Het Kasteel - 22

Louise is nog een volle week gebleven, waarbij ze veel speurwerk verrichte in de zoektocht naar mijn familiezwaard. Bij terugkomst uit Dresden vertelden Louise en ik aan de Sanne en Esmee van de plannen, die we hadden gesmeed over mijn nieuwe bedrijf en het partnerschap met Louise. Dit werd zo goed ontvangen en natuurlijk ook de aanvullende eis van Louise om af en toe met ons te mogen vrijen dat we diezelfde middag nog, terwijl de bouwvakkers druk aan het werk waren aan het kasteel, wij met elkaar in bed belandden om uitgebreid met zijn vieren te vrijen.

Gedurende de week dat Louise er nog was, was ze met Olaf voor twee dagen naar Berlijn gegaan voor overleg op de Russische ambassade en een bezoek aan het Nationaal Duits Archief. Louise had het beter gevonden als ik niet mee ging, want de Russen hadden het nog niet zo op de adel en ze zou had besloten om het in een cultureel historisch perspectief te plaatsen en daarom ging Olaf, als archeoloog en historicus wel mee. Plus dat hij ook Russisch kon en dat was wel zo handig.

Op de tweede dag dat Louise en Olaf in Berlijn waren, was Esmee naar het dorp gereden om met Ulrike te gaan stappen en was ik met Sanne na het eten naar het mausoleum gelopen voor wat rust. We zaten een tijdje hand in hand op het bankje tegenover het praalgraf van mijn voorvader en toen stond Sanne opeens op. Ze liep naar het grafmonument en bekeek aandachtig de marmeren hond, die aan de voeten van het beeld van mijn voorvader lag. Ze streelde langs zijn hals en vroeg ik wilde komen. Ik kwam naar haar toe en toen veegde ze wat weg en zei: “Kijk eens Rob. Het lijkt wel alsof de kop van de hond niet in een keer mee gehouwen is. Zie je dit randje?”

Ik pakte mijn telefoon voor meer licht en zag inderdaad een heel dun strak randje dat de kop van de hond scheidde van zijn hals. Dit had zelfs Olaf niet opgemerkt en ook de andere archeologen niet. Ik drukte tegen de kop en merkte dat er beweging in zat. Ik zette iets meer kracht en toen draaide de hondenkop een kwart slag en hoorden we een metaalachtige klik vanuit het monument komen. De kop kon niet verder meer draaien en toen ik naar beneden keek, zag ik een heel klein beetje gruis op de grond liggen. Ik vroeg Sanne of ze aan de kant wilde gaan en zette mijn handen aan de rand van de marmeren plaat. Ik begon te trekken en opeens gaf de plaat mee en kwam een beetje los van zijn onderstel. “Help me even Sanne.” Vroeg ik en samen trokken we aan de plaat en toen kwam deze omhoog, waarbij we het geluid van kettingen uit het onderstel hoorden komen. Het ging zwaar, maar verbazend soepel. De plaat marmer scharnierde omhoog en toen hij halverwege was, zagen we een stelsel van kettingen, waar vermoedelijk contra gewichten aan hingen. Het onderstel bleek hol te zijn en ik zag dat het een ingang was naar een ondergrondse ruimte.

Aan de binnenkant van het holle onderstel zag ik twee metalen staven, die op een oog konden draaien. Ik pakte een van die staven en draaide hem omhoog, waar ik in de marmeren plaat, dat een deksel bleek te zijn een inkeping en stak het uiteinde van de staaf er in. Sanne deed dit ook aan de andere kant en voorzichtig lieten we het deksel los en bleef het omhoog staan.

Met mijn telefoon belichtte ik de ontstane opening en zag een stenen trap, die naar beneden liep in een gang. Ik zag ook dat het voorste deel van het onderstel een losse plaat was, dat in twee uitsparingen vast zat. Ik tilde de plaat omhoog en er uit en zette het aan de kant, waardoor er nu een ruime toegang was ontstaan naar, wat ik zo inschatte, een grafkelder. Er kwam een muffe maar droge lucht uit de ruimte en ik deed een eerste stap op de trede.

