Bakkersjongen - 27

Het was vreemd om twee vreemden in een bed te zien liggen waar ik vroeger zelf zo vaak in had gelegen. Ze hadden me gisterenavond al gevraagd of ik wilde komen om te kijken naar de koelkast die niet goed wilde sluiten. Maar ik was er toen niet aan toe gekomen. De twee dames keken me wat slaperig aan nadat ik op de deur had geklopt en ik ze had horen roepen dat ik binnen mocht komen. Twee suffe koppies keken me even verward aan.

,,Oh, de koelkast.’’ zei de één dan snel en kwam snel overeind. Het was het blondje. De andere de brunette. Die bleef liggen en zocht even naar haar grote ronde hipsterbril en keek van een afstandje toe hoe haar vriendin mij op de deur wees en me nog eens zei dat het best wel irritant was. Ze hadden er nu iets voorgezet. Ik krabbelde me even aan m’n hoofd, probeerde m’n volledige focus erbij te houden, maar vanuit mijn ooghoeken kon ik het driftige Duitsertje maar moeilijk negeren. Niet omdat ze driftig was, maar omdat ze in haar ondergoed naast me stond. Ja, ze viel niet op mannen, dus helemaal bewust van deze charmes was ze zich misschien niet. Maar ik viel ook niet op mannen, dus deed het me nogal wat. Het waren ook echt hele mooie meiden.

Ik keek naar de koelkast, trok de deur open, en duwde het rubbertje weer terug.

,,Kijk, deze valt er elke keer uit. Niet ideaal, ik weet het, maar even terugduwen en hij blijft zitten.’’ legde ik rustig uit in m’n beste Duits. En ik praat Duits zoals ik Nederlands praat, dus ze moesten er wel even om lachen. Het waren helemaal geen lastige meiden geweest tot nu toe, maar ik was blij dat ze nu wat vriendelijker keken. Even keek ik om me heen. Die oude caravan bevatte ook flink wat herinneringen van vakanties van lang geleden. M’n ouders wilden hem eerst wegdoen, want er was wel meer mis mee. Maar nu die geen wielen meer had, bleef het gevaar verder ook uit. En voor een schrijntje kon je er nu in logeren. Voor deze meiden was het voldoende.

Na wat klusjes in de stal liep ik weer langs. De onderkant van de caravan was vergroeid met het omliggende grasveld. Met dat ik voorbijliep, zaten de twee buiten. Ze hadden wat klapstoeltjes en een tafeltje buiten gezet en zaten wat verder van de caravan af om de opkomende zon nog mee te pakken. De stal bevond zich ernaast. Je kon zo lekker wakker worden in de caravan zonder dat de zon er gelijk een oventje van maakte. Het was een oude koeienstal die we nu voor opslag gebruikte. De oude ontsmettingsruimte was volledig omgebouwd tot douchruimte. De leidingen lagen er immers al. Heel veel voorzieningen had deze ‘camping’ verder niet. Het was meer voor de purist. We stelden wel onze fietsen beschikbaar voor verhuur maar dat was het dan verder ook wel. Het was er erg rustig en daar kwamen de mensen voor. Waarom die twee hier waren, wist ik verder niet. Ik woonde op een steenafworp van Renesse en Haamstede vandaan en daar stikte het van de jongeren. Zeker dat blonde meisje zag ik zich daar wel het naar haar zin hebben. Die ander kwam als een hipster over, en die zou ik eerder hier verwachten. Het minimale was natuurlijk ‘hip’.

Ze spraken me aan.

,,Nog bedankt.’’ zei het hipstermeisje. Ik knikte en wilde verder lopen. De blondine keek me niet eens aan. Ook niet toen ik werd gevraagd of ik er even bij kwam zitten door haar partner.

,,Nee, ik heb nog veel te doen.’’ gaf ik maar als slap excuus.

,,Dan kan je er nog wat bij zetten.’’ zei de brunette me. ,,Iets onder het bed piept best wel erg.’’ attendeerde ze me er vriendelijke op. Voor het minimale waren ze wel veeleisend.

,,Kom ik straks even kijken.’’ zei ik haar nog voordat ik me bij Bertine voegde die ondertussen ook al aanwezig was en vanaf een afstandje jaloers leek toe te kijken. Zeker de reden waarom ik er niet even bij ging zitten.

,,Wat wilde ze?’’ werd me nog door haar gevraagd. Ik glimlachte er om.

