Mini - 301

Maandagochtend. Joline keek me na het wakker worden oplettend aan. “Goed geslapen Kees?” Ik knikte. “Ja, prima hoor.” “Mooi zo. Scheelt mij ook weer nachtrust; dan hoef ik geen inspannende spelletjes met je doen, zo midden in de nacht.” We knuffelden nog even, daarna ging de gewone routine in werking: douchen, aankleden, ontbijten, spullen pakken en richting Gorinchem.
De ochtendbespreking duurde wat langer; Frits was weer terug en vertelde over zijn vakantiebelevenissen in Noorwegen. En wij waren wel benieuwd naar het gedrag van Meike. Maar die had zich netjes gehouden, zo zonder sociale media. “Vergeleken met vorig jaar een enorme opluchting”, verzuchtte Frits.

Daarna weer aan het werk. Na de koffiepauze vroeg ik of Theo een momentje had. Ik nam hem mee naar het kantoor van Joline en pikte meteen Angelique en Fred op. Kort vertelde ik van het telefoontje van meneer Duyvestein. Theo keek nogal koeltjes.
“Deze meneer wilde waarschijnlijk verhaal halen omdat jij aangifte tegen hem hebt gedaan, Kees. Dat kan zo’n alfa-mannetje niet zo goed hebben. Maak je niet zo druk hierover. Hij kan je niets maken. En als hij juridische stappen wil ondernemen tegen DT: hij gaat z’n gang maar. Met betrekking tot Bosnië kan hij niets omdat hij geassocieerd wordt met een corrupte ex-ambtenaar; met betrekking tot het ziekenhuis in Nijmegen kan hij óók niets omdat er nog nergens enige vorm van samenwerking is tussen dat ziekenhuis en DT. De formele samenwerking komt pas als er ergens een contract wordt getekend. Kortom: hij heeft geen poot om op te staan en áls hij dat probeert heb jij nog steeds een troef in handen: je vriendje bij Buitenlandse Zaken. Verder nog iets écht belangrijks?”
Hij dronk zijn koffiekopje leeg. “Ik wilde wel dat je dit wist, Theo.” “Voor kennisgeving aangenomen, Kees. Ik heb vaker met pissige concurrenten te maken gehad. Slaap ik geen seconde korter om.” Hij gniffelde even. “Fred… ik wil die gesprekjes wel even horen.” Fred grijnsde breed. “Mevrouw Jonkman – Boogers op haar best, chef.”
Joline keek hem kort aan. “Pas jij een beetje op?” Even later, bij Fred z’n bureau, klonken mijn stem en die van Joline door de speaker. En keek Theo Joline daarna aan. “Wat kun jij af en toe de bitch uithangen…” Ik mompelde “Af en toe?” wat me natuurlijk weer op een verwijtende blik kwam te staan.
Theo keek ons aan. “Nogmaals: niet mee zitten, lui. Hij kookt maar in z’n sop gaar, daar op de zuid-as. Heeft hij je nog gebeld vandaag, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Want ik heb zijn nummer geblokkeerd. Als hij me wil bereiken, mag hij dat via het algemene nummer van DT doen. Ik zal Irene zo wel even waarschuwen.” Theo knikte. “Prima. Voor de rest: gewoon doorgaan met ademhalen, jongelui.” En hij verdween.

“Onze geliefde directeur is er best koeltjes onder”, merkte Fred op. Angelique knikte. “Ja. En dat is een goed teken. Hoeven wij ons ook niet druk te maken, jongens. Ik ben het in ieder geval niet van plan.” Even later was iedereen weer gewoon aan het werk. Het voorlopige plan voor dat lasbedrijf had ik ondertussen bijna klaar. Alleen nog de puntjes op de i zetten. Samen met Gerben zou ik woensdag daar gaan kijken. Nu me even verdiepen in de noodstroomvoorziening van dat ziekenhuis…
Om twaalf uur liepen we een stukje hard onder Fred z’n leiding, daarna weer terug de tekeningen in. En om half vier telefoon. Irene.
“Kees, ene meneer Duyvestein voor je. Hij wordt doorverbonden.” Klik…
“Developing Technics, met Kees Jonkman, goedemiddag.”
“Duyvestein. Ik kreeg eergisteren thuis bezoek van twee agenten! En moest in een politieauto mee naar het bureau. In het volle zicht van de hele straat. Jij hebt aangifte tegen mij gedaan? Hoe haal je het in je botte hersens, snotjong?”
Ik haalde even adem.
“Meneer, voor de duidelijkheid: al mijn gesprekken op mijn mobiele telefoon of hier binnen ons bedrijf worden opgenomen. Als u weer gaat dreigen, gaat er weer een aangifte naar de politie, goed begrepen?”
Het was even stil, ik hoorde hem snuiven.
“Jonkman, besef één ding heel goed: ik kan jouw carrière maken en breken. Ik heb nogal wat vrienden in technisch Nederland.” “Meneer Duyvestein, ik vat dit wederom op als bedreiging. Nu niet fysiek, maar richting mijn werk. Ik doe wederom aangifte tegen u. En over dat ‘maken en breken’: hou toch op met die grootspraak. U kunt he-le-maal niets.”
Hij wilde me onderbreken, maar ik ratelde door.
“Bij het ministerie van Buitenlandse Zaken én bij de EU in Brussel kijkt men al smerig als ze de naam van uw bedrijf horen, bij in ieder geval één ziekenhuis is dat nu ook het geval en waarschijnlijk volgen er binnenkort meer. Denkt u nu echt dat die lui mijn carrière gaan saboteren omdat u mij niet zo’n fijne vent vindt? Laat me niet lachen. Uw juridische afdeling kan zich beter druk gaan maken om u uit de wind te houden, in plaats van schadeclaims van klanten af te wimpelen. Zullen ze het ook druk mee hebben trouwens. Verder nog iets zinnigs te zeggen? Zo niet, dan verbreek ik de verbinding. Waarschijnlijk heeft u binnenkort wéér bezoek van de politie, meneer. Misschien wel in uw eigen bedrijf, wie zal het zeggen… Dan heeft uw personeel ten minste iets leuks op het werk meegemaakt. Prettige dag verder.”

