De Gezusters Santegoed - 43

De volgende dagen vliegen voorbij, en dan is het al tijd, dat Eira en haar ouders op bezoek komen. Joey is inmiddels al helemaal verhuisd, waardoor die kamer ook weer beschikbaar wordt als logeerkamer, wat wel zo handig is omdat Ben ook meekomt. Dan heeft Ben ook zijn eigen kamer, de kamer op de zolder.

Het is avond, als de auto van Sean en Hilde arriveert. We staan ze al op te wachten, omdat ze al van tevoren hebben gebeld, waarbij we ze de juiste route hebben verteld. Mijn huis is namelijk niet heel erg gemakkelijk te vinden, als je niet weet hoe je moet rijden.
We begroeten ze alsof we ze al in tijden niet meer gezien hebben, en het doet me deugd, dat Hilde er echt een stuk beter uitziet. Ze loopt zonder stok, en lijkt helemaal geen last meer te hebben van haar heup. Ik vraag haar erna, en enthousiast vertelt ze me, dat ze nu al een maand zonder stok loopt. En dat is echt een bevrijding voor haar. Eira vertelt ons, dat ze van Sheila flink wat Nederlandse les heeft gekregen, en dat is ook goed te merken aan haar. Je kunt nog wel merken, dat ze geen Nederlandse is, maar ze kan het vrij goed spreken. De lessen hebben in ieder geval baat gehad.

We geven het viertal een rondleiding door het huis, en natuurlijk ook de loods, waarbij ze zich vergapen aan alle voertuigen, die erin staan. Ben is helemaal onder de indruk. ‘Wauw, dit is bijna een museum!’
Ik lach. ‘Nee, gelukkig niet! We ontvangen hier normaal geen bezoekers, maar jullie kan ik dit wel tonen. En kijk, dit is de caravan, die we aan het restaureren zijn. Die is bijna klaar!’
‘En daar staat er nog één?’
‘Ja, die is van een vriend van mij. Die heeft me geholpen met het interieur, en wil nu zelf ook zo’n ding. Dus die gaan we ook helemaal restaureren. En daar staat mijn volgende project, dit wordt mijn dagelijkse wagen, een Plymouth Fury Station Wagon. Niets spectaculairs, al moet ik me er nog wel een motor voor zoeken, gaat waarschijnlijk toch een zescilinder worden, vanwege het verbruik. Maar met het laswerk ben ik al een heel eind opgeschoten.’

Sean knikt goedkeurend. ‘Dat wordt ook een hele mooie wagen. Maar het interieur is niet meer zo veel, of wel?’
‘Nee, maar dat wil Melissa, de zus van Chantal, voor me doen. En dan ziet de wagen er weer uit als nieuw. Het is wel handig, dan mijn vriend Daan nu zijn eigen garage heeft, en de weg weet naar allerlei firma’s, die bepaalde dingen kunnen doen. Zoals de kachelmotor, die was kapot. En die kun je nergens meer krijgen. Maar Daan wist een bedrijfje, die me dat kon herstellen. Die hebben de motor nieuw gewikkeld, koolborstels vervangen, en nu is het weer als nieuw! Dus ik heb ook maar meteen de rest van de electromotoren erheen gebracht, en die zijn ze nu ook aan het doen. Kost wel wat, maar dan heb je verder alles weer als nieuw. De lampen heb ik helemaal uit elkaar gehaald, laten stralen en opnieuw laten verchromen, net als alle andere chroomlijsten. Want dat spul is gewoon niet meer te krijgen!’
‘Je bent goed bezig! En nu snap ik ook wel, dat Chantals wagen zo in goede conditie blijft! Daar zorg jij wel voor!’

Chantal zegt: ‘Maar in de winter rijd ik niet met de Dodge, daar heb ik dan winterautootje voor. Maar ik ben toch weer blij, als ik met mijn Dodge mag rijden! Dat rijdt toch vele malen beter!’
Ze wijst naar een oude Volkswagen Jetta, die ik voor weinig ergens gekocht heb. Ik glimlach, want Chantal rijdt er niet erg graag in. Volgens haar trekt het ding totaal niet, en rijdt het ook niet erg lekker. Dat wil ik best geloven, want die wagen heeft geen hele zware motor, en doet precies waarvoor het bedoeld is. Maar ik neem me wel voor, om die wagen voor een wat modernere auto in te ruilen. De Jetta was goed voor deze winter, maar dat wil niet zeggen, dat Chantal niets beters verdient. Zeker als ze straks daar ook haar kinderen in moet vervoeren. Maar voorlopig is dat nog niet aan de orde.

We lopen dan weer terug naar het huis, waar we buiten op het terras plaats nemen. Renn heeft al snel in Ben en Eira speelkameraadjes gevonden, waardoor we even goed met Sean en Hilde kunnen praten. Hilde vertelt me, dat ze de laatste paar dagen goed met Eira hebben gesproken, en ook wat regels met haar hebben afgesproken.
Ze hebben Eira echt op het hart gedrukt goed mee te helpen in ons huishouden, en dat ze ook regelmatig naar huis moet bellen. Ik zeg glimlachend: ‘Skypen zal geen probleem vormen, ik heb deze week een nieuw netwerk laten aanleggen, met een stevig internetpakket. Daarmee kan ze zich meer dan voldoende op het internet begeven, en zal skypen geen probleem opleveren.’
Hilde vraagt dan: ‘En hoe gaat het met jullie? Nog steeds verliefd op elkaar?’
Chantal glimlacht. ‘Ja, dat zit wel goed. Maar er is wel iets, dat jullie moeten weten. Het is misschien wat vroeg om het al te vertellen, maar het is wel iets, waar Eira mee te maken krijgt. Ik ben namelijk zwanger.’
‘O, gefeliciteerd! Hoelang al?’
‘Nog maar echt pas. Een aantal weken, dus eigenlijk te vroeg om al bekend te maken. Maar jullie zijn straks weer weg, en ik vond, dat jullie het moesten weten. Dus ik vraag jullie wel om het nog even stil te houden.’
‘Dat spreekt voor zich. Maar bedankt, dat jullie het ons verteld hebben. Ik denk niet, dat Eira er veel problemen over maakt.’
‘Dat hoop ik ook, maar dan weten we dat in ieder geval.’

We praten dan nog wat over andere zaken, waarna de gesprekken wat meer ontspannen worden. Hilde vertelt enthousiast, dat ze nu eindelijk weer eens kan gaan sporten, van haar therapeut mag ze daarmee nu langzaam beginnen. En Hilde staat echt te popelen om te beginnen. Sean zegt daarop: ‘Ja, en we zijn al begonnen met wat meer te wandelen. Tegen de herfst wil Hilde weer in staat zijn om weer eens door de bergen te wandelen.’
Chantal zegt lachend: ‘Ja ja, zeker met als doel de Jomfru Stein?’
Hilde lacht en antwoordt raadselachtig: ‘Misschien… Zou zomaar eens een doel kunnen worden!’
Daarop schiet ik in de lach. ‘Niet dat we over een jaar horen, dat je weer zwanger bent, Hilde?’
Hilde lacht hardop. ‘Dat is zeker niet de bedoeling, maar eerlijk gezegd hoef ik voor de seks echt niet naar de Jomfru Stein. Dat hebben we inmiddels weer flink opgehaald, of niet, Sean?’
Sean bloost lichtjes, omdat hij het niet echt gewend is om zo openlijk over seks te praten. Maar hij antwoordt daarop: ‘En het is ook niet zo, dat Hilde nog zwanger kan worden, want van mij krijgt ze geen vruchtbare zaadjes meer…’
Hij maakt een knippende beweging om duidelijk te maken, waardoor dat komt. Maar dan komen Eira en Ben weer terug, ze hebben op het grasveld achter de loods met Renn liggen te dollen, en zijn nu moe. We schakelen snel over op andere onderwerpen.

De volgende morgen maken we met ons allen een ritje in mijn Cadillac, waar met gemak zes personen in passen. Het is prachtig weer, niet te warm, waardoor de airco uit kan blijven, en we met de ramen open kunnen rijden. Ik maak een leuke tocht door het Limburgse landschap, waarbij we een terrasje pikken bij een cafeetje langs de route. Daar komen vooral fietsers voorbij, die zich dan vergapen aan mijn mooie wagen. Sean zegt daarop: ‘Dit is leuk om te doen. Vind je niet, Hilde?’
Hilde lacht. ‘Ja, heel erg leuk! Maar je mag nog steeds geen Amerikaan kopen, Sean! Daar hebben we nog even het geld niet voor. Misschien als later Ben ook afgestudeerd is!’
Sean zucht eens diep. ‘Nou ja, ik kon het toch proberen?’
Ik lach. ‘Het ziet er naar uit, dat je toch nog even moet wachten, Sean. Maar haast je niet, ook dan zijn er nog mooie wagens te krijgen.’
Sean lacht zuur, maar laat wijselijk het onderwerp weer rusten.

De volgende dag rijden we naar Maastricht, om daar de school, waar Eira naar toe zal gaan, te bezoeken. Hoewel het nog steeds vakantie is, is de school wel open, juist voor nieuwe studenten en voor studenten, die gewoon verder willen studeren. Chantal leidt ons rond, ze kent hier de weg inmiddels wel goed. Dat is ook voor mij wel interessant, hoewel ik hier inmiddels al enkele keren ben geweest. Tijdens de rondleiding spreekt me een jongen aan.
‘Mag ik iets vragen, mijnheer?’
Ik kijk de jongeman aan. Hij zal misschien net negentien zijn.
‘Natuurlijk, waarmee kan ik je helpen? Ik ben wel niet van deze school, maar wie weet kan ik je helpen?’
‘O nee, ik zou graag een handtekening van u willen hebben, alstublieft! Ik heb uw optreden gezien in het theater en dat vond ik werkelijk fantastisch!’
‘O, maar ik ben geen artiest of zo! Ik heb alleen maar ingevallen, omdat een van de vaste artiesten ziek was.’
‘Dat had ik ook gehoord, maar ik vond u zo goed zingen! Dat heeft me geïnspireerd om ook hier te komen studeren!’
Ik kijk wat verbaasd. ‘Okay… Ik heb eigenlijk niets bij. Maar weet je wat? Mijn vrouw Chantal studeert hier ook, en ik zal haar wel iets meegeven. Dan kun je dat bij haar afhalen. Klinkt dat ook goed?’
‘Ja, dank u, mijnheer! Dat is geweldig!’

