Een X-mas Verhaal - 2

De cafetaria in het park is niet bepaald een culinair hoogstandje, maar echt slecht is het ook weer niet. Het broodje gezond in lekker vers en knapperig, voldoende beleg op het broodje, maar de dressing was wat saai. Maar daarvoor was de chocolademelk “Special” wel heel erg lekker. Ze is dol op chocolademelk, maar deze is met speciale kruiden en een dikke laag slagroom. Niet erg goed voor haar lijn, maar wel ontzettend lekker. Maar ze kan het wel hebben. Een paar keer extra naar de sportstudio, dan is het wel weer weg.

En ze kan er niets aan doen, ze geniet echt van haar tijd met Christopher. Hij wil graag, dat ze hem Chris noemt, zoals de rest dat doet, maar dat weigert ze. Ze vindt Christopher gewoon leuker klinken en ook beter bij hem passen. Christopher doet wel, of hij dat niet fijn vindt, maar intussen vindt hij het wel leuk, dat hij haar bij zijn echte naam blijft noemen.

Na het eten gaan ze verder met hun werk. Ze proberen allebei professioneel te zijn, maar intussen kijken ze regelmatig naar elkaar. Er is een duidelijke spanning tussen hun, een gezonde spanning en Julia hoopt echt nog wel meer dan alleen spanning. Als Christopher haar nu hier in de vergaderruimte haar op tafel zou smijten en haar kleren aan gort zou rijten, dan zou ze met plezier haar benen voor hem geopend hebben om hem te ontvangen. Ze is vreselijk geil, en op een gegeven moment is de nood zo hoog, dat ze er echt even iets aan moet doen. Ze zegt tegen Christopher, dat ze even naar het toilet moet. Dat doet ze dan ook, maar na haar plas gedaan te hebben, moet ze zichzelf even naar een hoogtepunt vingeren. En haar orgasme komt snel, sneller dan ze gewend is. En dat is maar goed ook, want dan valt het niet op, dat ze hier iets gedaan heeft, wat best wel fout en stout is. Met wat make-up maskeert ze haar rode wangetjes, en loopt dan terug naar de vergaderruimte, waar ze meteen verder gaat met haar werk.

Even later moet ook Christopher naar het toilet. Op zich niets vreemd, ze hebben allebei al een liter chocolademelk op. Maar Dave moet echt even afkoelen. Met flink wat koud water in zijn gezicht, probeert hij zichzelf af te koelen. Het helpt niet veel, omdat een gedachte aan deze opwindend mooie vrouw al genoeg is om hem weer in vuur en vlam te laten staan.

‘Wat is er toch met me aan de hand? Je hebt toch wel eens vaker met een mooie vrouw samengewerkt? En toen kon ik mezelf ook goed beheersen! Waarom lukt me dat niet met Julia? Christopher weet heel goed, dat hij op diverse punten heeft toegegeven, omdat Julia hem zo verleidelijk aankeek. Hij weet heel goed, dat ze met hem speelt, als een kat met een prooi kan spelen. En Christopher is die weerloze prooi in haar klauwen. Het enige wat ze nog moet doen is de genadeklap geven. Maar uiteindelijk koelt hij dan toch af. Misschien was die warme kersttrui toch niet zo’n goed idee. En dan krijgt hij een goed idee.

Waarom zou hij de rollen niet eens omdraaien? Hij weet, dat ze regelmatig zijn lichaam opneemt. Ze heeft duidelijk interesse, anders zou ze niet zo met hem spelen. Het is warm genoeg in de vergaderzaal en hij neemt de lift naar boven, waar hij zich een strak T-shirt pakt en dat in plaats van zijn kersttrui aantrekt, want het is veel te warm in de vergaderzaal. Ook zonder Julia om het hem moeilijk te maken.

Als hij terugkomt, zegt hij verontschuldigend: ‘Sorry, dat het even wat langer duurde! Maar het is zo warm hier binnen, dat ik die kersttrui omgewisseld heb voor wat dunner!’

Ze kijkt op en ziet Christopher in een strak shirt staan, dat zijn lichaam echt geweldig doet uitkomen.

‘Fuck! Ik drijf hier straks weg met een natte slip!’, denkt ze bij zichzelf. Ze heeft er duidelijk wat meer moeite mee om haar aandacht bij haar werk te houden. Ze verliest ook duidelijk het overwicht, dat ze tot nu toe had. Christopher lijkt nu ook wat meer zelfvertrouwen te hebben, en alles verloopt nu wat moeizamer. Maar als het avond is, zijn ze klaar. De teksten kloppen nu in ieder geval, morgen komt het aan op cijfers.

En Julia wil die wedstrijd zeker niet gaan verliezen. Ze moet zo veel mogelijk geld uit de onderhandelingen slepen. De verkoopprijs staat wel ongeveer vast, maar alles wat ze meer verdient, kan haar meer bonus opleveren, en bovendien een promotie! En hoe leuk ze Christopher ook vindt, dat wil ze zich niet laten ontgaan. Nadat Julia een afkoelmoment in het toilet heeft gehad, gaat de strijd wat meer gelijk op. En dan ronden ze het juridische deel al snel af. Het is zeker een gelijkspel geworden, en daar zijn ze allebei tevreden over. Christopher brengt dan Julia naar het pension, waar Julia Karen informeert, dat ze die avond niet zal mee-eten.

Ze kleedt zich snel om en wacht dan Christopher op, die haar al snel komt ophalen. Ze mag plaats nemen achterop een best grote sneeuwscooter, en met een flinke vaart razen ze dan over de sneeuw. Christopher stuurt direct op het meer aan, en aan de sporen te zien, is hij echt niet de enige, die dit gedaan heeft. Het is een opwindende rit voor Julia, die geniet van de rit.

Het is al donker, en op het meer kan ze nog net zien, dat er meerder sneeuwscooters rijden. Ook zijn er diverse mensen aan het vissen en ze ziet zelfs een kampvuur op het ijs. Er staan diverse tenten op het meer. Het is niet zo donker, dat ze helemaal niets kunnen zien. Maar gelukkig heeft Christopher een GPS op zijn sneeuwscooter, zodat hij de weg gemakkelijk kan vinden. Na een klein half uur komen ze aan bij zijn blokhut. Het is duidelijk te zien, dat die regelmatig gebruikt wordt, want er is sneeuw geruimd en ze kunnen zonder problemen bij blokhut komen, terwijl er bij de blokhut hopen sneeuw liggen, die meer dan een halve meter hoog zijn! Christopher zet zijn sneeuwscooter onder een afdak neer en dekt het met een zeil af.

Hij zegt daarover tegen Julia: ‘Ze zeggen, dat het vanavond nog kan gaan sneeuwen. Geen zorgen, het moet nogal hard sneeuwen, willen we niet terug kunnen gaan naar huis. Bovendien zijn er nog veel vissers op het ijs, en die blijven daar echt niet, als het hard gaat sneeuwen!’

Julia vindt alles best. Ze zou het zelfs niet erg vinden om met deze man ingesneeuwd te raken. Haar hormonen beginnen langzaam de overhand te nemen. Ze begint als een baksteen te vallen voor deze blonde Finse reus. Want Christopher is bijna een kop groter dan Julia en Julia is voor een vrouw al best lang, ze is een meter vijfenzeventig lang!

Voor Christopher ligt de wedstrijd anders. Want hij staat in tweestrijd. Ook hij valt als een baksteen voor deze charmante dame uit Nederland. Maar hij heeft andere dingen, waar hij rekening mee moet houden. En dat is onder andere een familietraditie. Geen seks met een vrouw, totdat ze door de familie is geaccepteerd. En dan is er nog iets, niet geheel onbelangrijk, Christopher heeft eigenlijk al een vriendin. Ze heet Christina.

