Het Kasteel - 2

De volgende dag besteedde ik de tijd na het ontbijt voornamelijk met nog meer bureauonderzoek naar het kasteel en ging op zoek naar aannemers, die me mogelijk zouden kunnen helpen met de restauratie. Dat laatste bleek nogal een opgave te zijn en in de directe omgeving was er niet één te vinden, die de tijd, het materiaal en de kennis in huis hadden, laat staan dat ze zin hadden in zo’n enorm project. Ook als ik mij had aangediend als Baron mocht niet baten, dus dat werd nog een zorg voor later.

Halverwege de middag ging ik terug naar het kasteel en maakte honderden foto’s van de muren, de vloeren, plafonds en de daken die er nog waren en van zoveel mogelijk originele details die er nog waren. Tot twee keer ging ik de trap af naar het strand in de hoop dat Sanne en Esmee er weer zouden zijn, maar keerde zonder geluk weer terug.

’s Avonds had ik het weer heel gezellig met Ulrike, die me weer heerlijk wist uit te putten met haar ongeremde en onvermoeibare geilheid en na afloop liet ze mij de reacties zien van Karl, haar vriend, op de foto’s die ze de vorige avond gestuurd had. De man was dolenthousiast en hij moedigde haar zelfs aan om door te gaan met mij te neuken, zolang het kon. Grijnzend kroop ze weer in mijn armen en zei: “Laat dat nou juist hetgeen zijn, wat ik van plan ben.”

We neukten en vreeën tot diep in de nacht en ik was de volgende ochtend helemaal gesloopt, zodat ik veel te laat op gang kwam met mijn onderzoek naar het kasteel en ik was net bezig om enkele tekeningen te maken, toen opeens mijn telefoon ging. Ik zag dat Sanne mij belde en ik nam snel op.

“Hey Sanne, Rob hier.” Zei ik vrolijk.

“Hi Rob,” hoorde ik de ernstige stem van Sanne, “Ben jij nog in de buurt?”

“Ja, ik ben nog in het dorp. Hoezo? Is er iets gebeurd?”

“Ja, nogal. Esmee en ik zijn door de jongens eruit geflikkerd en zij zijn terug naar Nederland en nu hebben we geen vervoer en geen onderdak. Kan jij ons naar het station brengen alsjeblieft?”

“Stuur me jullie adres, dan kom ik er direct aan.”

Even later liep ik al naar de auto en toen ik net achter het stuur zat, appte Sanne mij het adres en dat was in een dorp, nog geen tien kilometer verderop. Ik stelde de navigatie in en een kwartier later trof ik beide jonge vrouwen met hun koffers op het terras voor een hotel. Ik parkeerde de auto en liep naar het toe. Sanne vloog omhoog en omhelsde mij alsof ik de grote redder was, waarna ik ook een omhelzing kreeg van Esmee, die me uitgebreid bedankte, dat ik zo snel wilde komen.

Ik zag dat de dames nogal van streek waren en stelde voor om eerst wat te gaan drinken en tijdens de koffie vertelden de twee wat er was voorgevallen.

De avond nadat ze bij mij op het kasteel waren geweest, kwamen ze terug in het hotel om te merken dat beide vriendjes in bed lagen te drinken en te roken, terwijl ze naar het WK darten lagen te kijken. Sanne had gevraagd of ze wat gingen eten, maar haar vriendje Mark had naar haar gesnauwde: “Bek houden trut. Barney is aan het gooien.”

Esmee had daar iets van gezegd en daarop zei haar vriend Jan: “Hou nou eens je waffel gek en ga breien of zo. Laat ons met rust.”

Esmee en Sanne dropen af en gingen naar de andere kamer, waar ze een tijdje met elkaar hebben gepraat. Na een tijdje gingen ze terug naar de jongens, maar die hadden nog meer gedronken en lagen lallend mee te blèren met het publiek van het WK en hadden geen aandacht voor de twee vrouwen, die uiteindelijk met elkaar in de andere kamer de nacht hadden doorgebracht.

De volgende ochtend hadden de mannen een flinke kater en bleven snauwen naar de twee, die hadden gevraagd om te praten. Daar hadden de heren geen zin in, want op de TV zou een herhaling van een of andere voetbalwedstijd worden uitgezonden, dus de vrouwen werden weer de kamer uitgebonjourd. Sanne en Esmee gingen weg en kwamen ’s avonds pas na het eten terug om er achter te komen dat de heren verdwenen waren. Hun spullen waren weg, de auto was weg en het enige wat er nog was, waren hun eigen bagage en de flinke hotelrekening. Omdat het al laat was, bleven ze nog in het hotel slapen en na het ontbijt hadden ze overwogen wat hun opties waren, waarbij uiteindelijk het idee van Sanne kwam om mij te bellen.

Ik reageerde nogal kwaad om de leeghoofden van mannen, die de twee mooie vrouwen zo in de steek hadden gelaten en dacht even na. Toen zei ik: “Ik ben hier nog zeker drie dagen en ik kan jullie wel naar een station brengen, maar ik heb een ander idee. ten minste als jullie dat goed vinden en zo niet, dan breng ik jullie naar een station.”

Esmee en Sanne keken mij afwachtend aan en ik zei: “ik moet nog enkele onderzoeken doen in het kasteel, want ik heb, mede door jullie inspiraties, enkele ideeën op papier gezet, die ik ter plekke nog wil controleren en nameten. Ik kan daar wel wat hulp bij gebruiken. Het hotel waar ik verblijf heeft nog wel een paar kamers vrij geloof ik, dus als jullie zin hebben, dan komen jullie mee, helpen mij met het meten en misschien met nog wat goede ideeën en dan rijden we over drie dagen samen terug naar Nederland.”

“Meen je dat?” vroeg Sanne verbaasd en ik zag Esmee alweer een lach op haar gezicht toveren.

