De Gezusters Santegoed - 47

Na een lange reis komen we uiteindelijk weer thuis aan. Al toen we eenmaal op de veerboot zaten, kwam het gevoel al op, dat verlangen naar thuis. En zodra we eenmaal van de veerboot konden afrijden en door de douane waren, was er ook geen houden meer aan. In een flink tempo, maar wel verantwoord rijd ik terug naar huis. En nog voor het avond wordt, zijn we alweer thuis. We zijn allemaal blij om weer thuis te zijn, zelfs Eira, die toch nog wat met heimwee te kampen had. Ze zegt daarop: ‘Het is wel vreemd. Ik had het even moeilijk, toen we thuis wegreden, maar hier voel ik me ook heel erg thuis!’
Chantal glimlacht. ‘John zegt altijd, dat het hier door het water komt. Maar je hebt gelijk, Eira! Dat gevoel had ik ook, toen ik hier voor het eerst kwam. Ik voelde me hier meteen helemaal thuis, en daarom ben ik ook nooit meer weggegaan! Ik denk, dat we de schuld maar aan John moeten geven!’
Ik glimlach. ‘En ik ben alleen maar blij, dat jullie je hier thuis voelen! Home Sweet Home!’

We laden onze spullen uit, en ik help Chantal met het dragen van de koffers en help haar met het uitpakken en opruimen van onze kleren. Terwijl we dat doen, gaat Chantal op het bed zitten.
‘Wat is er?’
Chantal schudt haar hoofd. ‘Niets. Ik moest alleen even nadenken. Toen Eira dat net zei, over dat ze zich hier zo thuis voelt, zette me dat even aan het denken, John. Hoe eenzaam je leven met kerst moet zijn geweest, voordat je me kende. Je hebt me zelf gezegd, dat je vroeger nooit niet veel met kerst had. En nu vond je het echt prachtig! Je wilt zelfs die Noorse traditie hier gaan invoeren. Hoe heet het ook al weer?’
‘Lille juleaften, of kleine kerstavond.’
‘Ja, maar dat moet voor jou toch een hele grote verandering zijn?’

Ik kijk even verbaasd. ‘Dat zou het eigenlijk moeten zijn, Chantal. En dat is het ook, maar door jou heb ik daar helemaal niet meer bij stil gestaan. Dat is de invloed, die jij op me hebt. Jij zegt wel eens, dat ik een grote invloed op je heb, maar dat geldt ook andersom, Chantal! Door jou doe ik nu dingen, die ik anders nooit zou doen. En met liefde en plezier! Dus ja, het is een grote verandering, maar niet voor mij. Dit is gewoon, zoals het altijd had moeten zijn.’
Chantal glimlacht. ‘Slijmbal! Maar op dit moment zou ik even willen, dat ik niet zwanger was van een tweeling!’
Ik glimlach terug. ‘Ik begrijp wel waarom. Maar daar krijgen we nog tijd genoeg voor.’
Chantal moet nu lachen. ‘Als de tweeling ons daar niet van weerhoudt, John!’

Ik geef haar een zoen, en zeg dan: ‘Ik zal maar eerst nog even gaan kijken, hoeveel post we hebben gekregen. Dan kun jij hier even op je gemak verder.’
Chantal knikt en ik loop naar buiten, waar de brievenbus staat. Ik maak het kastje open, en ik ben wel blij, dat ik een grote brievenbus heb. Want die zit behoorlijk vol. Vooral met reclame, maar ook enkele brieven. En één van die brieven trekt wel mijn aandacht. Die is namelijk van de rechtbank. Binnen open ik de brieven, maar lees eerst de brief van de rechtbank. Ik word opgeroepen om te komen getuigen. De politie had me dat al aangekondigd, maar toch komt de brief wel als een verrassing. Alleen het tijdstip, dat ik moet komen opdagen, dat ligt toch wel wat kritiek. Want het is wel omstreeks het tijdstip, dat Chantal is uitgerekend. Ik laat de brief aan Chantal zien.
‘Dus het is eindelijk zover? Ik had gedacht, dat het nog wel wat langer zou duren, voordat die strafzaak zou beginnen. Dan hebben ze toch wel flink vaart gemaakt!’
‘Ja, maar ik vind het tijdstip wel wat ongelukkig. Rond die tijd ben je uitgerekend! En strafzaak of niet, als jij moet bevallen, kan me die hele zaak gestolen worden!’
‘Het zal wel meevallen, John! De dokter heeft me gezegd, dat ik erop moest rekenen, dat ik met een tweeling eerder zou bevallen.’
‘Ja, maar die rechtszaak is juist dan! Ik wil best getuigen, maar liever niet als jij op het punt staat te bevallen!’
‘Dat begrijp ik. Misschien kun je de rechtbank een brief sturen, of je ook op een ander tijdstip zou mogen getuigen, mocht ik dan moeten bevallen. Want ik vind wel, dat je gewoon moet gaan. Maar uiteraard niet, als ik moet bevallen!’
‘Ja, dat bedoel ik. Ik ga er meteen werk van maken.’

Ik schrijf dan een brief terug. Wel even wennen in deze digitale wereld. Maar ik heb nog steeds enveloppen en postzegels liggen, dus dat is geen heel groot probleem.
De volgende dag gaan Chantal en ik naar mijn moeder. Ze is blij ons weer te zien.
‘Ik had je gisteravond nog wel verwacht, mam!’
‘Ach wat! Dan zit ik daar maar te wachten, en jullie zouden veel te moe zijn geweest. Maar hoe is het geweest?’
‘Ach, geweldig! Sheila en Solveig hebben ervoor gezorgd, dat we een fantastische vakantie hebben gehad! De dingen, die we allemaal gedaan hebben! Ik denk, dat de sledetocht wel het hoogtepunt was, of niet, Chantal?’

Chantal is dat helemaal met me eens. ‘Maar ook die tocht met de sneeuwscooter of naar Lom was erg leuk! Eigenlijk was alles wel leuk!’
‘Ja, dat is ook zo. Het was gewoon erg leuk en mooi. Onvergetelijk, dat is zeker!’
We laten dan vele foto’s en filmpjes zien. En we vertellen alles over onze vakantie. De volgende dag zetten we koers richting Kampen, waar we tot na nieuwjaar zullen blijven. Ook Eira gaat met ons mee, alleen Leon blijft achter, maar dat vindt hij geen probleem. Voor het verblijf hebben we het pension geboekt, waar we de laatste keren ook hebben verbleven. Het is niet te duur, en het bevalt ons prima. En zo zijn we Jolien en Joris ook niet tot last. Bovendien is het ook niet al te ver weg van hun huis. Voor Eira hebben we een extra kamer geboekt, en we installeren ons dan ook eerst in het pension. Eira is hier al eens eerder geweest, en kent inmiddels ook onze gastvrouw een beetje.

Als we klaar zijn met het uitpakken van onze koffers en ons ook passend omgekleed hebben, is Eira al wat aan het kletsen met Simone, onze gastvrouw. Simone richt zich meteen tot Chantal.
‘En? Hoe gaat het met je zwangerschap?’
‘Het begint nu wat zwaarder te worden. Maar wat wil je ook met een tweeling!’
‘Ja, ik hoorde het van Jolien, die daar heb ik laatst nog even mee gepraat bij de kerk.’
‘Ik voel me vooral een opgeblazen strandbal! En ze kunnen allebei ongetwijfeld goed voetballen, want ik heb al diverse blauwe plekken van ze gekregen!’
Simone lacht. ‘Praat me er niet van. Toen ik nog zwanger was van onze Jurre, had ik zelfs een gebroken rib! Of ja, een scheurtje. Deed flink zeer!’
‘Dat is me gelukkig nog gespaard gebleven, dus laat het ook maar zo. En Jurre is nu ook voetballer?’
Simone lacht. ‘Nee, hij doet aan hardlopen. Is nu aan het trainen voor een halve marathon.’
‘Netjes! Hoe oud is hij dan?’
‘Hij wordt over een maand vijftien. Al van kinds af aan wilde hij alleen maar rennen. En nu zet hij zijn energie om in rennen.’
‘Vijftien? En dan al een halve marathon? Indrukwekkend!’
En dat ben ik wel met Chantal eens. ‘Je moet wel trots zijn op zo’n sportieve zoon!’
Simone glimlacht. ‘Ja, maar soms gaat het ook wel eens ten koste van zijn prestaties op school, omdat hij trainen te belangrijk vindt.’
Eira zegt daarop: ‘Ik kan me voorstellen, dat hij dat moeilijk vindt. Ik vind het zelf ook moeilijk om mijn tijd goed in te delen. School, sporten, mijn vriend en mijn vrienden. Maar gelukkig heb ik Chantal en John, die me weer terecht wijzen. Die zijn daar veel beter in, dan mijn ouders.’

