Zonder Woorden - 1

mei 2003

Je belde me. Het was lang geleden dat ik je stem had gehoord. De verbazing was dan ook meer dan groot, want met elkaar bellen, dat deden we al ruim drie jaar niet meer. Het jaarlijkse, toen nog, sms-je op 1 januari en ons beider verjaardagen, dat was eigenlijk de enige vorm van contact die we hadden. Er waren vaak momenten geweest dat ik een hele sterke behoefte had om je te bellen of gewoon te sms-en maar iets hield mij tegen.

Twee keer per jaar een sms-je, ik had er vrede mee gehad, voor wat het waard was. Het gaf mij een bepaald soort rust dat je nog altijd hetzelfde telefoonnummer had gehouden en dat we elkaar, als we zouden willen, gewoon konden bereiken.

Het horen van je stem die dag, overviel mij nogal en instinctief voelde ik, nog voordat ik wist wat er aan de hand was, dat mijn leven na jouw telefoontje nooit meer hetzelfde zou zijn.

De afgelopen jaren had ik via, via over je gehoord, dat het goed met je ging en dat je de stap eindelijk had durven zetten..je woonde samen met haar, had eindelijk een vaste baan en jullie voedden samen haar twee kinderen op. Dit nieuws raakte mij toen harder dan ik hebben kon en de dagen daarna bouwde mijn frustratie, woede en verdriet zich in rap tempo op tot ik het op een avond niet meer in kon houden. Het hield mij 24x7 bezig, raakte er bijna door geobsedeerd.

Ik hield mezelf al die tijd voor dat het nergens op sloeg dat ik zo kwaad was en feitelijk was het ook niet rechtvaardig, dat wist ik ook wel maar oh man het gevoel was er niet minder om. Ik was toch degene die jou had laten gaan en ik had daar toch zeker achter gestaan?

Toen het eenmaal losbarstte was het geen gewone huilbui , het bleef maar komen en komen en komen en op een gegeven moment was ik zo kwaad op jou en mezelf dat ik uit pure woede met mijn vuist tegen de muur sloeg met twee gekneusde vingers als resultaat. Dat ik avond bijna twee flessen wijn op had hielp ook niet echt.

Ik probeerde achteraf mijn emoties te analyseren en te begrijpen maar ik liep compleet vast. Het had misschien geholpen als ik dit met iemand had gedeeld maar ik koos ervoor om het voor mezelf te houden.

Want ik had het nu toch goed voor elkaar met iemand die dezelfde dingen als ik nastreefde in hete leven? Die wist wat hij wilde en daar ook voor ging? Zo was ik de hele dag van binnen met mezelf in gesprek

Ik had er niet verder naast kunnen zitten. De paar foto's die ik van je had bewaard, gewoon als herinnering, hij had ze in het begin van onze relatie woedend verscheurd, één ervan zelfs verbrand boven de gootsteen terwijl ik toekeek. Het was de enige foto van ons samen, gemaakt met de zelfontspanner. Ik had ze misschien wel weggedaan als hij het mij gewoon gevraagd had maar ik kreeg daar de kans helemaal niet toe.

"Als je echt van mij houdt dan doet het je niets Eva...weg met die loser, je bent nu met mij".

Foto's van zijn ex bleven gewoon bewaard, dat was tenslotte iets héél anders.

Door de jaren heen brokkelde mijn zelfvertrouwen weer stukje bij beetje af. Zelfvertrouwen wat ik, mede dankzij jou had weten op te bouwen. Ik weet niet of je daar bewust mee bezig was, je deed het gewoon, we spraken er eigenlijk ook nooit over, het was zoals het was en het was goed.

Voor jou was ik gewoon wie ik was, lekker en lief, althans dat zei je altijd tegen me. Als een magneet werd ik naar je toe getrokken die eerste keer dat ik je zag en ik kon mijn geluk niet op toen ik er al vrij snel achter kwam dat je mij ook wel zag zitten.

"Hoi Eva, bel ik gelegen"?

"Ja, tuurlijk, ik ben aan het werk maar het kan wel even hoor"

...stilte

"Hahaha, ik weet even niet wat ik moet zeggen, ik vind het leuk dat je belt maar je overdondert me".

Mijn stem schoot direct een paar octaven omhoog en mijn hart roffelde bijna uit mijn borstkas.

We begonnen steeds allebei tegelijk te praten en daar moesten we vreselijk om lachen. Het horen van je stem zorgde ervoor dat ik meteen rechter op ging zitten en steken in mijn buik kreeg, blijkbaar gaf je mij nog steeds dat gevoel, zelfs door de telefoon.

Een week later was onze geheime afspraak een feit. Bij je zus thuis want daar woonde je sinds kort bij in nadat je vriendin de relatie had beëindigd.