“Ja, waarom niet? Zo helpen we elkaar en ik vind een beetje gezelschap wel zo prettig.

Na de koffie reden we terug naar mijn dorp en boekte ik bij Ulrike een kamer voor de twee, waarbij Ulrike me nogal verstoord aankeek en toen Sanne en Esmee hun bagage naar de kamer brachten, legde ik de situatie aan Ulrike uit, waarop ze enkel zei: “Hm, als je me tekort doet meneer, dan vergrijp ik me wel aan de andere gasten.”

Ik moest hier hartelijk om lachen, want de andere gasten waren allemaal oudere stellen van ruim over de zestig en ik grinnikte: “De arme mannen. Ze krijgen nog een hartaanval als jij ze bespringt.”

Ulrike moest hier ook wel om lachen en ik keek even of niemand in de buurt was, trok Ulrike opeens in het kantoortje achter de balie en nam haar in mijn armen. Ik zoende haar en zei: “Jij mag gewoon op mijn kamer blijven komen hoor, want ik wil geen misbruik van hun situatie maken. En mochten ze zelf naar me toe komen, dan bespring je hen maar.”

Ulrike kreeg een brede grijns op haar mond en zei: “Mmm… ja, dat kan natuurlijk. De vrouwen zijn dan wel redelijk mager, maar ik heb nog niet eerder een Nederlands kutje geproefd. Ik vraag me af hoe dat smaakt.”

“Naar tulpen en rauwe haring.” Grinnikte ik. “Tenminste, als de clichés over ons kaaskoppen kloppen.”

Ulrike en ik zoenden nog even en toen ging ik naar mijn kamer om me om te kleden voor het avondeten. Tijdens het eten zat ik met Sanne en Esmee aan tafel en we praatten veel met elkaar. Ulrike bediende ons en had erg veel aandacht voor de twee dames, maar flirtte vooral met mij, wat Sanne en Esmee ook was opgevallen.

“Volgens mij wil de dame iets van jou, Rob.” Grinnikte Esmee.

“Alweer?” zei ik lachend, waarop de andere twee moesten lachen, alleen keek Sanne me nogal indringend aan en ik gaf haar een knipoogje.

Na het eten gingen we in de lounge zitten met een heerlijke koffie en ik legde uit wat ik de volgende dag wilde doen. De dames hadden er zin in en we gingen op tijd naar bed, waarbij ik pas laat sliep, omdat Ulrike na haar dienst bij me kwam, waar ze me alle hoeken van de kamer liet zien en we zelfs onder de douche nog met elkaar neukten.

De volgende dag gingen we eerst naar de dichtstbij zijnde bouwmarkt wat gereedschappen en meetmaterialen halen en bij een supermarkt kocht ik schetsboeken en op aanraden van Sanne een set potloden in diverse hardheden. Gewapend met de nieuwe aankomen reden we naar het kasteel, waar we als eerste het hek voorzichtig uit zijn hengsels haalde, waarna ik de scharnieren opnieuw in de staanders schroefde en we het hek weer ophingen. Een flinke dot smeerolie zorgde ervoor dat het hek weer op zijn scharnieren konden draaien en ik reed de auto de oprijlaan op. Esmee deed het hek weer dicht en we reden over de flink met onkruid begroeide weg naar het kasteel, waar ik de auto voor de poort parkeerde.

De hele dag waren we bezig met het opmeten van het geheel en zowel Esmee als Sanne waren heel goed in het doen van metingen en Sanne noteerde nauwgezet en zeer geordend alle afmetingen in mijn notitieblok. Ik maakte hier aan het einde van de middag een opmerking over en ze zei: “Ik heb thuis een goede OCR programma en als je de data goed leesbaar in nette tabellen zet en scant, dan kan die software het rechtstreeks in Excel inlezen.”

Ik vond het een heel goed idee, noemde haar briljant en bedankte haar, waarvoor ik een lief glimlachje terug kreeg.

Tijdens het avondeten vroegen Sanne en Esmee mij wat mijn verdere plannen waren. Ik zei hen dat ik eerst thuis de zaken met mijn vader wilde bespreken en de tekeningen wilde digitaliseren. Daarna zou ik op zoek gaan naar een aannemer die me kon en wilde helpen, waarop Esmee even leek na te denken en ze zei: “Misschien kan ik je daar wel bij helpen.”

“Graag, maar hoe dan?”

“Nou, mijn vader doet veel constructiewerk over de grens in Duitsland en laatst hoorde ik hem zeggen dat hij een leuke manier had gevonden om geld te besparen. Hij legde uit dat voor de meest eenvoudige klussen hij contact had gelegd met een paar technische scholen in de buurt en bood tegen een redelijke vergoeding stageplaatsen aan voor de leerlingen, die het werk zouden doen. Zij leerden het vak onder de toezicht van ervaren krachten en mijn vader hoefde hen enkel een stagevergoeding te betalen, dat een stuk lager ligt dan het minimumloon. Zo heeft hij al twee restauratieprojecten gedaan en met veel succes. Ik wil hem wel vragen hoe hij het heeft aangepakt.”

“Dat is een geweldig idee. Als dat lukt, dan zou ik je eeuwig dankbaar zijn, want je hebt gezien hoeveel eenvoudig werk er ligt, want het hele terrein moet opgeschoond worden en alle losse stenen moeten gebikt worden, om maar iets te noemen.”

Esmee glunderde en zei: “Dat is lang geleden dat een man zo dankbaar was tegen mij. Ik ga mijn best doen.”

De rest van de avond brachten we plannen makend door en het leek bijna alsof Esmee en Sanne het project om het kasteel te restaureren voor zichzelf aan het doen waren, zo gingen ze in het geheel op. Op een gegeven moment stootte Esmee mij aan en ze zei: “Volgens mij wil die serveerster aandacht van jou Rob.”

