De Gezusters Santegoed - 37

We zijn weer vroeg wakker. De wekker wijst nog maar net half zes aan, en we hebben al onze spullen al gepakt om een lekker lange wandeltocht te maken. Zelf Renn heeft er zin in, ze liet zich zelfs zonder problemen haar rugzakje ombinden, en deed niet eens moeilijk, toen we haar eigen spullen in de rugzak deden. En de twee flesjes water, die we eraan kunnen gespen, lijk haar niet eens te hinderen in haar bewegingen. We hebben alleen besloten om niet naar Jomfru Stein te gaan. In plaats daarvan willen we nu naar het meer Oaldsvatnet lopen, en vandaaruit de bergen in te lopen. Die zijn daar redelijk goed te beklimmen, ook zonder uitvoerige uitrusting.

We parkeren onze wagen in Eide, en beginnen vandaaruit aan onze tocht. Maar de tocht is toch steiler en zwaarder, dan we verwacht hadden, wat niet weg wil nemen, dat we er niet van genieten. Het is er echt prachtig en het weer is nog steeds erg goed. We volgen een pad, dat duidelijk al meer gevolgd is. Het is gemakkelijk te volgen, en het voert ons direct naar het meer. Renn hebben we nu los gelaten, en ze volgt ons netjes, maar geniet volop van haar vrijheid. Dan rent ze een stuk vooruit en wacht dan op ons, en dan vindt ze iets, waardoor ze wat achterblijft. Maar we hoeven ons geen enkel moment zorgen te maken, dat we haar kwijt raken.

Als we het meer bereiken, dat zelf op behoorlijke hoogte ligt, ruim 1100 meter hoog, en daar zien we ons einddoel, de bergtop, die 1500 meter hoog is. Via de bergrug, die bij het meer begint, kunnen we zonder al te grote problemen de berg omhoog lopen. Natuurlijk gaat het niet gemakkelijk, maar dat is ook niet de uitdaging. Voorzichtig zoeken we onze weg naar boven en uiteindelijk lukt ons dat ook. Een fantastisch uitzicht is onze beloning. We kunnen over andere bergen heen kijken, wat een onbeschrijfelijk gevoel geeft. Daar rusten we even uit, en beginnen dan aan onze terugtocht. Die gaat wat moeizamer, want omlaag is zeker niet gemakkelijker. De rotsen zijn soms best glad en we moeten echt oppassen, dat we niet uitglijden. Als we weer bijna bij het meer zijn, maak ik een fout, en glij dan een heel stuk naar beneden. Gelukkig kan ik afremmen op de schuine helling op het hoopje sneeuw, dat op een richel ligt. Het is zachter, dan ik verwacht had, ik zak er best een stuk in. Maar dan kom ik op iets, wat hard is. Het voelt niet aan als steen.

Chantal is flink geschrokken, en roept: ‘Is alles goed, John? Ik schrok me kapot!’
‘Niet aan de hand, Chantal. Maar ik kom hier zo niet omhoog! Pak dat touw eens uit de rugzak van Renn, en bind dat vast aan die rots naast je. Dan gooi je het naar mij toe, dan kan ik mezelf omhoog trekken!’
Chantal knikt. We zijn blij, dat we een touw mee hebben genomen. Terwijl ik op Chantal wacht, verzet ik mijn voet, omdat het ding, waar ik op sta, niet echt gemakkelijk staat. Maar ik merk al snel, dat het geen goed idee was, omdat ik dan iets scherps raak. Ik zet mijn voet dan ergens anders neer, waar ik wel houvast vind, maar niet op dat vreemde ding sta. Omdat ik op Chantal moet wachten, besluit ik eens te kijken, wat er daar onder mijn voeten lag. Ik wroet wat in de sneeuw en voel dan inderdaad iets liggen, dat op een oude bijl lijkt. Ik trek het uit de sneeuw. En het is inderdaad een oude bijl. Het zit helemaal onder de roest en zand. Maar ik besluit het mee te nemen, want wie weet kan het me helpen om omhoog te komen.
Chantal werpt me dan het touw toe en daarmee lukt het me om me omhoog te trekken. Als ik weer boven ben, werpt Chantal zich in mijn armen.
‘O, ik was toch zo geschrokken, John!’
‘Er is toch niets gebeurd, Chantal! De rots is vrij recht en glad, en het ergste wat me had kunnen gebeuren, is dat ik door gegleden was het water in. Dan had ik nu natte kleren gehad.’
‘Maar je had je kunnen schaven, of een been breken!’
‘Dat is het risico, dat we hebben genomen. Ja, ik heb een foutje gemaakt, maar er is niets ernstigs gebeurd.’
‘Dat jij zo kalm kan blijven, John! Ik zou helemaal in paniek zijn geraakt!’
Ik glimlach. Het is ook niet, dat ik niet geschrokken ben, maar in paniek ben ik niet geweest. Het is niet eens in me opgekomen om bang te zijn. Ik kon zien, wat erop me afkwam, en ik kon me ook voorbereiden om goed af te remmen.
Dan pas ziet Chantal, dat ik een bijl in mijn riem heb gestoken.
‘Wat heb jij nou gevonden?’
‘Een bijl. Die lag onder mijn voeten. Die zal hier wel iemand verloren hebben. En ik dacht, dat ik het misschien wel kon gebruiken om omhoog te komen.’
‘Die heb je gelukkig niet nodig gehad. Wat ga je ermee doen?’
‘Meenemen! Weer een souvenir van een avontuur!’
Chantal lacht weer. ‘Je bent een beetje gestoord, weet je dat?’
Ik geef haar een zoen, waarop we verder lopen.

Een heel stuk verder, als er weer begroeiing is, en het ook weer een stuk warmer is, maken we een lange rustpauze langs een klein stroompje. We beginnen moe te worden, want we zijn al verschillende uren onderweg. We hebben al meerdere pauzes gemaakt, maar nu rusten we wat langer. Ik gebruik de pauze om de bijl in het stroompje wat schoon te maken. Met wat zand schuur ik de roest wat weg. En ook het handvat probeer ik wat schoon te maken. En dan zie ik al meteen, dat dit geen gewone bijl is. Er zitten versieringen op het handvat. Mijn hart begint nu hard te kloppen. Als dit een bijl is uit de Vikingtijd, dan zou dat wel heel erg bijzonder zijn.
‘Chantal, moet je die bijl eens kijken! Die is echt helemaal versierd!’
Chantal bekijkt de bijl nu ook eens. ‘Wauw, dat is eigenlijk best mooi! En die lag daar gewoon onder aan die richel?’
‘Ja, misschien is daar ook wel iemand uitgegleden. Het was er erg glad daar!’
Chantal durft het amper te zeggen. ‘Zou dat nog een bijl uit de Vikingtijd zijn?’
‘Dat kan toch niet! Dan zou die daar al een paar honderd jaar moeten liggen. Die had allang helemaal verroest moeten zijn! En die lag gewoon onder de sneeuw!’
‘Die moet je eens aan Aud laten zien, als we er morgen naar toe gaan!’
‘Ja, misschien weet die het wel. Maar het geluk is de laatste dagen wel met me! We helpen die vrouw, en we krijgen ieder een prachtige wintertrui. Dan vinden we mooie mineralen, en ik moet nog kijken, wat voor spul er in die ene steen zit! En nu vind ik ook nog deze bijl?’
‘Misschien is het wel je beloning voor al je goede daden?’
‘Dat zou wel leuk zijn. Maar daar doe je het toch niet voor? Ik heb trouwens al een grote beloning, en dat ben jij!’

Chantal glimlacht. We geven elkaar een lange zoen, en staan dan weer op. Eigenlijk heb ik wel zin om wel wat anders te doen, maar dat is me toch een beetje te fris. En Chantal denkt er precies zo over. Dus zetten we flink de pas erin en lopen dan zonder verdere pauzes terug naar onze auto. Zelfs Renn is blij, als we onze wagen weerzien. Zespringt op de achterbank en we rijden snel naar huis heen. Eenmaal thuis ontdoen we ons snel van onze kleding, en springen we eerst onder de douche om ons weer op te warmen, want we zijn best bezweet en daardoor ook flink afgekoeld. Chantal gaat als eerste, en ik help Renn dan om haar rugzakje te verwijderen. Renn is blij verlost te zijn van dat lastige ding, dat ze moest dragen, en rolt nu van genot met haar rug over de vloer. Ik moet lachen en laat haar dan alleen. Ik steek de kachel aan, waardoor het snel lekker warm binnen begint te worden. Ik pak dan de bijl en leg die in een schaal met water, en begin dan de bijl wat meer zuiver te maken. Er komen steeds meer versieringen tevoorschijn. Ik maak het zo goed mogelijk zuiver en dan is duidelijk, dat het een best mooi versierde bijl is. Het handvat van de bijl is ook versierd met ijzerwerk, maar de roest heeft toch wel een en ander aan schade aangericht. Er staan ook tekens op, die ik niet kan lezen. Chantal komt dan uit de douche en ziet, dat ik de bijl nog wat meer zuiver heb gemaakt.
‘Zo, die is nog mooier, dan ik dacht! En dat ziet er toch echt heel erg oud uit, John! Wie weet, hoe lang dat daar gelegen heeft!’
‘Ik denk, dat dit een soort ceremoniële bijl is geweest, Chantal. Zoiets maak je niet om hout mee te hakken of om mee te vechten. Dit is echt een kunstwerk! En ik ben wel eens benieuwd, wat voor materiaal dit gemaakt is! Want hoe kan het anders zo lang zo goed blijven?’
‘Ga je maar vlug douchen, voordat je dadelijk ook nog verkouden wordt!’