Simone kijkt Eira aan. ‘Ik zou willen, dat mijn zoon zo volwassen zou zijn. Maar ja, hij is ook nog maar vijftien, en jij bent al ouder.’
Chantal zegt daarop: ‘Leeftijd zegt niet alles, Simone. John is al eenendertig en is nog soms nog steeds net een jongetje!’
Simone glimlacht daarop. ‘Mannen hebben dat soms nodig, Chantal. Als zij zich jong voelen, dan geven ze ons meer, en dat betaalt zich dan weer terug naar ons uit. Er is dus iets voor te zeggen om ze die vrijheid te geven.’
Chantal lacht. ‘Ik klaag ook niet! Daardoor heb ik een mooie wagen gekregen van John!’
Ik sta op en zeg: ‘We moeten nu wel gaan, want ze verwachten ons nog vanmiddag!’

De dames staan dan ook op en volgen me naar de auto. Even later zitten we al bij Joris en Jolien op de koffie en natuurlijk moeten we ook nu alles vertellen over onze vakantie. Wat later vergezellen Johan en Helen ons met hun kroost, waarbij hun kleine natuurlijk de aandacht van de dames krijgt. Helen vraagt aan Chantal: ‘Hoe voelt het om nu een tweeling te dragen? Ik vond me rond die tijd al als een ballon, hoe moet dat dan niet bij jou zijn?’
Chantal antwoordt: ‘Het is zwaarder, dan ik verwacht had. Met hun voetjes is in ieder geval niets mis mee. En eerst wilde ik nog doorwerken, maar John heeft me er nu toch van overtuigd, dat het beter is, om het niet te doen. En eerlijk gezegd ben ik daar nu wel blij om. Alleen heb ik wel gezegd, als ze echt vastzitten, dat ze thuis mogen langskomen. En daar kon John zich ook wel in vinden.’
Jolien knikt. ‘Dus je luistert nu toch naar John? Gelukkig! Je moet ook niet meer zo veel doen, als je eenmaal zover bent, en zeker niet met een tweeling!’
‘Ja, mam! Ik weet het nu wel! Ik zie alleen op, dat ik nu de hele tijd thuis moet zitten, en nu verder aan het project kan werken, waar ik nu mee bezig ben. Dat vind ik wel zonde. Maar je hebt gelijk, ik moet ook luisteren naar mijn lichaam. Daar heeft John me nu van overtuigd. Maar dat wil niet zeggen, dat ik op vakantie me helemaal ingehouden heb, al moet ik zeggen, dat die rit op de hondenslee wel erg zwaar voor me was. Dat heeft me er ook wel van overtuigd, dat ik ook niet meer alles kan op het moment.’

En dan vertelt Chantal weer over die magische tocht naar de gletsjer. En over het bezoek aan de kerk in Lom. En over al het anders, wat we beleefd hebben, met uitzondering van de bijzondere ceremonie, omdat Chantal weet, dat haar ouders het niet goed zouden hebben gevonden, dat ze hieraan mee heeft gedaan. Maar het idee, dat we volgend jaar kleine Kerstavond willen gaan houden, wordt wel hartelijk ontvangen. Jolien vindt het zelfs een erg leuk idee, al heeft ze er waarschijnlijk geen idee van, dat dit wel van een heidens gebruik afstamt… We zeggen er maar niet te veel over, vooral omdat nu het enthousiasme overheerst.

Maar we maken het niet al te laat. Het reizen heeft toch wel invloed op onze vermoeidheid. We liggen dan ook vroeg in bed, en zijn weer laat wakker. Ik ben al wat langer wakker, maar Chantal slaapt nog. Ze heeft een moeilijke nacht gehad, de baby’s in haar buik waren wat onrustig. Dus probeer ik haar nog te laten slapen en blijf rustig naast haar liggen. Maar het geeft me weer wat tijd om na te denken over het laatste anderhalf jaar. Die tijd is echt voorbij gevlogen, maar er is ook zoveel gebeurd! In mijn gedachten denk ik terug aan hoe ik Chantal voor het eerst zag. Daar op het plein, waar ze aan het zingen was.
Maar ik denk ook na over Melissa en wat er gebeurd zou zijn, als ik Chantal niet ontmoet zou hebben. Zeer waarschijnlijk zou het dan gebleven zijn bij een kort avontuurtje, want het is toch de samenloop van omstandigheden geweest, waardoor ik uiteindelijk voor Chantal ben gevallen. Hoe anders zou dan mijn leven zijn geweest. En ik besef me nu, hoe eenzaam dat zou zijn geweest. En hoe rijk mijn leven nu is. Over niet al te lange tijd word ik vader, ben alweer ruim een half jaar getrouwd met Chantal, en mijn leven is nog nooit zo fijn geweest. Ik voel me echt nu geheel compleet.
Maar ik voel me ook onzeker, over de toekomst, die nu voor me ligt. Zal ik een goede vader zijn? Blijft het wel goed gaan tussen mij en Chantal? Je hoort zoveel verhalen, dat het niet goed kan gaan. En dat maakt me bang! Voorzichtig trek ik Chantal wat dichter tegen me aan, waarbij ik probeer haar niet wakker te maken. Maar dat mag niet baten, want ze wordt toch wakker.

‘Wat ben je toch aan het woelen, John!’
‘Het is niets, Chantal. Probeer nog maar wat te slapen.’
‘Dat lukt me toch niet meer. Vertel nou maar wat er is, want je zit al een heel tijdje te woelen!’
‘Was je dan al wakker?’
‘Ja, maar ik hield mijn ogen gesloten. Ik wilde nog niet opstaan. Bovendien vind ik het fijn, als je tegen me aan ligt!’
Ik glimlach. ‘Ik was aan het nadenken over de toekomst. Het gaat allemaal zo snel! Word ik straks wel een goede vader? Blijven wij wel bij elkaar? Van die dingen, en dat maakt me onrustig!’
Chantal kijkt me aan. ‘Geloof je niet meer in de voorspelling van Mieke en je tante Mia? Twee van die oude mensen kunnen toch niet allebei hetzelfde voorspellen, zonder dat daar iets van waarheid in moet zitten?’
‘Natuurlijk geloof ik dat nog steeds! Maar soms heb je van die momenten, dat je even overal aan twijfelt. Ik heb zoveel geluk, dat ik soms echt bang ben, dat het gewoon eens ophoudt! En wat moet ik dan?’
Chantal geeft John een zoen. ‘Denk daar toch niet zo veel aan, John! Je gaat het echt goed doen als vader, daar ben ik van overtuigd! En ik weet ook wel, dat we mindere tijden zullen gaan beleven. Het zal niet altijd zo blijven, als nu. Maar er zal nooit iets veranderen aan mijn gevoelens voor jou, John!’
‘Daar twijfel ik ook niet aan, Chantal. Ik weet ook niet, waarom ik nu zo opeens ben.’

Chantal glimlacht. ‘Misschien te weinig seks? We hebben het al weer even niet met elkaar gedaan…’
‘Er is wel meer, dan alleen seks, Chantal!’
Glimlachend kijkt ze me aan en laat haar hand tussen mijn boxershort glijden. Mijn pik reageert meteen. Grijnzend zegt Chantal dan: ‘Je pik denkt daar anders heel anders over, John!’
Maar ze stopt niet, en pakt mijn stijver wordende pik vast. Ik kan het niet laten om te kreunen. Ik moet toegeven, dat ik dit wel gemist heb. Ik laat het dan gebeuren en geniet van hoe Chantal me aftrekt. Maar heel lang duurt het niet, want dan kom ik al klaar. Chantal moet erom lachen.
‘Je was er harder aan toe, dan je wil toegeven, John!’
Ik moet ook lachen. ‘Ik geloof het ook! Weet je, dat mis ik wel. Lekker samen met je vrijen, en nergens naar hoeven te kijken!’
Chantal knikt. ‘Ja, dat heb ik ook. Maar alles zal nu anders zijn, John. Maar heb je er spijt van?’
‘Spijt? Nee! Waarom zou ik spijt hebben? Het is misschien wat snel gekomen, maar het voelt voor mij gewoon goed. We wilden allebei kinderen, en nu het zover is, zouden we daarvan terugkrabbelen?’

Chantal glimlacht. ‘Dat is iets, wat niet in je woordenboek staat, John. Dat maakt je ook, wie je bent. En daarom houd ik ook zo van je. Als je ergens voor gaat, dan doe je dat ook met overgave. Het is een van de vele dingen, waarom ik van je houd.’
Ik kijk Chantal verliefd aan. ‘En de manier, waarop je nu tegen me praat, is voor mij één van de dingen, waarom ik zo van je houd. Het moest gewoon zo zijn, dat we elkaar ontmoetten.’
Chantal nestelt zich dan wat dichter tegen me aan, maar trekt zich dan weer snel terug.
‘Trek jij je maar eerst even wat ander ondergoed aan, John! Je plakt wat!’

Ik lach, en glip dan snel even het bed uit. Omdat ik er dan toch al uit ben, douche ik me nog even snel. Maar ik ga wel weer terug bij Chantal in bed liggen. Meteen kruipt ze weer tegen me aan.
‘Hmm, je ruikt lekker. Op die manier heb ik helemaal geen zin meer om uit bed te komen!’
Ik sla een arm om haar heen en we vallen niet veel later in slaap.