Ik keek in de richting van Ulrike, die kleine zwembewegingen maakte. Ik knikte en zei tegen de twee: “Sorry dames, maar ik heb een zwemafspraak. Zien we elkaar morgen om negen uur bij het ontbijt?”

Esmee knikte, maar Sanne keek een beetje jaloers. We stonden op en terwijl Esmee al weg liep, pakte Sanne me even beet en gaf me nogal overdreven een kus op mijn wang, zodat Ulrike dit goed kon zien. “Welterusten Rob en tot morgen.” Zei ze en toen liep ze heupwiegend bij me vandaan.

Ulrike kwam de tafel afnemen en grinnikte: “Volgens mij is die rooie stapelverliefd op jou. Ga je haar neuken?”

“Vanavond niet.” Zei ik met een grijns. “Daarvoor heb ik geen energie meer als jij klaar bent met mij.”

“Als je dat maar weet. Ga jij alvast naar het zwembad?”

Ik ging naar het zwembad, kleedde me helemaal uit en liet mij in het water glijden. Rustig zwemmend wende ik mijn lichaam aan het koele water en vijf minuten later kwam Ulrike erbij en nadat ze de deur op slot had gedraaid, kleedde ze zich ook helemaal uit en plonsde naast mij in het water. We stoeiden even met elkaar en trokken enkele baantjes, waarbij Ulrike weer als eerste klaar was en toen ik bij haar kwam, ging ze aan de rand van het bad hangen, legde haar benen over mijn schouders en trok me met haar gespierde benen in de richting van haar kut. “Lik me Rob. Laat me lekker klaarkomen.”

Ik befte haar tot ze heerlijk klaar was gekomen en daarna liet ze mij op de rand van het zwembad zitten. Ze hapte mijn harde lul in haar mond en pijpte me tot ik mijn eerste lading vol in haar mond spoot, waarna ze alles doorslikte, waarna ze ook uit het water kwam.

Al vrijend lieten we ons op de kant van het zwembad opdrogen, kleedden ons aan en gingen naar mijn kamer, waar we nog uren met elkaar neukten tot ik inderdaad geen energie meer had, behalve dan om Ulrike nog een keer naar een lekker orgasme te beffen.

De volgende ochtend kwam ik weer een beetje brak in de ontbijtzaal, waar Esmee mij spottend zat aan te kijken en Sanne weer een jaloerse blik gaf. Toen Esmee na het ontbijt even naar het toilet moest, vroeg Sanne aan mij: “Ben jij met die meid naar bed geweest?”

Ik knikte en zei eerlijk: “Ja, al een paar dagen. Haar vriend is ver weg en ze heeft behoeftes, die ik wel wil vervullen. Vind je dat erg?”

“Ze heeft een vriend?” vroeg Sanne verbaasd.

“Ja, Ulrike vertelde dat ze een open relatie hebben en toonde me zelfs foto’s van haar vriend met andere vrouwen in bed.”

“Dat meen je niet?” zei Sanne verbaasd.”

“Wat meent hij niet?” vroeg Esmee, die net terug was gekomen.

Sanne vertelde wat ik net vertelde en natuurlijk moest ik meer uitleg geven. Esmee vond het erg vermakelijk, maar Sanne bleef me op een bijzondere manier aankijken. Na een tijdje vroeg ze: “Dat zou ik niet snel doen hoor. Zomaar vreemd gaan.”

Esmee schoot in de lach en zei: “Oh nee, wat dan vorig jaar op Ibiza?”

Sanne kreeg een rood hoofd en reageerde gepikeerd: “Dat is heel wat anders. Dat was met jou en niet met een andere vent.”

“Hey,” grinnikte Esmee, “mij hoor je niet klagen hoor. Je was erg goed. Als dat geen vreemd gaan is, dan mag je dat wel vaker doen.”

“Hm, nu kan ik niet meer vreemd gaan. Ik heb geen vriendje meer.”

“Wees blij.” Zei Esmee, “die klootzakken waren toch niet goed voor ons. Sport en drank, dat waren hun enige pleziertjes. Laat ze maar met elkaar trouwen.”

Esmee keek opeens naar mij en zei zo charmant mogelijk: “Mogen wij dan met jou mee Rob? Dan worden wij jouw kasteeldames.”

Sanne keek verstoord naar haar vriendin en zei een beetje smalend: “En dan die Ulrike meenemen als kamermeisje zeker?”

“Waarom niet?” lachte Esmee en ze keek even opzij naar Ulrike, die een beetje nieuwsgierig naar onze tafel keek omdat er opeens zo veel gelachen werd. ”Ze is zeker niet lelijk en als ik aan de wallen onder jouw ogen kijk, is ze een beest in bed. Of vergis ik mij?”

“A gentleman never tells.” Grijnsde ik. “En aangezien ik nu een baron ben, kan ik mij er niet over uitlaten. Overigens zijn jullie altijd welkom in mijn kasteel. Als gast… of als kasteelvrouw.” Daarbij keek ik recht in de ogen van Sanne, die weer een rood hoofd kreeg, waar Esmee hartelijk om moest lachen.

Die dag brachten we weer geheel op het kasteel door en de beide dames hadden echt heel veel goede ideeën, die ik allemaal noteerde. Zelfs de als grap bedoelde ideeën schreef ik op, want overal was wel een idee uit te halen vond ik en we maakten zelfs een begin met het opruimen van het best bewaard gebleven bijgebouw, wat uit de tekeningen van het kasteel ooit de stal, de smidse en de zadelmakerij was geweest. Sanne had het idee om deze als eerste klaar te maken, want dit gebouw had nog een dak en een goed begaanbare vloer, dus die zou ik mogelijk als woongedeelte kunnen maken als ik voltijds aan het kasteel bezig zou zijn. Aan het einde van de middag waren de meeste brokstukken weg, hadden we de aanwezige deuren veilig gesteld en had Esmee het meeste onkruid uit de voegen weten te trekken. Met een beetje fantasie had ik er zo in kunnen slapen.