,,Ze vroeg naar jou.’’ plaagde ik haar.

,,Oh, waarom?’’ ging ze er serieus op in. Ze hapte snel.

,,Nee, niets.’’ lachte ik meteen maar. ,,Ik moest vanochtend de koelkast repareren en straks nog een piepje verhelpen.’’ legde ik maar droogjes uit voordat ze echt boos werd.

,,Ze zijn altijd lastig.’’ verweet Bertine ze vervolgens nog ondoordacht. Ik ging er maar niet op in.

Al kreeg ik wel zin om haar een beetje te jennen. Ik en Bertine hadden het niet meer over ons voorval gehad, maar het had me aardig bezig gehouden. Ik wist niet zo goed of ik me überhaupt wel tot haar aangetrokken mocht voelen, maar er was zeker iets wat er op leek. Ze was twee dagen niet geweest en had zich nu vanochtend opeens weer gemeld als vanouds. We hadden het er nog niet over gehad, maar dat moest wel gebeuren. Het hing in de lucht. Ik vond het moeilijk er zomaar over te beginnen en dacht met een flauwe opmerking het ijs te breken.

,,Misschien kunnen zij je wel helpen. Ze willen je vast wel leren zoenen.’’ ging ik door op de plagerige toon. Iets wat ze totaal niet kon waarderen. Nog meer niet dan ik had verwacht… Boos dat ze werd.

,,Als je zo gaat doen, dan ga ik hoor.’’ zei ze meteen kwaad. Toch schoot ik in de lach. Ik kon haar dreigement niet echt serieus nemen. Ze had verder niemand. Ook wel zielig aan de andere kant, maar ja.

,,Rustig maar.’’ probeerde ik haar snel te kalmeren. ,,Sorry, ik vind het gewoon grappig. Dit alles.’’ verontschuldigde ik me. Het hielp niet.

,,Nou, ik niet.’’ viel ze stellig in. ,,Ik vind het niet leuk dat je zo doet. Ik dacht dat ik je kon vertrouwen. Je hebt het ze zeker verteld. Je moest zeker wel om me lachen.’’ bleef ze fel doorgaan. Haar donkere ogen hard en ook onzeker. Ze was ontzettend onzeker. En ik had nu totaal de verkeerde indruk gewekt.

,,Ik heb dit natuurlijk tegen niemand verteld. Waarom zou ik? Ik probeer er alleen maar luchtig mee om te gaan.’’ legde ik me nu wat sulliger uit. Want ik was een sul. Ik had haar verkeerd ingeschat. Want wat wist ik nou van onzekere, zeventienjarige, refomeisjes af? Niet veel dus.

Ik wist ook niet wat te doen. Het had me misschien wel meer bezig gehouden dan ik zou willen toegeven. Ik had in haar nu toch die afleiding gevonden waarnaar ik zo verlangde op dit gebied. Bertine werd langzaam maar zeker steeds meer een meisje waar ik over kon dromen. Mooi en jong en op zoek naar ervaring. En dan was ik natuurlijk die oudere en lieve jongen die haar daar wel mee moest helpen… Tja, wel in mijn dromen. Ze was plots niet meer dat jonge meisje wat ik al zolang had gekend. En dat vond ik eerlijk gezegd gewoon ontzettend moeilijk. En zij dus ook. Ze had het me verteld omdat het haar dwars zat, niet omdat ze iets van mij verlangde. Ik was ook maar simpel. Zeker als het op dit gebied aankwam. Maar nu ze me weer had zien praten met die andere meiden, viel me toch weer enige jaloezie op bij haar. En dat zette zich dan voort in mijn hoofd en voordat ik het wist, kon ik niet anders denken dat Bertine meer in mij zag dan alleen die ‘mentor’-rol die ik mezelf had gegeven. Ik zei haar snel erover op te houden en in stilte bleef ze die dag wel met me optrekken en werkten we verder. Ze had ook verder geen enkele reden om hier te zijn, durfde ik ergens ook te geloven. Ik moest wel die reden zijn waarom ze steeds terug kwam. Ik vond het moeilijk om dit soort arrogante gedachtes uit te bannen. Ook omdat dit soort gedachtes zo leuk zijn om te verzinnen en voor te stellen. Haar felle en soms botte bewoordingen hielpen mij overigens regelmatig met beide benen op de grond te blijven staan.

