Een Buitengewoon Huis - 4

Voor ik mijn verhaal vervolg even een korte omschrijving van de hoofdpersonage Ik ben Thomas 20 jaar jong, blauwe ogen, donkerbruin haar, 1m83. Julie is 18 jaar jong, blauwe ogen, blonde golvende haren, 1m65. Dit is mijn allereerste erotische verhaal. Veel leesplezier!

Hoofdstuk 4

“Heb je hem goed op beeld?” “Ja, voila die kunnen we ook doorsturen naar meneer Dirksen.” Ik opende de e-mailapp op mijn gsm. Ik stelde een email op die ik vervolgens doorstuurde. Ik greep mijn gsm. En belde meneer Dirksen.

“Hallo meneer Dirksen, u spreekt hier met Thomas Drielens.”

“Dag meneer Drielens, ik open hier juist mijn e-mail.”

Ik hoor de man aan de andere kant van de lijn op zijn computer.

“Oh goede foto’s, ja dat is zeker een privédetective, Jack Yperman, speciaal geval, zijn klanten zijn vaak mensen uit criminele milieu’s, pas goed op met hem.”

“Wat kunnen we nu best doen?”

“Hoe lang loopt hij daar al rond?”

“2 dagen”

“Dan gaat hij waarschijnlijk vanavond Jonas bellen. Dankjewel voor deze informatie ik kan nu zijn telefoon onderscheppen. Jullie kunnen daar niet blijven. Zodra hij er even niet is, al is het maar een uurtje moet je vertrekken.”

“Begrepen, trouwens die tracker, je had gelijk, onder de bus hing er één.”

“Je hebt hem niet aangeraakt?”

“Nee, de garagist heeft hem met handschoenen verwijderd en in een afgesloten plastic zak gestoken.”

“Perfect, ik kom hem over 3 dagen halen, ik laat weten waar en wanneer.”

Meneer Dirksen haakte in. Ik keek door het raam en zag de auto van Yperman staan.

3 dagen eerder

TJIRP TJIRP TJIRP
Het zuiden voelt pas echt, wanneer je krekels in de ochtend hoort. De mannetjes verspreiden hun lokroep op zoek naar een vrouwtje om mee te paren.
TJIRP TJIRP TJIRP
De lokroep vult de atmosfeer en de trillingen dwalen door de lucht op zoek naar een luisterend oor. Wie zou luisteren naar die lokroep? Wie zou er aandacht aan spenderen?
TJIRP TJIRP TJIRP
Ja, de dag was begonnen voor het kleine insectje. Met dat het getjirp mijn oren binnendrong fluisterde de krekel zijn tjirp tegen mijn trommelvlies
TJIRP TJIRP TJIRP
De zon was al op, maar dat betekende niet dat ik niet kon blijven liggen. Ik rook, de haren van een schepsel, zo puur als goud, zo broos als glas, zo teder en zacht als boter.
TJIRP TJIRP TJIRP
Lepeltje lepeltje lagen we daar, de lakens over ons heen geslagen. Haar zachte vlees in mijn armen. Ik rook haar lichaam en de resten van een parfum dat in de nacht was afgezweet. Het was warm geweest…
TJIRP TJIRP TJIRP
We moesten maar eens goed waken over onze slaapkamer zodanig dat de zon er zo min mogelijk op stond. Misschien konden we ook een ventilator aanschaffen om koelte te bieden
TJIRP TJIRP TJIRP
Ja even leken alle zorgen weg…
TJIRP TJIRP TJIRP

