Het Kasteel - 10

In het hotel werden we begroet door een grote groep mensen. Erwin had flink lopen vertellen wat er de vorige dag gebeurd was en bijna alle notabelen waren aanwezig. Zelfs de zure burgemeester en natuurlijk ook Fritz, de ambtenaar, die ik inmiddels mijn vriend mocht noemen. Tevens was de notaris er met zijn vrouw, de jonge huisarts die pas kort geleden zijn praktijk had geopend en het hoofd van de politie, die een post in het dorp had. Tot mijn grote verrassing en nog grotere vreugde waren de aannemer Janosz, zijn zoon Boris, nog op krukken, en de mooie Brigit aanwezig.

Ulrike verdween al snel om haar vader te helpen met de bediening en Esmee was zo lief om haar hulp aan te bieden, wat dankbaar werd aanvaard en zo liep Esmee even later met een kittig schortje voor drankjes rond te brengen. Ik stootte Sanne aan en wees naar Esmee, die net voorover boog om een glas op een tafel te zetten: “Zullen we haar als dienstmeisje nemen” grinnikte ik.

Sanne lachte en zei: “Doe maar niet, want dan komt ze nooit aan het werk toe.”

Erwin had speciaal voor die dag een kok ingehuurd en we werden wederom verrast met een uitgebreide maaltijd en het was duidelijk dat ik was opgenomen in de kring van notabelen van het dorp. Het enige minpuntje was dat ik telkens zag hoe de burgemeester soms boos naar Fritz keek als hij zeer amicaal met mij aan het praten was, want hij vond dat Fritz zover onder zijn stand was ten opzichte van mij, maar ik zag dat Fritz zich er niets van aantrok, dus deed ik er maar niets mee.

De avond duurde nog heel lang en toen we eindelijk naar bed konden, was ik blij om uit de herrie te zijn en ik stond even met Sanne op het balkon van onze kamer te genieten van het uitzicht dat heel sprookjesachtig verlicht werd door het licht van de bijna volle maan.

Er werd aan de deur geklopt en ik deed open om te zien dat Esmee in een lange kamerjas voor de deur stond. “Mag ik binnen komen Rob?” vroeg ze.

“Ja natuurlijk gekkie. Jij altijd.”

Esmee gaf me een kusje en liep langs mij heen de kamer in, waar ze Sanne een lekkere kus gaf. Toen deed ze opeens haar kamerjas los en liet ham van haar schouders vallen. Eronder was ze naakt op het kleine witte schortje na, dat ze die avond tijdens het helpen van Ulrike had gedragen. Sanne en ik keken verrast naar haar en met een ondeugende blik in haar ogen zei Esmee: “Jullie hadden het in het kasteel gisteren waarschijnlijk ook, maar ik had een heel mooi kamermeisje op de kamer, die me van dienst wilde zijn en ik kan jullie vertellen: het kasteel heeft goed personeel, want het meisje was zeer hand- en tongvaardig. En nu dacht ik dat de verse baron en barones ook wel een dienstmeisje wilde hebben.”

Esmee maakte op een zeer kokette manier een kniebuiging en Sanne en ik schoten in de lach, waarop Esmee verbaasd vroeg wat er zo grappig was.

Sanne vertelde al lachend: “Wij hadden inderdaad ook een dienstmeisje, maar daar hebben we niets mee gedaan. Wel fantaseerden Rob en ik hoe het zou zijn om straks, in het kasteel, ook van die leuke meisjes in dienst te nemen en tijdens het fantaseren werden de uniformpjes steeds kleiner en geiler. En nu sta jij hier zo voor ons. Oh, kom hier schat. Ik wil met je vrijen.”

Sanne nam Esmee in haar armen en terwijl ze met elkaar zoenden, kleedde ik me uit en wilde Sanne uitkleden, maar daar was Esmee al mee bezig. Daarop ging ik achter Esmee staan en begon ik haar lekkere lichaam helemaal te betasten. Bij haar natte kutje aangekomen voelde ik de vinger van Sanne er al in zitten en ik schoof mijn vinger erbij in, waarop Esmee kreunde dat dit oh zo geil was.

De twee vrouwen doken op het bed en zoenden elkaar flink, waarbij ze elkaar vingerden. Op een gegeven moment was Esmee, die boven lag, iets omhoog gekomen en ze vingerde Sanne met snelle bewegingen. Ik was inmiddels zo geil dat ik mee wilde doen en kroop achter Esmee, die het merkte en ze stak haar kontje uitnodigend naar me toe. Nog geen seconde later zat mijn pik in haar kutje en neukte ik haar met diepe stoten.

Tijdens het neuken pakte ik Esmee bij haar borsten, die zo lekker naar beneden hingen en in het ritme van mijn stoten heen en weer bungelden. Ik pakte haar borsten en zorgde ervoor dat haar harde tepels langs de tepels van Sanne gleden, wat hun genot alleen maar sterker deed worden.

Na een tijdje wisselden we van standje en kwam ik op mijn rug te liggen. Sanne liet zich over mijn glibberige lul zakken en Esmee kwam met haar kutje op mijn gezicht zitten. Ik voelde beide meiden naar elkaar toe buigen en hoorde het gesmak van een geile tongzoen. Sanne neukte mij heel geil en ik zoog me vast aan het druipende kutje van Esmee en na een tijdje kwamen beide vrouwen tegelijk klaar en niet veel later spoot ik mijn zaad diep in het kutje van Sanne, die daarbij weer klaar kwam en zich achterover op mijn benen liet vallen, waarbij mijn nog spuitende lul uit haar kutje floepte en direct in de mond van Esmee werd genomen waar ze de laatste resten sperma uit mijn lul zoog.

De vermoeidheid begon toe te slaan na de lange autorit, het feest in het hotel en de heftige seks en we besloten te gaan slapen. Sanne trok Esmee met haar rug tegen haar aan en ik ging, met mijn hand op haar borst, tegen de rug van Sanne liggen. Ik voelde hoe Sanne lag te bewegen en ik fluisterde: “Wat ben jij aan het doen?”

“Ik vinger Esmee lekker in slaap.” Fluisterde ze terug. “Wil jij mijn poesje strelen Rob?”

Ik bracht mijn hand van haar borst naar haar kutje en begon deze zachtjes en teder te strelen. Langzaam voelde ik hoe Sanne zich ontspande en toen viel ik ook in slaap.