Na de vakantie vordert de tijd snel. Chantals buik begint gigantische vormen aan te nemen, iets waar ze niet heel erg blij mee is. Tegen de tijd, dat het eind februari is, begint ze haar zwangerschap wel beu te worden. Ze voelt zich opgeblazen en dik, en door haar enorme buik kan ze niet erg veel dingen meer doen. Eira en ik helpen haar zo goed als we kunnen, en het helpt zeker, dat ik al veel meer thuis aan het werken ben. Maar helaas voor Chantal blijven de weeën nog steeds uit, en groeien onze kinderen nog door in haar buik. Maar dat wil niet zeggen, dat er een zekere spanning hangt. Een tas met kleding, voor het geval dat het nodig mocht zijn, staat al enkele weken klaar. Het is de bedoeling, dat Chantal thuis zal bevallen, maar de dokter heeft Chantal wel gezegd, als er complicaties zijn, dat het beter is om in het ziekenhuis te bevallen. We hebben in ieder geval de toezegging, dat er altijd een plek voor haar vrij zal zijn, mocht het nodig zijn. En de huisarts en de vroedvrouw komen regelmatig voorbij om Chantals toestand te controleren.

In de eerste volle week van maart is Chantal uitgeteld, en net rond die tijd moet ik deelnemen aan een bespreking met een van onze leveranciers. Of ten minste, dat was de bedoeling. En daarvoor moet ik dus naar mijn werk toe. Ik heb net mijn wagen naar buiten gereden, mijn Plymouth Fury is inmiddels al helemaal klaar, met de bedoeling om die alvast warm te laten draaien. Chantal is mee opgestaan, en wil me net een afscheidszoen geven, als ze opeens een flinke pijnscheut krijgt. Ik zie haar gezicht vertrekken van de pijn en vraag: ‘Wat is er, Chantal?’
Ze kijkt me aan en zegt: ‘Ik denk, dat je je werk maar moet opbellen, dat je niet komt. Ik denk, dat dit wel eens weeën kunnen zijn!’
Geschrokken kijk ik Chantal aan. En hoewel we dit al vele keren hebben doorgesproken, begin ik wel een beetje in paniek te raken. Ik probeer Chantal naar boven te helpen, maar ze heeft amper twee treden op de trap gelopen, of ze krijgt weer een wee.
‘Dit gaat hem niet worden, John! Pak de tas maar, en breng me maar meteen naar het ziekenhuis! En neem ook even mijn telefoon mee.’

Ik help eerst Chantal naar de keuken en storm naar boven heen. Dan herinner ik me, dat Chantal niet veel meer aanheeft dan haar nachthemd en badjas, en gris daarom een vest voor haar uit de kast. Dan neem ik alle spullen mee, terwijl ik ook nog meteen de dokter in het ziekenhuis opbel. Ik heb nooit geweten, dat ik zoveel in één keer tegelijk kon doen, maar nu lukt het me feilloos. Chantal trekt dankbaar het vest aan, en de pantoffels, die ze thuis zo graag draagt. Eira is al opgehaald door Ylke, die haar nu naar Maastricht brengt, dus daar hoeven we ons nog niet meteen zorgen om te maken.
Ik zet Chantal in de auto en ik ben blij, dat ik de wagen al voor de deur heb staan. En dan rijd ik met een noodvaart richting het ziekenhuis. Gelukkig kan ik goed doorrijden op de snelweg, en ook het andere verkeer zit mee. Alleen moet de motor van mijn wagen wel flink werken, maar dat kan me op dat moment niet veel schelen.
Al zorg ik er wel voor, dat we veilig bij het ziekenhuis aankomen. Gelukkig staan ze al op ons te wachten, en wordt Chantal met een rolstoel afgevoerd.
Ik parkeer snel mijn wagen en neem haar spullen mee, en haast me naar de verlosafdeling. Daar word ik al snel opgevangen en stelt de dokter me al wat gerust. Chantal mag dan wel weeën hebben gekregen, maar het zal toch nog wel even duren, voordat het zover is. Ik neem plaats op een stoel naast het bed, waar Chantal ligt en houd haar hand vast.
Chantal glimlacht en zegt: ‘Het is zover, John!’
‘Ben je bang?’
‘Een beetje. De dokter heeft me toegezegd me een pijnstiller te geven, als het eenmaal echt begint.’
‘Heb je nu pijn?’

Ze schudt haar hoofd, maar een minuut later krijgt ze toch weer een wee. De verpleegster kijkt op haar horloge. ‘Oei, dat gaat toch sneller, dat de dokter verwacht had. Ik zal hem even roepen.’
Ze snelt weg en Chantal zegt dan: ‘Heb je Joris en Jolien al gebeld?’
‘Nee, dat doe ik zo meteen! En mijn moeder moet ik bellen, Eira, Joey, en natuurlijk Melissa en Daan!’
En bel dan iedereen op, maar wel pas nadat de dokter is langsgekomen. Maar die voorspelt, dat het nog wel een paar uur kan duren, dus dat zou Joris en Jolien tijd kunnen geven om nog tijdig bij de geboorte van hun kleinzoon aanwezig te kunnen zijn.

Ik bel dan Daan op. ‘Hey John, kan ik zo terugbellen?’
En meteen hangt Daan weer op. Ik kijk verbaasd Chantal aan.
‘Wat was dit nu weer? Daan zegt me, dat hij me zo terugbelt.’
Chantal moet even lachen. ‘Niet dat Melissa ook weeën heeft gekregen! Want ze is ook bijna uitgerekend!’
‘Dat ze maar even wacht! Eerst onze baby’s!’
Maar Daan belt me al vrijwel direct terug.
‘Sorry, dat ik even ophing, John. Maar de dokter was net hier. Melissa heeft een valse wee gekregen.’
‘Nou, Chantal heeft anders heel echte weeën. We zijn nu in het ziekenhuis.’
‘Dat meen je niet! Echt? Moeten we komen?’
‘Gaat dat wel met Melissa?’
‘Ik denk het wel. Ik zal haar eens vragen.’
Daan vraagt Melissa meteen, die al meteen antwoordt, dat ze wil komen, valse wee of niet! Als Daan dan zegt, dat de dokter gezegd had, dat ze rust moet houden, antwoordt Melissa: ‘De dokter kan me wat dat betreft wat! Mijn zus staat op het punt om te bevallen, daar wil ik bij zijn! En bovendien, mocht ik dan weeën krijgen, dan ben ik al meteen op de juiste plaats!’
Daar kan Daan niets tegenin brengen en zegt me toe zo snel mogelijk te komen. Niet veel later komen Joey met mijn moeder al binnen. En dat waardeer ik wel van Joey, dat hij eraan gedacht heeft om mijn moeder mee te nemen, hoewel ik hem dat niet gevraagd had. Daan en Melissa komen een tien minuten later en een kwartier daarna komen Eira met Ylke samen binnen. De kamer begint al vrij vol te lopen, maar als Chantal dan weer een wee krijgt, moet iedereen de kamer verlaten en plaats nemen in de wachtkamer.
Een klein half uur later komt een verpleegster langs om te melden, dat Joris en Jolien zijn aangekomen. Chantal vraagt de verpleegster om ze even door te sturen. Ze wil graag haar ouders nog even spreken, voordat ze gaat bevallen. Ze komen al snel binnen. Jolien vraagt meteen: ‘Hoe gaat het, Chantal?’
‘Tot nu toe gaat het wel, maar de weeën komen steeds sneller.’
‘Dan zal het wel niet lang meer duren. Ben je bang?’
‘Een beetje. Bang voor de pijn, en hoelang het zal gaan duren.’
‘Dat komt wel goed, Chantal. Je bent een sterke vrouw, en John zal een goede steun voor je zijn. En als het eenmaal voorbij is, ben je al snel de pijn vergeten. Als straks die kleintjes in je armen liggen, dan is dat niet meer belangrijk!’
Chantal glimlacht. ‘Ik zou willen, dat het al voorbij was!’
‘Niet bang zijn, Chantal. Het komt heus wel goed!’

De verpleegster komt dan weer. ‘Het zou beter zijn, als mevrouw nog even wat zou proberen te rusten. Ze zal straks haar krachten hard genoeg nodig hebben.’
We nemen dan even afscheid van Chantal, en ik volg de verpleegster in de wachtkamer. Een uur gaat voorbij, en dan word ik plotseling geroepen door de verpleegster.
‘Mijnheer Vliegers? Uw vrouw heeft weer een wee gekregen, en nu kon het wel eens snel gaan! Het is misschien nu beter, als u erbij bent.’
Ik haast me dan naar de kamer, waar Chantal ligt. De dokter is er nu ook, en ik krijg net mee, dat Chantal nu al wat meer ontsluiting heeft gekregen. Ze brengen haar dan naar de verloskamer. Ik geef Chantal nog een zoen op haar voorhoofd en één op haar lippen.
‘Ben je er klaar voor?’
Ze knikt, maar is duidelijk gespannen.
‘Ik ben er, en ik ga pas weg, als alles voorbij is!’

