Bakkersjongen - 43

Hopelijk treft de coronacrisis jullie niet al te hard. Blijf lekker binnen als je dat kan. Zelf ik beoefen ik een 'essentieel' beroep, dus kan helaas niet thuiswerken(en stiekem meer verhalen schrijven). Zorg goed voor jezelf en elkander en als je toch thuis moet blijven, dan maar lekker verhaaltjes lezen.

Ik ben blij dat deze serie nog steeds gewaardeerd wordt!

Het had wel even geduurd en het ging zeker niet vanzelf. Er gingen bijna twee maanden voorbij voordat ik ook daadwerkelijk Manon weer zou zien. We hadden al wel een paar keer gepoogd af te spreken, maar ze had het steeds laten afweten. Wel nadat ik het de eerste keer zelf liet afweten. Ik moest onverhoopt op die kleine van Erin passen, en alhoewel ik nog een foto stuurde van mij met dat schattige ventje, kon Manon de afzegging op het laatste moment niet waarderen. Dat begreep ik wel. Ik begreep niet waarom het daarna nog zo lang moest duren. Wel vijf keer had ze zelf op het laatste moment afgezegd. Hierdoor bespraken we al het een en ander over de telefoon, alleen over de app. En dat maakte het lastig. Ik kon zo geen hoogte van haar krijgen en had ook geen idee hoe ik zelf overkwam. Dat werkte eigenlijk niet, en dus bleef ik ook aandringen op een echte ontmoeting. Ze zat met wat twijfels. Onder anderen met de vraag hoe het kwam dat het zo lang duurde voordat ik haar wilde zien en waarom nu opeens. Eerst had ik daar geen antwoord op. Totdat ik me herinnerde haar al wel eerder gevraagd heb te willen ontmoeten, en het ‘’opeens’’ er niet meer toedeed. Toen ik nog in Zeeland was, en ik dacht helemaal opnieuw te willen beginnen. Ik dacht toen alles met die twee afgesloten te hebben toen ze niet wilden afspreken. Maar zie nu. Dit ging nog lang niet voorbij.

In die tijd zag ik Tessa ook wat vaker, al was het ook wat oppervlakkiger. Met name op het gebied van de intimiteit waren we heel terughoudend geworden naar elkaar. Ik verlangde enorm naar lichamelijk contact, maar vooral met Manon. Dat leek ze haast aan te voelen. En dat gebeurde eigenlijk onbedoeld. Natuurlijk wilde ik nog lichamelijk zijn met Tessa, maar zodra Manon dan ter spraken kwam, dwaalden mijn gedachtes meteen af naar die nu al vage herinneringen van een jaar eerder. Ik fantaseerde ook bijna alleen nog maar over Manon en elke keer dacht ik weer dat die ontmoeting eraan kwam, maar viel dat dus ook elke keer weer tegen. En dan gaf ik Tessa haast het gevoel dat zij een troostprijs was. Niet heel erg aardig van me, maar dus zeker ook niet m’n bedoeling.

Aan de andere kant betekende dit wel dat we heel goed konden praten. En er viel nogal wat te bespreken. Onder andere de aantrekking naar elkaar, die er heus nog wel was. Ook bij haar. Daar twijfelde ik nog vaak aan, maar vond het de laatste tijd dus iets minder erg als het er niet was. Want wellicht lag er wel iets heel anders voor mij in het vooruitschiet. Een gedachtegang die mij vaak ook met een schuldgevoel achterliet ten opzichte van Tessa. Alsof zij niet goed genoeg was. Maar in een zin was ze dat ook niet. Niet op dat gebied. Alle aanrakingen van Manon waren meteen raak, waar die van Tessa bijna altijd meteen mis waren. En na al die keren het te blijven proberen, keek ik gewoon heel erg uit na wat intimiteit waarbij het vanzelf leek te gaan, zo fijn en lekker zou het zijn. En dat was Manon dus voor mij.