De volgende dag vertrokken onze families en Esmee terug naar Nederland, maar Sanne zou nog een paar weken bij me blijven. De eerste dagen toonde ik Sanne mijn plannen en ideeën voor de kelderverdieping en toen ik Sanne schoorvoetend had verteld, dat ik van de cellen lekkere speelkamers wilde maken, was ik even bang dat ze mij pervers zou noemen, maar ze werd in tegenstelling zelfs enthousiast en wees mij waar wat kon komen en ze ging daarbij zelfs een stuk verder dan ik, want ze had het over een Andreaskruis, waar ik haar dan op kon vastbinden, een soort schavot, waar we samen ‘onschuldige’ meisjes flink konden gebruiken en ik zag haar opeens heel anders en dat was niet verkeerd.

Ik toonde haar de tekening, die ik van de ruimtes had gemaakt, met daarin de maten en terwijl we zo over die tekeningen heen zaten gebogen, hoorde ik opeens voetstappen door de gang. Ik vroeg Sanne om zich heel stil te houden en in de hoek naast de deuropening te gaan staan en ze was daar net op tijd, want daar kwam Brigit de ruimte binnen. Ze dacht dat ik alleen was en liep op me af, sloeg haar armen om mij heen en zoende me heel innig, waarbij haar gretige tong een heerlijk spel speelde met die van mij.

Toen kwam Sanne dichterbij geslopen en ze legde haar hand op de schouder van Brigit en zei in het Duits, wat Brigit goed kon verstaan: “Mag ik ook zo’n lekkere zoen?” Brigit schrok zo hevig dat ze een gil slaakte en zich geschrokken omdraaide, waar Sanne naar haar stond te lachen.

Enigszins opgelucht dat het Sanne was en niet iemand anders, kwam Brigit tot rust, maar ze zei wel: “Ik heb nog nooit met een vrouw gezoend.”

“Dan wordt dat de hoogste tijd lieverd.” Zei Sanne en ze gaf Brigit een zacht kusje op haar lippen. Na het eerste kusje trok Brigit niet weg en daarom gaf Sanne haar nog een kus, die nu iets langer duurde en Brigit kuste voorzichtig terug.

“Vond je dit naar?” vroeg Sanne.

Brigit schudde haar hoofd en zei: “Nee, je kust best lekker. Je hebt fijne zachte lippen.”

“Dat is het fijne van zoenen met een vrouw liefje. Wil je nog een kus?”

Brigit knikte en weer kusten ze elkaar en toen ik Brigit hoorde kreunen, vermoedde ik dat Sanne haar tong aan het gebruiken was. Ik stapte opzij en zag inderdaad hoe de lange roze tong van Sanne langs de kleine tong van Brigit gleed en alsof ze het veel vaker had gedaan, stond Brigit te genieten en sloeg ze haar armen om Sanne heen.

Vanuit de andere oude cel, haalde ik uit de kist, die ik daar een keer had neergezet, de deken en een aantal kussens en nam deze mee naar de ruimte waar Sanne nog steeds stond te zoenen met Brigit, die helemaal los ging.

Ik legde de deken op de grond en de kussens erbij en kwam achter Brigit staan, waarbij Sanne haar ogen opende en mij geil aankeek. Ik kuste Brigit op haar oor en vroeg: “Kwam je om lekker met me te vrijen lieverd?”

Brigit durfde vanwege Sanne niet gelijk antwoord te geven en daarop zei Sanne: “Volgens mij wel Rob en lieve Brigit, mag ik naar jullie kijken?”

De ademhaling van Brigit ging een stuk sneller en hoewel nog een beetje schuchter, knikte ze toch en daarop draaide Sanne het meisje naar mij om en zei: “Vrij met hem, lief mooi meisje. Het is goed dus hou je niet in.”

Ik zoende Brigit en merkt dat alle spanning uit haar lichaam weg gleed. Haar armen lagen om mij heen en toen ik haar bij haar kleine ronde kontje pakte, kreunde ze in mijn mond en drukte ze haar kruis tegen mij aan. Ik nam haar mee naar het dekentje en kleedde haar uit, waarna ik mij uitkleedde en met haar begon te vrijen. Zoenend en strelend, wonden we elkaar nog meer op en toen ik mijn vinger in haar kutje liet glijden, was ze al kletsnat en drukte haar kutje tegen mijn hand, smekend om meer.

Haar hand vond mijn lul en ze trok me lekker af, maar al snel was het duidelijk dat we meer wilden en kroop ik op haar en leidde mijn lul in haar krappe kutje. Kreunend ontving ze mijn lul en ze sloeg haar armen en benen om mij heen en neukte ik haar in een lekker rustig tempo.

Na een tijdje kwam ik omhoog en drukte mijn knieën onder haar kontje. In deze houding was het nog lekkerder neuken en ik voelde mijn eikel langs het zachte ribbelige plekje gaan, waar haar g-spot zat.

Op dat moment kwam Sanne bij ons zitten en zacht begon ze de borsten en tepels van Brigit te strelen. “Neukt hij je lekker lieverd?” vroeg ze aan Brigit.

“Mmm…jaaa… zo lekkerrrr…”

“Ik zie het. Kijk toch eens hoe zijn heerlijke lul in jouw mooie kale kutje glijdt. Zie je het?”

Brigit keek naar haar kruis en keek hoe ik haar neukte.

“Mag ik je daar strelen?” vroeg Sanne.

Brigit knikte en daarop liet Sanne een hand van de borst naar haar kutje glijden en streelde ze met haar nat gemaakte vinger over het kloppende klitje van Brigit, die niets meer kon zeggen, want tegelijk had Sanne haar mond weer op die van Brigit geplaatst voor een nieuwe tongzoen.

Brigit kwam na een tijdje zacht kermend klaar, maar ik bleef haar door neuken en toen ik zelf klaar kwam en in haar kutje spoot, kwam ze weer klaar, maar zei daarna een beetje sip: “Oh jee, nu lek ik de rest van de middag.”

Sanne moest er om lachen en vroeg: “Daar kan ik je wel me helpen hoor. Mag ik?”

Brigit haalde haar schouders op en Sanne zag dit als een toestemming. Daarop zakte ze naar het kutje, waar een klein beetje sperma uit aan het druipen was. Ze begon het hete kutje van Brigit te likken en slurpte mijn zaad uit haar vagina.

Brigit had dit niet verwacht en schrok eerst even, maar toen ze de zachte en vaardige tong van Sanne door haar kutje voelde gaan, begon ze te kreunen en lag ze al snel te kronkelen van genot.

Helaas werd het tijd voor Brigit om weer aan het werk te gaan en na nog een laatste zoen, waarbij ook Sanne een tongzoen kreeg van het meisje, liep ze vrolijk fluitend de kelder uit. Boven op de binnenplaats kwam ze Janosz tegen, die haar vriendelijk toelachte en Brigit, die niets wist van de afspraak tussen Janosz en mij, glimlachte vrolijk terug en ging aan het werk om haar vriend Bros te helpen met het houtwerk in het hoofdgebouw.

