Zonder Woorden - 2

Begin juli 2003

Het was een warme zomer en in mijn hoofd was ik dagelijks met je bezig. Ik zocht je op zo vaak als ik kon en jij zorgde er dan altijd voor dat wij samen waren. Soms was Rebecca er als ze niet hoefde te werken maar die trok zich meestal op een gegeven moment terug om ons privacy te gunnen.

"Jij bent speciaal bezoek Eva, mijn vrienden en familie komen wel op andere momenten.

Elke keer als ik je zag schrok ik opnieuw van je en elke keer als ik bij je was geweest was ik de dagen erna compleet van slag. Ik moest op mijn tenen lopen om dit niet teveel op te laten vallen in mijn dagelijks leven.

Je was nog maar de helft van de man die je ooit was. Het stak mij als een dolk in mijn ziel maar er waren gelukkig momenten dat er ook een soort gewenning optrad waardoor ik het niet meer zag.

Een paar keer per dag vluchtte ik weg in kansloze dagdromen over hoe wij dan samen op reis zouden gaan. Ver hier vandaan, elke dag feest, dansen, drinken en seks, muziek en zonsondergangen. Het was er nooit van gekomen toen we samen waren en het was wat mij betreft nu of nooit. Ik zou mijn spaargeld opnemen, twee tickets boeken en gewoon alles achterlaten. Ondanks de kansloosheid van dit gedoe hielp het mij wel om het draaglijker te maken maar soms schoot ik er wel te ver in door.

De ene keer lag je op de bank als ik kwam, de andere keer zat je aangekleed te gamen of te blowen. Dat eerste hielp je je zinnen verzetten en dat tweede hielp tegen de pijn en maakte dat je weer wat eetlust had. Naar buiten ging je niet zoveel meer, zeker niet nu het zo warm was. Op bed liggen wilde je overdag zo min mogelijk. Dat was voor jou echt een soort van grens geworden. Ook omdat je mij had verteld dat er misschien wel een moment zou komen dat je in een soort ziekenhuisbed in de huiskamer zou komen te liggen en verzorging nodig zou hebben.

Je vond de buitenwereld ineens erg confronterend De wereld die volop in beweging was confronteerde je teveel met je eigen sterfelijkheid en je had moeite met het feit dat alles gewoon maar doorging, doorging alsof er niets aan de hand was. Ik probeerde mij voor te stellen hoe dat zou voelen voor jou maar dat lukte niet. Misschien was dat dan weer te confronterend voor mij.

We hadden mooie lange gesprekken maar konden ook zwijgend bij elkaar zitten. Jouw hoofd op mijn schoot of gewoon tegen elkaar aan. Het voelde anders, anders dan toen. Niet meer onstuimig maar rustig. Misschien wel zoals het zou voelen als we samen waren gebleven en allebei oud zouden zijn.

Zo oud en met elkaar vergroeid dat we inmiddels wisten wat we aan elkaar hadden. Dan zouden we ook uren zo kunnen zitten. Zwijgend, ieder met ons eigen gedachten maar toch samen.

Maar één blik van jou kon dit bovenstaande totaal op zijn grondvesten doen schudden want ondanks alles had je het gewoon nog. Had je gewoon nog de blik waarmee je in één seconde een andere vrouw van mij kon maken. De blik die er een aantal jaar geleden voor zorgde dat ik binnen no time mijn kleren uit had en helemaal van jou was. Het was een pavlov-effect.: jij die zo naar mij keek als toen en ik die dan ook zo terug keek...net als toen. Het verschil met toen was nu dat het slechts hierbij bleef. We wilden allebei meer maar hadden misschien de moed en het lef niet om verder te gaan. Of misschien vond ik het ongepast en jij ook wel. Het bleef in elk geval voor een tijdje als een onzichtbare muur tussen ons in staan.

Ik dacht ook dat het te maken zou hebben met het feit dat ik een relatie had..maar misschien dacht ik op dat moment wel teveel...altijd maar denken, denken en denken, ik doe het nog steeds en ik word er tot op de dag van vandaag weleens doodmoe van.