“Ik voel gewoon dat je wakker bent Thomas.” Zegt Julie “Hoezo?” vraag ik. “Omdat je greep rond me anders voelt dan wanneer je slaapt.” Julie en ik blijven liggen en ontwaken samen. “Wie had dat ooit gedacht,” zei ik, “dat ik op reis zou vertrekken en na zes dagen al vier nachten op een rij met een meisje naast me zou ontwaken.” “Een meisje,” speelde Julie verontwaardigd, “Je bedoeld het mooiste, liefste, knapste, slimste, leukste meisje dat je kent, die daarbij ook nog eens jou vriendin is.” Julie draaide zich om en kroop op me.
TJIRP TJIRP TJIRP
Daar zat ze op mijn schoot haar benen gespreid over mijn buik, rustend op haar knieën. “Thomas Drielens, herhaal mijn woorden.” Ik knikte.
TJIRP TJIRP TJIRP
“Oh Julie…”, Julie sprak theatraal, “Oh Julie” herhaalde ik.
“Jij bent het mooiste…”, “Jij bent het mooiste…”
“liefste…”, “liefste…”
“knapste…”, “knapste…”
TJIRP TJIRP TJIRP
“slimste…”, “slimste…”
“leukste…”, “leukste…”
“meisje dat ik ken!...”, “meisje dat ik ken!...” beide moesten we onze lach inhouden.
“en voortaan zal ik elke morgen…”, “en voortaan zal ik elke morgen…”
“mijn vriendin ontbijt op bed geven en een massage…”, mijn vriendin…” ik aarzelde.
“vooruit!” porde Julie me. “…mijn vriendin… eens goed kittelen.”
“nee!” gilde Julie, maar het was te laat, ik nam haar polsen vast en in en mum van tijd lag ze op haar rug en zaten we een zwaar kittelgevecht.
TJIRP TJIRP TJIRP
Ik weet niet of er lezers ervaren zijn in de krijgsgeschiedenis van de kitteloorlogen, maar deze kittelstrijd zou wel eens een zware oorlog kunnen doen uitbreken. Julie greep rond en vond een hoofdkussen waarmee ze haar aanvaller te lijf ging. “Pak aan” brulde ze, maar ook ik vond een hoofdkussen waarmee ik haar te lijf ging.
TJIRP TJIRP TJIRP
“Genade, genade,” lachte Julie, “ik smeek om genade.” Ik zei daarom stoer “Geef me een kus en ik laat je gaan.” Julie boog zich recht richting mijn gezicht. Ze naderde met haar lippen. Onze eerste vezels raakte elkaar aan. Net op dat moment kreeg ik een geweldige rechtse van haar kopkussen waarna ze terug op mij wist te zitten. Julie had 2 kussens in handen en keek triomfantelijk op mij neer. “Ik denk dat jij mij maar om genade mag smeken.” “Genade, mooiste, liefste, knapste, slimste, leukste meisje dat ik ken. Ik zal je vandaag een ontbijt maken en vanavond masseren.” “Deal!” Julie boog voorover en gaf mij een korte kus op mijn lippen, “Zie je wel, zo moeilijk was dat nu toch niet.”

Julie stapte uit bed. “Het heeft je anders toch maar een geweldige ochtend coup bezorgd.” Lachte ik haar na. BAF een kussen recht in mijn gezicht. “lach zo niet, lang haar is een heel werk hoor, als ik kon schoor ik mezelf kaal, maar ja jullie mannen vinden dat niet zo mooi. Dus zal ik die prachtige lange haren moeten kammen en goed verzorgen voor jou,” sprak Julie gespeeld ernstig. “Al die moeite voor mij ik voel me vereerd,” zei ik ernstig, “zal ik dan straks een tondeuse kopen om je kaal te scheren?” Julie keek als door een wesp gestoken, “Durf niet he mannetje.” Ze tilde het tweede kussen dreigend naast haar hoofd, “durf het om mijn haar aan te raken of ik hars al dat beenhaar bij je weg.” Julie kneep haar ogen fijn en staarde me aan. Ik lachte en legde me even terug op mijn rug. BAF, een kussen vloog in mijn gezicht. “ik zei niets!” klonk ik verontwaardigd. “Jij ging ontbijt maken, geen tijd om te niksen!” Julie ging de kamer uit om zich op te frissen, ze leunde even achterover zodat haar hoofd in de deuropening kwam kijken. “Mijn eitje graag hard gekookt schatje.” Waarna Julie me een kus toewierp met een knipoog.

Ik begon er maar eens aan. Ontbijt!

Tijdens het ontbijt bespraken we de dag, vandaag zouden we eerst golfen en nadien zwemmen omdat het vanmiddag warmer zou worden. Beide hadden we dat nog nooit gedaan. Dus dat zou wel eens komisch kunnen worden. Overigens vond Julie haar eitje heel lekker en bedankte ze me met een partij kussen van het romantische soort. Terwijl ik vervolgens mijn toilet maakte deed Julie de afwas waarna ok zij haar tanden ging poetsen. Na een tijdje verlieten we de bus. Ik sloot de bus af en samen wandelde we richting de golfbaan van Grand Parc Miribelle.

We namen een zak clubs en kregen zo’n karretje mee. Julie mocht eens rijden. Bij hole 1ging het gebeuren. Onze golfkunsten zouden worden getest. Ik mocht van Julie eerst, omdat ze nog ‘moe’ was van het rijden. Ik legde mijn balletje op zijn plaats. Ik ging staan hield mijn club tegen het balletje. Traag ging ik omhoog en toen liet ik de club swingen. “phahahaah,” Julie gierde het uit, “Wauw Thomas zover ik zie de bal haast niet meer vliegen! Haha.” Ik sloeg een gat in de lucht en Julie noteerde 1. We wisselde en Julie kwam staan, maar ook zij sloeg een gat in de lucht waarna ik lachte. Het was al duidelijk dat wij geen Thomas Pieters waren.

Bij mijn tweede slag was het wel raak, al was het niet geweldig ver. Julie sloeg dan weer goed en lande niet ver van de Green. Nu moest ik mijn bal blijven slaan zolang ik het verste was. Mijn derde slag was goed en kwam niet ver van Julie haar bal te liggen. Na 10 slagen lagen onze beide balletjes op ongeveer een meter van het putje en hadden we meermaals net naast het gaatje geslagen. Maar het geluk was aan mijn kant en ik sloeg na 11 slagen mijn golfballetje het putje in. 2 slagen later lag Julie haar balletje op 1 cm van het putje, met de 14e slag ging haar bal er ook in. 11 – 14!