De jongen loopt weer weg, en laat me enigszins verbaasd achter. Chantal moet lachen. ‘Volgens mij heb je een fan gekregen, John!’
Ik moet ook lichtjes lachen. ‘Dat lijkt er wel op, Chantal. Maar ik was niet van plan om overal zomaar handtekeningen op te zetten. Weet je wat, Chantal? Wat dacht je van die mooie foto, die we hebben gemaakt in Zweden, toen we een ritje door de omgeving hebben gemaakt? Daar staan we allebei goed op, en daar kan ik wel wat extra afdrukken van bestellen.’
We lopen verder en iets verderop gebeurt hetzelfde nog eens, nu van een jonge vrouw, samen met een vriendin. Chantal zegt lachend: ‘Als het zo door gaat, moet je er nog een heel reeks gaan signeren!’
‘Ja, en ik ben helemaal getikt!’
Maar het gebeurt nog enkele keren. Enerzijds voel ik me wel gevleid, dat ik een voorbeeld kon zijn voor deze jonge mensen, maar aan de andere kant vind ik het ook wel vervelend om steeds gestoord te worden. Sean en Hilde vragen me lachend: ‘Ben je nu opeens een ster geworden, John?’
‘Het lijkt erop! Het is maar goed, dat ik dat optreden maar eenmalig gedaan heb. Dit is al meer dan genoeg!’
Gelukkig word ik verder niet meer lastig gevallen, en kunnen we in alle rust alles goed bekijken. Als we terug zijn, hebben Sean en Hilde een veel beter beeld van wat Eira daar allemaal leren kan.
Hilde zegt: ‘Ik wist helemaal niet, dat je daar zoveel leren kan! Ik heb wel alle brochures gelezen, maar dan heb je nog amper een idee, van wat er zo allemaal mogelijk is. Nu ik dit gezien heb, heb ik er ook wel vertrouwen in, dat Eira een goede keuze heeft gemaakt. Maar nu moet ze het wel zelf gaan waarmaken!’
Eira antwoordt meteen: ‘Geen zorgen, mam! Dit is echt, wat ik wil! En ik weet ook wel, dat het niet altijd even gemakkelijk en leuk zal zijn, maar nu heb ik echt een doel voor ogen! Muziek maken, zingen! Ik wil andere mensen laten genieten, en als ik daarmee mijn brood kan verdienen, dan hoef ik niet rijk te worden!’
Hilde glimlacht naar haar dochter. ‘Rijk ben je niet met geld, Eira. Rijk ben je met je hart!’
Ze geven elkaar een knuffel, waarmee het nu wel duidelijk is, dat hun band de laatste tijd een heel stuk beter is geworden. Heel laat maken we het die avond niet, want morgenvroeg vertrekken Sean en Hilde weer naar huis, en blijft Eira bij ons achter.

Het afscheid, dat we heel vroeg in de morgen, het is amper vier uur, moeten nemen is best emotioneel. Hilde heeft echt moeite om haar dochter achter te moeten laten, maar ze weet, dat het moet. En ook Sean heeft er zichtbaar moeite mee, en ook Ben is zichtbaar emotioneel. Maar na veel gehuil en gesnotter stappen ze toch in hun auto en rijden weer huiswaarts. Eira heeft het er ook echt moeilijk mee, want ze weet dat het nu echt definitief is. Ze is nu aan ons overgeleverd en onzeker kijkt ze ons aan.
Chantal zegt tegen haar: ‘Misschien is het beter om nu je kamer even goed in te richten, dan heb je ook zelf even een momentje voor jezelf om je gevoelens op een rijtje te zetten. En als er iets is, we zijn gewoon hier! We hebben allebei nog vrij, woensdag moeten we weer beginnen. En ik moet het even vragen, maar misschien mag je ook wel even mee naar mijn stageplek. Zou je dat willen?’
Eira knikt, en omhelst Chantal, zonder een woord te zeggen. Chantal troost haar, ze begrijpt maar al te goed, hoe ze zich nu moet voelen. Dan loopt Eira naar haar kamer toe, waar ze zich bezig houdt met het inrichten van haar kamer. Na anderhalf uur roept Chantal Eira naar beneden om een kop thee te komen drinken. Als ze beneden komt, vraagt ze: ‘Is John er niet?’

‘O, jawel! Die is in de loods bezig aan de caravan! Die willen we snel af hebben, zodat we aan die andere caravan kunnen beginnen. Want die wil onze vriend Sander voor volgend seizoen klaar hebben.’
‘Waarom zo’n haast?’
‘Daar heeft hij een heel goede reden voor, en bovendien is het wel zo netjes, dat we hem helpen, omdat hij ook heel erg met onze caravan heeft geholpen. Sander heeft al het houtwerk voor ons gedaan, en je hebt zelf gezien, hoe mooi het is geworden!’
Eira knikt. ‘Gaan we dan thee in de loods drinken?’
‘Als je dat wilt? Ik denk, dat John dat wel leuk zal vinden.’

Ze lopen dan met de theekan en wat theeglazen naar de loods, waar ze mij vinden. Eira bekijkt dan mijn vorderingen in de caravan, ik ben nu bezig de verlichting aan te sluiten en de kabels weg aan het werken. Sander heeft daar een slimme oplossing voor gevonden, de kabels zijn achter een sierlijst weggewerkt, waardoor er bij storingen gemakkelijk aan gewerkt kan worden. Maar ik ben al bijna klaar met het aansluiten. Ik leg Eira uit, dat ik daarna weer alle lampen eraf moet halen, omdat het houtwerk nog geverfd moet worden.
Eira vraagt meteen: ‘Kan ik daar ook bij helpen? Thuis heb ik ook geholpen het huis te schilderen.’
‘Als je dat wilt, graag! Chantal mag voorlopig niet schilderen met de medicijnen, die ze moet slikken. Dus ik kan wel wat hulp gebruiken!’
Chantal kijkt me met een vlugge blik aan. Ze hoeft helemaal geen medicijnen meer te slikken, maar ze begrijpt meteen waarom ik dit zo vertel. Ze geeft me een knipoog, maar gaat er zelf niet op in. Eira is echter blij, want ze hoopt hierdoor wat sneller te kunnen wennen om zo ver van huis te zijn.

We drinken dan in alle rust onze thee op, en praten Eira bij over wat we van haar verlangen. Ze komt er al snel achter, dat we helemaal niet zo streng zijn, maar dat we wel een paar zaken van haar verlangen. Ze zegt dan ook: ‘Dit valt wel mee, mam had me voorgespiegeld, dat jullie veel strenger zouden zijn!’
‘Dat kunnen we ook zijn, maar we verkiezen hiervoor. Dat heeft bij Joey goed gewerkt, en dat willen we bij jou ook zo doen. Maar één ding, daar willen we niet aan tornen, je gaat met ons mee sporten. Morgenavond gaan we al. Iedere dinsdagavond en iedere donderdagavond. John gaat soms ook nog ’s zaterdags, om Otto te helpen. Als je dan wil, mag je ook mee.’
‘Hmm, ik ben eigenlijk niet zo van het sporten, Chantal!’
‘Dat kan ik zien, Eira. Je bent niet bepaald het magere type. Maar daar gaat het ons niet om. Op die sportschool leer je discipline en krijg je een goede conditie. En ik heb zelf gemerkt, dat ik daardoor veel beter kan zingen, en ook meer energie heb om alles te kunnen doen. En daarom willen we ook, dat je dat gaat doen.’
Het is duidelijk, dat Eira daar niet echt zin in heeft, maar ze wist al van tevoren, dat we dat van haar gingen eisen. En ze wil ook weer niet meteen ruzie met haar ouders, want die hebben echt veel moeten praten om haar over te halen.

Ik ga dan weer verder met mijn werk, en Eira loopt met Chantal mee, en helpt haar met het avondeten. Chantal heeft daar nu wel even wat meer werk aan, omdat ze Eira nog alles moet wijzen, waar alles staat, en waar het voor dient.
Tegen etenstijd heb ik in de loods weer alles netjes opgeruimd, en loop ik naar huis toe. Donkere wolken hebben zich samengepakt en het ziet er naar uit, dat we een fikse regenbui zullen krijgen, en het begint ook al harder te waaien. Ik ben nog maar amper binnen, als de eerste regendruppels vallen.
‘Hmm, ik maak even alle rolluiken dicht. Het kon wel eens flink gaan stormen en onweren!’
Chantal knikt. ‘Dat hebben ze ook voorspeld op het journaal!’
Eira kijkt geschrokken. ‘Onweer?’, zegt ze angstig.
‘Heb je schrik voor onweer, Eira?’
‘Ja, dan heb ik het echt doodsbenauwd!’
‘Laten we dan maar hopen, dat het allemaal meevalt. Maar dit huis is echt goed geïsoleerd, je hoort het meestal maar amper, dat er regen valt. En ook als het onweert, dan hoor je dat niet zo hard.’
Daar lijkt Eira wat mee gerustgesteld. Ik zeg dan: ‘En daarbij, ik heb hier bliksemafleiders op het dak staan. Die heb ik laten installeren, toen ik dit huis kocht. In het verleden is het wel eens gebeurd, dat er bliksem vlakbij in een boom is geslagen, en een zijstraal heeft toen op de schoorsteen ingeslagen. Dat wilde ik niet nog eens meemaken, en sindsdien is het nooit weer nodig geweest.’
Dat lijkt Eira wat gerust te stellen.

Tijdens het eten begint de onweersbui al. Gelukkig is het onweer nog ver weg, maar ik zie Eira af en toe echt krimpen van angst, als ze de donderslagen hoort. Ze kan ze gelukkig niet zien, omdat alle rolluiken dicht zijn.
’s Nachts begint het onweer pas echt los te barsten. Ondanks de goede isolatie horen we de regen tegen de rolluiken slaan, en de wind aan dezelfde rolluiken rukken. Het is echt vies weer buiten. En het onweer lijkt steeds dichterbij te komen. Rond half twee ’s nachts slaat er dichtbij de bliksem ergens in, direct gevolgd door een enorme knal.
We schieten allebei wakker, en we horen Eira gillen van de schrik. Chantal staat meteen op en loopt naar de kamer van Eira toe. Het arme meisje trilt als een rietje van de schrik. Het kost Chantal de nodige moeite om haar wat te kalmeren, en uiteindelijk besluit ze Eira maar mee te nemen naar onze kamer. Ze vraagt me: ‘John, vind je het erg, als Eira vannacht bij ons slaapt? Ze is zo bang!’
‘Nee, ik denk niet, dat we veel keuze hebben. Dit onweer, en dan ook nog haar eerste nacht in een vreemd huis…’
Chantal glimlacht. Eira vraagt dan verlegen: ‘Mag ik dan tussen jullie in liggen? Dat doe ik thuis altijd ook bij mijn ouders, als het weer eens onweert.’
Ik haal mijn schouders op. ‘Als je daardoor wel kunt slapen, dan vind ik het niet erg. Wat denk jij ervan, Chantal?’
‘Tja, als we wat nachtrust willen hebben, dan zullen we wel moeten!’
Eira klimt dan tussen ons in. Het voelt wel even vreemd om opeens iemand anders in bed erbij te hebben. Maar ons bed is meer dan groot genoeg, dus plaats hebben we niet tekort. Het onweer lijkt dan wat verder weg te trekken, en al snel vallen we alle drie in slaap. Maar niet voor erg lang, als er weer ergens kortbij de bliksem inslaat. Eira schrikt met een schreeuw wakker en klampt zich aan mij vast. Ze is echt flink geschrokken en ook helemaal overstuur. Ik troost haar, zo goed als ik kan, en ze lijkt wel op mijn stem te reageren. Ze kalmeert snel en valt dan toch weer in slaap. Gelukkig trekt het onweer dan weg, en zijn er nog alleen wat donderslagen in de verte te horen. En zo krijgen we toch nog onze benodigde nachtrust.