Ik legde de hoorn op de haak. Zo. Die had iets om over na te denken. Ik noteerde het tijdstip van het telefoontje. Want ik ging mijn aangifte uitbreiden naar deze fraaie meneer…Bonk-bonk-bonk… Aha, Fred in aantocht. “Zo, fijne vent. Jij wist toch dat opwinding niet zo goed was voor directieleden? Waarom jaag je dan de directeur van een concurrerend bedrijfje zo over de jank? Je wordt zijn dood nog eens…”
Hij keek me breed grijnzend aan en vervolgde: “Ik heb maar een alarmpje in het digitale telefoonsysteem gezet voor het nummer van die meneer uit Amsterdam, Kees. Dan kan ik ‘live’ meeluisteren. En Gonnie, Denise, Marion, Margot, Charlotte en Ingrid ook. We hebben elkaar breed lachend aan zitten kijken tijdens jouw toespraakje.”
“Nou, ik hoor het alweer. Mijn reputatie gaat met sprongen omhoog onder de dames van het Backoffice. Joline mag wel uitkijken…” Fred snoof. “Arrogante lul…” “Ja, dat denkt Duyvestein nu waarschijnlijk ook. Ik zou zeggen: bel hem op en ga eens met hem van gedachten wisselen over wat voor type Kees Jonkman in feite is. Wie weet leert hij er nog wat van.”
Ik kreeg een klap op mijn schouder. “Nog altijd de bescheidenheid zelf… Mooi telefoontje, Kees.”

Dreun-dreun-dreun… En hij liep weg. Ik schudde mijn hoofd. Er zou thuis wel wat commentaar komen. En om half vijf deed ik de tekeningen van het ziekenhuis achter slot, sloot de computer af en pakte m’n weekendtas. “Heren… zij die de piepers moeten schillen, groeten u!” “Fijne avond, Kees. Tot morgen.” Gerben liep met me mee, die zou Margot nog wel even een knuffel willen geven. Even later reden we richting Veldhoven. De grijze Volvo voorop, en de blauwe, met Joline achter het stuur, er achteraan.

“Wat hoorde ik van de meiden, Kees? Heb jij jezelf weer eens populair gemaakt in Amsterdam?” Ik knikte. “Hij begon weer te dreigen, schat. Alleen nu hoe hij mijn reputatie aan barrels zou gaan helpen. Hij is thuis bezocht door de politie, moest in een politieauto mee naar het bureau, in het volle zicht van zijn buren… Ik heb ‘m verteld dat hij, als hij zo doorgaat, misschien wel eens op zijn mooie kantoor opgepakt zou kunnen worden. Dan heeft zijn personeel ook een leuk dagje, zeg maar.” Joline proestte het uit.
“Dat zou wat zijn… Ik zie het voor me!” Ik keek haar aan. “Ik ga mijn aangifte uitbreiden, schat. Met dit laatste telefoontje. Ik ben er helemaal klaar mee en heb met hem nóg minder geduld dan met de Rooij of Bongers.” Ze knikte. “Prima. Dit soort lui moet je geen micrometer de ruimte geven; elke keer als ze de fout ingaan onmiddellijk afstraffen.”
In Veldhoven gingen we nog even langs de supermarkt; de zussen zouden koken en die hadden nog wat dingen nodig. Daarna naar huis. Ik werd verbannen naar de studeerkamer. “Blazen, Kees. We geven wel een seintje als het eten klaar is!”

