Tre Systrar (drie Zussen) - 60

Een paar weken later is het al zo ver, dat Wil en Tinie op bezoek komen. De gezusters hebben hun slaapkamer voor hun klaar gemaakt, maar niet alleen voor hun. Ook Tom Hemels en zijn vrouw, de man, waar Roald samen mee de wedstrijd heeft gelopen. Hij heeft contact met hem gehouden en hij rijdt en zijn vrouw nu met Wil en Tinie mee naar Zweden voor een korte vakantie. De verkoop van de zaak van Wil en Tinie loopt en er is warempel zelfs al een gegadigde. Het ziet er dus goed uit voor Wil en Tinie. Wil en Tinie zijn zelfs al gestart met een cursus Zweeds, op advies van Roald, zodat ze zich een beetje kunnen redden, als ze in Zweden zijn.

Maar Roald heeft ook niet stil gezeten. Hij is naarstig op zoek gegaan naar een geschikt pand voor de nieuwe winkel van Wil en Tinie. En hij heeft een aantal panden op het oog. En die wil hij samen met hun gaan bekijken. Maar ook heeft Roald bij de plaatselijke atletiek- en wielervereniging gevraagd wat ze ervan zouden vinden als er zo’n winkel in Lidköping zou komen. En daar is behoorlijk positief op gerekend. Er is Roald zelfs al hulp aangeboden met het opzetten van een webwinkel, een van de leden van de atletiekvereniging heeft een ICT-bedrijf, die zich daarmee bezighoudt. Roald heeft alles netjes op papier gezet voor Wil en Tinie, zodat die alle gegevens kunnen bestuderen.

Het is rond drie uur, als Roald van zijn werk naar huis heen rijdt. Hij weet precies hoe laat Wil en Tinie van de boot afkomen en ook hoelang ze dan moeten rijden. Hij belt Tinie op, om te vragen waar ze zijn. Ze blijken al vlak in de buurt van Lidköping te zijn, en Roald besluit ze dan op te wachten, zodat ze gemakkelijk de weg naar zijn huis kunnen vinden. Hij moet ongeveer een kwartiertje wachten, en parkeert zijn auto langs de weg.

Hij stapt uit en loopt langs de weg, waar hij een man in de tuin ziet werken. Hij groet de man, die hem terug groet.

‘Mooi huis heeft u en de tuin mag er ook wel zijn.’

‘Dank u, maar het is niet mijn huis, maar van mijn oma. Ik doe alleen de tuin voor haar, dat kan ze zelf niet meer. Eigenlijk zou ze naar het bejaardentehuis moeten, maar ze wil niet weg.’

Roald lacht. ‘Ja, dat ken ik ergens van. Dat had mijn overgrootmoeder ook, toen ik daar bij haar in kwam wonen.’

‘U bent niet van hier?’

‘Nee, maar ik woon hier nu al een aantal jaren. Ik kom eigenlijk van Nederland.’

‘Ah, ik hoor dat u een licht accent heeft, maar u spreekt al vrij goed Zweeds. Waar woont u?’

‘Ik woon in Spiken, in dat grote huis aan het meer. U weet wel, het huis van Isabel Drosben.’

‘Ah, dat ken ik. Woont u daar? Was zij uw overgrootmoeder?’

‘Ja, maar op het moment dat ik daar kwam te wonen, wist ik dat niet. Het is een beetje vreemd verhaal, maar uiteindelijk bleek ze mijn overgrootmoeder te zijn, toen ze haar kind bij geboorte verloor door omstandigheden. Die bleek helemaal niet dood te zijn, zoals haar verteld was, maar naar het buitenland gebracht, waar ze geadopteerd werd door een Nederlands stel.’

‘Heeft dat niet eens in de krant gestaan? Ik ken dat verhaal ergens van.’

‘Zou best kunnen. Ik ben de laatste tijd helaas veel te vaak in het nieuws.’

‘Ah, nu weet ik het weer! U bent met drie zussen getrouwd en nu heeft een geschil met die bosbouwbedrijven!’

Roald glimlacht. ‘Ja, die persoon ben ik.’

‘Wow, u bent al behoorlijk bekend! Maar dat zal niet altijd even leuk zijn, of wel?’

‘Niet altijd, maar soms zitten er ook positieve kanten aan. Maar liever word ik gewoon niet herkend.’

‘Dat kan ik me voorstellen. Wacht, ik zal me ook even voorstellen. Ik ben John DeHaegel.’

‘DeHaegel? Klinkt ook niet echt Zweeds.’

De man glimlacht. ‘Dat klopt ook, mijn betovergrootvader was een Nederlander. Maar ik ben een echte Zweed.’

‘Spreekt u ook Nederlands?’

‘Een klein beetje. Niet zo heel goed, maar mijn grootmoeder spreekt het nog vloeiend.’

Roald bekijkt het huis en zegt: ‘Is dit soms vroeger een winkel geweest?’

‘Ja, mijn grootvader had hier een werkplaats, hij was smid. En mijn grootmoeder verkocht allerlei materialen die men nodig had voor te bouwen, zoals spijkers en gereedschap.’

‘Ik heb nooit geweten, dat er hier ooit een smidse was.’

‘Het is ook al een hele tijd geleden gesloten, toen mijn grootvader er te oud voor was. Ze wilden hier blijven wonen, maar er was niemand die de winkel wilden overnemen.’

‘Misschien een vreemde vraag, maar zou ik eens binnen mogen kijken?’

‘Hoezo dat?’

‘Omdat ik misschien iemand weet, die hier wel interesse in zou kunnen hebben.’

‘Hoe bedoelt u?’

‘Nou, heel toevallig komen er zo meteen vrienden van me, die hier een winkel willen beginnen in fietsen en atletiekartikelen. Ik ben al voor hun op zoek naar geschikte panden, en die wilde ik komende week met hun gaan bekijken.’

‘Ow, van mij mag u, maar zoals ik u al zei, het is niet mijn huis. Ik zal het even aan mijn grootmoeder vragen.’

Hij loopt even naar binnen, en komt even later terug met een oude vrouw. Ze zal tegen de zeventig jaar zijn, maar ziet er nog steeds vitaal uit. In tegenstelling tot haar kleinzoon, herkent ze Roald meteen.

‘Ah, u bent die man, die strijd voert tegen die bosbouwbedrijven!’

Roald glimlacht. ‘Tegen de corrupte bosbouwbedrijven, mevrouw. Er zijn ook bedrijven, die alles netjes volgens de regels werken. Daar ben ik niet tegen.’

‘Maar u wilde dit huis komen bekijken? Maar u woont hier toch ook al in de buurt?’

‘Ja, maar het is niet voor mij. Voor een paar vrienden, die hier een nieuw leven willen beginnen.’

‘Ah, ik begrijp het. Van mij mag u. maar ik ben niet geïnteresseerd in mijn huis te verkopen. Ik wil hier blijven wonen tot mijn dood.’

‘Dat vraag ik toch ook niet, mevrouw. Het gaat zich om de winkel en de werkplaats. Dat zou wel eens ideaal voor mijn vrienden kunnen zijn.’

‘In dat geval, geen probleem. Dat hebben we al eens proberen te verhuren, maar er waren geen geïnteresseerden voor. Maar nu is het meer een opslag geworden en ziet het er niet uit.’

‘Daar kijk ik wel overheen. En als we het over mijn vrienden hebben, volgens mij komen ze er net aanrijden. Dat zal een hele verrassing voor hun zijn, want dit was helemaal niet gepland.’

De vrouw lacht. ‘Dat kan ik me wel voorstellen.’ Ze kijkt naar de auto's, die eraan komen gereden. Roald beduidt hun, dat ze moeten stoppen en ze parkeren de auto achter die van Roald. Roald begroet de inzittende hartelijk, als ze uitstappen.

‘Goede reis gehad, Tinie?’

‘Ja, heel erg goed. Ik had wel wat zorgen voor die overtocht, maar het is echt reuze meegevallen. En ik vond het landschap hier ook heel erg mooi!’

Roald geeft haar een korte knuffel en groet dan ook Wil. ‘Hey, alles goed?’

‘Heel erg goed zelfs, Roald. We hebben net voor we vertrokken nog de verkoop afgerond. Ik ben vanaf nu vrij man!’

‘Wat? Dat is zelfs heel goed nieuws! Dus wanneer willen jullie de overstap gaan maken?’

‘Zodra we iets gevonden hebben. We hebben er echt heel erg veel zin in. Natuurlijk moeten we nog wat zaken afwikkelen, maar we zijn nu schuldenvrij, en daar ging het zich toch ook om, of niet?’

‘Zeker, zeker! En ik zie dat Tom en zijn vrouw er ook al zijn?’

‘Ja, ze moesten nog even tanken, maar ik had al gezegd, dat we ze hier ergens zouden opwachten. Zoveel wegen zijn er hier ook weer niet en ze hebben zich net weer bij ons aangesloten.’

Roald begroet dat tweetal ook. ‘Hey, Tom! Leuk dat jullie er ook zijn.’

‘Ja, maar dat is wederzijds. Ik vond het heel erg leuk, dat je ons uitnodigde om een weekje vakantie bij je te houden. Maar mag ik je even voorstellen aan mijn vrouw Nelly? Jullie hebben elkaar nog niet ontmoet.’

Galant groet Roald de vrouw. ‘Aangenaam kennis met u te maken. Ik ben Roald De Vries.’

De vrouw glimlacht en zegt: ‘Dat is wederzijds. Ik ben Nelly Hemels. Ik ben blij hier te zijn. Maar wat een eind rijden!’

‘Tot hier valt nog wel mee. Mijn ouders komen ook regelmatig en ze rijden het hele stuk in een keer. Maar die zijn het intussen ook al wel gewend.’

‘Het is wel mooi hier, dat moet ik toegeven. Woont u hier?’

‘Nee, maar als jullie het niet erg vinden, ga ik dit huis wel even bekijken met Wil en Tinie. Jullie weten al, dat ze op zoek zijn naar een pand om hier een winkel te openen?’

‘Ja, dat hebben ze ons op de boot verteld. Maar moet dat nu?’

‘Als jullie verder naar mijn huis willen, geen probleem. Dan breng ik jullie daar wel even naar toe. Maar dit huis heb ik pas een paar minuten geleden gevonden en het is misschien wel perfect voor Wil en Tinie.’

‘Als je het niet erg vindt, dan zou ik graag naar jouw huis heen willen. Ik heb niet zo goed op de boot geslapen.’

‘Geen probleem. Als je een paar minuten kunt wachten, dan kan ik Wil en Tinie hier met een gerust hart achterlaten.’

De vrouw knikt en glimlacht. Roald loopt terug naar Wil en Tinie. ‘Ik wil jullie even hier aan deze vrouw voorstellen, dat is mevrouw DeHaegel. Ze woont hier.’

‘Waarom dat, Roald?’

‘Nou, heel eenvoudig. Ik stond hier te wachten en ik raakte aan de praat met haar kleinzoon, die hier in de tuin stond te werken. En toen bleek, dat ze een gedeelte van dit pand willen verhuren. Ik denk dat het wel eens perfect voor jullie zou kunnen zijn, al heb ik nog niet de kans gehad om het van binnen te bekijken.’

