De Gezusters Santegoed - 50

Voor velen onverwacht, dit deel, maar ik wilde het verhaal niet zo laten eindigen. Er komen nog een paar delen, maar dan houdt het dan toch echt op. Ooit moet je een einde maken aan een verhaal, en dat is nu bijna zo ver. Geniet er nog maar lekker van!

Enkele dagen later zijn we naar de camping in Noorwegen vertrokken. Een reis van twee dagen, wat met onze wagens niet echt voor veel problemen zorgt, behalve een paar kokende motors in de bergen. Maar dat is niet echt een probleem voor ons en komen we aan in Geiranger. Met onze groep bezetten we een groot deel van het terrein, maar juist daardoor hebben we veel meer privacy. Hier staan we niet zo dicht op elkaar en dat is ook wel zo prettig. Inmiddels spreken we een aardig woordje Noors, dat Eira ons geleerd heeft. En dat maakt het gemakkelijker om met de lokale bevolking contact te maken.

En dat zorgt ervoor, dat we wat meer bekendheid in het dorp beginnen te krijgen, wat ook komt, doordat we hier vaker komen. Bovendien kennen we al heel wat mensen persoonlijk. Het zijn dan nog wel geen vriendschappen, maar goede bekenden durven we ze wel te noemen. Voor ons is dit heerlijk. Even helemaal geen verplichtingen, alleen maar voor onszelf en de kinderen zorgen. Genieten van de natuur en zo af en toe een leuk praatje met de mensen in het dorp. De kinderen kunnen naar hartenlust spelen in de speeltuin op de camping, daar hebben we haast geen omkijken meer naar. Kortom, een heerlijke vakantie. Maar ook die gaat veel te snel voorbij. De veertien dagen, dat we er zijn, vliegen werkelijk voorbij. Maar toch begint de roep naar huis wel voelbaar te worden. We zijn al bijna een maand van huis, en het verlangen om huiswaarts te keren is goed merkbaar.

In een colonne keren we dan terug naar huis. Voor de kinderen is de overtocht echt spannend. En niet alleen voor de kinderen. Ook voor ons is het wel weer leuk en spannend om de lange overtocht weer te maken. Maar ook hier komt weer een einde aan. Als we eenmaal thuis zijn, voelt het goed om weer thuis te zijn. We zijn nog maar een paar dagen thuis, als Eira ook weer thuis komt.

‘Hey, Eira! Wat zie je er lekker bruin uit?’

‘Dank je, Chantal! Waar is John? Want ik heb nieuws, dat ik eerst aan jullie wil vertellen!’

‘O, die is in de loods, de Plymouth klaar aan het maken, zodat die goed de deur uit gaat.’

‘Huh? Waarom? Dat is toch een hele mooie wagen? Daar heeft hij hard en lang aan gewerkt!’

‘Omdat we allebei een nieuwe wagen kopen, en daar heeft hij de wagen op ingeruild. Maar wat wil je vertellen?’

‘Daar moet John ook bij zijn. Ga je mee naar de loods?’

Chantal is wel wat nieuwsgierig geworden door de enthousiaste Eira. Ze loopt met haar mee, en al snel vinden ze me in de loods, waar ik de Plymouth op de brug heb staan.

‘Hey, Eira! Weer lekker terug van vakantie? Hoe was het in Zwitserland?’

Eira glimlacht. ‘Erg leuk! Maar ik heb nieuws, heel erg goed nieuws! En jullie zijn de eersten, die tegen wie ik het vertel!’

Chantal en ik kijken haar verbaasd aan. Eira glimlacht. ‘Dylan heeft me gevraagd met hem te trouwen! En ik heb natuurlijk ja gezegd!’

We kijken blij verrast, maar zijn natuurlijk erg blij voor Eira. ‘Zo, dat is snel gegaan, Eira! Weet je het zeker?’

‘Ja, heel erg zeker! We zijn nu anderhalf jaar samen, en het voelt gewoon goed! Zijn jullie niet blij voor me?’

‘Natuurlijk zijn we blij voor je! Eigenlijk hadden we het wel een beetje zien aankomen, jullie zijn zo verliefd op elkaar!’

We feliciteren haar dan hartelijk. Chantal vraagt dan: ‘Waar is Dylan eigenlijk?’

‘Die is nog bij zijn ouders gebleven. Want we gaan hierna nog meteen even door naar mijn ouders, en hij moest nog even wat bij zijn ouders ophalen.’

‘En weten die het ook nog niet?’

‘Jawel, maar die waren erbij, toen Dylan me vroeg. Ze zijn echt heel erg blij voor ons.’

‘Dat is wel fijn voor je. Het is maar goed, dat ze je daar wat in de smaak valt, dat scheelt altijd! En ik spreek uit ervaring!’

Eira lacht. ‘Maar nu moeten we dus wel op zoek naar een eigen plekje. Daar zijn we nog niet aan uit. Maar daar is het ook nog veel te vroeg voor, we hebben ons nog maar pas verloofd, we moeten nog eerst besluiten wanneer we gaan trouwen. Er moet nog zoveel gedaan worden, voordat het echt zo ver is!’

Chantal glimlacht. ‘Dat hoef je mij niet te vertellen. Alleen had ik het geluk om met mijn neus in de boter te vallen. John had al een huis, en zijn hobby, die toch een groot deel van ons leven beslaat, bleek me ook uitstekend te bevallen!’

Eira glimlacht. ‘Dylan is wat dat betreft wel anders. Hij vindt die wagens wel mooi, maar moet er echt niet aan denken om met zoiets te rijden. Maar hij heeft wel de beschikking over een heel mooi vakantiehuisje, dat van zijn ouders is. Het is echt een heel mooi huisje, daar aan dat meer! Een heuse villa!’

Ze laat dan wat foto’s van haar vakantie zien. Het huis is zeker erg mooi en ook best wel groot. En het uitzicht op het meer is ook heel erg mooi.

‘Nou, als ik dat zo zie, dan zitten Dylans ouders goed in de slappe was!’

Eira knikt. ‘Dat klopt wel, maar het zijn maar hele normale mensen. Ze houden overigens wel heel erg van klassieke muziek, en gaan vaak naar de Opéra de Lausanne. We zijn er samen heen geweest, dat was heel erg mooi! We hebben een uitvoering van Rinaldo van Händel gekeken. Erg indrukwekkend. En daarna heb ik zelfs backstage met de acteurs mogen praten. Ze vonden het wel leuk, dat ik ook als zangeres aan het studeren was. Ik heb wat laten horen, van het stuk, wat we nu aan het oefenen zijn. En daar waren ze best wel van onder de indruk. Ik moest maar eens daar auditie doen, zeiden ze.’

‘Nou, dat is toch een groot compliment! De Opéra van Lausanne staat toch hoog aangeschreven! En wat zeiden je toekomstige schoonouders daarvan?’

‘Die vonden het wel leuk! Het zijn zo’n leuke en lieve mensen! Vooral met Martha, de moeder van Dylan, heb ik een goede klik. Ze vertelde me, dat ze me een goede partij vond voor Dylan. Ze vond het niet eens erg, dat ik straks als artiest geen regelmatig inkomen zal hebben. Al heb ik wel het vermoeden, dat ze nogal conservatief zijn in hun opvattingen. Volgens mij denken ze, dat als ik eenmaal kinderen heb gekregen, dat ik dan voor ze thuis blijf en dan moedertje en huisvrouw voor ze zal spelen. Dat ga ik echt niet doen! Ik heb gezien, hoe het bij jullie ook kan, en dat heb ik ook al tegen Dylan gezegd. Gelukkig is Dylan wat moderner, dan zijn ouders.’

