Spaans Temperament - 4

Dit is geen op zichzelf staand verhaal, maar deel van een langere serie. Voor een goed begrip raad ik u aan de eerdere delen te lezen. Veel leesplezier.

Het daarop volgende uurtje ben ik nauwelijks aan een pauze toegekomen. Voor mijn gevoel werd ik bij het dansen van vrouw naar vrouw doorgegeven. Niet alleen de Rumba, maar ook Paso Doble, Merengue en Salsa passeerden dat uur de revue, eindigend met zoals gebruikelijk een paar Sevillanas. Toen vonden Lourdes en Bianca het blijkbaar genoeg en sleepten me met moeite weg van hun tantes en nichtjes, vrijwel direct het bed in. Ze lieten er echt geen gras over groeien zogezegd. Onderweg werd me verteld dat mijn afsprakenboekje leeg was, en dat dat wat hun betrof ook zo zou blijven. Ze zouden alle verzoeken van de andere vrouwen uit dit dorp afwijzen, kreeg ik te horen. Ik me maar geen illusies moest maken. Tegensputteren had op dit moment geen zin, en daar had ik ook weinig behoefte aan. De tijd zou wel uitwijzen hoe hard deze uitspraken waren.

Eenmaal thuis gekomen vertelde Lourdes dat ze dat standje van “De kruiwagen” nog te goed had. En voegde ze eraan toe dat er iets extra’s aan toegevoegd werd, t.w. dat ze stapsgewijs de trap naar boven wilde gaan. Het was gelukkig een lange en niet al te steile trap met hoogstens 10 treden en voldoende ruimte om op elke trede je voeten kwijt te kunnen, dus stevig te staan of om op te steunen. Maar ja, waar zij wat minder aan gedacht had was dat ik het nu nog zwaarder zou krijgen met het optillen van haar. Dit ging meer op dat ‘Superman’ standje te lijken. Discussie was niet mogelijk, met vanzelfsprekend weer die uitspraak van Johan Cruijff “Als je niet schiet, kun je ook nooit scoren” als verklaring.

Persoonlijk vond ik er in het begin weinig aan, maar dat gevoel veranderde toen Bianca zich er mee ging bemoeien. Zij kwam achter mij staan, en duwde een van haar handen tussen mijn billen en greep mijn ballen vast. Haar andere hand ging naar haar moeder’s klitje en zo bespeelde ze ons. Met name Lourdes had moeite om haar bewegingen onder controle te houden, wat dus impact op mij had. Is een man multi-tasking ofwel kan hij meerdere signalen aan? Echt niet dus, en ik zei daarop tegen Bianca: “Stop ermee, anders laat ik je moeder vallen” waarop ze vuil lachte, en vervolgens een vinger in mijn anus stak en direct mijn prostaat begon te stimuleren. Wat was ze toch een heerlijk geil loeder schoot door me hoofd, om vervolgens vrijwel gelijktijdig met Lourdes een geweldig orgasme te krijgen. Het leek wel alsof er een tropische regebui was losgebarsten, zo spoot ik Lourdes vol, tegelijkertijd die geile lucht opsnuifend. Alsof je in het Amazone gebied zat, zo vochtig en klam voelde alles aan. Ik vulde Lourdes en zij squirtte meer dan heftig. Een ervaring alsof mijn sperma samen met haar sapjes de watervallen van Iguazu vulden en in die oneindige diepte storten. De woestheid van de natuur, dat sidderende en zinderende gevoel dat je krijgt als je dat oergeweld ziet, zo ervoer ik ons orgasme ook dat maar doorraasde. Ik had alle moeite om haar vast te houden, te voorkomen dat we beiden de trap afvielen met alle gevolgen van dien. Bianca was inmiddels gelukkig zo slim geweest al naar boven te gaan en ons wat badjassen te geven. Voorzichtig stonden we op en gingen snel douchen. Daarna snel naar bed toe terwijl Bianca even de rotzooi opruimde, alvorens bij ons in bed te kruipen.

Lourdes had zich intussen al in mijn armen genesteld en was in slaap gevallen voordat Bianca bij ons kwam. Zij had graag nog een standje van vanochtend herhaald, t.w. die dubbele penetratie, maar dat zat er niet meer. Met een sip gezicht vleide ze zich naast me. Het gaf me de gelegenheid om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. Zachtjes pratend vroeg ik haar of ze hier nu , in dit dorpje, geiler was dan anders? Ik zag haar nadenken voordat ze antwoord gaf: “Ja paps, ik denk van wel, en het lijkt alleen maar erger te worden. Misschien komt het door de zwangerschap, ik weet dat niet. Heb daar geen ervaring mee dat moet je aan mams vragen. Ik weet wel dat ik steeds meer zin in seks met jou krijg, zou hier de hele dag wel in bed met je willen blijven. Alleen, zonder mams, jou helemaal voor mezelf.” En ze kroop nog wat dichter tegen mij aan. “Misschien spelen ook wel die verhalen van onze tantes en nichtjes een rol hierin. Want mama en ik nemen nu ook voor het eerst deel aan die gespreksrondjes van hun. Dat wilde ze vroeger nooit, omdat ze geen seks had zoals zij. Nu we dat met jou hebben doen we dat wel. “