Sanne en ik gingen ook weer aan het werk en aan het einde van de middag waren de schetsen klaar, waren de ruimtes geheel ingemeten en had Sanne een vel vol geschreven met notities over de plannen voor wat ooit de sekskelder zou worden.

De dagen vlogen voorbij en omdat Sanne nog maar een week over had, besloot ik met haar op een korte vakantie te gaan. We zouden naar Oostenrijk gaan, maar onderweg stopte ik in Bayreuth bij een bekende van mij. Martin had een internethandel in replica medailles van het oude Duitse keizerrijk en ik had hem gevraagd of hij perfecte kopieën kon maken. Dit kon hij wel voor elkaar krijgen, waarop ik een afspraak met hem maakte en zodoende kwamen bij zijn huis, waar we hartelijk werden ontvangen en ik al snel gebogen stond over zijn aanwinsten in zijn collectie. Eén ervan was een replica van de Orde van het Gulden Vlies van het huis Habsburg. Een schitterend exemplaar aan een fraai versierde goudkleurige ketting en ik liet hem een foto van mij zien met de originele baronnenketting van mijn voorouderlijk huis. Hij bekeek de foto goed en zei dat als hijtoegang kon krijgen tot het origineel hij wel mogelijkheden zag om een perfecte kopie ervan te laten maken.

Ik was enigszins voorbereid en gaf hem een brief met het officiële briefhoofd en met onder mijn handtekening mijn zegel, waarin ik hem toestemming gaf voor het museum, om van het origineel foto’s en een afgietsel te maken. Hij was helemaal blij en had er zin in om dit voor mij te mogen doen, waarna we afscheid namen en Sanne en ik verder reden naar Oostenrijk, waar ik op een heel mooie plek, vlak bij het zomerverblijf van de voormalige keizer Franz Josef en keizerin Elizabeth, bij ons beter bekend als Sissi, een hotel had geboekt.

In de week kwamen we heerlijk tot rust en we genoten van de omgeving, van het lekkere eten ,van de rust en vooral van elkaar. We hebben op meerdere plekken heerlijke buitenseks gehad en in onze hotelsuite waren er maar weinig plekjes waar we niet met elkaar hebben gevreeën.

Uiteindelijk was de vakantie voorbij en reden we in een rustig tempo terug naar huis, waar ik nog twee dagen bij Sanne en Esmee ben gebleven, voor ik mij meldde bij mijn pleegvader op kantoor.

Mijn pleegvader had, sinds mijn installatie als baron en de voortgang, die hij zag op het kasteel, redelijk snel de conclusie getrokken dat ik binnen niet al te lange tijd het land zou verlaten en daarom had hij een advertentie gezet, waarin hij vroeg om een bedrijfsleider, die na zijn gewenste vervroegd pensioen namens mij, als dan volledig eigenaar van het bedrijf, de dagelijkse leiding op zich zou nemen.

Hij besprak dit met mij toen ik bij hem koffie zat te drinken en verontschuldigde zich dat hij het niet eerst met mij had overlegd.

“Geeft niks pa. Jij bent nog steeds de baas en ik had andere dingen aan mijn hoofd.”

“Oh,” zei hij met een grijns, “Is Sanne een ding tegenwoordig?”

“Onder andere.” Grijnsde ik terug en we begrepen elkaar maar al te goed.

Hij liet me enkele sollicitaties en Cv’s zien en ik las ze in alle rust door. Van de zeven legde ik er direct drie aan de kant en twee legde ik op de stapel, die mogelijk een uitnodiging konden verwachten. De zesde verraste mij, want het was van een vrouw van ruim in de veertig, die qua diploma’s volledig geschikt was, maar nog weinig kennis en ervaring leek te hebben van de aannemerij. Nu hoefde dat niet direct een probleem te zijn want, zo zei mijn pa, alles valt te leren. Ze woonde niet ver weg en zij was de enige, die een pasfoto in haar CV had opgenomen en wat ik zag, beviel me wel. Een vriendelijk gezicht zonder al te veel make-up en een mooie bos blond haar. Vooral haar ogen en mond sprongen er uit en ik legde haar op de stapel van de uit te nodigen kandidaten.

De laatste was een regelrechte aanfluiting, want dit was een man van eind dertig, die jarenlang manager was geweest bij een paar zeer grote telecomaanbieders die op zoek was naar iets anders. Zijn CV stond vol met spelfouten en het was een rommeltje, waarbij ik me afvroeg hoe deze man ooit manager was geworden. Ik las door zijn werkervaring en las dat hij na zijn academische opleiding antropologie direct in een managementclass was gekomen bij een tech-bedrijf en daar al na drie jaar was weg gegaan. Vervolgens kwam hij bij de eerste telecomreus en daar hij om de twee jaar een andere functie als manager vervuld en dit gold ook voor het laatste bedrijf, waarvoor hij had gewerkt. Ik wist gelijk dat dit foute boel was en ik legde hem niet op de stapel afkeur, maar verscheurde zijn sollicitatie en CV direct. Ik wilde in het bedrijf namelijk een leider en geen manager. Mijn pa was het met me eens en schonk nog een koffie voor me in.

Drie weken later waren de eerste sollicitatiegesprekken en als laatste was de vrouw aan de beurt. Toen zij binnen kwam beviel ze me al direct. Ik had haar al even bekeken toen ze zich meldde bij de receptie en merkte dat ze gelijk een vriendelijk praatje maakte met Cindy, onze receptioniste, kantinedame en schoonmaakster. Ik hoorde Cindy lachen en toen ze even moest wachten keek ze nieuwsgierig rond, bekeek de posters van projecten die we hadden hangen en als één van onze mannen langs liep, groette ze hen beleefd en vriendelijk.

Mijn pa haalde haar op en toen ze tegenover ons zat, keek ze ons open en vriendelijk aan, waarbij ze gelijk gerichte vragen stelde, waaruit bleek dat ze zich niet alleen goed had voorbereid, maar toch ook wel enige kennis van zaken bleek te hebben, wat niet uit haar CV te halen was. Dit bleek later omdat haar ex-man in het werk had gezeten en zij niet alleen met veel interesse het werk had gevolgd, maar ook graag met de werklui optrok.

Ze gaf vlot, open en makkelijk antwoorden op de vragen van mijn pa en mij en stelde ook vragen over de bedrijfsvoering, de risico’s waar ze mee te maken zou krijgen en specifiek hoeveel ruimte ze zou krijgen onder mij, voor het geval ze met verbetervoorstellen wilden komen.

