Het Bijgerecht - 11

Ik heb me vaak een man zonder plan gevoeld. Als een dobber in het water dobberde ik maar wat mee met de stroom van het leven en heel af en toe trok een vis me mee, en kwam ik weer ergens anders terecht. Dit met name als het ging om vriendschappen en relaties. Zo was het ook gegaan met Lindsay. Toen al, en nu eigenlijk weer. Ik had me laten meevoeren naar het verre Limburg omdat deze gigantische karper nou eenmaal die kant op zwom. Het was niet erg dat het zo ging. Ik was er ook wel aan gewend geraakt, maar nu ik dertig was, begon ik er toch anders tegen aan te kijken. En dat had natuurlijk ook te maken met de in mijn ogen spannende avonturen met Jess en Nicola. Lindsay was een fantastisch wijf, maar pasten we wel zo goed bij elkaar? Waren er niet meer vissen in de zee die mijn dobber zagen. Ik wist nu van wel. Het zou wat zijn om mijn zinnen nu op Nicola te zetten. Dat kon echt niet, en ik zag dat ook niet gebeuren. En Jess evenmin. Die was ook veel te jong. Alles was fijn met Lindsay. Vooral als ik aan dingen terugdacht. Dan denk je toch vaak aan de fijne dingen. We hadden best vaak hommeles gehad in onze relatie, maar het kwam ook altijd weer goed. En vaak was het daarna dan ook beter dan voorheen. Dit keer leek het anders te gaan. Juist omdat we zo open waren geweest en ik nu wist dat zij als karper een haai achter zich aan had. En ik was maar een dobber. Als ze hoort dat ik haar vergelijk met een karper, wordt me dat vast niet in dank afgenomen. Maar ze was dan wel een koikarper, en geen graskarper. Een prachtige, majestueuze vis. En ik was maar een dobber.
-
Het contact tussen mij en Lindsay kwam, een paar dagen nadat Nicola mij zo warm had gekregen voor veel en veel meer. Het was de opening van de zaak. We hadden twee jongens aangenomen, en een derde was onderweg met de juiste papieren zodat we een team hadden waarmee we de week rond zouden komen. Het betekende dat ik in het begin zeker nog zes dagen per week moest werken, maar ik kon er niet meer naar uitkijken dan mogelijk was. Dan kon ik m'n focus ook gewoon weer op m'n werk leggen, en langzaam werken aan een toekomst voor mezelf. Een eigen huisje, wat ik zelf kan betalen. Daar lag mijn focus op. Dat mijn focus echter gelijk al werd verstoord met het zien van Lindsay was natuurlijk helemaal niet zo gek. We hadden een feestelijke opening en na sluiting zou er nog een kleine viering zijn om de winkel echt goed in te wijden. Het was een leuke en nette zaak geworden in een pand wat we deelden met een Turkse supermarkt, een drogist en een bloemenwinkel. In een 'centrum' van een klein dorpje, zo'n twintig minuutjes fietsen vanaf het vakantiepark. Ideaal dus. Ik wilde per se jongens hebben om mee te werken, omdat ik van datzelfde vakantiepark de meeste klanten verwachtte. Want ook bij ons had je een hoog percentage aan Oost-Europeanen die wel wat lekkers te drinken lustte. Daarnaast had je in elk dorp wel wat vervelende types die te vaak te diep in het glaasje keken, en dan heb ik gewoon liever een jongen dan een meisje achter de kassa staan. Dus de jongens waren er ook, zo ook de ouders van Lindsay en Lindsay zelf, met wat vrienden en vriendinnen die voor de gratis drank kwamen, waaronder ook Nicola zowaar. Die was er nog steeds. En waar ik zo lang had opgekeken tegen een weerzien met Lindsay, kon ik niet anders dan blij zijn toen ik haar zag, en zij dacht er duidelijk hetzelfde over. Ze zag er prachtig uit en ik was meteen vergeten waarom ik ook alweer boos was op haar. Op zoiets moois kon ik toch niet boos zijn? Ze zag er feestelijk uit in een net, zwart jurkje, wat ook wel kort was. Ze zagen er allemaal prachtig uit. Wij ook. Ook Nicola, en Jess ook... Dat was wel ongemakkelijk, maar zwijgen bleek goud waard te zijn. Ze wist dat het er niet inzat, en nu zag ze ook waarom. Als je denkt dat het allemaal geen zin meer heeft, zie je elkaar weer, en wil ik niet meer zonder haar. Het blijft moeilijk uit te leggen, zoiets. Vaak genoeg wist ik precies wat er niet deugde aan onze relatie. Maar als we dan weer samen waren, klopte het gewoon. En zo ook nu weer. We trokken wat flessen open op kosten van haar vader en de avond werd al snel laat.