Ze knikt, maar ik zie aan haar, dat het haar wel goed doet. De dokter vraagt haar dan nog eens of ze een verdoving bij de bevalling wil, die Chantal maar wat graag accepteert. Maar nauwelijks heeft ze haar verdoving gekregen, of dan krijgt ze een heftige wee, waarbij haar vruchtwater breekt. De dokter knikt tevreden. ‘Goed, dan gaat het nu snel beginnen!’
Erg lang hoeven we niet te wachten. Nauwelijks een half uur later beginnen de weeën pas echt, en wordt Chantal aangemoedigd te persen, zoals het haar geleerd is bij de zwangerschapsoefeningen. En ik kan niet meer doen dan haar aanmoedigen en steun geven. Ik voel me eigenlijk wel hulpeloos, omdat ik zie en merk, dat Chantal best wel veel pijn heeft. Ze houdt mijn hand stevig vast, en knijpt die bijna murw! Dat doet wel pijn, maar ik troost me ermee, dat het nu gedeelde pijn lijkt te zijn. Maar de bevalling verloopt niet echt snel en maar na goed twee uur komt ons eerste kind ter wereld. Het is een zoon, die we al meteen Robert noemen. Ik breng het goede nieuws naar de wachtkamer, maar Chantal is er nog niet. De tweede laat nog even op zich wachten. Drie uur om precies te zijn. Dan beginnen de weeën opnieuw, maar gelukkig voor Chantal gaat het nu wat gemakkelijker. In anderhalf uur tijd bevalt ze van haar tweede kind, onze dochter Birgit. Maar het heeft Chantal veel kracht gekost, en ze heeft bij de bevalling ook wel wat bloed verloren. Maar het eerste wat ze vraagt, is om haar kinderen te mogen zien. Die zijn inmiddels al wat gewassen en in doeken gewikkeld.

Ik ben oprecht trots op Chantal, maar ook op mijn kinderen. Maar ze lijken nog zo klein en breekbaar. Chantal kijkt met trots en verliefd naar haar kinderen.
‘Oh, John! Moet je toch eens kijken! Zijn ze niet prachtig?’
‘Ze zijn de mooiste baby’s, die ik ooit heb gezien! En wat ik wel leuk vind, is dat ze al wat rossige haren hebben!’
Chantal glimlacht. ‘Ik dacht al, dat je dat zou zeggen.'
Ik maak snel wat foto’s, en daarna is het mijn beurt om mijn kinderen eens vast te mogen houden. Een verpleegster maakt foto’s met mijn telefoon, terwijl Chantal glimlachend toekijkt, hoe ik nog wat onwennig mijn kinderen vasthoud. Een trots en warm gevoel maakt zich meester over me, en ik weet nu al, dat ik nooit zal toestaan, dat deze twee kleine schepseltjes ooit door iemand kwaad zal worden aangedaan. Met tegenzin moet ik ze dan even afstaan aan de verpleegster, die ze in een wieg neerlegt.
‘Gefeliciteerd, mijnheer Vliegers! U heeft twee kerngezonde kinderen, een prachtige zoon en dochter, op wie u oprecht trots kan zijn!’
‘Dat ben ik ook zeker, maar ik ben ook trots op Chantal. Ze heeft zich zo moedig gehouden!’
‘Dat klopt helemaal. We brengen haar nu terug naar haar kamer, waar we ook uw kinderen naar toe zullen brengen. Dan kunt u uw familie even op de hoogte stellen.’

Ik knik en geef Chantal nog een vlugge zoen. Dan loop ik de kamer uit om even later het goede nieuws te vertellen. Iedereen is er nog. En opgelucht en blij vertel ik ze dan het nieuws.
‘We hebben nu een jongen, Robert, en een dochter, Birgit. Alles is goed gegaan, alleen Chantal heeft wat bloed verloren, dus ze moet de nacht nog even hier blijven.’
Ik word dan aan alle kanten gefeliciteerd. Ik laat ze dan de foto’s zien van Chantal en onze kinderen. Onze ouders glunderen van alle kanten.
‘O, wat een snoesjes! En zie ik daar ook rode haren?’
‘Ja, dat was me ook al meteen opgevallen! En wat leuke namen!’
‘Ja, Robert naar de opa van Chantal, en Birgit naar Brigitte, een van mijn oma’s.’
‘Dat vind ik nou fijn! Toch normale namen, en dan toch een verwijzing naar onze ouders.’
‘Dat vonden wij nou ook. We hebben overwogen onze zoon Jan te noemen, maar dat is niet echt meer een naam van deze tijd. En ook Helene is even ter sprake gekomen, maar we vonden Birgit mooier.’
‘Je hebt helemaal gelijk! Wanneer mogen we ze echt zien?’
‘Dat moet ik nog even navragen. Chantal is echt moe, en ze moet ook echt even rusten. Maar als alles goed gaat, mag ze morgen gewoon naar huis en ook de kinderen.’

Ik ga dan weer terug naar de kamer, waar Chantal ligt. Ze is nog wakker, en ik geef haar een zoen.
‘Je bent echt de moedigste en sterkste vrouw, die ik ken, Chantal!’
‘Dat kon ik ook zijn, omdat jij bij me was, John! Maar ik ben wel blij, dat het nu voorbij is!’
‘Doet het nog pijn?’
Ze knikt. ‘Ik heb pijnstillers gekregen, maar ik voel het nog steeds. Maar dat is niet belangrijk, voor die twee heb ik alles over!’
‘Ik weet precies, wat je bedoelt, Chantal. Ze zijn echt perfect!’
Chantal glimlacht. Maar ze is duidelijk vermoeid en ik maan haar dan ook aan om te gaan slapen.
‘Blijf je hier, John?’
‘Ik moet even naar huis. De verpleegster zei me, dat ik hier wel kon blijven slapen om je te helpen bij het geven van borstvoeding, maar ik heb helemaal niets voor de nacht. Bovendien moet ik ook nog voor Eira zorgen.’
‘O ja. Kom je dan snel weer?’
‘Zo snel als ik kan! Ik hou van je!’
Ze kijkt me met haar mooie ogen aan. ‘Ik hou ook van jou, John!’
Het klinkt me als muziek in mijn oren.

Na een zoen neem ik afscheid en rij dan naar huis toe. Eenmaal thuis staat de wagen van Ylke voor de deur. Ik kom haar in de keuken tegen en Eira komt dan met een weekendtas naar beneden.
‘Wat ga jij doen?’
‘Ik blijf vannacht bij Ylke slapen, dan hoeft ze niet per sé hierheen te komen. Ik neem aan, dat je weer terug naar het ziekenhuis gaat?’
‘Ja, dat is wel de bedoeling.’
Ik richt me tot Ylke: ‘Bedankt, dat je hier aan gedacht hebt!’
‘Dat had Chantal me al eens eerder gevraagd. Jullie hebben nu even genoeg aan je hoofd, en voor mij is het een kleine moeite. Maar morgenavond krijg je haar weer terug!’
‘Dat geeft niet. Dan hoop ik ook weer hier thuis te zijn, met Chantal, Robert en Birgit.’
‘Ik kan al bijna niet wachten om ze in het echt te zien!’
‘Geloof me, daar krijg je nog meer dan genoeg de kans voor!’

Ze glimlacht en zegt dan tegen Eira: ‘Kom, ga je mee? Dan mag je morgen tante Eira zijn!’
Eira glimlacht. Ik zwaai ze nog even uit en pak daarna snel mijn spullen en haast me terug naar het ziekenhuis. Als ik aankom, slaapt Chantal al. Heel stil leg ik mijn spullen op het bed, dat naast dat van Chantal is gezet, en ga dan in de stoel naast haar bed zitten. In het donker bekijk ik haar in het flauwe licht van een soort nachtlampje. En dan besef ik weer, hoeveel ik van haar hou. Ruim een uur zit ik daar, tot het tijd is om onze kinderen voeding te geven. Gelukkig zitten de borsten van Chantal vol melk, en daarmee kan ze Robert en Birgit meer dan genoeg voeden. Het is een prachtig gezicht, hoe ze van haar borsten drinken. En ik voel me er eerlijk gezegd wel wat opgewonden bij. En het doet bij mij verlangen opwekken om weer eens lekker met haar te vrijen, hoewel ik weet, dat het er voorlopig even niet inzit.

Van veel slapen komt er die nacht niet veel terecht, maar dat vinden we niet erg. We zijn allebei maar wat trots op onze kinderen, en we kunnen er geen genoeg van krijgen om naar ze te kijken. Net voor de middag krijgt Chantal te horen, dat ze gewoon naar huis toe mag, En daar is ze maar wat blij mee! Hoewel ze gewoon kan lopen, breng ik haar met de rolstoel naar de auto, terwijl een verpleegster behulpzaam onze kinderen meebrengt. Ik ben blij, dat we ons goed hebben voorbereid, en eenmaal thuis staat de kraamhulp al op ons te wachten. Niet veel later komen Joris en Jolien op bezoek. Ze hebben de nacht bij Daan en Melissa doorgebracht, maar moeten wel weer terug naar huis. En hoewel Chantal nog steeds moe is, is ze maar wat graag bereid om dit bezoek te ontvangen.