Nu moet ik hard lachen. ‘Ik heb ook wel ervaring met zeer conservatieve schoonouders, Eira.’

Ik krijg een stomp van Chantal, maar ook Chantal en Eira moeten lachen. Eira antwoordt: ‘Ik weet, wat je bedoelt, John. Al kun je nu toch niet meer ontkennen, dat Joris en Jolien nu een stuk moderner zijn geworden!’

Ik glimlach. ‘Dat ontken ik ook niet, maar in het begin was dat soms wel even een dingetje. Daarom denk ik ook niet, dat je schoonouders echt veel problemen gaan geven, Eira. Die draaien wel bij, zeker als hun eerste kleinkind geboren wordt. Dat was bij Joris en Jolien ook zo. Vanaf toen zijn ze wel begonnen met veranderen.’

Chantal zegt daarop: ‘Ik denk, dat jij toch de grootste verandering in hebt gezet, John. Ik denk, dat je één van de eerste was, die onbevangen en onbevreesd tegen mijn moeder inging. Dat zou anders niemand gewaagd hebben, die ooit van mijn moeder gehoord had. Ik denk ook, dat het je grote geluk was, want anders had ze je echt wel de oren gewassen!’

‘Die kans was wel groot geweest, Chantal. Maar je weet toch, dat ik dat weer niet op me had laten zitten. Zo bang ben ik ook weer niet aangelegd!’

Chantal glimlacht en leunt wat tegen me aan. Dan zegt ze tegen Eira: ‘Ik hoop echt, dat je met Dylan gelukkig zal worden. Wanneer komt hij je hier ophalen?’

‘Morgen komt hij hier aan, en dan rijden we overmorgen naar Geiranger.’

Ik moet onwillekeurig glimlachen, want Eira straalt werkelijk van geluk. Die blik herken ik nog van toen ik Chantal vroeg om met me te trouwen. Ik zeg daarom ook tegen Eira: ‘Dit moeten we natuurlijk wel even vieren! Volgens mij heb ik nog een goede fles champagne in de kelder staan. Lijkt me een goede gelegenheid om die op te offeren!’

Even later zitten we in de woonkamer en heffen een glas op het voorgenomen huwelijk tussen Dylan en Eira. Chantal vraagt aan Eira: ‘Ga je nog wel je opleiding afmaken?’

‘Dat is wel de bedoeling, ja. Ik wil het geld, dat pap en mam voor de opleiding hebben betaald, niet zomaar de goot in gooien! Bovendien wil ik het ook afmaken en Dylan steunt me ook daarin. We hebben geen haast met trouwen. Eerst moeten we nog eens kijken, waar we gaan wonen!’

‘Dat zal dan waarschijnlijk Zwitserland of Noorwegen worden, Eira.’

Eira lacht. ‘Als het aan mij ligt, dan wordt het toch Noorwegen! Dylans ouders spreken hoofdzakelijk Frans, en dat vind ik toch wel lastig praten, ook al kan ik het goed spreken. Bovendien heeft Dylan ook al gezegd, dat hij het niet erg zou vinden om in Noorwegen te gaan wonen.’

Opeens gaat de telefoon van Eira.

‘Hoi, Dylan!’

‘Hoi Eira. Ik wilde je even zeggen, dat ik vanavond nog bij jou zal zijn. Heb je het al aan Chantal en John verteld?’

‘Ja, ze waren erg blij voor ons!’

‘Ik heb nog een verrassing voor ze. Een cadeautje van mijn ouders.’

‘Voor Chantal en John?’

‘Ja, ik heb hetzelfde ook voor je ouders meegenomen. Ze vonden, dat Chantal en John ook een beetje je ouders zijn geweest, en daarom krijgen ze ook een cadeau.’

‘Ah, ik begrijp het. Hoe laat ben je er?’

‘Over anderhalf uur. Ik zit nu nog in Duitsland, maar het is niet meer ver tot de grens. Tot straks!’

Eira hangt op. Ze kijkt ons verbaasd aan en zegt: ‘Dat was Dylan. Hij komt zo meteen al. Maar hij had een cadeau voor jullie bij, die hij van zijn ouders aan jullie moest geven. Ik heb werkelijk geen idee, wat zou moeten zijn!’

‘Nou ja, we zullen het dan snel zien. Wanneer zei hij, dat hij hier zou zijn?’

‘Over anderhalf uur al!’

We laten het onderwerp dan rusten, omdat we toch niet kunnen raden, wat Dylan als cadeau voor ons mee zal brengen. Ruim een uur later is echter Dylan er dan al. Hij heeft een dikke BMW bij, waarvan we weten, dat hij die in Zwitserland had staan. Die had hij van zijn ouders gekregen, toen hij zijn rijbewijs haalde.

Maar als Dylan er eenmaal is, stormt Eira naar buiten en begroet haar liefje, alsof ze hem al maanden niet meer gezien heeft. Chantal en ik glimlachen en kijken elkaar aan. Precies zo voelden we ons ook, toen we nog maar net samen waren. Ondertussen is het nieuwe er voor ons wel af, maar het gemis als we langer dan een dag van elkaar zijn, dat is wel gebleven.

Niet veel later komen Eira en Dylan naar binnen.

‘Hey, Dylan! Gefeliciteerd, jongen!’

Dylan glimlacht. ‘Dank je. Weet je, John? Als je dan het meisje van je dromen treft, dan hoef je toch niet lang te twijfelen? En jij zou dat als geen ander moeten weten.’

Ik knik. ‘Dat klopt helemaal! En ik kan zien, dat jullie echt goed bij elkaar gaan passen. Maar we krijgen toch wel een uitnodiging voor de bruiloft?’

‘Natuurlijk moeten jullie komen! Jullie zijn zo belangrijk geweest voor Eira, dat we nooit vergeten! Sterker nog, zonder jullie zou ik Eira zelfs nooit ontmoet hebben!’

Eira knikt. ‘Dylan heeft gelijk! Want ik beschouw jullie als mijn extra ouders. Ondanks dat jullie je handen vol hebben aan jullie kinderen, en zelf allebei ook nog eens een drukke baan hebben, hebben jullie altijd wel tijd voor mij. En zonder Chantals hulp zou ik het nooit zo ver gebracht hebben! Ze heeft me kunnen leren, wat ze op college me niet bijgebracht konden krijgen. Met als resultaat, dat ik nu tot de besten van het college hoor!’

Chantal glimlacht. ‘Je had altijd het talent al, Eira. Je had alleen iemand nodig, die het kon zien en het beste uit jezelf kon halen!’