Al eerder had je feilloos door mij heen weten te kijken als het ging om mijn relatie. Je leek wel van mij af te kunnen lezen dat het niet klopte en ja, Marvin en ik waren toen pas drie jaar samen maar ik wist dat je gewoon gelijk had.

Ik vond het gênant om het over hem te hebben, maar als ik het al deed zette ik hem, nu achteraf gezien, wel een in een heel positief daglicht. Ik nam het voor hem op en zo hoorde het ook eigenlijk te zijn. Schuldgevoel, schaamte en valse loyaliteit vonden langzaam een plekje in mijn hart en nestelden zich daar in de jaren daarna voorgoed.

"Het is buigen of barsten Eva, en hoe ik jou zie en wat je erover hebt verteld...ik snap wel dat je buigt". Zo vatte jij het samen, het was even simpel als ingewikkeld en vanaf dat moment hebben wij er geen woorden meer aan vuil gemaakt.

17 juli 2003

Ik bedenk mij ineens ter plekke dat alles vergankelijk is, zo ook mijn Nokia telefoon waar onderstaand berichtje op verscheen. Toen ik de inhoud had gelezen wist en voelde ik dat het ging gebeuren, sommige dingen weet je immers gewoon.

Ik kreeg het een paar dagen eerder:

"Ik heb een redelijk goede week, kom donderdag naar me toe, dan kunnen we de hele dag samen zijn. Ik heb niets te verliezen, maar jij volgens mij ook niet".

Ik was op mijn werk en ben snel naar de wc gegaan waar ik heb gelachen en gehuild tegelijk. Vlinders fladderden door mijn hele lijf en tilden af en toe de steen die op mijn hart lag even op.

De donderdag in kwestie (mijn vaste vrije dag) had ik een waterdicht alibi voor thuis bedacht. Ik wilde er een bijzondere dag van maken, een gedenkwaardige dag. Misschien op dat moment wel de mooiste dag van mijn leven.

Ik wilde terug in de tijd. Terug in de tijd waarin we elkaar pas kenden. Net doen alsof het onze eerste date zou zijn vandaag. Voorpret, met een drankje, een muziekje, uitgebreid in badderen, scheren, optutten, dat soort dingen. Wachten tot het moment dat we elkaar dan zouden zien...de seksuele spanning, het daadwerkelijke spel en daarna de ontlading.

Onze eerste date was gedenkwaardig en ook toen had ik die voorpret gevoeld. Omdat ik toen ook wist wat er ging gebeuren. Ik kon mijn nog herinneren hoe traag de minuten voorbij gingen. Hoe mijn spanning toenam. Mijn zenuwachtige gedraai voor de spiegel, zou je al onderweg zijn? Misschien was je nu al in mijn straat, misschien zweefde je vinger nu al boven het knopje van de bel...misschien...

Ik trilde van top tot teen en toen de bel dan ein-de-lijk ging sloeg dit in als een meteoriet en viel ik bijna flauw van de ontlaadde spanning.

Ik glimlachte, dat waren nog eens mooie tijden.

Marvin was gelukkig vroeg de deur uit die dag. Ik toverde mijn verstopte mini bottle Moet et Chandon tevoorschijn - ik had er twee, één voor nu en één voor straks - en zo kwam het dat ik om half negen 's ochtends op een donderdag al stiekem aan de champagne zat. Het was te warm om in bad te gaan dus zette ik mijn glas op de wastafel terwijl ik onder de douche stapte.

De champagne maakte mijn nu al mellow en geil en de twee glazen waren net genoeg om de spanning in mijn lijf wat af te zwakken. Ik wist dat ik gezien jouw lichamelijke conditie mijn lat echt niet te hoog mocht leggen maar dat maakte me niet uit. Niets maakte mij nog uit, het enige wat telde was dat ik bij jou wilde zijn.