In de loop van de dagen erna zijn al onze vrienden en familie wel al een keer op bezoek geweest. En het normale leven begint zich te herstellen. Chantal herstelt snel en goed van haar bevalling, en al snel begint ze zich te ontpoppen als een volleerde moeder. En ik draag ook mijn deel bij, met liefde. Luiers vervangen is al snel geen moeite meer, al moet ik nog steeds soms kokhalzen vanwege de reuk. Maar ook dat went snel.

Maar niet veel later krijgen we ’s nachts telefoon van Daan. Nu is het de beurt aan Melissa om haar kind ter wereld te brengen. We gaan wel even langs, maar vanwege de zorg van onze eigen kinderen, blijven niet erg lang. Halverwege de nacht krijg ik dan een telefoontje van Daan. Melissa is bevallen van een prachtige dochter, die ze Helene gaan noemen. Ik moet er wel door lachen. ‘Dus we hadden bijna jullie naam gestolen?’
Daan lacht. ‘Dat hebben jullie dus ook al gedaan, maar toen noemden jullie Helene, en dat vonden we ook een mooie naam, ook vanwege de verbintenis met Melissa’s oma.’
‘Gefeliciteerd! Alles goed gegaan?’
‘Ja, en Melissa is blij, dat ze thuis kon bevallen. Het heeft alleen lang geduurd. Bijna net zo lang, als Chantal nodig had voor jullie tweeling!’
‘Tja, Chantal heeft wat dat betreft wel geluk gehad! Maar als het verder allemaal goed is gegaan, kun je toch niet klagen, of wel?’
‘Nee, maar ik ben blij, dat het nu voorbij is! Nooit geweten, dat vrouwen zoveel pijn kunnen verbijten, en weer zo snel vergeten!’
Ik lach. ‘In ieder geval, gefeliciteerd en we komen snel op bezoek!’
Ik vertel Chantal dan het goede nieuws, en daarmee is ze oprecht blij voor Daan en Melissa.
‘Oh, wat leuk! Heeft Daan verteld, hoe zwaar ze was?’
‘Nee, ik kan me voorstellen, dat hij daar even niet aan gedacht had. Maar alles is goed gegaan, alleen heeft het best lang geduurd. Ongeveer net zo lang als bij jou voor allebei!’
‘Oei, dan heeft ze het moeilijk gehad! Maar het is wel een opluchting. Nu alleen nog Sander en Ilse, dan is alles weer een beetje normaal!’

Heel erg lang hoeven we daar niet op te wachten. Drie dagen later belt Sander ons op, dat hij vader is geworden van een zoon, die hij John heeft genoemd. Het is toeval, dat ik ook zo heet, maar zo heet zijn vader toevallig ook. Natuurlijk feliciteren we hem met zijn zoon. Alleen Ilse heeft een zware bevalling gehad, en moet nog enkele dagen in het ziekenhuis blijven, samen met haar zoon. Als we enkele dagen later bij Sander en Ilse op kraamvisite gaan, zijn Daan en Melissa ook daar. Ze hebben Helene ook meegebracht, en wij Robert en Birgit. Het is wel leuk om al onze kinderen zo bij elkaar te zien. Het schept wel een band met elkaar. In de dagen erna komen we regelmatig bij elkaar op bezoek, als is dat in het begin vooral bij Ilse, omdat die wat langer nodig heeft voor haar herstel.

Met Pasen reizen we allemaal af naar Kampen, waar we een mooie familiefoto met alle kleinkinderen maken, en waarbij de trotse opa en oma glimmen van trots. Als ik Jolien vraag: ‘Had je dit anderhalf jaar geleden ooit verwacht?’
Ze glimlacht. ‘Natuurlijk niet! Maar ik wist wel, als Chantal iemand zou vinden, dat het erg snel zou gaan. En John, ik voel me nu gelukkig! Mijn leven is nu veel meer in balans, dan het ooit is geweest. Joris en ik hebben nu het licht gezien, en we genieten met volle teugen van het leven. Af en toe op de kleinkinderen passen, samen leuke dingen doen, en toch vloekt dat niet met mijn geloof.’
‘Dat laatste wil ik toch een beetje betwijfelen, Jolien. Ik hoor wel eens wat geluiden, dat jij en Joris bepaalde feestjes opzoeken, die je nou niet echt zedelijk kunt noemen.’
Jolien bloost. ‘Hoe weet jij dat?’
‘Dacht je nou werkelijk, dat het niemand zou opvallen? Maar van mij krijg je geen verwijten, Jolien. Je moet gewoon zelf weten, wat je met je leven doet. En als dat jullie gelukkig maakt, dan zie ik geen probleem. Ik wilde alleen even zeggen, dat je misschien wat zorgvuldiger moet zijn, met wat je doet en wat je tegen iemand zegt.’
Jolien glimlacht. ‘Nou ja, het is allemaal nog vrij onschuldig. Het is niet zo, dat we ons als Sodom en Gorrema gedragen, maar het is wel wat vrijer, dan de meesten van ons gewend zijn. We hebben nu vrienden, die een beetje hetzelfde denken. Het is eigenlijk niet meer dan naaktlopen, maar we blijven wel trouw aan onze partners. Het windt Joris op, en zelf vind ik dat ook wel spannend. Maar ik moet er niet aan denken om de liefde met iemand anders dan met Joris te bedrijven.’
‘Je hoeft je tegenover mij niet te verantwoorden, Jolien. Maar ik heb wel respect voor de manier, waarop je dit dan met Joris doet. Dus jullie zijn wat meer gaan naaktlopen?’
‘Ja, zo kan je het wel noemen. Eerst vond ik het een beetje eng, maar omdat de groep besloten is, en we ze goed kennen, heb ik daar geen moeite meer mee. En het heeft ons seksleven wel een oppepper gegeven. En alles bij elkaar zorgt dat ervoor, dat ik me nu volmaakt gelukkig voel. En daar heb jij een begin mee gemaakt, door Chantal te ontvoeren naar Limburg!’
Ik glimlach. ‘Zo voel ik me een beetje een struikrover, die iemand ontvoert!’
Jolien lacht. ‘Zo zag ik je wel een beetje, toen je hier voor de eerste keer over de vloer kwam. Maar dat veranderde al snel.’

‘Daar ben ik blij om. Maar wat ik jullie nog vragen wou. Hebben jullie nog plannen voor de komende zomer?’
‘Ja, de meeting in Zweden, dat wordt wel een traditie, maar verder nog niet zo veel.’
‘Heb je geen zin met ons mee te gaan naar Noorwegen? We willen dan naar Geiranger gaan. We hebben daar een plek op de camping geboekt, en Daan en Melissa gaan ook mee, net als Sander en Ilse. En er is heus nog wel plek voor een kleine caravan.’
‘Ik weet het niet, John. Daar moet ik even met Joris over praten.’
‘Dat begrijp ik. Voel het niet als een verplichting, enkel als een aanbod. Het zou mooi zijn, als jullie mee zouden gaan, maar het is ook niet erg, als jullie het niet willen.’
En daarmee is het gesprek voorbij. ’s Avonds, als we naar huis heen rijden, vraagt Chantal me: ‘Wat zei mam over het aanbod om mee te gaan naar Geiranger?’
‘Ze zou er met je vader over praten. Maar ik heb het idee, dat ze niet echt wil. Noem het een vermoeden.’
‘Nou ja, het maakt ook niets uit, als ze niet meewillen. Dan hebben we het in ieder geval aangeboden!’