We aten pas laat en na het eten bracht ik de avond door met de Esmee en Sanne, waarbij Sanne steeds aanhankelijker werd. Toch bracht ik de nacht door met Ulrike, want het was de laatste nacht voor we terug naar Nederland zouden gaan en mogelijk voor de laatste keer liet ik me weer helemaal uitwonen door de geile vrouw, die maar geen genoeg van seks kon krijgen.

De volgende dag reden we terug naar huis en ik was blij dat de vrouwen hun rijbewijs hadden, zodat ik nog even bij kon komen van de afgelopen nacht met Ulrike. Het eerste stuk zat ik loom dommelend op de achterbank van de auto en luisterde een beetje naar het gebabbel van de twee vrouwen voorin. Sanne zat achter het stuur en af en toe zag ik dat ze via de binnenspiegel naar mij keek en als ze zag dat ik terug keek, leken haar ogen te lachen. Wat een leuke meid was ze toch en mooi ook. Ik staarde even naar haar vurige rode haardos en als ze even opzij keek naar Esmee, zag ik haar mooie bleke huid, haar leuke kleine wipneusje en de hoek van haar lippen, die vol en rond waren en gemaakt om gezoend te worden.

Ik zag Leipzig aan me voorbij trekken en later passeerden we Halle en daarna was ik in slaap gevallen. Pas bij Hannover stopte Sanne bij een Wegrestaurant, waar ik wakker gemaakt werd omdat de dames naar de WC moesten. Ik kon ook wel een sanitaire stop gebruiken en met zijn drieën liepen we naar het restaurant, waar ik mijn behoefte deed en mijn handen waste. Weer boven wachtte ik rustig op de twee vrouwen en toen ze er aan kwamen, stelde ik voor om een kleine lunch te gebruiken voor we verder reden. We aten een lekker belegd broodje, dronken er water bij en na een half uur zaten we weer in de auto, nu met Esmee aan het stuur.

Ik wist dat de twee in Enschede woonden in een appartement, dat Esmee haar vader voor hen had gekocht zodat de meiden niet in een vieze studentenkamer hoefden te wonen en ik had Esmee gezegd om gewoon naar hun huis te rijden. Ik zou dan van daaruit verder naar mijn eigen huis doorrijden. Ik woonde in Drenthe, dus Enschede was niet eens een heel erg grote omweg.

Eenmaal in Enschede aangekomen, parkeerde Esmee de auto voor een prima uitziend flatgebouw en ik hielp de dames met het dragen van de bagage naar hun woning op de bovenste verdieping. Daar aangekomen keek ik uitgebreid naar de eenvoudige, maar zeer smaakvol aangebrachte inrichting en zag gelijk dat de dames oog hadden voor details en ook een goede smaak hadden.

Esmee vroeg me om op de bank te gaan zitten, dan zou zij koffie maken en terwijl ik mijn koffie dronk, brachten de twee hun koffers naar hun slaapkamers.

Nieuwsgierig ging ik naar de grote boekenkast en bekeek de ruggen van de boeken om me een beeld te vormen, waar de twee in geïnteresseerd waren. Er stonden veel boeken over architectuur, binnen architectuur en kunstgeschiedenis. Maar ook romans in diverse genres, variërend van echte meidenromans tot thrillers en zelfs enkele erotische romans, die ik thuis ook in de kast had staan.

Terwijl ik naar de boeken keek en in gedachten verzonken was, voelde ik opeens een lichaam tegen mijn rug aankomen en een paar armen om mij heen slaan. Aan de bleke huid te zien was het Sanne, die me had omarmd en ik legde mijn handen op die van haar. “Heel erg bedankt dat je ons gered hebt Rob.” Zei ze en ik kneep even zacht in haar hand.

“Geen enkel probleem Sanne. Ik deed het graag.” Zei ik en ik draaide me langzaam om.

Ik keek in de mooie helgroene ogen van Sanne en op dat moment voelde ik een vonk tussen ons schieten. Langzaam bewogen onze gezichten naar elkaar toe, maar toen kwam Esmee de kamer binnen en lieten we elkaar snel los.

“Oh, stoor ik?” vroeg Esmee vrolijk.

“Nee, niet echt.” Zei ik gelijk, maar in mijn gedachten hoorde ik mijzelf zeggen: “Ja, verdomme. Ga weg.”

Ik ging weer op de bank zitten en Esmee vroeg: “Zeg Rob, hoeveel zijn wij jou eigenlijk schuldig voor het hotel en de benzine? Ik wil dat graag in orde maken. Je was zo lief voor ons en ik wil niet in de schuld staan.”

“Helemaal niets.” Zei ik gelijk en nog voor Esmee kon protesteren zei ik gelijk: “Ik heb echt genoten van jullie gezelschap en jullie hebben mij ook heel erg geholpen met het kasteel. Bijna al jullie ideeën zijn in eerste opzicht toepasbaar en zonder jullie hulp was ik nooit zo snel klaar geweest met het opmeten van alles. Daarmee heb je elke mogelijk ontstane schuld meer dan voldaan.”

“Je bent een geweldige vent Rob. Vind jij ook niet San?”

“Ja zeker.” Zei Sanne en ze keek me recht in mijn ogen aan.

De twee nodigden mij uit om nog even te blijven en mee te eten, maar ik had andere plannen en verontschuldigde mij, waarbij ik wel zei dat ik graag nog eens terug kwam om dat etentje alsnog te ontvangen.