-
Haar ouders waren de laatste die vertrokken. We hadden meerdere malen enthousiast geproost op de toekomst, en we zagen het allemaal zitten. Dit zaakje zat wel snor. Hij fungeerde als suikeroom, dus de druk lag daardoor wat minder hoog. We hadden van onze hobby ons werk gemaakt. Maar het bleef voor hem echt z'n hobby. Ik bleef achter met Lindsay en Nicola. Nicola was met de auto en die zou ons thuisbrengen. Misschien bleef ze wel... Ik liet de twee nog even het magazijn zien en het kantoortje, waar Nicola ons even alleen liet. Het kan snel verkeren. Een paar maanden terug zag ze me nog als een geduchte concurrent, en nu leek ze niet meer zonder me te kunnen, door Lindsay mij te gunnen. Het bleef een rare constructie, maar als het werkte, zou ik ervoor tekenen. Ongemak was er niet. Toen we samen waren, sloot ik haar eindelijk weer in m'n armen en zij drukte zich fel tegen me aan.
'Dit nooit meer.' zei ze. We hadden nog niks met elkaar uitgesproken en het was al goed. Dat betekende ook wel iets, toch? Ik vond van wel. M'n handen gleden over haar tengere lichaam en ik kon niet anders dan opgewonden raken toen ik over haar schouder naar de monitor keek van de beveiligingscamera's en Nicola wat ongeduldig zag wachten. Die knuffel duurde ook lang. En ik dacht aan de sekstape van de twee... Mijn handen gleden naar haar billen, en zou ik niet geheel in m'n dromen leven, was ik ook onder haar rok gegaan. Had ze maar niet zo'n strak jurkje moeten aantrekken... Ik mocht weer even haar billen kneden, maar daarna wees ze me er toch op dat we niet alleen waren. De manier waarop ze dit zei met glunderende ogen en een uitdagende lach, beloofde meer voor later. Ik kon merken dat ze nog niet wist dat ik en Nicola elkaar gezien hadden. Toch Moest Nicola wat tegen haar hebben gezegd. Misschien wel dat ze Lindsay net zo veel gunde als ik dat deed. Dan kwam een trio, als je het mij vraagt, toch wel heel dichtbij. Maar te hard van stapel lopen, is ook een kunst. We vonden nog een statafel en namen er nog een paar. Nicola niet. Die moest rijden.
-
'Vind je het goed als ik bij Nicola slaap, vannacht?' vroeg ze me toen Nicola was gestopt voor ons huisje. Toch nog niet ons huisje, blijkbaar. Ook Nicola keek verbaast op, maar zei vanzelfsprekend niets. Natuurlijk, we hadden nog niks uitgesproken. Maar eigenlijk had ik de hele avond al het gevoel dat het gewoon weer goed was. Ik had eerder verwacht dat ze Nicola bij ons zou uitnodigen. Maar niet dus. Ook nu was het weer pijnlijk, en ik wist weer waarom we even uit elkaar waren gegaan. Nu zei ze het ten minste nog in m'n gezicht. Ik kon ook geen nee zeggen. Er moest eerst wat uitgepraat worden. Dat was ik met haar eens. Al zei ze dat niet, kon ik merken dat ze dat bedoelde. Maar ze kon ook gewoon naar huis, toch? En nu lag ze straks weer in bed met Nicola. 'Je moet er toch vroeg uit.' zei ze me nog toen ik aarzelend naar haar bleef kijken.
