hij ook aan bdsm?”

“Nee joh!” Al wist ik dat natuurlijk niet zeker. “Julia is een kinderarts en hij werkt daar ook in het ziekenhuis. Dat ze domina is, doet ze er naast om mensen te helpen.”

“Huh, dat had ik niet verwacht. Ik dacht dat Julia gewoon een domina was met veel klanten.”

“Nee, Julia is ook nog moeder en heeft nog andere hobby’s. Het is dus een hele gewone meid.” Zei ik liefdevol aan haar denkend.

“Volgens mij beleven jullie de gekste dingen als ik dat zo hoor.” Lachte Kiki.

“Jazeker, we hebben het erg gezellig samen.”

“Ik hoop dat ook nog eens te hebben met iemand. Ik ga denk ik Julia maar even bellen en dan naar bed. Fijne avond bloemenmeisje!”

“Fijne avond Kiki en sterkte met je verlies.” Ze had opgehangen.

Toen ik mijn tweeling had verloren wenste iedereen me ook sterkte met het verlies. Ik had me toen nog nooit zo eenzaam gevoeld, jammer dat ik Julia toen nog niet kende – dacht ik ineens. Die had vast geweten wat ik nodig had toen.

Ik pakte mijn boek erbij maar de woorden leken één grote brij. Ik zag twee donkergroene ogen met fonkeling, haar grijns. Haar hand die ze over het witte paard had laten glijden. Zo rustig, zo zelfverzekerd. Hoe ze me had gerustgesteld met een massage en gezegd had dat het goed was. Ik deed mijn spijkerbroek open en mijn hand gleed automatisch mijn slip in die al nat was. Ik ging wat verliggen en ik liet mijn vingers tussen mijn schaamlippen glijden. Het kriebelde en ik begon mijn klit te strelen. Mijn ogen deed ik dicht en ik zag haar als dokter in de witte outfit met haar handen in haar zakken, zo door de gang lopen in slow motion als in een film. Sterk en stevig. Iedereen die voor haar aan de kant ging, iedereen die een buiging maakte voor haar. Een heks met een doktersjas aan. Donkere zwart-paarse rook kwam achter haar vandaan, haar verleden die ze verzweeg. Fonkeling in haar ogen, een grijns op haar gezicht. Machtig en rijk. Voor niets en niemand bang. Door iedereen aanbeden, gewild als domina door velen en een verlangen van de meesten. En het idee dat andere mensen jaloers waren dat ze mij hielp maakte me nog meer opgewonden. Mijn tempo ging al snel sneller en voor ik het wist voelde ik mijn lichaam iets ontspannen om daarna te verkrampen en te schudden. Heftiger dan de eerste keer dat ik me gevingerd had. Mijn benen waren bezweet, mijn ademhaling was zwaar en mijn hoofd wazig. Ik glimlachte voldaan.

”Jongens ga allemaal eens zitten! Kom op! Ik wil met de les beginnen.” Mevrouw Montou zag er een beetje verhit uit toen ze voor de klas stond. Ze leek haast te hebben met haar les en was zichtbaar gepikeerd dat het zo lang duurde. Najara en Stijn hadden elkaar gevonden en zaten elkaar de hele tijd te plagen, hun eigen bdsm spel zonder dat ze het doorhadden. Willemijn ging ineens naast mij zitten. Ik had geen idee waarom maar ik zag Ilse, waar ze altijd naast zat, nogal boos naar ons kijken.

“Ruzie?” vroeg ik, al kon het me eigenlijk niks schelen.

“Ja, zij vindt dat ik me met sommige dingen aanstel.” Zei Willemijn stug terwijl ze haar boeken op haar tafeltje smeet.

“Hm.” Ik ging onverstoord door met mijn tekening voor Mirthe.

“Ik bedoel, zij wil steeds dingen doen waar ik geen zin in heb maar vervolgens vindt ze dat we alleen maar dingen doen wat ik wil.”

“Oké.”

Ze keek me gefrustreerd aan toen ik even van mijn tekenblok afkeek. Ik zuchtte.