Toch ging ik het haar gewoon vragen. Ik wilde niet dat dit me bezighield als het nergens op gebaseerd was. En ik dacht dat zij de eerlijkheid wel zou kunnen waarderen al zou die ook tot veel ongemak leiden. Aan het einde van de dag vroeg ik haar mij nog even te helpen op de hooizolder. Het was op zo’n tijdstip dat er bijna geen activiteit meer was en na het een en ander heen en weer geschouwd te hebben, wilde ik haar een vraag stellen.

,,Even over laatst…’’ begon ik toen. Wat verstomd keek ze me aan. Haar ogen groot en hard. Altijd hard. ,,Ik weet dat het gek klinkt, maar ik dacht even dat je me versierde, of zo.’’ wilde ik het wat afhoudend verkondigen. Ze zuchtte even vermoeid.

,,Nou, dat dacht ik dus ook.’’ liet ze wat terneergeslagen vallen. ,,Dat jij dat wel moest denken. Maar dat was niet de bedoeling.’’ Ik gniffelde er om. Ze was gewoon naïef geweest. ,,Sorry.’’ zei ze me nog.

,,Nee, dat geeft niet. Mijn fout. Ik was gewoon ever vergeten wie ik voor je was.’’ probeerde ik uit te leggen. ,,Jij bent veranderd, maar ik waarschijnlijk niet.’’ dacht ik het duidelijker te maken.

,,Hoe bedoel je?’’ vroeg ze dan juist. Tot nu toe was het nog niet zo ongemakkelijk geweest. En ik had misschien ook wel gewoon m’n mond moeten houden vanaf dit moment. Maar er was iets in mij wat verder wilde te gaan. Al was het maar voor mezelf. Ik vond het leuk, en wilde er nog even van genieten, al zou ze me zo afwijzen. En als ze dat zou doen, hoopte ik ook maar gelijk dat het klaar was. Anders dan blijft het maar doorgaan, je kent het wel…

,,Nou, ik keek opeens anders naar je.’’ begon ik rustig en open. ,,Je was opeens niet meer die sufferd.’’ wilde ik haar nog kort laten lachen. ,,En dat is goed. Je groeit op en het is logisch. Maar ik kijk dan wel anders naar je.’’ Ze kon er om glimlachen.

,,Maar hoe dan?’’ wilde ze wel weten. Ik voelde aan alles dat Bertine wilde dat ik hiermee doorging. Gewoon puur omdat het een keer over haar ging. En nu wel in positieve zin. Alsof ze het leerzaam vond.

,,Ja, je bent een knappe meid geworden. Zag het vorig jaar al wel een beetje, maar dit jaar lijk je wel een sprint te trekken naar je volwassenheid.’’ maakte ik er maar van. Ook nu bekeek ik haar heel even. Te kort om het eng te maken. Ook nu had ze haar donkere lokken in een rommelig staartje zitten en met haar hand kamde ze een losse lok achter haar oor. Voelde ze zich nu opeens gecharmeerd? Dit zag ik niet aankomen. ,,Dus toen je me vertelde nog nooit gezoend te hebben… Nou, je raadt het wel. Ik ben ook maar een jongen.’’ lachte ik er maar om, maar probeerde haar ook uit te lokken. Ze voelde zich toch gecharmeerd. ,,Maar ik ben voor jou nog steeds dat doetje natuurlijk.’’ wilde ik haar voor zijn. Ze keek even naar de grond.

,,Ja, dat wel.’’ zei ze toen maar in de stilte die volgde hoorde ik haar wat verzinnen. ,,Het is ook niet dat ik er nooit aan gedacht heb…’’ begon ze toen. Raak! dacht ik meteen. Al was het maar even puur voor m’n ego, wilde ik gewoon dat ze me ging vertellen mij stiekem wel een beetje leuk te vinden. ,,Maar toen op het strand was het helemaal niet m’n bedoeling.’’ kwam ze echter snel mee aan. ,,Maar ik snap wel dat je dat dacht. Sorry.’’ zei ze dan weer. En nu had ze geen enkele keer een grote mond. Dat stond haar zo ontzettend goed.

,,Ik heb het me ondertussen al wel een paar keer voorgesteld.’’ biechtte ik toen op. Ik ontweek haar blik voor het effect. Als ik wilde kon ik een echte toneelspeler ‘nadoen’.

,,Echtwaar?’’ vroeg ze me dan toch ook enigszins hoopvol.