Op die laatste vraag gaf ik antwoord en ik zei: “Alle ruimte die je nodig denkt te hebben, zolang het werkelijk ten gunste is van het bedrijf, de omgeving en met name het personeel, want wij hanteren hier wel het adagio dat het personeel het echte vermogen van het bedrijf is.”

“Daar ben ik het hartgrondig mee eens. Mijn ex dacht daar anders over en daarmee heeft hij zijn bedrijf zo ongeveer mee gesloopt. Alle goede werkkrachten vertrokken en alleen de slampampers, die geen eigen initiatief hadden bleven over, met alle gevolgen van dien.”

Als laatste onderdeel van het gesprek ging over haar privéleven en we hoorden dat ze dus gescheiden was, moeder van een dochter, die net was gaan studeren en als hobby’s had ze sportschieten, lezen en schilderen en tot een jaar of tien geleden deed ze actief aan schermen. Toen ik haar vertelde dat ik destijds op school en tijdens mijn studie ook aan schermen had gedaan, ging de rest van het gesprek alleen nog maar over die mooie sport.

Alles klopte met de vrouw en toen ze weg was, keken mijn pleegvader en ik elkaar aan en ik zei: “Ik heb een heel goed gevoel op deze vrouw pa. Binnen harken die vrouw.”

“Dat denk ik ook. Wat doen we straks?”

Ik dacht even na en zei: “Nodig haar uit voor een tweede gesprek en zeg haar om werkschoenen mee te nemen. De rest doe ik wel, als je mij dat toevertrouwt.”

“Hey, het is straks jouw bedrijfsleider. Doe met haar wat je wilt.”

“Kan zijn dat Sanne daar ook iets over te zeggen heeft.” Zei ik droog en toen schoot pa in de lach en noemde mij een droogkloot met ranzige ideeën.

“Dat tweede klopt pa, maar van dat eerste moet je maar eens aan Sanne vragen.”

De afspraak met de vrouw, die Diana heette, werd de volgende dag gemaakt en een week later kwam ze op kantoor. In tegenstelling tot de vorige keer droeg ze geen net streepjespak, maar een verschoten spijkerbroek met daarboven een coltrui en aan haar voeten stevige werkschoenen die zeker niet nieuw waren. Ze had zelfs een signaalvest en een helm mee genomen en om die helm moest ik wel lachen, want hij was volgeplakt met stickers van dieren en een grote eenhoorn voorop met roze manen en een roze staart. Diana zag me lachen en zei: “Dat was mijn dochtertje toen ze tien was. Ze vond de gele helm lelijk en heeft hem mooi gemaakt.”

“En het zit er nog steeds op?”

“Ja hoor, waarom niet? Was toch heel lief bedoeld van de kleine.”

Ik nam Diana mee naar een bouwplaats waar we een bedrijfspand aan het bouwen waren. Ze keek aandachtig toe, luisterde aandachtig naar wat ik te vertellen had en sprak met de mannen, die aan het werk waren. Ze klom zelfs op een steiger om de constructie van het stelen dak te bekijken en daarbij bleef ze achter een uitstekend stuk staal haken en trok een flinke winkelhaak in haar broek, precies ter hoogte van haar bil. “Kijk Rob,” zei ze tegen mij, “dit is wel een veiligheidsrisico. Komt dit vaker voor?”

Ik haalde de voorman erbij die vertelde dat ze net met het stuk staal aan het werken waren en omdat de tank van het lasapparaat leeg was, lag hij even opzij om ruimte te maken voor het vervangen van de tank.

Diana keek de man aan en zei: “Tja, normaal dek je zo’n uiteinde af, maar ik snap ook wel dat voor een kleine aanpassing dit soms erg lastig en tijdrovend is en wie verwacht er nou een domme gans, die haar dikke reet langs de muur laat schuiven. Nou ja, dit is toch een oude broek. Doet het lasapparaat het weer?”

“Ja mevrouw.” Zei de voorman, die mij verbaasd aankeek.

“Mooi, dan hou ik je niet langer van het werk.”

Ik verwachtte dat Diana weer naar beneden zou gaan om haar nogal vrij liggende bil te gaan bedekken, maar zij bleef rondkijken en gaf de mannen daarmee af en toe een fijne blik op haar bil en de rand van haar zwarte slip. Ik vond echt dat ze overal tof op reageerde en merkte dat de werklieden het leuk vonden dat zij er was en echt geïnteresseerd was in hun werk.

Na afloop nam ik haar mee terug naar kantoor, waar mijn pa en ik haar een aanbod deden en ze accepteerde deze zonder na te denken en daarmee was de kous af en was Diana aangenomen als nieuwe bedrijfsleider en ze zou aan het begin van de volgende maand gaan beginnen. Ik liep met haar mee naar buiten en zag even hoe ze voorover gebogen het hesje en de helm in de kofferbak stopte en keek vol tegen haar half blote bil. Toen ze in haar auto stapte en de portier dicht deed, wilde ik nog iets uitproberen en tikte tegen het raampje. Diana liet het raampje zakken en ik zie: “Je noemde jezelf eerder op de steiger een domme gans met een dikke reet. Mag ik zeggen dat van alles deze dag, dit jouw enige foutjes waren?”

“Oh en hoe dat dan?”

“Jij bent verre van dom en jouw reet is helemaal niet dik. Hij is erg mooi zelfs en dat heeft iedereen kunnen zien.”

Diana schoot in de lach en zei: “Dankjewel Rob. Dat is altijd fijn om te horen en ook over mijn reet.”

Ik keek haar na en zei later tegen mijn pleegvader: “Pa, die vrouw is echt goud waard. Gaaf wijf.”

Tijdens haar eerste twee werkweken liep Diana de hele tijd met mij mee om alle aspecten van het bedrijf te leren kennen. Ze nam alles snel op, vond altijd wel tijd om een praatje te maken met een werknemer die in de buurt was en at gewoon met iedereen mee in de kantine, aar ze zich helemaal niet te groot voelde om voor de mannen koffie in te schenken. Natuurlijk werd ze af en toe een beetje getest door de ruwe mannen, maar dat vond ze leuk en bediende hen van een pittig repliek, waardoor ze al snel geaccepteerd werd als lid van onze bedrijfsfamilie, zoals mijn pleegvader dat ze mooi noemde.

In die twee weken had ik af en toe een videogesprek met Janosz om de voortgang op het kasteel te bespreken en om beslissingen te nemen, die hij mij had voorgelegd. Daarbij was Diana ook gewoon aanwezig en als het even rustig was op het werk, vroeg ze mij honderduit over mijn kasteel en wat ik ermee aan het doen was. Ze wilde alles weten over hoe ik aan het kasteel was gekomen en over mijn adellijke titel, maar ook wat mijn toekomstplannen waren en ze keek met heel veel interesse naar de foto’s die ik haar liet zien. Het viel haar op dat er naast foto’s van Sanne ook veel foto’s waren van Esmee, Ulrike en Brigit, maar ze was discreet genoeg om daar niet te veel over te vragen.