Wil en Tinie bekijken het huis nog eens aandachtiger. ‘Moet dat nu?’

‘Waarom niet? Het ijzer smeden als het heet is! Straks bedenkt ze zich nog, en dan zou deze kans vergooid zijn.’

‘Goed, dan willen we het wel even bekijken. Maar ik denk niet dat Tom en Nelly zolang willen wachten.’

‘Die breng ik zo ook naar mijn huis en kom dan wel even terug.’

‘En wat moeten wij dan intussen? Zo goed Zweeds spreken we ook weer niet!’

‘Dat zal geen probleem zijn, Tinie. Mevrouw spreekt goed Nederlands, haar grootvader was een Nederlander.’

‘Ow, dat verandert de zaak wel iets. Nou, dan stel me maar even voor.’

Roald stelt het tweetal aan de vrouw voor en vertelt dan aan haar, dat hij eerst even zijn andere gasten naar huis moet brengen, maar dat hij zo terugkomt. De vrouw stelt toe en Wil en Tinie lopen met de vrouw mee en Roald stapt in zijn wagen. Hij rijdt weg en Tom en Nelly volgen hem. Eenmaal thuis legt hij de stand van zaken aan zijn vrouwen uit, en spendeert ook genoeg tijd aan zijn gasten, zodat ze zich rustig kunnen installeren. Dan rijdt hij weer terug naar het huis, waar hij Wil en Tinie heeft achtergelaten.

Hij hoeft niet veel moeite te doen om ze te vinden. Ze zijn druk bezig in werkplaats spullen te verplaatsen, wat nogal wat lawaai veroorzaakt. Roald ziet ze bezig zijn en zegt: ‘En, Wil? Is het wat?’

‘Ik vind het fantastisch, Roald. Hier is echt alles wat ik me maar kan wensen. Natuurlijk er moet nog wel een en ander worden opgeknapt en worden aangepast, maar verder precies wat we eigenlijk zoeken.’

‘Kijk, dat had ik al gehoopt. Maar waar zijn jullie nu mee bezig?’

‘Er staan hier nog wat machines. Ze zijn wel oud, maar volgens mij zijn ze nog goed te gebruiken.’

Roald lacht. ‘Ga je smid worden, Wil?’

‘Nee, maar ik zou er wel zelf onderdelen mee kunnen maken, en dat lonkt me wel. Ik heb de laatste tijd goed nagedacht, over wat ik wil gaan doen. En dit is wat dat betreft een schot in de roos. Hoe ben je hier terecht gekomen, Roald?’

‘Zou je me geloven, als ik je zeg, dat ik hier straks mijn wagen had geparkeerd en ik toen deze mensen pas heb leren kennen?’

Wil lacht. ‘Als het iemand anders had gezegd, dan had ik hem niet geloofd. Maar jou geloof ik op je woord. Jij zou nog over geluk struikelen!’

Roald lacht. ‘Dat zal ik niet ontkennen. Maar ik dacht al, dat dit iets voor jullie kon zijn.’

Roald helpt ze mee enkele dingen te verzetten en dan zien ze de enorme machines. Ze zijn behoorlijk oud en zwaar, maar buiten een dikke laag stof en vuil lijkt er niets aan te mankeren. Wil kijkt ernaar met een kennersblik en zegt: ‘Dit zijn goede machines. Natuurlijk niet zo modern als de huidige machines, maar ik denk dat ik hier wel wat mee zou kunnen. Alleen jammer, dat mevrouw hier wil blijven wonen. Als we hier ook zouden kunnen wonen, hoefden we geen extra woning moeten huren of kopen.’

De oude vrouw zegt: ‘Ik heb nooit gezegd, dat jullie hier niet zouden mogen wonen, alleen dat ik zelf niet weg wil. Ik woon hier al vijftig jaar, en ik kan me niet voorstellen om ergens anders te wonen.’

Wil en Tinie kijken verrast. ‘Maar hoe stelt u zich dat dan wel voor?’

‘Ik heb niet veel nodig, een kamertje voor mezelf. En de badkamer zouden we dan moeten delen. Maar de rest van het huis zouden jullie wel mogen gebruiken. Maar dat zouden we dan even goed moeten afspreken.’

Wil en Tinie kijken elkaar aan. ‘Daar zouden we eens goed over na willen denken. Maar het klinkt wel verlokkelijk. Is het goed als we daar wat later op terug komen?’

‘Natuurlijk. Hoe lang zijn jullie nog in Zweden?’

‘Tot volgende week vrijdag.’

‘Dan hebben jullie nog een week om na te denken. En zelfs al gaan jullie naar huis, dan lijkt het me niet moeilijk om daarover contact te blijven houden.’

Ze wisselen nog telefoonnummers uit, en na nog een ronde door het huis vertrekken ze naar het huis van Roald.

Eenmaal daar aangekomen, zijn ze duidelijk opgewonden. Roald vertelt ze dan, hoe hij het gevonden had, zodat ook de drie gezusters het hele verhaal mee kregen. Ester zegt: ‘Het is toch ook waar, Roald. Je hebt het geluk aan je broek hangen. Overal waar je komt, komt alles wat je nodig hebt op je af.’

En Roald weet dat ze gelijk heeft. Vanaf het moment dat hij in Zweden is gekomen, is het steeds zo geweest. Hij kijkt nog eens naar haar en haar zusters. In een oogopslag ziet hij weer hoeveel geluk hij heeft en hoeveel hij van deze drie vrouwen houdt. Tom en Nelly komen net naar beneden en ze zien hoe Roald naar zijn vrouwen kijkt. Nelly zegt zachtjes tegen haar man: ‘Ik vind het toch maar raar, dat een man met drie vrouwen trouwt, ook al zijn het zussen van elkaar.’

Maar Roald beschikt over een goed gehoor en zegt hardop tegen Nelly, zonder zijn hoofd te draaien.

‘Dat mag je best zo vinden, Nelly. En het is beslist ook niet normaal, en ik zou er normaal ook nooit voor gekozen hebben, maar de situatie is nu eenmaal, dat ik nooit uit deze drie zou kunnen kiezen.’

Nelly bloost hevig. Nu draait Roald zijn hoofd richting haar en zegt: ‘Je hoeft je er niet voor te schamen. Ik heb nu eenmaal een goed gehoor.’

Ester lacht. ‘Dat is echt waar. Hij hoort echt alles. Hij kan ons zelfs herkennen aan de manier we lopen. Of ken jij iemand, die zoiets wel zou kunnen?’

Door de glimlachende gezichten voelt Nelly zich wat minder opgelaten, maar ze blijft nog een poosje een rood hoofd houden. Ze zal zich nu wel twee keer hoeden om nog eens wat zachtjes tegen haar man te zeggen.

Ester neemt de vrouw onder haar hoede en begint een gesprek met haar, zodat ze zich wat meer comfortabeler voelt.

‘Je moet het Roald niet kwalijk nemen. Je kon immers niet weten, dat hij zo’n fijngevoelig gehoor heeft. Maar hij heeft zijn hart op de juiste plaats. Dat zal je nog wel merken.’

‘Dat zal allemaal wel, maar ik schaam me rot. Ik zei het echt maar heel zacht.’

‘Trek het je niet aan. Ik weet dat Roald het je niet kwalijk neemt, dat je ons eigenlijk veroordeelt op onze relatie. Dat doe ik ook niet. Het is immers ook een vreemde relatie en ik weet dat er mensen zijn, die er aanstoot aan nemen.

Maar het is zoals Roald zei, normaal zouden we er nooit voor gekozen hebben. Ik heb ook altijd gedroomd van een man voor me alleen, maar nu heb ik een man met mijn andere twee zussen. En vreemd genoeg voelt dat gewoon goed. Dat komt misschien ook, dat ik en mijn zussen vroeger echt alles met elkaar deelden, soms ook vriendjes. We lijken zo veel op elkaar, dat die het nooit in de gaten hebben gehad. Alleen Roald kunnen we maar moeilijk voor de gek houden. En misschien is het daarom ook, dat we nu zo’n bizarre verhouding met elkaar hebben.’

Nelly glimlacht nu. Ze bekijkt ook Ingrid en Ada en zegt: ‘Jullie lijken echt heel erg veel op elkaar. En ik moet ook toegeven, jullie zijn ook mooi. Ik kan wel een beetje begrijpen, waarom je man geen keuze tussen jullie kon maken. Ik zou echt niet weten, wie welke naam heeft. Van jou weet ik het, omdat je straks ook al die rode blouse aan had, maar ik weet het echt niet meer van je zussen.’

Ester trekt een brede glimlach. ‘We hebben nu extra andere kleren aan, zodat jullie ons beter kunnen herkennen. Maar normaal is het echt heel normaal dat we dezelfde kleren aan hebben. We zijn echt drielingen, in heel veel opzichten. We hebben dezelfde smaak qua kleding, kleuren, schoenen en kapsel. En desondanks weet Roald ons zonder problemen te herkennen, hij weet altijd tegen wie hij praat.’

‘Echt? Wat bijzonder!’ Nelly kijkt nu met wat meer oprechte interesse naar Roald. Ze vindt hem een knappe man, en snapt wel, waarom de drie zussen voor hem gevallen zijn. Maar daarnaast heeft ze het gevoel dat er meer achter deze man schuilt. Hij heeft een bepaalde uitstraling over zich, die ze niet kan plaatsen.

Nelly luistert naar wat Roald tegen Wil en Tinie aan het vertellen is. Roald kan duidelijk en boeiend vertellen en weet ook de luisteraars aan zich te binden, alsof hij een spannend verhaal aan het vertellen is. Hij is meer dan duidelijk het middelpunt van dit huishouden, en heel duidelijk de baas in huis, zonder dit te laten gelden.

Als Roald klaar is met zijn verhaal, stelt hij voor om iedereen even door het enorme huis rond te leiden, en dan het verhaal van de geschiedenis van dit huis te vertellen. En iedereen is wel onder de indruk van het mooie verhaal, dat dit huis heeft. Vooral het verhaal hoe Roald zo zijn overgrootmoeder heeft gevonden, maakt indruk.

Nelly merkt op: ‘Maar als ik het goed begrijp, hebben jullie niet allemaal meteen een relatie met elkaar gehad.’

Roald glimlacht. ‘Nee, en dat was ook eigenlijk niet de bedoeling. Het is gewoon gebeurd. Wat eerst als een fantasie en grap begon, is uitgelopen op iets heel bijzonders. Maar het kwam ook, doordat ik schijnbaar heel vruchtbaar ben voor deze dames. Hoewel Ada eigenlijk de laatste was, die erbij kwam, was ze wel de eerste die zwanger van me was. Al snel volgde Ester en daarna Ingrid. En toen was er geen weg meer terug. Maar ik hou echt alle drie van ze. Maar ook van mijn drie kinderen.

Maar de kroon op alles, is dat ik toestemming kreeg om ze alle drie te mogen trouwen, wat ik echt als een eer beschouw. Zeker als je bekijkt, dat ik door de meest geëerde en bijzondere man van Zweden getrouwd ben.’

‘Hoe bedoelt u?’

‘We zijn door de koning van Zweden getrouwd. Daar hadden we zelf geen weet van, het was een volledige verrassing. Maar het was echt een behoorlijke eer.’