Even later klonken de klanken van de ‘Colonel Bogey March’ door de studeerkamer, gevolgd door de andere stukken die ik mee moest spelen. Lekker! De partituren had ik nu nauwelijks meer nodig; ik kon me concentreren op de muziek zelf. Tijdens de Radetszkimars ging de deur open en Charlotte greep meteen naar haar billen, terwijl ze het gebaar ‘eten’ maakte. Ik moest lachen, en daardoor ging de muziek de mist in. “Ik kom er aan, Lot. Even de bugel schoonblazen…”
Daarna nog even de handen wassen en ik schoof aan tafel. Een momentje stilte, daarna klonk: “Eet smakelijk!” De pannen gingen open en de lucht van spruitjes verspreidde zich. “Die hadden we nog in de vriezer. Zonde om die over een paar maanden weg te gooien als er verse spruiten zijn!”
Bij mijn eerste hap keek ik de zussen aan. “Lekker, dames! Ik proef veel meer ‘spruit’ dan normaal. Leg uit!” Margot prikte een spruitje op haar vork. “Simpel, Kees. Bij het schoonmaken een kruissnede maken door de bodem. Dat komt de smaak ten goede.” Ik stak mijn duim op. “Dat gaat in de receptenklapper, dames. Heerlijk, zelfs in september!” Joline knikte. “Ben ik het helemaal mee eens… En dat hoor je van iemand die een aantal jaren terug een vreselijk vies gezicht trok als ze alleen maar het woord ‘spruitjes’ hoorde. Jolientje was er niet zo dol op.”
De zussen gniffelden. “En wie of wat heeft je over de streep getrokken, Jolien? De kookkunst van Tony of die buurjongen van je?” Ze zuchtte. “Beginnen jullie nu ook al? Káppen daarmee! En nee het was niet de buurjongen, maar mijn eigen moeder. Die de spruitjes op een gegeven moment anders dan anders klaarmaakte. Met een hele lichte mosterdsaus. En toen vond ik ze wél lekker… Het recept staat ergens in de klapper, zoek het maar op.”
Na het eten gingen Joline en ik afwassen en tijdens het afwassen zaten de zussen aan de bar, rond de keuken. “Hoe was jullie weekend verder, dames?” Lot keek ondeugend. “De centrifuge hebben we maar met rust gelaten, Kees. Maar het was gisteravond laat best gezellig in Nijmegen.” “En in Waardenburg, op Gerben z’n flat ook wel”, vulde Margot glimlachend aan. “Mooi, meiden… En in Arnhem, bij Nadia?”
“Gezellig! Tafel en stoelen buiten gezet en we hebben heerlijk zitten kletsen in de kasteeltuin…” Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Kasteeltuin? Vertel!” Lot legde het uit. “Jullie kennen alleen maar het pad vanaf de poort tot Nadia haar huis. Omzoomd door rododendrons. Maar aan de andere kant van haar huis bevindt zich een echte parktuin! Prachtig. Met een vijvertje, een rosarium, mooie bloemperken… Rob senior zou zich helemaal kunnen uitleven!
En daar hebben we zitten kletsen. Soms serieus, soms enorm flauwe grappen zitten maken. En ’s middags met Nadia naar haar kerk. Daar vonden we het nu wat inspirerender dan de vorige keer.” Ze lachte. “Het orgel begeleidde de zang, in plaats van dat combo. Ik kon mezelf ten minste weer horen zingen.” Margot vulde dramatisch aan: “En daarna scheidden onze wegen! Lot en Rogier naar Nijmegen, Gerben en ik naar Waardenburg en onze lieve tante ging met een kennis mee… Snif…”
Lot stompte haar.
“Zeur niet, tutje. Gerben heeft toch ook een centrifuge, neem ik aan?” Beide meiden schoten in de lach, Joline en ik keken elkaar aan en schudden het hoofd. “Jullie hebben dus ook een goeie zondag genoten, begrijpen we?” Lot knikte. “Ja. En Rogier belde zijn ouders; morgenavond zijn we welkom daar. Dus, lieve zus, wil ik graag morgen de Volvo mee hebben.” Ik keek onheilspellend. “Dus jij gaat je drukken van de loopgroep van Kees Jonkman, meisje? Dat kan niet, hoor! Dan gaat je conditie met een rotgang achteruit!”
Lot stak haar tong uit. “Op andere gebieden gaat mijn conditie met sprongen vooruit, trainer.” Ik bromde: “Nou, laat maar eens zien dan…” Ze keek nu bijzonder ondeugend en zei: “Vraag maar eens op een geschikt momentje aan Rogier…” Joline keek smerig. “Oversekste troela!” We schoten samen in de lach. “Dus jij moet morgenavond opzitten en pootjes geven, Lot? Bij de ouders van Rogier die hij nog steeds met ‘u’ aan moet spreken? Dan hoop ik dat je je een beetje inhoudt, meisje.”
Ze keek nu vastbesloten. “Ik zal me netjes gedragen, maar denk niet dat ik me meteen weer transformeer in het preutse tutje uit de bijbelbelt. Lotje is best wel aardig losgekomen en gaat niet meer in die cocon terug kruipen!” Margot knikte. “En dat geldt voor mij ook.” We knikten. “Prima. Jullie mogen jezelf zijn.”

De afwas was ondertussen gereed en Joline maakte koffie. “Zo. Nog even uitbuiken en dan nog even aan de studie, meiden! En jij ook, Kees!” Ik boog. “Jawel, Freule. Ik zal mezelf wel weer terugtrekken in de krochten van dit pand om uw fijngevoelige oortjes niet teveel te belasten met lompe militaire decibels.” “Goed zo jochie. Het duurt even, maar dan leer jij het ook nog wel.” Twee uur later zaten we weer bij elkaar, nu met een glas warme melk voor ons. “Nog even lekker ontspannen, meiden. En zo dadelijk lekker slapen.” “Jaaa…”, gaapte Lot. “Daar ben ik wel aan toe.” Margot giechelde. “Tutje. Dan had je Rogier maar niet zolang wakker moeten houden.” “Het was meer een kwestie dat hij mij wakker hield, zus. Iets wat ik overigens op dat moment niet zo erg vond.” Ze knipoogde.

Joline zei bits: “Als direct leidinggevende van jullie vind ik hier nogal wat van! Ik ga meneer Rogier eens ernstig toespreken als hij zijn intrede bij DT doet!” Ik keek haar aan. “Ehhh… schat: Rogier is straks Piraat. Net zo min als jij het leuk vind als ik met jouw personeel zit te rotzooien, kan ik het niet zo waarderen als je een van mijn mensen gaat uitvloeken.” Joline snoof. “Jij hebt al een aantal keren met mijn personeel ‘liggen rotzooien’, meneer Jonkman. En op dat moment kon ik dat wel waarderen. Nu even niet.” “Zo. Die heb je te pakken, Kees! Klets je daar maar eens uit!” Lot lachte breeduit. “Niet zo moeilijk, hoor. Jolien, je mag Rogier op z’n nummer geven, mits je dat doet als we in de middagpauze bij de Piraten op het bureau zitten te eten. Maar dan wel luid en duidelijk.”
Joline keek me met afgrijzen aan. “Wat heb jij gesnoven toen je zat te studeren? Drink je melk op en ga naar bed!” Een algemene lachbui was het gevolg. Even later stonden we op. “Welterusten, dames.” In de slaapkamer trok Joline me tegen zich aan. “Hé mafkees. Sorry dat ik zo uitschoot. Ik was iets te fel, volgens mij.” Ik knuffelde haar. “Van jou kan ik het hebben, schat. Daarom ben ik met je getrouwd.” Een tevreden brommetje was het antwoord en ze wreef haar heupen tegen me aan.
“Kees… Gisteravond kwam het er niet van. Ben ik gewoon in slaap gedonderd. Wil jij…” Ze keek me aan. Ik wil altijd wel, schat. De vraag is of jij ook wil. Zo nee: prima, dan vrijen we op een ander moment. Zo ja: waar wachten we nog op?” Ze knipoogde. “Op passende kleding, meneertje. Ik ga je weer eens verleiden met mijn mooie sexy benen. Op bed zitten jij en naar mij kijken!”

