De Vriendengroep - 4

Pas in de avond, kwam de rest. Ondertussen waren we allemaal wat teut, en hadden we een nieuwe toko aangedaan. Brugge was niet perse een stad voor jeugd als deze, die toch wel van uitgaan hielde. Het kon wel. Maar stappen was hier toch iets anders. Des al niet te min hadden ze een restaurant gevonden waar wel voornamelijk jeugd zat, lawaaierig en aanwezig. Maar dat waren wij ook. Het was er krap. We kregen een lange tafel in de hoek. Het was er ook een beetje donker. Maar tot die tijd stonden we aan een barretje te wachten op de rest. De eersten die ons vergezelden, waren Maja en haar vriend Pawel. Er kon weer een bingovakje afgekruist worden. Dit waren Polen. Aan Maja hoorde je of zag je het niet meteen. Mooie meid, een brunette met donkere ogen en een tenger lijf. Pawel was echt zo’n bouwvakker. Dat was hij ook. Een lange slungel die wat voorover gebogen liep. Hij was goedlachs, en niet perse aanwezig, maar trok toch de aandacht. Hij sprak heel gebrekkig Nederlands, wat niet gaf. We begrepen elkaar al snel. Maja had hem verteld dat de vriend van haar vriendin Elise in de alcohol zat. Dus was ik zijn beste vriend. Hij en ik zaten ook een beetje in hetzelfde schuitje als aanhang. Ik merkte dat ze hem vreemd vonden. Daar leek hij niks van aan te trekken. Maja was een lieve meid, en helemaal verliefd op hem. Dat zag je aan alles. Dit stel was een leuke toevoeging aan de groep.
-
Er ontbraken er nog een paar, maar die zouden nog later komen. Ik vond het allemaal best. Ik had nu al moeite met het onthouden van de name. Al lukte het wel aardig. We gingen aan tafel en ik kwam aan de kant van de muur te zitten met Elise naast me. Alles leek weer in orde. Dan weer wel. Dan weer niet. Het bleef een lastige situatie op de een of andere manier. Maar ik moest ook vaak terugdenken aan eerder vandaag in de badkamer. Zo kon ze ook zijn. En het weekend was nog maar net begonnen. Pawel zat tegenover me en was eigenlijk de hele tijd mijn gesprekspartner. We raakten niet uitgepraat. Vooral omdat we elkaar alles drie tot vijf keer moest vertellen omdat we elkaar niet goed konden verstaan. Maakte niks ui. Dat was wel leuk. Aan mijn linkerzijde, en op de hoek aan die kant, kwam Sophia te zitten. Dat was denk ik niet helemaal de bedoeling, want die stond nogal graag in het middelpunt van de aandacht. Maar ze luisterde mee met mij en Pawel. Tegenover haar was nu nog een leeg stoeltje. Tegenover Elise zat Maja. Die leken het ook erg goed met elkaar te kunnen vinden. Maja was qua karakter wel een beetje hetzelfde. Een beetje wat rustiger. Niet zoals Sophia, zal ik maar zeggen. Op een gegeven moment raken ik en zij steeds meer aan de praat. Eerst nog wat oppervlakkiger, maar al snel vragen we over en weer het een en ander aan elkaar. Ik vroeg naar haar studie en haar leven op kamers in Rotterdam, zij hoe het was om samen met Elise te wonen op Ameland en dat ze daar zelfs wel wat jaloers op was. Op de rust daar, dacht ik dat ze bedoelde. Maar zo nu en dan lachte ze verleidelijk. Haar ogen waren beeldschoon, en fonkelden naar me. En ik had echt moeite niet haar bloesje in te kijken. Ze had een prominente voorgevel. Niet eens veel groter als Elise, maar wel aanzienlijk meer aanwezig door het shirtje met de lage hals en de push-up bh die duidelijk en goed haar werk deed. Ik geloof niet dat de rest dit doorhad. We zaten in een hoekje. Elise leek het ook niet door te hebben. Even had ik het gezellig zonder haar, en dat met een andere mooie meid. Daar voelde ik schuldig om. En zo nu en dan probeerde ik wel weer m’n aandacht op Elise te leggen. Maar die was ook gezellig met de rest bezig. Vroeg of laat wist Sophia toch weer mijn aandacht te trekken. Zat ze met haar telefoon voor haar neus en liet ze me wat foto’s zien. Foto’s van haarzelf, tijdens het stappen en op vakantie. Ze was naar Albufeira geweest. Lekker veel foto’s. Vooral van haarzelf. En dan stond er wel iets op de achtergrond, of niet, maar het ging toch vooral om haar. En ik probeerde dan nog wel te vragen waar ze dan precies was, maar zag ook vooral haar. In allerlei heerlijke outfits die haar ongelofelijke lichaam op de meest geweldige manieren toonden. En daar kreeg ik het toch warm van. Ze deed wel net alsof het niet daar om ging, maar ze zag me kijken. En dat vond ze niet erg. Heel fout dit. En erg onverwacht. Misschien zag Elise het wel, en kon het haar niks schelen. Ze was ook nu weer wat afstandelijk.