Zodra we thuiskomen, leggen we Robert en Birgit in hun wieg, en als ik terug wil lopen naar de woonkamer, trekt Chantal me richting de slaapkamer. Ze geeft me een zoen en zegt: ‘Ik vind het wel weer eens tijd om eens aan onszelf aandacht te geven, John.’
Ik glimlach, en begrijp meteen waar ze naar toe wil. Sinds haar bevalling hebben we geen seks meer gehad. Dat mocht ook niet, in verband met infectiegevaar. Bovendien moesten we nog heel erg wennen aan de nieuwe situatie en de korte nachten. Daardoor bleef er maar weinig tijd over voor intieme momenten. Ook nu weet ik wel, dat echte seks er niet in zal zitten, maar er is meer dan alleen seks. En de momenten die we nu krijgen, zullen zeldzamer zijn. Daar zijn we ons nu wel van bewust.
Chantal kust me, en zegt: ‘Alleen jammer, dat we geen echte seks kunnen hebben. Het is alleen, dat het nog zo gevoelig is, en het eigenlijk nog niet mag. Ik snak ernaar weer heerlijk op je pik klaar te komen…’
‘Zal ik je met mijn vingers laten klaarkomen?’
Ze schudt haar hoofd. ‘Nog te gevoelig, John. Wil je me wel mijn borsten verwennen, zoals jij dat zo lekker kunt?’
‘Alles voor mij allerliefste vrouwtje!’
Ik laat mijn handen over haar lichaam glijden, en ik zie hoe ze huivert, als ik met mijn vingertoppen richting de rits van haar jurkje glijd. Voorzichtig maak ik het open en duw dan het jurkje over haar schouders. Ze helpt me mee, door behendig haar armen mee te bewegen, zodat het jurkje op de grond valt. Ze staat nu alleen in haar ondergoed voor me. Niet het meest sexy ondergoed, maar dat kan me op dit moment niets interesseren. Ik haak haar bh los, zie ze ook behendig op de grond laat vallen. Ik kus haar hals en schouders, en Chantal sluit genietend haar ogen. Hier heeft ze echt naar verlangd. En ik moet zelf bekennen, ik ook. Ik laat mijn handen over haar lichaam glijden, en kneed haar volle borsten, die nu door de melk lekker stevig zijn. Ik zuig aan haar tepels en proef de melk, die er nu uit lekt. Een wat vreemde smaak, maar zeker niet slecht. Chantal lacht. ‘Nog wel wat overlaten voor Robert en Birgit!’
Ik glimlach. Ik geef haar dan een zoen, waardoor ze zelf ook haar eigen melk kan proeven. Ze moet lachen. ‘Mallerd! Mijn eigen melk aan me laten proeven!’

Ze duwt me dan van zich af en begint me uit te kleden. Mijn blouse heeft ze snel los, en ik help haar met het uittrekken van het kledingstuk. Ze geeft me een zoen, terwijl ze tegelijkertijd de riem van mijn broek losmaakt. En behendig maakt ze meteen de knoop en rits los, waardoor mijn broek op mijn enkels zakt. In huis draag ik altijd pantoffels, vind ik gemakkelijk, en dat is nu ook zo, want ik kan eenvoudig uit mijn broek stappen, en heb alleen nu nog mijn sokken aan en mijn boxershort.
Dan begint ze mijn borstkas te kussen, en geeft ze zich over aan haar begeerte. Het voelt heerlijk om op deze manier bemint te worden. En ze slaat geen plekje over. Langzaam beweegt ze zich naar beneden, richting mijn kruis, waar mijn pik al wat begint te knellen in mijn boxershort. Ze trekt mijn boxershort naar beneden en geeft zo mijn halfstijve pik wat meer ruimte. En meteen stort ze zich op mijn pik en begint me heerlijk te pijpen. Normaal houd ik dit wel even vol, maar het is alweer even geleden, dat ik seks met Chantal heb gehad. Amper een minuut, dan kom ik in haar mondje klaar. Ik grijp haar bij haar hoofd vast, terwijl ik mijn zaad achter in haar keel spuit. En begerig slikt ze alles door. Het is allemaal wel snel gegaan, en ook maar goed ook. Want op de babyfoon horen we enkele tellen later een van onze kinderen huilen. We moeten allebei lachen. Chantal loopt eerst even naar de badkamer, waar ze haar gezicht even schoonmaakt, want ze heeft niet alles kunnen slikken. Een beetje zaad is over haar kin gelekt. Ik trek snel mijn boxershort weer omhoog en loop dan naar de kinderkamer. Maar daar is alles al weer rustig, zoals ik al verwacht had. Ik loop weer terug naar de slaapkamer, waar Chantal al in bed gekropen is. Het momentum is voorbij, en ze heeft zich haar nachthemd aangetrokken. Ik ga naast haar liggen.
‘Sorry, dat het zo snel voorbij was, Chantal. Ik had je nog meer willen verwennen!’

Chantal glimlacht. ‘Het geeft niet, John. Wat ik echt wil, dat kan ik nu toch niet. Maar wil je me wel even vasthouden? Die intimiteit mis ik de laatste tijd wel. En bovendien vond ik het wel fijn om weer zo intiem met je te zijn, het is alweer veel te lang geleden!’
Dat ben ik helemaal met haar eens, en ik sluit haar dan in mijn armen. Ze kijkt wat voor zich uit en zegt dan tegen me: ‘John? Zou het qua seks nog ooit worden als voorheen? Ik bedoel, we hebben nu continue de zorg voor onze kinderen. Niets zal meer hetzelfde zijn.’
‘Tja, daar hebben we voor gekozen, toen we zeiden, dat we kinderen wilden, Chantal. Dan weet je, dat we op sommige gebieden wat moeten inleveren. Maar we zullen wel weer tijd voor elkaar vinden, het is nu nog allemaal nieuw. We zijn net iets meer dan anderhalf jaar bij elkaar, en we zijn nu al ouders van een prachtige tweeling! Dan kun je niet verwachten, dat alles meteen op rolletjes loopt. Ik vind het al heel wat, dat we dit moment zojuist hebben gehad.’
Chantal draait zich om. ‘Dat bedoel ik nou. Ik mis een beetje de romantiek, die we eerst hadden. Je kon me af en toe zo heerlijk verrassen, maar de laatste tijd komt het er gewoon niet van. Dan zijn er vrienden of familie op bezoek, en dan zijn het de kinderen. En soms zijn we gewoon te moe.’
Ik geef haar een zoen. ‘Als je denkt, dat mijn gevoelens voor jou minder zijn, dan heb je het mis, Chantal. Ik hou nog even veel van je, misschien nog wel meer! Maar het is wat je net zegt, er is de hele tijd wel iets.
Misschien moesten we eens afspreken om voorlopig gewoon minstens één keer per week gewoon tijd voor elkaar te maken. Dan gaan we bijvoorbeeld weer eens uit eten, of naar de film. En misschien gewoon een hotelletje pakken om ongestoord van elkaar te kunnen genieten.’
Chantal kijkt me verbaasd aan. ‘Op zich een goed idee, alleen zie ik me niet meteen een hotel pakken, zodat we seks kunnen hebben. Maar ik begrijp, waarom je het zegt.’
‘Ik bedoel gewoon, dat we thuis misschien niet meteen die gelegenheid zullen krijgen, Chantal. Als ons dat in het begin wat moeilijk valt, zou dat een oplossing kunnen zijn.’
Ze geeft me een zoen. ‘Je bent echt lief, John. Wie zou nu daar op komen? Maar voorlopig zie ik me toch niet in een hotel gaan. Dan nog liever even wat tijd alleen en de vering van de caravan gaan testen.’
Ik schiet in de lach. ‘Dat zouden we ook kunnen doen. Misschien is het een idee om Eira eens te vragen, of ze een paar uurtjes wil opletten? Ik denk niet, dat ze het zou weigeren.’
‘Dat denk ik ook niet. Ze vindt het geweldig om met ze te spelen, en laatst heeft ze zelfs een luier gewisseld, omdat ik nog bezig was met Birgit. Ja, dat moeten we doen. Maar hoe doen we dat dan met bezoek en zo?’
‘Ik laat iedereen gewoon even weten, dat woensdagavond voortaan onze dag is, en dat dan bezoek niet welkom is.’
‘Woensdagavond? Hmm, dan hebben we allebei niets, een goed idee!’
Het gezicht van Chantal klaart helemaal op. Ze geeft me spontaan een heerlijke zoen.
‘Je bent de allerbeste man ter wereld!’
‘En dat zegt de allerbeste vrouw en moeder ter wereld!’
Ze glimlacht en drukt zich dan tegen me aan. Ze denkt duidelijk even na. Dan zeg ze: ‘En wat als we op woensdag gewoon weer naar dansles zouden gaan? Dat hebben we toen laten schieten, omdat ik zwanger was. De bruiloft was voorbij, dus er was niet echt nog een noodzaak om nog lessen te volgen.’
‘Dus geen intiem samenzijn in de caravan?’
Ze lacht. ‘Nee, ben je gek! Die bekleding is nog nieuw! Maar wat zeg je ervan?’
‘Met jou wil ik overal wel dansen. Maar dat is wel een leuk idee. En wie weet waar dat ’s avonds nog naar toe leidt…’
Chantal glimlacht. ‘Wie weet!’
Tevreden een oplossing gevonden te hebben voor de tijd voor elkaar, draait ze zich weer om en gaat lekker tegen mijn borstkas liggen. Ook ik ben wel blij met deze oplossing. Maar doordat het nu stil is, vallen we al snel in slaap.