Ze streelde zachtjes mijn pik die langzaam weer stijf werd. Ze nam hem helemaal in haar en begon me rustig af te trekken, terwijl ze verder ging met haar verhaal: “Wij beseffen hierdoor hoe goed wij het getroffen hebben met jou. Toen mama vertelde over haar eerste keer met jou en ik daarna over mijn ontmaagding was iedereen stikjaloers. En het werd zelfs nog erger toen we vertelden in welke kleding wij naar dat feestje van mama haar bedrijf waren gegaan. Dat konden ze helemaal niet geloven van ons en zeker niet van mama, die was altijd zo preuts en braaf in hun ogen. Vandaar dat wij ook zoveel lawaai maken dezer dagen. Het is zo grappig om hun de volgende dag altijd nijdig te zien, haha. Maar dat heerlijk luidruchtig zijn maakt ons zeer zeker ook extra geil, windt ons meer op, daar ben ik wel van overtuigd. Het is gewoon heerlijk om je zo helemaal te laten gaan en je niet hoeven in te houden. Ik weet zeker dat dit ook voor mama geldt.” Mijn pik was inmiddels weer helemaal op oorlogssterkte en ze zakte langzaam naar beneden en begon hem en de ballen heerlijk met haar tong en mond te verwennen. En iedere keer als ik dreigde klaar te komen was een kneep in mijn ballen voldoende om het opkomende orgasme af te remmen. Zo bespeelde ze me een tijdje totdat ze het voldoende vond en me heerlijk in haar mond liet klaarkomen. Ze kwam met een vette lach weer naar boven en gaf me een heerlijke tongzoen. Terwijl ik nog liep na te genieten van de smaak van mijn eigen sperma zei ze: “Zo dat had ik en onze kleine even nodig.” Vervolgens werd het stil en rustig aan haar kant en bleek ze ook in slaap te zijn gevallen. De emoties van deze dag vroegen blijkbaar ook hun tol bij haar.

Gelukkig werd mij de volgende ochtend wat rust gegund. Beide dames hadden last van ochtendmisselijkheid of beter zwangerschapsmisselijkheid en waren niet in de stemming voor een potje seks. Ik kreeg zodoende eindelijk eens die rustige dag. Na het ontbijt waren Lourdes en Bianca gaan helpen bij de voorbereiding van, alweer, een feestmaaltijd. Het was vandaag 5 januari, de dag voor Driekoningen. Normaliter heb je dan vrijwel overal in Spanje in de vroege avonduren de ‘cabalgatas de los Reyes Magos’, ofwel de aankomst optochten van de Drie Koningen (te vergelijken met de intocht van Sinterklaas, maar hier wordt het grootser aangepakt). De dag erop worden dan de cadootjes uitgedeeld, maar het spannends is toch altijd de avond ervoor, ten minste voor de kinderen.

Het vreemde is dan wel weer dat deze mensen niet religieus zijn, verre van dat zelfs. Eerder het tegenovergestelde, mede doordat dit dorp over de eeuwen doelwit is geweest van heksenjachten, de inquisitie, en andere vormen van vervolging. Dit zelfs tot in recentere tijden, zoals die van de burgeroorlog. Nog altijd zijn er oude verhalen of legendes in omloop, die spreken over vreemde gebeurtenissen die hier over de eeuwen heen schijnen plaatsgevonden te hebben. Verhalen ook dat dit dorp een slecht omen heeft, ongeluk en rampspoed met zich meebrengt, zogezegd. De inwoners zelf deert dat weinig, want zo blijven ze verschoond van al te nieuwsgierige buitenstaanders en politieke bemoeienis. Iets waar men zich soweiso al verre van houdt, de politiek. En dat geldt voor zowel de mensen die hier wonen als hun verwanten elders op deze planeet.

Toch worden ook hier op Driekoningen cadootjes uitgedeeld, en de avond ervoor dus een feestmaaltijd gehouden. Mij is uitgelegd dat e.e.a. ontstaan is om voor hun schoolgaande kinderen geen uitzonderingspositie te creëren. Daarnaast keerden ook veel van hun verwanten op 6 of 7 januari terug naar huis en kon die maaltijd ook als een soort van afscheidsmaaltijd beschouwd worden.