Maar door de verstoorde nachtrust en het feit, dat we nog niet hoeven te werken, worden we pas wakker laat in de morgen. Ik word wakker, door het lachen van Chantal. Ze heeft zojuist een foto genomen, met hoe ik met mijn arm over Eira heen lig, zoals ik normaal altijd bij Chantal pleeg te doen. En uit gewoonte heb ik dat nu bij Eira gedaan. Meteen besef ik me, waarom Chantal zo staat te lachen, en trek meteen mijn hand terug. Eira is ook al wakker, en ik verontschuldig me bij haar.
‘Sorry, dat was niet de bedoeling! Ik dacht, dat je Chantal was!’
Eira kan er wel om lachen. ‘Dat dacht ik al, John! Want je noemde Chantals naam, toen je nog sliep!’
Ik kan er dan de lol ook wel van inzien. ‘Heb je toch nog wel een beetje kunnen slapen, Eira?’
‘Ja, gelukkig wel! Maar ik heb echt een hekel aan onweer! Dat vind ik toch zo eng!’
We staan dan op, en als we even later aan de ontbijttafel zitten, vraagt Chantal: ‘Hoe voel je je nu, Eira? Het zal wel wat raar voelen, zo ver van huis.’
‘Het gaat wel. Het is natuurlijk lastiger, dat je weet, dat je niet meteen snel even naar huis kan, zoals in Ålesund. Maar dit is wel wat ik wil. Bovendien geeft het me meer kans om zelfstandig te worden, ook al woon ik dan bij jullie. Mijn ouders bedoelen het goed, maar ze laten me nooit echt helemaal vrij.’
We kunnen niet anders, dan glimlachen. We hadden ook niet anders van Eira verwacht. Ze is immers al achttien. Maar ze vertelt verder. ‘Ik vond het enger, toen ik naar school in Ålesund moest. Ik was toen zoveel jonger, en ik was nog nooit voor lange tijd ver van huis geweest. Dat vond ik toen, vooral in het begin, echt verschrikkelijk! En daarbij heb ik me daar bij mijn tante nooit echt heel prettig gevoeld. Ik heb me daar nooit echt welkom gevoeld. Dat gevoel heb ik hier wel, en dat scheelt een hoop.’

Chantal glimlacht naar Eira. ‘Je bent hier dan ook echt van harte welkom! En dat is een goede eigenschap van John, hij kan je echt het gevoel geven, dat je ook welkom bent. Hij zegt het dan niet met zoveel woorden, maar hij laat het wel blijken. En ik ga gewoon mee in zijn flow.
Toen ik hier kwam wonen, was hij zo lief en aardig voor me, dat ik geen moment meer naar huis heb verlangd. En dat terwijl ik in Zwolle, amper twintig kilometer van huis, al heimwee had.
Maar net als jij, wilde ik zelfstandig zijn! En toen ik de mogelijkheid kreeg om in Maastricht te gaan studeren, heb ik die kans ook met beide handen aangegrepen. Ook al wist ik, dat ik het waarschijnlijk moeilijk zou krijgen. Alleen toen kwam John in mijn leven, en dat heeft mijn leven werkelijk ondersteboven gezet!
Eerst had ik een kamer bij een oom en tante van John, maar dat was al snel niet meer een optie. Bovendien hadden ze het huis verkocht, dus ik moest op korte termijn ergens gaan wonen. Maar toen waren we al zo verliefd, dat we toen besloten hebben om maar meteen te gaan samenwonen.’

Eira luistert gespannen, ze wil er alles over weten. ‘O, wat leuk voor je! Zoveel geluk hoop ik straks ook te hebben!’
‘Met een Nederlandse jongen?’
Eira lacht. ‘Dat weet ik niet. Ik laat het gewoon gebeuren, Chantal. Maar nu zijn jullie al getrouwd, en ik meen, dat je me verteld hebt, dat jullie elkaar nog niet eens een jaar kennen?’
‘Bijna een jaar nu, Eira. Twaalf Augustus is het precies een jaar, dat we elkaar kennen. Maar het is inderdaad snel gegaan. Ik denk, dat het gewoon voorbestemd is geweest. Eigenlijk wist ik al, dat John de man was, met wie ik mijn leven wilde delen, op het moment, dat we elkaar voor het eerst kusten. Dat kan ik me nog als de dag van gisteren herinneren.
En hoeveel moeite ik moest doen om me toen te beheersen, want je moet begrijpen, dat we thuis erg kerkelijk zijn opgegroeid. Onder druk van mijn ouders had ik een gelofte afgelegd, dat ik geen seks voor het huwelijk zou hebben. En John heeft het me niet bepaald gemakkelijk gemaakt, ook al deed hij ook werkelijk zijn best om me aan mijn gelofte te houden. Maar het was gewoon onhoudbaar, onze wederzijdse aantrekkingskracht was gewoon te groot.
Daarbij is John echt mijn zielsverwant. We hebben aan een half woord al genoeg om elkaar te begrijpen. Het is ook maar zelden, dat we ruzie hebben. En John lijkt altijd wel aan te voelen, als ik eens niet lekker in mijn vel zit, en is dan heel voorkomend. Ik had nooit een betere man kunnen vinden!’

Ik zeg dan: ‘Maar nu doe je het voorkomen, dat altijd alles koek en ei is tussen ons, Chantal. We hebben ook wel eens onenigheid met elkaar.’
Chantal knikt. ‘Dat klopt, maar we hebben nooit lang ruzie. Bovendien weten we altijd snel een compromis te bereiken. Dat komt ook, doordat we elkaar zo goed aanvoelen. En het is ook niet verkeerd om soms ruzie te hebben, zolang je je maar durft uit te spreken, en je samen tot een oplossing komt. En dat is nooit het probleem met jou, John!’
Ik geef haar een zoen, waardoor Eira moet giechelen. Ik zeg daarop: ‘En hoe zit het met jou, Eira? Al vriendjes gehad?’
‘Ja, maar nooit echt serieus. Meer van een beetje zoenen en handjes vasthouden, en een beetje voelen.’
‘Echt? Ik had toch wel wat meer verwacht van je, Eira. Dus je hebt eigenlijk nog helemaal geen ervaring met seks? Je hebt toch wel voorlichting gehad?’
Eira lacht. ‘Voorlichting was niet het probleem, John.’
Ik slaak een diepe zucht, waarop Chantal moet lachen. ‘Was je bang, dat jij nog een en ander moest uitleggen aan Eira?’
‘Nou ja, dat zou dan niet bepaald iets zijn, waar ik naar uit zou kijken, Chantal. Dat zeg ik eerlijk! Maar het had toch gekund? Weet ik veel, hoe de dingen daar in Noorwegen geregeld zijn?’
Eira lacht. ‘Geen zorgen, John! Op school zijn we al uitstekend voorgelicht, en mijn ouders hebben ook nog wel een en ander uitgelegd.’
‘Maar alleen nog geen ervaring. Nou ja, dat komt vanzelf, vraag maar aan Chantal!’
Chantal bloost lichtjes, maar antwoordt: ‘Dat is waar! Maar dat hangt natuurlijk ook van je partner af. John is echt een goede minnaar, die echt niet alleen aan zijn eigen genot denkt. Met John is de seks echt geweldig.
Als ik dan soms van mijn andere vriendinnen dingen hoor, dan besef ik me, dat ik erg veel geluk heb gehad. Maar aan de andere kant ligt het ook aan jezelf. Als je niet voor jezelf durft op te komen, en maar moet afwachten, of je zelf ook nog een beetje kan genieten van de seks, dan ben je ook zelf schuld als je seks niet fijn vindt.
Ook al ben je een vrouw met weinig ervaring, dat wil nog niet zeggen, dat je je dan maar helemaal moet overgeven aan de lusten van een man! Je mag rustig van een jongen verlangen, dat hij meer doet dan zijn pik in je brengen, en maar hopen, dat je zelf ook klaarkomt.’

Eira moet nu blozen, want zo’n praat is ze niet echt gewend. Maar het opent wel wat ogen voor haar. Zo heeft ze er zelf nooit over nagedacht. ‘Als ik het dan goed begrijp, is het ook niet erg, als je zelf de regie in handen neemt?’
‘Ja, in principe is dat zo. Het zal alleen zo zijn, dat mannen het niet erg prettig vinden om de regie uit handen te geven. Maar dat wil niet zeggen, dat je zelf geen inbreng mag hebben. Het is jouw lichaam, en jij bepaalt, wat er daarmee gebeurt. En geen enkele jongen of meisje zou ooit van je mogen verlangen, dat je dingen doet, die je niet zelf wilt. En dat geldt ook omgekeerd.’
Eira knikt, dat ze het begrijpt. Maar we zien, dat Eira zich onder dit onderwerp niet heel prettig voelt, en eerlijk gezegd geldt dat ook voor ons, dus we veranderen snel van onderwerp.

Chantal vraagt aan Eira: ‘Heb je eigenlijk al wat sportkleding voor vanavond?’
Eira schudt haar hoofd. ‘Ik wist niet, wat ik nodig zou hebben.’
‘Misschien kunnen we dan samen even gaan winkelen? Ik heb nog wat nieuwe kleding nodig, en nu zijn er leuke aanbiedingen met flinke kortingen.’
Eira kijkt op. ‘Ik heb wel wat geld van mijn ouders gekregen om kleding van te kopen. Het is niet heel veel.’
Chantal kijkt me aan. ‘John, zou je het goed vinden, als we Eira als welkomstgeschenk wat leuke kleding kopen?’
‘Ik vind het goed, maar maak het niet al te gek. Het moet wel redelijk blijven!’
‘En als ik nog een leuk jurkje zie?’
Ik glimlach. ‘Dan mag je dat ook wel kopen. Zolang je mij ook maar niet vergeet…’
Chantal beweegt haar wenkbrauwen, en knipoogt naar me. ‘O, maak je daarover maar geen zorgen, John! Dat was één van de redenen om te gaan winkelen…’
‘In dat geval, wat doen jullie nog hier?’