Heel goed waren we niet, maar we hadden veel plezier, geen enkele hole konden we met minder dan 10 slagen volbrengen. Wij werden zelfs door 2 koppels ingehaald. Julie en ik belandde meermaals in de bunker. Maar na 2 uur waren we aan de 18e hole. Het stond 226 slagen voor Julie tegen 238 voor mij, in ons geval was nog alles mogelijk. Ik sloeg mijn bal vanaf de 1e slag recht de bunker in. Ik kwam haast niet meer bij van het lachen. Toen kwam Julie aan slag, ik zag dat ze zich concentreerde. Ze hief haar club en swingde haar armen omlaag om de bal te slagen. “Boeh!” riep ik. Julie schrok maar sloeg raakte de bal wel. “THOMAS!!” Julie gaf me een duw, “Ga jij mijn bal maar halen.”

Lachend gaf ik toe en ging op weg om de bal te zoeken. Ik vond hem niet. Ik kwam dichter bij het putje en vond nog steeds geen bal. “C'était votre balle de golf, monsieur?” hoorde ik een fransman zeggen. Hij wees naar het putje. “Non, de ma copine.” Ik keek in het putje, Julie had een hole-in-One geslagen! Ik deed teken naar Julie in de verte. En toonde dat ik een bal uit het putje haalde. Ik liep naar haar toe. “Jij hebt verdorie een hole-in-one geslagen!” zei ik enthousiast. “Wat? Is dat mijn bal? Dat kan niet! Mijn slag was mislukt.” De fransman kwam naar ons toe en feliciteerde Julie met haar hole-in-one. Julie won onze golfvoormiddag. De man vertelde vervolgens dat het een etiquette in het golf is dat wie een hole-in-one slaat de club trakteert. Hierop beloofde we na deze hole samen iets te drinken in de taverne van de golfclub. Ik sloeg de hole nog uit in 8 slagen en 3 keer probeerde Julie mij te doen schrikken.

We leverde het materiaal in en troffen de man aan in de taverne. Alain woonde hier al enkele jaren met zijn vrouw. Hij was nu op pensioen. Heel zijn leven was hij directeur geweest in een grote fabriek in het noorden van Frankrijk, nu genoot hij in Lyon van zijn pensioen. Hij gaf ons een tip voor een restaurant een van de komende dagen. Alain trakteerde ons het eten in de taverne. Waarop ik hem uitnodigde om bij de bus te komen eten met zijn vrouw een van de dagen. Ineens werd afgesproken om dit morgenavond te doen. Na de maaltijd moest Alain door en wij gingen terug naar de bus om zwemgerief te nemen.

Julie had dit helaas niet door de hele situatie in Boulogne-sur-mère, gelukkig konden we bij het waterpark zwemkledij kopen. We kleden ons om en wandelen duiken het park in. Een hele middag genieten we in de warme zon van elkaars aanwezigheid en het water. We smeren elkaar in en ravotten er op los. Na een uurtje hebben we het zowel gezien en zoeken een plekje om on de zon te liggen. Wat kan het leven soms zorgeloos zijn, liggend met een zonnebril op droomde ik weg.

Ik keek rond me, de kust, wat een uitzicht, de milkshake op de tafel van het café was een heerlijke verfrissing in deze hitte. Julie zat naast me, ook een milkshake. We lachte en genoten van elkaars aanwezigheid. De zon zakte rustig achter de lijn, de lijn van zee en lucht, de horizon. Julie’s gsm biebte maar ze drukte hem telkens af. We wilde niet gestoord worden. Ik nam een slok van mijn milkshake. De zon was bijna volledig weg. Weer biebte de gsm van Julie. Ze legde in. Nu begon mijn gsm te rinkelen, tegelijk met die van Julie. De zon verdween.
Plots bevond ik met achter het stuur van de bus.

Een helse rit, langs dorpen en steden. De bus reed in vliegende vaart over de snelweg. De motor gierde het uit. De gps gaf aan dat we niet ver meer waren. Deze afrit moest ik nemen. Donkere wolken pakte samen. Terwijl ik over een gewestweg reed. “Thomas”. Een blikseminslag donderde door de lucht. Ik keek naast me en zag de angst. De angst in de ogen van mijn Julie, de tranen over haar wangen rolde. Ik keek terug vooruit en werd verblind, “Thomas,” door de koplampen van een vrachtwagen. Onvermijdelijk! Een luide knal. “Thomas!”

Ik schrok wakker. “Hu!” Enkele mensen rondom ons keken vreemd naar me. Ik had even nodig om me terug te plaatsen. “Zeg Thomas gaat het? Je was in slaap gevallen maar begon enorm te woelen.” Ik keek nog steeds beduusd. “Ik..” “Weer die droom?” vroeg Julie. Ik knikte. “voel je je wel goed?” Ik knikte half. “Kom we gaan even in die jacuzzi zitten dat zal je tot rust brengen. Samen gingen we naar de jacuzzi waar we gelukkig alleen in konden zitten.