Ik had die ochtend mijn notitieboekje meegenomen, en een rustige plek bij een van de twee barretjes uitgekozen. Was van een heerlijke kop koffie voorzien en had vervolgens een paar van de recente gebeurtenissen op papier gezet, inclusief wat gedachtenspinsels en vraagtekens. Al snel werd ik weer gestoord, in eerste instantie door wat jongeren. Nieuwsgierigheid naar mij, die buitenlander die ze tot nu toe nauwelijks gezien hadden laat staan gesproken. Zeer verlegen werden er wat vragen gesteld over mijn vechtkunst. Gelukkig kenden de meesten de film “Karate Kid” en waren ook wel bekend met judo of karate. Dus had ik hun een klein stukje uit die video van Bianca laten zien. Dat zag stukken minder spectaculair uit als in die films, wat dus een tegenvaller voor hun bleek te zijn. Blijkbaar hadden ze meer spektakel verwacht en op een enkeling na was iedereen snel weg. Deze enkeling, een meisje uit dit dorp, toonde meer dan bovenmatige belangstelling en we spraken af dat ik haar in de komende vakanties wat basis technieken zou bijbrengen. Maar alleen als ze in de volgende maanden dagelijks yoga oefeningen zou doen, samen met Carmen, de moeder van Lourdes.

De daarop volgende 2 uur kwam er tot mijn grote verbazing geen enkele man de bar binnen, uitsluitend vrouwen. Achteraf is me verteld dat dit een opgezet plan was, omdat de vrouwen ook eens de tijd wilden hebben om rustig met mij te praten, mij beter te leren kennen. Niet dat het op een consult leek zoals ik dat gewend was uit het ziekenhuis, nee het leek op een bepaald moment meer op een vrouwenkransje waar ik het middelpunt van vormde. Wat me al snel opviel, was dat ik hier niet met uitsluitend huisvrouwen of moeders zat te praten, nee vrijwel iedereen had een meer dan goede opleiding en bijbehorende baan. En dan niet alleen die typische vrouwenberoepen als psychologe, pedagoge, verpleegster, lerares of iets dergelijks. Nee, een grote diversiteit aan opleidingen en werkzaamheden. Zoals bijvoorbeeld biochemica, architecte, fiscaliste, economiste, dietiste, bedrijfsjuriste en -econome, orthopediste, fysiotherapeute, archeologe, biologe en zelfs een weg- en waterbouwkundig ingenieur. Ik had het eerder deze week dus toch goed ingeschat dat de vrouwen hier sterke persoonlijkheden waren en dat je als man van erg goede huize moest komen om aan hun zijde te staan. En helaas hadden zij, net als hoogopgeleide vrouwen in Nederland, ook moeite om een man van hun nivo te vinden. De meesten waren getrouwd geweest, maar de man kon er vaak niet goed mee overweg dat zijn vrouw meer als hem verdiende, of een hogere positie of aanzien had.

Dat is blijkbaar niet alleen een issue voor mannen uit een macho cultuur, iets wat kenmerkend is voor veel Latijnse talige landen. Maar die macho gedrag maakt alles wat extremer, helaas gepaard gaand met meer huiselijk geweld. In Nederland zie je regelmatig dat een vrouw dan een relatie begint met een man van lager nivo, maar die moet dan wel goed in bed zijn en het liefst ook een vak kennen. In Spanje zie je dan sowieso dat vakmannen vertrekken naar het buitenland vanwege de verdiensten alleen al. En voor deze vrouwen hier, sprak in veel gevallen ook nog eens hun afkomst in hun nadeel, in de zin dat ze uit dit dorpje komen, met alle bizarre verhalen daarom heen. Daar moet een man doorheen kunnen kijken is mijn mening, zeker als je van een vrouw houdt.

Het was in ieder geval een onderhoudzame ochtend met zoveel mooie en slimme vrouwen, soms zelfs een beetje flirterig, tegen het uitdagende aan. Toen ik hun vertelde wat Lourdes en Bianca gisterenavond tegen mij gezegd hadden m.b.t. mijn afsprakenboekje werd alleen maar smalend gelachen. Later die dag werd me ook duidelijk waarom.

Nadat ik eindelijk alleen was, bleek dat ook al weer van korte duur te zijn. Mijn schoonvader, Carlos geheten, kwam met de 2 opa’s, Pedro en Manolo, de bar in, om me wat gezelschap te geven. Wat later druppelden meer mannen binnen, maar voor die tijd had ik een gezellig onderonsje met hun. Ik praatte hun bij over het leuke gesprek met een aantal dames eerder en er verscheen een lach op hun gezicht, die ietwat ernstiger werd toen ik vertelde hoe onder de indruk ik was van hun opleidingsnivo en het werk dat ze zoal deden. Manolo antwoordde: “Ja, wij zorgen voor onze nakomelingen. De geschiedenis heeft ons mensen geleerd onze eigen verantwoordelijkheden te nemen, niet te vertrouwen op koningen, regeringen etc. We zijn zeg maar zelfbedruipend en beschermen onze belangen. Daarvoor is een goede opleiding zo belangrijk voor zowel de mannen als de vrouwen. “