“Wat doe je Rob?” vroeg Sanne geschrokken.

“Ik ga kijken wat er te vinden is. Ga je mee, of wil je liever heir blijven wachten?”

“Ik vind het eng.” Zei Sanne.

“Eng? Welnee lieverd. Het ziet eruit alsof het al zeker een eeuw niet open is geweest en als het inderdaad een grafkelder is, dan denk ik niet dat de bewoners bezwaar hebben als we even gaan kijken. Die zijn namelijk al een beetje dood, of ben je bang voor spoken?”

“Nee, dat niet, maar wel voor spinnen en ratten.”

“Er zullen geen ratten zijn schat. Er zal geen eten te vinden zijn namelijk en spinnen denk ik ook niet. Anders hadden we nu al wel spinnenwebben gezien en die zie ik niet. Je mag ook blijven wachten en dan ga ik wel alleen en ja, ik beloof je dat ik terug kom als het niet veilig lijkt.”

Met mijn telefoonlamp in mijn hand, liep ik voorzichtig de trap af en Sanne volgde mij. Na een dertiental treden kwamen we in een hal, die uitkwam op drie ruimtes. Zowel links als rechts waren ruimtes, waar in meerdere nissen in totaal 26 houten kisten lagen en dat waren doodskisten. Elk met een plaat erop, waarin de namen van de mensen waren gegraveerd. Allen baronnen en baronnessen von Asschenbach bis Obern, maar ook een paar kleine kisten met kinderen, die al jong waren overleden. In de grootste ruime aan het einde van de hal lagen nog eens tien kisten, waarvan de oudste en meest versierde twee op een verhoging stonden. Op de kisten waren gravures te zien en nadat ik het stof van enkele eeuwen had weg geveegd, las ik de naam van de eerste baron, mijn voorvader en las plechtig zijn naam: “Albrecht Rupert Wilhelm Julius Robert von Asschenbach bis Obern, Baron en ridder van de Duitse Orde.”

Op de kist ernaast was ook een gravure en ik las: “Victoria Louise Christina von Hohenlohe, barones von Asschenbach bis Obern.”

Aan de geboorte- en sterfdatum te zien had de eerste baron de voor in dei tijd respectabele leeftijd van 81 jaar bereikt en zijn vrouw was 77 geworden. Beiden in hetzelfde jaar overleden met een tussenpose van drie maanden.

Ik stond stil voor de kisten en staarde ernaar. Sanne kwam naast me staan en liet haar hand in die van mij glijden. Pas na een tijdje keek ik naar Sanne en zei zacht: “Hier ligt mijn familie.”

“Ik weet het schat. Je bent thuis.”

We bleven nog een tijd staan en toen herpakte ik mijzelf en begon foto’s te maken. Daarna verlieten we de grafkelder en sloten we het praalgraf. Als laatste draaide ik de kop van de hond terug en hoorde weer een metaalachtige klik, waarbij ik wist dat de kelder afgesloten was.

Sanne en ik liepen terug naar huis, waar ik de foto’s op mijn laptop zette en de naar Olaf mailde met de tekst: “Verrassing!”

De volgende ochtend werd ik door Olaf gebeld en ik hoorde dat hij in de auto zat. “Mijn god Rob, wat heb jij ontdekt en waar? Vertel me alles.”

“Zijn jullie al klaar in Berlijn dan?” vroeg ik zonder zijn vragen te beantwoordden.

“Ja en we hebben gisteren meer informatie gekregen van de ambassade, maar dat is niet belangrijk. Vertel nou.”

“Nee, kom maar deze kant op. Dan kan je het zelf zien.”