“Wat wil zij doen dan wat jij niet wilt?” Vroeg ik terwijl ik me richtte op haar.

“Nou, ze wil bijvoorbeeld de hele dag in het winkelcentrum zitten en mensen kijken. Dat vind ik echt zooooooo saaaaaai.” Ze deed haar hoofd naar achteren alsof het slaapverwekkend was.

“Oké. En wat doe jij liever dan?”

“Gewoon, wat leukers. Naar het strand of zwembad of zo. Of gewoon lekker tutten.”

“Aha.” Ik begon hoofdpijn te krijgen van die stomme tienerproblemen. Het leek mij namelijk gewoon erg simpel. Als ze eens wisten wat voor problemen de tieners op mijn afdeling hadden zouden ze misschien minder zitten te miepen. Ik deed mijn ogen even dicht om mijn woede een plekje te geven en vroeg toen lief: “wat doe je op het strand dan of in het zwembad?”

“Gewoon, beetje zwemmen, zonnen en mensen kijken.”

Ik grijnsde en wees streng met mijn vinger naar haar. “Wat was dat laatste?”

Ze keek me even bang aan en zette grote ogen op. “Mensen kijken…”

“Precies, dus je wilt wel mensen kijken alleen niet in het winkelcentrum.”

Ze wist niet zo goed wat ze daarop moest zeggen want ze perste haar lippen op elkaar.

“De vraag is dus, waarom niet in het winkelcentrum?”

Ik zag haar nadenken. “Misschien omdat ik bang ben om bekende tegen te komen.”

“En die komen natuurlijk nooit in het zwembad of op het strand.” Zei ik sarcastisch.

Ze keek me boos aan. “Nee, oké je hebt gelijk maar dan nog. Waarom moeten we altijd daar mensen kijken.”

“Je kunt het ook omdraaien…” Zei ik spannend en boog me naar haar toe.

“Hoe bedoel je?” Haar interesse was zichtbaar gewekt.

“Nou wat is het omgekeerde van naar mensen kijken?”

“Ehum… niet naar mensen kijken?” Probeerde ze voorzichtig.

“Wat dacht je van mensen naar jullie laten kijken?” Zei ik met mijn gezicht vlak voor de hare.

“Hoe dan?” stamelde ze en deed haar hoofd iets naar achteren.

“Je houdt van tutten toch? Ga je opmaken op dat bankje. Of verzin samen een toneelstukje of dansje en voer dat plotseling op.”

“Maar als er bekende zijn die dat zien?” Ze klonk bedenkelijk.

“Laat ze kijken! Laat ze lachen! En laat ze meedoen! Doe eens gek. Is niet zo moeilijk.” Ik deed mijn armen iets omhoog en grijnsde.

“Nee, voor jou niet jij durft dat ten minste.” Ze ging met haar armen over elkaar recht vooruit zitten.

“Meiden willen jullie even stil zijn en opletten!” Mevrouw Montou keek streng onze kant op en een lekkere rilling liep door mijn lichaam. Ze stond vlak bij ons, kaarsrecht en haar helderblauwe ogen stonden streng en sexy.

Ik richtte me weer naar Willemijn en zei wat zachter: “schmink je als clown of gebruik een vrolijk masker die jullie eerst zelf hebben geknutseld samen. Daarmee durf je vast veel meer als je die op doet. Geloof me. En het voorspel is al heel leuk.” En ik knipoogde knikkend.

“Julia! Volgens mij had ik je gevraagd om stil te zijn!” De kriebels kwamen in mijn buik en ik moest me inhouden om niet te glimlachen naar mevrouw Montou dus ik deed mijn onzichtbare masker op en keek als een bestrafte leerling naar haar terug.

Bij bdsm waren maskers ook niet onbekend. Het bekendste is natuurlijk het oogmasker om iemands zicht te beperken of af te nemen. Maar je kon je als domina zelf ook versieren met een mooi kanten oogmasker of een mooi latex masker. Niet alleen omdat het de subjes opwond maar het kon je zelf ook een booster geven en je sexy laten voelen.