Pedro, de andere grootvader, nam het over: “Leo, onze voorouders zijn lijfeigenen, horigen , pachters en uiteindelijk vrijboeren geweest. Een aantal zijn over al die eeuwen naar onder andere Latijns Amerika gegaan, de ene als vrijbuiter om fortuin te maken, een andere om b.v. de burgeroorlog en de daarbij behorende represailles te ontlopen. Maar niemand heeft ooit vergeten, zelfs hedentendage nog niet, waar hun roots liggen. Zij die gebleven zijn, hebben over al die eeuwen heen beetje bij beetje in dit land geïnvesteerd. Zou je op dit moment een cirkel om dit dorp trekken, met zeg maar een doorsnee van pakweg 60 km, dan zou je snel opvallen dat al dit land ons toebehoord. Niet het bezit van een specifieke persoon is, zoals in het grijze verleden bij een graaf of koning. Nee, deze grond is van allen in dit dorp en hun nakomelingen, ook al wonen die overzee. Dit is ook allemaal juridisch goed verankerd, vanaf het prille begin al. Dat moest ook wel, want dit is onze levensader zogezegd, onze bron van inkomsten en leven. We verpachten het deels, ondersteunen onze pachters waar mogelijk om enerzijds de opbrengsten te garanderen, anderzijds ook om het land niet uit te putten of te vergiftigen. Wij hebben een ecologisch of beter gezegd natuurbewustzijn, maar ik denk dat je zoiets van de meeste, zeker kleinschalige, agrariërs kunt zeggen. Ecologie staat hoog in ons vaandel, ook weer omdat eeuwenlange ervaring heeft geleerd dat je niet elk jaar kunt rekenen op goede oogsten. De natuur is wisselvallig en eigengereid. De aarde is als een moeder, zij zorgt voor ons en wij voor haar. Daarvoor is kennis ook zo belangrijk en niet alleen van de landbouw. Iedereen is zich hier bewust van, vandaar die brede scholing en kennis.”

Manolo nam nu het woord over: “We zijn mede daardoor ook uiterst voorzichtig met het opnemen van nieuwe mensen, mannen of vrouwen, in onze gemeenschap, dit dorp. Over de eeuwen heen zijn er altijd mensen geweest die, vanuit andere belangen, hebben geprobeerd te infiltreren in dit dorp, met soms tragische gevolgen. Vandaar die gesprekken en ik hoop dat je ons dat niet kwalijk neemt. Zoals je inmiddels al weet, heb je een grote indruk achtergelaten bij de meesten van hier. Ook gistermiddag weer, hoe rustig je bleef, nadat je achter die capriolen van Lourdes en Bianca gekomen was. Volgens velen hier ben je te goed, te compleet of beter het ideale plaatje voor vele vrouwen. Dat was mede een van de redenen voor dat gesprek, deze vrouwen wilden weten of je wel ‘echt’ was, geen player of iemand met andere bijbedoelingen. En eerlijk gezegd, vermoeden wij mannen, hadden een paar van hun ook nog een andere, geheime agenda voor dit gesprek. Je moet namelijk weten dat onze leefregels twee uitzonderingen kennen m.b.t. toestemming vragen voor seksueel verkeer met een gebonden man. De eerste is als de vrouw een kind van die man wil, de tweede is als de vrouw ontmaagd wil worden. En ik kan je nu al zeggen dat vrijwel iedereen van vanochtend een kind van jou zou willen hebben als dat nog kon, je bent als een meer dan authentiek persoon op hun overgekomen. Tja Leonard, jouw vrouwen hebben te goed reclame voor je gemaakt, je bij wijze van spreken de hemel ingeprezen, en moeten daarvoor nu op de blaren zitten. Jij hebt wel nog inspraak hierin hoor, dus wees niet bang dat je als fokstier gebruikt gaat worden. Het is alleen maar een verlangen, een onuitgesproken wens, van deze vrouwen en je kunt dit nog altijd afwijzen, denk erover na en bespreek het met de betrokkenen. En trouwens we praten over niet meer dan 6 vrouwen in deze, ten minste op dit moment. Weet wel dat het een grote gunst is, en dat wij als dorp en gemeenschap nieuw bloed zouden toejuichen. En de zorg, zeker financieel gezien, voor deze kinderen ligt bij ons, bij dit dorp. Deze komt absoluut niet op jou schouders te liggen, dat zou oneerlijk zijn. Wel zouden we het toejuichen dat je ze t.z.t. erkent als je kinderen, maar dat is voor later zorg. En voor de goede orde, op dit moment praten Lourdes en Bianca met hun moeder en grootmoeders, en worden ze ook bijgepraat over deze regels. En zoals ik al eerder, zei ze hebben geen recht van spreken in deze, maar we willen jou niet in problemen brengen. Volg ook hier je hart in, maar neem hen mee in je beslissing.”