Ze zijn al enkele jaren samen, maar Christina is nog nooit goedgekeurd door zijn familie, terwijl ze wel af en toe pusht om Christopher ertoe te zeggen zich alsnog met haar te verloven. Maar als Christopher eerlijk naar zichzelf is, dan stelt de hele relatie niet erg veel voor. Ze is meer bij hem, omdat hij van de familie Klaus is, dan dat ze hem een goed gevoel geeft. Was dat geweest, dan had hij de familietradities allang verbroken en haar tegen de zin van zijn familie ten huwelijk gevraagd.

Hij laat Julia de blokhut binnen en doet het licht aan, een oude olielamp. De lamp geeft een warme gloed af. Maar het is koud in de blokhut, maar daar weet Christopher wel raad mee. Een kleine kachel, die ook dienst doet als kooktoestel, warmt de blokhut al snel op. Terwijl Christopher bezig is, bekijkt Julia de blokhut. Er hangen diverse foto’s tegen de wand ter decoratie. Foto’s van Christopher en zijn familie, herinneringen aan goede tijden.

Intussen heeft Christopher een grote ketel uit de bagagemand van de sneeuwscooter gehaald en zet die op de kachel.

‘Zo, dat is ons eten voor vanavond!’

‘Mag ik vragen, wat het is?’

‘Eerst proeven, dan zeg ik het je pas! Maar ik verzeker je, dat het lekker is! Dit heeft mijn oma gemaakt, en ze staat er echt om bekend!’

Er hangen nogal foto’s van Christopher aan de wand met foto’s van vissen, die hij heeft gevangen. Er hangt zelfs een opgezette vis, een best grote vis. ‘Oei, wat een grote vis!’

Christopher zegt trots: ‘Dat is mijn recordvis! Het is de grootste forel, ooit gevangen in dit meer! Ik heb die laten opzetten als herinnering!’

‘Hoe oud was je toen?’

‘Ik was net achttien, ik ben net jarig na kerstmis. Ik heb deze op oudjaar gevangen, tijdens een viswedstrijd op het meer. Het spreekt vanzelf, dat ik die wedstrijd gewonnen heb. Al wilden ze me eerst niet geloven, dat ik die hier gevangen heb, want ze vangen hier normaal veel kleinere forellen. Maar er zwemmen er wel meer van deze monsters rond. Een jaar daarna ving ik er nog een, iets kleiner, maar iemand anders ook. En vanaf toen werd er niet meer zo getwijfeld aan mijn vangst. Maar het is wel de vangst, waar ik het meest trots op ben!’

‘Dat kan ik wel geloven. Lijkt me alleen enorm saai.’

‘O nee, het is verre van saai! Je kunt het op meerdere manieren doen, maar ik gebruik meestal de actieve manier, omdat het meer en meestal ook kleinere vis oplevert. De actieve manier is best wel intensief, omdat je erg veel moet bewegen met je hengel. Anderen vissen wat meer passief, met aas. Levert wel vaak de grootste vissen op, maar dus niet altijd. Maar ik ben wel iemand, die niet alles stilzittend wil doen, dus dat is niets voor mij.’

‘Ik kan me er niets bij voorstellen!’

Christopher glimlacht. ‘Wat dacht je ervan om het dan eens morgenavond uit te proberen? Een stel vrienden van mij hadden hun tenten al op staan.’

‘Was dat bij dat kampvuur?’

Christopher knikt.

‘Smelt dat ijs dan niet?’

Christopher lacht. ‘Nee, daar hebben ze een speciale plaat voor, waar het kampvuur op gemaakt wordt. Het kan ook wel zonder, maar dat geeft zo’n zwarte plek op het ijs. Als er iemand gaat schaatsen, is het zeker een punt, waar ze dan vallen.’

Het eten op de kachel begint dan een heerlijke geur af te geven, waardoor Julia wel wat honger begint te krijgen.

‘Het ruikt wel erg lekker!’

‘Ja, en het is ook bijna klaar!’

Julia kijkt stiekem mee, als Christopher de deksel oplicht.

‘Een stoofpot?’

Christopher knikt.

Een paar minuten later is het warm genoeg en haalt Christopher wat houten borden uit een kast. Ze zijn met de hand uitgesneden en met mooie snijwerk versierd.

‘O, wat leuke borden! Ze zijn mooi versierd! Waar heb je die vandaan?’

‘Zelf gemaakt, op de oude manier. Een schijf van hout, met een steen uitgeschuurd tot er een perfecte bodem in zit. Daarna de buitenkant met een mes bewerkt tot je dit hier ziet.’

‘Echt? Wauw, ik vind ze erg mooi!’

‘Dank je! Heb je veel honger? Want ik heb eigenlijk best wel wat te veel meegenomen! Dit is genoeg voor twee dagen…’

‘Ik begin wel wat honger te krijgen!’

‘Ik hoop alleen niet, dat je zo’n dame bent, die van die kleine hoeveelheden eet, omdat ze zogenaamd op haar lijn moet letten!’

Julia lacht. ‘Nee, ik ben in de gelukkige omstandigheid, dat ik best wel normaal kan eten, zonder echt aan te komen… Al weet ik niet, of ik niet stiekem wat aankom, maar dat wijt ik dan aan die overheerlijke chocolademelk, die jullie daar hebben!’

‘Ja, lekker hé? Ik kan er ook niet afblijven!’

Christopher schept een flinke lepel op het bord van Julia en voor zichzelf een nog iets grotere hoeveelheid. Uit een thermosfles schenkt hij warme kruidige thee in voor zichzelf en voor Julia.

‘Smakelijk eten!’

‘Smakelijk!’

Julia probeert een hapje en zegt verrast: ‘Dit is lekker! Wel wat sterk van smaak, maar ik heb al gemerkt, dat jullie alles wel wat kruidig lusten! Ik vind het wel wat hebben!’

‘En wil je nu weten, wat het is?’

‘Nee, nog niet! Pas als ik alles op heb. Want ik ben bang, dat ik het anders niet meer lust!’

Christopher lacht, het is het antwoord, dat hij wel verwacht had. Nadat ze alles op hebben, zegt Christopher lachend: ‘En hoe vond je Rudolph smaken?’

‘Bah, nu verpest je alles! En het smaakte nog zo goed! Toch niet die lieve Rudolph?’

Christopher lacht. ‘Niet die Rudolph! Een andere. Het is een rendierstoofpot. Ik wilde je alleen maar wat plagen!’

‘Dacht ik ook al. Maar je kunt je grootmoeder vertellen, dat het erg lekker was!’

‘Misschien wil je dat binnenkort zelf doen? Ze woont hier vlakbij. Ze is rond deze tijd altijd wel dankbaar voor bezoek, omdat haar man, mijn opa, rond deze tijd het, net als mijn vader, altijd erg druk heeft.’

‘Ook met kerst bezig?’

‘Ik zei toch al, dat het een familiebedrijf was!’

Julia lacht. Christopher zegt dan zacht. ‘Mijn oma is een echte schat! Ik kom er heel erg graag. Familiebanden zijn hier toch al heel erg belangrijk en die tradities wil ik ook in leven houden. Tradities, dat is hier heel erg belangrijk! Hier wonen veel Sami, en door de jaren heen stroomt er ook Sami-bloed in onze aderen.’

‘Heeft dat ook te maken met de negen families, die de rendieren aan jullie leveren?’

Christopher is even verbaasd. Ze is de eerste vreemde, die de link direct door heeft.