-
Gelukkig kwam de rest niet veel later, en ging alle aandacht naar hen uit. En pak je bingokaart er maar weer bij. Hila kwam als eerste binnen. Over hadden ze flink geroddeld. Nu natuurlijk niet meer. Een interessante blondine. Een Marokkaanse blondine. Netjes in een broekpak. Ik kende haar nog niet zo goed. Ze kwam wel een hand geven, en dacht dat ik helemaal nieuw was. Dat zei eigenlijk wel genoeg. Elise vond dit maar gek. Iedereen eigenlijk. Ik had haar al eerder gezien, maar zo deed ze niet. Heel vreemd. Maar ze leek ook erg druk. Dat had ik gehoord. Het zal wel. Een kwartiertje later kwamen de laatste twee binnen. Mussa en Kamila. Geen stel. Maar ze waren wel samen hier naartoe gekomen. Mussa was die kickbokser. Een enorme vent. Donker zwarte huidskleur. Een echte Afrikaan. Maar dan wel één die netjes Nederlands sprak. Een echte Nederlander dus. Maar dan even iets anders. Een indrukwekkend figuur, en hij kwam tegenover Sophia te zitten, maar probeerde vooral met mij en Elise te kletsen. Hele aardige gast wel. Maar een beetje intimiderend. En Kamila was weer een plaatje apart. Die was gewoon blank. Bijna wit zelfs. En met lang, rood haar. Dat was stiekem wel iets wat ik erg mooi vond. Ik heb altijd een zwak gehad voor roodharige. En zeker als ze er zo uitzien zoals zij. Echt een plaatje. Zij klikte dan weer erg goed met Sophia, maar zat nu aan de andere kant van de tafel. Het was een bond gezelschap en iedereen sprong er op zijn eigen manier uit, sommigen wat meer dan anderen. Kamila reisde de wereld rond. Dat had ik al gehoord. Dat deed ze al een tijdje. Net als Sophia erg bezig met haar telefoon, daar waar ze geld mee verdienden. Jeff was niet de enige die het goed voor elkaar had. Kamila was een heuze Instagram beroemdheid, al deed ik daar zelf niet aan. Maar zij gebruikte dat platform om geld op te halen, daarmee te reizen, en daar verslag van te doen en meer geld op te halen. Ik had wel eens wat van haar gezien. Net als Sophia zette zij zichzelf altijd op foto of film als ze ergens was, en ik denk dat vooral daar haar donaties door gegenereerd werden. Ze was beeldschoon. Een eenvoudige optelsom. En zo was de groep compleet. We waren met dertien nu. Nogal een groep.
-
Het eten was goed. De drank vloeide rijkelijk. En het gezelschap was goed genoeg. De vrouwen waren zo mooi. We deden nog een drankje aan de bar en ik wist eigenlijk niet zo goed waar ik nog moest kijken. Elise bleef wat minder aan m’n zij staan, en ik hield haar wel in de gaten, zonder me zorgen te maken. De rest wilde nog wel gaan stappen. Dat was niet aan iedereen besteed. Ook niet aan ons. Een drankje doen was prima. Maar echt stappen was niks voor ons. Elise zelf stelde voor dat we samen nog even door de stad zouden wandelen. Daar keek ik nu wel erg naar uit. Frisse lucht en ouder straatjes om langzaam met mijn lief doorheen te struinen. Dat was pas genieten. En zo deden we dat dan ook. Ik was wat aangeschoten, maar zeker niet dronken. Elise was amper onder invloed. Die dronk nooit heel veel, meestal niks. Het was rond een uur of tien toen we wel richting het huis terug gingen. Ze hadden er wat lacherig en vaag over gedaan. Maar er was ons verteld dat er nog een activiteit gepland stond later die avond. Ik kon niet verzinnen was. Het was vast iets typisch student. Elise leek het wel te weten, maar hield er verder haar mond over. En ik vergat het dan ook snel. Ik verwachtte een feestje in dat landhuis. Dat zou wel chill zijn.
-
Maar hoe dichterbij we kwamen, hoe zenuwachtiger Elise werd. En dat viel me nogal op. En natuurlijk niet voor het eerst dit weekend. Ik vroeg me toch af wat er nou aan de hand was. En nu we alleen waren, wilde ze het misschien wel vertellen. Dus vroeg ik het haar ook, terwijl we bij een steegje bleven staan. Ze keek me doods aan. Met een vleugje wanhoop. Hier werd ik gek van. Ik wist eigenlijk al de hele tijd dat er iets was wat ze me niet vertelde. En het had met dit weekend te maken. Maar wat, wist ik echt niet. Ik kon niks verzinnen wat zij voor mij zou achterhouden. Maar toen ik aandrong dat ik nu gewoon wilde weten wat er aan de hand was, maakte ik het alleen maar erger. Ze begon hard en snel te ademen.
‘Ik wil gewoon naar huis.’ jammerde ze opeens, totaal uit het niets.