Ze trok haar kleren snel uit en naakt liep ze naar haar kledingkast. Daar kwam een nieuwe panty uit en een dun wit jurkje. En open schoenen met een hoge stilettohak. Die legde ze naast me neer. “Kleed me aan, Kees. Kleed me aan en laat me je handen overal op mijn lichaam voelen…” Een lange kus volgde. Ik maakte het doosje met de panty open. “Ga maar eens zitten, mooie vrouw. Dan zal ik je mooie benen nóg mooier maken.”
Ze lachte zachtjes. “Je hebt me het nu vaak genoeg zien doen, lover, dus…” Ik trok het ene been van de panty voorzichtig over mijn hand en zette haar voet er in. “De naad moet over mijn tenen lopen, Kees. Anders ziet het er niet uit.” Ik gehoorzaamde braaf en trok het kledingstuk langzaam over haar onderbeen. Bij de knie stopte ik en pakte het andere ‘been’. Ook dat rolde ik voorzichtig op en plaatste haar voet er in. En weer omhoog, tot beide delen op dezelfde hoogte waren. Toen gleed de dunne stof over haar bovenbenen, over haar billen en haar poesje. De panty was, behalve bij de tenen, naadloos; haar prachtige benen, billen en poesje waren helemaal zichtbaar. “Even rondom mijn heupen nog iets omhoog trekken, schatje… En tussen mijn benen ook. Hij moet helemaal aansluiten. Trek ‘m maar wat omhoog, vanaf mijn knieën.”
Haar stem was laag en haar ademhaling snel. Toen ik haar benen streelde hijgde ze. “Wat doe je dat lékker… Ik sta hier een partij te genieten, lieverd…” Ik keek op. “Dit is ook een heel leuk werkje, schat. Jouw prachtige benen versieren.” Ik pakte haar jurkje: dun en met een wijd rokdeel. “Laat me er in stappen. En dan rustig naar boven trekken. Héél langzaam… Ik wil van elke centimeter genieten!”
Ik ging achter haar staan en trok het jurkje rustig omhoog: langs haar benen, over haar heupen… “Even mijn armen er in doen, schatje. Die doen ook mee.” Toen dat gebeurd was gleed het jurkje over haar borsten en haar schouders. “Nu de knoopjes dichtdoen, Kees. Ik ben een net meisje.” Ik schoot in de lach en Joline giechelde mee. “Vergeet mijn schoentjes niet. Lekker geil op hoge hakken lopen…” Voorzichtig liet ik haar voeten in de schoenen glijden en maakte de riempjes vast. Toen kwam ik overeind.

Joline stond op, deed een paar stappen naar achteren en vroeg: “Kees… Hoe zie ik er uit?” Weer moest ik lachen. “Dezelfde vraag stelden Claar en Mel me regelmatig als ze gingen stappen…” Joline glimlachte. “Dat weet ik. En de meiden vonden dat je soms een zeurpiet was. Maar ja, bij Chantal en Karel hadden ze meer commentaar gekregen, dus gingen ze maar naar jou… Maar geef eens antwoord!”
Ik bekeek haar: Een lange, slanke vrouw in een jurkje wat haar mooie figuur schitterend uit liet komen. Prachtige, sierlijke en lange benen in een mooie panty. Schoentjes die haar voeten deels onbedekt lieten; haar rode teennagels waren prachtig. “Schat, je ziet er uit om meteen weer uit te kleden en vreselijk geil mee te vrijen… Je bent prachtig!” Ze glimlachte. “Dank je wel. En nu ga ik jou uitkleden. En van elke centimeter genieten. En dan gaan we vrijen. Tot de vonken ervan spatten. De ramen en de deuren zijn dicht, de zussen zijn vannacht afgemat door hun vriendjes, dus die donderen waarschijnlijk snel in slaap…” Haar ogen glommen. “Kom hier, lekkere kerel van me!”
Ze kuste me en in mijn oor hoorde ik: “Ik ga me vaker door jou laten aankleden… Zó geil… ik zit nu al te soppen!” Mijn praktische ik kwam naar boven. “Dan eerst het bed even in orde maken, schat. Als jij nú al…” Joline lachte zachtjes. “Kijk eens.” Ze trok het jurkje even tussen haar benen en er verscheen een klein donker vlekje in. Ik pakte het latex zeil uit de kast en spreidde dat op bed. Joline keek me aan, zachtjes op haar onderlip bijtend. Toen ik gereed was kwam ik overeind. “En nu, mooie vrouw?” “Kleed je uit, Kees. Helemaal. Ik wil dat je me helemaal voelt. Een geile Jolien met sexy kleding aan… Daar mag je van genieten. En ik ga van jou genieten, dat weet ik zeker. Kleed je uit!”
“Lekker, geile Jolien. Met jou lekker vrijen…” Bliksemsnel kleedde ik me uit; in tegenstelling tot normaal verdween mijn kleding nu links en rechts op de vloer. En tijdens het uitkleden keek ik naar Joline. Die was op bed gaan liggen, haar handen bij haar poesje bewogen snel op en neer. “Ga je lekker, schat?” Ze kreunde. “Heerlijk! Naar mijn vent kijken terwijl ik mezelf lig te verwennen… En jij mag het zo meteen overnemen! Lekker mijn borsten voelen, en mijn natte poesje verwennen… Met je hoofd onder mijn jurkje, je heerlijke tong over mijn lipjes… Oh, Kees, ik kom nú al klaar!”