Chantal lacht, terwijl Eira de seksuele ondertoon echt niet ontgaan is en met een rood hoofd aan tafel zit. Chantal lacht. ‘Wen er maar vast aan, Eira. John en ik zijn het gewend om vrij open met elkaar te praten over onze relatie en zeker over onze amoureuze activiteiten…’
Eira bloost nu nog harder. ‘Dat doen mijn ouders nooit, in ieder geval nooit waar wij bij zijn!’
‘Wij zijn niet je ouders, en bovendien zijn we ook nog maar pas getrouwd, dus ook nog heel erg verliefd op elkaar.’
Eira glimlacht. ‘Dat zal wel even wennen zijn voor me. Ik zal wel aan een hoop dingen moeten wennen.’
Chantal staat op. ‘Zullen we dan maar meteen gaan shoppen? Voordat John zich nog bedenkt?’
‘Gaat John dan niet mee?’
‘Nee, John is niet zo van het winkelen. Soms gaat hij wel mee, maar ik denk, dat hij vandaag liever aan de caravan gaat werken.’
‘Zo is het maar net, Chantal. Alleen ga ik vandaag niet aan de caravan werken, maar ga ik met Daan naar een motor voor mijn Plymouth kijken. Hij stuurde me zojuist een berichtje, dat hij een goede motor te koop wist te staan. En bij die man kan hij nog wat meer onderdelen krijgen, die hij nodig heeft voor een van zijn projecten. Dus rijd ik met hem mee, en kijk of die motor wat voor me is.’
Chantal glimlacht. ‘Dus daarom was je zo toegefelijk, toen ik je vroeg of ik een nieuw jurkje mocht kopen?’
Ik glimlach. ‘Misschien. Maar je wist toch al, dat ik het goed zou vinden. Bovendien heb je ook nog je eigen geld, daar beslis ik niet over!’
Eira kijkt verbaasd. ‘Betalen jullie dan niet alles samen?’
Chantal antwoordt: ‘Jawel, maar we hebben besloten, dat een deel van het geld, dat we verdienen, voor onszelf blijft. Op die manier is er nooit ruzie, als iemand besluit iets te kopen van zijn eigen geld. We hebben een gezamenlijke rekening, waarmee we de dagelijkse dingen mee betalen, zoals de boodschappen, de hypotheek, verzekeringen, dat soort dingen. En soms ook wel wat kleding. Maar als ik bijvoorbeeld wat extra’s wil, dan betaal ik dat zelf. Maar John heeft me nu gezegd, dat ik ook wat mag kopen van onze gezamenlijke rekening. Kijk, en op die manier krijgen we ook geen ruzie.’
‘O, dat is eigenlijk wel slim! Dus je kunt ook niet boos zijn op John, als hij zich allemaal dingen koopt voor zijn auto?’
‘Zolang hij dat van zijn eigen geld betaalt, dan nee. Maar ik moet er ook wel rekening mee houden, dat John het meeste geld inbrengt. Ik loop alleen maar stage, en krijg niet zo heel veel betaald. Het is net genoeg om de brandstofkosten van de auto te betalen, en iets te kunnen sparen voor wat nieuwe kleding.’

Ik glimlach. ‘Laten we hopen, dat straks je baas je een contract zal aanbieden. Dan heb je zelf ook wat meer ruimte om dingen te doen, en bovendien kunnen we dat geld straks goed gebruiken.’
Chantal verspreekt zich bijna, maar houdt zich net op tijd in. Maar het is overduidelijk, dat ze iets wilde zeggen. Eira heeft het ook gezien, maar zegt er niets over. Ze besluit het op een later tijdstip aan Chantal te vragen. De dames maken zich dan op om te gaan shoppen, terwijl ik Daan bel, dat ik met hem mee wil gaan. Hij zegt me toe om me over een half uur al op te halen. Als de dames klaar zijn om te gaan, omhelst Chantal me. ‘Tot straks!’
Ze geeft me een heerlijke zoen, en ik heb eigenlijk niet veel zin om haar los te laten.
‘Toe, John! Laat me nu gaan! Wat moet Eira nu wel niet denken?’
‘Eén kusje, dan laat ik je gaan!’
Ze glimlacht en geeft me nog een zoen. En in die zoen merk ik, dat ze al haar liefde erin legt. Dan verbreekt ze onze zoen, geeft me met haar vinger een tikje op mijn neus en zegt: ‘Tot straks, John! En doe voorzichtig onderweg!’

Dan laat ze me los, en loopt met Eira weg. Als ze in haar auto zit, zucht ze eens diep.
‘Dat vind ik nog steeds altijd moeilijk. Afscheid nemen van John. Mijn God, ik hou toch zo van hem!’
Eira glimlacht. ‘Ik hoop later ook zo verliefd te worden, als jij en John! Maar vertel me eens wat meer over John? Nu ik met jullie moet samenwonen, wil ik meer over hem weten.’
Chantal glimlacht. ‘Dat is misschien wel een goed idee, Eira. Maar hoe moet ik beginnen? Het belangrijkste is misschien wel, dat John absoluut niet tegen onrecht kan. Hij is een zeer gevoelige man, maar hij heeft soms moeite zich over zijn gevoelens te uiten, behalve als hij een bepaalde grens passeert.
Dan komt het er ook uit, en moet je echt oppassen, met wat je zegt. Hij wordt niet snel boos, maar hoed je, als hij het wel wordt. Hij heeft al eens iemands pols gebroken, omdat die man me bedreigde. Dat moet je echt niet doen bij John, want dan houdt hij zich niet meer in. En geloof me, John houdt zich echt voortdurend in. Hij is echt heel goed in kickboksen, maar is zich heel erg bewust van het gevaar, dat zich daarmee meebrengt. John is echt gespierd, en dat is echt niet voor de show. Maar John doet aan kickboksen, omdat hij het leuk vindt om te doen, en omdat hij er zijn spanningen en frustraties in kwijt kan. Het is zijn uitlaatklep.’
‘Doet hij ook aan wedstrijden?’
‘Nee, gelukkig niet. Hij heeft maar één wedstrijd gedaan, en dat is meer dan genoeg! Ik ben blij, dat ik daar niet bij ben geweest, hoewel op dat moment ik er misschien toch bij had moeten zijn. Ik vind het namelijk doodeng, als ik John zie vechten, ook al is dat in een ring. Maar ik was er toen niet voor hem, en dat is iets, wat me nog steeds wel een beetje dwars zit.’
‘Maar één wedstrijd? En je zegt dat hij heel erg goed is? Wat is dan het punt van al dat trainen?’
‘John doet het echt voor zijn plezier, en met zijn trainer kan hij dat hoge niveau wel halen. En of hij goed is, dat moet je vanavond Otto maar eens vragen. Otto is echt een boom van een kerel, maar op zich een lieve man.
Maar als je Otto vraagt of hij tegen John voluit wil vechten, dan zal hij je waarschijnlijk zeggen, dat hij te veel waarde hecht aan zijn leven. En Otto doet wel aan wedstrijden, op best hoog niveau! John helpt hem te trainen voor die wedstrijden, maar in dit geval is de student beter dan de leraar…’
‘Is hij dan echt zo goed?’
‘Je zal het vanavond wel zien. Meestal sparren ze altijd wel een half uurtje. Dan moet je niet schrikken, als je ze ziet vechten. Het ziet er altijd heftig uit, maar ze weten van elkaar, hoever ze kunnen gaan. En ze zorgen er altijd voor, dat ze elkaar nooit blessures geven. Eerst vond ik dat ook eng, maar nu ik eenmaal begrijp, dat ze vechten met volledig respect voor elkaar, en dat ze echt hun best doen om elkaar niets aan te doen, kan ik er wel naar kijken.
Bovendien vertrouw ik Otto, en ik weet, dat hij John nooit iets zou aandoen. Daarnaast vind ik het wel fijn, om te weten, dat er ook iemand is, die John ook kan bereiken, als die ooit eens doordraait. Ik weet namelijk niet, of ik dat dan zou kunnen.’
‘Je klinkt alsof je ook een beetje bang voor John bent!’
‘Nee, zo is het niet. Ik ben eerder bang, dat John wat overkomt! Dat is echt mijn grootste angst! Ik weet namelijk niet, of ik ooit zonder hem zou kunnen leven!’
Er rolt een traan over de wang van Chantal. Eira is wel onder de indruk, want hier blijkt toch wel de grote liefde van Chantal voor mij. Chantal pinkt snel de traan weg.
‘Verdorie, nu zit ik hier te grienen als een oud wijf! Maar laat ik verder vertellen. John is echt geweldig, en niet alleen omdat hij mijn man is, en ik waanzinnig veel van hem houd. Het is alles om hem heen. Je zal al gemerkt hebben, dat we veel vrienden hebben, en veel draait zich ook om John. Hij is echt het middelpunt van al onze vrienden. Iedereen mag hem graag, hij is zo te zeggen, de lijm, die de groep samen houdt.
Hij is misschien niet de grootste prater, maar als hij wat te zeggen heeft, dan luistert wel iedereen. En dat komt ook, doordat John er ook alles aan doet om zijn vrienden tevreden te houden. Hij heeft het aangeboren talent om iemands stemming te voelen, en daarop gepast te reageren. Ik merk dat echt iedere dag. John heeft maar een half woord en een enkele blik nodig, om te weten, hoe ik me die dag voel. En daar reageert hij dan ook op.
Je kunt echt onmogelijk lang boos op hem zijn, omdat hij altijd precies dat doet, wat je dan weer mild doet stemmen.
En soms laat hij zich ook wel wat te gemakkelijk over te halen om bepaalde dingen te doen. Zo heeft hij, omdat ik hem dat vroeg, opgetreden in een theaterstuk, waarvan een van de acteurs een keelontsteking had gekregen. En John heeft werkelijk een hekel om te moeten toneelspelen, maar toch deed hij het, voor mij!
Maar hij was de enige, die alle teksten al uit de kop wist, omdat ik het zo vaak met hem geoefend had. En bovendien kan John gewoon fantastisch goed zingen. En dat was opera, dus het was ook wel nodig, dat hij goed kon zingen.
Maar daar gaat het niet om. Hij wist, dat het erg belangrijk voor me was, dus heeft hij zichzelf weggecijferd, en heeft dat stuk gespeeld. En hij zegt wel, dat hij het nooit weer doet, maar ik weet zeker, als ik het hem zou vragen, dat hij geen moment zou twijfelen. Dat is echt John, iedereen willen helpen. Al denk ik wel, dat ik meer van hem gedaan zou krijgen, als ik dat zou willen, dan iedere andere vriend van hem.’