Zo werd mijn perceptie van een leuk gesprek eerder die ochtend met deze vrouwen, totaal gekanteld. Wanneer zou het eindelijk eens voorbij zijn met al die verrassingen die ik zeg maar hier vrijwel dagelijks voorgeschoteld kreeg. Ik slaagde een diepe zucht wat hun deed lachen, en bestelde van lieverlede een biertje. Uiteindelijk was de middag al aangebroken en ik was er nu wel erg hard aan toe. En ergens in mijn achterhoofd had ik het gevoel dat Wilma zich zat te verkneukelen.

Ik leunde wat achterover, keek eens rustig om me heen en opeens drong tot me door dat ik mij hier thuis voelde en ik die beslissing min of meer al genomen had. Ik wilde deze mensen, deze vrouwen ook, wat teruggeven en wat is dan mooier als een kind. Nu nog met Lourdes en Bianca hierover praten, hen meenemen in mijn beslissing. Ik zag Manolo naar me kijken, en blijkbaar had hij het al door, want er verscheen een grote lach op zijn gezicht. Wat later kwam hij op me af en zei: “Loop niet te hard van stapel, Leonard. Bespreek het eerst rustig met Lourdes en Bianca en laat het ons morgenochtend weten. Ik kan je nu wel al zeggen dat wij ons geen mooier Driekoningencadeau als dit kunnen wensen. Naast natuurlijk het leven, dat je me teruggegeven hebt. Rebeca, mijn vrouw, zegt altijd dat iedereen dat leven krijgt waarvoor hij of zij sterk genoeg is om dat te leven. En als ik jou zo zie, geloof ik dat ze in jouw geval de spijker op de kop slaat.”

Daar we toch met mannen onder elkaar waren dacht ik dat ik ook wel eens kon vragen of al die vrouwen hier geiler waren dan normaal. Dat leverde een bulderend gelach in de bar op, en meteen was ook de goede stemming erin. Men vroeg verbaasd of ik er problemen mee had, met die zinnelijkheid en dat hoge libido van hun vrouwen, tantes en nichtjes. Want ze hadden toch wat anders gehoord en niet alleen van de vrouwen, ook door de nachtelijke geluiden uit onze woning. Ik moest meelachen en antwoordde: “Nee zeker niet, had alleen het gevoel dat Lourdes en Bianca wat extra bijgeschakeld hadden.”

Daarop zei Carlos: “Leo, dit is vruchtbare grond, al eeuwen is dat zo. Ik zei eerder al dat moeder aarde ons voedt, en wij haar goed verzorgen. Dit gaat al eeuwen terug tot in de verre oudheid. De vrouwen uit deze omgeving staan sowieso al eeuwen bekend om hun hoge libido en fertiliteit, dus zoek er niets achter. Praat eens met onze archeologe die kan je veel vertellen over de geschiedenis van dit gebied. Het enige wat ik weet is dat al in de verre oudheid hier vrouwen vereerd werden als afgodin, als moeder van de vruchtbaarheid. En dan heb ik het niet over de Romeinen maar over nog vroegere periodes, zoals bijvoorbeeld uit de tijd van de Kelten. Hier ergens in de buurt heeft men ooit resten van een soort heiligdom gevonden, met beeldjes van afgodinnen. Trouwens ook resten van een Romeinse tempel gewijd aan Minerva. Daar is later, nadat de Moren verdreven waren, wel weer een nonnenklooster over heen gebouwd, gewijd aan een of andere beschermheilige. Deze is echter al weer eeuwen geleden volledig verwoest door een brand. En naderhand zijn er verhalen over verzonnnen, tot hekserij aan toe. Zelfs hedentendage gebeurd dat nog. Domme mensen zouden bijvoorbeeld hetgeen wat Lourdes en Bianca overkomen is, zomaar terugleiden tot de vloek die de vrouwen uit dit dorp met zich meedragen. En hun beiden dan vermijden, een kruis slaan en snel naar de kerk lopen om vergiffenis te vragen. Wij staan daar ver vandaan, zijn eigenlijk niet religieus van aard. ten minste niet in de zin van de godsdiensten zoals we die allemaal kennen. Terugkomend op je vraag dan, zou ik zeggen dat de gezonde buitenlucht en het eten stimulerend werken, op ieder van ons trouwens. Geniet er gewoon van, iets mooiers en lekkerders is er toch niet. En zolang de vrouwen tevreden zijn, heb je niks te klagen,” wat wederom een groot gelach opriep.

