De Vriendengroep - 5

We waren wat bedaard. Toch leek niet alles goed te komen. Dat as nog maar de vraag. Ze had gelogen en me bedrogen. Hoe je het ook wendt of keert. En dat wist zij ook wel. Ze had net zo lang gewacht totdat ze het wel moest vertellen. En ik begreep dat de rest hier ook aan meedeed. Het was duidelijk dat iedereen ervan afwist, behalve ik. Iedereen wist wat er nog op de planning stond, en wat er dus al gebeurd was, drie jaar geleden. Ik voelde me een sul. Elise zei geen woord. Ook niet toen we binnen waren, en het grootste deel van de groep ook al terug was, en wat verspreid op de eerste verdieping hing. Ik wist niet waar ik moest kijken, of naar wie. Er was maar één iemand belangrijk. Elise zei nog steeds niks en trok me eigenlijk gelijk mee de hal in en de trap op naar onze kamer. Als het aan mij lag, ging het niet gebeuren. En als ik Elise zo zag, leekt ze dit toch ook niet te willen. Niet meer. Ik vroeg me af of ze het überhaupt wel gewild had. Nu dan. Maar met de rest leek ook wat aan de hand. Die paar die we net zagen, waren allesbehalve zo opgetogen als eerder vandaag. Bedrukte gezichten. Het lag niet alleen aan ons. Ik kon me ook niet voorstellen dat je dit zomaar met een groep vrienden kon afspreken. En het klonk me ook erg kinderachtig, eerlijk gezegd, en niet spannend, wat het had moeten zijn. Beetje zoenen. Wat was daar nou leuk of spannend aan. Maar Elise werd op onze kamer alleen nog maar meer onrustig. Daar werd ik dan weer onrustig van. Alsof ze nog niet alles verteld had, zo stil was ze nu. Ik werd gek. Wat nu weer? En wilde ik het wel weten dan? Zij leek al te beseffen van niet. Nu ik nog.
-
'Luister.' begon ze toen. Ik had haar aangekeken het maar gewoon op te biechten. 'Ik ben niet helemaal eerlijk geweest.' zei ze toen maar. En dit kwam nadat ik haar ook al gevraagd had of ze het hen al verteld had. Ze had daar geen tijd voor gehad, maar goed. Er speelde meer. Dat was duidelijk. En dat had niet alleen met mij en Elise te maken. Maar daar begon het nu wel mee. Ik zat op een stoeltje bij de openslaande deuren bij het kleine balkon. Zo warm was het niet, maar we konden alle zuurstof gebruiken. Ik kon altijd nog naar beneden springen, dacht ik nog. Nee, zo erg was het ook weer niet. Zij ging op het bed zitten, op de rand met haar handen op haar knieën en haar gezicht meer gespannen dan ik ooit gezien had. Was het dan nog erger? 'Het bleef niet bij zoenen.' zei ze me toen. Zoiets was ik al gaan vermoeden, al kon ik het niet geloven. Ik kon het me gewoon niet voorstellen. Elise? Zij deed nooit gekke dingen. Vrijwel meteen voelde ik de grond onder m'n voeten wegzakken. Het was dus erger. Dit was naar. En toch begreep ik het nog niet. Niet helemaal. Hoe, wat, wie?
'Wat bedoel je?' vroeg ik nog stom. Ze zuchtte. Ze leek wel te kunnen janken. Ze maakte het erger zo.
'Ik... We...' aarzelde ze. Dit schoot niet op.
'Zeg het nou gewoon!' werd ik weer boos. Ik wilde het niet horen, maar ontkennen leek me nog dommer dan alles wat ze waarschijnlijk gedaan had.
'Het liep gewoon uit de hand. Iedereen deed mee. En niemand vond het raar.' zei ze me toen maar, zonder details te geven. Met wie dan? Ik zou die gast meteen op z'n bek slaan. Tegelijkertijd wilde ik het niet weten.
'Je maakt een grapje, toch?' wist ik al dat dat niet zo was. Mijn stem klonk al verloren. 'Elise! Hoe kon je?!' stond ik vervolgens boos op. 'Als er nou iemand was waarvan ik zoiets nooit zou verwachten...' Nee, niet zij. 'Je hebt me bedrogen.' voelde het voor het eerst echt zo deze avond.