Ik neem me haar advies ter harte, en ga snel douchen. Het warme water doet me goed en dan merk ik ook pas, hoe koud ik het eigenlijk wel niet had. Maar na een lange douche voel ik me weer helemaal lekker. Maar als ik in de slaapkamer kom, wacht me een aangename verrassing. Chantal ligt al onder de dekens, en ik zie dat haar nachthemd nog steeds over de stoel hangt. Ze kijkt me ondeugend en vol verwachting aan. Ik laat mijn handdoek snel vallen en kruip snel bij haar onder de dekens. Zoals ik al verwacht had, is ze helemaal naakt.
‘Is het niet wat vroeg om al te bed te gaan?’
‘Ik hoor je ook niet klagen, John!’
‘Mij hoor je nooit klagen als er een mooie roodharige vrouw bij me in bed ligt…’
‘Dan is het maar goed, dat ik rood haar heb!’
Ze kijkt me dan aan en zegt: ‘Ik wil je, maar ik verwacht ook, dat Sean en Hilde hier wel eens aan de deur konden staan, je weet wel, vanwege Eira. En ik wil niet wachten tot vannacht!’
Ik glimlach en geef haar een zoen. Ik laat mijn hand dan tussen haar benen glijden. Ze is al een beetje nat, en ik begin haar dan te vingeren. Aan haar gekreun kan ik horen, dat ze er echt heel erg veel zin in heeft, want ze begint al snel goed nat te worden. En dat is ook te merken, als ze zelf vindt, dat ze nat genoeg is. Ze trekt me op haar en ik manoeuvreer me tussen haar benen. Mijn pik klopt tegen haar kutje, en ik leid mijn pik in haar natte gleuf.
‘Ja! Duw hem diep in me! Neem me hard!’
Geen grond om niet aan haar wensen te voldoen. Volledig naar haar wensen duw ik mijn pik hard en snel in haar. Chantal klemt haar benen om me heen en met haar armen klemt ze me ook stevig vast. Ze laat haar handen over mijn rug glijden, terwijl ik haar stevig neuk. En het is maar goed, dat Chantal gemakkelijk en snel komt, want dit kan ik niet lang volhouden. Ik kom nu eerst klaar, maar terwijl ik schokkend mijn zaad diep in haar spuit, komt Chantal ook klaar. Luid kermend komt ze klaar, terwijl ze me stevig tegen zich aan trekt. We hijgen even uit, en geven elkaar een zoen. Ze zegt dan: ‘Dit was even een voorproefje op vanavond, John! Ik kon alleen niet wachten tot vanavond!’
‘Waar is toch die lieve, onschuldige meid gebleven uit Kampen?’
Chantal lacht. ‘Geen idee! In ieder geval niet hier! Want onschuldig ben ik allang niet meer!’
Ik geef haar nog een zoen. En mijn beloning is, dat ze me het bed uit duwt.

‘Hup, je zweet afdrogen en kleren aan! Dan gaan we eerst eten klaarmaken, en misschien is het beter, als we even naar Sean en Hilde toegaan.’
Ik lach en stap het bed uit. Chantal staat ook op, maar loopt eerst even naar de badkamer, zodat ze haar kutje wat kan fatsoeneren. Ik ben al aangekleed, als ze terugkomt. En dat is maar goed ook, want dan horen we geklop op de deur, en Renn die blaft.
Ik loop naar de deur, en zie Sean wachten voor. Ik open de deur voor hem.
‘Hoi, Sean! Kom binnen!’
‘Dat hoeft niet. Ik wilde vragen, of jullie niet bij ons willen komen barbecueën. We hebben meer dan genoeg!’
‘O, dat lijkt ons wel leuk. We wilden vanavond al naar jullie toekomen. Zijn Ben en Eira weer terug naar Ålesund?’
Sean knikt. ‘Ja, maar we wilden nog even spreken over jullie aanbod. Is het goed, als we daarover vanavond ook praten?’
‘Zoiets hadden we al verwacht. Chantal is zich nog op aan het frissen, we hebben een flink stuk gewandeld en geklommen. Het was erg mooi daar!’
‘Waar zijn jullie geweest?’
‘Op de bergtop achter Oldsvatnet, ik geloof dat die de Tretindanibba heet?’
‘Dat is een stevige klim! Maar die is wel goed toegankelijk, maar toch ook weer niet eenvoudig.’

‘Op zich ging het wel. Het was vooral erg steil, maar ik ben wel een keer goed uitgegleden, toen we weer afdaalden. Gelukkig is er niets gebeurd, maar dat had wel gekund. Maar gelukkig hadden we wel touwen bij.’
‘Nou, als alles goed is afgelopen, dan is er geen man overboord! Je zal wel een prachtig uitzicht gehad hebben!’
‘Machtig mooi! Ik zal zo de foto’s op mijn tablet zetten, dan kunnen jullie die dan bekijken!’
‘Dat is goed, dan ga ik nu de barbecue vast aansteken!’
Sean loopt weer weg en ik sluit de deur weer. Niet veel later komt Chantal.
‘Was dat Sean?’
Ik knik. ‘We moeten komen barbecueën. Ze willen praten over ons aanbod.’
Ik geef Renn dan maar alvast wat te eten en zet daarna de foto’s op de tablet, waarbij ik zorgvuldig oppas, dat er geen intieme foto’s getoond kunnen worden. Die staan veilig elders opgeslagen.
We lopen dan naar Sean en Hilde toe, dat is immers maar een klein stukje lopen. We hebben Renn ook meegenomen, die kan het immers goed vinden met de hond van Sean en Hilde.

We gaan aan tafel zitten en er komt een leuk gesprek op gang. Het gaat vooral over Eira, en het blijkt, dat Sean en Hilde toch niet bepaald hebben stilgezeten. Ze hebben zelfs verschillende telefoontjes gepleegd om informatie te winnen.
Hilde zegt: ‘Pff, het was heel wat werk om al die informatie te kunnen krijgen. Maar goed, het is als volgt. In Trondheim kunnen we niets meer regelen, de opleiding zit al vol, en bovendien lukt het ons niet om daar onderdak voor Eira te krijgen. Tromsø was ook nog een mogelijkheid, maar die zat ook al vol. En in Oslo was wel plaats, maar het was er vrijwel onmogelijk om een betaalbare kamer voor Eira te krijgen. Dus hebben we ook maar gebeld met het ministerie, of er een regeling was voor studenten, die in het buitenland willen gaan studeren. En die bleek er wel te zijn. In die zin, schoolgeld wordt betaald, maar we moeten zelf zorgen, dat Eira onderdak krijgt. En er komt nog wel een en ander meer bij kijken, zo moet ze een tijdelijke verblijfsvergunning krijgen voor de tijd, dat ze komt studeren. Maar daar willen ze ons wel bij helpen. En we hebben naar het conservatorium in Maastricht gebeld. Er is nog plaats, en ook in de richting, waar Eira in wil gaan doen.’