“Toch vreemd,” begon ik, “dat die droom telkens terug komt.” Julie kalmeerde me “Het zal wel niets zijn.” “Als jij het zegt.” Ik sloot mijn ogen en genoot van de bubbels. “Misschien is het de spanning met Jonas, gelukkig heb ik voor vanavond een goede ontstresser geregeld. Julie keek me nieuwsgierig aan. “Wat heb je in gedachte?” “voor jou een vraag voor mij een weet, kom we moeten nu wel vertrekken of we komen te laat.

Een half uur later waren we met de bus op weg richting Châtillon-sur-Chalaronne. Julie brandde van nieuwsgierigheid. Wanhopig ging ze allemaal mogelijke activiteiten af, van kajakken tot een avondwandeling, een panorama, een waterval. Niets kwam echter in de buurt. Na 50 minuten rijden kwamen we langs een groot veld. Op het veld waren mensen bezig. “Zijn we er bijna?” vroeg Julie. “Kijk eens links van je?” zei ik lachend. Julie keek en zag in het veld mensen bezig om een groot zeil uit te vouwen en een mand. Op de camionetten van de mannen stond “Air Petit Prince”. Ik draaide een landweg in en parkeerde de bus op het einde naast de camionetten van de mannen.

“Een ballonvaart???!!!” schreeuwde Julie uit. Ik lachte en bevestigde dat ze het nog 100 keer dan toch juist had geraden. Julie werd dolenthousiast. Ik opende de deur en samen gingen we naar buiten. De ballon was prachtig rood met zwart. Ik begroette de mannen en rekende de prijs van de vlucht alvast af terwijl Julie rondkeek en kennis maakte met de vaarder. Deze avond ging perfect worden.

Toen alles klaar lag, werd de lucht in de ballon opgewarmd en steeg de ballon omhoog. Het mandje was met touwen aan gewichten geknoopt zodat het nog niet kon wegvliegen. Julie, ik en enkele andere gasten kregen een instructie over hoe de vlucht zou verlopen en wat we zoal moesten doen.

Even later stegen we met een zucht, naar boven in de lucht. We zaten zo gezellig in het mandje. De wereld rondom leek zo mooi met de ondergaande zon. We konden alles zien, we hadden pret voor tien. Leven de luchtballon! Nee, het was prachtig. Julie genoot er met volle teugen.
Net zoals dat ik de vlucht veel te kort beschrijf, duurde de vlucht niet lang genoeg. Toch hadden we een prachtige avond gehad. De ballon daalde neer en lande zacht in het veld.

Ik dankte de mensen van de firma en ging samen met Julie naar de bus. Terwijl ik naar huis reed maakte ze achterin het eten klaar. Terug op de parking van Grand Parc Miribelle aten we de maaltijd die Julie had gekookt.

Zalig sliepen we moe, maar voldaan in. De dag was druk geweest maar vol met geweldige ervaringen. Ik legde Julie op bed maar, ik had haar beloofd om haar te masseren. Dus masseerde ik haar. Julie haar zachte vel voelde ik door haar nachtkleedje heen. Snel deed ze dit uit. Ze wilde mijn handen op haar blote huid voelen. Traag en met precisie masseerde ik haar perzikenhuidje. Ik zag het kippenvel over haar huid trekken. Julie kreunde terwijl ze van mijn handelingen genoot.

Ik voelde haar vleugeltjes en masseerde haar spieren los. Ik voelde dat er toch veel stress zat in haar rug, dat was ook wel begrijpelijk na die hectische dagen. Ik had een harde pik gekregen van de spanning die deze massage tussen ons bracht. Gezonde erotische spanning, die ook bij Julie hoorbaar werden. Geil kreunde ze terwijl ik masseerde. Ze draaide zich nu om, "maak me klaar.." Als een vrouw het je vraagt dan kan je toch niet weigeren. Ik kuste haar tepels zacht en Julie kreunde. Ze duwde mijn hoofd naar haar poesje. Ze wilde mijn tong.

Braaf kroop mijn tong in haar kutje dat ik nu masseerde met mijn tong. Haar borsten bleven in mijn handen. De wereld was perfect. Jullie haar kreunen gingen luider, "Ja ja Thomas, lik me ja ooh." En ik voelde dat ze natter werd. Ik begon met mijn tong met haar klitje te spelen. Heen en weer ging mijn tong en het knobbeltje bewoog mee. "Oh Thomas wat doe je met meeee, ik koooooom." Julie barstte haar orgasmesfeer in. Kreunend en steunend kwam ze klaar op mijn tong. Uitgeput viel haar hoofd achterover. Toen ik opkeek, was ze in slaap gevallen.

Julie was echt moe en ik vond het oke. Ik hoefde niet klaar te komen. Ik vond het een eer dat ze dit met mij wilde beleven. Ik kroop naast haar en viel mee in slaap.