Ik wist ook op voorhand dat de kostbare uren die voor ons lagen binnen mum van tijd voorbij zouden zijn want zo gaat dat nu eenmaal met alle mooie, lieve, prachtige en fijne dingen in het leven. Ik wilde er niet aan denken, ik wilde het gewoonweg niet.

Met trillende handen smeerde ik mijn lijf in met bodylotion. Ik maakte mij op en krulde mijn haar. Trok een linnen jurkje aan en keek in de spiegel. Door jouw toedoen voelde ik mij op dat moment weer even de mooiste en begeerlijkste vrouw ter wereld. Ik was het ergens gaandeweg kwijtgeraakt maar jij had het mij voor die ene dag weer even teruggegeven. Teruggegeven door te zijn wie je was en door mij te zien als wie ik daadwerkelijk was.

Je had de deur al voor mij open gedrukt, nog voordat ik had aangebeld. Je wachtte mij boven op. Droeg een wit t-shirt en een lichte spijkerbroek, blote voeten en verder niets. De luxaflex in de woonkamer waren was half dicht maar er was nog genoeg licht om elkaar goed te kunnen zien.

Onze gezichten dicht bij elkaar, ik rook je warme zoete adem. Je vingers die mijn rug streelden, je intense blik die mij zei dat je mij wilde, mij en mij alleen...

Onze ademhaling werd sneller en oppervlakkiger toen we elkaar weer zoenden. Je was tot mijn grote geluk nog steeds gretig.

Mijn benen trilden van opwinding toen je zei dat je moe was en vast wilde gaan liggen. We gingen naar boven en je opende de deur van Rebecca's kamer.

"Het mag van haar hoor"

Je grijnsde en ik grijnsde terug alsof we helemaal geen dertigers waren maar zestienjarigen van wie de ouders een weekend weg waren.

Haar slaapkamer was gelukkig koel.

Je trok je broek en shirt uit, ging met een zucht op bed liggen en keek toen verwachtingsvol naar mij op.

Ik kleedde mij ook uit, meteen maar helemaal dan. Je lag op je rug en had je armen onder je hoofd gevouwen.

"Je bent nog steeds heerlijk Eva"...

We lagen naast elkaar en ik streelde je buik terwijl we elkaar aankeken. Als vanzelf gleed mijn hand naar beneden. Je was half hard en dat was heerlijk geil om te voelen. Ik trok je short uit en ging zijwaarts met mijn hoofd op je buik liggen.

Nam je tussen mijn lippen, zachtjes en verkennend. Steunde op mijn elleboog en keek naar je. Je genoot met je ogen dicht en op dat moment stroomde ik over van lust, van liefde, van vreugde maar ook van verdriet. Voor dat laatste had ik geen tijd al flitste het wel even door mijn hoofd dat ik er echt niet onderuit zou komen..maar dat was voor latere zorg.

Je ademhaling versnelde en plagend ging ik door maar plotseling pakte je mijn hoofd vast en maande je mij tot stoppen.

"Als ik de kracht had zou ik je verdomme net als vroeger alle hoeken van de kamer laten zien. Zou ik je op je buik gooien en je hard neuken...denk je daar nog weleens aan Eva"?

Ik knikte...en of ik daar nog vaak aan dacht, deze geile herbelevingen duwdenmij altijd net over het randje als ik met mezelf bezig was.

Wij hadden nooit schaamte of remmingen gekend en jij had in het begin al feilloos door gehad dat ik graag met me liet spelen, met liet vertellen wat ik moest doen. Zachte dwang en overgave werkten als een rode lap op een stier bij mij. Je speelde hier feilloos op in. Als het al grof was of hard, dan was het spel. Maar er was altijd respect ..respect en vertrouwen.

Ook nu lieten jouw woorden mij niet onberoerd. Het zou nooit meer zijn als toen, maar dat gaf niet. Dit was wat mij betreft magisch.

"Je bent geil hè, ik zie het aan je". "Ga maar lekker liggen".