Ze schokte terwijl ik naar haar keek: een prachtige vrouw in een mooie wit jurkje, haar lange pantybenen bijna helemaal zichtbaar… Ze plukte aan haar tepels die die onder het jurkje goed zichtbaar waren en schoof met haar bekken heen en weer op bed. “Streel mijn borsten! Dan kan ik mijn clit…” Ik schoof naar haar toe en zat even later tussen haar benen, terwijl ik haar borsten streelde. Haar tepels stonden recht overeind en ik kneep er soms even in. Joline’s handen waren ondertussen hevig tussen haar benen bezig en ze kreunde zachtjes.
“Is het zo lekker, geile meid van me?” Weer een kreun. “Heerlijk… Je kunt me helemaal zien… Terwijl ik mezelf lig te verwennen… Zo geil! Oh, Kees, je zou moeten voelen wat ik nu voel!” Ik lachte zachtjes. “Je zou moeten zien wat ik nu zie… De mooiste vrouw die ik kan die zich helemaal aan me laat zien!” Joline opende haar ogen en keek me aan. “Ik lig hier te genieten… En jij dan?” Ik boog voorover en nam een harde tepel in mijn mond, haar jurkje tussen mijn lippen en haar harde heuveltje.
“Ik geniet ook, schatje! Als je klaar wilt komen voor me: Kom maar lekker! Laat het komen, geniet er van! Lekker onbeschaamd klaarkomen, Joline! Lekker uit je geile kutje spuiten, in je mooie panty, in je jurk… Lekker nát!” Een lage grom was het antwoord en toen zei ze: “Als jij het zo onbeschaamd wilt… Trek me omhoog! Aan m’n voeten, tot ik bijna op mijn hoofd sta! M’n lekkere benen wijd uit elkaar en kijk naar m’n geile, natte kút!”
Ze sprak het laatste woord nadrukkelijk uit. “Toe dan! Ik wil… ik wil lekker over mezelf heen spuiten!” Ik trok haar langzaam omhoog, tot ze bijna obsceen ondersteboven op bed lag. Alleen haar schouders en hoofd raakten het bed nog. En nog steeds masseerden haar eigen vingers tussen haar benen, over haar rokje heen. Ze hijgde nu voluit. “Zó opwindend… Kees, ik ga zo dadelijk keihard klaarkomen! Ik boog me voorover. “Ik ben nu vlak bij je natte, geile kut, Jolien. Ik ruik je en ik zie hoe je jezelf bevredigt… Zo opwindend! Toe maar! Laat je gaan! Lekker kletsnat over jezelf heen klaarkomen, schatje!”
Ze schokte plotseling. “Jááá! Het komt, geile vent! Lekker… Zó nat!” Haar jurkje werd nu doorweekt. Haar vocht liep over haar lichaam naar haar borsten, en toen langs haar hals op bed. Ze liet haar jurkje tussen haar benen los. Haar natte poesje werd zichtbaar onder haar naadloze panty. Ik blies er zachtjes op. “Met je mond er nu op… En brommen, Kees! Lekker!” Ik gehoorzaamde en bromde recht op haar lipjes.
Joline schokte weer en kreunde. “Zó lekker! Geil… Ik ben zó geil, Kees! Ik moet plassen en klaarkomen tegelijk! Nááátte sex… Heerlijk!” Een klein golfje welde op uit haar natte, gladde spleet en verdween naar boven. “Nog meer, geil meisje”, fluisterde ik. “Ik wil dat je kletsnat wordt. Dan lik ik je geil van je harde tepels…” Weer een golfje en een kreun. Toen plotseling een straal geil uit haar kut en een hevig schokkende Joline.
“Ohhhh…. Heerlijk! Lekker kletsnat klaarkomen! Kees, laat me zakken… ik wil je op me voelen! Jou tegen mijn natte geile lijf aan… Dat maakt het áf…” Langzaam legde ik haar neer en gleed met mijn lichaam over haar heen. Langzaam, eerst met mijn mond, toen mijn borst om uiteindelijk compleet op haar te liggen: onze monden vlak bij elkaar. Ze kuste me en duwde haar tong diep bij me naar binnen. We likten elkaar en ik proefde haar geil in haar mond. “Je bent heerlijk, Joline…”
Twee stralende blauwe ogen keken me aan. “Jij ook, Kees. Heerlijk om voor jou klaar te komen. Te weten dat jij alles ziet en daarvan geniet…” Ze keek me aan. “En nu wil ik jou lekker klaar laten komen, schatje. En daarvan ga je ook genieten, dat weet ik zeker!”
“Joline, als je me aanraakt, kom ik al, denk ik…” Ze keek nu ondeugend. “Lekker… Wil je lekker over me heen klaarkomen? In mijn gezicht? Ik wil jouw zaadsletje zijn…” Ik twijfelde even. “Wil je dat écht?” Ze knikte. “Já! Spuit je zaad over me heen! Ze maakte de knoopjes van haar jurk razendsnel open en lag toen helemaal voor me: alleen haar panty en haar schoentjes aan, haar tepels hard en gezwollen en haar ogen die verlangend naar me keken. “Doé het! Trek je lekker af en spuit op je geile sletje!” Ik kreunde. “Daar hoef ik bijna niks meer voor te doen, schat… je hebt me zó opgewonden!”
Ik voelde haar hand om mijn paal. “Ik doe het wel voor je. Lekker zaad uit die mooie pik van je trekken… Lekker over je sletje heen spuiten… Zeg het dan!” “Jolien… Je bent mijn geile zaadsletje… Wil je sperma over je geile lichaam?” Haar handbewegingen om mijn pik werden sneller. “Jaaa… Lekker jou te zien spuiten… Kun je mijn natte, geile kut goed zien? Door die mooie sexy panty heen?”
Ik kwám! De eerste straal over haar gezicht, toen over haar beide borsten en de laatste stralen dirigeerde ze over haar pantybenen. “Smeer mijn tieten in met je zaad, Kees! Lekker glibberig…” Ik gehoorzaamde en ze kreunde. “Zo lekker…” Ik haalde wat sperma van haar gezicht en smeerde dat uit over haar pantypoesje. “Hier schatje… Geil sperma op je kut!” Ze genoot ervan. “Kom even lekker naast me liggen, schatje…”