‘Wow, dat kan ik me wel voorstellen. Jullie zijn dus echt getrouwd door de koning? Wat bijzonder, bijna niet te geloven!’

‘We hebben anders genoeg foto’s om het te bewijzen. Het was een truc om de normale wetgeving te omzeilen, bleek achteraf. Want bigamie is ook hier normaal verboden. En hoewel de koning ook hier niet veel zeggenschap heeft, heeft hij nog wel bepaalde rechten. En dit was er een van.’

Tom zegt: ‘Dus als ik met meer dan een vrouw zou willen trouwen, niet dat ik dat wil, ik ben heel erg gelukkig met Nelly, dan zou ik dat aan de koning moeten vragen?’

Roald lacht. ‘Of dat in Nederland ook zo geregeld is, dat weet ik niet. Hier in Zweden wel. Maar er zitten ook wel nadelen aan, vooral voor mij. Mocht het echt ooit fout lopen, en ik zou willen scheiden, dan moet ik dus ook aan drie vrouwen alimentatie moeten gaan betalen. En gezien mijn loon hier nu, loopt dat behoorlijk in de papieren. Maar ik heb geen intentie noch begeerte om zoiets te doen. Ik zou wel gek zijn. Ik zou nergens mooiere en lievere vrouwen kunnen vinden.’

‘Maar hou je van alle drie precies net zo veel?’

‘Er zijn wel wat verschillen. Maar ik wil niemand voortrekken en niemand minder behandelen, al hoor ik Ingrid en Ada soms wel eens zeggen, dat ik Ester voortrek. Misschien doe ik dat onbewust, maar het is zeker niet de bedoeling. Met haar is het eigenlijk allemaal begonnen, misschien dat ik het daarom doe, ik weet het niet. Maar ze weten, hoe ik het bedoel, en dat is wat telt.’

Als laatste laat Roald ze de wijnkelder zien, waar zijn gasten hun ogen uitkijken. Tom is schijnbaar een wijnkenner en zegt: ‘Wow, dat is nog eens een wijnkelder! Mag ik eens rondkijken?’

‘Ga je gang. En als je een fles ziet, die wel eens wilt proberen, aarzel niet en pak hem gewoon. Ik moet nog wat wijn voor vanavond uitzoeken.’

‘Dat laat ik me geen tweede keer vertellen, Roald. En als het een heel dure fles is?’

‘Dan ook. Hoewel ik een grote en goed gevuld wijnkelder heb, en ook best wel eens graag een wijntje drink, weet ik er te weinig van en bovendien geef ik de voorkeur aan whisky en cognac. Cognac is iets van de laatste tijd, en bovendien herinnert het me aan mijn overgrootmoeder, die heel graag cognac dronk.

Wil zegt: ‘Nou, daar wil ik dan wel eens naar kijken. Dat is meer mijn straatje!’

‘Ga je gang. En ook daar geldt, als je wat ziet, wat je aanstaat, gewoon pakken.’

Tom loopt met Nelly door de rekken wijn en regelmatig hoort Roald hem zeggen: ‘Mijn God, hij is beter gesorteerd als menige slijter! Kijk eens hier! Niet normaal!’

Roald loopt naar de beiden toe en zegt: ‘Iets gevonden, Tom?’

‘Ja, maar het is bijna onmogelijk een keuze te maken! Hoe kom je aan zoveel wijn, als je er zelf niets van kent?’

‘Ik heb de wijnkelder met inhoud erbij gekregen, toen ik dit huis van mijn overgrootmoeder overkocht. Schijnbaar was mijn overgrootvader een fanatiek wijnverzamelaar.’

‘Oké! Dan begrijp ik het wel. Ik zag hier een fles staan, die nu zeker meer dan achthonderd euro zou kosten.’

‘Als je hem wilt drinken, dan moet je hem gewoon pakken. Ik heb er geen band mee. En de prijs zegt me eerlijk niet zo veel. Ik vind het belangrijker, dat de wijn gewoon lekker is. En ik heb inmiddels de ervaring, dat de prijs niet alles zegt over de smaak.’

Tom lacht. ‘Dat is inderdaad zo, maar alleen al het feit, dat ik die wijn hier mag zien, maakt het deze reis al waard. Ik durf ervoor te wedden, dat niemand in de wijnclub, waar ik lid van ben, deze wijn ooit echt gezien heeft.’

Roald zegt: ‘Welke fles was dat dan?’

Tom wijst naar de fles en Roald pakt hem aan. ‘Hier, dan laat je hem maar zien aan je wijnmakkers.’

Tom kijkt hem aan, alsof hij water ziet branden. ‘Maar dat kan ik toch niet aannemen, Roald! Dat is veel te veel!’

‘Laten we zeggen, dat het mijn manier is om je te bedanken voor de mooie race die we samen hadden. Ik heb er later nog met mijn trainer over gesproken. Hij zei me, dat jij er medeverantwoordelijk voor bent, dat ik mezelf naar een nieuw niveau gebracht heb. En dat is me ook wel iets waard.’

‘Maar dan nog, Roald! Dit is meer dan achthonderd euro!’

‘Nou en? Hier zou hij toch maar verstoffen en slecht worden. Dan geef ik hem liever aan iemand, die er meer interesse en verstand van heeft, dan ik.’

Tom kijkt Nelly aan en Nelly haalt slechts haar schouders op. ‘Nou, dan neem ik hem graag aan. Maar alleen op voorwaarde, dat als je weer eens in Nederland bent, dat we samen uit gaan eten en ik dan de rekening mag betalen.’

Roald steekt zijn hand uit en geeft Tom een hand. ‘Afgesproken! Ik ben vaak genoeg in Nederland, dus dat zal geen probleem worden.’

Hij geeft de fles aan Tom, die hem dankbaar aanneemt. Dan zegt Tom: ‘Nou is het hek toch van de dam en ik weet dat je niets om de waarde geeft. En ik heb een fles gezien, die ik wel eens zou willen proberen.’

‘Pak hem maar, dan gaan we die straks lekker ontkurken. Maar je zal er nog een paar moeten zoeken, want met 8 man, is die fles veel te snel leeg. Zoek er nog maar een stuk of 3 – 4 flessen uit, want anders staan we dadelijk nog droog!’

Tom lacht. ‘Geen zorgen, ik denk dat ik wel een en ander kan vinden.’

Nelly lacht. ‘Dat denk ik ook wel. Tom is hier net een kind in een speelgoedwinkel!’

Roald lacht. ‘Zit er niets voor jou bij, Nelly?’

‘Ik vertrouw erop, dat Tom ook wat lekkers voor mij uitzoekt. Normaal vergeet hij me niet zo snel.’

Tom glimlacht en zegt: ‘Dat doe ik ook niet. Ik heb al iets gezien, dat je wel zou lusten. Maar er staat hier zoveel, dat ik eerst eens wil kijken wat er allemaal staat, en dan maak ik een keuze.’

‘Hou je niet in, Tom. En als het ook een fles meer of minder is, ik lig er niet wakker van. Het zat allemaal al in de prijs van het huis.’

Nelly lacht. ‘Dat hoef je hem echt geen tweede keer te zeggen, Roald.’

Roald laat Tom en Nelly alleen en gaat naar Wil en Tinie toe.

‘En, al iets kunnen vinden?’

Tinie antwoordt meteen: ‘Ik had hier deze cognac en deze sherry gevonden, maar ik kan geen keuze maken.’

‘Dan pak je ze allebei. Die sherry heb ik me onlangs gekocht, maar ik heb nog geen tijd gehad om die eens te proberen. En die cognac is werkelijk goed.’

Wil zegt: ‘Het is moeilijk een keuze te maken tussen al die whisky’s die je hebt.’

Roald zegt: ‘Waar hou je van, dan kan ik je helpen met de keuze.’

‘Gewoon een rustige whisky, niet zo’n sterke smaak, waar je keel van nabrandt.’

‘Dan zou ik deze pakken. Maar toch zou ik je ook deze eens willen laten proberen. Is wat forser van smaak, maar echt heel erg lekker.’

‘Goed, dan pakken we die. Maar als ik zie, wat we vanavond nog moeten drinken, dan denk ik dat ik morgen niet zo snel wakker ben.’

Roald lacht. ‘Dat is voor mij zelden een probleem. Ik ben altijd heel vroeg wakker. Meestal ga ik dan hardlopen, samen met Ingrid. Soms gaan Ester en Ada ook mee, maar niet altijd.’

‘Iedere dag?’

‘Nu wel, normaal wissel ik dat af met fietsen, omdat ik van mijn trainer niet iedere dag mag rennen. En als het weer goed is, ga soms ook wel een paar kilometer zwemmen, maar nooit alleen. Dan vaart Ester of Ada met mij en Ingrid mee.’

‘Ah, jullie hebben natuurlijk ook een boot, als je zo dicht bij het meer woont.’

‘Daar komen jullie overmorgen nog wel achter. Ik denk dat we wel met ons allen op de “Tre Systrar” kunnen. Dan maken we een tochtje over het meer. Normaal had ik jullie op een andere boot meegenomen, maar die is nu niet hier. Misschien iets voor een andere keer.’

‘Heb je dan nog een boot?’

‘Zeilschip is een betere naam. De “Missing Dreams is een zeilschip. Ik heb hem aan vrienden uitgeleend, zodat die hun huwelijksreis daarmee kunnen houden. Als het goed is, zijn ze op de terugweg naar Zweden. Ze zijn nu ergens in de buurt van de kop van Zweden, dus ze kunnen ieder moment terugkomen. Maar dan ligt het schip nog niet hier. Dat zal nog wel even duren.’

‘Heb je een foto?’

‘Oh, wel meerdere, ik zal ze jullie straks wel laten zien.’

Ze lopen de kelder weer uit, ieder met enkele flessen. Tom zet zijn nieuwste aanwinst op tafel en maakt er een foto van.

‘Zo, nu eerst even de vrienden van de wijnclub jaloers maken!’

Roald lacht. Het geeft hem een goed gevoel, dat hij hiermee Tom blij gemaakt heeft. Tom maakt ook nog foto’s van de wijn, die ze later die avond zullen gaan proeven. En die stuurt hij ook door Het duurt niet lang voordat hij reacties krijgt van zijn vrienden. Tom grijnst als hij de berichten leest. ‘Ze zijn allemaal jaloers op ons. Ze wensen me een prettige avond toe en ik moet ze wel zeggen, hoe goed die gesmaakt hebben.’

Nelly zegt tegen Roald: ‘Hiermee heb je Tom echt een plezier gedaan. En ik weet ook zeker, dat je nu een vriend aan hem hebt gewonnen.’

‘Dat hoop ik. Maar ik ben er eigenlijk niet op uit om vriendschappen te kopen. Ik zag gewoon, dat hij die fles heel erg graag zou willen hebben, al zou hij dat zelf natuurlijk nooit toegeven. En voor mij heeft dat gewoon geen waarde. Misschien zou ik hem gewoon eens opengetrokken hebben om op te drinken. Natuurlijk zonde, maar zoals ik al zei, ik hecht er niet zo veel waarde aan.’

‘Dat begrijpt hij wel, geen zorgen. Weet je, ik had eerst mijn twijfels om hierheen te komen. Ik bedoel, ik kende jullie niet eens, maar Tom wilde zo graag en onze laatste vakanties zijn er steeds bij in geschoten, door omstandigheden. Dus ben ik overstag gegaan, en tot nu toe heb ik nog geen spijt.’