‘Ja, dat is inderdaad zo! Zoals ik al zei, alles is hier flink met elkaar verweven door tradities. En dat zijn er inderdaad voorbeelden van.’

‘Een hele andere wereld, dan waar ik vandaan kom! Bij ons zijn de familiebanden niet meer zo sterk, als ik zou willen. Ik vind het al erg, dat ik op kerstavond niet bij mijn ouders kan zijn! De retourvlucht is pas die avond en dan kom ik pas op eerste kerstdag weer thuis. Daar baal ik wel wat van. Ik kom wel vaak bij mijn ouders, om de andere dag, om even bij te kletsen met mijn moeder. Met haar ben ik goede vriendinnen. Maar ik ben echt wel een papa’s kindje. We hebben maar een half woord om elkaar te begrijpen! Mijn vader is echter geen prater, maar hij ziet het direct aan me, als ik ergens mee zit. Hem kan ik echt alles vertellen.’

‘Wat doen je ouders voor werk?’

‘Mijn moeder is schoonmaakster en mijn vader is een loodgieter. Gewoon vrij normale mensen. Ze hebben alles gedaan, zodat ik kon gaan studeren en een goede baan kon krijgen. En daarvoor ben ik ze heel erg dankbaar!’

‘Je woont alleen?’

Julia knikt. ‘Alleen heb ik het laatste half jaar erg veel moeten werken. Ik wilde kans maken op een promotie, en als ik deze overname goed afrond, dan krijg ik die promotie ook!’

‘En word je daarvan gelukkiger?’

‘Hmm, dat weet ik niet. Het zal wellicht nog meer tijd van me vergen om die overnames succesvol af te ronden. Want dat is wat we daar doen. We verzorgen jaarcijfers, controleren ze en helpen met overnames. Maar met die promotie verdien ik meer geld, en kan mijn tijd ook wat meer zelf indelen. Dus ik kan dan wel wat meer vruchten van mijn werk plukken!’

‘Ik zou zo niet kunnen leven! Ik geef niets om hard en veel te werken, maar er moet ook tijd overblijven om met je vrienden en familie door te brengen! Dat is het enige, waar ik me wel zorgen over maak, als ik straks meer in het bedrijf rol. Als ik zie hoeveel tijd mijn vader en grootvader moeten werken, vooral in deze tijd… Maar aan de andere kant, zodra de kerst voorbij is, hebben zij het ook rustiger. Om die reden vieren wij ook altijd feest direct na kerst. Op mijn verjaardag toevallig!’

Ze praten echt de hele avond met elkaar en merken niet eens, dat het buiten hard is gaan sneeuwen. Pas als te laat is, merkt Christopher het pas.

‘Verdorie! Ik had moeten opletten! Het waait veel te hard en er valt behoorlijk wat sneeuw! We kunnen niet terug vanavond!’

‘Hoe bedoel je?’

Christopher opent de deur, zodat ze kan zien, welk guur weer het buiten heerst.

‘Met dit weer kan ik nauwelijks tien meter voor me uit kijken. En ook al heb ik een GPS, het is onverantwoordelijk! Hier en daar zijn nog steeds slechte stukken op het ijs. Ik heb die wel gemarkeerd op mijn GPS, maar om daar alleen op te vertrouwen, dat is gewoon vragen om problemen! We zullen hier moeten overnachten! Ik zal Karen wel bellen, dat we niet terug kunnen. En dat we het morgenvroeg zullen proberen.’

Hij voegt de daad bij het woord en legt even later zijn telefoon weg.

‘Dan zal ik het bed maar vast klaarmaken!’

Julia kijkt om zich heen. Er staat maar één bed, en dat is niet groot genoeg voor twee personen.

‘Ehm, hoe gaan we dit doen?’

Christopher haalt een kist onder het bed vandaan, waar een grote stapel dekens in zitten.

‘Je mag kiezen. Op de grond slapen, vlakbij de kachel, of op het bed liggen, wat zeer waarschijnlijk erg koud zal zijn.’

‘Wat ga jij doen?’

‘In ieder geval niet op het bed. Is me veel te koud!’

‘Dan slaap ik ook op de grond. Maar is dat niet wat hard?’

‘Ach, met wat extra dekens valt het best mee. Ik zal wat extra hout in de kachel doen, en oppotten, zodat die vannacht lekker warm blijft. Maar dan staan we wel vroeg op. Ik heb zojuist nog even naar de verwachtingen gekeken, de wind moet gaan liggen in de ochtend. Het zal nog blijven sneeuwen, maar als het niet meer zo waait, dan durf ik het wel aan.’

Ze maken zich dan klaar voor de nacht. Op aanraden van Christopher, doet Julia haar schoenen uit en zet die bij de kachel neer. Gelukkig heeft Christopher ook slaapzakken, zijn blokhut is goed uitgerust voor calamiteiten als deze. En samen met de stapel dekens en nog een paar dekens over haar heen, ligt Julia redelijk comfortabel. Het is niet het comfort van een bed, maar dit heeft ook wel iets van een avontuur. Dan mag het ook wel iets minder comfortabel. Deze hele reis is al een avontuur, vanaf het begin.

Julia heeft echt genoten van de avond. Ze vindt het niet eens jammer, dat Christopher geen toenadering heeft gezocht. Dit was ook erg fijn en ze heeft ook echt het gevoel hem beter te kennen. Christopher is een gevoelige man, die veel waarde hecht aan tradities, vrienden en familie. Daar vertelt hij met passie over. Omgekeerd heeft Julia ook veel over zichzelf verteld. Ze voelde zich wel even warm worden, toen Christopher haar vroeg, of er thuis iemand op haar zat te wachten. Zijn glimlach, toen ze zei, dat het niet het geval was, gaf haar echt een warm gevoel. Maar hij antwoordde niet op haar vraag. Hij ontweek het een beetje. Dat vond ze niet zo fijn. Alsof hij wat voor haar verborgen hield, terwijl ze alleen maar eerlijk tegenover hem was.

Gelukkig is ze wel moe, en valt ze snel in slaap. En die nacht droomt ze weer. En de volgende morgen, als ze wakker gemaakt wordt door Christopher, herinnert ze zich daar niets meer van. Echter zegt Christopher: ‘Sinds wanneer ken jij Samisch?’

Julia kijkt verbaasd. ‘Samisch? Die ondoorzichtige brei aan woorden, die jullie taal noemen?’

Christopher lacht. ‘Nou, je was vannacht nogal spraakzaam, toen je droomde! Het was Samisch, dat weet ik zeker!’

‘Ik kan me niets herinneren! Ik weet wel, dat ik gedroomd heb, maar ik kan me ’s morgens er helemaal niets van herinneren! Dat vind ik zo irritant!’

Christopher lacht. ‘Je was bezig over Rudolph. En je had het ook over mij. Heel erg schattig!’

‘Nu maak je er een lolletje van! Dat is niet leuk!’

‘Het is echt waar! Je was best luid! Ik werd er wakker van! Ik kon alleen net niet verstaan, wat je over mij zei! Ik hoorde alleen mijn naam!’

‘Je zal zelf wel gedroomd hebben!’

Christopher houdt wijselijk zijn mond. Hij ziet, dat Julia dit niet echt leuk vindt en hij wil er geen ruzie over maken.

‘De wind is gaan liggen, en ik heb alvast wat thee gezet.’

‘Hoe laat is het?’

‘Zes uur ’s morgens. Ik heb al de sneeuw van de sneeuwscooter gehaald, we kunnen zo op pad.’

‘En wat als het weer niet goed was geweest?’

‘Dan hadden we hier nog langer vastgezeten! Dat zou geen probleem zijn, ik heb hier altijd noodrantsoenen voor een hele week liggen, en dat voor twee personen.’