Ik ging er niet vanuit dat als ik en Manon elkaar weer zouden zien, al onze problemen zomaar opgelost zouden zijn. Tessa bleef m’n nummer één! Juist doordat ze dit mogelijk maakte. Dit was wat Tessa wilde. En ik bevond me gewoon toevallig in die luxepositie. Ik vroeg me vaak af hoe het zou gaan als alles uitkwam zoals we dat zouden willen. Daar hadden we het ook wel eens over. Vaak wilde ik Tessa vragen of ze zelf ook nog seksueel wilde worden met Manon, maar die vraag stelde ik niet meer. Ik wist het ergens al wel, al had ze het er zelf ook nooit meer over. Wat dat betreft leken haar bedoelingen ook wat te vervagen. Je zou haast denken dat ze zichzelf bewust wat meer op de achtergrond zette zodat ik ook meer aan Manon zou denken. Want dat ik haar ontmoette, leek Tessa nog meer te willen dan ik zelf. En ik was het spoor al flink bijster, als ik dacht waarom dat ook al weer was. Ik waande me gewoon gelukkig dat ze het wilde, en zeurde dan ook niet te veel over eventuele, ingewikkelde, achterliggende gedachtes en redenen.

Het was halverwege mei. Zo lang had het geduurd. Ik zat in de trein naar het westen. We hadden in Rotterdam afgesproken. Daar zouden we wat gaan drinken en een beetje praten. Dat was alles. De drempel was hoog, maar wel zo laag mogelijk. We zouden niet alleen zijn, en het zou ook niet te lang duren. Ik had al gemerkt dat ze dat wilde, dat ze het vooral erg moeilijk vond. Ze had niet voor niets al vijf keer afgezegd. En met dat ik de laatste berichtgeving tussen haar en mij nog een keer door las, zag ik haar online komen en een bericht tikken. Ze schrok vast toen ze op haar beurt zag ik dat ik niet alleen online was maar ook onze chat had openstaan, en haar bericht dus gelijk las. Die techniek was ook zo handig tegenwoordig. Ik schrok overigens ook. Weer zei ze af. Zuchtend keek ik naar buiten en zag ik het landschap snel voorbij gaan. Ik was al bijna bij Utrecht en baalde hier flink van. Ik reageerde ook niet en belde Tessa maar of zij niet toevallig tijd had, en dan reisde ik wel door naar Amsterdam.

Tessa wilde dat niet. Ze kon ook niet. Ze was het ook zat, dat vervelende gedrag van Manon.

,,Ik zoek wel uit waar ze is, en dan ga je daar maar gewoon naartoe, hoor.’’ had ze er op aangedrongen. Ik lachte erom, maar ging ook snel akkoord met haar plan. Ik was het gewoon net zo zat. En wilde Manon me echt niet zien, dan zei ze me dat maar in persoon, en dan waren we daarna gewoon klaar. Want ook daar hield ik rekening mee en stond ik dus voor open. Vaak gaf ze me geen reden waarom ze plots niet meer kon. Nu ook niet. Dus was ik wel nieuwsgierig of Tessa wat los wist te krijgen. Die kon als geen ander doen alsof ze verder van niets wist. En zo kwam ze aan de informatie die ik nodig had. Zij en ik waren een heel gevaarlijk stel als het er op aan kwam. En nu we onze zinnen ergens op gezet hadden, moest die persoon goed uitkijken. Want ik kwam er aan!

Ze zat gewoon thuis. Makkelijk dus. Hopelijk bleef ze wel nog even thuis, want het duurde nog een uurtje voordat ik er was. Met de zon in de rug liep door haar dorpje heen en voelde ik me haast ontastbaar. Het was heerlijk warm, zag er prima uit, en voelde me ook goed. Ik had gek genoeg niet eens zo last van zenuwen. Hier hing toch een stuk minder vanaf dan die keer dat in dezelfde situatie zat, maar op weg was naar Tessa voor een hereniging. Ze ging niet blij zijn mij te zien, dat wist ik al. Ze had niet voor niets afgezegd. En je moest best bot zijn, wilde je perse je eigen zin doorzetten, wat ik nu dus deed. Of onze zin, beter gezegd.

Ik wist de weg nog en belde ook gewoon aan, niet wetende of ze er nog was, en zo ja, of ze alleen thuis was. Dat laatste was ze, en dat eerste dus ook. Haar ouders waren gewoon aan het werk.