‘Jullie krijgen nog genoeg tijd voor jezelf, geen zorgen. Ik heb alleen voor overmorgen iets gepland. En als iets speciaals wilt zien, vraag het gewoon. Misschien kunnen we je dan helpen.’

Nelly glimlacht. Ze mag deze man wel, ook al kent ze hem maar net. ‘Ik had op google gezien, dat hier een kasteel moet liggen. Is dat ver hier vandaan?’

Roald lacht. ‘Nee, dat is quasi mijn buurman. Je kunt ervan hieruit naar toe lopen. Kan ik overigens aanbevelen, het is prachtig wandelen door het bos. Er loopt een pad langs het meer, dat recht naar het kasteel loopt. En ik kan je aanbevelen de kasteeltuin te bezoeken.’

‘Dat was ook mijn bedoeling. Ik ben van beroep tuindesigner en als ik de kans krijg, probeer ik altijd zulke tuinen op te zoeken, voor inspiratie op te doen.’

‘Hmm, als je wilt, kan ik je een tuin laten zien, die je anders nooit zou kunnen zien. Ik moet volgende week woensdag naar Stockholm en als jullie willen, kunnen jullie met mij en Ada mee.’

‘Wat is daar te zien dan?’

‘Ik heb goede contacten in Stockholm en ik zou je misschien een tuin van een beroemdheid kunnen laten zien. Ik had in ieder geval beloofd bij hem op bezoek te gaan, als ik weer eens in Stockholm zou zijn.’

‘Is het dan geen probleem, dat je gasten meebrengt?’

‘Niet als ik hem dat even vraag. Ik denk niet dat het echt een probleem zal zijn.’

‘Wie is het dan?’

‘Dat zeg ik je wel, als ik hem gevraagd heb.’

Nelly lacht. ‘Je weet het wel spannend te houden.’

Ada hoort wat Roald tegen Nelly zegt. ‘Ach, Roald! Zeg haar dan ook meteen, dat het om Björn Alvaeus gaat.’

Nelly draait haar hoofd om en zegt: ‘Wie? Moet ik die kennen?’

Ada lacht. ‘Ik denk het wel. Ze zijn denk ik wel een van de bekendste bands ter wereld. Zegt je de naam Dancing Queen iets?’

Nelly denkt even na en zegt: ‘Die band ken ik niet.’

Ada lacht. ‘Ik bedoel ook geen band, het liedje.’

Nelly’s ogen worden groot. ‘Van ABBA? Dat meen je toch niet, of wel?’

‘Ja, die Björn. Onze nationale trots van Zweden. Ook al vind ik hun liedjes wel iets oubollig, tegenwoordig kan ik er wel van genieten als ik hun liedjes hoor, maar dat heeft te maken, hoe we hun hebben leren kennen. En daar heeft Roald weer alles mee te maken.’

Verbaasd kijkt Nelly Roald aan. ‘Waar ken jij dan die Björn van?’

Roald lacht. ‘Samenloop van omstandigheden. Ik kreeg van iemand een telefoonnummer van Björn. Ik wilde hem vragen, of hij niet wilde meewerken, toen ik deze drie vrouwen ten huwelijk wilde vragen. Al wist ik toen heus wel, dat het wettelijk eigenlijk niet kon. En hij stemde toe. Nou, een verrassing was het zeker, niet alleen voor hun, maar ook voor mij. We kregen zowaar een privé optreden van hun.’

‘Nu zit je me gewoon iets op mijn mouw te spelden, dat kan echt niet!’

Roald glimlacht. ‘Je moet weten, dat mijn overgrootmoeder en mijn overgrootvader invloedrijke mensen waren hier in Zweden. En zonder dat ik het wist, had mijn overgrootmoeder zich ermee bemoeid. Ze had ervoor gezorgd, dat ik dat telefoonnummer van Björn kreeg en dat hij mee zou werken.’

‘Maar dan nog. Als ik alles mag geloven, wat je verteld hebt, is je leven een sprookje. Dan is het toch niet zo vreemd, dat ik iets twijfel, of niet?’

Ada zegt: ‘Ik weet het. Hoe vaak we al niet die video hebben moeten laten zien. Maar dat vind ik geen probleem. Het was superromantisch en ik denk er nog vaak aan. We hadden het echt niet aan zien komen, dat Roald ons toen zou vragen. Maar de manier waarop, dat heeft behoorlijk veel indruk gemaakt. En doordat Roald in contact kwam met Björn Alvaeus, opende dat ook andere deuren voor hem, en dat komt hem nu goed van pas bij zijn werk nu.’

Nelly begint te lachen. ‘Tom vertelde me, dat jullie helemaal niet zo rijk waren, en dat ik echt geen bijzondere kleren hoefde mee te nemen. Maar nu begin ik wel iets te twijfelen.’

Ada glimlacht. ‘Hoewel we niet arm zijn, zijn we ook niet echt rijk. Ja, we kunnen ons wel een en ander veroorloven en dat doen we ook wel. Maar om te zeggen, dat we veel geld op de bank hebben staan, dat is echt niet zo. Roald moet hard werken voor zijn geld, en ik weet dat als geen ander, aangezien ik ook zijn secretaresse ben. Maar een huis als dit vraagt ook behoorlijk wat onderhoud, al hebben we veel geïnvesteerd in het duurzaam maken van dit huis. En we hebben drie kinderen, twee honden, twee boten. Alsof dat allemaal niets kost. We zijn eerder welgestelde middenklasse.’

Nelly lacht. ‘Je zou anders al snel anders denken. Maar als jullie je zo beschouwen, wie ben ik om het te betwijfelen.’

‘We beschouwen ons als hele normale mensen, en ook op het werk zitten we liever bij het werknemers, dan apart. Dat is trouwens iets, waar Roald absoluut op staat. Ook al is hij nu directeur van het bedrijf, hij wil weten wat er speelt in het bedrijf, maar ook van zijn werknemers. En dat maakt hem echt behoorlijk geliefd. We hebben dan ook verrassend weinig klachten over het werk of over de sfeer. Iedereen werkt er heel erg graag en dat is ook te merken aan de productiviteit.’

‘Ach, wat geeft het ook, als jullie wat rijker zijn. Ik denk dat jullie er allemaal hard genoeg voor werken. Maar ik moet wel zeggen, dat ik nog nooit zulke mensen ben tegen gekomen, als jullie. En we hebben toch ook wel eens voor rare mensen moeten werken. Daar kan Tom over meepraten, hij zegt altijd: Hoe rijker, hoe gekker! Maar voor jullie gaat dat niet op. Hoewel, ik denk dat jullie eerder rijk zijn aan gelukkig leven.’

Roald heft zijn glas en zegt: ‘Daar drink ik op!’

Iedereen heft dan ook zijn glas en toost met Roald mee. Ze laten zich dan de rest van de drank goed smaken, alleen Ada houdt het bij een enkel glas wijn. Ester laat ze nog de video’s van hun verloving en hun huwelijk zien, waarbij hun gasten zich werkelijk verbazen, dat alles wat ze gezegd hebben ook werkelijk waar blijkt te zijn.

Op een gegeven moment is Nelly in gesprek met Ester, die even met haar de kinderen naar bed brengt. Ester had heel goed opgemerkt, hoe Nelly naar haar kinderen keek en zegt zachtjes tegen Nelly: ‘Hebben jullie geen kinderen, Nelly?’

Nelly schudt mistroostig haar hoofd. ‘Nee, dat is ons helaas niet gegund. We hebben alles geprobeerd, maar ze kunnen niets vinden. En ik verlang zo naar een kind, dat het soms pijn doet, als ik dan een moeder gelukkig zie zijn, samen met haar kind.’

‘Wil je Petr even vasthouden, terwijl ik Anna even verschoon?’

Nelly glimlacht en zegt: ‘Ja, graag! Er is niets heerlijkers dan klein grut om me heen.’

Ester lacht. ‘Dat is helaas lang niet altijd zo, Nelly. Maar toch is het alles wel waard. Ik zou me nu mijn leven voorheen niet meer kunnen voorstellen, zonder kinderen. Maar wie weet tref je hetzelfde geluk als onze andere vrienden. Je zou niet de laatste zijn en zeker niet de eerste, die hier zwanger is geworden. Een vriend van Roald zegt altijd, dat dit een vruchtbaar huis is. En misschien is het wel waar, wie weet.’

‘Dat zou wat zijn, Ester. Maar ik vrees dat het niet zo simpel is. Tom is een schat van een vent, maar hij heeft een klein probleempje. Dat ding tussen zijn benen heeft echt een eigen leven. Hij doet het gewoon niet altijd, zoals Tom wil, of ik zou willen. De ene dag kan hij zelfs meer keren per dag, en op andere dagen weigert het helemaal. Hij wordt dan wel wat stijver, maar blijft toch slap.

Zelfs met viagra helpt het dan niet. En dat is soms wel een probleem. Het is echt niet, dat Tom niet wil, of niet gemotiveerd is, in tegendeel. Hij is al eens vanaf zijn werk naar huis gereden, omdat hij een stijve had. Maar het mocht helaas niet baten.’

‘Je zou Roald eens om hulp moeten vragen. Ik bedoel dat echt zonder gekheid. Hij kan dingen doen, die voor velen onbegrijpelijk zijn. Hij beheerst een soort techniek met massage, waarmee hij je zenuwen heel erg kan prikkelen. Hij zou je zelfs, alleen door je hand te masseren, klaar kunnen laten komen.’

‘Nu maak je er een grapje van, Ester. Dat had ik niet van je gedacht!’

‘Nee, ik meen het. Wil en Tinie hebben het ook al eens ervaren. En we zouden niet durven over zoiets grappen te maken.’

Nelly schampert: ‘Als hij dan toch zo’n seksdokter is, dan zou hij toch schatrijk kunnen worden!’

Ester lacht. ‘Dat wil hij helemaal niet. Bovendien is hem dat ook verboden, door de man, die hem dat geleerd heeft. Dat was een oude Chinese man, en er kleven nogal wat voorwaarden aan om het toe te passen.

Sommige dingen vindt hij niet erg, om het anderen te leren, maar enkele dingen houdt hij zelfs voor ons geheim.’

‘Kan jij het dan ook?’

‘Niet alles. Ik gebruik het als we seks hebben. Roald gebruikt die techniek om ons drieën tevreden te stellen. Hoe denk je anders, dat hij drie vrouwen in bed tevreden kan houden, zonder ze ook maar iets te kort te doen?’

‘Wat kun je dan wel?’

‘Ik weet hoe ik een vrouw kan laten klaarkomen, door alleen haar hand te masseren. Het is nogal een ingewikkelde techniek, maar het gaat vrij snel.’

‘Ik durf het bijna niet te vragen, maar zou je me een demonstratie kunnen geven?’

‘Goed, maar eerst wil ik de kinderen even toestoppen. En dan gaan we wel even naar de badkamer, zodat het de rest niet zo opvalt.’

Nelly kleurt wat rood en zegt: ‘Hoor mij nou eens! Ik sta hier iets intiems te vragen aan een vrouw die ik slechts enkele uren ken. Wat moet je wel niet van me denken!’