‘Waarom voor twee personen?’

‘Vroeger kwam ik hier vaak met mijn zus hier, maar dat kan helaas niet meer.’

‘Je hebt me over haar verteld. Je zei, dat ze invalide is?’

Christopher knikt. ‘Een drie jaar geleden heeft ze een ongeluk gehad met haar auto. Ze is van de weg gegleden en tegen een boom geknald. Sindsdien zit ze in een rolstoel. Ze kan nog wel iets lopen, maar het doet haar te veel pijn. En ik ben deels schuld aan dat ongeluk.’

‘Hoezo dat?’

‘Omdat ze dat ongeluk kreeg, toen ze me probeerde om te praten. Vanwege Christine.’

‘Wie is Christine? Je hebt haar gisteren niet genoemd.’

‘Met reden. Ik wilde de avond niet verpesten. Christine is mijn vriendin. Nou ja, vriendin. Ik weet niet meer of ze dat nog wel is. Mijn zus heeft gelijk gehad. Ze is niet de juiste vrouw voor mij.’

‘Nou ja, je persoonlijke leven gaat me ook niet zo veel aan. Maar hoezo is het ongeluk van je zus ook gedeeltelijk jouw schuld?’

‘Nadika, zo heet mijn zus, kwam extra naar me toe om me te vertellen, dat Christine niet goed voor me was. We hebben daar vreselijke ruzie om gehad. En daar had ik vreselijke spijt van, toen ze boos weer wegreed. Ik belde haar op en toen gebeurde dat ongeluk.’

‘Oef, dat is een zware last om te dragen, Christopher!’

Hij knikt. En hij pinkt een traan weg. ‘Ik kan er niets meer aan veranderen! Ik help mijn zus waar ik maar kan, maar ik heb nooit het gevoel, dat het mijn schuldgevoel ooit zal verminderen! Al zegt ze zelf, dat het haar eigen schuld was.’

‘Je geeft duidelijk toch veel om haar. En soms gebeuren die dingen! Ik heb ook wel eens flinke ruzie gehad met mijn beste vriendin. We hebben elkaar weken niet aangekeken, laat staan met elkaar gepraat. Tot er iets gebeurde, waardoor we weer samen kwamen. En toen ging het ook om een klein iets!’

‘Je begrijpt het niet! Het ging wel om iets groots! Ik had plannen om met Christine te gaan trouwen. Ik was verliefd en wilde niet luisteren. En toen gebeurde dat ongeluk!’

‘Je bent met Christine verloofd?’

‘Nee, dat zou ze graag willen. Ze pusht me die richting op, maar in plaats daarvan drijft ze me verder van haar weg. Ze begrijpt niets van onze familietradities. Ze begrijpt niet, waarom die zo belangrijk zijn voor ons! Ze ziet enkel onze naam. Daarom neem ik het mezelf ook zo kwalijk, dat mijn zus toch gelijk bleek te hebben!’

‘Waarom houd je haar dan nog aan het lijntje?’

‘Dat vraag ik me nu zelf ook even af. Misschien omdat er geen reden voor me was om het haar te vertellen?’

‘En nu dus wel?’

‘Nou ja, een avond met iemand samen zijn, die ik graag mag, kan af en toe verhelderend zijn.’

Julia moet nu wel even blozen. Christopher ziet het en glimlacht. ‘Je bent mooi, zo met je slaapnesten in je haren en als je dan bloost!’

‘Oh, ik zal er nu wel niet uitzien! Dank je wel, dat je me daaraan herinnert! Not!’

Christopher moet nu hard lachen.

‘Heb je je thee op? Ja? Dan gaan we nu meteen!’

‘Nog even mijn schoenen aantrekken. Dan ben ik klaar!’

Christopher wacht geduldig. Julia maakt dan zorgvuldig haar jas dicht, zet haar capuchon op en stapt dan achter op de sneeuwscooter. Ze houdt zich stevig vast aan Christopher. Ze heeft wel door, dat het geen gemakkelijke rit zal worden, omdat het nog steeds best wel hard sneeuwt. De afgelopen nacht heeft een dikke laag sneeuw op het ijs gelegd, waardoor Christopher moeite heeft om de gevaarlijke plekken te vermijden. Hij doet het rustig aan, dan duurt het maar langer. Ruim anderhalf uur zitten ze op het ijs, en ze zijn allebei opgelucht weer op het land te zijn. Christopher rijdt meteen door naar zijn huis en zet Julia af bij het pension, waarna hij zijn sneeuwscooter netjes wegzet.

Voordat hij Julia heeft afgezet, had hij haar al gevraagd, of ze weer met hem mee rijdt. Ze knikte vrolijk en dat geeft hem een goed gevoel.

Hij gunt haar een half uur. Hij komt wel te laat op zijn werk, maar vindt dat het dat wel kan lijden. Zelf gaat hij nog even onder de hete douche staan om zijn lichaam wat op te warmen, want het was toch wel koud op de sneeuwscooter. En het was ook vermoeiend. En hij is ook boos op zichzelf, want hij had Julia door zijn onvoorzichtigheid in gevaar gebracht. Als hij meer had opgelet, dan hadden ze nog ’s avonds terug kunnen gaan. Dan had er minder sneeuw gelegen, en was het veiliger geweest. Als er nu wat gebeurd was, dan had hij zichzelf dat nooit kunnen vergeven. Maar gelukkig was het goed gekomen. Er was geen ongeluk gebeurd, ze zijn veilig thuis. Dat is wel een opluchting.

Maar hij moet zich haasten, omdat hij ook niet te veel te laat wil komen. Hij moet nog steeds de rendieren verzorgen. Maar nu zorgt hij er wel voor, dat hij nette kleren bij heeft en zijn gewone werkkleding, zodat hij zich kan omkleden. Julia staat hem al op te wachten en ze stapt snel weer in zijn auto. Ze verheugt zich er weer op om de rendieren weer te zien. Nu ze meer over hen weet, lijken ze niet meer zo eng.

Als ze wat later de rendieren in de besneeuwde weide ziet, glimlacht ze. Ze pakt zelf nu wat brokken uit de emmer, en voert er de rendieren mee. Christopher kijkt wat verbaasd. Hij heeft echt bewondering voor Julia. Ze heeft haar angst voor de vriendelijke dieren snel overwonnen en lijkt zelfs hun hart overwonnen hebben, en ze lijkt zich ook niet te schuwen, als een van de rendieren wat opdringerig wordt en het dan een zetje te geven. Alsof ze dit al jaren doet!

Maar hij moet nog het meeste lachen om Rudolph, die weer bij Julia komt bedelen om hem weer achter zijn oren te krabbelen. Dat doet Julia met plezier, maar als hij weer aandringt, duwt ze hem weg en geeft hem een klein tikje op zijn achterwerk. ‘Hup, naar de lift jij!’

En tot verbazing van Christopher gehoorzaamt Rudolf haar, gevolgd door de rest van de kudde. Lachend zegt hij: ‘Er schuilt een goede rendierhoedster in je, Julia!’

‘Ach, eigenlijk zijn het wel schatjes. De eerste keer vond ik ze zo groot en eng. Maar ze zijn best wel lief!’

‘Maar nu ruik jij helemaal naar rendieren!’

‘Daarom heb ik ook dat vest meegenomen. Dat geef ik straks wel af bij de garderobe. Dan kun jij je werk gewoon even doen!’

‘Ja, dat moet ik ook nog allemaal doen!’

Ze gaan weer naar binnen, en nadat de rendieren op hun plek staan, trekt Julia haar vest weer uit, veegt nog wat vuil van haar jurkje en loopt dan naar de kraam, waar ze de overheerlijke chocolademelk haalt.