,,Wat doe jij hier nou?’’ vroeg ze me verbaasd en op haar hoede, nog wat verscholen achter de deur. Ze had me zien aankomen, ze stond toevallig in de keuken. Ik zag haar meteen al schrikken. Toen ik haar zag, sloegen de zenuwen wel plots toe. Ze was niks veranderd. Niet qua uiterlijk, in ieder geval. Nog altijd zo onwaarschijnlijk knap. Daar werd elke man zenuwachtig van.

,,Hey…’’ zei ik dan ook alleen en kwam er verder niet meer uit. Een stilte vol aarzeling volgde.

,,Wil je binnen komen?’’ vroeg zij me om die ongemakkelijke stilte te verbreken. Een goed teken. Dus knikte ik snel. En ze leek toch wel blij te zijn mij te zien.

Manon had geen broers of zussen, haar ouders werkten allebei, en zo had ze het huis voor haarzelf. En wat een huis. Ik had het van buiten al wel een keer gezien, maar ze kwam echt van goeie komaf. En de reden dat ze alleen thuis was, kwam ook al snel ter spraken. Ze had nog geen nieuwe studie gevonden en deed voor de rest vrij weinig met haar leven. Ze leek zich daar erg voor te schamen, en bleek ook de reden te zijn waarom ze een paar keer had afgezegd. En toch voelde ik opluchting. Bij haar en bij mij. We lachten ook naar elkaar en het gaf natuurlijk opeens allemaal niets meer.

,,Zullen we in de tuin gaan zitten?’’ vroeg ze me lief, en ik volgde haar meteen. Het was echt lekker weer. Zoals het alleen in mei kon zijn, lekker warm zonder dat het gelijk heet was in de volle zon.

,,Ik weet hoe je je voelt.’’ zei ik haar. ,,Ik tob ook een beetje met werk en heb niet eens een eigen woning meer…’’

,,Tessa had het verteld, ja. Zonde.’’ Het was niet te vergelijken met haar situatie. Onze levens vielen ook niet met elkaar te vergelijken. Zij was pas 21 en kon nog prima thuis wonen en genieten van een tussenjaar. Daar hoefde ze zich echt niet voor te schamen. Maar doordat ze dat wel deed, ging ik me op mijn beurt erg schamen voor mijn situatie. Tja, hoe was het ook alweer zo ver gekomen? Dan kwamen we toch bij haar uit. Al nam ik haar niets kwalijk. Het was een samenloop van omstandigheden en inschattingsfouten van voornamelijk mijn kant. Maar ik was niet hier om zielig te doen, en al snel hadden we de lach weer gevonden.

Ik vond het bijzonder dat het vrijwel meteen weer klikte. We hadden elkaar ruim een jaar niet gezien en haast niet met elkaar gesproken. Ik was bang dat ze zou vragen waarom ik nooit van me had laten horen, maar misschien dacht zij wel hetzelfde. We hadden het er dan ook niet over. Niet nu. Ik maakte wat grapjes, gewoon flauwigheden, en zij lachte er om en zei me al vrij snel een paar keer dat ze blij was mij te zien. En toen kreeg ik heel snel van die gevoelens in m’n buik waar ik al een beetje bang voor was. Zelfs na al die tijd was ik nog steeds verliefd op haar. Dat kon ook niet anders. Manon was gewoon perfect met al haar rare, verwende, en onaangepaste trekjes die ze ook zeker had. Ze was een soort Tessa-‘plus’. Allebei onbeschrijfelijk knap en lief. Allebei een beetje gek. En alhoewel ze wel verschillende karakters hadden, waren ze niet voor niets beste vriendinnen en kon je ze best in het zelfde hokje plaatsen, mocht je dat willen. Iets wat ik vaak wel deed. Een automatisme. Het grootste verschil was natuurlijk de intimiteit en de beleving daarvan. Manon deed alles. Maar stond niet alles toe. Tessa deed niets, maar stond dan weer alles toe. Als je me nog volgt.

