Komkommertijd - 1

Niks te doen. De verveling was gewoon killing. Eindelijk vakantie en niks te doen... Het was net uitgegaan met m'n vriendje. Net voor de vakantie. Want hij wilde 'los' zijn als hij met zijn vrienden naar Marbella gaat... Triest figuur... Maar goed. Ik dus weer single. En dat beviel me niet. Ik had ook nog geen plannen verder voor deze zomer. Beetje afspreken met vriendinnen misschien, m'n stieffamilie ontwijken en beetje lui wezen. Dat klonk best goed. Dus nu zat ik op de bank, met mijn knieën hoog opgetrokken, turend naar mijn telefoon en ging zoals zo vaak alle socials af. Toch even gluren naar m'n ex of hij al een nieuw sletje had gescoord... Het zat me meer dwars dan ik zou toegeven, maar goed. Niks meer aan te doen. Voor mij was het blijkbaar meer waard dan voor hem. C'est la vie. Helaas ook mijn leven. Er was ook maar weinig wat me kon afleiden, dus dat maakte het wel lastig. Gewoon jammer. En niks te doen. Het was best wel lekker weer buiten, maar ik zat liever binnen. Ik zou even kunnen gaan zwemmen in de tuin, maar liever niet alleen. Mijn stiefbroertje en zijn lijpe vrienden vonden het leuk mij lastig te vallen, mij te laten schrikken. Gewoon irritant. Al had ik ze nog niet gezien vandaag. Hem helemaal niet. Robin was zijn naam. Raar ventje. Hebben nooit een band gehad. Niet de persoon die ik wilde zien. Al leek hij wel de persoon te zijn die voor wat afleiding ging zorgen. Ik kwam net nog langs zijn Insta. Hij is gek op wielrennen en gaat elke dag wel. En dan et hij foto's van zijn ritjes en zijn fiets online. Ik geef het niet eens een like. Ik vind hem een sukkel en moet er maar mee dealen. Maar zo min mogelijk als het aan mij ligt. Ik lag nog op de bank toen hij thuiskwam, alleen gelukkig. Dan liep hij super ongemakkelijk langs me heen. Altijd alsof hij wat te verbergen had. Het was vaak ongemakkelijk. Ik ben drie jaar ouder en weet dat hij stiekem naar me kijkt. Best walgelijk... Maar ik verveelde me en wilde hem pesten.

'Als je zo doorgaat, blijft er niks meer van je over.' sneerde ik hem na zonder hem aan te kijken. Robin was lang en mager. Leek wel steeds magerder te worden. Geloof dat hij prof wilde worden, maar dat zit er denk ik niet in. Robin liep voorbij en stopte na mijn woorden. Hij leek wel te schrikken. Hij zei niks. Hij keek niet eens om. Was hij boos? Ik viel hem wel vaker lastig op deze manier. Maar dat was nooit problematisch. Althans, dat dacht ik. 'Hallo? Hoor je me?' ging ik dan ook door. Toen keek hij wel om. Hij keek moeilijk.

'Vind je me mager?' vroeg hij me onzeker. 'Voel me juist...'

'Nee. Dik? Nee, je bent een spriet.' lachte ik hem eerder uit, al wist ik wel dat ik iets gevoeliger had kunnen zijn. 'Je ziet er niet uit man in zo'n pak.' deed ik er nog een schepje bovenop. Toen liep hij snel wel. Misschien denk je dat ik een kutwijf ben. Dat ben ik niet. Ik ben Ciara. En dat was mijn stiefbroertje Robin, die de laatste tijd gewoon te veel naar mij kijkt en staart. En dat kon niet. Daarom doe ik zo. Maar als ik heel eerlijk ben, doe ik dit las sinds het uit is met mijn vriendje. Want ik heb hem ook wel eens bekeken. Elke keer als Robin in z'n fietspakje naar beneden komt, trekt het mijn blik. Want lang als hij is, lijkt hij ook daar beneden te zijn. En zijn strakke broekje weet daar nauwelijks raad mee. Dus omdat soort gedachtes maar te weren, doe ik extra onaardig tegen hem. De situatie is al vervelend genoeg, namelijk.