Het verdriet wat ik had om jou na je telefoontje probeerde ik krampachtig opzij te zetten, overdag op het werk ging het wel, zo ook op de automatische piloot bij hem. Toen kwam het wel goed uit dat ik een man had die nooit zo bezig was met mijn stemmingen en emoties, want ik kon daardoor uitstekend verborgen houden hoe ik mij echt voelde en hoe dat kwam.

Toen ik in de tram zat voelde ik mij weer net als toen, ondeugend, stout, vrouwelijk en mooi, nee beter gezegd...de moeite waard. Geile en mooie flashbacks van onze eerste date flitsten in razend tempo door mijn hoofd en bijna miste ik mijn halte.

Mijn handen beefden toen ik aanbelde en trillend liep ik de trappen op.

Je zus Rebecca omhelsde mij en zei dat ze het zo fijn vond mij te zien.

Ik keek de huiskamer in en daar zat je, onder een dekbed op de bank. Ik deed vreselijk mijn best niet al te geschrokken te kijken maar van binnen ging ik een paar honderd keer dood.

Maar toen zag ik de twinkeling in je ogen toen je mij zag, als jouw ogen dat nog konden, dan moest ik mezelf ook maar vermannen.

"Hé ben je daar eindelijk, kom eens hier en laat mij je eens van dichtbij bekijken".

Onzeker kwam ik op je af lopen, ik was op dat moment niet op mijn slankst maar dit leek je op geen enkele manier te deren want je overlaadde me met complimenten waarvan ik wist dat je het woord voor woord meende.

Voor ik het wist zat ik naast je en had je een magere arm om mij heengeslagen, zo vanzelfsprekend en fijn, helemaal niet alsof er jaren hadden tussen gezeten. H et werd mij op dat moment ineens teveel en ik kon mijn tranen niet meer in bedwang houden. Je zei niets en je liet me begaan, jouw vertrouwde lichaamsgeur en je rustige ademhaling brachten mij uiteindelijk tot bedaren. Toen ik opkeek vroeg Rebecca of we iets wilden drinken en ze begon met koffie en thee zetten.

Toen ze het voor ons neer had gezet, mompelde ze dat ze boodschappen ging doen en even later hoorde ik de voordeur dichtslaan.

"Sinds wanneer drink jij thee"?

Ik keek je geamuseerd aan en je zei dat geen koffie meer kon verdragen, de geur alleen al maakte je misselijk.

"Dus drink ik nu thee, ik lijk verdomme wel een wijf, ook nog één die zwanger is".

Als je het vies vindt ruiken wil ik ook wel ergens anders gaan zitten hoor", zei ik vlug.

"Je gaat helemaal nergens heen Eva, ik ben veel te blij dat je er bent". Je probeerde mij nog iets steviger vast te pakken en ik voelde dat je dit je inspanning kostte.

En toen keek je me ineens aan met die blik. Die blik die mij altijd alles om mij heen deed vergeten. De blik die er altijd voor zorgde dat ik binnen vijf seconden mijn kleren uit had. De seksuele spanning was er dus nog steeds alleen vond ik het op dat moment niet zo gepast en sloeg daarom mijn ogen neer.

"Laten we één ding afspreken Eva, ik ben niet zielig en ik wil ook niet dat jij mij anders behandelt dan anders, ik vind het geweldig dat je er bent en ik hoop dan ook echt dat je vaker naar me toe komt". "Als je moet huilen moet je huilen maar laten we vooral ook lekker bijpraten en lol hebben, dat zou ik echt heel erg graag willen".

Ik knikte, want zo kende ik je weer, gewoon zeggen waar het op stond en de regie nemen, zo was jij gelukkig nog steeds.

Het ijs was gebroken en ik ontspande een beetje. Keek de kamer rond en rolde met mijn ogen bij het zien van jouw Playstation.

Jij zag mij kijken en begon te lachen. Jouw lichtelijke game-verslaving had in het verleden voor heel wat gedoe in onze korte relatie gezorgd, net als het bijna dagelijks blowen.

We praatten verder, een hele tijd over jouw ziekte maar ook over andere dingen. Ik zat op een gegeven moment midden in een zin toen je vanuit het niets ineens dé vraag stelde:

"Ben je gelukkig met hem Eva"?

"Ehh, ja, nou weet je, nu loopt het even niet zo lekker, maar dat is toch overal hetzelfde, ik denk dat iedereen dat wel heeft en...".

"Je liegt tegen me Eva, je ogen staan dof en je bent erg veranderd".

"Ja weet je ik word ook ouder en helaas ben ik de laatste tijd wat aangekomen, dat zal je niet ontgaan zijn".

"Dat is niet wat ik bedoel want dat ik zie ik ook wel en dat maakt me ook niet uit, wat ik bedoel is dat je geen zorgeloze blik meer hebt, niet meer straalt en dat je niet meer rechtop loopt, ik zag je net aan komen lopen van de tramhalte, vandaar."

"Ja jezus, Wesley, wat wil je nou van me, ik ben hartstikke verdrietig om jou".