Eira lacht. ‘Dus dat ik nu hier bij jullie kan wonen, dat heb ik dus ook aan John te danken?’
‘Ja, min of meer wel, maar daar dachten we allebei al meteen gelijk over. Daar hoefde ik John niet voor over te halen. John wil gewoon iedereen helpen, en als hij een mogelijkheid ziet om die persoon te helpen, dan doet hij dat ook. Ik heb hem al dingen zien doen voor zijn vrienden, die gaan je verstand te boven. Je weet wel wie Kurt is?’
‘Ja, die man die nu samen met Ylke is?’
‘Ja, dat is hem. Ik kan me nog goed herinneren, dat ik Kurt voor het eerst zag. De Kurt, die jij gezien hebt, en die ik toen gezien heb, dat is een enorm verschil. Je moet weten, dat Kurt toen net uit de gevangenis zat, omdat hij dingen gedaan had, die echt niet mogen. Maar John kon Kurt al uit zijn jeugd, en heeft er nooit een probleem van gemaakt. Sterker nog, hij hielp Kurt aan een baan, en nam hem gewoon op in de vriendengroep.
En dat is een gigantische verandering voor Kurt geweest. Hij schaamt zich nu niet langer meer voor zijn verleden en praat er nu ook openlijk over. Bovendien weet iedereen in onze groep wel, wat Kurt allemaal gedaan heeft om vervolgens onze problemen op te lossen. Dat had min of meer ook met zijn verleden te maken, en heeft uiteindelijk ertoe geleid, dat er een hele criminele bende is opgepakt. Daar heeft Kurt een zeer groot aandeel in gehad.’
‘Wat is er toen gebeurd?’
‘Het begon toen John zich een andere wagen kocht, omdat zijn oude wagen het begeven had. Maar wat hij niet wist, is dat zijn wagen een onderdeel was van een crimineel netwerk, dat zich bezig hield met autodiefstal. Ze hebben geprobeerd de wagen terug te stelen. Maar ze hadden niet gerekend op de extreme beveiliging van John’s loods. Bovendien zit er overal alarm op.
John is erg zuinig op zijn spullen, en weet ook goed, dat er ook waardevolle spullen van andere mensen in de loods staan. Dus dat heeft hij goed beveiligd. Heel erg goed! Zijn vrienden noemen de loods nu liefkozend de bunker! Maar dat was een behoorlijk spannende en vervelende tijd, omdat ze niet echt snel opgaven. Er zijn toen enkele mensen opgepakt, en toen besloot Kurt, dat het een einde moest hebben. Hij kende die mensen, van zijn tijd voor zijn detentie, en heeft toen een boekje open gedaan bij de politie. Dat heeft er toen voor gezorgd, dat de problemen zo goed als opgelost zijn.
Voor John staan Kurt en hij meer dan quitte, maar voor Kurt is dat niet. En ik begrijp Kurt wel. Kurt heeft nu eindelijk zijn leven, waar hij al zijn hele leven op hoopte. Vrienden, een eigen huis, werk en nu ook nog zelfs een vriendin, op wie hij erg verliefd is. Dat is meer, dan Kurt ooit goed kan maken bij John. Terwijl John eigenlijk maar kleine dingen gedaan heeft, maar die van zo’n grote invloed op Kurts leven zijn geweest, dat die schuld waarschijnlijk nooit vereffend zal kunnen worden. Zonder John zou Kurt dat namelijk nooit gehad hebben.’

Eira knikt begrijpend. ‘Ik begrijp helemaal wat je bedoelt. John heeft ook met mijn vader gesproken, toen we samen karaoke deden. En dat heeft voor mij ook mijn wereld veranderd! Dan was ik nooit hier geweest en kan ik mijn droom leven!’
Chantal glimlacht. ‘Ja, dat bedoel ik nou. Dat is John! En daarnaast vind ik John ook de knapste man, die ik ooit gezien heb!’
Eira bloost. ‘Dat moet ik toegeven, John is heel erg knap!’
Chantal glimlacht. ‘Amper te geloven, dat hij eerst amper een vriendin kon krijgen! Maar nu is bijna iedere vrouw een bedreiging voor mij! Daarom doe ik ook altijd mijn best om er zo mooi mogelijk voor John uit te zien!’
‘Ik geloof niet, dat John echt oog heeft voor andere vrouwen, Chantal! Je bent zelf zo ontzettend mooi!’
‘Dank je, Eira. Maar jij mag er anders ook wel zijn! Ik weet zeker, dat er veel jongens naar je om zullen kijken.’
‘Echt? Dat hebben ze eerst nooit echt gedaan.’
‘Hmm, daar zullen we eens snel verandering in gaan brengen!’

In de tussentijd heeft Daan me opgehaald met het busje van de zaak. We moeten naar de achterhoek heen, waar Daan een partij oude onderdelen kan overnemen. Daan vraagt me: ‘En, hoe is het nu om een jonge meid in huis te hebben?’
‘Even wennen. Dat is toch weer anders, dan een jongen. Afgelopen nacht was wel meteen een vuurdoop voor haar, met al dat onweer! We hebben haar in ons bed laten slapen, omdat ze echt schrik voor onweer heeft.’
‘Oei, dat is inderdaad wel heftig, als je voor het eerst ergens moet overnachten, zo ver van huis! Maar verder?’
‘Daarvoor is het nog wat te kort, om daar iets over te kunnen zeggen. Maar ze lijkt me niet vies van aanpakken, en dat is anders, dan ik van haar ouders heb gehoord. Ze heeft gisteren aangeboden te komen helpen met vernissen van het hout. En nu Chantal dat even beter niet kan doen, is dat wel erg welkom.’
‘Ik weet wat je bedoelt, John. Daar heeft Melissa ook mee te maken. Ze heeft al gesproken met haar decaan, en die heeft haar afgeraden om voorlopig nog met kleurstoffen te werken. En bovendien weet Melissa nu, dat haar zwangerschap haar opleiding niet in de weg hoeft te zitten. Er bestaan verschillende voorzieningen voor die gevallen, dat zou je ook eens moeten navragen voor Chantal!’
‘Daar waren we al van op de hoogte, Daan. Maar misschien is het niet nodig. Chantal kan een aantal vakken versneld doen, waardoor ze misschien al eerder klaar is met haar studie. Maar ze moet nog even met haar stage praten, maar dat lijkt me niet het allergrootste probleem, omdat die al aanstuurden op een vaste aanstelling voor Chantal. Dus de kans is groot, dat Chantal misschien al afgestudeerd is, voor ze zal bevallen. Ze had al een lichte voorsprong, dus wat dat betreft zit ze wel goed.’

‘En hoe ga je dat dan doen, nadat ze bevallen is?’
‘Daar hebben we ook al over nagedacht, en heb ik al wat aan gedaan. Ik kan van mijn werk uit enkele dagen thuis werken, en Chantal wil dan in deeltijd gaan werken. Maar dat laatste is nog niet helemaal rond.’
‘Zo, dan hebben jullie al serieuze stappen ondernomen! Zover zijn Melissa en ik nog niet!’
‘Ben je er wel al klaar voor om vader te worden?’
Daan zucht eens. ‘Nee, nog niet helemaal. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Het komt wel wat ongelegen, maar ik ben er toch wel blij mee. Het is een raar gevoel.’
‘Dat is voor mij ook niet anders, Daan. Al hebben Chantal en ik daar al veel meer over gepraat. Je weet, hoe graag Chantal kinderen wil. En ik wil dat ook, maar we hadden het liever nog uitgesteld tot nadat ze klaar was met haar studie. Nou ja, het is nu anders gelopen, maar ik kan niet anders zeggen, dat ik er erg blij mee ben. Al is het nog wat vroeg om daar al over te juichen.’
‘Ja, ik weet wat je bedoelt. We tellen de dagen ook af, dat we het bekend mogen maken!’
‘Wel leuk, dat we nu met drie stellen gelijktijdig zwanger zijn!’
Daan lacht. ‘Ik zou niet te veel met je om moeten gaan, John! Je bent aanstekelijk!’
‘Ach wat, je bent maar al te blij met Melissa, en ook dat je nu eindelijk vader gaat worden!’
‘Dat ben ik ook! Amper te geloven, dat ons leven in zo’n korte tijd helemaal ondersteboven zou staan! En ik moet zeggen, dat ik nog nooit zo gelukkig ben geweest! Maar ook tevens nog nooit zo moe! Het is hard werken om mijn garage draaiende te houden, maar het begint nu langzaam de goede kant op te gaan.
En de meeting in Zweden was ook nog eens goed voor zaken. Ik ben nu al met vier personen in onderhandeling voor enkele wagens. Dat zou kunnen betekenen, dat ik mijn Cadillac toch nog kan behouden.’
‘En hoe doet Joey het?’
‘Erg goed! Maar ik wist al, hoe goed hij kon lassen. Geleerd van de beste!’

Ik moet glimlachen van het compliment. ‘Slijmbal! Maar weet je al wat meer over die motor?’
‘Ja, maar ik moet eerlijk zijn. Het is geen complete motor, maar een motor in onderdelen, met een hoop onderdelen erbij. Ik heb je al gezegd, dat het beter zal zijn om de motor geheel te reviseren, maar er zitten wel een heleboel fijne onderdelen erbij. Eigenlijk is het een motor uit een truck, maar dat is juist helemaal niet erg! Die zijn juist beter! En ik meen ook een two barrel carburateur gezien te hebben, die hebben iets meer vermogen en rijden fijner.’
‘Maar totaal is de motor wel compleet?’
‘Zover ik kon zien wel. Als je die weer opgebouwd hebt, dan heb je daar een hele goede en betrouwbare motor aan, het is ongeveer dezelfde als die Joey in zijn wagen heeft.’
‘Okay, dat is dus interessant. Mijn wagen is wat zwaarder dan die van Joey, dus wat meer vermogen zou niet slecht zijn. En nu nog een goede versnellingsbak, dan ben ik zo goed als compleet qua techniek.’
‘Die heeft hij ook nog liggen. Ik zal er voor jou een goede deal proberen te sluiten.’

Iets later komen we aan bij de man, en bekijken we de onderdelen, die Daan wil kopen. Natuurlijk zit er ook een hoop tussen, dat hij niet kan gebruiken, maar als hij alles in één deal kan kopen, kan hem dat flink wat geld schelen. Het lukt hem om ook de motor in de deal te krijgen, samen met de versnellingsbak. Ik geef dan wel wat meer geld uit, dan ik in eerste instantie van plan was, maar daarvoor heb ik later wat minder kosten. Ik help Daan mee om alle dozen in zijn bus te laden. De motor en de versnellingsbak laden we met een motorkraan, omdat die gewoon te zwaar zijn om met de hand te tillen.
En dan rijden we huiswaarts. Net na de middag komen we weer terug, en ik help Daan nog mee om alles uit te laden. Dan brengt hij me naar huis, waar we de motor en de versnellingsbak in de loods uitladen. Ik merk al meteen, dat Chantal en Eira nog niet terug zijn, Chantals wagen is nog niet terug. We praten nog even na, als Chantal terug komt rijden.
‘Kijk eens aan. De dames zijn terug van het shoppen. Ik zal zo wel weer even moeten kijken, wat ze allemaal gekocht hebben…’
Daan lacht. ‘En dan doe jij, alsof jij daar een probleem met hebt! Chantal ziet er zo al fantastisch uit, en nu heb je nog een andere, blonde schoonheid in huis!’
‘Ja, en daar mag je alleen naar kijken, Daan. Bovendien, ik heb Chantal al, ik heb echt geen behoefte aan ander vrouwelijk schoon.’
‘Kom op, je hebt je ogen toch niet in je broekzak zitten, of wel? Of wil je soms zeggen, dat Eira niet mooi is?’
‘Jawel, maar zo kijk ik niet naar haar! Voor mij is ze niet anders, dan Joey. Een pleegdochter. Niet meer en niet minder.’
Daan glimlacht. ‘Ik had ook niet anders van je verwacht. Soms ben je zelfs roomser dan de paus. Maar dan moet ik ook weer zeggen, dat je altijd zo geweest bent. En dat is ook, waarom ik zo graag een vriend van je ben. Ik kan altijd op je rekenen!’
‘Dat geldt ook omgekeerd, Daan! Doe Melissa de groeten van me!’