Een seconde daarna voelde ik haar lippen op de mijne, haar tong in mijn mond. “Dit was zó geil, schat… Dank je wel! Je hebt je meisje heerlijk laten genieten!” “Jij mij ook, schat. Heerlijk om jou zo geil te zien… En heerlijk om zo over jou heen te spuiten. Ik dacht dat ik ontplofte toen ik over je gezicht mocht spuiten!” Ze glimlachte. “Fijn om dat te horen. Ik hoop dat je dat nog veel vaker wilt doen. Heerlijk om het te zien, te voelen en…” Haar glimlach werd breder. “…te proeven!” Ik kuste haar weer.
“Ga je mee douchen? Nog even lekker onder de warme straal en dan heerlijk in elkaars armen in slaap vallen…” Ik knikte. Samen ruimden we de slaapkamer even op en gooiden het zeil in het bad. Een beetje water erbij en wasmiddel... “Als de zussen dat zien, weten ze wel hoe laat het was…” Joline giechelde. Een kwartier later lagen we weer lekker. Alleen nu onder het dekbed.
“Kees… Het was heerlijk om jouw zaadsletje te zijn. Te weten dat ik zó opwindend ben dat je ervan klaarkomt.” “Je bént ook opwindend, lekkere meid. Elke keer als ik je zie en besef dat jij met me getrouwd bent, kan ik mijn geluk niet op…”
Een paar warme lippen gleden over de mijne. “Mooi zo. Hou dat gevoel vooral goed vast, Kees. Jij ben van mij. Jouw heks. En ik betover je.” “Zeker weten, schat.” Ze bromde. “Mooi. Nu lekker slapen, schatje. Heb je wel verdiend…”
Ik viel niet in slaap; ik donderde in een diep, zwart gat.

Dinsdagochtend… De wekker ging en ik gaf het ding een klap. Gisteravond was een beetje inspannend geweest! Joline draaide zich naar me om. “Hoi Kees. Gaan we nog tien minuten smokkelen?” In tegenstelling tot normaal zei ik: “Ja. Even nog een powernapje. Hebben we nodig, geloof ik.” Een plagend handje kriebelde in mijn nek en ze kwam dicht tegen me aan liggen. “Lekker, schatje…” hoorde ik achter me. “Nog even doezelen, oké?” Het werd weer stil in de slaapkamer, tot ik de deur open hoorde gaan.
“Zouden de dame en meneer eens hun bed uit willen komen? Lot en ik zitten al met het ontbijt te wachten!” Ik keek Margot aan. “Ook wij mogen wel even negen minuten smokkelen, Margot.” Ze keek verwijtend. “Negen minuten? Ondertussen twintig minuten, opperpiraat! We hebben jullie wekker al twee keer horen gaan! Er uit, of jullie krijgen een natte spons!” “Daarvoor ben je een aantal uren te laat, Margot”, giechelde Joline.
Margot zuchtte maar eens. “Dat soort bijzonderheden hoef ik niet te weten op de vroege morgen. Maar: er uit en opschieten! We smeren jullie brood wel; tegen de tijd dat jullie opgetut en aangekleed zijn, moeten we weg!” Met tegenzin kwam ik overeind. “Twintig minuten, zei ze?” Joline giebelde. “Ik had de wekker al een keer eerder op ‘snooze’ gezet, Kees. Jij meurde er gewoon doorheen. Kom, in de benen. Koud douchen en aankleden. Húp!”
Een minuut daarna stonden we onder de koude straal te bibberen. “Nou, ik ben weer wakker, geloof ik…” Joline pakte mijn paal even. “Nou… iets anders is in slaap gevallen. Gisteravond zat er heel wat meer leven in!” Ik draaide de kraan dicht en gaf haar een handdoek aan.
“Joline Jonkman, je bent een oversekste vrouw.” Ze knikte. “Dat klopt. En dat is best wel prettig. Dan houd ik mijn vent tevreden, zodat hij bij me blijft.” Een snelle zoen op mijn neus volgde. “Opschieten Kees, anders klappen die meiden bij DT uit de school en komt Fred hier toezicht houden dat we op tijd opstaan. Gaan we niet willen.” “Nee, zeker weten van niet. Ik ken het humeur van de majoor van Laar ’s morgens vroeg, als hij z’n ‘vervloekte mitrailleur’ uit de slaapzak moest wurmen. De opdrukmeter zou je als ventilator kunnen gebruiken, zo snel zou dat ding draaien.”
We begonnen ons aan te kleden. “Jolientje… Moet ik weer helpen om je panty aan te trekken?” Een bestraffende blik kwam mijn kant uit. “Wil je vandaag nog iets gaan tekenen, Kees? Zo ja, moet je niet met dit soort voorstellen komen.” Ze trok een lange broek aan. T-shirt, jasje er overheen, pumps aan. En daarna ging ze zich even opmaken. Ondertussen had ik me ook aangekleed: spijkerbroek, net overhemd met een dunne fleecetrui er overheen. Sokken, schoenen… Kam door m’n haar, scheren, aftershave, nog even snel tanden poetsen en klaar. Een blik op m’n horloge: bijna half zeven, de normale vertrektijd.

We liepen de kamer in, waar Lot en Mar nét de ontbijtboel opruimden. “Kijk eens, lief echtpaar…” Margot hield twee plastic zakjes omhoog. “Jullie ontbijtje. Lunch zit al in de trommeltjes.” Joline knipoogde. “Dank voor jullie empathie. We waren niet zo helder vanochtend. Gisteravond was het nog lang gezellig op de slaapkamer, zullen we maar zeggen.” Lot keek ondeugend. “Dan hadden jullie de ramen wel goed afgesloten. We hebben niks gehoord!” Een collectieve grinnik was de reactie.
“Kom dames, we gaan. Wat is de kleur van de auto vandaag?” “Grijs!” klonk de stem van Margot. Tenminste… Ben jij vandaag de hele dag in Gorinchem, Kees?” Ik knikte. “Ja, Mar. Morgen ga ik naar Geldrop, dan moeten we apart rijden.” “Mooi. Jullie achterin zitten en denk er aan: niet kruimelen met dat brood. Onze auto willen we graag netjes houden!” Het gevolg was dat Joline en ik achterin rustig konden ontbijten en zo kwamen we keurig op tijd bij DT aan. “Dank voor de service, dames. Margot draaide zich om vanaf de bijrijdersstoel. “Af en toe moeten wij ook wat terugdoen voor jullie. Kom, naar binnen.”