‘Zouden jullie nog zo’n special voor me willen maken?’

‘U vindt die wel lekker! Het is bij de toeristen wat minder geliefd, daarom krijgen die dan ook een kleinere en dan nog een normale chocolademelk erbij als ze het dan toch niet lusten. Maar iedereen uit deze regio kiest voor de Special. We houden hier nu eenmaal van wat kruidiger!’

‘Nou, ik vind het wel erg lekker! Gisteren ook rendierstoofpot gehad, was ook erg lekker, en stevig gekruid.’

‘Ja, dat is hier wel een specialiteit! Je zou de rendierstoofpot van Chris zijn oma eens moeten proeven! Dat is de allerlekkerste, die je ooit zult proeven!’

Bijna had Julia gezegd, dat ze die samen met Christopher gegeten heeft, maar ze herinnert zich, dat Christopher er niet te veel ruchtbaarheid aan wilde geven.

Christopher loopt voorbij en hij zwaait naar hen.

‘Hij lijkt u wel te mogen, miss Janszen.’

‘Wie?’

‘Chris! Het is lang geleden, dat hij zo vrolijk is geweest! En hij heeft vandaag nog niet eens chocolademelk gehaald! Normaal is hij ’s morgens wel wat chagrijnig, tot hij zijn eerste mok chocolademelk op heeft. Dan komt hij pas tot leven en beginnen zijn grapjes en geintjes pas echt. Maar ik ben bang, dat het een soort façade is. Hij is zo, sinds het ongeluk van zijn zus.

Julia doet net, alsof ze van niets weet. ‘Wat is er dan met zijn zus?’

‘Ach, ze hadden ruzie met elkaar, en hij neemt het zich kwalijk, dat een rendier overstak, toen hij haar onderweg opbelde! Er gebeuren zoveel ongelukken met rendieren. Dat kan onmogelijk zijn schuld zijn geweest!’

‘Ze kan toch afgeleid zijn geweest?’

‘Ze had altijd haar telefoon uit staan, als ze aan het rijden was. Ze is een goede vriendin van me, dus ik weet dat wel. Dus het kan zijn schuld niet zijn!’

‘En Christopher vindt dat het zijn schuld is?’

De vrouw knikt. ‘We hebben hem dat ook al verteld, maar hij wil er niet van weten.’

Dan hoort ze een zucht van de vrouw. ‘Daar zal je Christine hebben. Ze is de vriendin van Christopher, wist u dat?’

‘Ja, daar had hij me over verteld.’

‘Ach, ik begrijp niet, wat hij in haar ziet! Ze is zo’n kreng! Ze doet alsof ze hier de baas is, terwijl ze maar caissière is in het restaurant. Ze stelt helemaal niets voor. Hij zou beter moeten kunnen krijgen, dan haar.’

‘Nou ja, dat lijkt me zijn zaak.’

‘Ja, dat is ook weer zo!’

Julia bekijkt Christopher op een afstandje, en ziet dan ook Christine naar hem toe lopen. Ze doet echt overdreven aanhankelijk, en daar lijkt Christopher niet echt van gediend te zijn. Het komt dan tot een korte woordenwisseling, waarop Christine huilend wegrent.

‘Dat meen je niet! Heeft hij haar net de bons gegeven? Het zou tijd worden! Nu zal ze wel een toontje lager zingen!’, hoort Julia de vrouw zeggen. Onbedoeld laat dat bij Julia haar hart een sprongetje maken.

Even later komt Christopher naar de chocolademelkkraam, waar Julia nog steeds staat te genieten van haar mok chocolademelk. Lachend zegt hij tegen Julia: ‘Pas maar op, anders kom je nog kilo’s aan, voordat je weer naar huis toe gaat!’

Glimlachend steekt Julia haar tong uit naar hem, wat de vrouw aan de kraam doet lachen.

‘Weer hetzelfde, Chris?’

‘Nee, vandaag een Special.’

De vrouw kijkt verbaasd. ‘Een reden?’

‘Ik heb behoefte aan iets sterkers. Het liefste had ik er een scheut cognac in gehad, maar dat mag helaas niet!’

‘Vanwege Christine?’

Christopher knikt. ‘Dat had ik al veel eerder moeten doen. Het getuigt niet van een goede stiel om haar zo lang aan het lijntje te houden!’

‘Misschien wist ze het al langer, en probeerde je ervan af te houden…’

‘Kan zijn, maar ze werd met de dag onmogelijker! En nu moet ze wat meer op haar tellen gaan letten, anders is ze haar baan zo kwijt…’

‘Denk je, dat ze zomaar opgeeft?’

‘O nee, je kent haar. Een ezel is minder koppig als zij! Maar het maakt geen verschil, het is gewoon voorbij en dat moet ze maar accepteren.’

Dan kijkt Christopher de vrouw glimlachend aan. ‘Ik neem aan, dat nog voor de middag iedereen het al weet?’

De vrouw moet flink blozen. Maar hij zegt: ‘Vertel het maar rustig. Dan komt er hier ook weer rust in de tent! De poppenkast heeft lang genoeg geduurd!’

Dan zegt hij tegen Julia: ‘Kom, we gaan naar het kantoor. We hebben nog flink wat werk te doen!’

Julia knikt. Ze groet de vrouw en leest haar naam op haar button. ‘Tot later, Niki!’

De vrouw glimlacht. ‘Tot later, miss Janszen!’

‘Julia!’

‘Tot later, Julia!’

De vrouw kan het niet laten om de twee na te kijken. Ze glimlacht. Ze denkt bij zichzelf: ‘Die vrouw kan het goed verbergen, maar Chris is net een open boek. Hij is knalverliefd op die Julia! En ik kan hem niet eens ongelijk geven! Ze is best aardig en leuk. ten minste, wat ik tot nu van haar gezien heb. Het is in ieder geval beter dan Christine. Ze is mooier, charmanter en ze is ten minste niet bang voor de rendieren.’

Ze had Christopher en Julia de rendieren naar binnen zien brengen. Maar ze besluit er geen roddels over uit te brengen. Al is ze hier wel de roddelqueen van het park. Ze krijgt hier alle roddels wel te horen, maar vindt het niet haar plaats om roddels over Christopher en Julia uit te brengen. Als er iets is, dan zal het iedereen weldra toch wel zien. Dan kan ze altijd nog zeggen, dat ze het als eerste gezien heeft. Ze ziet dan het tweetal in de lift verdwijnen en glimlacht. Een mooi paar samen. Ze passen wel bij elkaar.

Maar als Christopher en Julia op het kantoor aankomen, wacht Christopher een kleine onaangename verrassing.

‘Chris? Je vader wil je eerst spreken, voordat je gaat beginnen!’

‘Ow, moet dat echt? We hebben het nog heel druk vandaag!’

‘Hij bestond erop!’

Julia zegt: ‘Ga maar, dan kan ik nog even wat uitwerken op mijn laptop. Daar heb ik gisteren geen tijd voor gehad!’

‘O ja, dan zal ik maar gaan!’

Julia installeert zichzelf in de vergaderruimte en is al meteen bezig met haar werk. Christopher kijkt haar net een moment te lang na, genoeg voor Dana om een mening te vormen.

‘Ik zou maar gaan, hij was niet erg blij!’

Christopher knikt en zucht diep. Dan verzamelt hij zich al zijn moed en loopt naar het kantoor van zijn vader. Hij klopt op zijn deur.

‘Binnen! En ga zitten!’

Aan de toon hoort Christopher, dat zijn vader een zeer slecht humeur heeft.