'Jij ook.' zei ik haar. Ook zij had een baantje, elke ochtend in de campingsuper. 'Maar, is goed. Dan praten we ander keertje wel.' zei ik alsof ik dat vanavond nog had willen doen. Ik wilde hele andere dingen doen. Het zette haar wel even aan het denken, maar het was duidelijk dat ze de beslissing al genomen had. Het zij zo. Ik durfde haar nog niet te vragen gewoon bij me te blijven als ze onze relatie nog een kans wilde geven. Ik vond het ook niet heel erg dat ze bij Nicola was. Ik en Nicola hadden een goede verstandshouding. Zij appte me ook toen ik in bed lag om me te vertellen dat ze niks met Lindsay ging doen. Het was goed bedoeld, maar ook een beetje vreemd. Nu was het vreemd. Nog vreemder dan het misschien al was. Maar het was ook goed bedoeld. Ik zei haar nog schunnig dat het wel mocht, als het maar vastgelegd werd. In woorden las ik dat ze er om moest lachen...
-
Die kut berichtjes ook, maar goed. Doordat Nicola mij appte, las ik ook een berichtje wat ik eerder vanavond had gekregen toen we net met z'n drieën overgebleven waren. En berichtje van Jess waarin ze me succes wenste met de winkel en me complimenteerde met hoe alles eruitzag. Superaardig. Doordat Lindsay hier nu niet was, en doordat ik me toch wel alleen voelde, begon ik daarop te reageren. En zo werd het toch nog laat. Want Jess was wakker. Zeker toen ik haar zei dat Lindsay niet hier was, kon ik er goed voor gaan zitten, en begon het geflirt al snel heen en weer. Als Lindsay er iemand naast mocht hebben, dan ik toch ook? Maar beter niet Jess. Dat wist ik heus wel. Maar Jess was verliefd op me. Dat wist ik heus wel... En als ik een grapje maakte, lachte ze daarom. Als ik flirtte, flirtte ze terug. Al snel kwamen er spraakberichtjes. Van haar kant, waarin ze heel verlegen zei me te missen. En dan lig ik in bed, weet ik dat zij ook in bed ligt, en hoor ik haar fluisterend dit soort dingen zeggen. Nou, dan lijkt het wel alsof ze naast me ligt.
'Lag je maar naast me.' sprak ik op een gegeven moment terug. Toen bleef het stil. Ik appte haar nog welterusten en deed alsof het niets was en ging slapen met haar in gedachten. Lindsay met Nicola, en ik met Jess. Zo zag ik het voor me. Beneden op de bank. Daar lagen Lindsay en Nicola verstrengeld met elkaar. En ik leunde achterover op de keukentafel en keek ernaar terwijl die lieve, mooie Jess mij behaagde met haar mond. Zo viel ik in slaap. En dan word je vroeg wakker, nog altijd een beetje geil, wil je fris de dag beginnen en lees je nog even snel dat Jess wel bereid was langs te komen, mocht ik daar zin in hebben. Alsof het niets was, zo legde ik het naast me, niet realiserende wat het voor haar kon betekenen. Wat had ik gedaan had ik het gelezen? Ik was blij dat ik het niet gelezen had. Want ik zou het niet weten. En ik wist dat ik waarschijnlijk de verkeerde keuze had gemaakt. En dan waren we verder van huis. Ik reageerde maar niet.
-
Een gesprek met Lindsay volgde pas aan het einde van de week. Elke dag fietste ik langs het winkeltje waar zij straks zou werken. En als ik aan het begin van de avond terugfietste, was ze of bij Nicola, of bij haar ouders. Nog geen kilometer van elkaar verwijderd. En toch kwam ze niet. Ik ook niet. Ik vond dat zij nu moest komen. Ik vond dat ze me gelijk alweer had laten zitten. Nicola zocht wel contact. Die leek de vrede nog een beetje te bewaren. Lindsay kwam later pas. En toen wilde ze me vertellen hoe ze het voor zich zag. En ik geloof niet dat ze vond dat ik daar wat over te zeggen had. Het was ook raar. Ze was in de winkel, net na sluit. Wat stellig had ze op me gewacht en begon ze gewoon met het uitleggen van haar plan. Want zo zag ik het. Dit was geen relatie, maar een opzet op iets wat er misschien voor de bune nog op moest lijken. Met mij als Nicola er niet was, en was Nicola er wel, zou ze dus altijd daar zitten. Het was even zoeken naar de juiste woorden en ongeloof voerde de boventoon. Ik was ervoor ernaast, en niet Nicola. Zo zei ze het, min of meer.