Chantal maakt er de volgende dag ook meteen werk van. Eerst vraagt ze Eira, of die bereid is om op woensdagavond op de baby’s te passen, zodat zij en ik naar het dansen kunnen gaan. Eira vindt dat helemaal geen probleem, zeker als Leon dan op bezoek mag komen. En daar hebben we geen moeite mee. Het aanmelden bij de dansschool was geen probleem, alleen krijgen we een andere groep, dan we voorheen hadden. Maar dat maakt ons niet zo veel uit. Stralend komt ze naar me toe, terwijl ik thuis aan de computer werk. ‘Woensdagavond om acht uur mogen we aantreden, John. We konden meteen terecht, maar we komen dan wel in een groep terecht, die nog niet zo veel kunnen.’
Ik lach. ‘Ik beschouw mezelf nog steeds als beginner, dus zo erg is dat ook weer niet.’
Ik geef haar een zoen en trek haar tegen me aan. ‘Weet je? Als we een omweg nemen, dan kunnen we nog steeds lekker intiem zijn, zonder dat iemand het ziet!’
Chantal kijkt me met gefronste wenkbrauwen aan. ‘Je bent niet goed wijs, John! Denk je alleen daar maar aan?’
‘Hmm, je kunt me toch niet kwalijk nemen, dat ik iets wil doen met zo’n mooie vrouw als jij!’
Ze tikt me met haar vinger op mijn neus. ‘We zijn niet op vakantie, John! Als je al iets wilt beginnen, dan doen we dat mooi thuis!’
En dan fluistert ze in mijn oor: ‘En ik tel de dagen af, tot we weer mogen en ik weer kan…’
Ik glimlach.

We geven elkaar nog een zoen, maar worden dan gestoord door Renate, die onverwachts op bezoek komt.
‘O, stoor ik?’
‘Ach nee, helemaal niet! We betonen elkaar gewoon onze wederzijdse liefde voor elkaar. Niets wat je niet al meer gezien hebt!’
‘O, dan! Ik wilde komen vragen, of je komende woensdagavond wat in de planning had? In Sittard is dan een leuk toneelstuk, waar Roel en ik naar toe wilden gaan. Misschien hadden jullie ook zin om te komen?’
‘Dan hebben we al plannen. We zijn van plan weer het dansen op te pakken. We hebben toch al zo weinig tijd samen, en dit vinden we allebei leuk om te doen.’
‘O! Uhm, dan misschien een andere keer. Maar dansen? Wat leuk! Ik zou willen, dat ik Roel zover kreeg. We hebben wel ooit dansles genomen, maar we doen het veel te weinig.’
Chantal kijkt me aan. Ik weet al, wat ze me wil vragen, en nog voordat ze wat zegt, knik ik al. Ze glimlacht. Ze geeft me een vlugge zoen. Renate kijkt verbaasd. Chantal moet daarom lachen. ‘Dat krijg je, als je man bijna je gedachten kan lezen, Renate. Ik wilde hem iets vragen, en hij kon mijn vraag al van mijn lippen lezen.’
‘Ahah! Ik dacht al.’
‘En wat als jullie woensdag met ons mee zouden gaan? Op de dansschool zeiden ze me juist nog, dat er nog wel wat plekken vrij waren. Het is wel een beginnersgroep, 2e niveau.’
Renate kijkt geïnteresseerd. ‘Ik wil wel, maar of ik Roel meekrijg, dat betwijfel ik.’
Er begint zich een klein plannetje in me te vormen. ‘Ik heb misschien een idee, Renate. Wat als ik je woensdagavond ophaal, en dat we eerst zeggen naar dat toneelstuk te gaan, maar dat we naar de dansschool rijden. Dan moet je alleen zijn dansschoenen meesmokkelen.’
Renate krijgt een grijns op haar gezicht. ‘Dat is nog eens een goed idee! Doen ze daar ook proeflessen?’
‘Ja, de vorige keer in ieder geval wel. Zal Roel moeilijk doen?’
‘Nee, ik denk het niet. Hij zal het eerder als een grap zien, maar hij is dan ook wel weer zo, dat hij zich niet wil laten kennen. Maar weten jullie het zeker? Dit zou toch jullie avondje samen uit zijn?’
‘Dat klopt wel, maar samen met wat vrienden is zoiets toch veel leuker, Renate! En ik wil dat gestuntel van Roel wel eens zien!’
Renate schiet in de lach. ‘Zo erg is het nu ook weer niet, Chantal! Of in ieder geval houd ik er geen blauwe tenen aan over! Kan John wel al een beetje dansen?’
‘O ja, we hebben voor ik zwanger was al flink lessen genomen. John was eerst een houten plank, maar intussen begint hij best goed te worden. Hij hoeft zich in ieder geval niet te schamen. Het is alleen, dat we nu in een beginnersgroepje terecht komen, ook al is het 2e niveau.’

We praten nog even verder, tot Eira terugkomt van college. Ylke, die haar gebracht heeft, komt ook even binnen. Chantal geeft haar even een knuffel.
‘Zin in koffie, Ylke?’
‘Ja, graag! Je weet hoe slecht de koffie op het college is!’
‘Hoe gaat het daar? Ik begin het daar nu wel te missen!’
‘Ze missen jou ook, Chantal! Ik heb trouwens nog leuk nieuws! Er zit kans in, dat je mij ook mag gaan coachen, Chantal! Ze zochten nog een zangeres, en ik heb auditie gedaan voor die post. En ik moet nu terugkomen voor een tweede ronde! Dus wie weet!’
‘O, dat vind ik leuk! Ik weet zeker, dat je daar op je plaats zal zijn. Je bent zo ontzettend veelzijdig!’
‘Ik hoop het! Want ze zouden bereid zijn dit mee te tellen als stage, terwijl het een betaalde baan zou zijn! En ik kan hier alleen maar van leren!’
‘Ik help je duimen!’
‘En? Hoe gaat het hier?’
‘Prima! John en ik hebben vandaag besloten om het dansen weer op te pakken. En nu zijn we bezig om Roel en Renate om te praten om ook mee te doen.’
Renate glimlacht. ‘Mij hoef je niet meer om te praten, ik wil wel. Mijn probleem zit hem in mijn mannelijke wederhelft…’
Ylke lacht. ‘No way dat Roel hier aan ontkomt. Als Chantal en John iets in hun hoofd hebben, dan gebeurt dat ook. Hij heeft geen enkele kans!’
Renate lacht. ‘We hebben ook al een plan. We gaan Roel ontvoeren naar de dansschool. We zeggen, dat we naar een toneelstuk gaan, maar in plaats daarvan gaan we dansen!’
Ylke kijkt geamuseerd op. ‘Dat is nog eens een leuk idee! Weet je wat? Ik ga Kurt ook vragen, of hij mee wil doen. Wanneer willen jullie gaan?’
Chantal kijkt Ylke verbaasd aan. ‘Jij en dansen, Ylke?’

Ylke haalt haar schouders op. ‘Tja, misschien wil ik wel voor een reden oefenen, Chantal…’
Chantal kijkt geschokt. ‘Heeft hij je gevraagd?’
‘Nee, nog niet! Maar de laatste tijd doet hij soms wat geheimzinnig, en dat ligt er heus niet aan, dat we uit elkaar groeien. En als hij me zou vragen, zou ik zomaar ja kunnen zeggen… Ik heb nog nooit zoveel om iemand gegeven als om Kurt.’
Chantal glimlacht. ‘Je straalt helemaal, Ylke! Ik zal voor je duimen! Maar wat let je om hem zelf te vragen? Daar ben je meer dan vrouw genoeg voor!’
Ylke glimlacht. ‘Misschien, maar diep in me ben ik nog steeds een vrouw, die door haar liefdespartner gevraagd wil worden. Dus als Kurt ooit denkt, dat ik degene ben, die hem zal vragen, dan kan hij lang wachten. Dat hij maar zelf die ring maar om mijn vinger schuift!’
Chantal lacht. Dit is wel weer typisch Ylke. Ze ziet mij even weglopen. Ik bel meteen Kurt op.
‘Hey John, leuk dat je belt!’
‘Hey Kurt! Ylke is hier, en ze is luidkeels aan het verkondigen, wat jij al vermoedde. Misschien is het tijd om snel hierheen te komen en datgene te doen, wat je van plan was.’
‘Is ze bij jullie? Ik ben er over een paar minuten!’
Nog voordat ik kan antwoorden, heeft Kurt al opgehangen. Ik loop weer terug naar de woonkamer, waar Chantal, samen met Renate en Eira aan het praten is met Ylke. Chantal kijkt me even aan, ze weet al, wie ik gebeld heb.
Ik geef haar een klein knikje, en daarmee weet ze, dat ze nu Ylke aan de praat moet houden. En daar moet ze haast mee maken, want Ylke staat al op om te gaan.
‘Chantal, ik moet gaan. Ik zou straks met Kurt gaan uit eten.’
‘Maar je kunt toch niet gaan zonder je peetkinderen gedag te zeggen?’
Ylke glimlacht. ‘Je hebt gelijk. Ik moet ze even knuffelen! Kurt kan nog wel even wachten!’
Samen verdwijnen ze naar boven heen, en Renate wil ook al gaan. Ik beduid haar te blijven.
‘Even wachten, Renate. Er gaat zo iets gebeuren, dat wil je niet missen!’
‘Wat dan?’
‘Even afwachten, hij zal zo hier zijn!’
‘Wie?’