‘Wat bezielt je om gisteravond met miss Janszen met je sneeuwscooter naar je blokhut te gaan, Chris?’

Christopher is wel verbaasd, dat zijn vader dat al weet. Maar aan de andere kant, zijn vader weet soms al dingen, die hij geheim probeert te houden.

‘Toen we gingen, was het nog goed weer. Ik heb alleen vergeten de wind in de gaten te houden. Dat is een fout, die ik me persoonlijk aantrek! Ik heb daarmee Julia onbedoeld in gevaar gebracht. Daar heb ik jou niet voor nodig, om me dat nog eens in te wrijven!’

Zijn vader is verbaasd door de weerstand van zijn zoon. En ook zijn berouw.

‘Nou ja, we maken allemaal wel eens een inschattingsfout! Maar als er wat gebeurd was, dan had het wel veel geld kunnen kosten, Chris! Dit is geen overname van een paar miljoen!’

‘Ik weet het, ik ken de cijfers nu ook wel. Ik ben gisteren de hele dag bezig geweest met die documenten door te nemen! Het gaat om veel geld!’

‘Hoe is dat trouwens gegaan?’

‘Goed, Julia is een interessante sparringspartner!’

‘Vertel!’

‘Ze kan erg overtuigend zijn. Ze laat zich niet zomaar het kaas van haar brood eten en had sterke argumenten.’

‘Echte argumenten of op borsthoogte?’

Christopher moet hevig blozen, als zijn vader die vraag stelt, maar hij antwoordt eerlijk: ‘Beide!’

Zijn vader lacht. ‘Dat is ten minste een eerlijk antwoord. Je hebt toch niet te veel toegegeven?’

Christopher lacht. ‘Ik heb ook nog wel een paar trucjes om het haar moeilijk te maken, pap! Ik denk, dat we op het einde een gelijkstand hadden. Dus het is een goede deal, pap! Nu nog de afronding van de financiële cijfers, en dan nog de handtekeningen plaatsen. Maar ik waarschuw je, ze is een harde onderhandelaarster. Ze heeft niet veel zwakke plekken.’

‘Hmm, zo iemand moesten we aan onze kant hebben. Dat zou overnames een stuk gemakkelijker maken!’

‘Je zou het haar kunnen voorstellen, als de overname rond is.’

Zijn vader kan de blik in de ogen van zijn zoon niet echt peilen. Iets zegt hem, dat er meer aan de hand is.

‘Speelt er wat tussen jou en haar?’

‘Nee. ten minste nog niet.’

‘Ow, vertel?’

‘Ach, pap! Hoe moet ik je dat uitleggen? Heb je wel eens iemand getroffen, die je meteen raakt, diep in je hart?’

‘Ja, een keer, en dat is je moeder!’

‘Dat had ik dus ook met Julia, pap. Maar ik weet niet, of het ook echt wederzijds is, pap! Ik denk wel, dat we een klik met elkaar hebben. Maar verder is er niets gebeurd. Ook niet afgelopen nacht. We hebben nog wel tot laat met elkaar gepraat, daarom had ik ook niet op het weer gelet.’

‘Waarom wilde je haar meenemen naar de blokhut?’

‘Ach, je weet wel, hoe snel ze praten in de stad! Ze is leuk en aardig en ik wilde gewoon meer over haar te weten komen. Om ook professioneel wat beter met elkaar om te kunnen gaan.’

‘Ook niet om haar voor jezelf beter te leren kennen?’

‘Dat ontken ik niet. Ik vind haar echt leuk! Ze is alles, wat ik me in een vrouw zou wensen!’

‘En Christine dan?’

‘Ik heb het vanmorgen uitgemaakt. Ze was weer overdreven aanhankelijk aan het doen en ik was het toen gewoon zat. Ik had het haar al veel eerder moeten vertellen, dat ik geen gevoelens meer voor haar had!’

‘Dat is inderdaad zo! Nou, dan zal ik maar eens kijken, wat voor vrouw die Julia is. Je weet, dat je minstens een goedkeuring nodig hebt?’

‘Ja, en ik verzeker je, dat er ook niets gebeurd is afgelopen nacht.’

‘Zou je willen, dat er wat zou zijn gebeurd?’

‘Als het niet zo koud was geweest…’

‘Dank je voor je eerlijke antwoord. Kom, dan zal ik die Julia eens aan de tand voelen! Eens kijken of ze ook die harde onderhandelaarster is, die je zegt dat ze is!’

Enkele uren later zitten ze nog in de vergaderruimte. Christopher heeft niets te veel gezegd, want Julia verkoopt haar huid duur. Ze is nu eenmaal erg goed met cijfers en de argumenten van de vader van Christopher houden dan ook geen stand. Als ze net voor de lunch naar het toilet is, zegt Oataren, zoals zijn vader heet, tegen Christopher: ‘Ze is inderdaad een taaie tante! Verdorie! En absoluut mooi, vriendelijk, slim met veel kennis van zaken. Ze is goed! En ik kan me helemaal voorstellen, dat je als een blok voor haar bent gevallen. Goede keuze! Mijn zegen heb je alvast!’

‘Echt?’

‘Ja, maar nu komt het moeilijkste nog, Chris! Je moet haar nog overtuigen te blijven. Ik maak me geen zorgen om de familie, als ze haar leren kennen, geven ze meteen hun zegen. Alleen je zus kan moeilijk doen. Maar dat kun jij wel oplossen!’

‘Dank je, pap! Dit betekent veel voor me! En wat betreft de onderhandelingen, nu kan ik je laten zien, waar ik echt goed in ben. Laat me de rest doen!’

‘Zolang je je prioriteiten als een Klaus maar niet vergeet!’

‘Vertrouw me, pap! Ik weet mijn verantwoording wel!’

‘Goed, ik blijf wel op de achtergrond!’

‘Na de lunch beginnen we pas echt, pap!’

‘Gaan we uit eten?’

‘Ze vond het gisteren in de cafetaria niet slecht. Ze stelt niet zoveel eisen.’

‘Hmm, interessant! Goed, dan gaan we eten in de cafetaria! Ik wil wel eens zien, hoe iedereen op haar reageert!’

‘Strak plan!’

Julia komt dan weer terug. Christopher kijkt haar glimlachend aan. ‘Het is bijna middag. Zullen we dan eerst gaan lunchen in de cafetaria?’

‘O ja, lekker! En weer zo’n lekkere chocolademelk met kruiden! En een lekker broodje erbij. Vind ik prima!’

Terwijl ze naar de lift lopen, zegt Julia tegen Oataren: ‘Mister Klaus: Trouwens nog bedankt, dat u deze jurk voor me betaald heeft! Ik ben er erg blij mee! Maar als het niet mocht, dan wil ik hem zelf ook wel betalen, hoor!’

‘Ach, dat zit wel goed! Chris heeft me daarover al ingelicht. En hij had gelijk, we hadden je met dezelfde zorg moeten behandelen, als iedere andere, die we hier ontvangen. Zie het als ons excuus voor dat voorval!’

‘In dat geval excuus geaccepteerd! Ik ben er echt blij mee!’

‘Nou, dan hoeft u daar niet meer over inzitten. En eerlijk, die jurk staat u heel erg mooi!’

Julia glimt van trots. Ze kijkt kort Christopher aan en kijkt dan voor zich uit. Maar het is Christophers vader niet ontgaan. In het restaurant blijkt Julia best ontspannen te zijn en praat ze over de dingen, die ze van Christopher heeft gehoord. Oataren glimlacht, als hij dat allemaal hoort. Christopher heeft een goede indruk gemaakt bij de vrouw. Dat geeft hem goede moed. Want ze lijkt al die tradities wel leuk te vinden.