'Okay. Dus als Nicola er niet is, ben ik ook vrij om te doen en te laten wat ik wil?' durfde ik haar wel te stellen. Nee, dat was natuurlijk niet de bedoeling, wat ik al doorhad. Dit was een bepaald soort arrogantie waar ik totaal niet tegenkon. Dit was dom. Anders kon ik het niet noemen. Dit was gewoon zo ontzettend dom van haar om te denken dat ik dit nu nog zou pikken. 'Of ik zie je zo bij ons thuis, met of zonder Nicola...' begon ik dreigend. 'Of het is voorbij. Voorgoed.' bleef ik dreigend. Het was nu menens en ik was klaar met deze onzin.
-
Ik deed later die avond de deur voor haar open. Niet voor Lindsay, wel voor Nicola, om het nog ingewikkelder te maken.
'Hey, Lindsay vroeg of ik al vast wilde verkennen.' gaf ze voorzichtig als reden. Dit was de laatste druppel.
'Doe geen moeite. Het is uit. Nu echt. Zal ik haar bellen, of moet ik jou sturen om het haar te vertellen?' sneerde ik tegen Nicola, die alleen maar wilde helpen. 'Ik vroeg haar één ding. En ik zei haar wat er zou gebeuren als ze niet kwam. Dit wilde ze. Mij wil ze niet meer. En eindelijk heb ik haar die uitweg gegeven.' leek ik meer tegen mezelf te spreken dan tegen Nicola, die het wel aanhoorde.
'Nee, niet doen. Ik bel haar wel, en dan komt ze vast wel.'
'Doe geen moeite. Ik wil dit niet meer. Ik weet niet eens meer wie ze is, waarom ik nog van haar houd, en hoe we ook verder kunnen... Het heeft geen zin meer.' klonk ik enig zins moedeloos, maar vond ook snel berusting. 'Echt, het is goed zo. Had ze echt verder gewild, dan was ze hier. Dat moet ook jij wel inzien.' Daar kon Nicola ook weinig tegenin brengen. 'Dus: gefeliciteerd. Je hebt haar nu echt voor jezelf.' kon ik er zelfs al een grapje over maken. Zij kon er niet om lachen.
-
'En wij dan?' vroeg ze zacht, maar heel serieus.
'Wij? Hoe bedoel je "wij"?' moest ik haar vragen.
'De laatste keer... Dat was toch iets, 'er' was toch iets tussen ons? Dat heb je toch wel gevoeld, of...?' meende ze. Nu brak m'n klomp helemaal.
'Meen je dit?' vroeg ik haar in het verkeerde soort ongeloof. Maar tegelijkertijd was ik natuurlijk ook aangenaam verrast.
'Ik weet dat het niet echt uitkomt nu. Maar zeg me in ieder geval dat je ook iets voor mij voelt. Want de laatste maanden is er bij mij iets gaan groeien en als je nu zegt dat jij dat niet hebt, dan...' Ja, dan wat? Waar kwam dit vandaan?
'Natuurlijk voel ik wat voor je. Maar Jezus, wat een timing.' Dat moest ze toch ook wel inzien. Alsof Lindsay er al niet meer was. Voor mij niet, nee. Maar voor haar nog wel, toch? Of niet? Het was voor iemand zoals ik onmogelijk om geen gevoelens te ontwikkelen voor iemand zoals Nicola. Al had ik haar maar twee keer echt goed gesproken, was er iets tussen ons ontstaan. Er was op z'n minst een klik. Maar misschien wel meer. Lichamelijk voelde ik me enorm tot haar aangetrokken. Ze droeg hetzelfde trainingspak als op de avond dat we elkaar echt leerde kennen, hoe ongemakkelijk het toen ook was. Zou ze het met een reden weer aangetrokken hebben? Wat vergezocht misschien. Maar toch: de laatste keer had het denk ik niet veel gescheeld, of er was meer gebeurd. En nu? Wat wilde ze nu?
-
Ik had het maar gewoon gevraagd nadat ik zei dat ik het eerst netjes ging uitmaken met Lindsay.
'Ik wil met je blijven afspreken. Ik wil meer. Ik wil wat Lindsay had.' sprak ze haast ambitieus.
'Zal ze leuk vinden.' lachte ik er nog om.