We namen afscheid van elkaar en met een hoofd voor gedachten en emoties reed ik verder naar huis, waar ik hartelijk werd ontvangen door mijn ouders, die alles wilde weten van mijn reis en het kasteel. Ik vertelde hen alles, behalve mijn avontuurtjes met Ulrike en ook Sanne en Esmee hield ik nog even voor mezelf, behalve dan dat ik hulp had gehad van iemand, die me heeft helpen met de doen van de metingen.

Na het eten liet ik mijn vader de tekeningen en de schetsen zien en toen ik de zeer zorgvuldig opgestelde tabellen van Sanne liet zien, bekeek hij het typische meisjeshandschrift en floot goedkeurend tussen zijn tanden. “Zo, zo, dat is een slimme meid geweest, die jou heeft geholpen. Was ze ook nog knap?”

Ik moest lachen om die vraag, want mijn vader probeerde mij al jaren aan een vrouw te krijgen, maar vooralsnog had ik daar geen oog voor gehad omdat ik me wilde storten op mijn studie en nu op mijn werk. Natuurlijk had ik vroeger al wel vriendinnetjes gehad en was ik al sinds mijn zeventiende geen maagd meer, maar de laatste keer dat ik een serieuze relatie had gehad, was alweer een jaar of zeven geleden en ook mijn moeder vroeg af en toe wanneer zij nou eens oma ging worden.

Toch moest ik ook gelijk aan Sanne denken, want die mooie roodharige meid had mijn hoofd op hol gebracht. Ze was echt een leuke, lieve en erg mooie meid. Mooie Rood haar, mooie bleke huid, een ontzettend lief gezichtje en een leuk karakter met een goed stel hersenen. Ik snapte werkelijk waar niet waarom dat stomme vriendje van haar geen oog had gehad voor haar en alleen maar geïnteresseerd was in bier en sport.

In mijn afwezigheid had mijn vader een nieuwe werkvoorbereider ingehuurd, zodat ik meer tijd kon vrijmaken voor mijn eigen project en ik was de eerste twee weken vooral druk om de vriendelijke jongeman in te werken in het lopende werk. Gelukkig was hij slim en snel van begrip, dus na die twee weken kon ik me vol op mijn project storten.

Een week na mijn thuiskomst had ik nog een keer contact met Sanne. Ze belde mij op een avond om me te vertellen dat ze mij een mail had gestuurd met de meetdata. Die had ik natuurlijk al gezien, maar ik vond het leuk om nog even met haar te kletsen en dat deden we dan ook een volle twee uur lang.

Een week later belde ik Sanne zelf op. Weer kletsten we een lange tijd met elkaar, waarbij we beiden een beetje tegen elkaar zaten te dagdromen over het kasteel. Op een gegeven moment vroeg ik: “Hoe is het eigenlijk met jou, Sanne? Ben je al een beetje over je breuk met Mark heen?”

“Oh ja hoor”, zei ze monter, “Twee dagen nadat we thuis waren gekomen, heb ik zijn spullen uit de flat gehaald en in een doos gedaan. Ik heb hem geappt dat hij twee dagen de tijd had om het op te halen, anders zou ik het bij het vuilnis zetten. Daarbij zat ook een nogal dure spelcomputer. Toen hij drie dagen later nog niet was gekomen, heb ik de doos in de container gemieterd en zijn nummer geblokkeerd in mijn telefoon. Ben nu helemaal vrij van die klootzak.”

“Heb je goed gedaan.” zei ik bewonderend, “alleen wel jammer van die spelcomputer.”

“Die heb ik gehouden hoor. Alleen de stomme sportspellen heb ik weg gedaan en vervangen voor leuke en meer interessante spelletjes.”

Ik moest lachen en gaf haar groot gelijk. Toen vroeg ik: “Zeg, wanneer hebben jullie weer vakantie?”

“Over twee maanden pas, maar over drie weken hebben we een week vrij vanwege een of andere cursussessie voor de docenten. Mogen we lekker aan zelfstudie doen.”

Ik bekeek mijn digitale agenda even en zei: “Dat komt goed uit, want ik ga dan weer naar het kasteel. Hebben jullie zin om mee te gaan?”

“Om me weer het schompes te sjouwen aan al die stenen? Lekker vooruitzicht zeg.” Lachte Sanne, maar liet er gelijk op volgen: “Ik ga graag mee Rob, maar ik denk niet dat Esmee kan. Volgens mij had ze een paar dagen bij haar ouders ingepland. Wacht even, dan vraag ik het haar.”

Het duurde een paar minuutjes, en toen kwam Sanne weer terug. “Esmee kan helaas niet, maar ze zegt dat als jij heel lief voor me bent, ik wel voor twee wil werken.”

Ze zei dit lachend en op de achtergrond hoorde ik Esmee lachen. Ik moest ook lachen en zei brutaal: “En wat is er voor nodig om je voor twee te laten werken?”

“Twee slaafjes die voor mij kunnen werken, zodat ik lekker lui cocktails kan drinken.” Zei Sanne gevat.

We kletsten nog even met elkaar en maakten een afspraak voor wanneer ik haar zou komen ophalen.

Op de aangegeven vrijdag werd ik door Esmee binnen gelaten in de flat en nadat ze mij hartelijk op mijn wangen had gekust, zei ze een beetje spottend: “Je moet nog een paar uur wachten, Rob. Sanne is zich mooi aan het maken.”

“HEY!” klonk het van verderop door Sanne.

Ik lachte en gaf Esmee een knipoogje. “Dat duurt toch geen uren? Sanne is al mooi van zichzelf.”

“ZIE JE WEL?” riep Sanne weer, die me gehoord had.