Ik kreeg wat te drinken, we liepen nog even door de tuin, die groot genoeg was dat dat ook gewoon kon, en binnen maakte ik nog wat jeugdfoto’s van haar belachelijk. Ze zag er erg schattig uit als kindje, en de ondeugd in haar blik had ze zo te zien altijd al gehad. Ja, ik was erg blij dat Tessa me overgehaald had hier achteraan te gaan en door te zetten. Ik had haar gemist. Ik miste Manon zo intens erg dat ik vaak dacht dat het niet kon. En nu ik haar weer zag en hoorde, wist ik ook weer wat ik miste. En dan ging het me echt niet meer om de seks. Ik wilde haar gewoon even vasthouden, meer niet. Iets wat ik plotseling deed toen er een stilte viel en we gewoon als twee dwazen in de woonkamer stonden naar elkaar te kijken. Het moest gewoon. Ik hoefde geen reden te hebben. Zolang ik haar maar even kon vastpakken en tegen me aan kon houden. Haar warme lichaam tegen dat van mij. Dat was zo fijn. Hoe ze zachtjes haar handen op m’n boven rug plaatste en me dichter tegen haar aantrok, was het laatste bewijs dat ik nodig had dat ik hier op m’n plek was bij haar.

En dus moest het toch even zakelijk worden. Ik wilde dan ook wat meer de leiding pakken en vroeg haar of we nog even buiten konden gaan zitten. Ik wilde iets met haar bespreken. Ik was een man met een missie, immers.

,,M’n moeder komt zo thuis. Ik weet niet of dat slim is.’’ Haar moeder had ik natuurlijk al eens ontmoet, en was toen geen fan van mij. Ook al kende ze me helemaal niet. Ik was dus bang voor een vroegtijdig einde. Echter stelde ze voor een stukje buiten te gaan wandelen. En toeval of niet, ze nam me mee naar het zelfde gebied waar ik anderhalf jaar geleden naartoe was gegaan met Tessa, toen het uit was. Je weet wel, rond die jaarwisseling... En we kwamen zelfs op hetzelfde bankje te zitten, kijkende over een natuurgebied en de rivier daarachter. Op deze mooie heldere dag kon je zelfs in de verte de molens van Kinderdijk zien liggen. De locatie was nog mooier geworden en onderweg hadden we het al over het een en ander gehad.

Mijn relatie met Tessa bracht ik ter spraken en had haar verteld dat we nog wel een lange weg te gaan hadden. Wat dat betreft was er niet veel veranderd met de vorige keer dat Manon in ons leven was. Maar dat wist ze al. Ze was immers Tessa’s beste vriendin.

,,We kwamen als snel op het idee dat we iets anders moesten doen dan wat normaal was. Ik heb meer nodig dan dat Tessa me nu nog kan geven, en ook Tessa wil meer dan dat ik kan geven.’’ zei ik Manon toen we eenmaal zaten. Hier keek ze toch even van op. Met name over dat tweede. ,,We hebben jou nodig.’’ gooide ik er gelijk achteraan uit. Ze lachte er maar om.

,,Ik heb jullie bijna uit elkaar gehaald…’’ geneerde ze zich meteen.

,,Of misschien wel dichterbij elkaar gebracht…’’ maakte ik er van.

,,Hmm, misschien.’’ Ze vond het duidelijk moeilijk. Ik had geen idee hoe haar sociale leven er verder uitzag en hoopte maar dat ze ons genoeg miste om wellicht weer met ons in zee te willen, als ik het zo zou kunnen noemen.

,,Maar wat willen jullie dan? Tessa zei me dat jullie vorig jaar eigenlijk een openrelatie met mij wilden. Ik weet het niet hoor. Dat is een beetje gek, toch?’’ vroeg ze me onzeker. Vond ze dat dan wel zo gek?

,,Die tijd was ook gek.’’ begon ik eerst maar. ,,Zoveel gebeurd en we wilden zoveel. Elkaar vooral maar ook veel meer. Jou bijvoorbeeld.’’ sprak ik openlijk tegen haar. En ze luisterde geduldig en met aandacht. ,,Ik was gek op je. Nog steeds, merk ik nu.’’ gaf ik gelijk maar toe. Ze kon er verliefd om gniffelen. ,,Hierom dus.’’ zei ik haar ook gelijk maar. Zij was inderdaad schuldig aan het veroorzaken van een hoop van die verwarrende gevoelens. Dat gold voor mij, maar ook voor Tessa dus. ,,Ik wil je ook dolgraag weer zien na vandaag. Ik wil niet eens naar huis.’’ deed ik er nog een schepje bovenop. Het was gek na een jaar zomaar iemands leven binnen te stappen en van alles van die persoon te verwachten. Maar het voelt niet alsof ze een jaar weggeweest is. Er is niets veranderd. We konden nog altijd relaxt met elkaar omgaan, met elkaar praten en om elkaar lachen. Ze keek me nog altijd verliefd aan. Ik was nog altijd verliefd op haar.