‘Geen zorgen, we zijn vrij open in onze opvattingen. En ik kan me niet voorstellen, dat je vroeger nooit eens samen met een vriendin wat spannende momenten hebt gehad.’

Nelly moet lachen, maar ze kleurt toch nog wat meer rood. ‘Je hebt gelijk, helemaal zo onschuldig was ik vroeger ook weer niet, al is het maar een keer gebeurd.’

‘Ach, we experimenteerden vroeger ook wel vaker, ik en mijn zussen. Dat hoort bij opgroeien. En misschien is dat ook de reden, waarom onze relatie met Roald zo goed werkt.’

‘Dat jullie wat meer open zijn, dat had ik al gemerkt. Ik wist eerst niet wat ik ervan moest denken, maar jullie lijken heel oprecht te zijn. Ik heb werkelijk nog nooit zulke mensen als jullie ontmoet.’

‘Dat geloof ik graag. Eigenlijk zijn we wel heel apart, maar we proberen desondanks heel normaal te leven. Maar dat is moeilijk met een man als Roald. Hij trekt nu eenmaal de aandacht, waar je ook komt.’

‘Ja, hij heeft nogal charisma. Op het eerste gezicht lijkt hij heel normaal. Maar zodra hij praat, raak je min of meer door hem gegrepen.’

‘Ja, dat omschrijf je goed. Ik weet nog heel goed, toen ik hem voor het eerst zag op de veerboot. Hij was toen nog wat dikker, maar ik vond hem een knappe man. We raakten aan de praat en ik was toen eigenlijk al helemaal verkocht. We hadden hem uitgenodigd op het vakantiehuisje van mijn ouders. Dat lag op de weg, waar hij naar toe wilde, dus ik hoopte hem daar te ontmoeten. Ik had toen net een slechte relatie achter de rug, en was wel toe aan iets anders. Maar het liep allemaal anders. Ik kwam hem onderweg naar huis tegen bij een tankstation, waar mijn auto het helemaal begaf. Hij nam me mee en de rest is geschiedenis.’

Esters ogen fonkelen als ze over Roald praat en Nelly is wel geraakt door het gevoel dat Ester bij haar verhaal geeft. Het is meer dan duidelijk, dat ze Roald verafgoodt. Nelly kan niets anders dan glimlachen.

Door de stilte, die dan valt, kan Ester haar kinderen nog snel toestoppen, waarna ze de slaapkamer verlaten.

Onopvallend lopen ze door naar de badkamer van Ester en Nelly merkt op: ‘Zo, dat is nog eens een badkamer! Ik neem aan, dat het wel nodig is, als jullie hier ’s morgens met vier personen moeten wassen!’

‘Ja, het kan heel soms behoorlijk druk zijn, maar meestal heb ik de badkamer voor mezelf. Roald en Ingrid zijn altijd heel vroeg op, om te gaan trainen, en ik maak meestal het ontbijt. En Ada is meestal als laatste op en helpt me dan. Maar in de nazomer, als ik ook moet gaan trainen, dan kan het soms wel wat drukker zijn.’

‘Jij en Ingrid sporten ook? Ook atletiek?’

‘Nee, wij doen aan biatlon. Je weet wel, langlaufen en dan schieten.’

‘Ow, dat lijkt me behoorlijk zwaar!’

‘Dat is het ook. Maar ik train ook niet zo veel als Ingrid. Die is echt heel erg goed en dit jaar wil ze proberen of ze mee kan doen voor de kampioenschappen. Ik kan het ook wel goed, maar lang niet zo goed als Ingrid. En Ada doet het eigenlijk alleen nog maar voor de lol, ze wil niet meer die wedstrijden doen. En bovendien hebben we ook iemand nodig, die op de kinderen past.’

‘Doet Roald dat niet dan?’

‘Jawel, hem is werkelijk niets te min, als het om zijn familie gaat. En zeker zijn kinderen. Hij haalt echt zijn neus niet op voor een vuile luier. Maar hij is voor ons vooral morele support. Hij moedigt en spoort ons ook aan om te blijven sporten. En dat waarderen we erg aan hem.’

‘Zelf sport hij ook behoorlijk wat. Maar Tom had nog nooit van hem gehoord, hoe kan Roald dan zo goed zijn?’

‘Roald traint al heel wat jaren, maar heeft nooit echt aan wedstrijden meegedaan. Hij deed eerst vooral rennen, maar toen Ingrid ging trainen met haar mountainbike ging hij met haar meedoen. En toen bleek dat hij daar ook wel aanleg voor had. En toen rees bij hem het idee om ook te gaan zwemmen en dan een triatlon te gaan doen. En bij toeval kwamen we in contact met een van de mensen, die de wedstrijd in Hoogerheide organiseerden.’

‘Aha, maar dan is zijn prestatie dus nog beter! Nou, petje af voor hem!’

‘Hij werkt er anders hard genoeg voor. En het helpt hem ook zijn stress van het werk te verwerken. Hij zegt altijd, dat hij door te rennen, fris naar het werk gaat. En als ik zie, met welk enthousiasme hij dat allemaal doet, geloof ik hem ook wel. Maar ik zal je die demonstratie even geven, anders gaan ze straks nog gekke dingen denken.’

Nelly lacht. ‘Nee, dat willen we ook weer niet. Wat moet ik doen?’

‘Gewoon je hand geven. Meer hoeft echt niet. En let wel, ik ben lang niet zo goed als Roald, dat is werkelijk de expert!’

Nelly reikt haar hand aan Ester, die haar hand eerst gewoon vastpakt. Dan begint ze met haar vingers de plekjes te zoeken, waar Nelly gevoelig is. Al snel heeft ze die gevonden, en begint ze de hand van Nelly te masseren.

Nelly zegt: ‘Dat voelt eigenlijk wel prettig.’

Ester grijnst en zegt: ‘Wacht maar, zo meteen ga je wat beleven.’

Nelly wacht gespannen af, maar is verrast als plotseling dat heerlijk gevoel van een orgasme door haar lijf begint te jagen. Haar ademhaling begint te versnellen, zoals als bij een echt orgasme, en een paar lichte kreuntjes ontsnappen uit haar mond. Als Ester merkt, dat Nelly in de juiste gemoedstoestand is, drukt ze op de juiste plek, waarna Nelly met een lichte gil klaarkomt.

‘Mijn God! Hoe is dat mogelijk!’

Ester lacht. ‘Roald zegt dat het komt doordat je met deze massage je zenuwlijnen prikkelt. Het is niet precies hetzelfde als een normaal orgasme, maar het voelt wel zo.’

‘Dat kun je wel stellen! Ik hoop alleen niet, dat ze me gehoord hebben.’

‘De rest niet, maar Roald wel. Hij heeft zo’n scherp gehoor, dat hij het wel opgemerkt zal hebben. Maar geen zorgen, hij zal er niets van zeggen. Met zijn gehoor kan hij ons uit elkaar houden. Hij zegt, dat we ieder een ander tempo van lopen hebben, al kan ik dat verschil nooit echt horen.’

‘Ik vind het al knap, dat ik weet dat jij Ester bent. Maar als je me zou vragen wie van je zussen nu Ingrid of Ada is, ik zou het niet weten!’

Ester lacht. ‘Dat horen we echt niet voor het eerst. We lijken in heel veel opzichten op elkaar. In smaak, kleding, kleuren, haardracht en mannen.’

Nelly kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Dat kun je wel als understatement gebruiken. Ik herken je ook alleen maar, omdat je zo’n mooi rode blouse aan hebt.’

‘Dank je. Die heeft Roald voor me gekocht, hij is van echt zijde.’

‘Nou, dan heeft hij net als jullie, goede smaak.’

‘Hij weet waar we van houden. En eigenlijk heeft hij het vrij gemakkelijk met ons, omdat we zoveel op elkaar lijken en van dezelfde dingen houden.’

Lachend lopen ze weer de woonkamer binnen. Roald zegt: ‘Jullie hebben het nogal gezellig samen!’

‘Ach, we hadden het er net over, hoeveel ik, Ingrid en Ada op elkaar lijken, en dat jij het daardoor eigenlijk gemakkelijker hebt, dan men denkt.’

Roald lacht. ‘Dat klopt, maar toch zijn jullie wel een handvol, hoor! Drie vrouwen onderhouden en vooral tevreden houden is geen sinecure!’

Wil zegt lachend: ‘Dat geloof ik je meteen, Roald. Ik heb al moeite met een, laat staan dat ik dat zou kunnen met drie vrouwen!’

Het levert Wil een por in zijn ribben van Tinie op. Iedereen moet lachen en Wil zegt: ‘Ik denk dat ik maar beter naar bed kan gaan. Ik ben moe en de wijn en andere drank laten me dingen zeggen, waar ik pijn van in mijn ribben krijg!’

Het levert hem weer een aantal lachers op en Wil staat dan op. Tinie volgt hem en ze nemen afscheid en bedanken voor de avond. Roald en de rest blijven achter.

Nelly gaat langs Tom zitten en fluistert hem iets in zijn oren. Tom kijkt haar verbaasd aan en zegt: ‘Meen je dat nou? Praat je overal zo over onze problemen, Nelly?’

Nelly kijkt hem boos aan en zegt: ‘Kom, maak nou geen scene hier, Tom. Ik weet niet waarom ik het verteld heb. Misschien kwam het door de wijn, of dat ik hun kinderen zag. Ik weet het niet. Maar ik heb het gezegd. Is het nou zo erg? En wie weet kan Roald je misschien wel helpen. Dat kan toch?’

Ingrid en Ada kijken Ester verbaasd aan, die ze echter een teken geeft met haar handen. Op die manier hebben haar zussen al een idee, wat er aan de hand is.

Roald zegt: ‘Ik weet niet wat jullie probleem is, maar als ik ergens mee kan helpen, zeg het maar!’

Tom zegt geïrriteerd: ‘Ach, dat vrouwvolk met hun moedercomplex!’

Het levert hem meteen een stevige por in zijn ribben. ‘Wie kwam er eigenlijk met het idee om kinderen te krijgen, Tom?’. Nelly kijkt hem boos aan.

‘Zo bedoel ik het niet, schat. Je weet best, dat ik het zo niet bedoel. Het is alleen, dat we al zo lang proberen een kind te krijgen, dat ik er soms moedeloos van word.’

‘En dan zeg je dat maar tegen mij? Je wordt bedankt!’

Roald zegt: ‘Kom, even rustig! Jullie hebben allebei alcohol op, dus bederf nu niet alles, door dingen te roepen, die je niet echt meent.’

Ze kijken hem even verbaasd aan. Roald gaat verder: ‘Wat is nou precies het probleem. Want ik ken Ester, en ze zou nooit die techniek aan Nelly getoond hebben, als er geen goede reden voor was.’

Tom kijkt even verbaasd naar Nelly. ‘Wat heeft dat nou weer te betekenen, Nelly?’

Ester komt tussenbeide. ‘Niets van belang, Tom. Het was een bepaalde handmassage, dat je een bepaald gevoel geeft. Meer is het niet.’

‘Ja, dat klopt. Meer was het niet, Tom!’

Tom kijkt even verbaasd. Hij zucht eens diep en zegt gefrustreerd: ‘Aargh, waarom moet het ook altijd zo moeilijk zijn!’