Daan stapt in zijn busje en zwaait naar Chantal en Eira. Ik loop de dames tegemoet en vraag: ‘En? Lekker geshopt? En o, ik zie dat Eira ook naar de kapper is geweest?’
Eira bloost lichtjes. ‘Staat je goed, Eira!’
‘Ja, Chantal vond, dat me dit kapsel goed zou staan, en ze heeft absoluut gelijk gehad!’
‘Volgens mij heeft ze je veel te veel verwend! Laat maar eens zien, wat jullie allemaal gekocht hebben!’
Chantal zegt daarop meteen: ‘Niet alles, mannetje. Er zitten ook dingen bij, die nog niet voor jouw ogen bestemd zijn!’
‘O, dat maakt me alleen maar nieuwsgieriger voor de rest!’

We lopen naar binnen heen, waar ik voor ons allemaal een pot thee zet. De dames kleden zich dan even om, terwijl ik de theeglazen klaar zet. Chantal heeft zich een paar leuke blouses gekocht, en een mooie rok, die haar echt buitengewoon goed staan. Maar Chantal staat alles wel goed.
Eira heeft zich een leuk luchtig zomerjurkje gekocht, en wat jeans voor als het weer wat slechter is. En ik moet Daan wel gelijk geven, Eira ziet er echt goed uit in die kleren. Zeker met haar nieuwe kapsel en haar nieuwe kleren.
Ze vertellen me alles wat ze meegemaakt hebben, en Eira is nogal vol van het grote winkelcentrum, dat ze gezien heeft. Tja, Nederland is wat dat betreft heel anders, dan Noorwegen. Ik vertel ze dan over mijn trip met Daan, en dat ik daar ook een goede deal gedaan heb. Chantal vraagt me: ‘Maar die motor laat je wel nog reviseren? Dat zal toch ook nog wel het nodige aan geld kosten?’
‘Ja, maar net als bij de motor van Melissa’s Topolino, zal ik het meeste zelf doen. In principe hoeft de motor alleen maar opnieuw gehoond worden en heb ik nieuwe zuigers en zuigerveren nodig. De rest heb ik allemaal nog, al is het natuurlijk wel afwachten, hoe dat eruit ziet.’
‘Dus jij hebt de komende tijd meer als voldoende te doen?’
Ik lach. ‘Ja, aan werk echt geen gebrek! Misschien dat ik me nog een paar vrije dagen ga opnemen, ik heb er toch nog meer dan voldoende. Maar dat zal wel na de vakanties zijn.’
‘Je baas zal je nog amper terug herkennen! Je bent nog maar amper op je werk geweest, de laatste twee maanden!’
Ik haal mijn schouders op. ‘Morgen zal ik het wel weten, of ze me nog kennen!’

Tegen de avond komt Joey langs, om samen met ons naar de sportschool te gaan. En dat ziet hij Eira weer, nu in haar nieuwe sportoutfit. Lichtelijk verbaasd weet Joey even niet wat hij moet zeggen. Hij herpakt zich wel snel, en zegt: ‘Zo, jou hebben ze dus ook al verplicht om te gaan sporten? Geen zorgen, het is echt heel erg leuk! Ik had er eerst ook geen zin in, maar nu vind ik het erg leuk!’
Joey is al snel aan het babbelen met Eira, die zich daardoor snel op haar gemak voelt. Chantal ziet het gebeuren en zegt tegen mij: ‘Okay, dat had ik ook weer niet verwacht. Ik ben eens benieuwd, hoe Veerle daar op gaat reageren…’

Ik knik, want ik heb ook gezien, dat Joey met meer dan normale interesse met Eira praat. Zo heel verwonderlijk vind ik dat ook weer niet, want Eira ziet er in haar sportkleren er best goed uit. We rijden dan naar de sportschool, waar Otto Eira vriendelijk begroet. Ze hebben elkaar al een keer gezien in Zweden, dus dat maakt het voor Eira wel wat gemakkelijker. Otto pakt het heel professioneel aan, en polst Eira goed over haar conditie. Na een paar korte tests is meteen al duidelijk, dat het daarmee nogal belabberd is gesteld.
Otto kijkt me aan en zegt: ‘John, hoe wil je dit gaan doen? Ze heeft de conditie van een oude oma van tachtig! Daar moet echt iets aan gebeuren!’
‘Dat er iets moet gebeuren, dat ben ik met je eens. Maar we gaan het niet doen, zoals bij Joey!’
‘Ja, dat lijkt me in dit geval het beste. Goed, ik zal een schema voor haar maken, dan bouwen we dit rustig op. Maar het zou geen kwaad kunnen, als ze net als Joey wat ging hardlopen. Je hebt gezien, wat voor verbetering dat bij Joey heeft gebracht. En die had ook amper conditie! En moet je hem nu eens zien?’
‘Ja, maar die had ook wat andere motivatie, in de vorm van Veerle. Dat is er voor Eira niet.’
‘Hmm, daar zeg je zoiets… En wat zou je ervan zeggen, als ik haar eens koppel aan Mitch?’
‘Wat ben je van plan, Otto?’
‘Niets apart, John. Maar Mitch is van haar leeftijd, en dat zou haar kunnen motiveren om meer te gaan sporten, en dus meer conditie te krijgen.’

Ik roep Chantal erbij om haar mening te vragen, want ik heb mijn twijfels erbij. En die twijfels heeft Chantal ook wel, dus dat plan wordt de prullenbak in gegooid. Otto denkt even na. ‘Ik begrijp jullie twijfels. En wat als we haar eens koppelen aan Manuela? Je weet wel, die komt zo af en toe ook op donderdag, en ze heeft me gevraagd of ik ook plaats voor haar heb op dinsdagavond. Maar dan trainen jij en ik al en heb ik minder tijd voor haar. Maar dat zou Veerle dan kunnen overnemen, en op die manier zou Eira misschien ook vriendinnen met Manuela en Veerle kunnen worden.’
Daar zien Chantal en ik wel meer in. Het idee om Eira aan een buddy te koppelen, is namelijk helemaal niet slecht. Zo kunnen ze elkaar motiveren. We stemmen toe en Otto maakt er meteen werk van.
Hij belt meteen Manuela op, en legt haar uit, wat de voorwaarden zijn. Manuela stemt meteen toe, en omdat ze in de buurt woont, komt ze meteen even langs. Manuela is zeventien als Eira, alleen wat mollig voor haar leeftijd en lengte. We leggen Manuela uit, dat Eira uit Noorwegen komt, en tijdelijk bij ons woont, en samen met ons komt sporten. Manuela verbaast ons, en vooral Eira, door Eira dan meteen in het Noors aan te spreken. Ze heeft Noors geleerd, omdat ze later op de universiteit van Trondheim wil gaan studeren. Ze kan daar bij een tante komen wonen, en daarom heeft ze alvast lessen Noors gehad. En ze spreekt het al redelijk goed, en is blij om haar Noors met een echte Noorse te kunnen testen.
Eira en Manuela blijken al meteen goed met elkaar op te kunnen schieten, wat het sporten voor Eira een stuk leuker maakt. Chantal haalt opgelucht adem en zegt: ‘Pff, dat ging dus gemakkelijker, dan ik gedacht had. Wat een geluk, dat Manuela Noors kan spreken!’
‘Ja, dat kun je wel stellen. Ik denk, dat Eira nu wel een stuk gemakkelijker zal gaan sporten.’

We gaan dan zelf ook aan de bak, want we hebben de laatste tijd niet erg veel kunnen trainen. Maar het valt gelukkig wel mee met de stijfheid en na een grondige opwarming zit ik al snel weer in mijn ritme. Na een uur trainen vraagt Otto me: ‘En, John? Zin om nog een rondje te sparren?’
‘O ja, je hebt binnenkort weer een wedstrijd?’
Otto knikt. ‘Dus je wil wel weer mijn sparringspartner zijn?’
‘Natuurlijk! Dat heb ik altijd voor je gedaan, dus waarom nu niet?’
Tot dan hebben we Veerle nog niet gezien, Otto had ons al verteld, dat ze later zou zijn. Ze moest met haar moeder nog even naar een verjaardag van haar peettante. Zodra ze binnenkomt, heerst er meteen wat spanning, omdat Joey nu bij de meiden staat, en niet aan het sporten is. Veerle zegt niets, maar loopt direct door naar de toestellen en negeert Joey volledig.
Chantal staat vlak in mijn buurt en fluistert in mijn oor: ‘Oei, daar heb je het al! Niet erg handig van Joey, en ik geloof, dat Veerle best wel jaloers aan het worden is.’
‘Je kunt Joey niet kwalijk nemen, dat hij met wat leeftijdgenoten aan het kletsen is, Chantal. Het is natuurlijk niet erg handig, als je nog weet, dat je vriendin nog moet binnenkomen, maar aan de andere kant zal Veerle ook moeten leren, dat ze nooit echt kan voorkomen, dat Joey met andere meisjes praat.’
‘Ja, maar Veerle heeft nog nooit eerder last van concurrentie gehad, en nu staat Joey opeens met twee meisjes te praten, die er niet eens zo onaardig uitzien!’
‘Tja, daar is nu niets meer aan te veranderen. Dat moet Joey zich maar met Veerle bespreken. Dat is uit onze handen.’
‘Ik weet het, maar ik vind het zo zonde. Wat als Veerle straks Eira en Manuela niet wil trainen?’
‘Dat doet ze heus wel, als Otto haar dat vraagt. Maar de vraag is, of ze het dan ook van harte doet?’