Dan had je de mondmaskers waarmee je iemand ook bepaalde verplichtingen op kon leggen of juist onthouden. En dan waren er nog de hele hoofdmaskers die zowel helemaal als gedeeltelijk iemands zintuigen als horen, zien, ruiken en zelfs ademen konden beperken. Dit kon zich uitbreiden naar een heel pak in één geheel. Sommige mensen kozen juist voor een masker met eventueel een pak, om dieper in het spel te komen. Zo had je hondenmaskers speciaal voor puppy play. Het zorgde ervoor dat iemand zich echt hond voelde en zich helemaal uit kon leven. Even geen schaamte te voelen om wie ze wilde zijn. Maar ook om anoniem te blijven.

In het dagelijkse leven werden door vele mensen een masker opgezet. Ongemerkt of juist expres. Zo had je Drag Queens, clowns, artiesten op een kermis, in het theater of mensen tijdens carnaval die expres een masker op zetten ter vermaking. Zelfs als dit alleen make-up betrof. Je kon je ook verschuilen achter een onzichtbaar masker. Zoals die directeur van een groot bedrijf die graag de regels bepaalde en altijd zijn kantoor spic en span wilde hebben. Terwijl zijn eigen huis een puinhoop was en in het weekend lag hij de hele dag in bed omdat hij het even allemaal niet meer zag zitten en zijn werk haatte. Of die vrouw in dat eettentje om de hoek die altijd netjes deed wat van haar verlangt werd, die altijd op tijd was en de koffie en bestellingen rond bracht die haar opgedragen waren. Zonder klagen, altijd vrolijk. Weinig mensen wisten dat ze als het even kon vaak op feestjes te vinden was waar ze helemaal los ging met de alcohol. Zodat ze zo dronken en gevoelloos werd voor alle shit die ze die week had moeten pikken van mensen die haar afkeurend hadden aangekeken, het eten met commentaar hadden terug laten sturen of haar geen fooi hadden gegeven terwijl ze netjes had geglimlacht en door was gegaan. Maar ook die ene jonge achter de kassa die niemand aan durfde te kijken omdat zijn hele gezicht onder de tattoos en piercings zat, waarvan niemand wist dat hij een echte komiek was als je hem beter leerde kennen. Hij was alleen niet zo goed met communiceren en had een masker laten tekenen om mensen af te schrikken. Te bang wat mensen van hem dachten, te bang om zijn humor te delen. En dan het meisje wat elke dag dezelfde bus nam en altijd heel uitbundig was opgemaakt maar in het echt een natuurlijke schoonheid was wat ze niemand durfde te laten zien, omdat ze dacht dat ze zo mooier was door alle reacties die ze altijd kreeg van mensen. Onzekerheid over haar eigen uiterlijk toonde ze het ideaalbeeld dat mensen van haar verwachtte. Verscholen achter hun maskers. Noem het leugens, een façade of in sommige gevallen zelfs hebzucht van het perfecte plaatje willen zijn naar andere toe. Dat door internet alleen maar makkelijker gemaakt werd om je achter een masker te verschuilen.

Is het niet zo dat veel mensen eigenlijk wel iemand anders willen zijn? Hebben wat iemand anders heeft en doen wat iemand anders wel durft? Ook ik had een masker, onzichtbaar en sterk. Niemand laten zien wie ik echt was of wat ik voelde. Niet uit angst of schaamte maar uit zelfbescherming. Want is dat niet wat we allemaal doen als we een masker op zetten, onszelf beschermen? En voor wie durf jij hem op of juist af te zetten?

Kiki had me gebeld gisteravond en me uitgelegd wat er was gebeurd. Ook zij had een masker op. Haar kleurengeheel zorgde ervoor dat ze er vrolijk uit zag naar de wereld maar ze durfde vast niet veel mensen te vertellen hoe ze zich voelde. Ze had me gevraagd of ik haar wilde helpen met haar verdriet om haar geliefde Davy de papegaai die er niet meer was. Ze had voor mij even haar masker afgezet en ik wist precies was ze nodig had.

Na de les bleef ik nog even hangen en wachtte ik tot iedereen weg was.