,,Ja…’’ lachte ik er maar om en keek haar nu wel aan. ,,Het is misschien gek. Maar als je het dan toch zo graag wilt, dan liever met mij, vind ik. Dan weet ik in ieder geval dat je in je waarde gelaten wordt.’’ voegde ik er aan toe. Dit leek ze wel te kunnen waarderen. ,,Maar liever heb ik dat je gewoon even wacht, en een keer die ware tegenkomt.’’ knipoogde ik naar haar om nog sympathiek over te komen. Maar ik zei het voordat ik er goed over nagedacht had en werkte mezelf nu een beetje tegen. Ze viel ook stil. Ik deed een stapje dichterbij. ,,Het spijt me dat ik er eerder vandaag een grapje over maakte. Dat was niet eerlijk.’’ zei ik haar. Ze keek naar me op. ,,Als je ergens vragen over hebt, of iets kwijt wilt, kan dat bij mij. Dat weet je.’’ zei ik haar nu gemeend, zonder te hoeven acteren. Ik was ook niet het type wat zomaar een meisje in bed lulde, laat staan in dit geval met Bertine.

,,Ik vind het gewoon moeilijk.’’ zei ze me zachtjes.

,,Weet ik.’’ zei ik haar. ,,Het is ook moeilijk. Het wordt misschien ook wel nooit makkelijk.’’ voegde ik er aan toe alsof ik het allemaal wel wist. Maar in haar ogen wist ik alles. ,,Dat geeft ook niet. Helemaal niets zelfs.’’ probeerde ik haar aan te moedigen het een beetje te laten rusten. Ik wist op dit moment ook niet zo goed meer wat m’n eigen intenties waren met haar. Ik wilde haar die kus geven maar tegelijkertijd wilde ik het nu meer dan ooit aan haar laten. ,,Is het goed?’’ sloot ik maar af en ik voelde me alsof ik gefaald had. Het slechte in mij had misschien wel gefaald.

,,Ja, dankje. Denk ik.’’ zei ze me ook echt dankbaar. Toen voelde ik me iets minder gefaald. Dat was de goeie kant die toch een beetje beloond werd voor de moeite.

Er gingen een paar dagen voorbij en elke nacht dacht ik aan hoe het zou zijn om haar eerste te zijn. Haar eerste zoen, haar eerste alles. En uiteindelijk realiseerde ik me dat ik dat helemaal niet wilde. Ondanks dat ik nu achteraf beter weet, was mijn eerste keer met Tessa toen ook haar eerste keer geweest. Dat was best moeilijk en spannend en ik weet nog goed dat ik dat helemaal niet zo fijn vond. Ook al bleek ik dus achteraf niet echt haar eerste geweest te zijn, deed Tessa het wel altijd zo overkomen. En in een zin was ik misschien ook wel haar eerste geweest. Met Bertine kon ik het weer allemaal opnieuw doen. Moest ik dat wel willen? Weer opnieuw. Weer een meisje wat ik zou moeten leren kennen en nooit weet je waar het eindigt. Bertine was niet de ware. Dat gevoel had ik nergens. Ze was gewoon leuk en knap en sinds kort ook een beetje spannend nu ze volwassen werd. Ik kende haar al zo lang en moest ik onze relatie dan zomaar op het spel zetten voor een foute jongensfantasie? Dat leek me het niet helemaal waard. Zij moest gewoon hier helpen met de klusjes en als ze een vraag had, dan help ik haar daar graag mee. Maar gewoon in woorden. Zo had ik het ook aan haar uitgelegd en daar moest ik me ook maar aan gaan houden.