De dagen, en uiteindelijk ook jaren, hierop volgend heb ik een aantal zeer interresante gesprekken gehad, in eerste instantie alleen met de archeologe maar ook met de landbouwkundige, biologe en de weg- en waterbouwkundige. En stapsgewijs over de jaren met allen. En beetje bij beetje ben ik in staat geweest te begrijpen hoe deze kleine gemeenschap, over eeuwen onstaan uit niet meer dan 20 families, functioneert. Niet alleen had weten te overleven, met zeer grote regelmaat zware tegenslagen het hoofd wist te bieden, en toch stapsgewijs een meer dan zinrijk en welvarend bestaan had weten op te bouwen. Deze gemeenschap te beschrijven als commune of sekte, is mijn inziens een flagrante beleding en onderschatting van de moed, overlevingswil en wilskracht van deze families over de eeuwen heen en iets waarmee hun gruwelijk tekort zou worden gedaan. Bovendien leven teveel van hun niet in dit dorp of zelfs maar in de nabije omgeving. Nee, zou ik er een naam aan willen geven, dan kwam dit in de buurt van ‘familie’-bedrijf, want uiteindelijk zijn deze van oorsprong 20 families over de eeuwen heen aardig verstrengeld geraakt. En al die tijd is er gezorgd voor hun mensen en nakomelingen. En selectief zijn er nieuwe mensen, zoals ik, opgenomen om nieuw bloed en nieuwe genen toe te voegen. Zodat het geen te incestueuze gemeenschap werd.

‘In oudere culturen zou de term ‘stam’ of ‘tribe’ wellicht een betere benaming zijn, want sommige aspecten zie ik daarvan hier weer terug. Ook wel begrijpelijk gezien de eeuwenlange vervolgingen en stigmatisering van de inwoners uit dit dorp.’

Anyway, dat is kennis die ik nu heb, en die ik mondjesmaad over de jaren heb weten te verkrijgen. Toen ik echter die eerste keer daar was, en het ‘voorstel’ kreeg om meer vrouwen, naast Lourdes en Bianca, te bezwangeren was ik nog onwetend, naïef wellicht, over de grote impact van deze vraag en uiteindelijk ookvan de daad. Ik liet me meeslepen door de gastvrijheid, vriendelijkheid, nog niet te spreken over de zinnelijke schoonheid van de vrouwen die hier leefden, laat staan hun temperament. Ik was gelukkig met Lourdes en Bianca, en dat geluk en deze liefde zou ik nooit en te nimmer op de weegschaal zetten voor zeg maar ‘fokstier’ te worden.

Op het moment dat ik die middag bij de bar, na dat gesprek met de vader en grootvaders van Lourdes en Bianca, hun op mij kwamen aflopen, zag ik een kleine lach en ook wat onzekerheid in hun ogen. Lourdes probeerde dit te camoufleren door me te begroeten met een kus en lach, terwijl ze zei: “Je bent wel een geluksvogel en hier met je neus in de boter gevallen.” Ik speelde haar spel mee door te antwoorden: “Tja, men had medelijden met mij na jullie uitstapjes en ik mag dat inhalen zonder toestemming te vragen aan jullie.” Ze keek een beetje beteurerd en wilde wat zeggen, maar ik snoerde haar de mond met een kus: “Ik doe zoiets toch nooit zonder jullie toestemming. Wat wij hebben staat hier helemaal buiten en kan niemand van ons afnemen, knoop dat in jullie oren. Ik wil alleen jullie tantes en nichtjes gelukkig zien, en indirect daarmee dus ook jullie grootouders. En als dat kan door hun een kind te geven, sta ik daar voor open, maar alleen als jullie daar ook 200% mee akkoord gaan.”

Bianca keek me lachend aan en zei tegen haar moeder: “Mams, heb je net niet goed geluisterd of die woorden van oma niet goed begrepen? Toen ze zei: ‘Het leven heeft de neiging iemands wil te testen, ofwel door niets te laten gebeuren of alles tegelijkertijd te laten gebeuren’ . Kijk eens hoe rustig Leonard daar mee omgaat, hij is niet bang dus waarom zou jij of ik dat moeten zijn? We alle drie ervaren deze laatste weken diep in ons hart de mooiheid, extase en uitzonderlijkheid van de liefde. Begrijp en accepteer toch dat jouw, ons leven, onze wereld hierdoor veranderd is, mams.”

Ik staarde verbaasd naar Bianca en vroeg me af waar ze deze levenswijsheid vandaan had. Ze had helemaal gelijk, mijn nee, ieders leven was veranderd en had zelfs al haar vleugels naar dit dorp uitgestrekt, mensen aangeraakt. En ja, er was ook veel gebeurd dezer dagen, we waren echt onder de meetlat gelegd zogezegd. Ik nam haar dan ook in mijn armen en zei: “Je bent wijs voor je leeftijd schat.” Ze keek me lachend aan en gaf me een kus. “Ik heb deze laatste dagen veel met oma gepraat. Want voor mij is dit ook nieuw en gaat alles heel snel. En Mama is al die jaren, volgens oma, veel te kritisch op zichzelf geweest, en het heeft haar te weinig gebracht. Het wordt de hoogste tijd dat ze zichzelf accepteert, goedkeurt en de dingen op zijn beloop laat, zien wat er gebeurd. Voor haar is dit net als voor jou en mij een test. De liefde echt durven toe te laten, te ervaren en niet te bang zijn daarvoor.”