,,Maar Tessa weet niet precies wat ze wilt.’’ wilde ik het voorzichtig brengen. ,,Ze is soms een beetje in de war. Volgens mij denkt ze heel veel terug aan de tijd dat jullie een relatie hadden.’’ vertelde ik Manon hierna, iets ernstiger. Manon keek ook gelijk weg.

,,Dat was niets. Gewoon een experiment, of zo.’’ zei ze meteen hard.

,,Ja, misschien. Ik was er niet bij. Helaas.’’ kon ik nog wel grappen. ,,Maar voor haar was het meer. Misschien niet toen, maar toch… Je weet wel.’’ Manon keek me heel moeilijk aan. Waarom vertelde Tessa dit zelf niet aan Manon.

,,Ze heeft het er anders nooit over.’’ kwam ze ook mee aan. Nu voelde het alsof ik het verzon omdat ik het wilde.

,,Ik zeg ook niet dat je iets moet. Of dat zij perse iets wilt. Maar het speelt wel. En je bent haar beste vriendin. Dat er tussen ons iets is, heeft ze nooit erg gevonden. Dat begreep ik in het begin ook niet. Maar ze is gewoon anders. Ze denkt anders. Zonder al die belemmeringen, zo lijkt het soms wel, die normale mensen wel hebben. Kon ik dat maar.’’ sprak ik nu met wat meer waardering over Tessa en haar keuzes en gedachtes. ,,Anders had ze ook nooit voor iemand zoals ik gekozen. Niet na alles.’’ lachte ik er alweer om.

,,Om iemand zoals ik… Na alles…’’ merkte Manon wat treuriger op. Ze voelde zich schuldig. ,,Tessa is veel te goed voor ons.’’ zei ze daarna.

,,Daarom wil ik haar ook alles geven.’’ slikte ik vastberaden en keek Manon streng aan. Dat leek ze te begrijpen.

,,En nu?'' vroeg ze me toen we richtingsetenstijd gingen. Niet om die reden. We waren zo toch een paar uur samen geweest en hadden het over van alles en nog wat gehad. Het was vrij vlot gegaan en zonder al te veel problemen, zo voor een eerste ontmoeting na al die tijd. Wat dat betreft hadden haar afzeggingen wel geholpen. Na elke afzegging volgde de vraag waarom ik eigenlijk wilde afspreken, en ook al liet ik niet veel los omdat ik liever face-to-face met haar sprak, had het al wel wat van het ijs gebroken. Keer op keer had ik haar gezegd gewoon even te willen kletsen met niet te veel haken en ogen. En dan maakten we een nieuwe afspraak en kwam het er toch niet van. Tot vandaag.

,,Zullen we wat te eten halen?'' vroeg ik haar, wel om de reden dat we al richting etenstijd gingen. We hadden nu wel genoeg gepraat en ik was voorlopig nog niet thuis. Alfons en Dirkje had ik al braaf ingelicht, dus daar geen zorgen om. Ze twijfelde.

,,M'n ouders willen liever niet dat ik met jongens omga...'' liet ze toen plots vallen met alle voorzichtigheid. Het wees op haar verleden, die kant van haar die ik ook kende, die we niet hadden besproken, maar waar ik stiekem ook wel nieuwsgierig naar was. Een kant die ik goed had leren kennen ook. Nee, we hadden het niet over seks of andere intimiteiten gehad, laat staan haar reputatie als sletje. Iets waar haar omgeving dus wel vanaf wist. En daarom vroeg ze me wat nu.

–

,,We kunnen het wel hierbij laten.'' zei ik haar toen maar, geruststellend. Ze keek me lief aan en lachte erom. Ze pakte daarna ook nog m'n hand.

,,Ik ben blij dat je toch bent gekomen.'' zei ze me nog. Ik pakte haar hand daarna vast en bracht die naar m'n mond om er snel een kus op te drukken.

''Ik ook. Een goed begin. Al wil ik snel een keer terugkomen. Er moet nog wel wat besproken worden, denk ik.'' wilde ik haar laten weten dat ik niet zomaar ben gekomen en dat ik/we heus wel wat van plan waren.