“Verdomme Rob. Okee dan.” En ik hoorde hem tegen Louise zeggen: “Kan je nog sneller rijden? We moeten als de sodemieter naar het kasteel.”

Een uurtje later kwamen ze aan en Olaf rende op me af. Hij schudde me heen en weer en riep: “Ik ben er. Vertel het. Nu.”

Ik trok me los uit zijn handen en zei streng: “Zeg Olaf, zo ga je niet om met een baron.”

Olaf schrok helemaal en begon te stamelen, waardoor ik begon te lachen en hem een stomp tegen zijn arm gaf. “Gek, ik zit je maar te plagen. Kom eerst koffie drinken en dan vertel ik alles en daarna gaan we kijken.”

Ik begroette eerst Louise met een lekkere zoen en ook Sanne zoende Louise op een intieme manier, waarna we naar binnen gingen, waar Esmee al koffie klaar had staan. Sanne en ik vertelden hoe we de ingang naar de grafkelder hadden gevonden en Olaf zet echt op hete kolen, zo graag wilde hij ter plaatse gaan kijken. Ik plaagde hem weer en zei: “Zoveel haast heb jij helemaal niet Olaf. Anders had je me gisterenavond al wel gebeld. Ik zag Olaf opeens een rood hoofd krijgen en toen ik naar Louise keek, zat ze me vrolijk aan te kijken met een glimlach en een knipoog, waardoor ik moest grinniken.

“Eh ja eh…” stamelde Olaf. “Louise en ik eh… waren eh… nogal druk met eh… het bekijken van alle documenten en eh… daardoor had ik mijn telefoon niet bij de hand. Dus eh… nou ja… zodoende dus.”

Inwendig gierde ik het uit van het lachen, want ik wist precies waar we mee bezig waren geweest, maar ik hield mijn gezicht in de plooi en zei zo droog mogelijk: “Ach ja, als zij zich eenmaal ergens in vast bijt, dan kom je niet zo makkelijk van haar los. Als het maar eh… vruchtbaar was.”

Naast me hoorde ik Sanne zachtjes giechelen en ik zag dat Esmee het heel moeilijk had om niet in lachen uit te barsten. Louise bleef serieus, al had ze wel een heerlijke glinstering in haar ogen, en ze zei: “Ja, dat kan je wel zeggen. De eerste zaadjes voor een zoektocht in Rusland zijn wel gelegd. Het was zeer diep en indringend allemaal.”

Nu schoot Esmee wel in de lach en Olaf kreeg eindelijk door dat hij in de zeik werd gezet en wij door hadden dat hij een geile avond met Louise had gehad. Hij keek me een beetje verontwaardigd aan en zei: “Als je maar niks tegen mijn vrouw zegt.”

“Natuurlijk niet joh.” Zei ik lachend en vervolgde serieus: “Het is niet aan mij om iets te zeggen. Het is jouw leven en jouw keuze. Als je maar lol hebt gehad.”

Nu grijnsde Olaf en terwijl hij even naar Louise keek, zei hij: “Meer dan dat.”

Louise blies hem een kusje toe en zei: “Genoeg lol gehad nu. Ik wil die kelder ook wel zien. Kan ik zo mee of moet ik me even omkleden?”

Ik keek naar haar strakke mantelpakje en zei: “Het is er redelijk schoon en droog, maar je wilt wellicht wel iets anders aantrekken. Jij ook Olaf?”

Olaf, die ook nette kleding aan had zei: “Ik heb altijd een overall en laarzen in de auto, dus dat komt wel goed.”

Ik zag hem Louise nakijken die via de geheime deur naar haar kamer liep en ik plaagde Olaf nog een keer: “Ze wil vast wel geholpen worden met omkleden.”

Olaf schudde zijn hoofd en zei: “Kan ik maar beter niet doen, anders duurt het nog langer voor ik die kelder kan zien.”