De volgende dag besloten we om rust in te lassen. We hadden nu al elke dag iets gedaan en konden wel eens een dagje niets doen gebruiken. We sliepen uit tot de middag. Ik werd wakker en stond op. Julie lag nog rustig te slapen. Ik besloot dat ik misschien al naar de supermarkt kon voor boodschappen. Ik at een eenvoudig ontbijtje en legde een briefje neer en vertrok richting de supermarkt.

Vanavond zouden Alain en zijn vrouw komen dus wilde ik een heerlijke menu voorbereiden. Ik dacht aan kreeftensoep als voorgerecht. Hiervoor koos ik wel een blik. Het hoofdgerecht en dessert zou namelijk veel werk zijn. Ik nam wat kruiden mee en ging vervolgens op zoek naar de ingrediënten van mijn hoofdgerecht. Ik zocht macaroni, Brugse kaas, Meesterlyck-ham, of toch wat er een beetje op leek als ik het originele product niet vond om macaronni met kaas en ham te maken. Vervolgens zocht ik alles wat ik nodig had voor Semifreddo met yoghurt, rood fruit en speculaas.

Na een anderhalf uurtje kwam ik thuis bij de bus. De parking was al wat voller. In de bus was Julie al op. Ze was bezig met de bus schoon te maken. “Goedemiddag lieverd, sorry dat ik gisteren in slaap viel,” kuste ze mij. “Goedemiddag schoonheid, dat was niet erg,” lachte ik tussendoor het kussen, “heb je ervan genoten” Julie glunderde. "En of ik heb genoten je was heerlijk." Ze vervolgde haar job terwijl ik het eten begon te maken. “Het is al aardig druk he,” wees ik naar de parking. “Ja we zijn slim geweest door gisteren in het park te gaan nu zal het niet zo rustig zijn.” beaamde Julie. Ik was juist de ham aan het snijden toen mijn gsm ging.

“Hallo u spreekt met Thomas Drielens.”

“Dag meneer Drielens, u spreekt met meneer Dirksen.”

“Dag meneer Dirksen, waarmee kan ik u helpen?”

“Maurice Franken heeft mij ingehuurd om u te helpen. Een geval van stalking hoorde ik.”

“Ah ja u bent de privédetective. Jazeker, het betreft hier stalking.”

Ik legde aan de man uit wat er gebeurd was. Dat Jonas en Julie ruzie hadden, dat ze bij mij bescherming kreeg en de vlucht naar Nantes en de gebeurtenissen in Cholet., die leidde tot onze tocht naar Lyon waar we nu zaten.

“Zozo, meneer Drielens, dat is niet niets. Goed, morgen zal er een pakketje voor jullie aankomen op het postkantoor in Lyon Rue de la République 45. Dat is een track ’n trace en een alarmknop. Als er een noodgeval is kan je op die knop drukken dan zullen de politiediensten in de buurt melding krijgen en komen ze naar jou locatie. Ik zal jullie dan ook kunnen volgen. Zorg dus dat je die tracker niet meer kwijt speelt.”

“Is dat niet overdreven meneer Dirksen? Ik twijfel niet aan uw expertise maar…”

“Dit is mijn vaste werkwijze die heeft nog nooit gefaald, u kan mij vertrouwen.”

“Goed, morgen op het postkantoor in Lyon Rue de la République 45. Dat is begrepen.”

“Goed, ik bel je morgen weer, indien er iets is bel me op dit nummer.”

Julie had alles gehoord daar ik de gsm op speaker had gezet. “Vanaf morgen worden we overal gevolgd, door die tracker…” ik hoorde in haar spreken dat het nog allemaal moest bezinken. Ik zei daarom, “gelukkig is het maar een tracker en een gps locatie en geen camera’s.” “Ja stel je voor dat ze kunnen zien wat wij doen,” lachte Julie nu. Ze omhelsde me, “dus ik zal nog altijd je kunnen kussen,” ze begon me kusjes te geven over mijn gezicht, “en tongen,” ze kwam aan mijn mond en begon me heerlijk te tongen. Haar hand gleed omlaag, ze verbrak de zoen, “en met die heerlijke piemel van je spelen…” Daar stonden we tongend met haar hand op mijn kruis. Ik bleef niet achter en voelde haar mooie borst in mijn hand.

Uiteindelijk verbraken we de kus en ging ik verder met koken. Julie ging boven al iets leuk uitkiezen. De macaroni was klaar om in de oven te gaan en het dessert kon de koelkast in. “Thomas, kom eens.” Ik ging naar boven en zag Julie op ons bed zitten. Ze keek uit het raam. “Is dat niet vreemd dat die man de hele tijd alleen in zijn auto zit?” vroeg Julie me. “Hij zal misschien net vertrekken?” bedacht ik. “Nee want hij stond er vanmiddag al zo toen jij aan het winkelen was.” Ik keek nu ook eens aandachtig naar de wagen, het geluk van geblindeerde ramen. Toen zag ik dat de man een camera boven haalde en foto’s trok van de bus. “Zou dat,” begon ik. “Die detective van Jonas zijn..” vulde Julie aan. “Misschien, ik bel Dirksen.” Ik nam mijn gsm en toetste het nummer van de detective in.