'Niet om lachen.' zei ze gelijk streng. 'Ik vind dit al moeilijk genoeg. Ik moet gewoon wat dingen uitzoeken, zoals zij dat ook heeft gedaan. En ik wil liever niet dat ze dat weet, nee.' begon ze nu uit te leggen. Ik mocht me uitverkoren voelen, volgens mij.
'Met mij?'
'Ja, gekkie.' klonk ze nu al verliefd. Aan de ene kant ging het snel, maar aan de andere kant heeft het ook maanden geduurd. Zoals ik maanden aan haar heb gedacht, heeft zij dat misschien ook wel aan mij gedaan. Daar leek het wel op. 'Ik wil niks vast. Ik weet niet hoe het nu gaat tussen mij en Lindsay, maar ik wil gewoon dat jij en ik chill met elkaar omgaan. En dan zien we wel. Stiekem, dan wel.' was ze gelijk eerlijk en open. Daar hield ik natuurlijk van.
'Dit is zo fout.' zei ik haar met een schunnige grijns. Ik stak m'n hand uit en ontfutselde zo de hare waarna ik haar dichterbij kon trekken. Ergens voelde dit ook wel een beetje als een payback voor de afgelopen tijd. Nu was het Lindsay die de Sjaak was. Al zou ze het niet weten.
-
'Ik wil vooral veel... Experimenteren.' fluisterde ze toen weer uitdagend, wat me meteen terugbracht naar de laatste keer. Ik trok haar nu tegen me aan en legde m'n handen op haar onderrug. Ze kon voelen dat ik dat ook wilde en zo keek ze me ook aan. Verrast en uitdagend.
'Hoop zo dat jij het wel lekker vindt om te pijpen.' zei ik gelijk brutaal waar ze rode wangen van kreeg. Alles wat ik miste bij Lindsay was nu hetgeen waar de mond van overliep. Ik durfde weer. Nicola was liever, en ook gewilliger. Nicola was beter. Nu al. En het was vragen om problemen. Dat moest zij ook wel weten. Ik had al problemen. Ik kon hier vast niet blijven, nu het echt uit was. Al moest ik het nog steeds uitmaken. Dat weerhield ons niet ervan de eerste kus alvast uit te delen. Haar lippen zacht en vol en mijn handen strelend over haar rug en later haar kont. Zij hing over m'n schouders en we keken elkaar heel intiem aan, wetende dat dit eigenlijk echt niet kon. Met Jess was al erg, maar dit was de overtreffende trap. En misschien voelde het daarom wel zo goed.
-
Daarna vond ook zij dat ik nu eerst maar Lindsay moest bellen. Tot mijn verbazing bleef ze erbij staan, alsof ze daarna verder wilde. De kus was bevallen. Mij ook, natuurlijk. Maar het ging erg snel. Maar aan de andere kant kon het me ook niet snel genoeg gaan. Als ik nu Lindsay zou bellen, durfde ik te wedden dat Nicola zou afhaken, alleen al omdat het de intieme sfeer tussen haar en mij zou verbreken. En wat als dit toch een trucje was van de twee. Mij vreemd laten gaan zodat ik de schuld op me moest nemen. Dat tweede leek wel wat ver gezocht, moest ik zelf ook toegeven, maar toch. Ik legde m'n telefoon dan ook weer neer.
'Ik wil eerst meer. Dit voelt goed.' zei ik haar met een argwanende blik die mijn eigenlijke intentie verraadde.
'Je vertrouwt het niet?' vroeg ze mij daarop lichtelijk beledigd.
'Kan je het me kwalijk nemen na alles?' Dat kon ze niet. 'Ik wil... Ik wil dat je...' wilde ik haar voorstellen te bewijzen hoe graag ze het wilde. 'Ik... Ik weet niet wat ik wil.' klonk ik daarna maar verslagen. Nicola gniffelde er echter om.
'Ik weet wat je wil.' lispelde ze zachtjes en ze kwam weer tegen me aan staan. Meteen drukte ze haar hand op m'n kruis waar ze het bewijs vond van wat ik echt wilde. Ze kneep er zachtjes en beheerst in. 'Ze zei al dat je groot was...' deed ze er nog een schepje bovenop. 'Dat vind ik geil. Dus zeg maar wat je wil. Nu en hier. Ik doe het. Want ik weet zeker dat ik het ook wil.' spoorde ze me uitdagend aan mijn toekomstig ex en haar huidige vriendin te bedriegen. En zij ging dat dus ook doen. M'n pik groeide in haar hand en een weg terug was er nu niet meer.