Roald zegt tegen Tom: ‘Nou, vertel me jullie probleem maar eens, dan leg ik je daarna uit, wat die techniek precies is en of ik jullie daarmee misschien mee kan helpen.’

Tom kijkt zijn vrouw twijfelend aan, die hem bemoedigend toeknikt. Tom zucht nog eens diep en begint dan te vertellen.

‘Het begon allemaal een jaar of vijf geleden. We waren net twee jaar getrouwd en ik zag Nelly steeds kijken naar haar vriendinnen, die al een kind hadden. Mijn bedrijfje liep goed, en ik wist dat Nelly graag kinderen wilde, en ik eigenlijk ook wel. Maar het lukte niet. Wat we ook deden, het hielp niet. We hebben echt weken, maanden achter elkaar seks gehad, maar zonder resultaat. En dat frustreerde me behoorlijk. En nu heb ik een klein probleem. Mijn apparaat tussen mijn benen, doet niet zijn werk, zoals ik dat wil. Hij weigert regelmatig dienst. Je snapt, dat ik niet bepaald sta te juichen om zoiets te vertellen, maar schijnbaar heeft Nelly dat dus al tegen je vrouw verteld. Dus kan ik het hier maar meteen ook bekend maken. Ik ben dus impotent, zoals dat heet.’

Roald onderbreekt hem. ‘Doet je pik helemaal niets meer?’

‘Nee, zo is het ook niet. Soms is hij staalhard, maar gewoon niet altijd.’

‘Zou ik eens iets bij je mogen proberen? Je hoeft alleen maar je hand te geven, meer niet.’

Verbaasd kijkt Tom Roald aan. Maar hij geeft hem zijn hand en Roald drukt op enkele plaatsen. Dan geeft Roald zijn hand weer terug.

‘Ik denk niet dat je impotent bent, Tom. Alleen gefrustreerd, dat is alles. Het zit allemaal tussen je oren.’

‘En dat weet jij, door even mijn hand vast te pakken? Weet je wel hoeveel dokters er al naar me gekeken hebben?’

‘Dan hebben ze allemaal fout gekeken, Tom. Het is niets echt lichamelijks, je lijkt me een gezonde kerel, wat ook niet anders kan, gezien hoe je kon rennen. Maar je probleem zat hem erin, dat je energiebanen in je lichaam door je frustratie geblokkeerd waren. Dat kon ik aan je hand voelen.’

Tom kijkt hem nog meer verbaasd aan. ‘Heb je soms een bepaalde gave of zo, dat je dat zo kunt voelen?’

‘Of het een gave is, geen idee. Ik heb ooit les gehad van een oude Chinees, die heeft me bepaalde technieken geleerd. En dat was geen gevechtssport, wat hij me leerde. Hij leerde me de kennis van het lichaam, en hoe ik dat kon gebruiken.

En de beste manier om je lichaam gezond te houden, is veel seks te hebben. Dat klinkt als een cliché, maar het is werkelijk zo. Seks zorgt ervoor, dat je energiebanen vrij blijven, zodat je gezond blijft. Maar je moet er ook een balans in vinden. Net als met alles, te veel is niet goed, maar te weinig ook niet. Maar ik kan je wel helpen om je energiebanen te herstellen. Ik kan echt geen wonderen verrichten, maar ik kan wel helpen.’

Nelly zegt tegen Tom: ‘Je kunt het toch proberen, Tom! Wat heb je te verliezen?’

Tom zucht. ‘Niet veel. Ik schaam me eigenlijk rot, dat ik dit hier zit te vertellen, en waarom eigenlijk?’

‘Kom op, Tom! Ik zie toch hoe gefrustreerd je ervan wordt. Roald heeft gelijk, ik denk dat het ook tussen je oren zit. En als Roald denkt, dat hij je met zijn techniek kan helpen, dan kun je dat toch proberen. En ik denk echt niet, dat Roald ons geheim aan anderen zal vertellen.’

Roald zegt: ‘Uiteraard niet, Tom. Wat geheim is, moet geheim blijven. Maar wat zeg je ervan? Het is net wat je vrouw zegt, er is niets te verliezen. En je hoeft niet eens je kleren uit te doen, dat gaat prima zo.’

Tom haalt zijn schouders op. ‘Nou, vooruit dan. Je hebt gelijk, wat kan ik nog verliezen?’

‘Nou, dan ga daar maar op de bank liggen. Ik ga je een bepaalde massage geven, en dan zou je probleem opgelost moeten zijn.’

‘Nu meteen?’

‘Waarom niet? De nacht is nog jong…’ Roald knipoogt naar hem en wenkt dan naar Nelly. Tom lacht. ‘Als dat zou kunnen, zouden we je eeuwig dankbaar zijn!’

Nelly zegt er bovenop: ‘Wat mij betreft mag zo’n nacht wel komen. Voor mijn part een hele nacht lang!’

Roald zegt lachend tegen Ester: ‘Oei, ze weten niet wat ze vragen. Ik zou maar morgenvroeg niet op ze rekenen.’

Ester lacht. ‘Dan zal ik maar wat voor ze overlaten, als ze morgen eens boven water komen. En wat aspirines klaarleggen op hun badkamer.’

Ingrid zegt: ‘Hebben jullie iets bij voor spierpijn? Want dat gaan jullie echt nodig hebben, zonder twijfel!’

Tom en Nelly kijken verbaasd. ‘Jullie zeggen dat, of het jullie echt menen!’

‘Ja, natuurlijk menen we dat. We spreken echt uit ervaring. Als Roald ons een massage geeft, dan hebben we gegarandeerd ’s morgens spierpijn. Het zijn echt geen fabels, die we je op de huid spelden.’

Tom zegt dan: ‘Nou, als het werkelijk zo is, dan wil ik dat risico wel lopen. Kom maar op!’

Roald zegt: ‘Weet je het zeker? Je kan er nu nog onderuit.’

‘Is er een andere manier, dat ik van dat probleem af kom?’

‘Ja, flink praten met een psychiater. En dat zal wel enkele jaren duren.’

‘Ik ben gekke Henkie niet! Dan liever dit!’ Tom staat op en gaat op de bank liggen, zoals Roald hem dat verteld heeft. Roald begint meteen met zijn massage. Het duurt toch wel even, voordat hij klaar is. Tom gaat weer zitten en zegt: ‘Helemaal niet slecht, die massage. Je zou een massagesalon moeten beginnen!’

‘Geen interesse, Tom. Maar ik ben nog niet klaar. Jij bent een deel van het probleem, Nelly moet ook nog.’

Tinie kijkt verbaasd en zegt: ‘Moet ik ook nog?’

‘Ja, of dacht je, dat je er zo gemakkelijk vanaf kwam?’

Nelly bloost en gaat dan ook op de bank liggen. Roald geeft haar ook een massage, die beduidend korter is.

Als hij klaar is, zegt hij tegen Nelly en Tom: ‘Voor het beste resultaat gaan jullie nu naar bed. En ik zou, als ik jullie was, elkaar nog geen kus geven, voordat jullie op de kamer zijn. Anders ben ik bang, dat jullie de kamer niet gaan halen.’

Tom zegt: ‘Hoe bedoel je dat?’

‘Daar komen jullie snel genoeg achter. Maar laat ik het zo zeggen, jullie zijn nu behoorlijk seksueel geladen. Als jullie elkaar nu intiem raken, dan is er voorlopig geen stoppen meer aan.’

Nelly moet lachen. ‘Dus als ik jou mag geloven, hebben we vanavond een behoorlijk wilde nacht?’

Roald knikt alleen en Nelly kijkt geschokt, als ze ook de drie zussen ziet lachen.

‘Nu weet ik niet, of ik bang of blij moet zijn.’

Roald lacht en zegt: ‘Allebei. Maar ik verzeker jullie, het zal de moeite waard zijn.’

‘Dat hopen we dan maar. In ieder geval bedankt voor de leuke avond en ook bedankt dat jullie ons in ieder geval wilde aanhoren. Misschien helpt dat ook al een beetje.’

‘Wie weet, maar we horen het morgenvroeg wel. Of ik denk dat het eerder morgenmiddag zal worden…’

‘Ja ja, maak er maar een grapje van. Nou, dan tot morgen.’

Tom staat op en pakt de hand van Nelly vast. Zodra hun handen elkaar raken, kijken ze elkaar geschokt aan. Dan kijken ze naar Roald, die staat te glimlachen.

‘Ga nou maar snel naar boven, anders halen jullie dat nog niet eens!’

Ze knikken naar hem en rennen bijna naar boven heen. Roald en de drie zussen moeten lachen om hun haast. Ester zegt: ‘Wat heb je nu met hun gedaan, Roald?’

‘Het is precies, zoals ik hun al zei, het zit hun tussen hun oren. Wat ik gedaan heb, is hun energiebanen vrijgemaakt, maar hun seksuele drift wel even flink opgevoerd. Ik maakte niet echt een grapje, toen ik zei, tot morgenmiddag.’

‘Dat had ik al door, anders had je het niet aangehaald. Is het een beetje zoals je eens bij Ada hebt gedaan?’

‘Ja, ongeveer zo, maar dan nog wat erger.’

Ada kijkt geschokt. ‘Oei, ik heb nu al medelijden met Nelly! Die staat haar nog wat te wachten!’

Ze moeten lachen en kijken nog eens naar boven. In de hal horen ze al wat bekende geluiden en Ingrid zegt lachend: ‘Ze laten er in ieder geval geen gras over groeien!’

‘Daar heb ik wel voor gezorgd. Ach, ik gun het ze wel. Er is toch ook niets zo frustrerend als niet in staat te zijn om een kind te kunnen verwekken. En als ik ze met mijn techniek kan helpen, dan doe ik dat graag.’

Intussen op de slaapkamer van Tom en Nelly gaat het er behoorlijk stormachtig aan toe. De massage van Roald heeft zijn uitwerking niet gemist. Hevig in elkaar verstrengeld beminnen de twee elkaar. Vurige zoenen laat het beste van elkaar omhoog komen.

En Tom kan zijn vreugde niet op, zijn pik staat fier vooruit, alsof hij weer een tiener was. En dat merkt Nelly goed, en ze is dan behoorlijk nat tussen haar benen. Toch neemt Tom zijn tijd, omdat hij nog iets goed wil maken bij Nelly. En bovendien vindt hij het zelf lekker om aan haar borsten te knabbelen.

Maar als Nelly het te lang vindt duren, trekt ze hem omhoog en spreidt haar benen. Ze heeft al veel te lang die genotsknuppel van Tom niet meer in haar gehad, en daar is ze echt heel erg aan toe. Ze kreunt ook echt van genot, als Tom bij haar binnen dringt. En zelf kreunt hij niet minder. Hij geniet van elke stoot, die hij in haar maakt, en hij heeft geen schrik, dat zijn apparaat nu opeens gaat weigeren. Vreemd genoeg heeft hij het volste vertrouwen in die massage, die hij van Roald heeft gekregen.