Hilde kijkt ons dan aan. ‘Jullie aanbod zou dan perfect zijn voor Eira, maar durven jullie het echt aan om haar vier jaar te huisvesten? En wat moet ons dat dan gaan kosten? Want daar moeten we ook even naar kijken.’
Ik glimlach en knik naar Chantal. Zij wilde het aanbod doen, dus mag zij ook het antwoord geven. Chantal begrijpt de boodschap en zegt dan: ‘Nou ja, in principe bieden we nu ook al onderdak aan iemand, die studeert. En we zouden Eira in huis willen nemen onder dezelfde voorwaarden als bij Joey, die er nu nog woont. Maar die zal binnenkort wel zijn eigen huisje hebben. Zijn kamer zou dan van Eira worden. We hebben wel wat voorwaarden, maar die zijn meer praktisch.
We willen wel enige zeggenschap over Eira hebben, en dan bedoel ik voornamelijk op gebied van klusjes in huis, maar ook dat ze met ons gaat sporten in de sportschool. Dat vinden we plicht. Het is geen gewone sportschool, er wordt onder een streng regime gesport. De eerste keer, dat ik daar kwam, was ik bekaf. Maar ik kan goed merken, dat ik nu een uitstekende conditie begin te krijgen. Die wandeltocht van vanmiddag was een eitje. Maar daar gaat het niet om. Het zorgt voor discipline, zelfvertrouwen en ze zal er zelfverdediging leren. Dus ze heeft er ook nog wat aan, buiten dat het goed voor haar conditie zal zijn.’
Sean lacht. ‘Dat zal ze wel minder leuk vinden, ze sport niet erg graag.’
‘Dat is dan pech voor haar, we hebben zeer goede ervaringen daarmee. En als Eira bij ons blijft, zal ze ook mee moeten helpen in huis. Voor Joey hebben we geëist, dat hij meehielp met de opbouw van de caravan, die we aan het opknappen zijn. Dat hoeft Eira natuurlijk niet te doen, maar we hebben een groot huis, en dat betekent ook meer schoonmaakwerkzaamheden. Daar zal ze aan mee moeten helpen. Dus stofzuigen, de was doen, stofvegen, ramen wassen, kortom alles wat met huishouden te maken heeft. Natuurlijk hoeft dat niet iedere dag, zelf doen we ook wel een en ander.
Maar daarvoor zal ik haar dan helpen met haar studie, ik leer immers zelf voor zangdocent. En ze kan dan ook meerijden naar Maastricht, hoewel ze ook wel met de trein kan gaan.’
Nu is het Hilde die moet lachen. ‘Oei, dat zal ze nog erger vinden, dan sporten! Dat probeer ik haar hier ook al te laten doen, maar fijn vindt ze het niet.’
Chantal lacht. ‘Tja, het is noodzakelijk, niemand vindt dat leuk werk. Maar als je een zuiver huis wilt, dan zal je toch moeten!’
Daar is Hilde het wel mee eens. Sean zegt: ‘En wat voor kosten mag ik verwachten?’
‘Eigenlijk wilden we niets vragen, maar we maken toch wel wat kosten. We hoeven echt niet veel, we dachten aan duizend kronen per maand? Kunnen jullie daarmee leven?’
Sean slaakt een zucht. ‘Dat is een schijntje. En ik neem aan, dat we ook voor de verdere kosten moeten opkomen. Dus zakgeld, kleedgeld, overige schoolkosten.’
‘Ja, dat zou wel zo handig zijn. Dan kunnen jullie een berekening maken, van wat het gaat kosten.’
‘Dat klinkt niet slecht! In Oslo zouden we een veelvoud kwijt zijn geweest, maar dan was de scholing weer gratis geweest. Maar het belangrijkste vind ik nog wel, dat ik denk, dat we jullie kunnen vertrouwen, en als er iets aan de hand is, dat jullie haar kunnen helpen, zonder dat wij uit Noorwegen moeten komen.’
Hilde kijkt Sean aan. ‘Zullen we dan maar een en ander in gang zetten, Sean? Dan is Eira nog op tijd ingeschreven voor het nieuwe jaar.’
Sean knikt. ‘Ja, dat is goed. Het is flink wat regelwerk meer, maar dat heb ik er wel voor over. En wie weet, kunnen we wel eens op bezoek komen.’
‘We zullen contact houden, Sean. En als het zover is, kunnen we nog altijd verder praten over de precieze details.’
‘Prima! Dan is dit nu geregeld. Laat nu maar eens de foto’s zien, die jullie gemaakt hebben. Ik ben zelf nog nooit die berg op geweest!’

Ik pak de tablet en laat ze dan de foto’s zien, die we gemaakt hebben. Er staan ook andere foto’s op, van eerdere vakanties en van wat meetings. En ook van ons huis en de loods. En natuurlijk van ons huwelijk. Daarmee is de avond goed gevuld.
Als we terug naar huis lopen, hangt Chantal tegen me aan.
‘Dank je, dat je Eira in huis wilt nemen, John. Het betekent veel voor haar, maar ook voor mij. Ik weet nog goed, hoe ik mijn best moest doen om pap en mam te overtuigen. En het zal goed voor haar zijn om van huis te zijn. Ik heb niet het idee, dat Eira en Hilde heel erg goed met elkaar overweg kunnen. Ik bespeur een zekere spanning tussen die beiden.’
Ik knik, dat had ik ook al bemerkt. ‘Ze lijkt me eerder een papa’s kindje. Daar krijgt ze wel alles van gedaan.’
‘Had je dat ook al gemerkt? Maar dat wil dus ook zeggen, dat we de komende vier jaar weer pleegouders zullen zijn. Als alles doorgaat als gepland.’
Ik glimlach. ‘Tja, je wilde graag een gezin. Alleen zijn de kinderen wat groter, dan je eerst dacht!’
Chantal lacht. ‘In principe is dat ook wel zo. Het helpt me wel iets bij mijn moederkloek syndroom.’
Daar moeten we allebei wel om lachen. Maar toch heeft ze daar niet ongelijk in. Ik zie hoe ze Joey bemoedert, en dat zal ze waarschijnlijk ook doen bij Eira, als die bij ons komt wonen.

Als we eenmaal in het huis zijn, kijkt Chantal me aan. Ik ken die blik in haar ogen. Ze is geil, maar ze soms nog wat preuts, en ik weet dat ze dat soms haat. En ze heeft nog niet de moed, dat ze me durft te vragen om met haar te vrijen. Dat moet ze nog leren, en ik besluit haar er beetje bij te helpen, door haar niet meteen haar zin te geven. Ik geef haar wel een zoen, en voel ook dat ze meer wil, maar ik ben niet van plan haar dat zomaar te geven.
Ik begeef me dan naar de badkamer, waar ik mijn tanden poets en me was, om dan naar de slaapkamer te gaan, waar ik me uitkleed en in bed ga liggen. Ik zie goed, dat mijn reactie teleurstelling op Chantals gezicht bewerkstelligt. Even later komt ze naast me liggen, maar zegt geen woord. Het begint wel wat ongemakkelijk te worden, deze stilte. Opeens kan ze de spanning niet meer verdragen en vraagt me: ‘John?’
Ik draai me naar haar om. In gespeelde onschuld kijk ik haar aan. ‘Wat is er, Chantal?’
‘Uhm. Ik weet niet goed hoe ik dit moet vragen, John.’
‘Zeg het nou maar gewoon.’
Ze aarzelt, maar ik glimlach haar toe. En dat geeft haar net het beetje zelfvertrouwen, dat ze nog nodig hebt.
‘Toen we zojuist binnen kwamen, en we elkaar kusten. Waarom ging je niet door? Ik kon aan je merken, dat je wel wilde.’
Ik glimlach. ‘O, dat wil ik nog steeds, Chantal.’
‘Maar waarom stopte je dan? Ik had het echt geen probleem gevonden!’
‘Dat weet ik, je was geil.’
‘Ik snap het niet, John. Ik kon aan je merken, dat je het ook was. Ben je boos op me?’
Ik schud mijn hoofd. Glimlachend zeg ik dan: ‘Je snapt niet, waarom ik niet op je heb gereageerd, Chantal. Ik had al meteen in de gaten, dat je wat van me wilde. Maar ik wil niet alle wensen van je lippen lezen, en bovendien ben je nog altijd wat preuts, als je over seks moet praten. Dat neem ik je niet kwalijk, maar ik vind, dat je je daarover heen gaat leren zetten. Als je geil bent, vraag het me dan. Je bent een heerlijke vrouw, en ik wel altijd met je vrijen, Chantal. Maar dat is nu, en in de toekomst wil ik niet, dat dit tot misverstanden leidt. Je mag best aan me vragen, of ik met je wil vrijen. Ook mannen willen dat wel eens horen!’
Het gezicht van Chantal klaart op. Schijnbaar was ze bang, dat ik ergens boos over was.
‘Dus je wilt, dat ik je vraag om seks met me te hebben?’
Ik knik. ‘Het wordt tijd, dat je dat gaat leren, Chantal. Er is niets waar je je voor moet schamen! Bovendien zijn we nu getrouwd, dus dat is geen excuus meer. Je begint je nu langzaam los te worstelen van je oude bestaan, maar het kan nog wel beter. Ik wil, dat je iets meer zelfstandiger wordt, en een klein beetje meer zelfvertrouwen krijgt. Want dan ben je in mijn ogen echt de perfecte vrouw!’
Chantal knikt begrijpend. ‘Maar waarom nu opeens?’
‘Gewoon, het kwam in me op, toen je me zojuist aankeek. Ik ken die blik in je ogen wel, zo goed ken ik je nu wel. En toen vond ik het tijd, dat je ging leren, om ook die wensen aan mij kenbaar te maken.’
‘Dus dat is niet omdat ik zo graag Eira wil opnemen?’
‘Nee, maar ik kan niet zeggen, dat het niet meespeelt. Kijk, Joey was al ouder, en wist al heel goed wat seks was. Dat idee heb ik niet van Eira. En als we voor haar een voorbeeld willen zijn, we zijn dan immers wel haar pleegouders, dan zullen we ook eerlijk naar elkaar moeten zijn, ook als je zin hebt in seks.’
Chantal denkt even na. ‘Ik denk, dat ik begrijp, wat je bedoelt. Je wilt gewoon geen onduidelijkheid. Maar wat als Eira straks hoort, dat ik seks met je wil?’
‘Ze spreekt toch een beetje Nederlands, maar dat maakt niet uit! Zo kan ze leren, dat een sterke vrouw ook gerust zelf het initiatief mag nemen. En dat zal haar uiteindelijk ook sterker maken.’
Chantal trekt nu een brede glimlach. ‘Dat vind ik nou zo leuk aan jou, John. Je denkt soms veel verder na, dan ik verwacht. En ja, ik ben geil! Al de hele avond! John, wil je alsjeblieft met me vrijen?’