En nog voordat ik kan antwoord hoor ik een auto met hoge snelheid het erf op rijden. Het is dat de wagen net niet met piepende banden remt. Een paar seconden later komt Kurt binnen stormen.
‘Ze is toch nog niet weg?’
‘Nee, maar je had bijna haar wagen in puin gereden! Dat had ook wel wat rustiger gekund!’
‘Sorry, maar ik wilde Ylke niet missen. Waar is ze?’
‘Boven bij de kinderen. Ze vermoedt nog helemaal niets!’
Kurt knikt, en gaat langs Renate zitten.
‘Hey, jij ook hier?’
‘Ja, maar ik wilde net gaan, maar John zei me, dat ik nog even moest blijven. Maar wat is er aan de hand?’
Dan kijkt ze geschokt. ‘Och God, je gaat me toch niet vertellen, dat je Ylke gaat vragen om met je te trouwen?’
Kurt glimlacht. Hij antwoordt niet, maar legt zijn vinger op zijn lippen, als teken, dat ze stil moet zijn. En dat is maar goed ook, want Ylke komt alweer naar beneden. Ze heeft de wagen van Kurt gehoord, en kijkt verbaasd als ze Kurt in de kamer ziet zitten.
‘Waar kom jij zo opeens vandaan, en moest je echt zo idioot hard rijden?’
‘Ook goedemiddag, schat! En tja, ik ben hier, omdat ik hoorde, dat jij nogal een grote mond had. Eens kijken of je die zo meteen nog steeds hebt.’
Ylke kijkt verbaasd. ‘Ik een grote mond? Waar heb je het over?’
‘Dat ik je moet vragen om met je te trouwen. Ik denk, dat we een probleem hebben, Ylke.’
Ylke kijkt geschokt. ‘Maar Kurt!’
‘Niks te maaren, Ylke! Ik mag je erg graag, en ik houd ook erg van je. Maar als je wacht, tot ik je vraag, dan kan je heel erg lang wachten. En geloof me, er is niets in deze wereld, dat ik liever zou doen. Maar dat krijg je niet van me. Verder mag je alles hebben, zelfs deze ring. Maar die krijg je alleen, als je me vraagt.’
Ylke kijkt geschokt naar de ring, die Kurt in zijn handen heeft. Ik moet wel stilletjes lachen. Dit is een strijd zoals alleen Kurt en Ylke die kunnen voeren. En de ring is ook weer typisch iets van Kurt, helemaal zelf gemaakt met zijn artistieke gave. Het is geen metalen ring, maar van iets anders gemaakt, het lijkt wel steen. Maar daarvoor is het weer te kleurrijk. Het ziet er in ieder geval heel apart uit. Dan kijkt Ylke Kurt nog een keer geschokt aan. Dan moet ze lachen. ‘Ik geloof, dat ik iemand heel boos moet aankijken!’
Ze kijkt mij aan. ‘Ik heb misschien Kurt wel gebeld, maar ik heb hem niets verteld over wat je zei. Dit kon hij wel raden.’
Ze kijkt dan Chantal aan. ‘Ik heb ook niets gezegd!’
Ze kijkt dan Renate aan. ‘Mij moet je ook niet aankijken! Ik wist niet eens, dat Kurt kwam!’

Ylke begrijpt er dan helemaal niets van. Ze kijkt Chantal vragend aan. Chantal geeft haar een aanmoedigend teken, dat ze iets tegen Kurt moet zeggen.
Ylke kijkt dan Kurt aan. ‘Kom, Kurt! Doe niet zo gek!’
‘Ik was niet degene met de grote mond!’
‘Maar ik…’
Verder komt ze niet. ‘Vraag het me, Ylke! En anders wacht je maar, tot je een ons weegt. Dat zal alleen de sfeer vanavond in het restaurant met je ouders er niet beter op maken!’
‘Huh? Wat hebben die er weer mee te maken?’
‘Vraag het me, en je zal het weten, Ylke!’
‘Kom op, doe niet zo flauw!’
‘Hou je dan niet van me?’
‘Natuurlijk hou ik van je! Meer dat ik ooit van iemand gedaan heb!’
‘Nou dan! Vraag het me!’
Ylke begint nu wel wat zenuwachtig te worden. Ze pakt al haar moed bij elkaar en kijkt Kurt aan.
‘Gekke vent van me. Trouw met me, en maak me gelukkig, zoals alleen jij dat kan doen!’
Kurt glimlacht. ‘Dat was toch niet zo moeilijk, of wel? En ja, dat wil ik!’
De tranen stromen uit de ogen van Ylke. Ze kan soms raar en koel overkomen, maar het is Kurt, die haar steeds weer weet te prikkelen en ook door haar harde pantser heen weet te komen. Ze stormt op Kurt af, en geeft hem een zoen, en Kurt kust haar met alle liefde terug. Ze geven elkaar een langdurige zoen. Als ze elkaar loslaten, pakt Kurt de kunstzinnige ring en schuift die bij Ylke over haar vinger. Ylke lacht. ‘Die heb je ongetwijfeld zelf gemaakt!’
‘Ja, natuurlijk! Dacht je werkelijk, dat ik je een dure gouden ring met diamanten ga geven, als ik zelf iets unieks en minstens zo waardevol kan geven?’
Ylke bekijkt de ring. ‘Waarvan is het eigenlijk gemaakt? Ik vind hem prachtig, maar ik heb geen idee, wat het is!’
Kurt glimlacht. Deze ring is gemaakt van agaat en epoxy. De kleuren, die je ziet, komen van de steen, maar de epoxy zorgt ervoor, dat de steen ook heel blijft. Ik heb er zelf ook nog wat kleuren aan toegevoegd, omdat geel je favoriete kleur is. Ik heb er heel wat uren aan besteed om deze ring te maken.’
Ylke geeft Kurt nog een zoen. ‘Je bent de allerliefste man ter wereld!’

Chantal protesteert: ‘Dat kan niet, want die heb ik al!’
Ylke lacht. ‘Dan hebben we allebei de allerliefste man ter wereld, Chantal!’
We feliciteren ze met hun verloving, en Ylke vraagt dan aan mij: ‘Wist je, dat Kurt me zou vragen, John?’
‘Hij heeft het me een tijdje geleden verteld. Maar hij wilde, dat jij hem vroeg, omdat je altijd zei, dat je een echte man wilde, die duidelijk zou maken, wat hij wilde. Maar aan de andere kant ben jij ook geen vrouw, die zich zomaar iets laat zeggen of laat doen.’
Kurt neemt het over. ‘Je moet het zien als een test, of je wel genoeg van me hield. Ik weet, dat je veel van me houdt, maar je bent er nooit echt heel duidelijk over. En als dit geen duidelijk antwoord was, wat dan nog wel?’
Ylke glimlacht en geeft Kurt nog een zoen. ‘Oh, ik kan het nog steeds niet geloven! Ben ik nu echt verloofd?’
‘Ja, dat wordt dus oefenen voor de openingsdans!’, roep ik tegen het paar.
Kurt glimlacht. ‘Waarschijnlijk wel. Weet je nog een goede dansschool? Ik kan wel een beetje dansen, maar niet zoals jullie dat doen.’
‘Alles is te leren, Kurt, zelfs ik kon het leren. En je weet wat voor stijve hark ik ooit was.’
Kurt lacht. ‘Ja, dat weet ik nog. Niemand wilde met je dansen, omdat je bij iedereen op hun tenen trapte!’
Chantal kijkt verbaasd. ‘Zo erg is hij bij mij nooit geweest, Kurt. Was hij vroeger dan echt zo erg?’
‘Je moest eens weten! Hij was ooit uitgenodigd op de vijfenzeventigjarige bruiloft van mijn opa. En mijn moeder waagde het toen om hem te vragen om mee te gaan dansen. Spijt dat ze daar van gehad heeft! Ze heeft de hele avond mank gelopen…’
‘Zo erg was het nu ook weer niet, al ontken ik niet, dat ik haar meerdere malen op haar tenen heb getrapt.’
‘Okay, maar ze had wel pijn aan haar tenen!’
‘Dat wil ik geloven, maar ik had haar al gewaarschuwd!’
Chantal moet lachen. ‘Weer zoiets leuks over John, dat we nog niet wisten. Nou ja, daar is nu niets meer van te merken. Maar het zal leuk zijn, als we allemaal gingen dansen.’
Daar is iedereen het dan wel mee eens.

Maar Kurt en Ylke moeten niet lang daarna gaan, omdat ze met Ylke’s ouders moeten gaan uiteten. Renate vertrekt dan ook, en laat ons alleen met Eira achter. Als iedereen weg is, zegt Chantal: ‘Dat had ik eerlijk gezegd nooit gedacht, dat Ylke dit zou doen. Je weet hoe koppig ze soms kan zijn! Maar dat zegt me wel, dat het wel goed zit met die twee.’
‘Dat zeiden ze ook over ons, Chantal. Maar zie je ze ook zo snel kinderen krijgen? Ik niet. Of voorlopig nog niet.’
Chantal knikt. ‘Daar heb je gelijk in, al zou ik dat toch niet te hard roepen. Als ik soms zie, hoe Ylke met Robert en Birgit omgaat, dan zie ik toch stiekem een moedertje in haar.’
‘We zullen het zien, Chantal. De tijd zal het leren!’