Eira en Chantal omhelzen elkaar. Ik glimlach, omdat ik weet, dat hun band veel verder gaat, dan een gewone vriendschap. Hoewel we eigenlijk een soort pleegouder voor Eira zijn, is het meer een vriendschap geworden, waarbij we vrij tegen elkaar kunnen praten. Voor Eira was dat in het begin vooral haar onzekerheid en onervarenheid met betrekking tot seks. Tegenwoordig vertelt ze ons bijna alles. Ik weet, dat Eira en Chantal ook samen geheimen uitwisselen, waarvan ik helemaal niets weet. Terwijl Chantal en ik voor elkaar helemaal geen geheimen voor elkaar hebben. Maar dat is ongeveer hetzelfde met de band, die ik met Joey heb, al lijkt die meer op een zoon-vader relatie. Ik ken van Joey ook enkele geheimen, waarvan Chantal dan geen weet van heeft.

Eira zegt dan tegen Dylan: ‘Je had toch nog een verrassing voor John en Chantal?’

‘Dat klopt, maar dan kunnen we beter eerst even gaan zitten. Maar eerst heb ik een verrassing voor jou, Eira. Alleen weet ik nog niet, of je daarmee zo blij zult zijn.’

Eira kijkt verbaasd. ‘Wat is er dan, Dylan?’

Dylan glimlacht. ‘Ik heb eigenlijk twee verrassingen voor je, Eira. Ik heb hier twee enveloppen. Die zijn allebei voor jou. Je mag zelf kiezen, welke je eerst open maakt. En dan moet je me eerlijk zeggen, wat je er van vindt.’

Eira neemt de twee enveloppen aarzelend aan. ‘Ik weet niet, of ik dit zo fijn vind, Dylan. Waarom doe je zo geheimzinnig?’

‘Ik weet het, maar ik weet niet hoe ik het je anders zou moeten vertellen.’

Eira maakt dan een van de enveloppen open. Haar mond valt open, als ze leest, wat erin staat.

‘Dylan, dit kan je niet menen!’

‘Welke is het, Eira?’

‘Dit is een aanbod van de Opéra de Lausanne! Of ik een auditie wil komen doen voor hun nieuwe stuk, dat ze over een jaar willen gaan opvoeren!’

Chantal kijkt geschokt. ‘Echt waar, Eira? Dat is echt uitzonderlijk, dat ze iemand vragen, die haar opleiding nog niet heeft afgemaakt!’

‘Ja, hier lees maar!’

Ze geeft de brief aan Chantal. Het is opgesteld in het Frans, maar Chantal kent inmiddels wel wat talen. ‘Wauw! Die kans moet je je zeker niet laten schieten, Eira! Zo’n kans krijg je echt maar zelden!’

‘Ja, ik weet het! Ik weet niet wat ik moet zeggen! Maar hoe kom je daaraan, Dylan?’

‘Nou, de directeur van de Opéra was er ook, toen jij even met de cast meezong. Hij had je dus horen zingen, en hij wist, wie ik was. Dus had hij mijn ouders gevraagd, wie je was. En hij heeft toen meteen die uitnodiging gebracht, of ik je die wilde geven.’

‘O, op die manier! Nou, ik zou gek zijn, als ik daar niet op in zou gaan!’

‘Dan moet je ook maar de andere envelop open gaan maken. Het houdt wel een beetje met elkaar verband.’

Eira doet dat, en leest dan de brief, die erin zit. Ze slaat haar hand voor haar mond.

‘Dylan, menen ze dat echt? Dat is toch erg veel geld, hoor!’

Dylan knikt. ‘We krijgen het als huwelijkscadeau, Eira. Maar je hebt mijn ouders ontmoet, dus je weet, dat ze wel een beetje traditioneel zijn. We krijgen het niet eerder, voordat we getrouwd zijn.’

‘O, maar dat hadden we wel een beetje kunnen verwachten. Verdorie, ik had je juist naar Noorwegen willen krijgen, om dichter bij mijn ouders te kunnen zijn! Maar zeg maar eens nee, tegen zo’n aanbod!’

Dylan glimlacht. ‘Wie zegt, dat we niet en in Zwitserland en in Noorwegen kunnen wonen, Eira? Ik heb ook nog wel wat geld! Geld genoeg om ook nog een huisje in Noorwegen te kunnen kopen.’

Eira vliegt dan Dylan weer om zijn hals en kust hem vurig. ‘Je bent echt de allerbeste!’

Dylan lacht. ‘Ik wist, dat je eigenlijk liever in Noorwegen zou willen wonen. En ik weet ook, dat mijn ouders verwachten, dat je na ons huwelijk, na een korte carrière, alles opzij zou zetten, als we kinderen zouden krijgen. Maar dat ga ik niet van je verlangen, Eira. Je hebt veel gedaan, om zover te komen, en dat moet je ook niet zomaar opgeven! Ik vind het juist erg fijn, dat je zo graag doet, waar je alles voor opzij hebt gezet! Het maakt juist wat ik zo leuk vind aan je! Als je zingt, dan kan ik zo genieten, en ik wil ook niet, dat je daarmee stopt!’

Eira huilt, terwijl ze Dylan stevig omhelst. Ze is echt dolsgelukkig, en dat kunnen we goed begrijpen. Het is voor ons een teken, dat het echt wel goed zit tussen deze twee. Maar dat wisten we eigenlijk al. Het duurt even, voordat Eira gekalmeerd is. Dit is nogal een verrassing! Uiteindelijk droogt ze haar tranen, hoewel ze nog steeds emotioneel is.

Dan zegt ze tegen mij en Chantal: ‘Dylans ouders hebben ons die vakantievilla aangeboden als huwelijkscadeau!’

We hadden al een vermoeden, dat het om een huis ging, maar we hebben de foto’s op de telefoon van Eira gezien, en dat is echt een grote villa, die zeker veel geld waard is. Dus zijn we best wel onder de indruk, dat ze hun dit willen geven. Het zegt ook wel iets over de ouders van Dylan, dat ze behoorlijk rijk zijn, anders zou je dit niet doen.

Dylan ziet ons geschokt kijken en zegt daarop: ‘Misschien is het handig om jullie even te vertellen, waarom mijn ouders dit aan ons geven. Eira weet het al, ik heb het haar al een tijdje geleden verteld.’

Eira kijkt Dylan aan. ‘Weet je het zeker, dat je dit aan John en Chantal wilt vertellen?’

Dylan knikt. ‘Ik vertrouw ze, Eira. Want als jij ze kunt vertrouwen, waarom zou ik het dan niet kunnen?’

Daar kan Eira niets tegenin brengen. Dylan gaat verder.

‘Ongeveer drie jaar geleden heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Gelukkig vonden mijn ouders me op tijd, en heb ik er niets blijvends aan over gehouden. Alleen een paar littekens op mijn polsen, waar ik me toen gesneden had. Dat had ook een reden, ik had toen net de bons gekregen van mijn toenmalige vriendin, met wie ik al sinds de kleuterschool samen was. We hadden ons zelfs al verloofd, zo jong als we waren. En ik was echt stapelverliefd op haar. Ik deed echt alles voor haar! Maar het was niet genoeg voor haar, en zomaar van de ene op de andere dag belde ze me op, dat ze me nooit meer wilde zien. Ik heb haar nog tot rede willen brengen, maar ze wilde echt niet meer. Dat was een klap, die ik niet aankon. Ik wilde niet eens meer zonder haar leven, dus deed ik het enige, wat me toen logisch leek. Ik heb mijn zakmes gepakt, en heb in bad mijn polsen doorgesneden, toen mijn ouders net weg waren. Ik heb het geluk gehad, dat ze nog iets vergeten waren, en dat mijn moeder me in bad vond.