Na haar eerste twee weken gaf ik haar over aan mijn pleegvader, want ik moest naar het kasteel voor een paar belangrijke gebeurtenissen, waaronder de start van de restauratie van het poortgebouw en de start van de restauratie van de kelderverdieping onder het hoofdgebouw, maar belangrijker nog, omdat het uit steen gehouwen familiewapen boven de poort van het hoofdgebouw zou worden aangebracht. Dit werk had ik destijds uitbesteed aan een klein, maar vermaard bedrijf in Beieren, dat ook werk aan de St. Pieterskerk in Rome, de Notre Dame in Parijs en St Paul’s Catherdral in Londen had gedaan.

Sanne was weliswaar druk met het schrijven van haar afstudeerscriptie, maar ze wilde persé met mij mee gaan en zodoende reden we naar ons dorp, hadden een heel gezellige avond in het hotel en de volgende ochtend waren we heel vroeg op de bouwplaats, waar alle voorbereidingen voor het plaatsen van het wapen gereed waren. De steigers stonden klaar en vlak voor tien uur arriveerde een grote telescoopkraan, die de stenen delen op hun plek zouden hijsen. Boven de grote imposante ingang van het hoofdgebouw was een grote inkeping van vier meter breed en ruim zes meter hoog in de muur gehakt waarin het wapen bevestigd zou worden en nadat ik met Janosz en de teamleider van de steenploeg de laatste inspecties deden, bereidde Sanne, samen met Elena, de vrouw van Janosz, die speciaal voor deze gelegenheid was mee gekomen, een grote tafel voor waar koffie, broodjes en sappen klaar stonden om straks de plaatsing van het wapen in stijl te kunnen vieren.

Ik sprak met Janosz en vroeg hem of we de plaatsing een bijzonder karakter konden geven, waarop hij vroeg: “Hoe bedoelt u dat meneer?”

Ik had Janosz al zo vaak gevraagd om mij gewoon te tutoyeren, maar de man vertikte dat pertinent omdat hij dat niet vond kunnen als eenvoudige werkman tegenover een heuse baron en ik had het maar opgegeven.

“Is het een idee om de steigers af te dekken met doeken, zodat het voor het publiek niet te zien is hoe de onderlinge delen geplaatst worden? Als het dan klaar is, dan trekken we de doeken weg en hebben we een soort onthulling van het wapen en daar drinken we dan op.”

Janosz dacht even na en knikte glimlachend naar me. Hij had wel een idee en ging gelijk met een andere man in zo rap Tsjechisch overleggen, dat ik het niet kon volgen, maar de man rende al weg en even later waren een zestal werklieden druk bezig om de steigers te bekleden met een paar grote dekzeilen.

Om elf uur kwam een grote vrachtwagen het terrein op gereden met achterop een aantal kratten met daarin de onderdelen van het wapen, nog netjes beschermend ingepakt. Daarachter reed een busje met gespecialiseerde werklieden, die het wapen zouden plaatsen.

De grote kraan tilde de kratten van de wagen en zette ze voor het kasteel op de binnenplaats, waar de werklieden van de steenhouwer de kratten demonteerden en de beschermende verpakking van de in doeken gehulde onderdelen verwijderden.

Alles werd in gereedheid gebracht en toen kwam er een busje het terrein op en daaruit stapten de burgemeester met in zijn kielzog een trots kijkende Fritz, maar ook Erwin en Ulrike en twee mij onbekende mannen, die verslaggever en fotograaf van de regionale krant bleken te zijn. Fritz had dit geregeld toen hij hoorde van het bijzondere moment en wilde dit in de krant hebben.

Ik begroette hen en nadat iedereen van koffie was voorzien, sprak ik al even kort met de verslaggever, maar toen kreeg ik een seintje van de teamleider dat alles klaar was voor het hijswerk. Als eerste ging de fraai gevormde wapenspreuk, door een kleed nog uit het oog onttrokken, omhoog en het verdween achter de met de zeilen gehulde steiger. De fotograaf van de krant maakte overal foto’s van en de verslaggever maakte aantekeningen, maar ik had alleen maar oog voor het werk.

De haak van de kraan kwam weer leeg terug en pakte vervolgens het wapenschild zelf op. Voorzichtig werd dit belangrijke stuk omhoog gehesen en verdween het achter het zeil van de steiger.

Zo gingen ook de delen van de schilddragers, het dekkleed, de helmkroon en het helmteken omhoog. Ik luisterde met een half oor naar de teamleider, die via een walkietalkie in contact stond met de mensen op de steiger en hoorde gelukkig alleen maar woorden als “super”, “goed zo”, “verder zo” en “perfect” uit zijn mond.

Nadat het laatste stuk opgehesen was, ging de teamleider de steiger op en het duurde een ruim tergend langzaam verlopend half uur voor de vier mannen, die de stukken in de muur hadden geplaatst, vrolijk pratend de steiger afkwamen en plaats maakten voor de drie mannen, die bij de kraan de stukken aan de haak hadden bevestigd. Met grote emmers, wat een speciale afwerkmortel bleek te zijn, en een verzameling gereedschappen beklommen ze de steigers en verdwenen uit het zicht.

Na nog een zenuwslopend half uur kraakte de walkietalkie van de teamleider en er werd iets gezegd dat ik niet kon verstaan. De teamleider kwam op me af en zei: “Het is klaar Herr Baron. Als u zo ver bent, dan kan het onthuld worden.”

Ik knikte en zei tegen Janosz dat hij de teams kon laten verzamelen. Janosz liep naar de chauffeur van de vrachtwagen en vroeg hem om drie keer de toeter van zijn wagen te laten luiden. Toen klonk drie keer een lange toon van de zware toeter en van alle kanten kwamen de werklieden naar de binnenplaats om getuige te mogen zijn van dit moment.

Ik merkte dat ik begon te trillen van de spanning en Sanne kwam naast me staan en sloeg haar arm geruststellen om mijn middel, waarna ik mijn arm om haar schouder legde. Aan de andere kant kwam Ulrike en deed hetzelfde, zodat ik gesteund werd door mijn twee belangrijkste vrouwen hier aanwezig. Onbewust zocht ik Brigit en zag dat ze naast Boris stond en hem ondersteunde omdat hij nog steeds met een kruk moest lopen. Ze zag mij naar haar kijken en ze gaf me een lieve glimlach, die ik beantwoordde en ik voelde me al een stuk beter.