We wachtten tot Louise terug kwam en we keken bewonderend naar de mooie vrouw, die nu een strakke spijkerbroek droeg en een geruite bloes, die ze met een knoop om haar buik dicht had gebonden. Aan haar voeten droeg ze makkelijke sneakers ze had haar lange golvende rode haren in een staart gebonden. Ze zag er erg lekker uit en ik zei: “Dat kost weer een paar ongelukken op de bouwplaats Louise, als de bouwvakkers jou zo zien.”

Louise keek vrolijk en nam een bevallige pose aan, waarbij ze een hand in haar zij zette en met de ander hand een klapje gaf op haar ronde kont. “Show them if you got them baby.” Grijnsde ze.

Gelukkig kwamen er geen ongelukken van toen we langs de bouwvakkers liepen, al klonk er wel een veelvuldig goedkeurend gefluit van de mannen. Louise vond het wel erg prettig om zo bewonderd te worden en liep overdreven heupwiegend naar de auto van Olaf, waarmee we naar het mausoleum reden.

Daar aangekomen trok Olaf zijn overall aan en pakte een paar bouwlampen op accu. Hij controleerde of ze nog voldoende opgeladen waren en met nog wat andere benodigdheden volgde hij ons het mausoleum binnen. We lieten zien hoe het mechanisme werkte in de kop van de marmeren hond en Olaf zette alles minutieus op de foto. Hij keek vol verwondering naar het mechanisme van de kettingen en de contra gewichten die de afsluitende klep van het praalgraf bedienden en de vakkundigheid, waarop alles zo gemaakt was dat dit zelfs zijn inspecties had weerstaan.

Alles werd door Olaf op de foto gezet. Met een marterharen kwast veegde hij het stof van de gravures op de kisten en nu konden we zien dat elke kist voorzien was van het familiewapen en op de kisten van de prijkten ook de familiewapens van hun eigen geslacht. Alles zeer fraai verwerkt.

Bij de kisten van de eerste baron en zijn vrouw bekeek hij verstuurd de ruwe manier waarop ik eerder het stof had weg geveegd, maar ging toen weer met zijn kwast en penseel aan de slag. Toen alles schoon was en hij de foto’s had gemaakt leek hij de deksel te willen optillen en toen hield ik hem tegen. “Niet doen Olaf. Dat sta ik niet toe.”

“Ja maar…” protesteerde hij en ik trok ruw zijn hand weg van de kist.

“Nee is nee. Dit zijn de laatste rustplaatsen van mijn familie en het zal me aan mijn reet roesten of elke kist tot de nok toe vol zit met historische artefacten of desnoods met kilo’s goud. Hun rust wordt niet verstoord. Toen niet, nu niet en later ook niet. Heb je dat begrepen?”

Olaf keek heel teleurgesteld, maar knikte toen en zei: “Ja, dat respecteer ik wel, maar mocht je ooit van gedachten veranderen, bel me dan.”

“Dan ben jij de eerste die ik bel en tot die tijd, handen af van mijn familie.”

Na een paar uur, waarin Olaf nog meer foto’s maakte van ook de wanden en de plafonds, ruimden we alles op en verlieten de crypte, waarna we het praalgraf sloten en ik het mausoleum afsloot met de sleutel, die ik inmiddels via de kennis van Janosz had gekregen.

Na het avondeten ging Olaf weer terug naar huis en ik bleef met de drie vrouwen buiten zitten, waar we genoten van de warme zomeravond en de wijntjes, die er goed in gingen bij ons. Terwijl we zo gezellig bij elkaar zaten, was me al opgevallen dat Esmee en Louise nogal veel aandacht aan elkaar hadden besteed, dus het was geen verrassing toen rond een uur of tien Esmee aan haar vroeg of ze het goed vindt als zij met haar mee ging. Louise vond dat natuurlijk goed en Sanne en ik keken de twee na, die hand in hand naar het huisje liepen waar Louise haar intrek in had genomen.