Chantal knikt. Ik roep Joey dan even en wijs hem er dan op, dat Veerle nogal kwaad naar hem kijkt. Hij beseft zich meteen, wat er aan de hand is, en loopt meteen naar Veerle. Gelukkig weet Joey Veerle snel aan het verstand te brengen, dat hij alleen maar aan het praten was met de twee meiden, en dat er echt niets aan de hand is. Maar Joey is wel zo verstandig, om de rest van de avond in de buurt van Veerle te blijven. En daarmee lijkt de kou wel even uit de lucht. Otto heeft het ook allemaal gezien, en haalt even opgelucht adem. We maken ons dan op om te gaan sparren en trekken wat bescherming aan.
Chantal haalt Eira en Manuela even, en vertelt ze, dat het wel de moeite waard is om te gaan kijken, hoe ik en Otto aan het sparren zijn.
Otto en ik beginnen rustig, we bouwen het op om niets te forceren. Maar zodra Otto het tempo begint op te drijven, begint het gevecht pas goed. We kennen elkaar goed, maar Otto probeert me toch te verrassen. Maar ik verdedig goed, en plaats ook een tegenaanval, waar Otto maar nauwelijks een antwoord op heeft. En dat maakt wel flinke indruk bij Eira en Manuela. Manuela fluistert: ‘Wauw, zo zie je ze alleen maar in wedstrijden vechten! Ze zijn allebei erg goed!’
Chantal glimlacht en zegt: ‘Ze houden zich nog heel erg in, Manuela. Als dit een echte wedstrijd zou zijn, dan zou het er veel heftiger aan toe gaan.’
‘Wie zou er dan winnen?’
‘Dat weet ik niet. Otto is goed, maar John is minstens zo goed, zo niet beter! Otto zegt altijd, dat hij John nog nooit echt voluit heeft zien gaan, en dat hij het ook nooit wil meemaken, dat John ooit voluit tegen hem gaat.’

Manuela zegt dan: ‘John is jouw man, klopt dat?’
Chantal knikt glimlachend. ‘Ja, we zijn nu sinds mei met elkaar getrouwd!’
‘Zou je het erg vinden, als ik zeg, dat John echt heel erg knap is?’
Chantal schudt haar hoofd. ‘Ik weet, dat je het bedoelt als een compliment. En zo jaloers ben ik ook weer niet!’
‘Maar Veerle was dat wel, of had ik dat mis?’
‘Tja, dat is eigenlijk haar probleem. Tot nu toe heeft ze nooit echt concurrentie gehad van vrouwen, die een bedreiging voor haar kunnen zijn. Ze heeft tot nu toe Joey helemaal voor haar zelf gehad, en toen ze zag, dat Joey meer interesse had om met jullie te praten, vond ze dat natuurlijk niet erg fijn!’
‘Alsof ik meteen haar vriendje wil afpakken! Joey is een leuke gast, maar dat wil niet meteen zeggen, dat ik iets met hem wil!’
‘Nee, maar zo ziet Veerle dat niet. Dat is iets, dat ze nog moet leren. Ze heeft nooit eerder een vriendje gehad, en er voor moeten vechten.’
‘Heb jij dat wel eens gedaan?’
‘Ja, en niet onverdienstelijk! Ik heb jarenlang aan judo gedaan. Ik heb één keer met een ex van John om hem gevochten, die trut meende werkelijk, dat ze alles kon doen! Maar dat heb ik haar snel afgeleerd!’
‘Maar je vond het niet erg, dat ik zei, dat John knap was!’
‘Ja, maar dat wil niet zeggen, dat ik niet jaloers kan zijn! Op zich ben ik ook niet heel erg jaloers, omdat ik weet, dat John alleen oog voor mij heeft. Maar als ik zie, dat een vrouw wel heel erg intiem met John staat te praten, dan word ik dat wel een beetje. Gelukkig is John een echte schat, en heeft dat dan ook meteen in de gaten. En soms geloof ik ook, dat hij me er soms mee plaagt, door extra met een vrouw te praten. Gewoon om een reactie van mij uit te lokken.’
‘Dan doe je toch gewoon hetzelfde terug?’
‘Was het maar zo simpel! John weet maar al te goed, dat ik alleen maar oog voor hem heb! Ik kijk wel eens naar een knappe man, maar er is toch niemand, die het bij John kan halen!’

Manuela kan niets anders doen dan glimlachen, als ze de aanbidding van Chantal voor mij ziet. Voor Eira was dat al meer dan duidelijk, maar die kent ons al wat beter.
Otto en ik gaan gewoon door, maar ik heb Chantal wel met de meiden zien praten. En op de manier waarop ze aan het praten was, heb ik wel een idee, waarover het ging. Maar juist dat zorgt voor een momentje, dat ik afgeleid ben, en weet Otto juist een geslaagde aanval te plaatsen. Hij vloert me met een handige tik tegen mijn benen. Hij helpt me weer overeind en grijnst: ‘Je bent nog een beetje roestig, John!’
Ik glimlach alleen, en laat Otto in de waan, dat het zo is. Ik zet er dan een tandje bovenop, en Otto moet flink aan de bak om me van zich af te houden. Maar ik zorg ervoor, dat we niet te ver gaan, en als ons half uurtje om is, geven we elkaar lachend een hand.
‘Dat was weer eens leuk om te doen, John! En zoals je het laatste deel van de partij deed, dat heb ik precies nodig. Ik moet over twee weken tegen een internationaal veld, dat behoorlijk sterk is!’
‘Oké, dus de komende weken wat vaker trainen?’
‘Nee, dat is ook weer niet nodig, al zou het handig zijn als je ook zaterdag nog even kunt. Drie keer per week een potje sparren lijkt me voldoende.’
‘Prima, dat moet me wel lukken.’

Ik trek mijn beschermende spullen uit, en loop dan naar Chantal, die nog steeds bij de meiden staat. Ze begroet me met een zoen en zegt: ‘Dat was leuk om naar te kijken. Maar Otto had je wel even te pakken!’
‘Hmm, ik liet me afleiden door jullie. Maar ik heb me daarna weer herpakt. Ik geloof niet, dat Otto het de laatste tijd ooit zo zwaar heeft gehad!’
Chantal glimlacht, terwijl ook Eira en Manuela wat verlegen glimlachen. Ze zijn best onder de indruk, van wat ik heb laten zien. We begeven ons naar de kledingruimte, waar we ons douchen.

De volgende dag begint echter weer het normale leven weer voor ons, en gaan we weer aan het werk. Chantal heeft toestemming van haar baas gekregen om Eira mee te nemen, en ik ga weer als normaal aan het werk. En ik heb werk genoeg, maar ik kaart wel meteen bij mijn chef aan, dat ik nu voortaan wel vaker van huis uit wil werken, ook om weer alles bij te werken, en ik geef ook aan, dat er voor mij en Chantal in de toekomst kinderen gepland staan, en dat dit een van de redenen is, om het zo te doen. Maar de man was al voorbereid hierop, omdat ik al eerder had aangegeven om meer thuis te willen werken. Hij zegt: ‘Dus jullie denken al aan kinderen? Dat was te verwachten. Pas getrouwd, dan zit het er wel aan te komen. En ik had al van IT gehoord, dat je al een en ander geregeld had. Goed bezig!’
‘Dank je. En het is de enige manier, zodat Chantal gewoon door kan gaan, met wat ze graag wil doen. Het moet toch niet zo zijn, dat ze vanwege onze kinderen zou moeten stoppen met werken? Kijk, ik zou ook minder kunnen gaan werken, maar daar zijn jullie en ook ik niet mee geholpen. Door het nu al aan te pakken, kan ik alvast wat meer wennen aan die situatie, die straks zal ontstaan.’
‘Goed nagedacht, John. Je hebt er in ieder geval goed over nagedacht. Hoe wil je het gaan plannen? Hoeveel dagen wil je thuis gaan werken?’
‘Ik wil het even opbouwen, eerst een dag, dan twee, en dan drie dagen per week. De rest wil ik toch gewoon hier zijn, vooral ook om goed contact te blijven houden met mijn collega’s. Dan weet ik ook wat er speelt in het bedrijf, en kan ik daar beter op reageren. Maar thuis kan ik dan wat beter gefocust blijven op het werk. Dat is hier weer af en toe lastig.’
‘Ik begrijp, wat je bedoelt, John. Goed, dan gaan we dat zo regelen. En in hoeveel tijd wil je de thuiswerken gaan opschalen?’
‘Toch binnen enkele maanden. Tegen de herfstvakantie hoop ik toch al precies volgens dat schema te kunnen werken.’
‘Dat lijkt me een goed plan. Maar nu je toch hier bent, ik wilde het nog even met je hebben over Kurt.’

Ik kijk even met belangstelling. ‘Wat is er met Kurt?’
‘Niets belangrijks. Ik zie bij hem een zeer positieve ontwikkeling. Hij doet zijn werk keurig, is altijd op tijd, en de klanten mogen hem graag. Het enige wat er eigenlijk nog mankeerde, was zijn uiterlijke verzorging, maar dat begint nu ook beter te worden.’
Ik glimlach. ‘Daar weet ik waarschijnlijk wel de reden van. Hij heeft sinds kort een vriendin, en dat lijkt best goed te gaan. En dat is de beste vriendin van Chantal, en die zorgt er wel voor, dat Kurt zich wat beter verzorgt. Dat was ons ook al opgevallen, en dat zie ik als een positieve ontwikkeling.’
‘Ja, zo zie ik dat ook. Dat was het eigenlijk. Ik vroeg me dus alleen af, waardoor dat zo opeens kwam. Nou, nu weet ik dat. Bedankt voor het bijpraten.’
Ik verlaat zijn kantoor en ga aan mijn eigen bureau weer lekker aan het werk.

Intussen op Chantals werk gaat het er heel anders aan toe. Nu Chantal terug is, wordt de resultaten van haar project besproken. Het gevolg is wel, dat Eira daar niet bij mag zijn, maar ze mag kijken in een van de oefenruimtes.
Het werk van Chantal wordt echter wel kritisch bekeken, waarbij er veel aandacht is voor haar zwakke punten, maar ook voor haar sterke punten. Na anderhalf uur vergaderen is echter voor Chantal het ergste voorbij. Over het algemeen zijn ze heel erg tevreden over het werk van Chantal. En ze willen nu ook de belofte nakomen, die haar baas haar al eerder gegeven heeft. Een contract, dat per direct ingaat, maar waarbij ze wel haar opleiding afmaakt. Maar dat betekent, dat Chantal ook even eerlijk moet zijn over zichzelf.
‘Dat jullie me nu al een contract willen aanbieden, dat vind ik werkelijk geweldig! Dat is een droom voor me, die uitkomt. Maar ik moet eerlijk zijn. John en ik willen graag kinderen, en het is nu wel zo eerlijk om al te zeggen, dat ik nu ongeveer 7 weken zwanger ben. Het zou niet eerlijk voor jullie zijn, als ik dit nu niet zou vertellen.’
‘O, gefeliciteerd alvast! Dat is inderdaad wel informatie, die we graag zouden weten, want dan kunnen we onze planning daarop aanpassen. Maar dat weerhoudt ons er niet van, om je in dienst te nemen. En misschien is het handig om thuis even te kijken, of je daar ook de mogelijkheid hebt om vanuit thuis te werken?’
Chantal glimlacht. ‘Daar heeft mijn man al maatregelen voor genomen. Hij wil niet, dat ik straks alleen voor de opvoeding van ons kind staat, en heeft al met zijn werk geregeld, dat hij meer van thuis uit kan werken. Daarvoor heeft hij de internet verbeterd, en een nieuwe computer aangeschaft. Dus dat lijkt me niet zo het probleem.’
‘Ah, dus ook een goede webcam en zo?’
‘Ja, John heeft het meteen goed aangepakt. Dat heeft hij ook nodig bij overleggen op zijn werk en met leveranciers, waarmee hij wil spreken.’
‘Nou, dan zie ik helemaal geen probleem voor jouw toekomst. We werken op een later tijdstip wel uit, hoe we je toekomst hier gaan plannen. Maar vertel eens, wie had je vandaag meegenomen?’