‘Alles is hier zo leuk en schattig! Ik vind die rendieren ook erg leuk! Ik was er eerst bang voor, omdat ze best groot zijn! Maar ze zijn juist erg lief en vriendelijk!’

‘Ah, laat je ook nog je werk door haar doen, Chris?’

Christopher lacht. ‘Ik zie haar anders nog geen stal uitmesten, vader!’

Julia kijkt Christopher uitdagend aan. ‘Denk je, dat ik dat niet zou doen?’

‘Nee, dat denk ik inderdaad niet! Of in ieder geval niet in die kleren! Je bent veel te blij met die jurk!’

Julia moet dan lachen. ‘Oké, daar heb je wel een punt. Maar geef me wat oude kleren en ik doe het, hoor! Ik heb vroeger ook paard gereden en dan hoort daar ook het uitmesten van een stal bij!’

Oataren lacht. ‘Daar heeft ze je, Chris! Neem nou maar van je oude vader aan: Nooit wedden met vrouwen! Als je een vrouw wilt uitdagen, dan doe het goed! Geef haar een onmogelijke keuze voor dingen, die ze graag wil. Dan daag je haar pas uit! En uiteraard moet je haar dan ook belonen, als ze die keuze heeft gemaakt.’

‘Maar hoe kan ze dan een keuze maken, als de keuze onmogelijk is?’

‘Dat is het hem net, alleen een vrouw kan die keuzes maken. En geloof me, het lukt haar. Ik spreek uit ervaring!’

Julia lacht. ‘U lijkt me, dat u behoorlijk uit ervaring spreekt!’

‘Praat me er niet van! Als mijn vrouw zou horen, dat ik zo zou praten, dan zou ik stevig op mijn donder krijgen!’

‘Ik ken uw vrouw niet, dus van mij zal ze niets horen.’

‘Nou, ik was erover aan het denken om haar op te bellen, dat we vanavond bij ons thuis zouden eten. Ik zou graag hetzelfde doen, wat mijn zoon gisteren met u gedaan heeft. U wat beter leren kennen. En tot nu toe is die kennismaking erg plezierig! U bent duidelijk goed in uw vak!’

‘Ah, als u dat ook mijn baas wilt vertellen? Hij heeft me beloofd, dat ik een promotie krijg, als ik dit goed afrond!’

‘O, en dat gaat u zeker lukken! Al met hem erover gehad over de details van uw promotie?’

Het gezicht van Julia betrekt. Daar heeft ze niet eens aan gedacht. ‘Ehm nee. Daar heb ik amper tijd voor gehad. Ik kreeg de papieren in mijn handen gedrukt en ik moest toen al meteen weg!’

‘Hmm, dan sta je niet zo heel erg goed! Dan hebben ze straks een goedkope deal gesloten. Jij krijgt dan een kleine promotie en zij halen de buit binnen…’

Julia’s ogen verstrakken. ‘Is dit een poging om me te verzwakken?’

‘En lukt het? Want ik denk werkelijk, dat het dat is, wat er zal gebeuren. Ze houden zich aan hun woord, maar is niet de belofte, die u dacht te krijgen.’

Julia begint nu te twijfelen. Wat de man zegt, klinkt niet eens zo heel onlogisch. Dat ze zo dom kon zijn! Ze excuseert zich even en uit het zicht belt ze haar baas op.

‘Ah, Julia? Hoe gaat de overname?’

‘Prima, we gaan nu de laatste fase van het financieel gedeelte in.’

‘Ah, excellent! Dus alles gaat naar wens?’

‘Ja, behalve één ding. We hebben het nog niet over de voorwaarden van mijn promotie gehad. Voordat ik deze deal rond maak, wil ik daar duidelijkheid over hebben. Wat bedoelt u precies met promotie? Welke functie krijg ik, wat ga ik verdienen en onder welke voorwaarden?’

‘Dat wilde ik na uw terugkomst met u bespreken!’

‘In uw wildste dromen zou u dat willen. Maar niet met mij! Dit bespreken we nu, hier per telefoon. En anders kost het u een dure overname, mijnheer Meenderd! Ik laat me niet afschepen met een minuscule promotie en een kleine loonsverhoging! Ik weet, dat ik minstens net zo goed ben, als iedere andere die deze deals sluiten, en ik verdien een goede promotie! Met minder neem ik geen genoegen!’

‘Ik laat me niet chanteren, mevrouw Janszen!’

‘Uw keuze! Dan mag u dat uitleggen aan onze klant!’

‘Ik ga hier niet blij mee zijn, mevrouw Janszen!’

‘Meen je, dat ik hiermee blij men? Of u geeft me wat ik verdien, of u krijgt alsnog een hoop problemen. En dan doel ik nog niet meteen op het extra verpesten van de overname, want dat ga ik niet doen. De overname komt er, maar tegen welke prijs…

Maar ik doel op ongewenste intimiteiten. Ja, ik ben wel bekend met uw uitspattingen. Sterker nog, ik heb harde bewijzen, dat u zich schuldig maakt aan ongewenste intimiteiten op het werk. Als ik dat aan de raad van commissarissen zou voorleggen, hoelang zou u dan nog werken voor het bedrijf?’

‘Hier ga je spijt van krijgen, Julia?’

‘Het is mejuffrouw Janszen voor u, mijnheer Meenderd! En het maakt me geen zak uit! Geef me, wat ik verdien, dan heeft u ook geen last van mij! Maar als u het niet doet, dan leert u me pas echt kennen! En dan zult u merken, dat ik niet bepaald een katje ben, dat je zonder handschoenen kunt oppakken!’

Julia klinkt zo overtuigend door de telefoon, dat de man toegeeft. ‘Vooruit, je wint. Maar als ik erachter kom, dat je die informatie alsnog tegen me gebruikt, dan krijg je met mij te maken! En dan kan ik best wel onplezierig zijn! Het zou me niet verbazen, als ik dan de langste adem heb!’

‘Zolang u maar met uw tengels van me af blijft, houd ik wel mijn mond!’

‘Goed, dan zijn we het daarover eens. Je krijgt dezelfde functie als Mark en ook hetzelfde salaris. Niet dat je me straks ook nog beticht van ongelijke behandeling!’

‘Omdat ik het ook verdien! Ik had al veel eerder promotie moeten krijgen en nu wil ik ze ook!’

‘Ja, oké. Dat moet ik toegeven. Je bent echt goed!’

‘No hard feelings, mijnheer Meenderd! Maar kunt u me dat nog even per mail bevestigen? Vandaag nog, voor vier uur?’

De man lacht. ‘Je bent echt een harde onderhandelaarster, dat moet ik je nageven! Goed, je krijgt je bevestiging vandaag nog, voor vier uur!’

‘Prima, u zult er geen spijt van krijgen! Ze eten uit mijn hand!’

De man moet weer lachen. ‘Ik had het kunnen weten. Goed, we vergeten verder de inhoud van het gesprek. Jij krijgt de promotie, die je ook echt verdient!’

‘Dat klinkt al beter!Nou, dan wens ik u nog een prettige dag. En als ik u een tip mag geven, als u nog eens seks op kantoor hebt, wees er dan ook zeker van, dat de camera’s uit staan.’

Het is even stil aan de andere kant. ‘Ik zal uw tip ter harte nemen! Tot na de kerst, mejuffrouw Janszen!’

‘Tot na de kerst, mijnheer Meenderd! Prettige kerst nog!’

‘Jij ook!’

Ze duwt dan het gesprek af en loopt dan vol zelfvertrouwen terug naar de cafetaria. Oataren zegt glimlachend: ‘Een goed gesprek gehad met uw baas?’