Sanne en ik ruimden de boel op en gingen ook naar bed, waar we nog een heerlijk paar uur met elkaar hebben liggen vrijen. Na afloop lag Sanne met haar mooie roodharige hoofd op mijn borst en speelde met mijn borsthaartjes. Ik streelde haar zachte rug en toen vroeg Sanne aan mij:” Zeg Rob, als Louise hier ook komt wonen, wordt het dan niet een beetje veel voor jou met drie veeleisende geile vrouwen?”

Ik kuste haar haren en zei: “Misschien wel, maar als ik even niet kan, dan kunnen jullie elkaar altijd nog vermaken en anders nemen we gewoon een paar potente kamerheren in dienst, waar jullie je aan kunnen vergrijpen als mijn pik te moe is.”

Sanne kwam omhoog en keek me indringend aan. “Nee Rob, dat doen we niet. Ik vind het echt heerlijk en fijn om jou met andere lieve vrouwen te delen en ik neuk ook graag andere mannen, maar als we thuis zijn en in onze slaapkamer, dan is er maar één man, die me mag neuken en dat ben jij en niemand anders. Dus, lieve baron van me. Geen kamerheren en als je kamermeisjes wilt, dan vind ik dat goed. Die wil ik wel tussen mijn benen als jouw lul op apegapen ligt. Dat is trouwens nu niet het geval voel ik.”

Tijdens haar woorden had ze mijn pik vast gepakt en die was inderdaad alweer op sterkte gekomen. Sanne trok me helemaal stijf en ging op haar rug liggen. “Neuk me nog een keertje Rob. Laat me voelen hoeveel jij van mij houdt en maak me een kind.”

“Ben je dan al met de pil gestopt?” vroeg ik terwijl ik over haar heen kroop.

Sanne gaf me een kus en terwijl mijn pik in haar natte kutje gleed, kreunde ze even en zei: “Ik heb gisteren de laatste van het stripje genomen. Alles wat je nu in me spuit is een potentiële nieuwe baron.”

“Oh Sanne, ik hou van je.”

“Ik ook van jou lieverd. Neuk me nu lekker en maak me zwanger.”

In een heerlijk rustig tempo neukte ik Sanne, waarbij we veel met elkaar zoenden, ik af en toe naar haar borsten boog om lekker op haar tepels te zuigen en bijna tegelijk kwamen we klaar. In haar orgasme sloeg Sanne haar benen om me heen en drukte mij met haar voeten dieper in haar kutje. Toen het bij mij ook kwam spoot ik mijn sperma diep in haar baarmoeder, waarbij ze mij strak tegen haar aan trok en me heerlijk zoende tot ik te zwaar werd en ik me van haar af liet glijden, zodat ik naast haar kwam te liggen. Ze keek me heerlijk stralend aan en langzaam vielen we in slaap.

De volgende ochtend stond ik vroeg op en nadat ik de poort van het kasteel open had gezet voor de bouwvakkers, begon ik het ontbijt klaar te maken. De geheime deur ging open en Esmee kwam, alleen gekleed in haar slipje, de kamer in en omhelsde mij met een heerlijke zoen. “Was het fijn lieverd?” vroeg ik terwijl ik zachtjes haar billen kneedde.

“Heerlijk. Louise is een perfecte minnares, maar dat wist jij natuurlijk ook al. Hoe was jullie nacht?”

“Erg fijn en lekker. Sanne slaapt nog. Wil je haar wakker maken? Het ontbijt is bijna klaar.”

“Mmm… jazeker wil ik dat. Jummie, nog een lekkere rooie.”

Esmee huppelde naar de slaapkamer en toen kwam ook Louise via de deur de kamer binnen. Zij was wel aangekleed en ze keek even naar mijn bijna blote lichaam, want ook ik droeg alleen een onderbroek. We gaven elkaar een zoen en ze begon me te helpen met het dekken van de tafel.