“Hallo meneer Drielens, zeg het maar.”

“Dag meneer Dirksen, sorry dat ik nog eens bel maar we denken dat die detective van Jonas op de parking is.”

“En waarom denk je dat?”

“Er staat een auto op de parking, volgens Julie is de man in de auto er bijna niet uit geweest. Toen ik keek nam de man juist een foto van de bus.”

“Ja dat is op z’n minst al verdacht te noemen, maar ik zou een foto moeten hebben van hem om zeker te zijn.”

“Dat kunnen we regelen, de ramen van de bus zijn geblindeerd langs de zijkant dus hij kan onmogelijk van buiten naar binnen kijken.”

“Dat is zeer goed, meneer Drielens, ik heb een afspraak gemaakt bij een garagist morgen gaan jullie naar hem toe en hij gaat de bus controleren op track ’n trace, mogelijks heeft die detective zoiets onder de bus gehangen om jullie te kunnen volgen.”

“Goed, dan doen we dat, mailt u mij het adres door dan doen we dat morgen, zo dadelijk ontvangen we gasten, dus ik kan niet lang aan de telefoon blijven.”

“Geen probleem, bedankt voor de informatie dat helpt me in het maken van een dossier. Probeer van je avond te genieten.”

We hingen op en ik zuchtte even. Wat een avontuur, normaal had ik nu gewoon rustig gereisd door Europa, wie weet waar ik had gezeten mocht ik die dag niet naar Nausicaa Centre National de la Mer zijn geweest. Niet dat ik spijt had van Julie te leren kennen, maar ja dit was toch wel een heel bijzondere reis geworden. Maar wat meneer Dirksen zeker juist had zou ik ook opvolgen. Ik zou proberen genieten van de avond.

We sloten de gordijnen aan de kant van de auto van de detective en ook vooraan in de bus waar ik de bus normaal bestuur sloot ik de gordijnen.
Ik zette de picknick tafel buiten en dekte deze mooi.

Alain en zijn vrouw kwamen niet veel later aan, we hadden beide iets mooi aangetrokken, ik een geklede broek met een goed hemd en gilet, Julie droeg een zomers jurkje. Alain had een blauw geklede broek en een hemd waar zijn echtgenote een blouse met een fleurige rok droeg.

We nodigde hen uit om met Julie een kijkje te nemen in de bus terwijl ik de laatste hand legde op het voorgerecht. Ik zorgde dat de soep warm was en met room en een bladje peterselie maakte ik de borden perfect. Ondertussen zaten onze gasten aan tafel. Met een smakelijke ooh, werd de soep onthaald. Ik zette me naast Julie over Alain en de maaltijd begon.

Ik vroeg Alain naar zijn levensverhaal. Hij en zijn vrouw, Claire, legde toen hun verhaal uit. Jaren geleden was Claire de dochter van een concurrerende fabriek. Ze hadden altijd gewerkt aan motoronderdelen in de buurt van Rijsel en Roubaix. Het bedrijf van de vader van Claire raakte echter in moeilijkheden, Alain was toen een medewerker van de administratiedienst van de fabriek. De concurrentie strijd tussen de twee fabrieken was altijd bitter geweest maar nu vond hij het toch erg voor de werknemers, de firma kon hem op dat moment weinig schelen. Alain besloot in overuren uit te zoeken of zijn firma er voordeel uit zou kunnen halen als hun fabriek de andere zou overnemen.

Alain vond een oplossing, de andere fabriek was overkop gegaan kort na de aankoop van nieuwe machinerie. De kost van die machines en de opleiding van het personeel lag hoger dan gedacht. De machines in de fabriek van Alain waren een stuk ouder en ook aan vernieuwing toe. Als de firma de andere fabriek zou overnemen, zouden ze de machines naar hier kunnen halen. Die machines zouden enkele kunnen vervangen en andere kunnen aanvullen. Daardoor zou uiteindelijk hun productie met 30% toenemen in efficiëntie en 50% in capaciteit. Hij stelde een rapport op en legde het laat in de avond toen hij nog alleen in de gebouwen was op het bureau van zijn overste.

De volgende dag werd Alain bij de raad van bestuur gevraagd. Ze hadden het rapport gekregen, eerst twijfelde ze aan zijn cijfers, ze vonden hem niet competent genoeg om dit te weten. Alain wist beter en vroeg om naar de bronnenlijst te kijken. Dit hadden ze niet grondig gedaan. Alain ging naar het krijtbord dat in de kamer stond legde op het bord zijn plan uit en rekende de formule voor zijn cijfers uit. Alain zijn rapport was correct. De directeur van de fabriek, Philip stelde voor om Alain per direct te promoveren tot onderdirecteur als hij er in zou slagen om dit plan uit te voeren met succes, zo niet zou hij worden ontslagen.
Alain vatte zijn plan aan en telefoneerde met de directeur van de firma. Hij wist een afspraak te versieren.