Tessa had zich wat mij en Manon betreft op de achtergrond gehouden, maar ik speelde wel alles door. Er was geen spraken van een geniepig plannetje om achter de rug van Manon om het een en ander te strikken. Helemaal niet zelfs. We hadden het gewoon goed uitgedacht, voor zover dat kon. Ik en Tessa hadden een plan die goed zou zijn voor ons alle drie. Daar waren we wel afhankelijk voor van Manon. Daarom moest ik ook nog een keer terugkomen. Misschien wel meerdere keren. Ik moest haar vertrouwen weer winnen en haar klaarmaken voor die ene vraag die ons als stel het moeilijkst leek. Want hoe ging ik haar vragen het nog eens met ons te proberen. Niet met mij, maar met ons! Dat was het doel. Iets voor mij en iets voor Tessa. Klonk best rot, maar we wilden gewoon die duidelijkheid.

Tessa was zelfs zo dat ze nog een paar back-up plannen achter de hand had waarin vooral zij genoegen nam met minder. Als Manon niet wilde, mocht ik nog wel, zal ik maar zeggen; dat was een van haar andere plannen. Vond ik natuurlijk ook niet erg. Maar het mooiste zou zijn als het wel lukte met z'n drieën. En als Manon helemaal niets meer met ons wilde, kon dat ook gewoon. Maar dat leek me niet aan de orde. Zoals Manon nu naar me keek terwijl ik opstond en zij nog even was blijven zitten, zoals ze naar me opkeek na die kus op haar hand, met die bekende uitdaging in haar ogen, haar lieve lach en haar wat ongemakkelijke houding... Dan wist ik dat ze heus wel meer wilde dan alleen afspreken. Tussen de regels door had ik opgemerkt dat als haar ouders niet zo bekend waren met haar verleden, ik wellicht al wel welkom was geweest voor het avondeten, en misschien wel meer. En met die gedachten kon ik best naar huis gaan.

–

Maar toen we dat heuveltje afwandelde, verscholen door de begroeiing langs het paadje op deze zonnige namiddag, en er bijzonder weinig andere mensen liepen, trok ze me plots even aan m'n hand en kwamen we tot stilstand.

,,Wacht even.'' zei ze zachtjes, en ze keek even om haar heen. ,,Ik wil het nog weten.'' zei ze me daarna snel en ze trok me de bosjes in. Altijd een goed teken als een meisje zo leuk en mooi als Manon dit doet. Ik wist amper wat me overkwam, maar toen ik haar lippen plots op die van mij voelde, kust ik meteen terug en drukten ze liefdevol tegen de hare aan. Het was kort, maar goed.

,,Wat wilde je precies nog weten dan?'' stamelde ik nog na, terwijl zij alweer op het pad stond. Ik volgde haar niet veel later. Ze keek me glunderend aan.

,,Fijn?'' vroeg ze me daar alleen, terwijl we gepasseerd werden door een stel joggers. Ik knikte maar en speelde alsof het heel normaal was, wat er net gebeurde. ,,Okay, gelukkig.'' zei ze zelf alsof het heel normaal was. Daarna wandelde ze door en keek ze nog even gek achterom waarom ik niet volgde. Ze speelde met me. Oh ja, die kant had ze ook... Gelukkig maar.

Het was duidelijk dat er nog wat speelde. Wellicht had zij al die tijd net zo veel aan mij gedacht als ik aan haar. Wellicht… Ik denk nog vaak terug aan die ene keer dat ze zomaar de winkel in kwam gelopen. Dat ik me nog bezig hield met broodbakken en nog van niets wist wat er nog ging komen. Dat zij gewoon een mooi meisje in een lange rode jas was. Een jas die ik weer te zien kreeg nadat ik op de hoek van de straat moest wachten. Het was wat koeler geworden en ze had hem voor de zekerheid even wezen halen. Ze droeg hem los. Ze had geen idee wat die rode jas voor me betekende. Ze wilde nog meelopen naar de bus en daar zwaaide ze me uit. Ik vond het romantisch. Ik verlangde meteen terug naar haar warmte, haar liefde en haar aanrakingen. Ik was bang of ik niet te eerlijk zou zijn, als ik dit allemaal aan Tessa zou overdragen op deze manier…