Bureau open, tas wegzetten, PC alvast aan… en toen weer terug naar de koffiehoek. “Goedemorgen allemaal…” Rob tapte zijn koffie vlak voor me. “Laat je nog wat koffie voor me over, ouwe zeeschuimer? Of tapt dat ding nu alleen nog maar thee of melk?” Rob bromde: “Jij weet nog steeds niet wat échte koffie is, Kees. Ga maar eens een weekje met me mee, daar leer je wat van.” “Zeker weten! Onder andere krijg je vrij snel het antwoord op de vraag ‘Hoe dood te gaan aan een maagzweer?’ Best wel leerzaam.”
Achter ons stond Irene met een brede glimlach op haar gezicht. “Jij mag dat weekje ook wel mee, Irene. Voor de beeldvorming, zeg maar.” Ze trok een vies gezicht. “Nee, dank je wel! Al die smerige kerels om je heen met hun olie-tengels…” Rob wees naar mij. “Da’s zijn afdeling, Irene. Wij van het Nautische team bevinden ons meestal in de controleruimten van de machinekamer van mooie schepen, zoals bij Damen of in Foxhol. Met nette toiletten, inclusief verwarmde bril als de machine ten minste draait. En tijdens een proefvaart staan we in de machinekamer zelf. Niet om te sleutelen natuurlijk, maar om te kijken of de kar doet wat hij moet doen. Sleutelen doet de bemanning zelf wel.”
Irene schudde haar hoofd. “Nee, dank je wel. Ik blijf wel hier in de receptie zitten. Ben pas ziek geweest.” Ingrid tikte op haar schouder. “Binnenkort ga je daar toch een beetje mee kennismaken, Irene. Jij moet de HUET-training nog doen.” Ze keek vragend. “De Helicopter Underwater Escape Training in Dordrecht. Vraag maar eens aan Marion hoe dat voelt.” Ik grijnsde gemeen en Marion zuchtte.
Ingrid draaide zich naar de zussen toe. “En jullie moeten ook nog, meiden! En Kees… Jouw team is binnenkort ook weer aan de beurt; het is bijna een jaar geleden dat jullie naar Dordrecht gingen, las ik.” Ik zuchtte. “Ja, die training staat me nog wel goed bij. Wel gezellig, met Joline, Angelique, Marion, Fred en de piraten. En nu met Mar, Lot en Irene er ook nog bij? Zal de instructeur blij mee zijn. Kan hij z’n lijfspreuk weer eens in praktijk brengen…”
Marion keek me giftig aan. “Ik zal zorgen dat hij ditmaal niets te miepen heeft, Kees!” “Ja, je bent nu natuurlijk extra gemotiveerd, hé dame? Met Mr. Calvé pindakaas bij je…” Ik kreeg een stomp. “Ik zal de trainingsinstantie vandaag eens bellen,” zei Ingrid. “Want iedereen moét die training gehad hebben als we de ISO-9001 audit krijgen.”

“Doe maar, Ingrid. Reserveer maar voor alle personeelsleden van DT. En reserveer op diezelfde dag 's avonds maar een leuk restaurant in Dordrecht voor iedereen.” Theo’s stem klonk en bijna iedereen draaide zich om. “We maken er een bedrijfsuitje van, mensen. Eerst met heel DT lekker in een zinkende heli zitten en met een reddingsboot tien meter naar beneden donderen, daarna ergens in Dordrecht samen lekker eten. Een soort teambuilding.”
Margot giebelde. “De kosten kun je dan compleet van de netto winst aftrekken, Theo. Valt onder de noemer ‘Opleiding & Training’. Lekker voordelig.” “Slimme meid, Margot!” Theo keek waarderend. “Nou, da’s wel lekker, Margot… Kan ik me ten minste ongelimiteerd volstampen. Als het toch op kosten van belastingbetaler is…” Fred liet zijn imitatie van een startende tank weer eens horen.
“Vreetzak!” knalde Ingrid er fel uit. Toen keek ze Theo aan. “Wanneer, Theo?” “In ieder geval voor de audit, Ingrid. Dus binnen nu en vier weken.” Ze keek bedenkelijk. “Ik hoop dat dat trainingsbedrijf nog ruimte heeft voor ruim veertig mensen… Ik ga vanochtend nog bellen!” “Hoho juffie… Vergeet dat restaurant niet hé? Anders word ik nogal onaangenaam in de omgang!” “Nóg meer?” was de reactie van Ingrid en meteen dook ze weg.
“Nou… waar een discussie over Rob z’n koffie al niet toe leidt…” zuchtte ik. “Liggen we binnenkort weer te dobberen in het zwembad…” “Ja”, snauwde Angelique. “en weer zo’n fijn ritje in zo’n dichte reddingsboot, waarbij je eerst van tien meter hoogte het water in flikkert. En vergeet die stuntende helikopterpiloot vooral niet.” Charlotte keek naar Angelique, met een beetje paniek in haar ogen. “Stuntende helikopterpiloot? Wat…”
Angelique wees. “Daar kan Marion je alles over vertellen. Zij had een speciale band met die man.” Marion keek An giftig aan. “Pestkop…” “Zeg dames en heren… Gaan we nog aan ’t werk of hoe zit dat?” Theo keek rond. “Ja, ik zeg het maar, anders krijg ik van Joline op m’n kop.” Die knikte lachend en we verdwenen naar de diverse bureau’s. In de groepsruimte zei Gerben: “Mijn certificaat is nog tot mei geldig, Kees. Niet nodig dat ik…” Ik kapte hem af. “Ja, jij gaat gewoon mee, makker. Hoorde je wat Theo zei? Teambuilding. Vorig jaar hard nodig geweest om in ieder geval één collega weer bij de les te krijgen.”
Hij dacht na. “Marion?” “Vraag het haar zelf maar, Gerben”, zei Henk rustig. “Als ze wil kan ze je er alles over vertellen. Wij doen het niet.” Ik stak m’n duim op. “Keurig, Henk. Kom, aan ’t werk, lui. Ik ga me vanochtend verdiepen in dat lasbedrijf; Gerben, kun jij meekijken en me assisteren? En wil je morgen meegaan naar die ijzersmelters?” Hij knikte. “Prima. Leuk. En ik hoop dat meneer van Meel en z’n club mogen installeren. Prima lui.” “Ja. Goud waard. Henk, Frits… waar gaan jullie mee bezig?”
Even zaten we de taken door te nemen, daarna verdiepte ik me samen met Gerben in de tekeningen van het lasbedrijf. Tot om kwart over elf mijn telefoon ging. Geen nummermelding. Duyvestein kon het dus niet zijn, tenzij hij belde met een ander toestel…