Terug in het heden, was de soep op. Alain en Claire complimenteerde mij met mijn kookkunsten. Zelden hadden ze betere kreeftensoep gegeten. Tja een goed blik kan ook smaken. Ik ging naar de keuken om het hoofdgerecht klaar te maken. Julie ruimde ondertussen af. Even later kwam ik met een heerlijke schotel macaroni met kaas en hesp. Alain, Claire en Julie keken verlekkerd naar de portie die ze kregen. Waarna ik me neerzette en Alain verder vertelde.

Alain ging naar het landhuis van de directeur waar hij werd ontvangen. Eerst was de vader van Claire een beetje achterdochtig om een medewerker van de concurrentie over de vloer te krijgen. Maar Alain wist met zijn kalmte de man te overtuigen. Alain vertelde namelijk dat in zijn plan het grootste deel van zijn voormalige werknemers zouden worden gespaard van werkloosheid. Het zou ook betekenen dat die nieuwe machines gebruikt zouden kunnen worden in plaats van verkocht aan misschien nog een andere concurrent.

Alain merkte dat de man geïnteresseerd raakte. Uiteindelijk sloot Alain af met zijn laatste argument. Volgens zijn plan zou namelijk de winst van de fabriek door de hogere efficiëntie en capaciteit flink verhogen, wat voor alle partners, werkgever en werknemers heel goed zou zijn. De oude directeur deed en tegenvoorstel. Hij zou volledig in het voorstel meestappen, de prijs was ook fair, maar de deal kon maar doorgaan op één voorwaarde. Zijn dochter zou onderdirecteur worden. Hijzelf hoefde geen baan meer, hij stond op een zucht van zijn pensioen en had toch genoeg om van te leven. Voor zijn dochter wilde hij echter een mooie toekomst verzegelen. Alain vroeg of hij mocht telefoneren om dit voorstel te bespreken.

In een achterkamer besprak Alain het voorstel. Philip moest even nadenken, hij had Alain een promotie tot onderdirecteur beloofd als het zou lukken, maar nu was die positie de bijkomende eis. Misschien kon hij er een dubbele functie van maken. Dat het een dubbele post zou worden dat hoofde de tegenpartij niet te weten. Dus ging Alain met het voorstel naar de oude directeur. De deal werd getekend, weldra zouden beide directeurs afspreken om de overdracht te regelen.

Het hoofdgerecht was opgegeten en wederom vertrok ik naar de keuken, Alain hielp met afruimen dit keer. Toen hij in de keuken het dessert zag wist hij dat de avond perfect zou eindigen. Niet veel later zaten we met het dessert voor onze neus. En Claire vertelde.

Haar eerste dag als onderdirecteur herinnerde ze zich goed, ze kwam het onthaal van de fabriek binnen en melde zich aan als de nieuwe onderdirectrice. Verbaasd hoorde ze dat de onderdirecteur haar zou komen halen om haar rond te leiden. “Hoe komt het dat er nog een onderdirecteur is, ik dacht dat ik die functie had,” vroeg Claire toen ze Alain zag toekomen. “Dat klopt juffrouw ‘d Ouffre, wij delen de functie, wij hebben dus evenveel te zeggen. Alleen zal ik me bezig houden met de interne keuken van de fabriek en jij met de externe relaties.” Stil was ze toen ze werd rondgeleid, ze moest het even laten bezinken.

Vanaf die dag werkte Alain en Claire samen als onderdirectie en na een paar jaar wanneer de directeur ontslagen werd nam zij de gehele functie over terwijl Alain op de directeurspost mocht klimmen. Maar ook nadien bleven ze op gelijke voet de fabriek runnen. Alain en Claire werden close, tot op een avond ze na het vieren van een groot contract in de zetel van Alain zijn kantoor belande. Uit die avond is een liefde gebloeid die sterker was dan alle motoronderdelen die ze ooit hadden gemaakt samen.

Even was het stil.

“Wat een mooi levensverhaal” zei ik ten slotte. “Dankje, maar als ik jullie zo zie gaan jullie ook zo’n mooi verhaal kunnen vertellen.” Het werd kouder buiten en we besloten boven in de bus nog een glaasje te drinken. We vertelde kort hoe Julie en ik elkaar hadden leren kennen. Alain bedacht een plan. Als we verder zouden rijden dan zou hij ervoor zorgen dat die privédetective niet zo ver zou geraken…

Na de avond vertrokken Alain en Claire en kropen we in bed.


De volgende dag gebeurde er niet zo veel, we gingen naar de post voor de track ’n trace en ten slotte reed ik met de bus naar het adres dat meneer Dirksen me had gestuurd. In de garage keek de man onder de bus en vond al snel een track ’n trace.