Je woorden troffen me als een mokerslag want je had zo vreselijk gelijk. Mijn argument over het verdriet om jou was een zwaktebod want natuurlijk was ik verdrietig maar dat was niet wat jij bedoelde.

Je hield je hoofd een beetje schuin en keek mij nog steeds onafgebroken aan.

"Slaat hij je Eva"?...

"Nee dat niet maar, zoals ik al zei hebben we..."

"Dat niet, wat dan wel"?

Ik was inmiddels opgestaan en stond tegenover met je, mijn armen over elkaar als zelfbescherming.

Ik zweeg en jij ook maar ik kende je goed genoeg om te weten dat je het er niet bij zou laten zitten..ja voor nu misschien, maar je zou er gegarandeerd op terugkomen.

"Zullen we anders tv kijken, ik ben een beetje moe en ik wil eigenlijk even gaan liggen", blijf je nog of moet je al weg want ik wil niet dat je in de problemen komt thuis hierdoor".

Ik keek op mijn horloge en zei dat ik nog wel een uurtje had. Ik ging in de stoel schuin tegenover je zitten en zwijgend keken we naar één of andere film. Na een minuut of tien zag ik dat je in slaap was gevallen. Ik draaide mijn stoel zachtjes in jouw richting en ging naar je zitten kijken. Ik had je vaak slapend gezien als je naast me lag. Je sliep altijd diep waardoor ik dan 's ochtends ongegeneerd naar kon kijken, soms raakte ik je zelfs zachtjes aan of zoende ik je. Je werd er bijna nooit wakker van maar als ik het iets te hard deed waardoor dat toch gebeurde, hield je je eerst nog slapend waarna je dan met dichte ogen zei: "wat lig je nou naar mij te kijken lekker wijf, ik zie het heus wel hoor".

Dan kroop ik in je armen en voelde ik mij veilig. Het gebeurde in die tijd vaak dat we een hele zondag in bed lagen, stonden dan wel altijd even op om het bed te luchten, iets te eten, te douchen en tanden te poetsen en dan gingen we weer terug. Neukten dan minimaal vier keer, keken tv, praatten en lachten en vielen tussendoor weer in slaap.

Hieraan terugdenken was even pijnlijk als heerlijk en eigenlijk wachtte ik op het moment dat je stiekem wakker zou worden en deze woorden opnieuw tegen mij zou zeggen maar er gebeurde niets.

Je was recht voor zijn raap, dominant en soms best en lui en laks in dingen maar je had altijd een erg positief en opgeruimd karakter gehad. Hield niet van moeilijk gezeik en gedoe. Jij had dit op mij over weten te brengen, zodanig, dat ik uiteindelijk ook een beetje van mezelf ging houden.

Rebecca kwam terug en hierdoor werd jij wakker. Ik zei dat ik moest gaan en met tegenzin stond ik op. Je liep met mij mee naar de gang waar mijn jas hing.

"Zal ik anders met je meelopen naar de tramhalte Eva"?

Ik wilde niets liever maar zei dat het beter was van niet, we zouden gezien kunnen worden en dan zou ik toch heel wat uit te leggen hebben.

Je knikte dat je het begreep en vanuit het niets pakte je mij bij mijn gezicht en zoende mij vol op mijn mond. Ik sloeg mijn armen om je heen en huiverde bij het voelen van jou mager geworden lijf wat ooit zo stevig, strak en gespierd was. Je tong drong mijn mond binnen, gretig, inhalig en dwingend. Je hijgde licht en wreef je hard geworden pik tegen mijn onderlijf aan.

"Hij doet het gelukkig nog steeds hoor"..je gaf mij een knipoog en duwde mijn hoofd een stukje naar achteren waarbij je mij indringend aankeek.

"Hé, zo ken ik je weer, welkom terug Eva".

Ik glimlachte. God , wat hield ik toch van je. Wat was ik altijd van je blijven houden. We hadden elkaar vier jaar niet gezien maar het was er nog steeds en blijkbaar ook nog steeds wederzijds.

Ik moest mezelf goed bij elkaar weten te houden de komende tijd anders zou ik door spijt en verdriet helemaal verteerd worden van binnen. Niets zou deze periode in de weg mogen staan en ik zou er persoonlijk voor zorgen dat dit ook niet zou gebeuren. Wat er daarna kwam dan zou ik dan wel zien.

Ik streelde je over je kale hoofd en zei dat we elkaar binnenkort weer zouden zien als jij dat ook zou willen, misschien konden we ook wat vaker bellen, als ik op het werk was bijvoorbeeld?

Je zwaaide toen ik de trap afliep, "kom maar zo vaak langs als je wil Eva, maar laat er niet teveel tijd tussen zitten oké?

Je lachte zo lief en oprecht naar me dat ik terug de trap opliep om je nog één zoen te geven, dat was het plan maar twintig minuten later stonden we er nog, in elkaars armen, stil en verder zonder woorden.