‘Naar huis?!’ reageerde ik verrast. ‘Want?’ vroeg ik haar weer wat er was en waarom ze dit dan opeens wilde, in plaats van mij gewoon te vertellen wat er is. ‘Sinds wanneer kan je dit soort dingen niet meer vertellen?’ Ik was het een beetje vergeten deze dag, doordat ons gezelschap de situatie wellicht wel wat verbloemd had. En ook door wat zij gedaan had eerder. Maar nu waren we weer op dit punt beland, en wilde ik gewoon antwoorden. Ik stuurde op een confrontatie af. Nu wilde ik het gewoon weten. Het had alles met dit weekend te maken. Met haar vrienden. En ik haatte het dat ik niet zag wat er speelde. Want ik had het idee dat er veel meer speelde. Schaamde ze zich voor mij? Of… Of was er iets met één van die andere jongens aan de hand? Er waren momenten geweest vandaag dat ik wat vermoedens kreeg. Iets wat ik nooit van haar zou verwachten. Maar ook ik was wat radeloos aan het worden. Toen ik opperde of ze misschien vreemdging, maakte ik het alleen maar erger. Dit was een dag van ups en downs. Maar dit moment was een absolute down.
-
Maar het zorgde er wel voor dat ze wel moest vertellen wat er was. Want ik maakte het erger dan het blijkbaar was.
‘Het is eigenlijk niks.’ zei ze toen. Maar dat geloofde ik niet. Want waarom deed ze dan zo. ‘Het is gewoon stom. En we hadden niet moeten komen.’ maakte ze het dan toch weer serieus.
‘Vertel nou gewoon wat er is.’ zei ik wat rustiger, maar drong weer aan. Want ze draaide eromheen. Toen zuchtte ze en liet ze haar schouders hangen. Ze moest wel. En ze wist het.
‘Okay.’ zei ze zachtjes. ‘Maar laat me dan ook even.’ Ik moest haar nu wel de kans geven het me te vertellen. Al was ik bang voor wat ik zou gaan horen. ‘Het begon drie jaar geleden. Op het examenfeestje van Kamila bij haar thuis.’ begon ze toen. Het viel haar nu al zwaar. Ik had geen idee waar dit naartoe ging. ‘Het was gewoon stom. Maar ook leuk. En we hebben altijd gezegd dat we ooit nog eens zouden doen. Daarom zijn we nu hier.’ zei ze zonder echt te zeggen waarom we nu hier waren. Ik keek haar verward aan en schudde met m’n hoofd.
‘Waarvoor zijn we hier?’ vroeg ik door. En weer zuchtte ze dan ontmoedigd.
‘We… We hebben toen een spelletje gedaan. Flesjedraaien.’ verklapte ze toen uiteindelijk. ‘En dat was gewoon zo leuk.’ zei ze nog een keer.
‘Flesjedraaien? Als in…’ Ja, als in dat wat ik dacht. Ze knikte. ‘Dat je een fels draait en waar die naar wijst, is de persoon die je moet gaan zoenen, toch?’ vroeg ik alsnog voor de duidelijkheid. Ze keek nog moeilijker, en knikte weer. Dit zag ik niet aankomen en het duurde even voordat ik het verwerkt had. Was dit alles, dacht ik eerst? En toen begon ik te verzinnen dat het wel raar is om voor zoiets af te spreken met een hele groep. Zeker met aanhang die er toen niet bij was. Aanhang bleek ook optioneel te zijn, zei ze me toen. Ze had dus ook zonder mij kunnen gaan. Maar dat had ze niet gedaan. Dat vond ik nog enige troost. Al vergat ik die troost snel weer. Want ze vertelde dus dat ze met een paar van die jongens had staan zoenen, misschien wel allemaal? Jeff, Joey en Mussa? Dat veranderde wel het een en ander. Maar op zich ook weer niet iets om zo zenuwachtig over te doen. En dit was dus ook de activiteit die voor vanavond gepland stond. Gek, vond ik dat. Niet iets voor haar of mij. Niet iets voor ons.
‘Ben je niet boos?’ vroeg ze me. Ik dacht van niet. Maar zoals ze keek, begon ik het me te realiseren. Zij en ik hadden toen al verkering. Daar ging dit over. Daar deed ze heel de tijd al zo moeilijk over, bedacht ik me nu. En het werd me dan ook duidelijk.
‘Niet netjes van je.’ zei ik haar alleen. Ik was een watje. Ik had wel boos moeten worden, maar ze was me teveel waard. Iemand zoals zij krijg ik nooit meer, dacht ik nog. Ze krabbelde zich achter haar hoofd en hield haar afstand. Maar ik wilde er ook niet meer van maken dan het was. En als ik haar zo zag, wilde ze het helemaal niet herhalen vanavond. Dus ging ik er ook niet vanuit dat dat zou gaan gebeuren. Niet met ons, in ieder geval. Het bleef een raar verhaal. En zelfs toen we terugliepen naar het huis, was het nog niet helemaal geland. Alleen had ze me nog niet verteld dat het niet bij zoenen bleef… Wat een ellende.
-