Ik ging met gespreide benen liggen en kromp bijna in elkaar toen ik jouw zachte maar stevige tong op mijn klitje voelde. Ik voelde ook jouw vinger naar binnen glijden en begon te kronkelen en te kreunen van genot. De hitte sloeg uit mijn gezicht en het duurde niet lang voordat ik klaar kwam.

Je keek naar mij op en gaf mij een knipoog. Ik zag dat je eigenlijk moe was en dankbaar ging je liggen toen ik zei dat ik even bij wilde komen.

Onze gezichten dicht bij elkaar. Jouw pretogen die mij aankeken. Met je hand streelde je de contouren van mijn lijf en genietend zei je dat ik zo lekker zacht was.

Konden we zo altijd maar blijven liggen in een wereld waarin tijd niet bestond.

Als ik je nog langer aan bleef kijken zou ik moeten huilen en dat wilde ik echt niet. Ik deed gelukkig op tijd mijn ogen dicht. Ik was loom en moe. Van de spanning, van de warmte en van mijn orgasme.

We werden wakker van jouw telefoon die afging. Je voerde een kort gesprek en bleef tijdens het praten onafgebroken naar mij kijken. Ik zag dat je langzaam weer opgewonden begon te raken en ik begon met je te spelen. Plagend, uitdagend en ondeugend.

Toen je gesprek klaar was keek je mij ineens intens geil aan en sommeerde je mij boven op je te komen zitten.

Er gingen duizenden sidderingen door mijn lijf heen toen ik je in mij voelde glijden. Je pakte mij bij mijn heupen om het tempo te bepalen.

"Hmm, dit was heerlijk, dit was thuiskomen. Dit was hoe het bedoeld was. Anders dan ooit tevoren maar perfect. Ik wilde dat het nooit zou stoppen maar kon mij tegelijkertijd niet beheersen dus ging ik als een bezetene op jou tekeer totdat je zo diep zat dat ik op dat moment het gevoel had dat we één waren.

Ik voelde dat ik weer ging klaarkomen en hield even stil om het over me heen te laten komen.

Het kwam in warme golven en de vlammen sloegen opnieuw uit.

"Kom, omdraaien en op je knieën".

Je sloeg me speels op mijn kont. Verhit ging ik van je af en draaide ik me om. Kont zo hoog mogelijk, benen zo wijd mogelijk. Zo wilde je mij altijd het liefste.

"Oh, wat ben je lekker zo", zei je nog even snel voordat je je in mij vast boorde.

Ik glimlachte, om daarna alleen nog maar bezig te zijn met voelen. Mijn hart sloeg over toen je lekker op dreef was en mij op een gegeven moment hard aan mijn haar trok en een pets op mijn kont gaf.

Je trok mijn hoofd nog een stukje naar achteren en ik draaide mijn hoofd een kwartslag zodat ik je aan kon kijken...en toen kwam je, explodeerde je. Ik zag het, het was heerlijk en geil om te zien.

Met een diepe zucht trok je je terug om weer op bed te gaan liggen.

Snel kroop ik naast je en vleide mij tegen je aan. Ik wachtte tot je ademhaling rustiger werd en je je ogen open deed.

"Ik lust wel iets te drinken", doorbrak je de stilte.

Ik haalde het kleine flesje Moet uit mijn tas.

"Je hebt champagne gekocht, gekke meid".

Ik wilde hem koud gaan zetten maar dat hoefde van jou niet.

Je ontkurkte hem en goot een beetje in mijn mond en daarna in die van jou en ik dacht aan de eerste keer dat je bij mij bleef slapen en dat wij toen ook in bed wijn dronken, gewoon uit de fles. Eigenlijk dronk jij bier maar dat had ik niet in huis gehad. Je vond er toen niet veel aan maar deed gewoon mee. Jaren later dacht ik dat juist dat het moment was dat ik wist dat wij bij elkaar hoorden.

Ik keek op mijn horloge, 13:30 inmiddels en ik slikte. Nog ongeveer twee uur te gaan voordat ik met heel veel tegenzin op zou staan en bij je vandaan zou gaan.

Maar zover was het gelukkig nog niet...