‘Hoe wist u… Ach laat ook maar! Inderdaad! En u had gelijk, maar mijn baas heeft even kennis gemaakt met mijn kwaliteiten als onderhandelaarster… Ik had niet lang nodig om hem klem te zetten…’

Oataren lacht. ‘Dat geloof ik meteen! U bent goed in uw vak! Ik zou iemand als u hier goed kunnen gebruiken!’

Julia glimlacht slechts. Ze mist dan Christopher. ‘Waar is Christopher?’

‘O, die had het warm en is zich omkleden. Heeft u het niet warm in die wollen jurk?’

‘O nee, die zit juist lekker! En hier binnen is hij helemaal niet te warm, en buiten net warm genoeg! Ik geloof, dat ik mijn favoriet voor deze winter wel heb gevonden! Helemaal mijn kleur en ik vind het motiefje erg leuk!’

Ze ziet dan Christopher terugkomen. Hij heeft zich een strak zijden overhemd aangetrokken, waar hij er echt fantastisch uitziet. Zelfs de aanwezigen vrouwen in de cafetaria staren hem na. Julia weet dan al, dat de middag niet zo gemakkelijk zal gaan, als ze dacht. Maar ze had het kunnen weten, omdat hij gisteren hetzelfde trucje had toegepast. Maar ze is niet van plan om te verliezen. Zeker nu ze zeker weet, dat haar promotie er komt. Ze kijkt Christopher uitdagend aan.

‘Ben je er klaar voor?’

Christopher knikt en daarop staan ze op het punt om terug naar kantoor te gaan, als daar opeens Christine aankomt. Ze heeft rode ogen van het huilen en doet nog een laatste poging om Christopher terug te krijgen.

Ze gaat tussen Julia en Christopher staan en zegt: ‘Chris, laten we de ruzie van vanmorgen toch vergeten! Ik deed ook wel vervelend, sorry!’

Christopher kijkt haar aan. ‘Allereerst, het is Christopher! En mijnheer Klaus voor jou! Ten tweede: Verlaag je nou niet in je niveau, dat je toch al niet hebt! En ten derde: Er is niets meer tussen jou en mij! Was er al tijden niet meer, en zal ook nooit meer komen! Je begrijpt niets van mij, alles wat voor mij belangrijk is, daar heb jij niets mee. Je kunt proberen, wat je wilt, je zal het nooit begrijpen. En daarom is er voor ons ook geen toekomst. Het spijt me, dat ik dat pas zo laat heb ingezien! Dus laat me met rust!’

Dan pas laat Christine haar ware aard zien. Woedend zegt ze: ‘Dus je verlaat me voor deze slet hier? Ik zag je gisteravond wel met haar vertrekken, richting je blokhut! En je kwam pas vanmorgen terug met haar! Ging je met haar wel naar bed? Is het dat?’

Christopher begint boos te worden. ‘Allereerst is miss Janszen absoluut geen slet. En wat ik in mijn vrije tijd doe, dat gaat jou al helemaal niets aan. Maar als je het horen wil, ik heb haar verteld over mijn jeugd, mijn toekomstplannen met het bedrijf. Ik heb verteld over mijn familie. Over onze tradities. En zij heeft hetzelfde gedaan. Het was een gesprek om elkaar beter te leren kennen, voor de overname, waar we nu mee bezig zijn. Zodat we beter elkaars grenzen kunnen aftasten in de onderhandelingen. Daar is niets vreemds mee. Oké, normaal neem je zo iemand niet mee naar de blokhut, maar ik wilde geen verkeerde indruk opwekken in de stad. Iedereen kent me daar en als ik daar alleen met een vreemde vrouw zou zitten, zou dat een verkeerde indruk maken op mensen.

Het was mijn schuld, dat ik niet op het weer gelet heb, en toen moesten we daar overnachten. Nou, iedereen hier kan je wel vertellen, dat het in de blokhut zo koud is, dat je het wel uit je hoofd laat om andere dingen te doen, al heeft het natuurlijk niet zo hard gevroren, omdat het sneeuwde. We hebben ieder in een slaapzak geslapen en dat was geen pretje, dat kan ik je wel vertellen!

Gelukkig was het vanmorgen gestopt met waaien, en ondanks het risico met de sneeuw heb ik het toch gewaagd, omdat ik precies dezelfde weg terug ben gereden. Maar daar had ik wel anderhalf uur voor nodig, met de nodige zweet op mijn hoofd, omdat ik heel goed wist, hoe gevaarlijk het was!

Maar wat er tussen mij en miss Janszen is gebeurd, daar is niets oneerbaars aan. We zijn allebei gezonde en volwassen mensen, die allebei zich volledig inzetten voor hun werk!’

Maar Christine heeft van dat alles niets meegekregen. In plaats daarvan slaat ze hem in zijn gezicht en verder op zijn lichaam. Christopher is geschrokken, maar verweert zich niet echt. Het enige wat hij doet, is haar armen vastpakken, maar Christine lijkt al haar zinnen verloren te hebben.

En dan klinkt opeens de stem van Oataren. ‘Christine Maapukki! Je hebt een medewerker tijdens zijn functie mishandeld. Je weet, hoe we hier over denken, en toch doe je het! Dus ben je bij deze op staande voet ontslagen! Lever je spullen meteen in en maak dat je wegkomt! Verdorie! In al mijn jaren als directeur hier, heb ik nooit iemand hoeven te ontslaan! Maar in jouw geval doe ik het met plezier! Wegwezen!’

Christine kijkt geschrokken om. ‘Maar mijnheer Klaus!’

‘Niet te mijnheren, Christine. Heb je niet gehoord wat ik zei? Je bent ontslagen en wel per direct! En laat Christopher met rust! Als ik merk, dat je hem nog lastig valt, dan heb je in mij een hele lastige. Er zijn nog wel een aantal dingen, waarmee ik je enorm kan raken. Ik noem geen details, maar je ligt al langer onder het vergrootglas, omdat er bepaalde dingen niet kloppen. Ik heb zomaar het idee, dat die vanaf vandaag zomaar eens opgelost konden zijn. Ben ik nu duidelijk genoeg?’

Ze staakt dan haar aanval en druipt verslagen af.

Hier en daar wordt er gegniffeld. Oataren kijkt boos rond. ‘Laat ik het niet merken, dat jullie haar nu uitlachen! Dit is al erg genoeg, dat het hier openbaar moest gebeuren, waar iedereen bij staat! Een beetje respect voor de medemens mag er wel zijn!’

Iedereen knikt haastig. Maar het is duidelijk te merken, dat ze er niet rouwig om zijn, dat Christine ontslagen is. Al verdient de manier waarop geen schoonheidsprijs. Maar iedereen is van mening, dat het haar eigen schuld is.

Julia staat in tweestrijd met haar gevoelens. Christopher had haar verdedigd, en dat maakte haar trots. Maar aan de andere kant vond ze het sneu voor zijn nu ex-vriendin. En ook weer niet. Want Christopher is voor haar de meest opwindende man, die ze ooit ontmoet heeft. Het zet haar in tweestrijd. Ze zou het heus niet erg vinden, als hij zich voor haar uitsprak. Dat was al vanaf het eerste moment zo. Maar hij heeft het nog steeds niet gedaan of ook maar een poging gedaan om haar te versieren. Ze weet niet of hij het wel echt wil. Maar nu Christine uit de weg is, zou haar dat dan geen kans geven? Ze zal haar beste beentje voor zetten, ook al weet ze, dat ze professioneel moet blijven. Maar ze weet ook, dat het moeilijk zal worden, omdat hij er nu zo woest aantrekkelijk uitziet!