De teamleider kwam naar me toe en wilde eigenlijk vragen of ik mee wilde helpen met het losmaken van de zeilen, maar hij zag hoe ik erbij stond en vroeg alleen maar: “Bent u er klaar voor Herr Baron?”

“Ja, ik wel. Laat het maar gebeuren alstublieft.”

De teamleider ging naar Janosz en na een kort overleg namen ze beiden een touw en nadat ze mij aan hadden gekeken en ik hen toe had geknikt, trokken ze aan de touwen en de slim aangebrachte lussen, waarmee de zeilen aan de steigers waren vast gemaakt, schoten los en werd het wapen zichtbaar. Op dat moment klonk de hoorn van de kraan en de zware toeter van de vrachtwagen, aangevuld met de lichtere toeter van het personenbusje en daarna klonk er een luid gejuich van alle werklieden en een applaus van alle overige aanwezigen. Met een open mond keek ik naar het grote machtige wapen aan de muur van mijn kasteel en ik voelde hoe Sanne en Ulrike mij nog steviger vast pakten.

Boven de sierlijk gevormde wapenspreuk “Kraft und Treue” (kracht en trouw) stond mijn familiewapen te pronken en op het schild waren haarscherp de arceringen te zien van het oorspronkelijk groene veld met daarop een lopende hond en daaronder de drie sterren, die het wapen compleet maakten.

Het wapenschild werd gedragen door zowel links en rechts een maagd in nogal schaarse kledij. Boven het wapen zag ik een kroon met daaruit een gebalde vuist als helmteken.

Op dat moment trad de burgemeester naar voren en het werd stil in de groep aanwezigen. De burgemeester kuchte even en haalde een papier uit zijn zak, waarna hij een speech hield ter ere van de onthulling en er kwam een stroom van weinig zeggende woorden uit zijn mond waarin hij het wel had over zijn trots op de historie van het kasteel en de adellijke familie die er had gewoond, maar met geen woord over mij als toekomstige bewoner. Zijn lange zinnen zaten vol met superlatieven en bijvoeglijke naamwoorden en het had een mooie speech kunnen zijn, ware het niet dat het zo onbevlogen en onpersoonlijk was, zoals je wel vaker hoorde uit de mond van slechte politici. Een kort een rustig applausje rondde zijn speech af en trots als een pauw, alsof hij een enorm kunststuk had geproduceerd, wenkte hij mij of ik ook nog een woordje wilde spreken. Daarop kneep Sanne even in mijn bil om me aan te moedigen en ook Ulrike gaf met een streling aan dat ik het moest doen.

Ik was nog nooit een goede spreker voor groepen geweest en als ik vroeger op school een spreekbeurt moest houden, stond ik meer te hakkelen en te stamelen als dat ik een samenhangend verhaal hield. Toch ging ik naar voren en keek naar de grote groep, die mij vol verwachtingen stond aan te kijken. Sanne keek mij vol trots aan en Ulrike gaf mij een bemoedigende knipoog. Ik zag hoe Brigit de hand van Boris vast had genomen en mij afwachtend stond aan te kijken. Ik keek naar Fritz, die me vriendelijk toeknikte en zag hoe de burgemeester op zijn horloge keek.

Ik schraapte mijn keel en toen zei ik: “Lieve vrienden, vriendinnen en alle aanwezigen. Heel erg bedankt dat jullie dit moment met mij willen delen en ik moet zeggen mensen,” daarbij keek ik om en omhoog naar het mooie familiewapen en vervolgde, “wat een prachtig werk is er geleverd. Niet alleen dit mooie wapen van mijn familie, die ik helaas nooit gekend heb, maar voor al het werk dat jullie hebben verricht om dit alles mogelijk te maken. Ik wil speciaal voor vandaag alle steenhouwers bedanken voor dit prachtige werk. Ik ben er heel trots op en trots op jullie voor het vakmanschap dat is geleverd. Als laatste wil ik mijn lieve Sanne en Ulrike bedanken voor de steun van daarnet, want ik was zo klote zenuwachtig dat, zonder hun letterlijke ondersteuning, ik van de zenuwen als een slechte stuk metselwerk uit elkaar was gebrokkeld. Ik hou van jullie en ik hou van iedereen hier. En nu als de sodemieter je klus afronden en opruimen. Om drie uur is er bier!”

Een luid applaus en gejuich klonk en Sanne rende op mij af, omhelsde me innig en gaf me, voor de ogen van iedereen, een heerlijke zoen, waarna ze met een trotse en verliefde blik mij aankeek en zei: “Ik hou ook van jou Rob en ik ben ontzettend trots op jou.”

Van alle kanten kwamen de mensen op mij af om mij te feliciteren en toen keerde de rust terug en gingen alle werklieden aan het werk om hun onderbroken klussen en klusjes af te maken en hun spullen op te ruimen. Ook de steenhouwers ruimden hun spullen op en terwijl de steigers werden afgebroken en de kraan zijn hijsboom inschoof en de steunen werden ingetrokken, sprak ik nog met de gasten en de verslaggever en toen werd het drie uur en stroomden de jongelui en andere werklieden toe om bier te drinken, waarna iedereen naar huis ging.

Sanne en ik bleven alleen achter en samen, met onze armen over elkaar, keken we naar het nieuwe wapen dat zo krachtig boven de grote ingang van het hoofdgebouw van mijn kasteel pronkte. Ik maakte nog een paar foto’s voor de mensen thuis in Nederland en nadat Sanne en ik onze spullen hadden gepakt, reden we naar het hotel voor een goede en stevige maaltijd en nadat we gezellig koffie hadden gedronken, nodigde ik op verzoek van Sanne Ulrike uit om, als ze klaar was met werk, naar onze kamer te komen waar we nog een heerlijke tijd met elkaar hebben liggen vrijen.

De rest van de week nam ik samen met Sanne de plannen door met Janosz en dagenlang bogen we ons over de tekeningen, bespraken de werkwijzen en de benodigde materialen tot alles helder en duidelijk was, zodat Sanne en ik die vrijdag met een gerust hart naar Nederland terug konden keren, waar ik het weekend met haar en Esmee op een heel fijne manier door bracht.

Toen ik maandag op kantoor kwam zag ik dat mijn pleegvader mijn kantoor had aangepast, zodat Diana hier ook haar werk kon doen. Dit kon prima, maar betekende wel dat mijn zitje, waar ik met vier mensen in gesprek kon gaan, plaats moest maken, maar dat was niet erg, want als ik iets te overleggen had, dan ging ik wel naar het vergaderzaaltje.