Ondertussen woonde ik alweer 11 jaar samen met hem en moest ik hem wel mijn kleine broertje noemen. Dat deed ik dus liever niet. Hij is niet onaardig, maar wel irritant. Zeker vroeger. En daarnaast een herinnering aan het vreemdgaan van mijn eigen ouders. Mijn moeder ging vreemd met zijn vader. En nu zit ik hier. Ik kon wel kiezen tussen mijn moeder en vader, maar mijn vader besloot al snel een nieuw bestaan op te willen bouwen in Noorwegen en zit sindsdien daar. Ik zie hem nog maar twee keer per jaar. De ene keer komt hij hierheen, de andere keer ga ik daar op bezoek. Hij heeft een nieuw gezin gesticht, wat ik hem ook gun, maar voor hem ben ik misschien ook nog wel een herinnering aan die hele affaire. Ik weet wel dat hij van me houdt, maar zo voelt het nu eenmaal. Ik had misschien maar mee moeten gaan, maar dat durfde ik toen niet. Ik en m'n moeder trokken in bij deze vreemde man en zijn sullige zoontje. Ik was toen negen en hij zes. Nu ben ik twintig en hij dus zeventien. Niet echt het kleine broertje meer, lang als hij is. De verhoudingen zijn door de jaren ook wel anders komen te liggen, maar in mijn ogen had ik nu alleen nog maar redenen om hem niet te mogen, zoals hij soms naar mij zat te loeren. Ik had het voor de rest niet slecht, hoor. We kwamen in een Vinex wijk te wonen en hadden zelfs een zwembad in de tuin. Het was een stukje wijk wat ooit een polder was. De buren hadden nog een oude veeschuur in hun tuin staan. Zo groot waren de percelen hier. Het was prima hier. Ik had hier genoeg ruimte om enkel en alleen mijzelf dwars te zitten na de scheiding van mijn ouders en al met al ben ik er best goed uitgekomen. Al ben ik verre van perfect, natuurlijk. Ik studeerde op de hogeschool, had aardig wat vriendinnen die zelden tot nooit vervelend waren, en woonde dus in klein paradijsje. Als ik tijd over had, zoals nu in de zomer, deed ik liever niks. Ik vond het lekker om lui te zijn, al ging ik wel regelmatig naar de sportschool. Dat was vooral om gezien te worden, en deed ik vaker sinds mijn eigen relatiebreuk. Mijn moeder en zijn vader deden bijna niks anders dan werken. Dus ik was negen van de tien keer alleen thuis. Alleen dat irritante stiefbroertje dan wat af en toe voorbij kwam gelopen, maar praten deden we nooit. Hij ging zijn examenjaar in van het vwo. En hij hield van wielrennen. Echt heel erg veel. En meer wist ik niet over hem. Meer wilde ik niet weten. Al was er dus wel een vermoeden dat hij het een en ander van formaat bij zich droeg. Maar was dat iets wat ik over hem wilde weten? Nee, dus. Liever niet, nee.

En blijkbaar toch ook wel. Ik was niet vies van seks. Ik zou mezelf zeker een slet noemen, maar kon er wel van genieten. Ik stelde me ook graag dienstbaar op. Waarom weet ik niet. Echter dacht ik niet dat ik seks zo leuk en spannend zou vinden dat zelfs mijn stiefbroertje me kon opwinden... Niet dat ik echt opgewonden van hem raakte, laat staan aantrekkelijk vond. Zo zat het niet. Maar... Die bobbel in zijn strakke fietsbroekje sprak toch behoorlijk tot de verbeelding. Niet dat ik hem dan meteen wilde, maar ik moest toch toegeven dat ik iets nieuwsgierig was geworden. Zeker omdat hij voor de rest zo'n sul was. Ik wist echter niet dat ik de enige was waarbij hij sinds kort een indruk achterliet. Onze buren, die met de grote schuur in de tuin, hadden een dochter. Cindy was haar naam. En één van m'n beste vriendinnen. Zij was het lichtpuntje toen ik hier kwam wonen en al heel snel hadden we een innige band. We waren ook even oud en gingen naar dezelfde school en zaten bij elkaar in de klas. We moesten wel vriendinnen worden. En dat werden we dan ook tot de dag van vandaag. Nu zaten we niet meer in dezelfde klas. Ook zij studeerde. Ook zij zat meer thuis dan op school. En sinds het uit was, zag ik haar weer iets meer. Iets wat ze me overigens wel een beetje kwalijk nam. Begrijpelijk, maar ook van mijn kant was het logisch dat ik minder tijd had voor haar. Maar nu was dat dus anders. We zagen elkaar weer meer en waren weer met zo close als eerder. Zo close dat ze nu wel een geheimpje durfde te vertellen. En dat had alles te maken met Robin en zijn vermoedelijke aanzienlijk grote apparaat.