Ze bloost als ze me dat vraagt. Ik antwoord haar met een kus. Ze onderbreekt me en vraagt me dan: ‘Mag ik dan ook eens vragen, wat ik graag in bed zou willen?’
‘Natuurlijk! Daar gaat het juist om!’
Ze giechelt. ‘Eigenlijk wel leuk! Maar het is wel even wennen!’
Dan kijkt ze me aan en zegt: ‘John? Ik wil eigenlijk eens wat uitproberen. Ylke had het er laatst over, ze vond dat zelf erg fijn. En ik wil dat gewoon eens uitproberen.’
‘Wat wil je uitproberen, Chantal?’
‘Ik wil, dat je me in mijn kontje neukt, John. Als ik mezelf daar betast, dan geeft me dat ook een bepaalde sensatie, net als ik me soms vinger in de douche.’
Ik trek even mijn wenkbrauw op. ‘Vingeren in de douche? Daar heb je me nog niet eerder over verteld!’
Ze bloost weer. ‘Nou ja, dat doe ik wel eens, als ik thuiskom, en dan aan je denk. Dan kan ik niet wachten, tot je er bent.’
‘Laat me eens zien, hoe je je vingert! Dat lijkt me erg geil!’
‘En doen we dan ook, wat ik wil uitproberen, John?’
‘Natuurlijk, ik vind het belangrijk, dat je je seksuele fantasieën probeert waar te maken.’
Ze gooit meteen de dekens van haar af, zodat ik haar mooie goddelijke lichaam kan bewonderen. Ze twijfelt geen moment, en gooit alle schroom van zich af. Ze laat haar handen over haar schaamheuvel glijden, en laat dan met een vinger tussen haar schaamlippen glippen. Ze opent haar benen, en ik kan al duidelijk zien, dat ze opgewonden is. Het maakt me blij, dat ik haar over een drempel kon helpen, want ze lijkt me opeens nog wat vrijer dan normaal.
De aanblik van Chantal, die zichzelf vingert, windt me echt wel erg op, mijn pik richt zich meteen op. En dat ziet Chantal ook.
‘John, wil je me eerst een keer normaal neuken? Ik wil je nu diep in me voelen!’
Hoe zou ik haar verzoek kunnen weigeren? Ze trekt me naar zich toe en ik laat me op haar leiden, met mijn hevig gezwollen pik, die vrijwel zonder problemen de toegang vindt tot haar schatkamertje van genot. We kreunen allebei, als ik in haar hete grotje glijd. Ik weet, dat Chantal het heerlijk vindt om hard genomen te worden, maar ik heb zo het idee, dat deze nacht nog wel eens lang kon duren, en houd daarom het tempo ook langzamer. Dit kan ik veel langer volhouden, en Chantal lijkt dat wel te kunnen waarderen. En terwijl ik haar neuk, kus ik haar. Chantal kreunt van genot en slaat haar armen om me heen en ook haar benen.
‘Geef het me, John! Ik wil dat je me helemaal volspuit!’
Dat is nieuw voor haar, normaal moedigt ze me zo nooit aan. Alsof ze weer een stapje heeft gezet! Ik voel hoe ze haar nagels steeds dieper in mijn rug begraaft, wat eigenlijk wel pijn doet, maar vreemd genoeg ook meer genot. En haar kutje begint me steeds meer te melken, als teken, dat ze gaat klaarkomen, wat enkele tellen later ook gebeurt. Ze klemt zich nu helemaal aan me vast, ik kan geen kant meer op. Maar door haar pulserend kutje kom ik ook klaar, met een harde kreun lever ik een grote lading zaad in haar baarmoeder af. Hijgend plof ik op haar neer, en leg me schrijlings naast haar neer, met mijn pik nog steeds diep in haar. Daar geniet Chantal altijd nog van, ze wil nooit dat ik meteen terugtrek. Terwijl we nog bijkomen van de inspanning, geven we elkaar een lange tongzoen. Het is voor ons allebei duidelijk, dit is nog lang niet voorbij!
En Chantal heeft er nu echt zin in, als ze merkt dan mijn pik begint te krimpen, duwt ze me op mijn rug, en begint me dan mijn pik weer te strelen. Daar kan mijn pik geen weerstand tegen bieden, en die richt zich dan ook weer snel op, sneller dan ik zelf voor mogelijk heb gehouden. Ze kijkt me dan met een grijns aan en zegt: ‘Ik hoop, dat je vandaag genoeg zaad hebt, John! Ik voel me echt supergeil!’
En met die woorden gaat ze op me zitten, en laat zich in één keer op mijn pik zakken. Ze begint me nu heel rustig te berijden, met niet al te veel bewegingen en alleen met haar heupen. Ze buigt zich naar me over en kust me. Ik zie aan haar ogen, dat ze hier ook erg van geniet en zelf vind ik het ook best plezierig. Maar na een tijdje vindt ze het tijd om haar fantasie eens te gaan vervullen. Ze klimt van mijn pik af, en zegt dan: ‘John? Wil je me nu in mijn kontje neuken? Ik denk, dat ik er nu wel klaar voor ben!’

Ik ga op mijn knieën achter haar zitten. Er is al heel wat geil tussen haar billen gelekt, maar ik gebruik wat vers geil, dat ik uit haar kutje haal en smeer daar haar kontgaatje mee in. Gespannen wacht ze af, wat ik ga doen. Hoewel ik met anale seks niet veel ervaring heb, weet ik wel, dat het beter is om haar sluitspier even wat voor te bewerken, zodat ze mijn pik beter kan hebben en ook zonder al te veel pijn. Dus ik duw eerst een vinger in haar nauwe kontgaatje. Het is duidelijk, dat hier nog nooit iets in heeft gezeten, want ze verstart meteen. Dus trek ik mijn vinger er weer uit en begint met het masseren van haar sluitspier.
Het is meteen duidelijk, dat Chantal hier wel van geniet, want ze begint sneller te ademen en lichtjes te kreunen. En ik wissel ook af met haar kutje, om mijn vinger goed gesmeerd te houden. En dan, zonder aankondiging, duw ik mijn wijsvinger diep in haar kontje. Ze gilt even verrast, maar ze verkrampt niet meer. Ik begin haar dan in haar kontgaatje te vingeren, en let nauwlettend op haar reactie. Ze lijkt er echt van te genieten, als ik haar gekreun moet geloven. En ook haar sluitspier begint zich aan te passen aan de vreemde indringer, dus ik stop mijn middelvinger er ook nog bij. Ik ga door, tot dit ook gemakkelijker gaat, en besluit dat het dan tijd is om haar kontje te ontmaagden. Eerst duw ik mijn pik nog diep in haar kletsnatte kutje, pomp een paar keer, en trek hem er dan helemaal uit. Mijn pik is nu goed nat van haar geil, en zet die tegen haar kontgaatje.
Chantal zet zich schrap op wat er gaat komen, en ik zet langzaam druk op haar sluitspier. Maar die is al wat losser, door mijn voorbereidende werk, waardoor ik sneller dan verwacht mijn eikel door haar sluitspier krijg. Chantal hapt even naar adem, want dit is wel wat anders dan een paar vingers. Ik geef haar de tijd om te wennen, en duw daarna mijn pik er nog een beetje verder in. Door het overvloedige geil van Chantal lukt dat ook vrij aardig, en dan begin ik haar langzaam te neuken. Iedere stoot glijd ik dieper in haar kontje. Dat is waanzinnig krap, en ik weet al meteen, dat ik dit niet lang ga volhouden. Maar het is Chantal, die me compleet verrast. Nog voordat ik mijn zaad voel opkomen, komt ze al heftig klaar, eigenlijk zonder vooraankondiging. Normaal merk ik wel, wanneer ze bijna klaarkomt, maar dit komt zo plotseling, dat ze me compleet verrast. Ik stoot nog enkele keren, waarna ik diverse stralen zaad in haar dampen pomp. Ik trek me dan terug uit haar kontje, omdat ik niet weet of het pijn zal doen om in haar te blijven. Maar ze reageert gelukkig met een glimlach. Ik leg me naast haar neer en Chantal krult zich tegen me aan.