Esmee vroeg of ik iets wilde drinken en ik vroeg een eenvoudig glas water, dat ik kreeg en samen wachtten we op Sanne, die nog geen vijf minuten later de kamer in kwam. Ik keek mijn ogen uit, want Sanne had, sinds de laatste keer, dat ik haar gezien had, een ware metamorfose doorstaan. Ze was nog steeds heel mooi en aan haar kapsel had ze niets gedaan, behalve dat het nu in een leuke paardenstaart zat, maar waar ze eerder een normale spijkerbroek en pastelkleurige shirtjes had gedragen, droeg ze nu een zwarte, heel mooie half lange rok en daarboven een strak haltertopje, ook in zwart en daar overheen een zwart leren vestje. Aan haar voeten droeg ze zeer charmante enkellaarsjes met een kittig hakje en haar groene ogen waren aangezet met een dun zwart lijntje, dat haar veel expressie gaf.

Sanne zette haar handen in haar slanke taille en vroeg: “En Rob? Mag ik zo met je mee?”

“Je ziet er oogverblindend uit Sanne.” Zei ik naar waarheid. “Dat zwart staat je echt heel erg goed.”

“Ja, vind je ook niet? Mark vond het maar niks en wilde dat ik sportieve en kleurige kleding droeg, terwijl dit mijn natuurlijke look is. Ik vind het mooi hoe mijn bleke huid contrasteert met het zwart van mijn kleding.”

Esmee proestte het uit en zei lachend: “Daarom heb jij altijd zwarte lakens op je bed liggen. Wel zo fijn, want dan kan ik je ten minste vinden in bed.”

Sanne kreeg een rode blos op haar wangen en keek Esmee bestraffend aan. “Ja en dat is beter dan jouw witte lakens, want als ik daar op lig, dan zie je alleen maar een rode pruik.”

De twee kibbelden nog even met elkaar, maar ik had al snel door dat er meer speelde tussen hen dan alleen maar vriendschap en dat vond ik heel interessant. En best wel opwindend.

Sanne vroeg of ik wilde helpen met haar bagage en dat wilde ik natuurlijk wel. Ik volgde haar naar de hal, waar twee grote rolkoffers en een kleine rolkoffer klaar stond. Sanne wilde de grootste pakken, maar ik hield haar tegen. “Geef mij die twee grote maar, dan loop ik in evenwicht.”

Sanne lachte me dankbaar toe en toen ik de twee koffers wilde pakken, leek het even alsof ik een auto moest verplaatsen, zo zwaar waren ze.

“Verdorie zeg”, zei ik geschrokken, “heb je jullie ex-vriendjes soms vermoord en ingepakt om in Duitsland te lozen?”

Esmee en Sanne lachten en Esmee vond het wel een goed idee, maar Sanne zei: “Nee, gewoon een paar stukjes kleding om in te werken, om in te eten en om eventueel uit te gaan.”

“En een harnas voor haar voor haar knappe ridder op het witte paard.” Lachte Esmee spottend.

“Pfff… dan ben ik blij dat ik maar een witte prins op een knap paard ben. Zo’n zwaar harnas komt er mij niet aan hoor. Veel te zwaar.”

We namen afscheid van Esmee en de twee vrouwen knuffelden elkaar innig, waarna ik ook een lekkere knuffel van Esmee kreeg. “Ben je een beetje zuinig op mijn vriendinnetje?” vroeg ze en ik zag in haar ogen, dat ze serieus was. Ik knikte en beloofde om Sanne heelhuids thuis te brengen.

Bij de auto aangekomen keek Sanne verbaasd naar de aftandse bouwvakkers bus, die ik van mijn vader had mogen lenen. Wel zo fijn met alle gereedschappen en ik zette snel de koffers van Sanne achterin, waarna ik galant het portier voor haar open hield en haar hielp met in het busje te stappen. Daarbij kreeg ik even een mooie blik op haar blote dijen en voelde me warm worden. “Dank u wel hoogwelgeboren heer.” Zei Sanne toen ze zat.

“Hoog watte?” vroeg ik verbaasd.

“Dat heb ik op internet opgezocht”, zei Sanne. “Zo spreek je een baron aan.”

“Doe maar niet. Ik ben gewoon Rob hoor.”

Niet veel later reden we de snelweg op in de richting van mijn kasteel, waar we nog zo’n 650 kilometer te gaan hadden. Onderweg babbelden we vrolijk met elkaar en ongeveer halverwege wisselden we van plaats na een korte lunch bij een wegrestaurant. Voor Sanne was dit de eerste keer dat ze in een bestelbus reed, maar ze wende al snel en was verrukt hoe lekker en comfortabel de wagen reed.

Aan het begin van de avond, kwamen we aan in mijn nieuwe dorp en parkeerde Sanne de bus vakkundig in het midden van een parkeervak, waarna we ons met de bagage meldde bij Herr Glöwitz, de hotelier en de vader van Ulrike. Ik had twee kamers gereserveerd en Sanne keek me even aan toen ze dit merkte. Ik liet niets blijken en nam de sleutels in ontvangst, waarbij ik Sanne haar eigen sleutel gaf. De hotelier zei ons dat, als we nog wilden eten, de keuken nog een half uur open was, dus Sanne en ik brachten snel onze bagage naar de kamers en ik ging gelijk weer naar beneden, waar ik in het restaurant alvast een glas wijn voor Sanne en mij bestelde en wachtte op daar op Sanne.

Na tien minuten kwam Sanne en ze had zich zowaar omgekleed. Ze droeg nu een leuke lange jurk met een split opzij en een nogal lage decolleté, dat niet zozeer sexy was, maar gewoon zeer elegant. Ze droeg hoog gehakte sandalen en ook nu was alles in het zwart. Ze straalde toen ze tegenover mij kwam zitten en pakte haar glas wijn. “Op ons Rob en op de komende week.”

“Op ons en op de komende week Sanne”, toostte ik terug en we namen een slok van de prima wijn.