Met harde en lange halen neukt hij Nelly, waarbij hij het tempo steeds harder opvoert. Nelly vindt het best, en geniet met volle teugen. Ze voelt iedere ader en ribbel van de pik in haar kutje op en neer schuiven en ze vindt het zalig. Ze slaat haar benen om Tom heen, om hem bij zijn stoten in haar te begeleiden. En het duurt niet heel erg lang, als ze een orgasme voelt aankomen. En ook Tom is niet ver. Tom voert het tempo nog wat meer op en komt dan met een harde kreun in haar klaar. De stralen, die Nelly tegen haar baarmoeder voelt spuiten, zijn net de druppel voor haar om klaar te komen. Ze zet haar nagels in de rug van Tom, en grijpt hem flink vast. Het doet Tom wel wat pijn, maar het verhoogt zijn orgasme alleen maar. Uitgeput blijft hij op haar liggen, en beiden hijgen flink uit. Na enkele minuten rolt hij van haar af en Nelly grijnst naar hem.

‘Wow, het is lang geleden, dat je me nog eens zo gepakt hebt, Tom! Dit was echt heerlijk!’

‘Ik heb me ook in geen jaren mee zo vitaal gevoeld. Die Roald heeft toch iets bijzonders in zijn vingers!’

‘Dat kun je wel stellen. Ik weet niet wat hij bij mij gedaan heeft, maar ik ben nog steeds heel erg geil. Denk je dat je zo meteen nog een keer kunt?’

‘Aan mijn pik zal het niet liggen, Nel. Die staat nog steeds overeind. Dankzij de human Viagra van Roald!’

Nelly lacht. ‘Dat moet je hem morgen maar eens vertellen. Dat is echt een goeie!’

Nelly voelt met haar hand aan zijn pik en zegt: ‘Hmm, hij inderdaad nog steeds stijf!’

Ze klimt op hem, en laat zijn pik meteen in haar glijden. Voor beiden is dit nieuw, meestal blijft het bij een orgasme, maar nu lijken ze geen van beiden te willen ophouden. Nelly wil echter eens iets nieuws uitproberen, iets wat een vriendin van haar eens ingefluisterd heeft, in een poging het seksleven van Wil en Nelly te verbeteren. Terwijl ze Tom neukt, perst ze met haar kutspieren. Dat zorgt er bij Tom voor, dat haar kutje nog nauwer aanvoelt, dan het eerder al deed. Het geeft hem een ongekende sensatie en Tom voelt al snel dat zijn ballen weer aan het borrelen zijn, voor een nieuwe zaadlozing. Hij begint zelf mee te stoten en even later komt hij voor de tweede keer in Nelly klaar. Het zaad spuit langs de schaamlippen van Nelly eruit.

En ook al is nu Nelly niet klaargekomen, ze geniet er wel weer van, dat Tom weer in haar klaarkomt. Maar nu moeten ze toch even een kleine adempauze nemen, zodat ze weer een beetje op adem kunnen komen. In elkaars armen genieten ze even na van hun hartstochtelijke liefdesspel.

Nelly glimlacht naar Tom, en opeens denkt ze aan iets. Tom ziet haar uitdrukking op haar gezicht veranderen en hij zegt: ‘Is er iets, Nelly?’

‘Nee, maar ik bedacht me, dat ik nu wel in mijn vruchtbaarste periode zit! Ik heb er echt helemaal niet meer aan gedacht!’

Tom glimlacht en zegt: ‘Nou, dat is dan toch alleen maar goed, of niet dan?’

Nelly glimlacht. ‘Ja, het zou fantastisch zijn, als dat het nu eens zou lukken!’

Tom grijnst en zegt: ‘Zullen we dan nog maar een keertje voor de zekerheid?’

Nelly kijkt hem aan en zegt: ‘Lukt je dat nog een keer?’

Tom lacht. ‘Ik zal wel moeten, want ik heb al weer een stijve! En ik heb nog heel wat in te halen, dus hou je maar vast!’

Nelly giechelt en zegt: ‘Laat maar komen, maak me een baby!’

Dat laat Tom zich echt geen tweede keer zeggen. Hij zegt: ‘Ik wil nu eens van achter proberen, Nelly. Ik hoor alsmaar, dat het een lekker standje moet zijn.’

Nelly haalt haar schouders op en gaat op haar knieën zitten. Tom zet zich achter haar en laat zijn pik langs haar bilnaad strijken. Hij is dit standje niet gewend en duwt dan per ongeluk zijn eikel tegen haar kontgaatje.

Tom merkt het meteen en zegt: ‘Sorry, dat was niet de bedoeling.’

Nelly glimlacht en zegt: ‘Geeft niet, maar eigenlijk voelde het niet gek.’

‘Moet ik het nog eens proberen?’

‘Misschien later. Eerst een baby maken, Tom!’

Tom lacht, en geleidt zijn pik nu naar het juiste gaatje. Dit voelt helemaal niet slecht aan, en omdat hij al een paar keer klaargekomen is, doet hij het nu lekker rustig aan. Hij pakt het achterwerk van Nelly stevig vast, en tot zijn verbazing kreunt Nelly van genot, ondanks hij zeker weet, dat hij haar pijn heeft gedaan.

In zijn opwinding slaat hij haar op haar bil, en nu lijkt Nelly nog harder te kreunen van genot. Dat verbaast hem, want Nelly had nog nooit eerder kenbaar gemaakt, dat ze dit fijn vond. Ze hebben al eens eerder iets dergelijks geprobeerd, maar dat was helemaal geen succes. Dus dit is wel een verrassing voor Tom. Toch wil hij het niet overdrijven, omdat hij niet weet hoe ver hij kan gaan. Hij houdt het dus alleen bij wat lichte tikken op haar achterwerk.

Na enkele minuten draait hij Nelly om en penetreert haar nu van voren, waarbij hij haar borsten flink kneedt. Bij beiden loopt het zweet over hun lichamen, en Nelly spoort Tom aan, om zijn tempo op te voeren.

‘Kom op! Geef het me!’

Tom zet flink aan, en geeft alles wat hij kan. Nelly krijst en kreunt voor wat ze waard is, en is bijna van de wereld van het enorme orgasme dat ze krijgt. Het geil spuit langs de pik van Tom weg en drupt op het bed. Uiteindelijk voelt Tom zijn derde orgasme aankomen en met een grom valt hij helemaal uitgeteld op haar neer. En Nelly is helemaal van de wereld. Ze verkeert in een roes van duizenden stroompjes. Tom heeft letterlijk het licht uit haar ogen geneukt. Als ze weer bij komt, duwt ze Tom van haar af, omdat ze anders moeite heeft met ademen. Ze rolt tegen hem aan en Tom slaat een arm om haar heen. Zo vallen ze vrijwel meteen in slaap

Halverwege de nacht wordt Nelly wakker. Even is ze verward, maar beseft al snel waar ze ook weer is. Dan herinnert ze zich de wilde nacht met Tom. Deze nacht zal ze echt niet snel vergeten. Zo geil en zo intens. Ze wil opstaan om naar de wc te gaan, maar wordt dan getrakteerd op protesterende en pijnlijke spieren. Alles doet haar zeer, maar ze heeft niet de kracht om zelf uit bed te komen. Ze probeert het een aantal keren, maar moet uiteindelijk Tom wakker maken, om haar te helpen.

‘Tom!, Tom! Wordt wakker! Kun je me even helpen?’

Tom opent zijn ogen, en kijkt verdwaasd voor zich uit.

‘Wat is er?’

‘Mij doet alles pijn, Tom. Ik heb niet eens de kracht om uit bed te komen en ik moet naar de wc!’

Tom lacht zachtjes. ‘Meen je dat nou?’

‘Nee, ik maak je voor de lol wakker! Toe nou, ik moet echt heel erg!’

Tom komt overeind, maar ook hij heeft een spierkater. Niet zo’n erge, maar hij voelt hem goed. Hij helpt Nelly uit bed en begeleidt haar naar de badkamer, omdat het lopen bij Nelly ook wat moeizaam gaat.

Eenmaal in de badkamer doet Nelly snel haar behoefte en frist ze zich wat op. Ze ziet de aspirientjes liggen, die ze snel inneemt, want ze heeft geen zin om de hele nacht met pijn in bed te liggen. Dan bekijkt ze zichzelf in de spiegel en zegt tegen Tom: ‘Waar heb ik al die blauwe plekken vandaan?’

‘Ik ben bang, dat je die van mij hebt, Nel. Die laatste keer ging behoorlijk ruw. Jij was net wild, en je leek nog meer opgewonden, toen ik je per ongeluk wat stevig aan je achterwerk vastpakte. En toen heb ik je nog wat ruwer geneukt.’

‘O ja, dat kan ik me nog herinneren. Oh, wat voelde ik me toen geil! Het was overdonderend! De pijn en de seks maakte het gewoon fijn. Vreemd, dat hebben we toch al eens geprobeerd en toen was het niets.’

‘Ja, dat dacht ik op dat moment ook. Maar jij leek het fijn te vinden, dus ben ik doorgegaan. Sorry, als ik te ver ben gegaan.’

‘Ik vind het ook niet erg, Tom. Het is alleen, dat ik nu allemaal die blauwe plekken heb. Dat vind ik minder. Misschien moesten we eens gaan proberen, of dat ook zonder blauwe plekken kan. Je hebt die spullen toch niet weggedaan?’

‘Nee, die liggen op zolder. Wil je het dan nog eens proberen?’

‘Het gevoel was fijn, maar als het zonder die blauwe plekken kan, dan graag. Hoe kan ik nu mijn jurk aan, zonder dat iedereen die plekken ziet?’

‘Het scheelt, dat er geen mooi weer voorspeld wordt. Maar zondag zou de zon schijnen, dat zei Roald me.’

‘Nou ja, misschien kan ik het wat camoufleren met wat make-up. Het is gebeurd, en we zijn weer een ervaring rijker.’

Tom lacht. ‘Dat kun je wel stellen, Nelly. Ik kan me niet heugen, dat ik ooit zo geil ben geweest en dat ik zelfs drie keer op een nacht kon komen!’

‘Je was in ieder geval fantastisch, Tom! Ik ben nog nooit zo lekker klaargekomen. Ik hoop dat we dat nog meer kunnen herhalen.’

‘Als dat zou kunnen, graag. Ik hoop dat Roald ons wil leren, hoe die massage gaat.’

Nelly wil weer terug naar de slaapkamer lopen en zegt: ‘Nou, ik denk dat ik morgenvroeg ook wel een massage kan gebruiken. Ik kan nu al amper lopen van de pijn!’

Lachend helpt Tom haar terug naar bed. Ze vallen, ondanks de pijn, weer snel in slaap.

Het is al voorbij twaalven, als ze weer wakker worden. Als Nelly wakker wordt, kijkt ze in het stralende gezicht van Tom.

‘Zo, jij hebt goede zin!’

‘Het is lang geleden, dat ik weer met een stijve wakker werd, Nelly!’

Nelly kreunt. ‘Je wilt me toch niet vertellen, dat je nu alweer een keer wilt? Heb je geen spierpijn of zo?’

‘Een klein beetje, maar ik denk, dat we iedere gelegenheid moeten gebruiken om je zwanger te krijgen.’

Nelly zucht. ‘Oké, maar dan wel rustig aan en niet te hard. Ik heb namelijk wel flink spierpijn!’