Al snel kwamen Sanne en Esmee de kamer binnen. Esmee had een jurkje aan en Sanne was ook gekleed. Beiden keken teleurgesteld en toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei Sanne: “Ik ben net ongesteld geworden.”

“Dat is jammer.” Zei ik.

”Ja echt wel.” Pruilde Esmee. “Ik wilde haar net lekker beffen.”

Ik schoot in de lach en toen vertelden we dat Sanne en ik besloten hadden om samen een kind te gaan maken. Zowel Esmee als Louise feliciteerden ons uitgebreid en tijdens het ontbijt vroeg Esmee voorzichtig: “Gaan Sanne en jij dan ook trouwen Rob?”

Ik keek Sanne aan en zei toen: “Als zij dat ook wil, dan wil ik dat wel, maar ik twijfel nog.”

De drie vrouwen keken mij aan en Esmee vroeg: “Waarom twijfel jij Rob? Sanne is jouw grote liefde en jullie horen bij elkaar.”

Daarop zei ik: “Ik wil het liefste met jullie beiden trouwen, maar dat kan helaas niet. Ik heb daarvoor een verzoek ingediend bij de bondskanselier om dispensatie te krijgen, maar dat is niet verleend. Ja, Sanne is mijn grote liefde, maar ik hou ook van jou, Esmee en jij houdt net zo veel van Sanne, dus ik wil dat we met zijn drieën gelijk en gelijkwaardig zijn in onze relatie.”

Het bleef even stil en toen zei Esmee: “Dat is heel lief van je Rob en ja, ik hou ook van jou, net zoals ik al zolang van Sanne hou, maar je bent gek als je niet met haar gaat trouwen. Als jij met Sanne trouwt, dan wil dat niet zeggen dat je mij niet meer hebt. Natuurlijk blijven wij met zijn drieën en,” ze keek even naar Louise, “af en toe met zijn vieren of nog meer. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik me minder voel omdat ik niet jouw ring aan mijn vinger heb. Trouwens,” en ze begon te lachen en keek Sanne aan, “het lijkt me erg geil om naast een baron ook een keer met een barones te neuken en dat kan alleen maar als Sanne en jij gaan trouwen. Dus mannetje, trouw die lekker rooie gewoon en stop een fraaie zesling in haar buik.”

Ik keek haar aan en keek toen naar Sanne, die mij afwachtend aankeek. Ik zei niks, maar stond op en haalde iets uit de lade van mijn bureau. Ik liep naar Esmee en trok haar omhoog. “Weet je het zeker?” vroeg ik zachtjes.

“Ja Rob, ik weet het 1000% zeker.”

Ik gaf haar een lange tongzoen en toen ik haar los liet, liep ik naar Sanne, die me bijna bevend zat aan te kijken.

Ik knielde voor Sanne neer en pakte haar hand. Ik moest even naar woorden zoeken en keek naar de slanke hand met de mooie roomblanke huid, die ik met mijn duim begon te strelen. Ik had dit moment al honderden keren in mijn hoofd geoefend en nu ontbraken mij de woorden.

Ik slikte de brok in mijn keel door en haalde een keer diep adem, waarna ik omhoog keek en de stralende blik van Sanne zag. Mijn hart jubelde en toen zei ik: “Mijn allerliefste Sanne. Sinds ik jou ken ben jij nooit meer uit mijn hart en uit mijn hoofd verdwenen. Met heel mijn ziel en zaligheid en met elke vezel in mijn lichaam hou ik van je en bemin ik jou. Al mijn titels, vermogen en kastelen zijn niets waard als ik deze niet met jou mag delen. Jij bent mijn alles voor nu, voor later en voor erna.” Ik opende mijn andere hand en wipte de deksel open, zodat een sierlijke ring met een diamant in het licht van de keuken lag te fonkelen. “Lieve Sanne, wil jij mij de eer gunnen om mijn vrouw te worden? Wil je met mij trouwen?”