Dat was natuurlijk voor hen ook een grote schok, ze hadden dit helemaal niet zien aankomen. Ze wisten het niet eens, dat Angelica het uitgemaakt had. In ieder geval, mijn polsen waren snel genezen, maar het litteken in mijn hoofd nog niet. Ik heb anderhalf jaar bij een psychiater doorgebracht, wat wel wat hielp, maar het nam niet mijn droefheid weg. En tja, toen kwam ik Eira tegen. Je wilt niet weten, wat voor een effect dat op me had! Ik had haar alleen nog maar gezien, ik kende toen niet eens haar naam! Maar vanaf dat moment was ik Angelica gewoon vergeten!

Maar ik wist, dat ik niet weer dezelfde fout wilde maken. Maar Eira bleef door mijn hoofd spoken. En door toeval zag ik haar een paar dagen later weer, maar dat verhaal kennen jullie inmiddels wel.

Maar het belangrijkste is nu wel, dat ik de lessen, die ik destijds bij de psychiater had, nu veel meer begrijp! Ik hou veel van Eira, maar zou het nu fout gaan, dan zal ik zeker niet hetzelfde gaan doen, als toen. Het heeft me nu beter in het leven gezet. En ik weet, dat ik nu met Eira zoveel meer gelukkig zal zijn, dan ik ooit met Angelica zou kunnen zijn. Mijn ouders hadden dat al heel snel in de gaten, en toen ik ze vertelde, dat ik met Eira wilde gaan trouwen, waren ze dan ook erg blij, maar ook opgelucht.

Ze hadden me al eens verteld, dat ik het huisje aan het meer zou krijgen, als ik ooit zou gaan trouwen. Het is al meerdere generaties in ons bezit, alleen heeft mijn vader het oude huis deels afgebroken, omdat het gewoon te slecht was, en heeft er nu een moderne villa van gemaakt. Het achterste gedeelte is nog steeds, zoals het vroeger was.

Dus toen Eira vertrok om naar hier terug te gaan, heb ik nog een tijdje met mijn ouders gepraat. Het was eigenlijk de bedoeling om pas morgen per vliegtuig naar hier te komen, maar ik kon gewoon niet langer wachten om Eira dit nieuws te vertellen.’

‘Wauw, dat is nogal een heel geheim! Bedankt, dat je ons zoveel vertrouwen schenkt om zoiets aan ons te vertellen!’

‘Dat was gewoon belangrijk voor mij, Chantal. Je moet weten, dat ik dit waarschijnlijk nooit aan iemand anders zal kunnen vertellen, ook niet aan Sean en Hilde. Het is niet, dat ik ze niet zou vertrouwen, maar ze zijn gewoon heel anders in hun opvattingen. Eira heeft me in ieder geval gevraagd daar voorlopig niets over te vertellen tegen hen.’

‘Ja, ik kan me wel indenken, waarom. Hoewel ik denk, dat je dit wel tegen Sean zou kunnen zeggen. Hilde zou er zich dan meer zorgen om maken.’

Eira lacht. ‘Je kent mijn ouders inmiddels goed, Chantal! Dat had ik ook al tegen Dylan gezegd. Maar het is beter voor ze, als ze dit nog niet weten. Later misschien, als de tijd er rijp voor is.’

Maar ik heb nog iets, dat ik jullie van mijn ouders moet geven. Ze vinden het erg mooi van jullie, dat jullie Eira onder jullie hoede hebben genomen, zodat ze haar droom kan najagen om zangeres te worden. Maar jullie hebben meer dan dat gedaan, dat heeft Eira ook mijn ouders verteld. Door jullie kan ze nu zijn, wie ze is. Thuis had ze dat nooit kunnen worden. Vooral mijn moeder is erg betrokken bij mensen, die minder kansen krijgen, en ze vond, dat jullie daarvoor een passende beloning moeten krijgen. En ze weet ook van jullie gezamenlijke hobby, en mijn ouders kennen nogal wat mensen. Daarom heeft ze voor jullie een ontmoeting met Cliff Richard geregeld. Sean en Hilde krijgen dezelfde uitnodiging.’

Chantal en ik kijken geschokt. ‘Cliff Richard?’

‘Ja, jullie zullen daarvoor echter wel naar Zwitserland moeten, want hij komt bij mijn ouders op bezoek. Hij blijft daar logeren, en dan kunnen jullie hem ontmoeten.’

‘Dat meen je niet! En hoe moet het dan met Rob, Birgit en Roy?’

‘Die mogen gewoon mee, hoor! Mijn ouders wonen heel ruim en er zijn slaapkamers genoeg!’

‘Wauw, dat is nogal een verrassing! Natuurlijk willen we hem ontmoeten, maar ook je ouders.’

Dylan glimlacht. ‘Ik zal het ze doorgeven!’

Dan begint Dylan flink te geeuwen, en hij zegt dan ook: ‘Maar ik ben nu erg moe. Als jullie het niet erg vinden, dan ga ik slapen.’

Chantal zegt dan gevat: ‘Zal ik dan vlug het logeerbed voor je klaarmaken?’

Dylan lacht. ‘Ik slaap wel lekker bij Eira in bed! We zijn nu immers verloofd!’

‘Als het dan bij slapen blijft, Dylan?’

‘Voor vanavond zeker wel! Ik ben echt bekaf! Maar ik garandeer niets voor morgenvroeg!’

We lachen en laten Dylan en Eira hun gang gaan. Ze gaan naar Eira’s slaapkamer, terwijl we onder nog even blijven napraten.

Chantal zegt tegen me: ‘Wat een verrassing, dat die twee zich nu verloofd hebben! Ik vind het wel leuk! En bijzonder, dat Dylan ons zo in vertrouwen neemt!’

‘Ja, absoluut! Maar ik stond er ook weer niet van te kijken, dat ze zich verloofd hebben. Eira is absoluut gek op Dylan en dat ik ook omgekeerd. Ik ben alleen benieuwd naar de reactie van Sean en Hilde.’

‘Ik ook. Ik ben benieuwd, hoe Hilde dit op zal pakken.’

‘Zou ze echt zoveel anders reageren, dan toen we je ouders vertelden, dat we gingen trouwen?’

Chantal lacht. ‘Nee, dat denk ik niet. Maar mam zag het toch wel al aankomen, destijds. Pff, is dat alweer vier jaar geleden?’

‘En we kennen elkaar nu bijna vijf jaar. Waar gaat de tijd heen?’

Chantal glimlacht. ‘Ik moet mezelf soms nog eens knijpen, omdat ik het nog steeds amper kan geloven, dat ik met je getrouwd ben, John! En dan word ik weer wakker, en zie je naast me liggen. En dan voel ik me zo gelukkig en bevoorrecht, dat ik je vrouw mag zijn!’

‘Dat geldt voor mij ook, Chantal. En ik heb het je al zo vaak gezegd, en ik kan het niet vaak genoeg tegen je zeggen: Je bent de allerliefste, de allermooiste en de meest sexy vrouw, die ik ken!’

Chantal glimlacht en geeft me een zoen. ‘Dat zeg je me ook maar alleen om me het bed in te krijgen, John!’