Terug op de parking stond de wagen er nog steeds. De detective zat er nog in. Vanuit het raam van mijn bureau trok ik foto’s van hem. Om het uur.
’s Avonds hadden we er 4 verzameld.

“Thomas trek er nog een van hier dan kan je hem goed zien, dan kunnen we nadien alles doorsturen naar meneer Dirksen.”

“Heb je hem goed op beeld?” “Ja, voila een die kunnen we ook doorsturen naar meneer Dirksen.” Ik opende de e-mailapp op mijn gsm. Ik stelde een email op die ik vervolgens doorstuurde. Ik na mijn gsm. En belde meneer Dirksen.

“Hallo meneer Dirksen, u spreekt hier met Thomas Drielens.”

“Dag meneer Drielens, ik open hier juist mijn e-mail.”

Ik hoor de man aan de andere kant van de lijn op zijn computer.

“Oh goede foto’s, ja dat is zeker een privédetective, Jack Yperman, speciaal geval, zijn klanten zijn vaak mensen uit criminele milieu’s, pas goed op met hem.”

“Wat kunnen we nu best doen?”

“Hoe lang loopt hij daar al rond?”

“2 dagen”

“Dan gaat hij waarschijnlijk vanavond Jonas bellen. Dankjewel voor deze informatie ik kan nu zijn telefoon onderscheppen. Jullie kunnen daar niet blijven. Zodra hij er even niet is, al is het maar een uurtje moet je vertrekken.”

“Begrepen, trouwens die tracker, je had gelijk, onder de bus hing er één.”

“Je hebt hem niet aangeraakt?”

“Nee, de garagist heeft hem met handschoenen verwijderd en in een afgesloten plastic zak gestoken.”

“Perfect, ik kom hem over 3 dagen halen, ik laat weten waar en wanneer.”

Meneer Dirksen haakte in. Ik keek door het raam en zag de auto van Yperman staan. Ik toetste het nummer van Alain in.

“Alain, ja we moeten hier elk moment weg, vanavond gaat die detective bellen. We moeten ons plan vanavond uitvoeren om veilig te kunnen vertrekken.

Een kwartier later klopte Alain op de deur van de bus. Ik deed open, vanuit mijn raam keken we naar de auto. “Kijk hij heeft nog enkele foto’s gemaakt toen jij aankwam,” Zei Julie die boven de auto in de gaten hield.” “Alain, heb je iemand kunnen regelen?” “Ja mijn caddie,” zei Alain. Hij wees richting de inrit van de parking. Een auto kwam er op gereden. “Jacques, die zwarte Volkswagen polo, dat is hem,” sprak Alain in zijn gsm. De auto van de caddie reed traag over de parking alsof hij en plaatsje zocht. En toen parkeerde hij naast de detective. Hij stapte uit en glimlachte naar de man en stak zijn hand op. Terwijl hij dat deed ging hij met de tip van zijn schoen zachtjes tegen de band. Hij ging richting de golfbaan.

De caddie wandelde richting de golfbaan. “Nu moeten we even wachten,” zei Alain. Na een uurtje kwam de caddie terug met een zak golfspullen. “Jacques, spreek nu die man aan, vraag hem of hij op iemand wacht dan kan je die tweede band ook doen.” Jacques wandelde rustig naar zijn auto. Achter de auto liet hij een golfballetje onder de auto vallen. Hij raapte het op. Daarbij raakte zijn voet een achterwiel. Hij legde de golfset in de koffer. Hij ging rond de auto naar de bestuurderskant en maakte een praatje met de detective daarbij raakte zijn voet de voorste band aan. Jacques groette de man en vertrok met zijn auto. Hij sprak terug over de telefoon met Alain. “Alain, het is gelukt ik heb in 3 banden gestoken met die pin. Die man geraakt voorlopig niet weg.” Alain bedankte de man en beloofde hem volgende keer te trakteren.

We zagen dat de detective uitstapte en wegwandelde. Dit hadden we zelf niet verwacht, maar we zagen hem op zijn gsm iets intoetsen en wegstappen. “Hij gaat Jonas bellen,” bedacht ik me. Alain kreeg ineens een idee. Hij nam zijn gsm mee en we hielden contact om te laten weten als Yperman zou terug komen. We zagen Alain prutsen aan de motorkap en even later stond deze helemaal open en wat onze vriend over de motor gebogen. Na 10 seconden sloot hij de klep en rende naar ons toe. Net toen hij in de bus was kwam Yperman terug. Alain had de motor onklaar gemaakt door de koelslang door te snijden.

We beloofde Alain volgende zomer weer op bezoek te komen en hem dan eens te trakteren op de golf. We opende de gordijnen en ik liet Alain uit. Waarna ik de bus startte. Julie keek in onze slaapkamer door de achteruit en zag dat Yperman zijn auto startte maar deze viel uit. Hij stapte uit en merkte zijn platte banden. Ik hoorde hoe ze lachend op bed viel.

Lyon lieten we achter ons. Het werd tijd op om naar l’isle-sur-la-Sorgue te rijden.

Wordt vervolgd...