Heel even bleef het stil en hoorden we alleen het tikken van een klok op de schoorsteenmantel en een vogel, die buiten aan het fluiten was. Toen zag ik een traan over de wang van Sanne lopen en opende ze haar mond. “Ja Rob, natuurlijk wil ik met jou trouwen.”

Gelijk kwam ik omhoog en Sanne en ik omhelsden elkaar en gaven elkaar een lange intense zoen. Louise en Esmee keken met tranen in hun ogen toe en toen ik de ring om de ringvinger van Sanne schoof en haar nog een kus gaf, klapten de andere twee hun handen rood, waarna ze ons feliciteerden met veel knuffels en zoenen.

De dames bewonderden de verlovingsring en toen zei Esmee tegen mij: “Trouwens Rob, dat van die zesling moet je maar met een korreltje zout nemen hoor. Een tweeling is meer dan genoeg.”

Op dat moment kwamen de bouwvakkers door de poort gereden en begon de harde werkelijkheid van de bouw weer. Ik kleedde me snel aan en de dames ruimden de ontbijttafel op. Toen we buiten kwamen was Janosz net bezig met het start werk overleg en Esmee ging bij hem staan en vroeg het woord. Esmee kende intussen een redelijk woordje Tsjechisch en vertelde dat ik net deze ochtend Sanne ten huwelijk had gevraagd, dus er zou om drie uur bier zijn. Er klonk een luid gejuich en nadat Janosz en de twee voormannen Sanne en mij hadden gefeliciteerd mochten wij van de overige mannen hartelijke felicitaties in ontvangst nemen.

Helaas moest Louise die dag weer terug naar Nederland, dus we hielpen haar met inpakken. Bij het inpakken riep Louise tegen mij: “Rob! Vangen!”

Ze gooide iets naar me toe en ik ving een klein zwart slipje op dat ik kende van de nacht dat zij en ik in Dresden hadden doorgebracht. Ze lachte en zei: “Klein aandenken aan mij en wees gerust, het is schoon hoor.”

“Jammer,” lachte ik, “maar ik heb de herinnering aan de geur nog hoor.”

“Ja, dat dacht ik wel. Waarom denk je dat ik hem zo pontificaal bovenop mijn kleren had gelegd? Alle mannen zijn hetzelfde hoor.” Ze kwam voor me staan en gaf me een zoen. “Alleen jij bent net iets leuker dan de rest. Ik kijk heel erg uit naar onze samenwerking.”

“Ik ook. Neem rustig je tijd en ik hoor wel wanneer je zo ver bent om deze kant op te komen.”

We namen binnen in het huisje innig en op een gepaste manier afscheid van elkaar en toen stapte Louise bij Esmee in de auto, die haar naar het station zou brengen. Sanne en ik zwaaiden hen uit en keken hoe ze de lange oprijlaan afreden, waar ze bijna in botsing kwamen met een nogal aftands oude Skoda, die in de richting van het kasteel reed.

Ik keek naar de oude auto en toen hij voor ons stopte, vloog het portier aan de bijrijder kant open en daar kwam Brigit uit de auto gevlogen. Ze rende op me af en omhelsde mij zo onstuimig dat ik bijna achterover viel. Brigit kuste mijn hele gezicht en toen drukte ze haar tong in mijn mond en zoende me heel lang.

Intussen was van achter het stuur Boris gekomen en, hoewel een stuk rustiger, ook hij begroette Sanne net zo hartelijk als Brigit mij.

Na de zoen liet Brigit mij los en omhelsde Sanne op eenzelfde manier en Boris kwam naar mij toe gelopen met een uitgestoken hand. Ik negeerde de hand en gaf de fijne vent een hartelijke knuffel. “Wat komen jullie hier doen?” vroeg ik hem.