Ze moet eerst even wat bekomen van deze inspanning, terwijl ik mijn arm om haar heen sla en haar tegen aan me trek.
Het is even stil, en dan vraag ik haar: ‘En? Was het wat je er van verwacht had?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Niet helemaal. Het was niet slecht, maar om nu te zeggen, dat ik het zo fantastisch vond, zoals Ylke het me vertelde, nou nee. Ik zal niet zeggen, dat ik het nooit meer wil, want zo erg was het zeker niet. Maar ik vind het gewoon heerlijker, als je me gewoon neukt. Maar nu weet ik in ieder geval, wat ik wel en wat ik niet wil.’
Ik glimlach en geef haar een kusje in haar nek, omdat ik niet bij haar mond kan, ze ligt met haar rug tegen mijn borst. Dan zegt ze: ‘Hoe vond jij het?’
‘Het was een andere ervaring, erg krap, maar ook weer niet helemaal mijn ding. Ik vind het zo onnatuurlijk. Het was wel fijn, maar voor mij hoeft het niet per sé.’
Chantal draait zich dan naar me om. ‘Je hoeft je niet te onthouden, omdat ik het niet zo fijn vond? Ik wilde het gewoon eens proberen, dat is alles.’
‘Maar ik vertelde je de waarheid. Ik kan meer genieten van je heerlijke kutje, dan van je kontje. Dat klinkt misschien erg traditioneel, maar zo is het wel. Bovendien wil ik later wel kinderen van je, en dat komt niet uit dat andere gaatje!’
Chantal lacht. ‘Dat is ook weer waar!’
Haar gezicht fleurt weer helemaal op, maar desondanks vloeien er wel tranen uit haar ogen. En ik weet heel goed, waarom.

Ik kus haar tranen weg en zeg dan: ‘Je moederkloekhormonen?’
Chantal moet ondanks haar tranen weer lachen. ‘Ja, dat kun je wel stellen. Op avonden als deze hoop ik vaak, dat ik zwanger raak, John. Zwanger raken van een baby, met liefde gemaakt.’
Ik zie die blik in haar ogen, waar haar grootste wens in verscholen licht. Haar kinderwens. En dan breekt er iets in me, ik kan en wil haar niet meer weerhouden van haar wens. En ik voel me er nu ook klaar voor.
‘Waarom stop je dan niet met de pil, Chantal? Als je echt zo graag zwanger wil raken, dan stop gewoon.’
Ze kijkt me bijna geschokt aan. ‘Meen je dat echt, John? Ik bedoel, hoe moet het dan met mijn stage en mijn school?’
‘We verzinnen wel iets. Er zijn wel meer vrouwen, die tijdens hun studie zwanger zijn geraakt, en toch hun doel bereiken. Waarom zou jij dat niet kunnen? Samen kunnen we dit wel aan, Chantal. Ik zie, hoe je er naar hunkert, en ik kan en wil je dat niet langer onthouden. En ik voel me er nu ook wel klaar voor. Eerst had ik nog altijd zoiets, van nog even wachten. Maar dat wil ik niet meer. Daarvoor houd ik te veel van je, Chantal!’
Chantal kan amper haar oren geloven. Ze vraagt me nog eens: ‘Meen je het echt, John? Dit is niet iets, wat we licht kunnen opvatten!’
‘Als je niet wilt, Chantal, dan wachten we even. Maar van mij uit, heb ik er geen problemen meer mee!’
Even zit ze nog in dubio, maar haar twijfel is al snel weg. Ze geeft me dan enthousiast een zoen.
‘Dan moet je me maar voorlopig helemaal niet meer in mijn kontje neuken, John! Dan stop ik morgen nog met de pil!’
Met een glimlach kijk ik naar de vreugdevolle emotie van Chantal. Het is alsof ze als een kind net een cadeautje heeft gekregen. Ze omhelst me dan en geeft me een liefdevolle kus op mijn lippen. Ze begint dan weer mijn pik te strelen, maar die heeft na twee orgasmes zo kort na elkaar nog niet meteen zin. En Chantal begrijpt dat ook wel. Maar met een potje lekker knuffelen en vrijen is ook niets mis, en wie weet zit er later nog wat meer activiteit in de pik van John.
En dat blijkt ook wel zo te zijn, want amper een half uur later begint mijn pik zich weer te roeren, als Chantal haar hand er nog eens over laat glijden. En ze laat er dan geen twijfel over bestaan, welk standje ze mijn pik in zich wil voelen. Ze duwt me weer achterover en klimt weer op me. Ze richt mijn pik op haar kutje, en laat zich met een zucht erop zakken. Ze wil nu nog maar één ding, en dat is mijn zaad. Dat is haar doel, ze wil zwanger worden. En ik ben echt niet te beroerd om haar daar bij te helpen. Toch duurt het lang, voordat ik klaarkom, en in de tussentijd is Chantal al een keer klaargekomen. Maar hoewel ze uitgeput is, blijft ze me neuken, hoewel ik haar daarbij ook wel help.
Maar als mijn orgasme dan eindelijk nadert, en ik mijn hete zaad diep in haar spuit, krijgt Chantal spontaan een voldaan gezicht. Volledig uitgeput laat ze zich op me zakken, ze heeft zich te veel gegeven. Ze heeft echt nu wat meer tijd nodig om te herstellen. Terwijl ze in mijn armen ligt, zegt ze: ‘Ik hoop, dat daar het winnende zaadje bij zit, John!’
Ik glimlach en geef haar een zoen op haar voorhoofd. En voor het eerst hoop ik ook echt, dat het zo is. Het is een vreemde gewaarwording. Voor het eerst in mijn leven hoop ik nu, dat ze echt zwanger van me raakt. Het is nu niet meer alleen haar allergrootste wens, maar nu ook die van mij.

Ze komt weer op adem, maar ze is nog steeds vermoeid van de inspanning en valt weldra in slaap. Ik kan de slaap nog niet vatten, daarvoor is de emotie nog te vers. Het begint nu echt tot me door te dringen, dat ik een vader kan worden. Maar ik vraag me nu wel af, wat het voor gevolgen voor mijn leven kan hebben. Maar alles wat ik eerst altijd belangrijk vond, dat is het nu plotseling niet meer. Voordat ik Chantal leerde kennen, was de club altijd het belangrijkste, maar dat is al een tijdje niet meer zo. Chantal is nu het belangrijkste, maar de club staat op een goede tweede plaats. Mijn hobby heeft altijd een belangrijke plaats in mijn leven gehad, en dat zal ook zo snel niet veranderen. Maar ik heb nu wel meer vrede met de veranderingen in mijn leven, waardoor mijn hobby iets minder belangrijk wordt.
Chantal ligt nog steeds dicht tegen me aan en ik klem haar nog wat stevig tegen me aan. Want juist als ik denk, dat ik onmogelijk nog meer van haar kan houden, voel ik nog meer liefde voor haar. En dat maakt me zo gelukkig! Maar ook bang, het is een vreemd gevoel. Ik wil haar beschermen, liefhebben en voor haar zorgen. Haar man zijn. Maar dat was ik al, maar nu komt er een gevoel bij, dat ik nog niet eerder kende, het verlangen naar een kind, en om daarvan te gaan houden, voor te zorgen, en te beschermen. Een vreemd gevoel, vooral omdat het niet eens zo ver is. Natuurlijk hoop ik, dat het meteen raak is, maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen, dat we zoveel geluk waarschijnlijk niet zullen hebben. En dan duik ik weg in een lange donkere droom, waar alle emoties nog eens herhaald worden. Mijn fantasie neemt een loopje met me, en ik zie een tweetal kinderen aan de hand van Chantal. Een jongen en een meisje. Het meisje met rode krullen, net als haar moeder, terwijl de jongen wel een kopie van mij lijkt, toen ik zijn leeftijd was. En ik zie nog meer flitsen, van hun geboorte, en hoe ik ze voor het eerst in mijn handen houd.
En dan schiet ik opeens wakker, waardoor Chantal ook wakker wordt.
‘Wat is er, John?’
‘Niets, ik had alleen een rare droom. Niet eng, maar wel raar. Ik zag jou met twee kinderen lopen, een meisje en een jongen. De jongen was iets ouder, en leek als een kopie op mij, en het meisje was iets jonger, en leek dan weer precies op jou!’
Chantal kijkt me geschokt aan. ‘Dat heb ik ook gedroomd, John! Alleen hield jij ze vast, niet ik!’
Ik kijk Chantal verbaasd aan. ‘Dat meen je niet!’
Chantal knikt. ‘Dat kan toch geen toeval zijn, John. Niet als we allebei hetzelfde dromen!’
‘Ik weet het niet. Ik heb geen verstand van zulke dromen. Maar het zou best kunnen, het was er realistisch genoeg voor!’
‘Maar als ik straks zwanger raak, hoe moet het dan met Eira als die bij ons komt wonen?’
‘Wat zouden we anders moeten doen, Chantal? Ze zal er heus wel begrip voor hebben.’
‘Denk je?’
Ik knik. ‘Waarom zou ze daar moeilijk om doen? En is het niet zo, dat vrouwen een baby altijd wel schattig vinden?’
‘Ja, dat is ook wel zo, maar het is wat anders, als je samen in een huis moet wonen, waar opeens een baby geboren wordt. Maar wie weet, ben ik nog niet zwanger. Maar het is wel fijn om te weten, dat je het nu ook echt wilt, John. We hebben het er al meerdere keren over gehad, maar nu voelt het anders.’
Ik knik. ‘Misschien was ik er toen nog niet zo aan toen, Chantal. Nu kijk ik er naar uit, dat is wel een verschil.’
Chantal glimlacht. ‘Ik hou van je, John. Nu nog meer, dan ik al deed!’
‘En ik hou van jou, Chantal. Meer dan van mijn leven!’