“Developing Technics, met Kees Jonkman, goedemorgen.”
“Meneer Jonkman, u spreekt met Jan van Ommeren, goedemorgen.”
Van Ommeren…? Oh, wacht, het hoofd Juridische afdeling van Duyvestein.
“Meneer van Ommeren, wat kan ik voor u doen?”
“Nou, momenteel niet zo veel, maar wellicht kan ik iets voor u doen.”
Hij wachtte even, tot ik behoedzaam vroeg:
“En wat zou dat kunnen zijn, meneer?”
Hij schraapte zijn keel.
“Meneer Jonkman, ik bel met mijn eigen telefoon en sta momenteel buiten. Ik vond de gehele toestand met die waterkrachtcentrale in Bosnië al onverkwikkelijk, en recent kwam er nog iets bij met een ziekenhuis in Nijmegen. En dat zijn alleen nog maar de zaken waar uw bedrijf bij betrokken was. Er spelen nog andere cases met andere bedrijven.”
Hij zweeg even. “Ik heb vanochtend ontslag genomen bij Duyvestein, meneer Jonkman. Was er klaar mee. Ik kreeg de opdracht… Nee, dat vertel ik niet over de telefoon. Heeft u vanmiddag een uurtje tijd voor me, meneer Jonkman? Even wat info uitwisselen, van man tot man.”
Ik dacht na.
“Waar bent u nu, meneer van Ommeren?”
Een sarcastisch lachje volgde.
“In mijn auto, net buiten de parkeerplaats van Duyvestein. Ik kreeg 30 minuten de tijd om m’n spullen te pakken, na een enorme vloekpartij van meneer himself.”
Ik knikte gedachteloos.
“Ik heb er beeld bij, meneer van Ommeren. Ehhh… U bent welkom. Kom rustig aan deze kant uit; ik wacht u op in de hal van ons gebouw. U weet waar het is?”
“Ja hoor. Ik heb jullie website al bekeken. De routeplanner geeft aan dat ik er om kwart over twaalf kan zijn.”
“Mooi. Heeft u een lunch bij u?”
“Ehh, nee. Maar ik rij wel even langs…”
“Niet doen. Ik zorg dat hier een lunch voor u is. Kaas en ham op brood, is dat goed?”
“Prima. Alvast bedankt, meneer Jonkman.”
“Wij laten mensen die in de shit zitten niet vallen, meneer. Tot straks.”

Ik legde mijn telefoon weg. “Ik loop straks een andere route, Henk.” Hij knikte. “Begrijp ik. Een nu ex-medewerker van Duyvestein, begreep ik?” “Ja, hun voormalig hoofd juridische zaken. En zo te horen heeft hij gewetensbezwaar aangetekend en is de laan uitgeschopt. Ik ga het wel horen. Misschien kunnen we wat mee.”
Henk bromde. “Niet teveel info geven, Kees. Wie weet speelt hij nog steeds onder één hoedje met dat grachtengordeldier in Amsterdam.” Ik knikte. “Ik laat hem het woord doen, Henk. En als hij gaat informeren naar de handel en wandel van DT, is Kees Jonkman plotseling bijzonder zwijgzaam.” Ik zag dat Gerben na zat te denken. “Wat heb jij op je lever, Gerben?”
Hij keek me aan. “Neem Joline mee, Kees. Of Angelique. Of beiden.” Ten eerste heb je dan getuigen als er plotseling hommeles is, ten tweede zijn die twee op zakelijk én juridisch gebied slimmer dan jij.”
“Ja, da’s niet zo moeilijk”, bromde Frits droogjes en we moesten lachen.
“Goed idee, Gerben. Ik ga betrokken dames nú even vragen of ze trek hebben in een apart wandelingetje. En het verhaaltje even aan Theo vertellen.”
Die was de nuchterheid zelf. “Prima om met hem te kletsen, Kees. Volgens jou was hij sowieso al niet zo ingenomen met zijn baas?” Ik knikte. “En ik neem Jo en An mee, Theo. An voor het juridische deel, Jolien kan mensen prima observeren en daar conclusies uit trekken.”
“Dan is ze bij jou toch een beetje de fout in gegaan, Kees…” Hij keek me met een lachje aan en ik snoof maar eens. “Fijn. Van je eigen directeur moet je maar hebben.” We gniffelden. “Je hoeft hem niet aan mij voor te stellen, Kees. Sterker nog: hij komt hier niet binnen. Jullie gaan buiten dingen bespreken. Om alle schijn… ”
Ik knikte. “Aye-aye, chef.”

Toen naar Angelique en Joline. Die keken nogal op toen ik het verhaal vertelde. “En ik wil graag dat jullie meegaan, dames. De paardjes moeten het maar een dagje zonder jullie warme belangstelling doen.” “Waarom, Kees? Moet ik met m’n tieten zwaaien?” Joline keek me liefjes aan en Angelique proestte het uit.
“Ik zag nu even niks, mevrouw Jonkman – Boogers. Ten eerste zit er een goeie vriendin van ons bij en ten tweede ga ik geen gesprek voeren met minimaal één knalrood oor. Hij zou eens op verkeerde gedachten kunnen komen.”
Ze knikte tevreden. “Goed zo, echtgenoot. Je leert het al.”
“Steile leercurve, Kees?” vroeg Angelique geniepig. “Krengetje… Zorgen jullie dat je om 12:10 ook in hal bent? Met brood mee, graag. Ik ga boven een paar broodjes voor meneer van Ommeren halen. Declareer ik wel onder de post ‘representatiekosten’, dan is Denise ook tevreden.”
Voor de meiden een gevat antwoord konden geven was ik weg, naar boven.
Wéér broodjes halen voor iemand die op bezoek kwam bij DT. Alleen was het dit keer geen sollicitant...