De vraag of ik überhaupt wel nog een keer opnieuw wilde beginnen, hield me vanaf dat moment meer bezig. Niet dat ik nooit meer een meisje wilde. Niet dat ik nu opeens van de onenightstands was. Niet dat ik zonder de liefde of de seks kon. Maar meer dan ooit begon ik terug te verlangen naar de tijd in Amsterdam. Naar Tessa en natuurlijk ook naar Manon. De één was liefde en de ander seks. Al klopte dat vaker niet dan wel. Ik kon m’n tijd voor eeuwig verdoen met klusjes hier op de boerderij en op m’n werk en m’n gedachten laten afdwalen naar elke mooie meid die ik tegenkwam. Maar elke avond lag ik alleen in bed. Nu alweer 27 jaar oud en single, wonend bij m’n ouders. Het hakte er steeds dieper in. Ik voelde me een losertje. En dus vergat ik de laatste tijd ook wat makkelijker dat ze me bedrogen had en verlangde ik weer naar haar warmte naast me in bed. Lag ze maar weer gewoon naast me in bed. En waarom ik dan zo erg naar Tessa verlangde, nog meer dan naar Manon, wist ik eerst niet. De goeie jongen in mij zou voor Tessa kiezen omdat ze gewoon lief is en perfect. Die zou dat slippertje ook wel kunnen vergeven. De slechte jongen in mij wilde Tessa terug omdat ik dan ook Manon terug zou krijgen. Ik heb me vaak afgevraagd waarom Manon niet terug was gekomen na onze nacht samen. Maar het lag voor de hand. Ook zij had een goeie en een slechte kant. En net als ik kwam die slechte kant soms naar voren maar leefde ze vooral een goed leven. Manon was ook een lieve meid. En net als ik koos die goeie kant van haar ook voor Tessa. En desondanks dat zij de fout in was gegaan zou Manon Tessa willen beschermen tegen het verdriet wat ze zou krijgen als ik en Manon samen verder waren gegaan. Ik kon me haast niets anders voorstellen. Zowel mijn slechte als goeie kant verlangden nog zo ontzettend veel naar die meiden op allerlei manieren. Maar mijn goeie kant wilde het gewoon niet toegeven. En dus deed ik er niets mee.

,Ja, als ik een tip mag geven…’’ begon ik tegen de Duitse meisjes nu hun bed weer was gaan kraken nadat ik het eerder had verholpen. ,,Je kunt beter aan de voorkant slapen. Dit tafeltje is al oud en met elke draai zal die vroeg of laat weer gaan piepen.’’ zei ik ze maar eerlijk. Waarom ze voor deze kant gekozen hadden, was me al een raadsel. Zoals in de meeste caravans was er een vast bed en een bed wat je kon maken door het tafeltje te laten zakken bij de bank. Iets wat morrend gingen ze dan maar akkoord. Ik had waar ik kon mijn ogen over de knappe dames laten glijden zonder al te veel aandacht te trekken. Die blonde zag mij echt niet staan. Maar die ander wilde ook nu weer een praatje maken. Met dat ik naar buiten liep vroeg ze me m’n naam.

,,Jens.’’ zei ik kort. ,,Dus als je me nodig hebt, roep je maar.’’ Ze lachte er om en knikte.

,,Ik ben Juliana. Maar noem me maar ‘Joel’.’’ zei de brunette met de grote hipsterbril. ‘Jul-‘ op z’n Duits, zal ik maar zeggen, maar ik dacht meteen aan iemand anders.

,,Juul…’’ mijmerde ik even kort.

,,Uhu.’’ zei ze dan alsof ik iets aan haar wilde vragen. Maar ik dacht aan een hele andere Juul…

,,Nee, niets. Ik noem je wel gewoon Juliana, denk ik.’’ legde ik maar uit. Iets wat ze maar gek leek te vinden. Het deed er verder ook niet toe. Toch bleef ik even staan. Het was ook wel weer even leuk wat aandacht te krijgen van een mooie meid.

,,We willen zo een stukje wandelen. Ga je anders mee? Je bent altijd maar alleen.’’ stelde ze voor en verklaarde ze haar vraag. Ze had me dus een beetje in de gaten gehouden.

,,Nee, hoor.’’ bedankte ik lief. ,,Denk niet dat je partner dat waardeert.’’ gooide ik het maar op. Mijn hart was wel wat harder gaan kloppen. De spanning had me weer gevonden en waarom ik nee zei, wist ik eigenlijk niet zo heel goed.

,,Een andere keer dan.’’ zei ze daarop. Alsof dat wat zou veranderen. ,,Misschien gaat er nog wel wat stuk.’’ grapte ze wat ik kon waarderen. Maar ze zei het alsof ze me graag nog een keer wilde zien. Vreemd.

Ik had er geen tijd voor. M’n vrije tijd was zeldzaam. Daarnaast wilde ik Bertine niet nog bozer maken en werkte ik misschien wel aan een plannetje om Tessa weer in m’n leven te krijgen. Ik had haar nummer, een berichtje was zo verzonden. Maar dat gold net zo goed voor haar. En eigenlijk moest zij de geste maken en niet ik. En tot die tijd hield ik me maar bezig met klusjes.