‘Ik beken, maar ik meen het ook! Het is echt geen straf om met jou in bed te liggen!’

Ze trekt zich dan dichter tegen me aan. ‘Ga door, je woorden beginnen te werken!’

Ik glimlach. ‘Ik hou van je mooie borsten.’

Ik streel ze, en voel hoe ze verstijven onder mijn vingers. Chantal kreunt lichtjes, en zegt hees: ‘Ga door!’

‘Ik hou van je mooie rode haren, en het feit, dat je verder ook overal rode haren hebt.’

Ik streel met mijn andere hand door haar haren. Dat doe ik wel vaker, omdat ik weet, dat Chantal daar erg van geniet. Het is een vorm van liefkozen, die we door de tijd heen hebben ontwikkeld. Maar ze wordt er bovenal erg geil van. En dat is nu ook niet anders.

Ze komt overeind en zegt: ‘Sluit je snel alles af? Ik heb zin in je, John!’

Ik glimlach. Het is niet moeilijk om Chantal zo ver te krijgen seks met me te hebben. Het is niet vaak, dat ze me weigert, en mocht dat zo zijn, dan doe ik ook niet moeilijk. Ik weet, dat ze me dan op een ander moment het weer goed zal maken.

Ik sluit dan snel alles af en zet het alarm erop. Als ik op de slaapkamer kom, ligt Chantal op bed. Ze heeft een verrassing voor me, want ze is gekleed in een nogal gewaagd rood lingeriesetje, dat haar bijzonder goed en geil staat. En dit setje heb ik nog niet eerder gezien.

Ik kijk dan ook blij verrast. Ze kruipt op haar knieën op het bed naar me toe en trekt me naar haar toe. Als een krolse kat begint ze zich tegen me op te vrijen, en maakt daarbij meteen mijn kleding los. Zo doet ze niet vaak, maar het is een teken, dat ze nu best wel geil is. En ik ben best bereid in haar spel mee te gaan. Ik schud mijn blouse los, en gooi die op de stoel, die ik daarvoor bestemd heb. Chantal maakt intussen gretig mijn broek los, waar mijn erectie al goed zichtbaar begint te worden. Mijn broek zakt op mijn enkels, en Chantal graait gretig naar mijn pik. Ze heeft er echt zin in, en haalt mijn pik uit mijn boxershort en begint me al te pijpen, voordat ik de kans krijg om mijn broek en boxershort uit te trekken. En daardoor struikel ik bijna en kan net voorkomen, dat ik bovenop haar val. We moeten allebei lachen.

‘Je hebt er nogal zin in, Chantal!’

‘Hoe kan het ook anders, John? Je weet, dat ik erg geil word, als je mijn haren zo intiem streelt! En bovendien heb ik eigenlijk al de hele dag al zin in seks!’

Ik schud lachend mijn hoofd en bedenk me dan opeens, dat Chantal wel weer eens bijna ongesteld zou kunnen zijn. Dan is ze altijd behoorlijk geil, en dat blijkt nu ook weer zo te zijn. Ze helpt me met het uittrekken van mijn kleren, en ze gaat dan op me zitten.

‘Wat vind je van mijn nieuwe lingerie, John?’

‘Erg mooi! Die heb ik nog niet eerder gezien!’

Chantal glimlacht. ‘Heb ik tijdens de vakantie gekocht, toen ik met Melissa ben gaan shoppen. Daar was ook een lingeriezaak, die ook zeer pikante setjes verkocht!’

‘Nou, dit wordt zeker een favoriet van me! Je ziet er zo ontzettend mooi en geil uit!’

‘Je hebt het mooiste nog niet gezien, John! Mijn slipje heeft geen kruis!’

Ze leunt wat naar achter, en ik zie dan dat haar slipje inderdaad geen kruis heeft. Ik kijk zo tegen haar schaamlippen en haar gleufje aan. En ze is inderdaad al erg geil, want ik zie al wat geil uit haar kutje parelen. Ze ziet me begerig kijken en zegt: ‘Wil je me likken, geile beer?’

Dat laat ik me geen tweede keer zeggen! Met een handige beweging keer ik de rollen om en ligt ze onder me. Ze gilt even kort en lacht dan, wetende wat er komen gaat. En ik stel haar dan ook niet teleur. Ik hoef haar slipje amper opzij te schuiven om aan haar heerlijkheden te komen. Het slipje is goed en doordacht gemaakt. Als ze zou staan, dan zou je niet meteen zeggen, dat het geen kruis heeft, maar nu ze ligt, kan ik alles zien!

Gulzig lik ik haar geil uit haar gleufje, en Chantal kreunt zachtjes, wetende dat een paar deuren verder ook nog andere mensen in bed liggen. Met mijn tong en mijn vingers breng ik haar al snel naar haar orgasme, dat ze zo graag wil hebben. Dankbaar kijkt ze me aan, terwijl ik haar even tijd gun om op adem te komen. Ze duwt me dan op mijn rug. En ze gaat nu op me zitten en gaat soixante neuf op me zitten, zodat ik haar nogmaals kan likken, terwijl ze me heerlijk pijpt. Dan weet ik, dat ze vandaag echt heel erg geil is. Dat had ik al in de gaten, en dit bewijst het maar weer. Wat een heerlijk geile vrouw is ze toch! En ik voldoe maar wat graag aan haar verzoek om me te pijpen, terwijl ze best raad weet met mijn pik. In de afgelopen vijf jaar heeft ze best wel wat geleerd op seks gebied. En ze is ook niet meer zo bang om zelf het initiatief te nemen, zoals ze dat in het begin liever niet deed. En daar ben ik blij om. De seks is er zoveel beter door geworden, en we leren elkaar ook zoveel beter kennen. Zelfs na de vijf jaar, die ik haar nu ken, leer ik iedere dag weer iets nieuws van haar. En ze weet me nog steeds te verrassen.

Met haar vaardige mond en tong brengt Chantal me al snel naar mijn eerste hoogtepunt, waarvan ik weet, dat het zeker nog niet de laatste zal zijn. Begerig slikt ze mijn zaad in, en likt mijn pik helemaal schoon. Om daarna haar tweede orgasme te krijgen, want ik ben gewoon doorgegaan met haar kutje te likken. Ze kromt haar rug van genot, terwijl ik haar lichaam zie samentrekken tijdens haar orgasme. En daar haal ik net zo veel genot uit, als uit mijn eigen orgasme. Ik vind het gewoon heerlijk om Chantal te zien klaarkomen. Ze komt dan weer naast me liggen, waarna we elkaar zoenen en we elkaars smaken proeven. Dat vind ik ook niet meer zo erg. In het begin vond ik het minder, als ik mijn eigen zaad proefde, maar nu stoor ik me er niet meer aan.

Maar dan gebeurt er iets, dat wel meer jonge ouders herkennen. Onze jongste begint te huilen. Chantal kijkt even teleurgesteld, maar het is niets, wat we niet al eerder beleefd hebben. Ze staat op, nog steeds gekleed in haar lingerie en loopt naar de slaapkamer van Roy, en troost hem, waarna hij al snel weer in slaap valt. Dan komt ze weer terug de slaapkamer in. In mijn ogen ziet ze eruit als Aphrodite, de Godin van de liefde, zo gekleed in haar pikante lingerie. En ik weet al meteen, dat deze nacht nog lang niet voorbij is! En Chantal is nog zeker niet van plan om met onze vrijpartij op te houden. Ze gaat weer op me zitten, en schuurt met haar schaamlippen over mijn pik, die daar meteen op reageert.