Chantal glimlacht. Ze kijkt dan op de klok, het is nog vroeg, maar ook weer te laat om nog te gaan slapen, bovendien schijnt de zon alweer aan een blauwe hemel.
‘Het is half acht. Zullen we maar opstaan?’
‘Ja, zal ik het ontbijt maar klaarmaken? Dan kun jij even douchen. Dat zal je wel nodig hebben na die wandeltocht en die heftige nacht!’
Chantal glimlacht. ‘Ik mis ons bad, John. Daar zou ik nu lekker languit in kunnen liggen, met die massagestralen aan.’
Ik lach. ‘Je begint verwend te worden, Chantal!’
‘Dat klopt, ik heb me nog nooit zo verwend gevoeld, sinds ik je ken!’
Ze geeft me dan een zoen en staat dan op. Ik begeef me naar de keuken, en begin het ontbijt te maken. Ik leg wat afbakbroodjes in de oven, en snij wat van het overheerlijke Noorse brood, dat we gekocht hebben. We hebben ook diverse soorten jam gekocht, en wat gesneden vlees, en als bonus kook ik ook nog een zachtgekookt eitje voor ons allebei. Als Chantal uit de douche komt, en aangekleed de keuken in komt, geeft ze me nog een zoen.
‘Hmm, het ruikt hier lekker!’
‘Alles voor mijn liefje, Chantal! Ook bij een vrouw gaat de liefde door de maag!’
Chantal lacht. Ze gaat aan de ontbijttafel zitten, waar ik haar een dampende mok thee voorzet. Dan haal ik de broodjes uit de oven en zet die op tafel en zet ook de eieren op tafel. Dan vergezel ik Chantal aan tafel.
‘Je verwent me echt, John! Dank je!’

We genieten van het eten, en van het uitzicht, want vanaf de keukentafel kijk je uit over het fjord. Met de opkomende zon ziet dat er prachtig uit. Na het eten ga ik me snel douchen, waarbij ik me een lekker hete douche neem, die mijn pijnlijke spieren wat losser maken. Eenmaal uit de douche maak ik wat stretchoefeningen om mijn spieren weer soepel te krijgen, en kleed me dan aan. Dan trek ik mijn schoenen aan, want ik moet Renn ook nog uitlaten. Maar als ik in de keuken kom, staat Chantal ook klaar om mee te gaan. Dat doet ze ’s morgens niet vaak, omdat ze eigenlijk geen ochtendmens is, hoewel ze wel vaker vroeger opstaat. Maar nu vindt ze, dat ze best wel eens met me mee kan lopen om Renn uit te laten, vooral om haar stijve spieren weer wat losser te krijgen.
We maken geen hele lange wandeling, maar het is genoeg om de spierpijn wat te doen vervagen. Als we langs het huis van Hilde en Sean komen, staat Hilde buiten. We groeten elkaar, en we stoppen even om een praatje te maken.
Hilde vraagt: ‘Alweer aan het wandelen? Ik dacht, dat jullie na die wandeltocht wel flinke spierpijn zouden hebben!’
‘Een beetje spierpijn hebben we wel, maar het gaat wel. En het wandelen helpt bij het verdrijven van die spierkater. En hoe gaat het nu met jou?’
‘Goed, de pijn, dat mijn heup uit de kom was, dat begint nu te vervagen. En overmorgen moet ik weer naar de dokter toe, voor nader onderzoek. Maar ik heb me al jaren niet meer zo lekker gevoeld!’
‘Dat kan ik geloven. Is Sean nog niet wakker?’
‘Nee, die slaapt nog. Toen jullie weggingen, hebben we voor het eerst in lange tijd weer eens elkaar kunnen beminnen, zonder dat ik pijn had. En dat heeft zijn tol geëist van Seans rust…’
We moeten lachen. ‘Ik ben blij, dat het zo goed uitpakt voor jullie, Hilde. Het had ook heel anders kunnen uitpakken.’
‘Dat weet ik, maar ik ben er nu erg blij om. Maar wat gaan jullie vandaag doen?’
‘Vanmiddag gaan we naar het huis van Aud, om haar verzameling Vikingattributen te gaan bekijken. En ik denk, dat we vanmorgen het maar eens rustig aandoen. We moeten nog wat was doen, en ik denk dat we even lekker languit gaan uitrusten op de tuinstoelen.’
‘Dat lijkt me een prima plan. O, Sheila heeft me nog een berichtje gestuurd. Ze komen een dag later terug, omdat Geir zich een auto gekocht heeft.’
Chantal en ik moeten lachen. ‘Dan hebben we wel een idee, wat voor iets dat is geworden, Hilde. Sean zal ervan staan te kwijlen! Maar dan zullen ze ons ook nog wel bellen, neem ik aan. Maar dan heeft Sheila toch toegegeven.’
Hilde lacht. ‘En dan ben ik bang, dat ik ook ooit moet gaan toegeven, maar Sean zal toch even moeten wachten, de studie van Eira gaat nu even voor.’
Chantal vraagt haar: ‘Wat heeft je nu doen besluiten om Eira toch naar het conservatorium te laten gaan? Ik ben gewoon nieuwsgierig!’
Hilde glimlacht. ‘Deels onwetendheid, maar ook dat Eira en ik niet de allerbeste relatie met elkaar hebben. En dat vreet wel een beetje aan me. Eira en ik begrijpen elkaar soms niet. Ze is soms net Sean, zeker qua karakter. Ze is soms zo’n dromer, en dan probeer ik haar weer op het goede spoor te krijgen. Maar op de een of andere manier komt dat altijd verkeerd bij haar over. Terwijl ik alleen maar het beste voor haar wil. Ze is mijn eerste kind, dat blijft toch altijd iets bijzonder! Niet dat Ben iets minder voor me is, in tegendeel. Wat ik niet klaarkrijg bij Eira, kan ik wel bij Ben klaarkrijgen.