'Nee, zo zit het niet. Ik bedoel... Ik...' Ze wist het niet. Het was lang geleden. Ik zuchtte.
'Een beetje zoenen is ook niet fraai. Maar goed. Het was lang geleden.' nam ik het nog een soort van voor haar op. 'Maar door er niet over te vertellen, bedrieg je me al drie jaar.' durfde ik wel te stellen. Daar had ze ook niks tegen in te brengen. Nu was er dit weekend gepland. Geen idee hoe ze het voor zich had gezien. Maar ze had het voor zich gezien. Anders waren we nu hier niet. En dat betekende dat ze het weer wilde. Ik wist niet precies wat. Maar ze wilden dus weer gaan ‘flesjedraaien’. En zou het nu dan wel bij dat blijven of hoopten ze allemaal dat het weer uit de hand zou lopen? Ik moest denken aan het gesmoes van de jongens met Elise... Ik werd er naar van. Zou ze hen allemaal gedaan hebben? Ik wilde er niet aan denken. Dit soort spelletjes deed ik vroeger niet met mijn vrienden. Daar zaten ook geen meiden bij, maar dan nog. Ik vond dit maar niks. Ik stelde me al van alles voor. Maar ik had geen idee wat er echt gebeurd was. Wat had ze gedaan? In mijn hoofd alles wat niet kon of mocht. Ik zag het zo voor me. En dat was niet best. Juist doordat ze zo vaag deed en zo lang gewacht en dan ook nog zo weinig zei, begon ik me er al van alles bij voor te stellen. En dat maakte me alleen maar kwader. Terwijl dat juist niet haar bedoeling was.
-
'Laten we gewoon naar huis gaan.' zei ze toen, maar veel te laat. Ze kon het proberen. We hadden nooit weg moeten gaan.
'Naar huis? Ik denk niet dat dat gaat.' zei ik haar terwijl ik doods over haar heen keek.
'Wat bedoel je?' vroeg ze angstig.
'Je loopt maar naar het station. Er gaat vast wel een trein naar Rotterdam. Of vraag anders aan één van je neukertjes of ze je willen brengen!' kwam het opeens los. Ze viel stil. Was ik te hard? Of alsnog te soft? Ik wist het niet. Ze bleef stil. Twee tranen rolden over elk een wang. Dat vond ik kut. Ik was te soft. 'Ja, wat denk je nou?' Dat wilde ik wel weten. Wat dacht ze dan? Dat ik blij zou zijn met dit nieuws. Dat niet. Vandaar dat ze zo deed de laatste twee dagen. En dacht ze dan dat we nu gewoon verder konden? Naar huis en dat alles dan normaal zou zijn? Ze kon het proberen. Maar daar had ik geen trek in. 'Elise...' noemde ik haar naam moedeloos alsof ik haar al kwijt was. 'Ik hou zoveel van je.' zei ik alsnog. Ik slikte er zelf van. Want ik hield echt van haar. En ik gunde haar alles. 'Wist je dat dan niet?' vroeg ik haar maar op de man af. Ik begrijp heus wel dat onze relatie toen nog pril was. Maar dan nog was dit best extreem. Ik weet natuurlijk niet wat er exact gebeurd was, maar stelde me een heuse tienerorgy voor met haar als middelpunt en dan die drie jongens, haar ‘vrienden’. Hoe dom kon ik zijn? Die gasten deden zo aardig tegen me. En ze hadden gewoons seks gehad met Elise. Althans, dat stelde ik me voor. Dat er dan ook nog andere meiden bij waren, vergat ik dan. Ze bleef zwijgend op bed zitten. Ze durfde me niet aan te kijken. Ze had haar tranen weggeveegd en leek wel te begrijpen dat ze fout was geweest. Met name omdat ze dus niks gezegd had tot dit moment. Dat vond ik het ergste. Maar dit weekend was mij betreft voorbij. Ik zou de rest niet meer onder ogen kunnen zien, dacht ik. En ik was niet de enige die dat dacht.
-