Ze fluistert hees tegen me: ‘Je dacht toch nog niet, dat we al klaar waren, John?’

‘O nee, ik ken je blik in je ogen wel! Dit gaat nog wel even duren!’

‘Daar kun je wel op rekenen, John! Ik ben zo geil!’

Als ze dan merkt, dat mijn pik weer stijf is, kantelt ze haar bekken en helpt mijn pik in haar kutje te krijgen. Ze berijdt me als een wilde amazone, die geen genoeg kan krijgen van die pik in haar kutje. Dit tempo kunnen we allebei niet erg lang volhouden, ondanks dat ik al een keer ben klaargekomen. Maar het is gewoon heerlijk om zo lekker wild seks met elkaar te hebben. Terwijl ik mijn zaad diep in haar schiet, komt Chantal weer klaar.

Hijgend valt ze op me neer, en ik kus haar voorhoofd. In haar ogen zie ik echter, dat ze nog niet genoeg heeft gehad. Maar ik gun ons beiden even de tijd om op adem te komen. In de tussentijden houden we elkaar vast, en kussen elkaar. Na een kwartiertje begint echter mijn pik zich weer te roeren, en Chantal fluistert me in mijn oor: ‘Kun je nog een keer?’

‘Daar gaan we zo achter komen, lekkere rode feeks van me!’

Chantal grijnst. Sinds kort kickt ze erop, dat ik zo tegen haar praat, als we seks hebben. Ik kruip op haar en laat het liefdesspel weer opnieuw beginnen. Ik kus weer haar borsten, waar ik nooit genoeg van zal krijgen. Ze lijken wel voor me gemaakt! Ze hebben inmiddels wel de sporen van het zogen van drie kinderen, maar aan stevigheid hebben ze haast niets ingeboet. En dat is wel iets, waar Chantal wel blij mee is. En ik ben er zeker net zo blij mee…

Alleen geef ik nu alles wat meer tijd. We zijn allebei al meerdere keren klaargekomen, nu is het tijd om er ook eens lekker van te genieten. Dus ik neem uitvoerig mijn tijd om haar lichaam te verkennen en te verwennen. En daar genieten we allebei heel erg van. Maar dan vindt Chantal het toch wel welletjes geweest. Ze trekt me omhoog en zegt: ‘Neuk me, John! Zoals jij dat alleen maar zo lekker kan!’

Ik zet mijn pik voor haar kutje, waar ik nu gemakkelijk in kan glijden. Met twee stoten zit ik al helemaal in haar, en ik kan nog steeds genieten, dat ze me helemaal kan hebben, zonder dat ik me zorgen hoef te maken, dat ik haar met mijn pik pijn zou doen. Nu neuk ik haar langzamer, en ik geniet van het heerlijke gevoel. Maar na een tijdje wil ik toch klaarkomen, en ik voel ook, dat mijn krachten beginnen af te nemen. Ik zet dan wat harder aan, en niet veel later komt Chantal klaar. Ze melkt met haar kutspieren mijn pik en dat is voor mij de druppel om ook klaar te komen, terwijl Chantal nog steeds in haar orgasme zit. Hijgend val ik op haar neer. Dat heeft ze graag, ondanks dat ik haar zeg, dat ik te zwaar voor haar ben. Maar ik ben het met haar eens, dat dit het intiemste moment van de hele vrijpartij voor ons is. Ik voel me helemaal met haar verbonden, en ik weet dat het ook wederzijds is. Dit is voor ons absoluut geluk.

Na een tijdje rol ik toch van haar af, en Chantal komt tegen me aan liggen. We weten allebei, dat het nu wel voorbij is, en we zijn allebei ook meer dan verzadigd.

‘Ik hou van je, John! Voor nu en voor altijd!’

‘En ik hou ook van jou, Chantal! Voor nu en de eeuwigheid!’

Zo vallen we al snel in een diepe slaap.

De volgende morgen moet ik echter weer aan het werk, en de wekker gaat onverbiddelijk. Kreunend zet ik de wekker uit, en kus Chantal, die nog wat slaapdronken naast me ligt. Ze kreunt ook. ‘Is het alweer zo laat?’

Ik lach en zeg: ‘Tja, er moet ook brood op de plank komen! Maar zal ik je dan troosten en zeggen, dat je morgen je nieuwe wagen al krijgt?’

Chantal is opeens klaarwakker. ‘Echt? Zo snel al?’

Ik knik. ‘Daan haalt ze vanmiddag op, en kijkt ze dan ook meteen na. Morgen zetten we ze op onze naam, en geef ik Daan de papieren van mijn Fury. En die is, als het goed is, ook alweer verkocht.’

Chantal lacht. ‘Daan zet er wel vaart achter! Zijn zaken lopen goed!’

‘Daar heb ik nooit zorgen over gehad, Chantal. Hij moest het alleen nog even leren, en hij weet inmiddels wel de klappen van de zweep.’

‘Ja, maar als jij hem niet af en toe geholpen had, dan was hij nooit zover gekomen!’

‘Geloof me, dat weet Daan maar al te goed! Het was voor mij ook een risico om hem toen dat geld te lenen! Maar hij heeft me niet teleurgesteld, en dat laat hij nu ook aan mij blijken, door die twee wagens voor me te regelen. Daar verdient hij zelf amper wat op. Zijn winst zit hem in de verkoop van de Fury, wat ik hem dan ook wel gun.’

‘Hoe je dat geregeld hebt met Daan, dat zal me worst wezen, John. Ik ben wel blij, dat je erover nagedacht hebt. Je hebt gelijk, de Dodge is niet echt meer geschikt om dagelijks in te rijden. Maar dat wil niet zeggen, dat ik hem niet meer zal gebruiken!’

‘Ik had eigenlijk gehoopt, dat ik je wagen dan weer wat kan opknappen. Die heeft toch wel wat geleden de afgelopen jaren. En die verdient het om weer net zo mooi te worden, als we hem kochten.’

Dat is Chantal helemaal met me eens.

Ze staat dan ook op, en maakt me het ontbijt klaar, terwijl ik me ga douchen. Als ik weer beneden kom, zegt ze: ‘Waarom heb je eigenlijk toegestemd, dat je nog deze vrijdag gaat werken?’

‘Omdat Karel vandaag vakantie krijgt, en dan zit er niemand meer op de inkoop. Iemand zal dat moeten opvangen, Chantal! En ik ben nu hoofd van de inkoop, dus heb ik me die taak op me genomen. Bovendien wil je me helemaal niet thuis hebben, als je de resten van onze vakantie gaat opruimen!’

Chantal lacht. ‘Dat is ook weer waar. Laat je nog wel even Renn uit?’

‘Dat doe ik altijd toch?’