“Julia, je was lekker bezig in mijn les. Luister je niet meer naar me?” Vroeg Rosalie streng, ik glimlachte.

“Ik heb Willemijn even geholpen met een probleem, mevrouw Montou. Ze had even mijn advies nodig.” Zei ik rustig.

“En dat moest perse in mijn les?” Rosalie zat achter haar bureau en had haar docentemasker opgezet. Ze behandelde me als haar leerling en ik liet het toe. Ik vond het wel schattig als ze in die rol kroop. Ik zag duidelijk dat ze de schijn probeerde op te houden, ze wist natuurlijk dondersgoed dat ik wel alles mee had gekregen had van haar les. En Willemijn zat anders altijd te kletsen met Ilse dus ook dat was niets anders.

“Is het pakketje nog bezorgd gisteren?” Vroeg ik belangstellend.

Ze knikte. “Dank je wel, je hebt geen slechte smaak.” Ze klonk nonchalant maar ik zag dat ze moeite moest doen om niet te glimlachen. Haar docentemasker ging even af.

“Dat is mooi. En de handboeien al geprobeerd?” Vroeg ik geamuseerd.

“Nee, ik weet niet zo goed wat ik daarmee moet eerlijk gezegd.”

“Ach misschien komt het nog eens van pas.” Ik pakte mijn stoel en zette die achterstevoren voor haar bureau neer.

“Wel eens iemand vastgebonden?” Vroeg ik haar grijnzend. Ze deed alsof ze heel druk bezig was met een stapeltje papieren voor zich.

“Nee.” Zei ze kort en met haar hand streek ze een losse pluk haar achter haar oor terug.

Ik hield haar een paar van mijn eigen handboeien voor. “Misschien handig om eens uit te proberen, voor als we Kiki straks moeten vastmaken.” Ik daagde haar uit.

Ze keek vluchtig naar de boeien die om mijn vinger hing. “Gaat dat nog door dan? Ik dacht dat ze niet wilde.”

“Ze heeft zich bedacht, ze vroeg of wij haar konden geven wat ze nodig had.”

“Aha, en wat is dat dan volgens jou?” Ze staarde naar haar papier, een samenvatting van een boek wat ze ons in delen had voorgelezen.

“Hier, bind mij maar eens vast.” Ik legde de boeien op haar samenvatting en hield mijn handen met mijn palmen naar boven in een vuist voor haar.

Ze keek me aan en ik zag dat ze het maar al te graag wilde. “Als jij dat wilt.” Zei ze luchtig schouderophalend. Ik keek dwars door haar masker heen of ze dat wilde of niet.

Ze pakte mijn pols en schoof de ene helft van de ijzeren acht met een klik vast. Ze probeerde niet voorzichtig te doen, integendeel en deed hem goed strak. Ik voelde de opwinding stromen door mijn lijf en dat kwam niet door het ijzer om mijn pols. Ik had het sleuteltje zachtjes onder mijn hand op tafel gelegd, buiten haar zicht toen ze mijn tweede pols deed: “niet te strak?” vroeg ze me zonder me aan te kijken. “Nee hoor.” Zei ik grijnzend. Dat was voor haar blijkbaar het teken om het nog wat strakker te doen. Ik voelde het koude ijzer tegen mijn warme huid, haar handen hielden de mijne vast en ze keek me aan met een fonkeling in haar ogen. Hallo prinses domina – dacht ik.

“Ik heb aan je gedacht met vingeren.” Zei ze ineens zonder schaamte. Ik was verbaasd maar liet het niet zien, mijn masker hield ik op. Ze wilde mijn handen loslaten maar ik hield ze vast.

“Prima.” Zei ik droog.

“Vind je dat niet erg?”

“Nee hoor.” Wat niets anders dan de waarheid was.

“Dus het doet je niks?”

Tuurlijk deed het me wel wat, het idee dat ze door mij was klaargekomen maakte me erg warmbloedig. Maar dat ging ik haar niet vertellen. Ik was niet iemand die loog maar wel een heks op met een masker die mensen van de wijs bracht als ik een vraag niet wilde beantwoorden.