Het was een warme avond en ik zat bij Cindy op haar kamer. Altijd een beetje spannend. Zij was iets zachter dan ik, en ook iets knuffeliger. Ook tegen haar kon ik soms best een pestkop zijn, maar dat had hiermee te maken. Nu ook. We zaten op haar bed en keken naar ons jaarboek van ons examenjaar en verzonnen verhalen bij de mensen waar we geen contact meer mee hadden. Op zich niet gek. Alleen gaf Cindy aan op een gegeven moment wat moe te zijn en begon ze op me te leunen. Ook niet gek. Deed ze wel vaker. Ze lag tussen m'n benen met haar rug tegen me aan en het boek voor haar. Niks geks aan. Gewoon twee vriendinnen. En zolang ik deed zoals ik deed, bleef dat ook zo. Cindy wist niet dat dit soms meer met me deed dan misschien eigenlijk mocht... Ja, ach ja. We keken naar jongens die we leuk vonden. Cindy heeft wel eens een vriendje gehad, maar was ook alweer een tijd single. Ik vond haar veel knapper dan ik, en begreep daar niks van. Goed, ze was wat tam in haar doen en laten, maar zag eruit als een model. Dat deden we soms ook om wat te verdienen. Zij wat serieuzer dan ik. Zij had al eens op een catwalk gestaan. Ze was mager en oogde lang daardoor. Vergelijken met mij had ze ook langere ledematen. Zet je haar naast Robin, was ze niet zo lang meer. Mooi, donker haar, golvend en glanzend. En wat ruwe wenkbrauwen. Daar scoorde ze juist punten mee. Ikzelf mocht er ook wel wezen. Maar de catwalk zat er voor mij niet in. Ik werd wel eens gevraagd als pitpoes. Dat had ik nu vijf keer gedaan in totaal. Ook ik was wel slank, maar anders. Ik had daarnaast ook mooie rondingen, waar die bij Cindy ontbraken. Overigens leverde dat mij meer aandacht op. Ik zorgde er wel voor dat ik een mooi strak lichaam had, en dat mijn borsten dan net iets groter waren, was vaak genoeg om de aandacht van de jongens voor me op te eisen. Daar schaam ik me ook niet voor. Flirten was leuk en verder onschuldig als je het mij vraagt. Ik hoef me nu niet meer te verantwoorden. Ik denk dat veel jongens uit ons jaarboek nu een moord voor ons zouden doen. Anders ik wel voor Cindy... Maar dit ging niet om haar.nwe hoorden wat gerommel en het gepiep van fietsremmen. Haar raam stond open en zo hoorden we Robin die thuiskwam van weer een stuk wielrennen.

'Over jongens gesproken...' begon ze toen opeens terwijl we beiden uit het raam hingen. Er liep een zanderig paadje tussen de twee erven en daar moest Robin zijn fiets doorheen trekken. Achter in onze tuin had hij zijn eigen klushokje. Een oud schuurtje waar hij aan z'n fiets sleutelde en zich vaak ook afzonderde.

'Wat? Robin? Ben je gek of zo?' liet ik me nog uit.

'Nee, joh. Maak je geen zorgen. Vraag me alleen af hoe jij dat doet?' keek ze me ondeugend aan.