‘O, dat is een meisje, dat komend semester hier in Maastricht naar het conservatorium gaat. Ze komt uit Noorwegen, en we hebben haar daar leren kennen. Ze logeert voor die tijd bij ons thuis. Maar ik kon haar moeilijk daar nu alleen laten, ze is nog overal onbekend.’
‘Ah, ze gaat naar het conservatorium hier in Maastricht? Kon ze dat niet in Noorwegen?’
‘Tja, tussen niet kunnen en niet kunnen zitten verschillen. Ze had wel terecht gekund, maar ze was rijkelijk laat met haar beslissing. Maar dan hadden haar ouders nog gezeten met het probleem van huisvesting. En uiteindelijk zagen ze geen probleem, dat ze naar Maastricht zou gaan. Haar ouders kennen ons een beetje, en ze hadden daar wel een goed gevoel bij.
En ik ben blij, dat ze nu toch naar het conservatorium mag, want ze heeft best wel talent. Ze ontbreekt natuurlijk nog wel het nodige aan techniek, maar daar wil ik al aan werken. Maar haar talent is al best goed hoorbaar.’
‘Zo, daar zijn we natuurlijk altijd nieuwsgierig naar. Ruwe diamanten, die je nog kunt bewerken, beter kun je het niet krijgen.’
‘Ik zou wel eens kunnen proberen, of ik haar aan het zingen kan krijgen? Ik moet zo toch stemoefeningen gaan doen, en ik zou Eira kunnen vragen, of ze mee wil doen.’
‘Goed idee. Dan komen wij zogenaamd kijken, of je je werk wel goed doet. En trouwens nog even over je man John! Wat hebben we toch genoten van zijn zang. Alleen zonde, dat hij niet overweegt om dit professioneel te gaan doen. Hij zou echt uitzonderlijk goed kunnen worden!’
‘Dat weet ik, maar dat wil John niet! Hij vindt het best om voor een klein publiek op te treden, maar zoals in het theater, dat vindt hij doodeng. Maar hij heeft me alleen geholpen, omdat anders het stuk niet helemaal door kon gaan, en dat het mijn beoordeling in gevaar zou kunnen brengen.’
‘Dat is aardig van hem, maar met zoiets zouden we toch wel rekening gehouden hebben! Het is immers niet jouw schuld, dat Jerome een keelontsteking had opgelopen.’
‘Daar verschillen we van mening. Ik had de voortekenen moeten zien. Hij zong al een tijdje niet meer op de top van zijn kunnen. En daardoor heeft hij geforceerd.’
‘Daar hebben we het net al uitgebreid over gesproken. Dat is inderdaad een punt waar je je nog op kunt verbeteren, maar ook weer niet iets, wat we je kwalijk kunnen nemen. Je ontbeert daar namelijk nog ervaring op. Maar dat is te leren, wat ook de reden is, dat we je waarschijnlijk een tijdje wat medische lessen willen laten volgen. Je kwaliteiten liggen vooral bij begeleiden, want dat doe je echt heel erg goed.
We zijn echt onder de indruk van de manier, waarop je de technieken kunt bijbrengen. En hoe je duidelijk kunt maken, wat je van een zanger of zangeres verwacht. Zulke mensen zoeken we hier. Bovendien vind ik het wel leuk, hoe je alles al van te voren met je man uitprobeert. Dat helpt je zeker met je werk hier, en het helpt natuurlijk ook, dat John echt fantastisch kan zingen.’
‘Dank je. Ik probeer altijd mijn best te doen. En ik zal uw complimenten aan John doorgeven.’
‘Doe dat. En loop volgende week nog eens binnen, zodat we je contract kunnen opstellen. Ik ga dan alvast even kijken, hoe we jouw zwangerschap hier kunnen invullen.’
‘Dank u! Dat maakt me heel blij!’

Ze nemen dan afscheid van elkaar, en Chantal gaat Eira zoeken. Ze vindt haar weer in de oefenruimte, waar ze haar heeft achtergelaten.
‘En, hoe vond je het, om zo te mogen toekijken?’
‘Fantastisch! Ik wist niet, dat er zulke plekken waren!’
‘Tja, ik heb veel geluk, dat ik hier mag werken. Maar ik moet weer aan het werk. Als je wilt, mag je daarbij zijn. En je mag ook best wel meedoen. Het is een groepje jonge talenten, ze zijn nog wat jonger, dan jij bent.’
‘Mag dat echt?’
‘Ja, ik heb het gevraagd. Ik heb ze verteld, dat je ook naar het conservatorium gaat, en dat je wat talent hebt. Dus vonden ze het goed, dat je mee zou doen. Maar ik waarschuw je, het kunnen best saaie lessen zijn. Het is meer oefenen van toonladders en ademhalingstechniek. Echt zingen is het nog niet.’
‘Dat is niet erg, dat wil ik juist leren!’
Chantal glimlacht om de leergierigheid van Eira. Ze neemt hem mee naar een van de lokalen, waar Chantals studenten al op haar staan te wachten. Chantal stelt Eira aan haar leerlingen voor.
‘Dit is Eira, en ze komt uit Noorwegen. Ze is vandaag hier als gast, maar wil graag eens meedoen aan een van de lessen, die ik geef. Maar ze is nog niet zo geoefend, dan jullie, dus geef haar wat respijt.’

De leerlingen, het zijn er ook maar twee, hebben daar geen problemen mee. Ze stellen zich zelf aan Eira voor. Ze heten Jonas en Vivian, maar Chantal geeft ze niet meteen de ruimte om elkaar nog meer te leren kennen. Ze begint meteen met haar lessen. Het is al snel duidelijk, dat Eira wel kan zingen, maar dat haar ademhalingstechnieken nog flink wat mankeren. Chantal moet haar meerdere keren corrigeren, en daar is ze best streng in. Maar zo leert Eira wel de techniek het snelste. Maar als ze aan het einde van de dag met Chantal naar huis rijdt, zegt ze: ‘Oef, dat was moeilijker, dan ik dacht! Ik ben echt bekaf!’

Chantal glimlacht. ‘Je moet ook niet denken, dat je het ook in één dag kunt leren, Eira. Maar misschien begrijp je nu, waarom we ook willen, dat je aan je conditie gaat werken. Want dat helpt echt heel erg goed.’
Eira knikt. ‘Misschien heb je wel gelijk. Bovendien vond ik het gisteren wel leuk, Manuela is een aardige meid, en het is wel leuk, dat ze Noors kan spreken. Op die manier kan ze mij helpen met mijn Nederlands, en ik haar met haar Noors. En samen sporten is ook wel gezellig.’
‘Kijk, dan is het toch ook minder erg, dan je dacht?’
Eira knikt. ‘Maar ik vond het wel even wennen, met dat eten na het sporten.’
‘Dat is beter voor je herstel van je lichaam, Eira. Maar wat vond je van de pasta?’
‘Dat was wel lekker, maar ik wist niet, dat John kon koken?’
‘John kookt wel, maar ik laat hem niets klaarmaken, wat geen pasta is. Dus kookt John dinsdags, donderdags en zaterdags, als hij gaat trainen. De rest van de tijd kook ik.’
‘Eet John dan ook zoveel?’

Chantal lacht. ‘Nee, dat doet hij alleen na het sporten. Je moet begrijpen, dat hij veel meer calorieën verbrandt bij het sporten, dan wij doen. En dat helpt hem met het herstel van zijn lichaam. Ik stond er eerst ook van te kijken, maar nu ben ik er wel aan gewend geraakt. Maar het is inderdaad veel, wat hij dan eet. Maar hij wordt er ook niet dik van, dus laat ik hem maar zijn gang gaan.’
‘Zou je er wat van zeggen, als hij er zwaarder van wordt?’
‘Dat weet ik niet. Misschien wel. Ik zou hem zeggen, dat hij zijn sexy kontje aan het verliezen is…’
Eira lacht. ‘Dat zou wel een goede reden zijn!’
Ze moet meteen blozen, waarop Chantal moet glimlachen. Als ze thuiskomen, begint Chantal aan het eten, waarbij Eira haar helpt. Als ik dan thuiskom, is de tafel al gedekt, wat dan normaal mijn taak is.
Glimlachend zeg ik: ‘Zo, we worden hier nu wel verwend! Zo word ik nog wel eens lui!’
‘Eira wilde meehelpen, dus heeft ze de tafel maar alvast gedekt.’
Ik geef Chantal een kus, en bedank Eira voor haar hulp.

‘Ik heb vandaag met mijn personeelschef gepraat. We hebben een schema gemaakt, waarbij ik het thuiswerken ga opbouwen. Dus dat is ook weer geregeld.’
‘O, dat is goed nieuws. Maar ik heb ook goed nieuws! Ze gaan me een contract geven, maar ik heb het ze wel moeten vertellen van ons nieuws.’
Ik kijk Chantal aan. ‘Dat is toch goed? En nu?’
‘Ze willen me nog steeds! Is dat niet geweldig?’
‘Ja, dat is toch wat je wilde? Proficiat!’
Chantal omhelst me, en ik geef haar een zoen. ‘Proficiat, schat!’
Ze glimlacht. Dan zeg ik: ‘Misschien kunnen we het ook maar even beter tegen Eira zeggen, ze komt er toch wel achter.’
Chantal knikt. We kijken Eira aan. ‘Je zal misschien al gemerkt hebben, dat er iets aan de hand is. Het is namelijk zo, dat ik nu zeven weken zwanger ben. Dat is wel te vroeg om het al bekend te maken, maar soms komen dingen niet altijd zo, als je het zou willen.’
Eira kijkt blij verrast. ‘Dus jullie krijgen een kindje? Wat leuk!’
‘Dank je! Ik ben blij, dat je het zo oppakt. Maar je moet wel weten, dat baby’s ook huilen, en dat is wel iets, waar we rekening mee moeten houden.’
‘Dat vind ik niet zo erg. In Ålesund, bij mijn oom en tante, woonden we naast een familie, die ook een baby hadden. En die kamer was recht tegenover de mijne. Daar wen je wel aan.’

Chantal lacht. ‘Ik ben blij, dat je zo reageert, dat had ook anders gekund. Maar wil je het nog wel even geheim houden? Het is nog maar zeven weken, en er kan nog alles fout gaan!’
Eira knikt begrijpend en geeft ons allebei een knuffel. We gaan dan lekker eten, en genieten nog lekker na van een leuke en warme dag.