Maar afgelopen weekend hebben we eens goed met elkaar kunnen praten, en voor het eerst kreeg ik Eira zo ver, dat ze zich ook eens echt uitsprak over wat ze echt wilde. En daar is jouw hulp goed van pas gekomen, Chantal. Het heeft me duidelijk gemaakt, dat ze ook in de muziek een carrière kan maken, en er een goed leven mee kan opbouwen. Eira is altijd wel wat kunstzinnig geweest, dus eigenlijk verbaast me het ook weer niet, dat ze die kant op wil. Maar bij het conservatorium denk je vooral aan artiesten, en ik weet van een neef van me, dat het echt niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Hij is artiest, en moet echt schrapen om rond te komen. Maar je hebt ons de ogen geopend, dat er meer is dan alleen artiest zijn, en dat alleen goed kunnen zingen niet voldoende is, om succesvol te kunnen zijn. En vooral Eira weet nu, dat ze er hard voor moet zal gaan werken, wil ze echt haar dromen waar willen maken.’
Chantal glimlacht. ‘Ik weet hoe moeilijk het is, Hilde. Ik dacht, dat ik met gemak een operaster zou kunnen worden. Ik weet nu veel beter, alleen al op het college, waar ik nu studeer, kom ik vrouwen tegen, die een nog zuiverdere stem hebben als ik.’
Ik onderbreek haar en zeg: ‘Dat is niet helemaal waar, Chantal. Je zou veel beter kunnen zingen, maar je mist wat zelfvertrouwen tijdens het zingen. Want als ik samen met je zing, dan zing je de sterren van de hemel. Dan heb je dat zelfvertrouwen wel.’
Chantal bloost lichtjes. ‘Ja, je hebt wel gelijk. Ik weet niet waarom dat zo is. Maar als ik samen met je zing, dan durf ik me helemaal te geven. Je geeft me de kracht om het dan te doen. Maar als je er niet bent, dan lukt me dat gewoon niet.’
Hilde zegt dan: ‘Eira zei ons, dat jullie echt fantastisch samen kunnen zingen. Ze had nog nooit zoiets moois gehoord.’
Ik glimlach en zeg: ‘Ze heeft het zeker over de karaoke gehad. Ik had de installatie bij Sheila zien staan, en die heb ik aangesloten. We zingen thuis wel vaker samen, en voor veel liedjes heb ik echt geen teksten nodig. Soms doen we het ook om Chantal te helpen bij haar studie, als ze weer nieuwe technieken heeft geleerd, en dan ben ik haar proefpersoon. En als het haar helpt bij haar studie, waarom zou ik haar daarbij niet helpen?’
Chantal kijkt me glimlachend en trots aan. Hilde ziet het en zegt: ‘Ik kan me best voorstellen, dat je haar op die manier goed kan helpen bij haar studie. Maar ik zou wel eens willen horen, hoe goed jullie kunnen zingen. Jullie maken me nu wel nieuwsgierig!’
Chantal kijkt me aan en zegt: ‘We zouden vanavond wel een karaokeparty kunnen houden, John!’
Ik knik. ‘Dat is een goed idee! En ik ben op mijn beurt eens nieuwsgierig, van wie Eira die mooie stem heeft gekregen!’
Hilde kijkt even geschokt. ‘Huh, moeten wij dan ook zingen?’
Chantal moet lachen, omdat ik Hilde zo plotseling voor het blok zet. ‘Dat is wel de bedoeling van karaoke. Maar je hoeft niet bang te zijn, dat we je de hele tijd laten zingen. Dat doen we zelf veel te graag!’
‘En misschien willen je ouders ook nog wel komen, meestal is het dan ook veel gezelliger, als je met meer personen bent.’
Hilde zit een beetje in dubio. Wil ze dit wel doen? Maar aan de andere kant wil ze nu echt wel eens horen van die twee echt kunnen.
Ik zeg dan: ‘En het is echt niet erg, als het soms wat vals klinkt. Dat is juist het leuke van karaoke. Je kunt er soms heel erg om lachen, en als je het zelf fout doet, dan lach je meestal nog het hardste!’
Hilde zucht dan eens diep. ‘Nou goed dan! Zo erg kan het ook weer niet zijn. En het blijft lekker mooi en warm weer, dus we zouden bij Sheila in de tuin kunnen zitten, dan kunnen er ook nog meer mensen komen. Zouden jullie het erg vinden, als ik dan ook nog een vriendin en haar man uitnodig? Die komen toch al bijna nergens, aangezien Leif in een rolstoel zit. En de tuin van Sheila is best wel toegankelijk voor hem, die heeft Geir mooi vlak gemaakt. Misschien dat we Leif nog wel op het terras moeten helpen, maar jij bent een grote sterke man, John! Je zou hem wel even kunnen dragen!’
‘Dat vind ik geen probleem, hoe meer zielen, hoe meer vreugd! Ik weet alleen niet of ik zoveel drank heb.’
‘Dat is niet erg, dan doen we het in Noorse stijl, dat gebeurt wel vaker. Dan brengt ieder wat mee, dan is de gastheer geen godsvermogen kwijt aan drank!’
‘Dan zou ik bijna de organisatie aan jou over laten, Hilde. Jij kent hier veel meer mensen. En ons maakt het niet uit, hoeveel er komen, zolang het maar op het terras past.’
Hilde kijkt verbaasd. ‘Dat zou ik eigenlijk best wel leuk vinden. Ik heb al zo lang niets meer kunnen doen! Dat vinden jullie dus niet erg?’
Chantal antwoordt: ‘We bieden het je toch ook aan? En bovendien leren we dan ook weer wat andere mensen kennen. Dat is weer leuk voor ons!’
‘Wacht, dan loop ik meteen even met jullie mee, want dan moet ik wel weten, hoeveel mensen ik kan uitnodigen.’
En spontaan loopt ze met ons mee. Ze kan nog niet ver en hard lopen, maar we passen ons tempo aan, en gelukkig is het ook weer niet zo ver. Eenmaal op het terras bij Sheila’s huis bekijken we het terras. Ik begrijp meteen, wat Hilde bedoelde, dat ik die man op het terras moet helpen. Het terras is wel mooi vlak en groot, maar je moet naar boven met een trapje. Er passen best wel wat mensen op het terras, een man of twintig zouden er wel op moeten kunnen, als iedereen een beetje inschikt. En met de tafels uit de keuken en de woonkamer zou er ook genoeg ruimte zijn om wat eten en drinken op te zetten.
Hilde zegt dan: ‘Als jullie het niet erg vinden, dan wil ik graag nog wat meer vrienden uitnodigen. Ik heb nog eens zin om lekker goed te lachen, en lekker te kletsen. Dat heb ik zo gemist, de afgelopen jaren!’
‘Ga je gang! Ik hoop wel, dat ze de tent hier niet afbreken, want die is niet van ons!’
‘Dat komt wel goed. Iedereen moet morgen ook nog werken, dus heel erg gek zullen ze het niet maken.’
‘Nou, ga je gang! Dan zullen wij het hier vast in orde maken!’
‘Maar dan kunnen jullie niet echt uitrusten!’
‘Dat is niet erg, we zijn allebei geen stilzitters. We zijn liever bezig, en als het een leuke avond kan worden, dan willen we daar best wel wat energie in steken.’
De ogen van Hilde beginnen te fonkelen. ‘Oh, ik krijg er nu al zin in! Ik ga meteen aan de slag!’
Ze loopt dan naar huis heen en even later zien we haar met de auto vertrekken naar het dorp.

Zelf gaan we ook meteen aan de slag, we halen de tafels alvast naar buiten en de stoelen. In de schuur vind ik een tafeltje, waar ik de televisie en de karaoke-set op kan plaatsen. En test even of er genoeg geluid uit de set komt, maar dat blijkt echt geen probleem te zijn.
En omdat de kamers en de keuken nu goed leeg zijn, gebruiken we de gelegenheid om die goed zuiver te maken. Het moet niet zo zijn, dat Sheila straks nog het hele huis moet gaan poetsen, als ze terugkomt. In de schuur vind ik ook nog wat feestverlichting, lange strengen kabels met lampjes eraan, die ik ophang voor wat meer feestelijke sfeer. En we vinden ook nog wat lampions en wat kaarsen in glas, dat zou voldoende moeten zijn. Chantal vindt dan, dat we ook iets moeten bijdragen qua eten en drinken. Dus gaan we nog eens terug naar de supermarkt, waar we de benodigde boodschappen gaan doen. Eenmaal weer terug begint Chantal een onvervalste Limburgse vlaai te bakken, dat heeft ze weer van mijn moeder geleerd. En nog een tweede, omdat er misschien toch wel wat veel mensen op bezoek kunnen komen. Het hele huis ruikt heerlijk naar het gebak.
Niet veel later komt Hilde weer binnen. Ze ziet er moe uit, maar heeft een grote smile op haar gezicht. Blij zegt ze: ‘Ik ben nu al bij drie van onze vrienden geweest, en ze willen allemaal komen.’
Dan ruikt ze en zegt: ‘Oh, wat ruikt er hier zo lekker?’
Chantal glundert en zegt: ‘Dat is een soort gebak, dat uit de regio komt, waar we wonen. Ik heb het van John’s moeder geleerd. Ik hoop, dat ik het goed gedaan heb, maar het ziet er goed uit.’
‘Het ruikt erg lekker! Maar ik dacht, dat jullie nog naar Aud zouden gaan?’
Chantal en ik kijken elkaar geschokt aan. ‘Oh, dat zouden we nog bijna vergeten! We zijn ook zo druk bezig geweest! Nou, de tweede is bijna klaar, en dat zou genoeg moeten zijn voor iedereen. Hoeveel verwacht je er, Hilde?’
‘Toch wel bijna twintig personen, Sean en mij meegerekend.’
‘Dat moet toereiken. Hier kan ik ongeveer twaalf stukken uit halen. Dus dat zou genoeg moeten zijn.’
Hilde kijkt erg blij. ‘Ik heb er echt al zoveel zin in! Maar ik zal jullie maar even met rust laten, dan kunnen jullie nog even naar Aud toe. En vraag haar anders om ook te komen?’
‘Dat is een goed idee, en misschien ook nog haar ouders, maar dan vind ik het ook wel genoeg.’
Hilde glimlacht. ‘Het gaat zeker een leuke avond worden, John!’
Ze groet nog een keer en loopt weg. En meteen daarna gaat de timer van de oven, als teken dat de vlaai klaar is. Chantal haalt die er snel uit, en dan stappen we snel in de auto om naar Aud te rijden.