'Wat?' stelde ik alleen plat en voelde me nu al betrapt.

'Hoor je hem nooit?' vroeg ze me daarna.

'Uh, nee. Als hij thuiskomt, bedoel je?' vroeg ik nog onwetende. Cindy begon te lachen.

'Je weet het niet, he? Dacht ik al. En misschien maar beter ook.' zei ze nu.

'Wat dan?' werd ik nu wel nieuwsgierig.

'Nou laten we zeggen dat jouw kleine broertje niet meer zo klein is.' giechelde ze stil. Ze vond Robin altijd al schattig, maar deze interesse zag ik niet aankomen.

'Doe normaal.' maakte ik haar dan ook voor gek uit. 'Iedere jongen in zo'n broekje...'

'Dus je weet het wel.' onderbrak ze me.

'Ja, nou en?' wilde ik stoïcijns blijven, al voelde ik dat mijn wangen kleur kregen. Maar die van haar ook. Zaten we nou serieus over de bobbel in de broek van mijn broertje te glunderen??? Dat kon toch niet.

'Ik betrap mezelf er nu al op dat ik er soms naar kijk als hij voorbijloopt? Ik weet dat hij je stiefbroer is, maar geef toe dat het op z'n mint interessant is.' wilde ze van me horen, al wist ik nog niet waarom.

'Het zal wel meevallen.' zei ik nog. 'Wist niet dat dit je zo bezighield, zeg.' probeerde ik haar nu weg te zetten als te nieuwsgierig.

‘Nee, doet het ook niet.’ probeerde ze het nog te ontkennen. ‘Maar geef toe. Het is…’ Ik wist natuurlijk wat ze bedoelde, ook al maakte ze die zin niet af. Maar ik ging het niet toegeven. Doe normaal.

‘Nee.’ zei ik dan ook. ‘Kijk maar wat je wil, maar ik doe dat niet.’ hield ik vol. Daar leek ik haar toch mee te verassen en ze keek me wat beteuterd aan.

‘Ook niet als je hem hoort?’ vroeg ze weer.

‘Als ik hem hoor lopen, bedoel je?’ Deze keer hingen we dan wel uit het raam, maar niet perse om naar zijn bobbel te kijken. Die was niet zichtbaar vanaf hier.

‘Nee… Als hij… Je weet wel…’ werd ze nu wel heel klein. Want ze kwam erachter dat ze meer wist, hoorde en had gezien dan ik. En daar schrokken we beiden van.

‘Wat?!’ schrok ik oprecht. ‘Kijk jij naar hem als hij…’ durfde ook ik het niet te uit te spreken. Ik wist niet eens dat hij dat deed, maar gek vond ik het niet. Dat deden alle jongens, toch.

‘Nee, niet echt. Ik bedoel…’ Ja, wat bedoelde ze nou? ‘Het was niet m’n bedoeling. Het ging per ongeluk. Hij weet het niet.’ probeerde ze uit te te leggen, maar riep ze meer vragen op.

‘Wat heb je gedaan?’ wilde ik nu wel weten. Het bleef toch m’n stiefbroertje.

‘Nee, je snapt het niet. Wacht, ik laat het je zien. Maar je moet stil zijn.’ wilde ze een stap verder gaan, al leek ze dat niet te beseffen. ‘Echt stil zijn.’ zei ze me nog, en zowaar knikte ik zwijgend toe en verlieten we haar kamer en liepen we even later haar achtertuin door, bijna helemaal naar achteren.

Hier was het zandpaadje al opgehouden en kon je links de tuin van Cindy in of rechts de onze. Een schutting scheidde beide stukjes land, beginnende met het schuurtje van Robin. Daar kwam licht door de kieren heen, al was het niet veel. Wij stonden daar en ze wees me nog een keer met een vinger voor haar mond stil te zijn. Ik hoorde nog niks. Een briesje raasde zachtjes voorbij en het was al goed donker aan het worden. Wij werden niet gezien, in ieder geval.