Diana was al vroeg op kantoor en druk aan het werk toen ik binnen kwam. Ze was driftig aan het typen, maar hield even op om mij te begroeten. Ik groette terug en zette mijn tas weg en daarna mijn computer aan. Daarna haalde ik koffie voor mij en Diana en toen draaide ze haar bureaustoel bij zodat we even gezellig konden kletsen. Ik bekeek de vrouw eens goed en ze zag er echt goed uit voor haar leeftijd. Ze was dan al 45, maar dat zag je er niet aan af op een paar mooie lijntjes langs haar ogen en mondhoek na dan. Ze had mooi dik blond haar en ze droeg die dag mooie kleding, bestaande uit een redelijk strakke blauwe rok tot net onder haar knie met daaronder een paar mooie zwarte laarzen met een kleine stevige hak. Boven de rok droeg ze een licht grijze bloes, waarvan de bovenste knoopjes los zaten. Zeker niet ordinair, maar net genoeg om de aanzet van haar flinke cup D te laten zien. Daar overheen droeg ze een kort getailleerd jasje, die bij de rok paste en daarmee zag ze er op een heel mooie manier zakelijk uit.

Na het sociale gesprekje bespraken we wat zakelijke aspecten en namen de kosten van de afgelopen maand met elkaar door. Daarbij zat ik dicht naast Diana om met haar mee op haar scherm te kijken en daarbij rook ik een heel lichte lekkere parfum en dat vond ik helemaal niet verkeerd ruiken. Af en toe keek ik naar haar en de aanzet van haar borsten, want ze had haar jasje uitgetrokken en over de stoel gehangen en ook dat uitzicht was helemaal niet verkeerd.

Terwijl we zo bezig waren kwam een van de voormannen het kantoor binnen en hij zei: “Hey Diana en eh… goedemorgen uwe hoogheid. Kees is vandaag jarig, dus er is gebak in de kantine.”

“Dankjewel onderdaan,” grapte ik terug, “we komen er aan.” Daarna zei ik tegen Diana: “Kom Diana, dan gaan we lekker ongezond doen.”

“Ja, ja, en dan maar zeiken over mijn dikke reet.” Lachte Diana, die was opgestaan haar jasje weer aantrok.

“Ik heb het je al eerder gezegd, Diana. Er is niks mis met jouw reet.”

“Weet ik, maar ik hoor het zo graag van je.” Zei Diana ondeugend en ze liep voor me uit naar de kantine, waarbij ze overdreven met haar billen wiebelde.

In de kantine was iedereen, die binnen was, al aanwezig en op de tafel stonden grote dozen met gebak en er werd al flink koffie getapt. Het was in ons bedrijf de gewoonte dat de baas voor het gebak zorgde en ook nu had mijn pleegvader flink uitgehaald en de doos raakte al snel een stuk leger.

Mijn pleegvader vroeg om aandacht en toen zag ik dat hij zijn laptop aan de grote TV aan de muur had gekoppeld en op het scherm zag ik een foto van mijn kasteel, genomen vanaf de oprijlaan, zodat het hele kasteel in beeld was.

“Lieve mensen,” begon mijn pa, “ik heb van de week wat foto’s van mijn zoon gekregen, die ik met jullie wil delen. Rob, wil jij de plaatjes van jouw commentaar voorzien?”

Pa zette de volgende foto op het scherm en gelijk kwam levensgroot het gezicht van Sanne in beeld, waarin ze breed lachend en met stralende ogen in de camera keek. Dit was de foto van Sanne, die ik op mijn bureau had staan en blijkbaar had mijn pa hem in gescand. Er klonk een luid gejoel uit de groep en mijn pa zei lachend: “Oeps, verkeerde diashow.”

Er werd luid gelachen en toen kwam de volgende foto en keek ik naar de lege plek in de muur van het hoofdgebouw boven de grote ingang. Ik vertelde wat dit was en bij elke volgende foto vertelde ik het verhaal. De mensen zagen in een groot aantal stappen en foto’s het hele traject van voorbereidingen, het ophijsen van de diverse onderdelen tot aan de onthulling van het wapen. Bij het zien van het wapen in zijn geheel werd het stil in de kantine en toen hoorde ik de jarige Kees zeggen: “Verdomme Rob, dat is een mooi stukje beeldhouwwerk.”

Zijn collega Jan riep daarop luid: “Ja, vooral die twee meiden naast het schild. Wie zijn dat Rob en zijn ze nog vrijgezel?”

Er werd weer luid gelachen en al snel vlogen nogal onbeschaafde grappen door de ruimte en ik keek opzij naar Diana en zag tot mijn vreugde dat zij er hartelijk om moest lachen en zelfs op een gegeven moment naar Jan riep: “Je maakt geen kans jochie, want de dames willen alleen een lul van steen en zo hard krijg jij hem nooit.”

Weer klonk er een gejoel en werd Jan hard uitgelachen en met een rode kop keek hij naar Diana, die hem brutaal terug aankeek, waarna Jan begon te lachen en ik hoorde hem mopperen: “Takkewijf.”

“Dit takkewijf is anders wel straks jouw leidinggevende Jan.” Lachte Diana en ze stak haar tong naar hem uit.

“Gut, dat is waar ook,” zei Jan en hij grijnsde, “dan werk ik straks onder jou. Dat is beter dan onder een zak cement.”

Weer klonk er een luid lachen en ook Diana schoot in de lach, waarbij ze diep boog voor Jan zijn opmerking. Toen gebeurde het. Het laatste gesloten knoopje van haar bloes schoot bij de buiging los en iedereen kreeg een heel goede blik op haar nog diepere decolleté en de rand van een fraai met blauw kant afgewerkte BH.

Mijn pleegvader zag dit ook en snel klapte hij zijn laptop dicht en het scherm werd zwart, waarna hij riep: “Klaar nu met de pret en hup aan het werk mensen. Jullie kosten mij hier een godsvermogen met jullie geintjes. Verdwijn en verdien geld voor me.”

Nog lachend en met steelse blikken op Diana ging iedereen weer aan het werk en samen met Diana en Cindy ruimden ik de kantine op en daarna gingen Diana en ik weer naar ons kantoor.

Daar aangekomen wees ik Diana op haar nogal aanwezige decolleté en zei: “Weet je wel dat daarnet bij jouw buiging naar Jan, jouw longen bijna uit jouw bloes vielen?”

Diana keek naar beneden en zag dat ze er opeens inderdaad wel wat uitdagend bij liep. Ze lachte erom en ze pakte haar borsten beet en zei: “Nou, daar hoef ik niet bang voor te zijn hoor. Deze meisjes vallen niet, want ze zijn nog best stevig, waar ik heel trots op ben. Daarnaast hangen er in de werkplaats wel grotere en blotere borsten, dus zo erg is dit niet.”