Een paar minuten later zijn we er al, en Aud komt naar buiten om ons te begroeten.
‘Ah, ik dacht al, jullie zijn het vergeten!’
‘Om eerlijk te zijn, dat hebben we ook bijna! Maar we hebben er toch nog aan gedacht en hier zijn we dan!’
‘Kom binnen. Wil je iets drinken?’
‘Misschien later, we hebben net nog wat gehad.’
Aud knikt en we volgen haar naar binnen. Meteen als we binnenkomen, zien we meteen, dat haar huis echt afgeladen vol staat met oude spullen. De kleine hal is behangen met handgemaakte versierselen, met geometrische vormen.
‘Is dat allemaal uit de Viking tijd, Aud?’
Aud glimlacht. ‘Was het maar waar! Nee, dit maken enkele mensen hier uit de buurt. Ik maak er zelf ook, deze heb ik gemaakt.’
Ze laat ons een houten bordje zien, waar ze prachtige versierselen in het hout heeft gebrand met een heet voorwerp. Het is erg mooi. En Chantal zegt haar ook, dat ze het mooi vindt.
We volgen dan Aud de keuken in. Die hangt ook vol met versierselen, maar ook een prachtige pentekening van een vrouw uit duidelijk vervlogen tijden. Chantal zegt: ‘Dat is een mooie pentekening!’
Aud glimlacht. ‘Die heeft een vriend van me gemaakt. Als je goed kijkt, ben ik dat. Ik draag daar een reproductie van een gewaad, dat een Viking bruid zou dragen bij haar huwelijk.’
‘Dat is erg mooi.’
Chantal bekijkt de tekening wat beter. En als je goed kijkt, zie je inderdaad dat het Aud is. Dan brengt Aud ons naar haar woonkamer. Daar hangen werkelijk prachtige stukken. Er hangen enkele prachtige zwaarden, met mooie graveringen, messen en dolken, en ook enkele bijlen. Maar een van de houten platen is leeg. Ik vraag aan Aud: ‘Waarom is deze leeg?’
Aud zucht. ‘Daar had eigenlijk een hele oude bijl moeten hangen. Het is eigenlijk het topstuk van mijn collectie, maar ik ben hem kwijt geraakt. Twee jaar geleden vroeg mij een man, die bezig was met een Vikingfilm te maken, om hem uit te lenen. Dat heb ik gedaan, maar er was een klein ongeluk gebeurd, en daardoor is de bijl te water geraakt, en hebben ze hem niet meer terug kunnen vinden.’
Chantal kijkt me aan. En ik kijk terug. Dan kijk ik Aud aan en zeg: ‘Was dat soms bij het meer van Oaldsvatnet?’
Aud kijkt me verbaasd aan. ‘Ja, hoe weet jij dat?’
‘Misschien kan ik je dan heel erg blij maken, Aud. Wacht, dan moet ik even naar de auto toe!’
Aud begrijpt er niets van. Ik loop naar buiten en haal dan de bijl, die ik op de achterbank heb gelegd, en ingewikkeld heb in een oude handdoek. En daarmee keer ik terug. Ik geef het bundeltje aan Aud en zeg: ‘Zou dit je verloren bijl kunnen zijn, Aud?’
Aud kijkt me geschokt aan. Ze wikkelt de handdoek af en begint spontaan te huilen.
‘Oh, waar hebben jullie die gevonden? Ik dacht, die ben ik voorgoed kwijt!’
‘We hebben gisteren daar in de buurt gewandeld, we zijn naar de Tretindanibba gelopen. En op de terugweg, vlak bij het meer, gleed ik uit. Ik kwam terecht op een richeltje, en daar stuitte ik op deze bijl.’
Aud kan haar emoties bijna niet de baas. ‘O mijn hemel! Dit is echt ongelofelijk! Dit is echt een oude bijl, deze is ongeveer 1000 jaar oud. Die heb ik bij toeval gevonden toen ik een oude grafheuvel doorzocht. Ik had hem net weer helemaal gerestaureerd, toen ze hem kwamen vragen om te lenen. En dat was net voordat deskundigen de bijl zouden komen bekijken!’
‘Er zit nu wel weer wat roest aan, en ik heb hem met wat zand weer toonbaar gemaakt, ik hoop, dat het niet erg is?’
Aud schudt haar hoofd. ‘Zo behoor je dat ook te doen. En er mag best wat roest op zitten, dat hoort erbij. Alleen het houten handvat heeft nu wel wat meer patina gekregen, alsof het er altijd zo heeft gezeten. Die had ik nieuw gemaakt!’
Ze bekijkt haar bijl nog met ongeloof. ‘Ik kan het amper geloven, dat je die weer hebt teruggevonden! Hoe kan ik je ooit bedanken?’
‘Geen dank, ik heb het gewoon bij toeval gevonden. Ik wil er ook niets voor terug, en als jij er blij mee bent, dan is dat meer dan genoeg!’
Aud begint spontaan te huilen. Het betekent duidelijk erg veel voor haar. Dan droogt ze haar tranen, recht haar rug en hangt met respect en eerbied de bijl op zijn plaats aan de wand. Dat de bijl nog steeds roestig is, dat deert haar niet. En eerlijk gezegd, misschien hoort het ook wel zo. Ze glundert als ze haar bijl weer aan de wand ziet. Dan zegt ze: ‘Sorry, ik moet even iemand bellen! Die zal nooit geloven, dat ik mijn bijl weer terug heb!’

Ze pakt haar telefoon en belt dan iemand op. Opgewonden praat ze met iemand, waarvan we kunnen horen, dat het een man is. We verstaan niet erg veel van het gesprek, maar na een paar minuten hangt Aud op. ‘Dat was mijn oude leraar aan de universiteit! Door hem ben ik me echt gaan interesseren in de geschiedenis van mijn volk. Niet alleen de Viking tijd, maar ook de tijd erna. Hij wil, dat ik de bijl naar Trondheim breng, zodat hij de bijl, met nog wat andere experts kunnen onderzoeken. Dat was toen ook al het plan, ze vermoeden dat het wel eens een belangrijk historisch artefact uit de Noordse Mythologie zou kunnen zijn. En dat zou betekenen, dat deze bijl best veel waard zou kunnen zijn.’
‘Er staan allerlei inscripties op. Weet jij wat ze betekenen?’
‘Dat is Runenschrift. Dat kan ik wel vertalen.’
Ze loopt naar een kast heen en haalt daar een dik, oud boek uit. Ze bladert even en begint dan de letters te vertalen. Ze legt uit, dat er geen letterlijke vertaling mogelijk is, en dat ze het even naar onze taal moet vertalen. Maar na wat gepuzzel zegt ze: ‘Wat ik ervan kan maken, is dat deze bijl gebruikt is bij bepaalde ceremonies. De inscriptie betekent vruchtbaarheid, maar er staat nog meer, en dat is wat lastiger te ontcijferen. Ik begrijp de letters wel, maar niet de betekenis van het woord. Er staat Jamfru. Dat zou een naam van iemand kunnen zijn of een plaats. Dat zou ik moeten onderzoeken.’
Chantal zegt: ‘Dat lijkt wel op Jomfru, je weet wel, van de JomFru Stein?’
Aud kijkt Chantal geschokt aan. ‘Ja, natuurlijk! Dat ik daar niet aan gedacht heb! De JomFru Stein!’
Ze bestudeert de inscripties nog eens. ‘Er staat toch echt Jamfru, maar dat zou ook oud Noords kunnen zijn voor jonge vrouw. Zo werden vroegen maagden genoemd. Maar daar weet de professor veel meer van, dan ik! Dat kon wel eens belangrijk zijn!’
‘Misschien is de bijl wel bij ceremonies bij de JomFru Stein gebruikt, je weet het maar nooit!’
‘Dat zou zomaar eens kunnen. Ik ben er vaak geweest, maar ik heb er eigenlijk nooit zo op gelet of daar inscripties op de steen staan.’
‘We zijn er ook al geweest, vandaar dat we de naam kennen. Een mooie plek.’
Aud lacht. ‘Heeft Sean je verteld, dat daar vaak jonge paartjes heengaan om bepaalde dingen te doen?’
Chantal lacht. ‘Ja, maar dat heeft hij ons daarna pas verteld. Maar die plek leent zich daar ook uitermate goed voor, dat hebben we zelf al getest!’
Aud lacht. ‘Dat heb ik ook al eens gedaan. Maar dan moet het wel fijn weer zijn, anders vind ik het daar te koud. Maar wel leuk, dat jullie dat daar gedaan hebben. Dat hoort ook weer bij onze tradities hier. Maar ik zal jullie nog wel wat leuke dingen hier zien. Eigenlijk zou ik wel wat meer met jullie willen praten, want jullie lijken me wel geïnteresseerd in zulke dingen.’
‘Praten kan, maar waarom kom je vanavond niet bij ons langs? We houden een karaokeavond met wat mensen uit de buurt. Onze buurvrouw, Hilde, heeft wat mensen uitgenodigd en het zal best wel gezellig worden. Dan kunnen we misschien nog wat meer praten. Het lijkt me heel erg interessant om meer te weten over jullie geschiedenis.’
‘Hmm, dat lijkt me wel leuk! Ik kan wel niet goed zingen, maar dat maakt voor karaoke niet zo veel uit.’
‘Wij kunnen wel erg goed zingen, dus dat compenseert. En als je wilt, neem dan je ouders mee. Dan kan ik je vader bedanken voor die veel te dure trui, die je vader me gegeven heeft!’
‘Ach, dat heeft hij graag gedaan. Maar ik zal het hem vragen, misschien heeft hij wel zin om mee te gaan.’
‘Je weet waar je moet zijn, Aud.’

Ze knikt. Ze laat ons dan de rest van haar huis zien. Ze heeft echt niets te veel gezegd, met alles wat ze heeft, zou ze zomaar een klein museum openen. En het is echt interessant, wat ze ons laat zien. Het zou ook echt iets toevoegen hier aan het dorp, vooral omdat hier zoveel toeristen komen. Na ruim twee uur hebben we toch alles gezien, hoewel Aud zegt, dat ze nog veel meer spullen heeft. Ze bedankt ons nog eens voor het terugbrengen van haar verloren bijl, en zegt toe, dat ze vanavond komt.