“Brigit en ik zijn beiden geslaagd voor de opleiding en hebben net vier weken vakantie gehad. Mijn pa wil dat ik in zijn bedrijf kom werken en na enig overleg besloot Brigit om dit ook te doen tot ze wist wat voor vervolgopleiding ze wil gaan doen. Dus dachten we vanmorgen dat we mijn pa maar eens moesten helpen en natuurlijk kwam Brigit mee.”

“Ja natuurlijk. Ik ben zo benieuwd hoe het hier is,” riep Brigit, “en eigenlijk wil ik gewoon zien hoe het kasteel af komt.”

“Alleen het kasteel?” vroeg ik plagend.

Brigit keek me ondeugend aan en zei: “Niet alleen het kasteel.”

Ik bekeek haar en voelde weer de opwinding die ik zo vaak bij haar had gevoeld. Ze droeg een leuke rok met een eenvoudig shirt en ook Boris droeg vrije tijds kleding en ik vroeg of ze zo gekleed aan het werk wilde.

Boris haalde twee tassen van de achterbank en zei dat ze werkkleding mee hadden. Daarop namen we ze mee en onderweg kwamen we Janosz tegen, die verbaasd keek naar zijn zoon en Brigit. “Wat doen jullie hier?”

Boris legde uit dat Brigit en hij hadden besloten om voor het bedrijf hier te gaan werken en ik zag hoe Janosz van ontroering zijn zoon en daarna ook Brigit in zijn armen sloot. Daarna herpakte hij zich weer en zei: “Kleed je dan maar snel om, want jullie zijn ruim twee uur te laat.”

“Ja chef.” Zeiden Boris en Brigit lachend in koor.

Sanne en ik namen ze mee naar ons huis, waar ze zich konden omkleden. Eenmaal binnen pakte Sanne de hand van Boris en zei: “Ga je mee? Dan help ik je wel even. Rob ontfermt zich wel over jouw vriendinnetje.”

Ik grijnsde en Brigit glunderde, waarna ik haar meenam naar de andere slaapkamer, waar we elkaar in een hoog tempo uitkleedden en op het bed met elkaar begonnen te vrijen. “Oh Rob, wat heb ik je gemist.” Hijgde Brigit na de lange zoen.

“Ik jou ook lekkere meid. Maar dat ga ik nu helemaal goed maken.”

Ik dook tussen haar benen en begon haar uitgebreid te beffen. Vol overgave likte en vingerde ik haar kleine strakke kutje en genoot van haar geil dat zo lekker zoet smaakte. Toen ze was klaar gekomen, kroop ik over haar heen en schoof mijn lul in haar trillende kutje, waarna ik haar rustig begon te neuken. Ze neukte heerlijk met me mee en toen ze weer was klaar gekomen, schoof ik mijn knieën onder haar kont en neukte haar in een hoger tempo, waarbij mijn eikel heerlijk langs haar g-spot gleed. Weer kwam ze klaar en toen trok ik haar omhoog en sloeg mijn arm om haar heen, zodat ze met haar bovenlichaam strak tegen mijn borst zat en haar borsten tegen mijn borst samen gedrukt werden. Met mijn ander hand gleed ik naar haar kontje en terwijl we elkaar neukten, stak ik een vingerkootje in haar strakke kontgaatje en toen ze haar derde orgasme kreeg, spoot ik mijn zaad diep in haar kutje en lieten we ons op het bed vallen.

Na een snelle douche kleedden we ons aan en wachtten in de woonkamer op de andere twee. Boris had een enorme glimlach en ik zag Sanne een beetje moeilijk lopen. De twee jongelingen gingen aan het werk en Sanne vertelde dat ze vanwege haar ongesteldheid eerst Boris had gepijpt en toen haar kontje had aangeboden. Ik keek haar verbaasd aan, maar ze zei: “Hij is dunner dan jij Rob, dus het ging. Alleen voel ik het wel, dus vind je het goed als ik nog even hier blijf?”

Ik zoende Sanne en zei dat ze vandaag vrij mocht nemen.