‘Laatst liep ik hier gewoon even van en naar het water.’ begon ze fluisterend. ‘En toen hoorde ik hem… zwoegen.’ noemde ze het. ‘Ik wilde bijna aankloppen of alles wel goed ging, maar toen zag ik het al.’ Ze nam me dichter naar de plek des onheils. Ik wist al lang wat ze gezien had, en was daar zelfs wat jaloers op. ‘Aan onze kant zit een groot gat in het hout. Toen ik dacht wat er gaande was, besloot ik maar te kijken. Ik heb natuurlijk niet meer geklopt.’ deed ze bijna of het normaal is. ‘En nu kom ik af en toe kijken…’ gaf ze wel schuldbewust toe, en daar schrok ik nog het meest van.

‘Wat dan?!’ fluisterde ik fel.

‘Ja, kijk dan gewoon. Hij doet dit altijd als hij terugkomt van het fietsen.’ brieste ze stil terug. We stonden naast het hout en er zat inderdaad een flink gat in de muur, ongeveer ter grootte van een grote fles, of zoiets. Er stond een pallet voor, maar daar konden wij zo langs kijken. Ik denk niet eens dat hij weet dat hier dit gat zat. Hij wist in ieder geval niet dat ik er nu doorheen keek, en dat Cindy dit al een aantal keer gedaan had… Anders deed hij niet wat hij nu deed… Mijn mond viel open. Ik kon zijn fiets zien die tegen zijn werkbank aanstond. Daarvoor stond een oude bureaustoel en daar zat hij in. En onze kan op gericht nog wel. Het strakke broekje zag ik ook. Die lag op de grond… En in zijn hand… Twijfels die ik nog had, waren nu meteen verdwenen. Hij leek niet alleen groot, hij was ook echt heel groot. Bizar groot zelfs. Ik wist gewoon niet wat ik zag. En wat hij ermee deed… Ook ik hoorde hem nu zwoegen. Maar wel pas nadat ik hier doorheen keek. Ik twijfelde of Cindy’s verhaal wel helemaal klopte, maar dat maakte nu even niet uit. Robin zat daar te masturberen. En ik zag het zo voor m’n ogen gebeuren. En zijn penis was gewoon echt enorm. Echt niet normaal groot. Lang en dik. Ik had nog nooit zoiets gezien. Puffend met een vertrokken gezicht, ging hij ook gewoon door en hij had niks door. Cindy trok aan mijn schouders en totaal in shock liet ik me achterover trekken en zag ik haar mijn plekje innemen.

‘Niet normaal…’ fluisterde ik nog, bijna hijgend. Ik had het warme n mijn hoofd tolde. Wat gebeurde hier? Ik keek naar Cindy die minstens zo opgewonden mijn plekje had ingenomen en hoe zij rustig door dat gat keek naar mijn stiefbroertje die zijn enorme apparaat aan het aftrekken was alsof er niks aan de hand was. Blijkbaar had ze dit al vaker gedaan, dus. Achter beiden had ik het nooit gezocht. Ik zag in hem geen viezerik, en in haar net zo min. Zij was hier toch veel te goed en te keurig voor.

‘Oh, hij gaat komen, denk ik.’ fluisterde ze nu toch echt mijn kant op, en ze stak haar hand uit. Die pakte ik, en een paar tellen later keken we beiden met één oog elk door dat gat en zagen we hem schokken en puffen en liet hij ons zien hoeveel zaad hij wel niet kwijtwilde. Dit zaad schoot door de lucht in dikke klodders wat op zijn benen landde, maar ook op zijn hand en de lul zelf. Zweet droop van zijn voorhoofd. Zijn ballen vielen mij nu pas op, die stevig aan het pompen waren en al met al was het hele apparaat indrukwekkend, met deze climax van hem als absolute hoogtepunt. Echt niet normaal. En wat het nog absurder maakte, was dat dit dus mijn stiefbroertje was en dat ik daarnaar liep te gluren met mijn beste vriendin. En schaamte was ver te zoeken op dit moment. We zagen hem een handdoek pakken om zich schoon te maken, en hoe zich vervolgens uitkleedde. Helemaal naakt stond hij daar even vol in beeld, met dat ding in volle glorie die nu wel wat kracht verloor, maar nog steeds groter bleef dan ik ooit gezien had. En zijn lichaam was ook mooi. Bezweet eng gespierd. Robin was inderdaad niet meer dat kleine broertje… Nu zag ik dat pas. Iets wat Cindy al eerder had gezien…

Met rode hoofden renden we terug en eenmaal binnen schoten we in de lach van de spanning en de absurditeit.