Helaas maakte ze toch het knoopje weer vast en we gingen weer zitten om ons weer te verdiepen in kosten, opbrengsten en potentiële investeringen. Diana had best veel goede ideeën en ze liet me het idee zien, waar ze die ochtend mee bezig was. Het was een plan om de urenregistratie voor de werklieden te automatiseren door een app te gebruiken die via een beveiligde verbinding in contact stond met de projectplannen op onze server. Ik had eerst zo mijn twijfels want, wellicht ten onrechte, ik ging ervan uit dat de mensen op de werkvloer niet zo gecharmeerd waren van technische snufjes. Daarop zei Diana: “Waarom niet? Ze hebben allemaal een smartphone waar ze mee overweg kunnen. Het enige dat verandert is dat ze ’s ochtends inloggen in de app en aangeven aan wel project en deelproject ze aan het werk zijn en na afloop loggen ze uit en alles dat daartussen zit wordt automatisch gelogd.

Alles wat ze zei klonk logisch en ik zei dat ze het maar verder moest uitwerken, zolang ze maar niet vergat om de werkvloer mee te nemen in de plannen. Al was het alleen maar om draagvlak te creëren.

Daarop legde ze haar hand op die van mij en zei: “Dat heb ik allang gedaan Rob. Ik heb het ook al afgestemd met Hans en daarna heb ik een rondgang gemaakt bij de mannen en vrouwen buiten. Zelfs Jan vond het een goed idee. Al moet ik wel zeggen dat hij meer aandacht had voor mijn tieten en waarschijnlijk op alles, wat ik zei, ja gezegd zou hebben, maar een ja is een ja.”

Ik moest lachen en zei: “Dan moeten de knoppen in de app maar de vorm van tieten krijgen. Dan wordt de app zeker door iedereen gebruikt.”

Diana keek me aan en begon hard te lachen. “Ja, dat is een goed idee. Eens kijken of ik dat kan regelen.”

Ik keek haar verrast aan en weer schoot Diana in de lach. “Oh Rob, je moest jouw gezicht eens zien. Jij bent echt niet anders dan Jan. Als het om tieten gaat ben jij net een kleine jongen.”

Ik schaamde me wel een beetje, maar Diana bleef me lachend aankijken, waarbij haar hand nog steeds op die van mij lag. Ik keek er even naar en keek toen weer in de ogen van Diana. Ze kneep even in mijn hand en nam hem weer terug, waarna ze mij op een site van een ontwikkelaar de eerste beelden liet zien van de app. Daarna schoof ze haar stoel achteruit en ging achterover zitten, waarbij de bloes flink over haar borsten spande. “Waar ben jij nu mee bezig als je niet aan jouw kasteel en Sanne denkt?”

Ik pakte haar toetsenbord en muis over en liet haar zien aan welk project ik aan het werk was. Ze keek met me mee en had haar benen over elkaar geslagen, waarbij haar rok net over haar knie was geschoven en ik een deel van goed gevormde benen kon zien tussen randje rok en rand laars. Ik vertelde Diana de punten die goed liepen en de punten die niet goed liepen. Ze maakte wat notities en leek alles goed te begrijpen en ik was net aan het afronden toen vanuit de werkplaats de zoemer klonk als teken dat het lunchtijd was.

De meeste werklieden waren na het gebak naar buiten gegaan en alleen Kees, die chef werkplaats was en zijn stagiaire Mona waren binnen om te lunchen. Mijn pleegvader was er ook niet en Diana en ik gingen bij Kees en Mona aan tafel zitten. Terwijl Cindy broodjes aan het smeren was en kroketten in de frituur deed, vroeg Diana: “Kunnen jullie Klaverjassen?”

“Kan een beer schijten?” vroeg Kees en Mona knikte alleen maar.

“Mooi, laten we gaan spelen.” Zei Diana en ik haalde uit een lade een nogal oud en beduimeld spel speelkaarten.

Diana schudde de kaarten en ik zag gelijk dat ze dit vaker had gedaan. Met soepele en bijna sierlijke bewegingen deelde ze de kaarten die bij elk van ons, precies voor ons en in een net klein stapeltje, terecht kwamen. Ik was de maat van Diana en al na de eerste boom, die we glansrijk wonnen, had ik door dat Diana verschrikkelijk geraffineerd vals speelde. Kees en Mona hadden niets door, maar ik zag hoe ze een paar flink verzaakte om de slag te pakken en ook de tweede boom ging naar ons. Aan het einde van de derde boom wist ze voor de tweede keer met de Nel een troef van Kees te overtroeven en terwijl ze triomfantelijk de kaarten naar zich toe trok, zei ze plagend: “Dat maakt voor jou 76 punten Kees. Sorry, maar je bent alweer hartstikke zeiknat. Blub en plons!”

De pauze was voorbij en terug in ons kantoor begon ik te lachen en zei: “Verdorie Diana. Als er weer gekaart wordt, dan ben ik jouw vaste partner. Wat kan jij gemeen valsspelen zeg.”

Diana grinnikte en zei: “Dat is een van de weinige goede dingen, die ik van mijn ex heb overgehouden Rob. Vlasspelen met klaverjassen en mijn lieve dochter.”

Ik keek naar de foto van haar dochter Milou, die op haar bureau stond en zag de mooie jonge vrouw, die best wel leek op haar moeder en ik zei: “Als zij niet zo gevaarlijk is als haar moeder, dan mag ik wel oppassen voor haar.”

Diana keek me ondeugend aan en zei: “Nee hoor. Jij hoeft helemaal niet bang voor haar te zijn. Ten eerste kan zij niet klaverjassen en ten tweede is ze een volbloed lesbienne, dus ook op dat vlak is zij geen bedreiging voor jou en jij niet voor haar.”

Ik keek nog een keer naar de knappe meid op de foto en zei, zonder erbij na te denken: “Jammer, ze is een mooie meid.”

Diana keek me verrast aan en vroeg: “Hoezo jammer. Jij hebt Sanne toch?”

Op dat moment wist ik dat ik me versproken had en omdat Diana mij zo vragend aan keek en ik haar niet alleen een heel mooie en toffe vrouw vond en haar volledig vertrouwde, besloot ik open kaart te spelen en vertelde haar over mijn relaties met Sanne en Esmee en over Ulrike en Brigit in Duitsland.

Diana hoorde dit alles rustig en aandachtig aan en toen ik klaar was, zei ze: “Tjonge Rob. Jij houdt een hele harem er op na. Dat jij nog tijd en energie vindt om te werken zeg. Bewonderingswaardig.”

“Dat komt vast door mijn blauwe bloed. De adel neukte vroeger al een slag in de rondte, dus ik kan er niets aan doen. Het is erfelijk.”

Diana schoot in de lach en daarmee was de ernst weer uit de lucht, waarna we weer aan het werk gingen.