Tijdens het eten werden we bediend door een wat oudere dame, die ik de vorige keer nog niet had gezien. Ze was zeer vriendelijk en zeker niet lelijk voor haar leeftijd. Ze had een mooi gezicht met stralende ogen en toen ze van de tafel weg liep, keek ik haar even na en zag haar brede kont flink wiegen tijdens het lopen.

Sanne zag me kijken en vroeg spottend: “Ga jij met deze vrouw ook de nacht doorbrengen?”

Ik keek Sanne aan en zag haar wel lachen, maar ik zag ook iets anders in haar ogen. Ik schudde snel mijn hoofd en zei: “Nee, zeker niet. Mijn voorkeur gaat meer uit naar veel jongere vrouwen. Daarnaast ben ik nu in het gezelschap van een heel leuke en vooral heel mooie jongedame, dus waarom zou ik naar andere vrouwen verlangen?”

Sanne straalde toen ik dit zei en ze lachte me lief toe.

Na het eten maakten Sanne en ik nog een wandeling door het dorp en we genoten van de buitenlucht. Het was wel wat fris geworden, dus ik bood Sanne galant mijn jasje aan, die ik over haar smalle schouders drapeerde. Daarop schoof Sanne haar arm door die van mij en zo liepen we verder tot we na een redelijk lange wandeling weer bij het dorpsplein kwamen en Sanne bekeek even het oorlogsmonument, waarbij ze zachtjes de namen en de leeftijden van de gevallen soldaten oplas. Ik keek en luisterde in stilte om het serene moment niet te verstoren en toen keek Sanne mij aan met een traan, die uit haar oog over haar wang liep.

“Dertig mannen in de eerste oorlog en zestig jongemannen, waarvan meer dan de helft jonger waren dan ik nu in de tweede oorlog. Wat een waanzin en verspilling.”

Ik knikte en zei: “Oorlog is waanzin Sanne. Ik heb wat gelezen over de geschiedenis van het dorp en die zestig mannen in de tweede wereldoorlog was bijna de helft van hun generatie en allemaal slachtoffer van een waanzinnig regime. Om maar te zwijgen van de overlevenden, die zowel fysiek als psychisch beschadigd zijn. We claimen in Nederland wel eens dat alle Duitsers schuldig waren aan de ellende, maar de meeste Duitsers waren net zo veel slachtoffer van de nazi’s als wij en dat vergeten ze vaak.”

Sanne knikte en we liepen terug naar het hotel, waar we aan de bar nog een drankje namen om ons weer wat op te vrolijken. Dat lukte en tegen een uur of elf gingen we naar onze kamers, waar ik van Sanne nog een kusje op mijn wang kreeg en we elkaar een fijne nacht wensten.

De volgende ochtend zat ik al in het restaurant en praatte een beetje met de hotelier, waarbij ik natuurlijk vroeg of Ulrike er niet was. Haar vader vertelde dat ze met haar vriend Karl op vakantie was in Polen en pas aan het einde van de week weer thuis zou komen. Hij glimlachte naar mij en zei dat ik wel de hartelijke groeten van haar moest hebben. Hij begon te grinniken en zei vervolgens dat ze ook had gezegd dat hij mij, namens haar, een kus moest geven, maar dat vond hij te ver gaan. Lachend zei ik dat ik die ook liever van haar persoonlijk had gekregen.

Op dat moment kwam Sanne het restaurant binnen en ze zag er allerliefst uit. Ze droeg een zwarte overall met op enkele plekken roze bloemen van stof genaaid. Ik begon te lachen en Sanne keek naar de bloemen op haar borsten, buik en draaide zich om, zodat ik haar ook van achteren kon zien. Op haar kont waren ook twee roze bloemen genaaid en Sanne zei: “Dat heeft Esmee stiekem gedaan. Ik zag het pas vanmorgen en ik heb zo snel niets bij me om ze eraf te halen zonder de overall te slopen.”

“Lekker laten zitten joh. Je ziet er lekker bloemig uit.” Zei ik nog steeds lachend.

Ik maakte snel een paar foto’s van haar en stuurde deze naar Esmee.

Na het ontbijt wilde ik naar het kasteel, maar Sanne vroeg me om even te wachten. Bij een kiosk kocht ze een bos bloemen en legde deze bij het monument, waarna ze naar me toe kwam en met een glimlach tegen mij zei: “Dat is een goedmakertje voor mijn domme ideeën over de Duitsers in de oorlog. Kom, dan gaan we aan de slag.”

Ik was trots op haar en na een kleine tien minuten kwamen we bij de poort van mijn kasteel. Ik haalde het slot van de ketting en reed de bus over de oprijlaan naar het kasteel, waar we de gereedschappen, die ik nodig dacht te hebben uitlaadden.

Zoals Sanne de vorige keer had voorgesteld, maakten we eerste bijgebouwen, waar voorheen de stallen waren leeg en schoon en vlak voor de meegebrachte lunch waren we daarmee klaar. Met een grote stevige bezem, veegde ik de vloer aan terwijl Sanne de lunch ging maken.

Via de zijdeur van de bus haalde ik van onder de dubbele bodem twee klapstoeltjes en een klaptafel tevoorschijn en zette deze in mijn nieuwe tijdelijke onderkomen, die natuurlijk nog lang niet klaar was. Vrolijk babbelend aten we de lekkere lunch, die het hotel voor ons had klaar gemaakt en ik moest nog steeds af en toe lachen om de komische roze bloemen op Sanne haar overall, waarbij ze af en toe haar tong naar me uit stak. Ook hiervan maakte ik een foto en stuurde hem naar Esmee.