-
Mijn aarzelingen deden er niet meer toe toen ze m'n broek begon los te maken. Ik had me een eerste keer met haar anders voorgesteld, maar alles ging nu eenmaal erg snel. Was dit het juiste? Zo voelde het wel. Toch wel. Wist ik veel dat die twee al mijlen vooruitliepen...
-
Ik zag toch ook aarzelingen bij Nicola. Niet in de intentie, maar in de hoe en wat. Ze wilde het. Duidelijk. Ze zoende me, wat ze wel kon, en toen haar hand m'n ontblote schacht vond, wist ze het niet meer. Niet dat ze stopte. Ze wist gewoon niet hoe. Dit was het echte werk. Het was minstens zo lekker, dat wel. Dat kwam vooral door de spanning denk ik. Dit was toch de eerste keer. Ze deed me ook geen pijn, of zo. In tegendeel. En dat zo'n mooi meisje dan opeens zo onzeker kon zijn, vond ik ook juist fijn. Haar hand gleed langs de lengte van het harde, warme apparaat en ze keek me in haar zoektocht naar goedkeuring continu aan. Ik hijgde al snel en liet me ook wat meer achterover op de keukentafel vallen, leunend op m'n armen. Ik had haar niet meer vast. Zij stond nog wel tegen me aan met haar andere hand op m'n borst. Ze vond grip op de voorhuid en toen ze me even later voor het eerst echt goed vastpakte, keek ik haar voor het eerst terug aan en zei ik haar zo door te gaan. Al zou ze me maar even aftrekken. Beter iets dan niets. Alles was nu mooi meegenomen. Nu kon het nog. Zo ging ik er maar in staan. En dit was zeker iets.
-
Ze keek om zich heen. Ze leek op zoek naar iets te zijn. Of naar iemand.
'Misschien moet je Lindsay toch even bellen nu.' zei ze aarzelend. Ik dacht dat ze niet meer wilde doordat ze toch twijfelde of wat ze wel deed goed was.
'Liever niet.' grinnikte ik. 'Heb liever dat je nog even doorgaat. En je wilde je andere 'skills' toch ook nog testen.' wilde ik juist verder gaan in plaats van stoppen. Ik was er zo van overtuigd dat dit voorlopig de laatste keer was op enige intimiteit. En juist omdat ze toen gezegd had dat te willen geven wat Lindsay niet wilde, wilde ik dat nu.
Uiteindelijk kon ze er ook wel om lachen, ondeugend als ze was. 'Ik weet wat.' kwam ze toen mee aan. 'Als jij haar nu belt, ga ik voor je door m'n knieën.' En weer deed ze er juist een schep bovenop. Wat betekende Lindsay eigenlijk voor haar? Niet dat ik niet akkoord ging, hoor. Ik pakte meteen m'n telefoon. Zij schudde haar haren naar achteren en zakte tegelijkertijd af. Ze pakte de pik goed vast, hield de eikel al bij haar mond, en keek afwachtend naar me totdat ik zou bellen. Dit gebeurde echt. Ik wist niet dat iemand bedriegen zo geil kon zijn. 'Bel maar.' fluisterde ze nog zachtjes. Wat een duiveltje.
-
Ze opende haar mond en voorzichtig legde ze de eikel op haar tong en sloot ze haar lippen om dat dikke ding heen. Ze had de telefoon over horen gaan nadat ik haar had laten zien dat het Lindsay was die ik belde.
'Ah, Jezus...' kreunde ik nog zachtjes voordat er opgenomen werd. Ik beet nog even op m'n vuist terwijl ik Nicola in haar mooie, donkere ogen aankeek die de pik er weer uithaalde.
'Lekker?' vroeg ze ook nu weer. Ik knikte terwijl ik Lindsay m'n naam hoorde zeggen. Nicola ging dan ook gewoon door.
'Lindsay... Ik...' hijgde ik, wat vast verontrustend moest overkomen. Ik ging het uitmaken. Bijna vergeten waarom ik haar ook alweer belde. Ik belde voor die blowjob, natuurlijk...