‘Zei het toch.’ wilde ze een punt maken, al wist ik echt niet welke.

‘What the fuck…’ wist ik alleen te verzinnen. Deze kant van Robin had ik nog niet eerder gezien, en ik vroeg me af of ik dit wel had moeten willen zien. Het hield ons nog even bezig. Die avond nog, en de volgende dag ook. Toen was Cindy tussen de middag bij mij en ze zou blijven eten. Robin werd uitvoerig besproken en toen we in de keuken wat te snaaien wilde halen, ging ik toch de mist in. Zij zat aan de keukentafel en ik wilde net wat groenten en fruit pakken uit de koelkast voor een gezonde salade. Ja… En toen viel mijn oog op de komkommer in de groentela. Ik schoot al in de lach. En ik hoorde niet dat Cindy juist stilviel. Ik dacht door er een grap over te maken, haar te laten zien dat het mij ook weer niet zo dwars zat, of bezighield. Dus pakte ik die komkommer. Want qua formaat kwam dit aardig in de buurt. We hadden net al even gediscussieerd waarmee we hem konden vergelijken. De komkommer was niet in ons opgekomen. Maar nu dacht ik aan niks anders meer. Hij was echt zo lang en zo dik. Niet overdreven. Niet eens een beetje. Dus ik pak dat ding met één hand vast en hou hem voor me terwijl ik de deur sluit en me naar Cindy toe draai.

‘Hey, wie ben ik?!’ lachte ik al en deed net alsof ik mezelf aftrok, met de komkommer als apparaat. Heel plat en iets wat ik anders nooit zou doen, natuurlijk. Maar ik dacht er maar beter een grap van te kunnen maken… Had ik het maar niet gedaan. Want wat ik niet doorhad, was dat in die paar seconden dat ik dit verzon en uitvoer, Robin was binnengestapt. Hij had vakantie en was ook nu weer wezen fietsen. Of wilde hij nog gaan fietsen. Dat kon ook. Ik wist het niet. Want hij zag mij staan met die komkommer voor me, en hij wist wel wie ik moest voorstellen. Cindy keek weg in afgrijzen en het kwaad was toen al geschied. Hij zei niks. Hij keek naar mij, naar mijn sprakeloze gezicht en naar de komkommer die ik toen zelfs liet vallen. Zijn gezicht trok wit weg, en ik wist meteen dat hij wist dat ik hem bedoelde, en dat wij hem dus hadden gezien in zijn daad… Ongemakkelijker kon gewoon niet. En of hij nu terugkwam, of juist nog weg wilde, maakte niet meer uit. Hij leek wel boos, teleurgesteld, geschrokken en verdrietig tegelijkertijd. Maar hij zei geen woord. Stil verdween hij naar de gang en konden we hem de trap op horen lopen.

‘Dat was kut van je.’ verweet Cindy me gelijk alsof ik de enige was die schuld had aan deze bizarre situatie.

‘Denk dat jij niet meer hoef te gaan kijken…’ sneerde ik dan ook terug. Haar pleziertje was ook verleden tijd nu. Maar dat maakte natuurlijk niet uit. Robin was een sukkel en een loser. Dat hij groot geschapen was, veranderde daar niks aan. Maar toch voelde ik me rot. Ik had hem belachelijk gemaakt. Zo moest het voor hem voelen. En ik kon me net genoeg inleven om te begrijpen wat dat met hem moest doen. Ik, zijn stiefzus, maakte zijn piemel belachelijk. Dat kon nooit goed vallen, naast het feit dat hij nu dus ook weet wat hij daar mee deed…