Na de lunch haalde ik een ladder uit de bus en klom voorzichtig op de zolder boven de voormalige zadelmakerij. De vloer was nog in een verbazend goede staat, al zaten er een paar planken los, maar die waren al snel vast gemaakt. Ook de dakconstructie had de tand des tijds redelijk overleefd, al waren er een paar pannen van hun plaats geschoven, maar die kon ik van binnen recht leggen. Een paar dakpannen waren kapot en op niet essentiële plekken misten er een paar, maar die kon ik van een ander bijgebouw halen, waardoor halverwege de middag het bijgebouw redelijk waterdicht was. Dit viel me alles heel erg mee en ik keek trots naar het gebouw, dat nu alleen nog een paar deuren en een paar ramen nodig had.

Ik had, voor ik naar Saksen afreisde, al een hele rits telefoonnummers verzameld van bedrijven, die mogelijk zaken konden regelen en ik belde als eerste een kozijnenmaker. Ik vertelde wie ik was, waarbij ik heel slim mijn adellijke titel gebruikte en legde de man aan de telefoon uit wat de plannen waren. Ik stelde hem voor om hem foto’s en een lijst met afmetingen te sturen, maar hij had een beter idee en zei dat hij nu wel tijd had en in een uur bij ons kon zijn. Ik vond het prima en hing op.

Na een uur kwam er een grote bestelwagen de oprijlaan opgereden en deze stopte naast mijn bus. Uit de wagen stapte een wat corpulente man, die zich aan ons voorstelde. Hij keek even verbaasd naar de roze bloemen op de overall van Sanne, maar richtte zich al snel weer naar mij, waarbij hij zeer vriendelijk en nog hulpvaardiger was.

Hij bekeek de openingen die gedicht moesten worden en wilde wat ideeën met me bespreken, maar daarvoor wees ik naar Sanne en zei: “Nee meneer, Sanne is van de cosmetische aspecten. Daarin is ze veel beter dan ik.”

Elk idee dat de man had, werd door Sanne vriendelijk af geserveerd en ze kwam zelf met andere ideeën, die een stuk eenvoudiger waren en meer recht deden aan de sfeer van het kasteel, zonder dat het inboette aan kwaliteit en veiligheid. De man had al snel door dat Sanne wist waarover ze het hadden en hij maakte veel aantekeningen. Vervolgens zei hij dat hij hardboard had meegenomen om de ramen te dichten tegen regeninval en met zijn drieën timmerden we de ramen dicht en maakte de man op een heel handige manier een tijdelijke nooddeur.

Toen we klaar waren spraken we af dat hij met de tekeningen en een offerte ging komen en toen ging hij weg. Sanne en ik gingen ook terug naar het hotel, waar we lekker aten en daarna aan de bar nog zaten te kletsen onder het genot van een glas wijn en een biertje.

Tegen een uur of tien zag ik dat Sanne even met haar schouders trok en ik vroeg aan Herr Glöwitz of we misschien gebruik mochten maken van het zwembad. Hij keek even zuinig en zij dat het zwembad eigenlijk gesloten was, maar hij wilde wel de sauna nog even opstoken. Dat zou dan wel een half uurtje duren.

Ik keek Sanne aan en zij knikte opgelucht, want ook een sauna zou haar wel goed doen. We bestelden nog een drankje en de hotelier maakte de sauna gereed.

Na een half uur werden we gewaarschuwd dat de sauna op temperatuur was, maar er was wel een klein probleem.

“Wat dan?” vroeg ik.

“Ik heb op dit moment maar één kleedkamer beschikbaar. De andere wordt net schoon gemaakt. Is dat een probleem?”

Ik keek Sanne aan en zij mij. “Ik vind het geen probleem hoor. Jij Rob?”

“Nee, ik heb er ook geen probleem mee.” Zei ik, waarop Sanne een fijne glimlach toonde.

We volgden de hotelier naar de sauna, waar we een paar handdoeken kregen en in de badkamer stond ik tegenover Sanne. “Vind je het echt geen probleem om je uit te kleden waar ik bij ben?” vroeg ik nog een keer voorzichtig.

“Nee hoor. Ik hou wel van een naaktsauna en daarnaast heb je mij al een keer bloot gezien. Weet je nog, die dag dat wij elkaar ontmoetten op het strandje?”

Ik herinnerde mij die memorabele dag alsof het gisteren was. Ik knikte en begon mij uit te kleden. Ook Sanne deed haar kleren uit en naakt liepen we de sauna binnen. We spreidden onze handdoeken op de houten banken en ik keek af en toe naar het lichaam van Sanne en zij naar mij. Als we elkaar zagen kijken, lachten we naar elkaar, maar noch Sanne, noch ik, deden een eerste toenaderingspoging.

Dat kwam pas toen we de sauna uit gingen en bij het dompelbad kwamen. Ik zag Sanne aarzelen om in het koude water te gaan en ik vroeg plagerig: “Durf je niet?”

“Ik vind dit het meest onaantrekkelijke onderdeel van de sauna.” Zei ze sip en ze keek nog eens twijfelend naar het bad met het koude water.

Ik pakte haar opeens beet, tilde haar op in mijn armen en terwijl Sanne begon te gillen, droeg ik haar het koude water in. Toen haar warme billen het koude water raakten, klemde ze zich rillend tegen me vast en ik voelde hoe haar borsten tegen mij aandrukten en haar tepels stijf werden van de kou. Lachend liep ik verder en zakte door mijn benen, waardoor Sanne nu ook helemaal in het water zakte. Ze begon te spartelen en met enige tegenzin liet ik haar los, waarna ze zich van me losmaakte en mij een beetje boos aankeek. “Dat was erg gemeen Rob.” Snauwde ze, maar toen ze mij zag lachen, kreeg ze vanzelf een mooie glimlach en schudde ze haar hoofd.

Verderop in de ruimte stonden een paar loungebedden en daarop lieten we ons rustig droog worden terwijl we vrolijk met elkaar babbelden tot het tijd werd om naar bed te gaan. Bij haar kamerdeur kreeg ik nog een kus op mijn wang van haar en ging mijn eigen kamer in om te gaan slapen.

+++