'Pascal? Gaat alles goed?'
'Ik...'
'Doet ze het goed?' vroeg ze toen opeens. Ik schrok zichtbaar en Nicola, die lekker heen en weer aan het gaan was, stopte nu omdat ze moest lachen.
'Huh? Ik...'
'Het is al goed. Kijk naar het raam naast de bank.' zei ze heel rustig. Daar verscheen licht omdat ze haar telefoon kort omdraaide, en daar stond dus Lindsay die stond toe te kijken. 'Ik ben wel gekomen.' zei ze nog bijdehand. Ik begreep er niks van. Nicola stopte toen maar. Lindsay stond daar in haar winterjas toe te kijken en Nicola liet haar vervolgens binnen nadat ik snel m'n stijve had opgeborgen.
'Exhibitionisme, toch? Of zoiets...' lachte Lindsay vervolgens opgetogen en ze vloog me om m'n nek.
'Uh, wat?!' kon ik alleen nog uitbrengen.
-
'Nicola heeft me verteld wat zij wilde. Wat ze voor je voelt en over jullie afspraakje. Ik zat ernaast. Wat ik vanmiddag zei, bedoelde ik niet zo. Ik snap het nu. Ik zie nu in wat jullie mij geven en wat dat voor jullie betekent, wat ik voor jullie beteken. En jullie betekenen ook veel voor mij. Echt waar. Meer dan ik misschien wel wil toegeven. Of nee, natuurlijk geef ik dat graag toe. Dus Nicola stelde dit voor. En ik vond het wel spannend. Iets wat we allemaal willen. Die 'bucketlist' is er niet voor niets gekomen. Ook ik wil meer. Ik wist het alleen nog niet. Ik vond het niet eens erg toe te kijken. In tegendeel zelfs. Ik vind het ook niet erg dat jullie wat voor elkaar voelen. Dat is wel zo toch? Vind het juist fijn, denk ik. Ik gun jullie ook alles. Elkaar. Jullie zijn altijd zo goed voor me geweest. Jullie verdienen ook elkaar. Zolang ik er maar nog een beetje bij mag horen.'
-
Een hoop informatie. Schuldbewust zat ze op de bank dit mij te vertellen met Nicola's hand in de hare. Die steunde haar in dit. Dat had ze net ook al op een andere manier laten zien. Het bleef bizar. Maar zoals ze het nu uitlegde, was het eerder lief.
'Praten is niet m'n sterkste kant.' zei ze nog net een ondeugende lach. Het was al goed. Meer dan.
'En hoe nu verder dan?' vroeg ik de twee wel.
'Zoals jij zei: wat ik wil en mag, geldt natuurlijk ook voor jullie. Dat wilde ik je al zeggen.'
'Dat was niet gelukt.' lachte ik erom. 'Totaal niet.'
'Mijn poging was duidelijker, he.' lachte Nicola erop door.
'Uh, ja...' dacht ik terug aan dat korte, maar o zo fijne en uitdagende moment. Nog altijd niet te geloven dat dat gebeurde.
'Er moet misschien nog wel wat uitgepraat worden. Maar ik beloof je dat het goed komt. En daarna kunnen we doen wat we willen. Dan wil ik ook weer hier komen, als het goed is.' Natuurlijk was dat goed.
'Daarna pas? Nu nog niet dan?' wilde ik toch al meer. Nu legde ik me erbij neer dat het voor deze avond wel even genoeg was. Want nu had ik weer uitzicht op zoveel meer. Ging het nu dan echt gebeuren? Had ik straks een relatie met twee meiden, of hoe zagen ze het voor zich? Daar moest dus over gepraat worden. Ik zoende Lindsay bij het weggaan en Nicola zoende mij omdat ik het niet durfde. Beiden gingen ze weg. Het zoenen was niet ongemakkelijk. Mijn lul had net nog in haar mond gezeten, en het was niet ongemakkelijk. Dat zegt toch wat...
-
En dat die twee me zo op het verkeerde been hadden gezet, kon ik alleen maar waarderen.
-
(Het (voorlopige) laatste deel. De vervolgideeën stapelen zich al op, maar wil eerst andere reeksen afsluiten. Hopelijk is er genoten van het verhaal tot nu toe en kijken de lezers uit naar een vervolg.)