“Wat had ik eigenlijk aan?” Vroeg ik in plaats daarvan, heimelijk. Het werkte, ze was zichtbaar even in tweestrijd of ze me dat wilde vertellen. Ik grijnsde.

“Je doktersjas.” Zei ze zo onverschillig mogelijk ze wilde op haar onderlip bijten maar bedacht zich vlug.

“Alleen mijn jas of….?”

“Nee. Je hele outfit.” Zei ze vlug. Haar wangen begonnen te kleuren en ik kon zien dat ze het moeilijk vond om haar masker op te houden.

“Fijn dat ik je inspiratie ben om je stress te ontladen.” Zei ik oprecht en welgemeend.

Ze was even stil en we keken elkaar alleen maar aan. Haar helderblauwe ogen waren blauwer dan anders en voor het eerst zag ik dat ze vrij was van paniek en stress.

“Wat gaat we eigenlijk doen met Kiki?” Vroeg ze me aanstarend zonder emotie.

“We gaan haar weer even wat kleur geven.” Zei ik rustig, haar handen voelde zweterig aan maar dat kon me niet schelen.

Ik stond op en ging op mijn knieën op de stoel zitten. Ik boog me naar voren en ik kon makkelijk over het bureau bij haar komen.

“We gaan haar even laten vergeten dat ze pijn heeft…” zei ik zachtjes bij haar oor. Haar ademhaling ging zwaar. “We gaan haar vastbinden, dat heb ik al met haar besproken…” ik duwde mijn neus in haar nek en ik voelde dat ze in mijn handen kneep. Ik liet een hand los en maakte zachtjes en voorzichtig mijn ene pols los met het sleuteltje. Terwijl ik bezig was gaf ik haar oorlelletje een kusje en beet er zachtjes in. Afleiding. Het werkte, ze kreunde iets. “En dan?” Vroeg ze zacht.

“Dan gaan we haar heel mooi maken, zoals de regenboog die ze is.” Ik kuste haar nek, wisselde van hand en maakte mijn andere pols los. “En daar kan jij me heel goed bij helpen mooie prinses. Je hoeft alleen je nieuwe jurkje aan te doen en ik zorg voor de rest.” Ik kuste haar op haar mond en mijn tong gleed naar binnen. Ze nam hem gretig aan dus ik trok iets terug om haar te bespelen. Pleasen en teasen hoorde bij het spel. Ik pakte haar handen weer vast en speelde heerlijk met haar tong terwijl ik voorzichtig de boeien om haar polsen deed. Met een zachte klik zaten ze vast maar mijn prinses had niks door, die was zachtjes aan het kreunen en hijgen. Haar hartslag in haar pols was sneller en haar gezicht was wat zweterig geworden. Ik liet het sleuteltje wat ik in mijn wang achter mijn kies had verstopt nu op haar tong vallen. “Niet doorslikken lieverd.” Zei ik schijnheilig en stond grijnzend op. Ze keek me even verlangend aan met die prachtige helderblauwe ogen van haar en voelde toen dat er iets in haar mond zat want ze bewoog haar lippen en tong. Ze tilde haar hand op om het uit haar mond te pakken en schrok iets toen ze zag dat de handboeien om haar polsen zaten. Ik liet mijn wenkbrauwen geamuseerd een keer naar boven en beneden gaan met een valse glimlach om mijn mond. Haar masker was nu een mix van: verbazing, opwinding, verrukking en een mespuntje nijd dat ze zich zo had laten misleiden.

“Ik ben en blijf een heks mooie prinses. Je zult mij nooit kunnen binden, ik ben je altijd een paar passen voor en laat me door niemand vangen.” Zei ik lacherig. Ik zette mijn stoel terug, pakte mijn tas “tot straks, ik kom je wel ophalen”, zei ik en liep met een knipoog weg. Ze keek nog steeds vol ongeloof maar ik zag de glimlach om haar mond verschijnen en zonder dat ze het doorhad omdat ze dacht dat ik al weg was, zag ik haar op haar onderlip bijten en haar ogen dicht doen, het sleuteltje in haar hand houdend.