Na mijn ontbijt laat ik Renn even uit. Hoewel dat een verplicht rondje is, vind ik het toch wel leuk om te doen. Het is vooral Renn, die zich dan zo lekker vrij gedraagt, en daar geniet ik dan ook van. Ik kan haar al een tijdje zonder riem laten lopen, en ze blijft dan ook keurig bij me. Zelfs al komen we andere honden tegen, of als ze wild ziet, dan blijft ze netjes naast me lopen. Maar ze weet ook, dat ik haar op ons speciale plekje, een veld, niet heel erg ver van ons huis af, haar de vrije teugels geef, en ze zich helemaal kan uitleven. Dan rent ze alsof haar leven er af hangt. En ze vindt het al helemaal geweldig als ik dan haar favoriete speeltje tevoorschijn haal, een boemerang. Hoewel ze dat ding nooit kan vangen, rent ze er met liefde achteraan. En ik hoef er maar weinig moeite voor te doen om het ding te werpen en weer te vangen. Ik ben er inmiddels best bedreven in. En voor Renn is het een feest om achter dat ding aan te rennen. Een stok vindt ze maar saai. Leuk voor even, maar als ik de boemerang tevoorschijn tover, dan is ze meteen een en al oor!

Na een klein half uur komen we dan weer terug thuis aan, waar Renn zich dan meteen op haar drinkbak stort, waarna ze zich in haar mand nestelt, om daar voorlopig niet uit te komen. Zelfs niet als onze andere honden haar proberen uit te lokken voor een spelletje. Want ook al hebben we meer honden, Renn wil ’s morgens alleen door mij uitgelaten worden. Zo alleen met haar baasje, dat vindt ze gewoon heerlijk. Dat is dan ook ons moment samen, en dan voel ik de genegenheid van dit edele dier voor me. Ik heb wel eens geprobeerd om Rex en Livy met Renn samen uit te laten, maar ik voelde gewoon, dat Renn zich daar niet happy mee voelde. Dus laten we ’s morgens Renn en de andere honden apart uit. Misschien dat het later anders wordt, als Eira ons huis zal verlaten, en Livy met haar mee zal nemen, want dat is haar hond. Maar dat zien we later wel.

Als ik later die dag weer thuis kom van mijn werk, word ik weer enthousiast begroet door de meute honden. Het laat me welkom in mijn eigen huis voelen. En eenmaal binnen wachten drie schatten van kinderen me op en een prachtige roodharige vrouw, waardoor ik me meteen helemaal gelukkig voel, en de stress van de afgelopen werkdag ogenblikkelijk vergeten ben. Eira en Dylan zijn er ook, en begroeten me hartelijk.

Chantal vraagt me: ‘Hoe was je dag, schat? Kon je een beetje wennen?’

Ik lach. ‘Praat me er niet van, Chantal. Het was gewoon een puinhoop! Als iedereen weer terug is van vakantie, ga ik daar toch eens met hen over praten. Dat had gewoon niet mogen gebeuren!’

‘Nou, dan treft het, dat ik je lievelingseten heb klaargemaakt! En Daan belde op, dat de auto’s al klaar waren. Hij wil ze vanavond al brengen.’

‘O, dat is goed nieuws! Is er hier nog nieuws?’

‘Jawel! Roy is vandaag zindelijk gebleven! Dus dat is goed nieuws!'
Ik kijk glimlachend naar het kleine ventje. Maar eigenlijk was dat ook wel te verwachten. Ook Robert en Birgit waren al heel vroeg zindelijk, al is Roy wel extreem vroeg zindelijk.

Na het avondeten is het tijd voor Eira en Dylan om richting Noorwegen te vertrekken. Eira vraagt me dan: ‘Zouden jullie het erg vinden, als ik Livy al meeneem? Ik heb haar op vakantie zo gemist!’

‘Waarom zouden we dat erg vinden, Eira? Ze is jouw hond! Je hebt haar van ons gekregen!’

Ze omhelst ons en zegt: ‘Daar heb ik jullie nog lang niet genoeg voor bedankt!’

We glimlachen en even later stappen ze in de auto van Dylan. Chantal heeft het er wel even moeilijk mee, want dit voelt eigenlijk wel al een beetje definitief. Ze zegt tegen me: ‘Nu weet ik, hoe mam zich voelde, toen ik haar zei, dat ik niet meer thuis zou komen.’

Ik geef haar een knuffel. ‘Dat dit moment zou komen, dat wisten we allebei, Chantal. Maar geeft het je geen trots gevoel? Ze was maar een meisje, toen ze hier kwam. En ze gaat hier weg als een volwassen vrouw, met een hele toekomst voor zich. Zonder onze hulp, zou ze nooit zover zijn gekomen!’

‘Dat weet ik, maar toch voel ik me rot! Ik ga een goede vriendin missen!’

‘En jij gelooft, dat ze dan ook meteen uit ons leven verdwenen is? Daar geloof ik niets van! Bovendien zou ons dat ook een excuus geven om eens ergens anders op vakantie te gaan, dan naar Noorwegen. Een korte vakantie in Zwitserland klinkt toch ook niet slecht?’

Chantal glimlacht. ‘Dat is ook weer waar! Ik ben wel eens nieuwsgierig naar haar ouders en ook naar hun nieuwe huis!’

Erg veel tijd om over te treuren blijft ook niet, want dan komt Daan er al aangereden met zijn grote trailer, waar onze nieuwe auto’s op staan. Melissa is er ook bij, samen met Helene. In hun kielzog komen ook nog eens Joey en Veerle in Joey’s oldtimer, die onmiskenbaar van hem is. Hij rijdt er nog steeds dagelijks in rond, en hij zorgt er ook wel voor, dat zijn wagen in goede staat blijft. En dat is de wagen ook wel aan te zien. Die ziet eruit, alsof hij uit de showroom gereden is. Een hele verandering sinds hij de wagen heeft. Het scheelt natuurlijk, dat hij nu bij Daan werkt, en daar de fijne kneepjes van het vak heeft geleerd.

Zodra de wagens stil staan op de binnenplaats begroeten we het gezelschap.

Melissa vraagt ons na de begroeting: ‘Waren dat Eira en Dylan, die we straks tegenkwamen?’

‘Ja, die hebben jullie net gemist. Ze zijn op weg naar Noorwegen. Eira heeft thuis wat nieuws te vertellen, en dat gaan ze persoonlijk doen.’

‘Het hoge woord is er dus uit?’

Ik knik. ‘Sneller als verwacht, maar niet onverwacht. Het zit wel goed met die twee! Maar we zullen straks Eira wel gaan missen!’

‘Niet zo gek, als je bekijkt, dat ze hier straks vier jaar heeft gewoond!’

Ik glimlach, als ik het Limburgse accent bij Melissa hoor. Dat is er toch stiekem bij haar ingeslopen.

Chantal knikt. ‘Ja, ze is nu echt als een dochter voor me. Of een zeer dierbare vriendin. Hoe kan het anders?’

‘We zullen haar ook wel gaan missen, Chantal. Weten ze al, waar ze gaan wonen?’

‘Tja, daar is de strijd nog niet over gestreden. Maar ik zeg, dat ze naar Zwitserland gaan, en dat ze zich een tweede huis in Noorwegen gaan kopen.’

Daar is Chantal het mee eens. ‘Dat denk ik ook. Ze zouden ook gek zijn, als ze dat huis van hun ouders zouden afslaan! Dat is een kast van een huis!’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ze krijgen de vakantievilla van hun ouders als huwelijkscadeau!’