Lourdes keek naar haar dochter en vervolgens naar mij. Toen brak de lach in haar ogen en gezicht door en zei ze: “Laat ik me hier de les door mijn dochter lezen? Je hebt groot gelijk schat, het is tijd om door te gaan met leven, en deze fase definitief af te sluiten. Nieuwe en mooie ervaringen op te gaan doen.”

Ik fluisterde Bianca wat in haar oor, waarop ze knikte. Ik nam Lourdes vervolgens bij haar hand en trok haar mee naar ons verblijf. Ze keek me aan en vroeg wat de bedoeling was, waarop ik antwoordde “Je zei net dat het tijd was om te gaan genieten, en nieuwe ervaringen op te gaan doen. Daar beginnen we dan nu mee” en dat toverde een glinstering in haar ogen en ze begonvan wijze spreken te huppelen van verlangen. Ik hoorde een lach achter me, draaide me om en zag Bianca lachen en mij een handkus toewerpen. Ze zei wat tegen haar grootvaders, die nu ook opkeken en lachten.

Eenmaal in ons huisje aangekomen draaide Lourdes naar me om, tongde me even heerlijk en vroeg welke nieuwe ervaringen ze zou gaan krijgen vandaag. Ik tilde haar op, nam haar in mijn armen en droeg haar de trap naar boven onze slaapkamer in. Ze lachte en kirde in mijn armen, mij onderwijl de hele trap naar boven zoenende. Eenmaal in de slaapkamer aangekomen ontdeden we ons vlug van de kleding. Haar tepels stonden al hard en fier vooruit en toen ik een mijn mond nam ontsnapte er een kreun uit haar mond. Deze vrouw was alweer bloedgeil en ik ging op bed zitten met mijn benen lichtelijk gespreid. Zei tegen Lourdes dat ze op mij moest komen zitten en haar benen aan beide kanten van mijn heupen moest plaatsen. Dat deed ze en ik liet haar langzaam over mijn pik zakken. Zo waren we beland in de het prille begin van het zgn. LOTUS standje een van de meest intiemste standjes die er is. In eerste instantie hield ik haar alleen maar stevig vast tegen mij, en Lourdes legde voor een poosje haar hoofd in mijn nek. Vervolgens raakten we verwikkeld in een erg lange en gepassioneerde tongzoen, waarbij ze langzaam begon te bewegen, zonder haar aandacht voor de kus te verliezen. Ik begon haar rug zachtjes te strelen en nam soms even een tepel tussen mijn vingers. Zo zaten we een dik half uur rustig te knuffelen en te vrijen en werd het tempo heel langzaam wat opgevoerd.

Nu wordt er in de Oosterse, met name in het hindoeïsme, en ook in sommige spirituele theorien wel gesproken over ‘kundaline’ een soort van energetische stroom of levensader die door je lichaam gaat. Het is een vorm van krachtige oerenergie en met name bij yoga of tantra oefeningen kun je deze sterk ervaren. Vergelijk het met het bloed dat door de aorta , of beter alle slagaders en aders stroomt. Alleen zie je deze niet, je ervaart deze, terwijl alles van beneden naar boven en weer terug stroomt. Eigenlijk zijn het 2 strengen en het symbool van de artsen, de episcoop, is hierop gebaseerd, maar daar zie je dan 2 slangen. Ook ons DNA kent 2 strengen, net zoals wij dus slagaders en aders kennen voor aanvoer en afvoer.

Als je deze ‘Lotus’ positie goed uitvoert, ofwel rustig en vol aandacht voor je partner, ervaar je je orgasme intenser, energieker. Het is in mijn ogen een van de liefdevolste standjes die er is, temeer daar je elkaar de hele tijd diep aankijkt en ervaart.

Zo ook deze keer, mede gezien alle emotionele balast die Lourdes met zich meedroeg. Ze had zich in de maand hiervoor al vaker aan me gegeven tijdens de seks, maar nu accumuleerde zich alles in dit uurtje van erg intiem samen zijn. Het was niet zozeer opgaan in de seks maar veeleer opgaan in elkaar, een explosie van spetterende lust, sprankelende energie en eindeloze liefde.

Een van grootste voordelen van diep kunnen voelen is dat je in staat bent om heel veel licht en liefde door je heen te laten gaan. Het andere voordeel, evenzo groots, is dat je in staat bent om diepe pijn te voelen, en het donker dat daarmee gepaard gaat. En juist in dat donker, onder die pijn ligt je kracht, je heling en je vernieuwing. Dat is geen nieuw inzicht, het is aloude wijsheid.