Tom knikt. Hij geeft haar eerst een zoen. Nelly zoent hem wat minder enthousiast terug, maar zodra hij met zijn tong de hare beroert, is ze alweer vergeten, dat ze het rustig aan wil doen. Vol passie tongen ze met elkaar en Nelly voelt zichzelf alweer geil en nat worden. Normaal is ze niet zo van een vroege wip, maar nu lijkt alles anders.

Ze denkt niet meer eens aan de spierpijn en voelt met haar hand aan de pik van Tom. Ze leidt hem naar haar natte grotje, waar Tom voorzichtig bij haar binnen dringt. Maar hij kan al snel zijn hele pik bij haar naar binnen stoten. Hij houdt zich aan de afspraak om haar niet te hard te nemen. Teder en vol passie neukt hij haar nu, terwijl hij haar borsten streelt. Nelly kan niet anders dan kreunen van genot. Langzaam voert Tom het tempo op, Na enkele minuten voelt hij zijn orgasme aankomen, en even later spuit hij wederom een lading zaad in haar zaadgrotje.

Hij rolt van Nelly af en zegt: ‘Als je nou niet meer zwanger bent geworden, dan weet ik het niet meer, Nel!’

Nelly kijkt hem glimlachend aan. Ze is dan wel niet klaargekomen, maar is wel voldaan. En bovendien is door de beweging de spierpijn wat minder geworden, ten minste zo lijkt het. Tom geeft haar een intieme knuffel, waarbij hij haar stevig in zijn armen vasthoudt. Nelly ligt te genieten in zijn armen. Uiteindelijk laat hij haar toch los en staat op.

Nelly vraagt: ‘Hoe laat is het eigenlijk, Tom? Ik heb geen idee, hier hangt helemaal geen klok op de kamer!’

‘Ik kijk wel even op mijn telefoon. Wat? Is het al zo laat? Het is al bijna half twee!’

Nelly kijkt geschokt. ‘Oeps! Wat moeten ze nu wel niet van ons denken?’

Tom lacht. ‘Nou, als ze ons vannacht niet gehoord zouden hebben, dan lijkt het me sterk. En bovendien hadden ze het toch al min of meer voorspeld, of niet?’

Nelly laat zich terugvallen op het bed. ‘Ach ja, dat klopt! Alleen weet ik niet of ik straks Roald moet bedanken of moet uitschelden. Hij had het heel erg goed voorspeld met die spierpijn!’

‘Ach, je moet er wat voor over hebben en ik denk dat we Roald echt dankbaar moeten zijn. Want anders zou dit waarschijnlijk nooit gebeurd zijn.’

Dat kan Nelly niet ontkennen. Tom gaat zich snel douchen, en loopt dan naar beneden. Nelly neemt dan een lange warme douche, in een poging haar pijnlijke spieren wat losser te krijgen.

Als Tom beneden aankomt, vindt hij Ester en Ingrid in de keuken.

‘Ah, kijk eens aan wie er wakker is. En? Spierpijn?’

‘Het gaat, maar dat kan ik niet zeggen van Nelly. Ze kon vannacht amper haar bed uit.’

Ester en Ingrid lachen. ‘Dat hadden we jullie toch al voorspeld, of niet?’

‘Ja, maar zoiets verwacht je toch ook niet, of wel? Maar waar is Roald eigenlijk?’

‘Die is even met Wil en Tinie terug naar dat huis, waar ze gisteren zijn wezen kijken.’

‘Ah, ik begrijp het. Ze zijn er nogal serieus over.’

‘Ze willen een nieuwe start maken. Ze hebben nogal pech gehad met hun zaak in Nederland, en ze denken hier meer kansen te krijgen. En volgens Roald zou dat pand perfect voor hun zijn.’

‘Ja, daar had Wil het gisteren ook al over. Nou ja, ik hoop dat het voor hun werkt.’

‘En werkte Roalds massage ook voor jullie?’

‘Pff, praat me er niet van. Ik dacht vroeger een behoorlijke vent te zijn, door twee keer op een nacht te komen.

En nu ben ik afgelopen nacht zelfs drie keer gekomen, en het ging er zelfs behoorlijk wild aan toe.’

‘Ja, dat konden we zelfs beneden horen. Maar de kinderen zijn er niet wakker van geworden. Die zijn hier wel wat gewend, hoor!’

‘Oeps! Konden jullie dat horen?’

‘Ja, zo’n houten huis is niet bepaald geluidsisolerend. Maar we hadden al voorop al rekening ermee gehouden. Wil en Tinie hadden er niets van meegekregen, maar ze lagen ook aan de andere kant.’

Tom kijkt verbaasd. ‘Zijn jullie soms helderziend of zo?’

Ester lacht. ‘Nee, helemaal niet. Maar Roald kent Wil en Tinie al iets langer, en we dachten eigenlijk, dat hun misschien voor wat meer lawaai zouden zorgen. En daarmee wilden we jullie niet lastigvallen.’

Tom schiet in de lach. ‘Is me dat een mop? Hebben jullie ons daarvoor zover van elkaar gezet?’

Ester knikt.

‘Nou in ieder geval moet ik Roald echt hartelijk bedanken. Wat hij ook gedaan heeft, het heeft gewerkt!’

‘Daar zal Roald wel blij om zijn. Hij is altijd heel erg begaan met de problemen van anderen en het geeft hem veel voldoening als zijn hulp effect heeft en gewaardeerd wordt.’

‘Nou, dat waardeer ik echt heel erg van hem. En ja, het heeft zeker effect gehad. Ik hoop, dat hij me dat wil leren, voor als ik er nog ooit eens mee kom te zitten.’

‘Dat zal je hem zelf maar moeten vragen, Tom. Wij kunnen je daar niet mee helpen. Zelfs aan ons leert hij niet alles. Hij zegt dat die techniek gevaarlijk is, als je hem verkeerd en gebruikt.’

Even later komt Nelly van boven. ‘Goeiemiddag! Hebben jullie ook iets tegen spierpijn? Ik verga van de pijn!’

Ingrid lacht. ‘Ik had het al klaar staan, Nelly. Kom maar even mee, dan strijk ik je wel even in. Het staat op onze badkamer.’

‘O, graag! Want ik denk niet dat ik die trap nu nog omhoog kan lopen!’

Nelly moet er zelf mee lachen. Ze loopt met Ingrid mee, en eenmaal in de badkamer zegt ze tegen Ingrid:

‘Niet schrikken, ik heb behoorlijk wat blauwe plekken. Afgelopen nacht was ietsjes te wild.’

Ingrid lacht. ‘We zijn wel wat gewend. Maar dit spul helpt daar ook tegen. Het zorgt voor een betere doorbloeding en verhelpt daarmee ook de blauwe plekken.’

‘Ah, dat zou fijn zijn. Ik wilde morgen eigenlijk een jurkje aantrekken, maar met al die plekken ziet dat er niet uit.’

‘Misschien moet je het een beetje maskeren met make-up. Dit spul is geen wondermiddel, maar de blauwe plekken zijn wel een stuk sneller weg. Dat kun je hier gewoon bij de drogisterij kopen, echt goed spul.’

‘Dan moet ik misschien maar eens een paar flessen gaan halen. We hebben vannacht iets uitgeprobeerd, daar is dit het gevolg van. En misschien gebeurt het nog wel eens vaker. Dan is het misschien goed, als we van dat spul hebben.’

‘Hij heeft je flink te pakken gehad, Nelly. Dat worden mooie plakkaten. Maar ze zitten vrij hoog en als je jurkje niet te kort is, dan denk ik niet dat je er veel van ziet.’

‘Het komt tot mijn knieën, dus heel kort is het ook niet. Misschien heb je wel gelijk.’

Ingrid wrijft het spul over het lichaam van Nelly. Nelly zegt: ‘Jij hebt ook al van die vaardige handen, net als Roald!’

‘Dat valt wel mee, maar we gebruiken dit regelmatig. Ik doe aan topsport en dan moet je dit wel kennen.’

‘Ach ja, jij deed aan biatlon? Dat had Ester me verteld.’

‘Ja, ik hoop dit jaar eens mee te kunnen dingen om de prijzen. Ik zat altijd al in de subtop, maar ik kon nooit echt doordringen tot de top. Dat lag aan mijn conditie, ik miste sterkte in mijn spieren. En mijn conditie is dit jaar zoveel beter geworden, dat ik het nu eens echt wil proberen. Komende zomer ga ik ook nog een trainingskamp doen voor biatleten, samen met een bevriende collega-sportster. Zij doet wel regelmatig mee voor de prijzen en volgens haar was ik afgelopen winter al behoorlijk verbeterd. Maar toen heb ik maar enkele wedstrijden gedaan en dit jaar wil ik er meer doen.’

‘Ik hoop dat je een keer wint!’

‘Dat zou leuk zijn, maar als ik al een keer het podium haal, ben ik ook wel tevreden.’

‘En Roald dan?’

‘Die heeft niets met latten. Schaatsen, dat kan hij wel, maar hij is waardeloos op de langlaufski’s. Maar hij is echt enorm sterk met lopen. Ik ben benieuwd hoe hij het gaat doen op de Ironman in Kalmar, komende zomer.’

‘Daar had Tom me iets van verteld. Respect! Dat is echt zwaar. Tom heeft eens een halve gedaan, en dat vond hij al behoorlijk zwaar.’

‘Het is ook echt zwaar. Maar als iemand die Ironman zal uitlopen, dan is hij het wel. Maar ik doe ook mee, op de halve afstand weliswaar, maar toch pittig.’

‘Ah, doe jij ook mee? Dat is toch ook zwaar genoeg, of niet dan?’

‘Ja, maar ik ga er alleen voor om te finishen. De tijd vind ik niet echt belangrijk. Voor Roald ligt dat anders, zeker na zijn goede resultaat in Hoogerheide.’

‘Hij is een heel bijzondere man, dat heb ik al gemerkt. Ik snap best, dat jullie gelukkig met hem zijn, al is jullie relatie zo gecompliceerd.’

Ingrid glimlacht. ‘Ja, we zijn echt heel erg gelukkig samen. Maar dat komt ook door de natuur van Roald. Hij zal niet stoppen, voordat iedereen gelukkig is. Dat is zijn drijfveer.’

‘Ongelofelijk, dat een man, die zo’n druk leven heeft, dan ook nog tijd vindt om zich ook nog om anderen te bekommeren.’

Ingrid lacht. ‘Dat komt er ook nog eens bij, maar het is niet zo, dat Roald het allemaal opzoekt. Het overkomt hem en dan probeert hij er wat aan te doen, zover hij kan helpen. Maar hij gaat er niet zelf naar op zoek.’

‘Dat kan ik me heel goed voorstellen. Maar zou hij wel bereid zijn om Tom iets te leren van zijn techniek? Want om eerlijk te zijn, hebben we gisteren de heftigste nacht van mijn leven gehad. Als ik daar niet zwanger van zou worden, dan weet ik niet waardoor ik dan nog zwanger zou moeten worden.’

‘Als Roald je helpt, dan doet hij dat ook volledig. Hij houdt niet van half werk. Dus als hij Tom wat kan leren, dan zal hij dat ook doen.’

‘Dat zou fantastisch zijn. Echt waar!’

‘Kom, we gaan terug naar de keuken, anders gaan ze zo nog gekke dingen over ons denken.’

Nelly lacht. ‘Dan zullen we maar opschieten!’