Daan en Melissa kijken ons geschokt aan. ‘Zo, dat is nogal eens een cadeau! Hebben zijn ouders dan zoveel geld?’

‘Klaarblijkelijk… En dat is nog niet alles! Eira had nog een uitnodiging gekregen voor een auditie bij de Opéra de Lausanne! Daar worden normaal alleen de allerbeste voor uitgenodigd! En dat alleen maar omdat ze even meezong bij de cast, toen ze even backstage was. Geluk moet je hebben!’

‘Maar dat is dan toch ook lof voor jou, Chantal! Ze was nooit zo goed geworden zonder jouw hulp!’

‘Dat weet ik! Dat maakt me ook zo trots! Maar nu wil ik eerst even mijn nieuwe auto bekijken!’

Daan lacht. ‘Dan zullen Joey en ik die maar eerst eens van de trailer afhalen, voordat je er alles afkijkt!’

Ze halen dan gezamenlijk de auto’s van de trailer, en parkeren ze voor ons neer. We bekijken de wagens. Het zijn moderne en mooie wagens, en ze zijn zelfs mooier dan op de foto. Ik ben er dan ook zeer tevreden over.

‘Goed gedaan, Daan! Daar ruil ik heel graag mijn Fury voor in.’

‘Dat geloof ik graag. Ik heb ze vanmiddag helemaal voor je zuiver laten maken door Joey. Volgens mij weet hij precies waar ieder hoekje van het interieur zit, want ze zijn echt brandschoon vanbinnen!’

Ik knik dankbaar naar Joey, wetende, dat hij extra zijn best voor me gedaan heeft. Ik kijk dan Chantal aan, die glimmende ogen heeft. Ze kijkt me grijnzend aan en ik weet al, dat we dan een proefrit gaan maken. Ze komt naar me toe en geeft me een zoen.

‘Ze zijn allebei prachtig, John! Al vind ik die van jou eigenlijk toch net wat mooier!’

Ik lach. ‘Pech gehad, die is toch echt voor mij! Maar volgens mij wil je een proefrit gaan maken!’

Chantal knikt driftig en ik zeg tegen Melissa: ‘Zouden jullie even op onze kinderen willen passen? Madam en ik willen onze wagens even testen!’

‘Daar hadden we al op gerekend!’

Daan gooit ons behendig de sleutels toe, en we rennen bijna naar onze auto’s toe. Chantal heeft haar wagen als eerste gestart, en laat de motor even goed klinken. Ik heb de mijne een moment later gestart. Ik heb een andere motor als Chantal, en die klinkt toch net wat lekkerder, dan de viercilinder van Chantal. We rijden dan met flink tempo weg van de binnenplaats. Ik ben best onder de indruk van deze wagens, en ik weet al zeker, dat Chantal de hare niet meer wil afgeven. We maken een leuke tocht door de omgeving, en komen een half uur later weer terug. Onze kinderen staan dan al buiten te wachten. Natuurlijk willen ze ook een tochtje maken, maar het is dan toch al wat laat.

‘Nee, vandaag gaan we niet meer rijden. Morgen mogen jullie met ons mee rijden. En wie rijdt er dan met papa mee, en wie met mama?’

Ik sta er niet van te kijken, dan Roy en Robert voor mijn wagen kiezen, en Birgit voor de wagen van haar moeder. We bedanken dan Daan en Melissa voor hun goede zorgen, en we drinken er nog even wat op. Maar als het bedtijd wordt voor onze kinderen, gaan Daan en Melissa ook weer huiswaarts, met mijn Fury achter op hun trailer. Dat doet me toch wel even zeer, maar ik weet, dat de wagen weer een goede bestemming zal krijgen.

Eigenlijk moet ik er zelfs wel om lachen. Oscar heeft die wagen gekocht voor zijn vrouw Mireille, als vervanging voor haar Mercedes, die flinke schade heeft opgelopen bij een ongeluk. Mireille kwam er vrijwel ongedeerd vanaf, maar dat was niet te zeggen over de auto. Dus toen Oscar hoorde, dat ik mijn Fury inruilde voor twee andere auto’s, had hij meteen contact met Daan opgenomen, en gezegd, dat hij die Fury wilde kopen. En ondanks dat Daan eigenlijk al een koper voor die wagen had, gaf hij Daan al meteen een flinke aanbetaling en een bod, die hoger was, als wat Daan er voor wilde vragen. De Fury wordt dus de nieuwe wagen voor Mireille, of ze die nou wil of niet! Maar ik maak me geen zorgen, dat ze niet blij zal zijn met deze wagen, want de Fury reed echt wel erg lekker!

We brengen dan de kinderen naar bed, en praten nog even na met Joey en Veerle, die nog wel zijn gebleven.

Joey zegt dan: ‘Dus Eira en Dylan gaan trouwen? Dus weer iemand, die hier het nest gaat verlaten!’

Chantal knikt. ‘Jammer genoeg wel. Ik zal haar gaan missen, net als dat ik jou ben gaan missen, toen je hier wegging.’

Joey glimlacht. ‘Ik ben nooit echt weggegaan, Chantal. Ik kom nog veel te graag hier! Maar morgen gaan we wel nog even naar Kampen. Mijn stiefvader is jarig, en daar wil ik toch wel bij zijn. Zeker nu het een stuk beter met hem gaat. Je zou hem niet meer eens herkennen, als je hem nu weer zou zien! Hij is vijftien kilo afgevallen en raakt geen druppel drank meer aan. En hij is nu de man, zoals hij zou moeten zijn. Ook dat heeft hij aan jullie te danken, want jullie hebben hem eens een spiegel voorgehouden. Een tijdje geleden zei hij me nog, dat jullie het beste waren, dat mij en hem zijn overkomen. En dat ben ik wel met hem eens! Ik heb werkelijk alles aan jullie te danken! Jullie hebben me letterlijk gered van een leven in de goot! En door eerlijk en open te zijn tegen mijn stiefvader, hebben jullie hem en zijn huwelijk gered. Ik heb mijn moeder al in tijden niet meer zo gelukkig gezien, en ik kan nu ook eindelijk begrijpen, waarom ze destijds verliefd op hem is geworden.’

‘Nou, dat is fijn om te horen!’

Ik zeg tegen Chantal: ‘Wat let ons morgen om niet even op en neer naar Kampen te rijden? We wilden toch een tocht maken met onze kinderen?’

‘Maar helemaal naar Kampen?’

‘Geloof je, dat Jolien en Joris er een probleem van maken, als ze onverwacht hun kleinkinderen op bezoek zullen krijgen?’

Chantal lacht. ‘Heel zeker niet! Dat is eigenlijk niet eens zo’n slecht idee! Dan kunnen we eventueel ook nog even op bezoek bij Joey’s vader. Dat lijkt me wel zo netjes.’

‘Nou, dan gaan we dat gewoon doen! Joey, jij mag je stiefvader voorbereiden op onverwacht bezoek!’

‘Dat doe ik met plezier! Het zal me een eer zijn, om te zeggen, dat jullie op bezoek zullen komen. Daar zal iedereen thuis wel blij mee zijn!’

Niet veel later vertrekken ze ook naar huis, en gaan we ook tijdig slapen. Want morgen zal toch wel weer een lange dag worden.