Woorden waren dan ook overbodig, niet de tranen en helemaal niet die lach van haar, die de doucheruimte even later vulde terwijl we elkaar aan het wassen en schoonspoelen waren. Lourdes leek wel wedergeboren, alsof een grote last van haar afgevallen was. Ze straalde gewoon toen we ons weer op weg begaven naar onze familie, en hing verliefd in mijn armen.

Daar we toch meer dan 1,5 uur weg waren we geweest, had ik verwacht dat men al aan de maaltijd zat. Niets was minder waar, iedereen leek op ons gewacht te hebben en stond of zat nog lekker te keuvelen met een glas bier of wijn in de hand. En zoals zo langzamerhand gebruikelijk, werden we weer met gejoel en gejuich ontvangen. Lourdes glunderde en gaf me een dikke kus op mijn mond. Ik zag Bianca en even later ook haar grootouders lachen en Manolo zijn duim omhoogsteken. Een paar tellen later kwamen zij, in gezelschap van een zestal vrouwen, op ons afgelopen. En weer werden de champagneflessen geopend en werd ik voorgesteld aan de 6 vrouwen, die me allen verlegen aankeken. Maar die verlegenheid was snel over, helemaal toen ze bij ons aan tafel aanschoven voor het middageten.

En het waren 6 oogverblindend mooie vrouwen, van tussen de 27 en 35 jaar. Ik vroeg me af hoe het kwam dat ze me nog niet opgevallen waren, totdat ik weer besefte dat de meeste vrouwen hier iets prachtigs over zich hadden. Verder verbaasde ik me dat ze (nog) geen partner hadden, maar vrijwel iedereen was ofwel getrouwd geweest of had wat, teleurstellende, relaties achter de rug. Het waren gelukkig ook geen kopieën van Lourdes en Bianca, en alle vrouwen waren zeg maar welbedeeld. En erg spraakzaam, verre van schuchter en al snel waren we met zijn allen in een erg geanimeerd gesprek verwikkeld. Ik kon meer dan goed met alle dames overweg, en vergat gelukkig niet om Lourdes en Bianca voldoende aandacht te geven.

Toen het onderwerp van bevruchting eindelijk op tafel kwam, viel het weer stil. Ik stelde daarop voor dat de dames in overleg met Lourdes en Bianca een planning moesten maken. Uiteindelijk wisten zij wanneer min of meer hun vruchtbare periode was, en dan waren ze welkom in Nederland. En er om niet te veel druk op te zetten stelde ik voor dat ze een dag of 10 moesten blijven, startende op een vrijdag bv. Daar ik mijn planning qua weekenddiensten al wist zou ik die doorspelen aan Lourdes. Liever ook niet meer dan 1 vrouw per maand, maar dat verzoek verdween al snel in de prullebak omdat iedereen graag voor het einde van het jaar moeder wilde zijn. Zo overleggend zei een van de dames opeens dat ze nu in haar vruchtbare periode was, en als niemand bezwaar had ze nog een dezer dagen een poging wilde wagen.

Ik schrok hier wel van en zag ook bij Lourdes en Bianca een vergelijkbare reaktie. Want het kwam nu wel opeens erg kortbij, en ik moest opeens aan de woorden van Bianca van eerder deze dag denken, toen ze zei: ‘dat het leven de neiging heeft je uit testen, soms niets doet en dan opeens alles tegelijkertijd komt’ . Lourdes en Bianca keken mij een beetje ontredderd aan, en ik nam ze even apart, ons bij de andere tafelgasten verontschuldigend voor deze kleine onderbreking. Mijn inschatting, dat het te snel ging voor hun, was juist, dus herhaalde ik de woorden van Bianca. Daarbij zeggende dat het een test voor ons allenw was, niet voor 1 van ons alleen. En dat met een beetje geluk deze vrouw dan niet naar ons hoefde te komen, als ik de eerste keer al raak zou schieten. Bianca was als eerste weer bij zinnen, en zei lachend: “Dit is erger dan al die examenweken op mijn middelbare school, zoveel testen in korte tijd. Maar ik heb er vertrouwen in dat we er samen uitkomen en beter van worden.” Dit trok Lourdes ook over de streep, en gedrieën liepen we terug naar de tafel. Lourdes en Bianca zonderden zich wat later even af met hun nichtje, blijkbaar om e.e.a. af te spreken. Toen ze een minuut of 5 later lachend terugkwamen en mij wat ondeugende blikken toewierpen, vroeg ik me af wat ze bekokstoofd hadden. E.e.a. was ook de anderen aan tafel opgevallen en al snel werden er wat vunzige grappen gemaakt over wat ik verwachten kon. Maar geen van deze grappen haalden het bij de realiteit.

Einde van dit deel