Zonder Woorden - 3

Het roezige gevoel van de champagne op mijn lege maag maakte mij overmoedig. Ik kreeg de wirwar aan emoties maar nauwelijks onder controle. Ik was boos, blij, verzadigd en verdrietig en dat allemaal tegelijk. Ik wilde keihard huilen in jouw armen maar besefte mij tegelijkertijd dat dit misschien wel heel erg de wereld op zijn kop was, want jij was tenslotte degene om wie het ging. Degene die geen tijd meer te verliezen had. Alles daar omheen was in wezen volstrekt onbelangrijk, ook ik en mijn emoties die ik maar nauwelijks onder controle had.

Het was een gevecht van binnen, want eigenlijk had ik best zin in confrontatie. De afstand die er eerst was, was nu volledig teniet gedaan omdat jij mij heerlijk geneukt had. Ik had jou weer zoals ik jou ooit eerder had en dat maakte mij overmoedig en brutaal, ik had zin in provocatie, in ruzie, in de boel op scherp zetten...waarom eigenlijk?

Misschien omdat ik boos zijn teveel koppelde aan liefde en liefde moest voor mij nu eenmaal heftig zijn. Tot op de dag van vandaag heb ik een bepaalde heftigheid in mijn leven heftig boos zijn, heftig geil zijn en heftig blij zijn. Lerend vermogen en levenservaring maken dat ik deze gevoelens meestal welonder controle heb maar soms moet het er gewoon uit.
Misschien verwar ik redelijkheid en controle wel teveel met vervlakking en afstomping, de twee grootste angsten in mijn leven.

"En nu, wat is nu de bedoeling"?
Ik zei het scherper dan ik daadwerkelijk bedoelde maar ergens genoot ik er ook wel van.
"Je keek verbaasd, mijn adrenaline steeg...klaar voor de aanval en de confrontatie die ik zelf zocht. Diep in mijn hart zocht ik misschien ook wel de afwijzing, de ultieme bevestiging op hetgeen ik dacht te denken.
"Eva, wat is er"?

"Nou niks, maar ik snap niet zo goed wat nu de bedoeling is".
"Kom lekker bij me liggen, waarom doe je zo overstuur"?
"Ik ben niet overstuur, maar wat verwacht je nu van mij"?
"Ik verwacht helemaal niets".

"Oh nee, je verwacht helemaal niets...zoals het altijd was, geen verwachtingen, geen afspraken...laat me raden...we zien wel, zoals we altijd zagen, maar we zagen nooit geen ene moer want uiteindelijk heeft het nergens toe geleid".

De tranen stonden in mijn ogen en mijn neusvleugels trilden.
Ik wilde stoppen maar het ging niet, alles wat mij al die tijd had dwars gezeten moest ik kwijt.
"Waarom was je altijd zo godvergeten vaag man...altijd maar we zien wel...we kijken wel...je bent godverdomme nooit voor me gegaan".

Mijn woorden kwamen hard aan, ik zag het aan je gezicht.
Je zei helemaal niets en dat sierde je, maar toen zag ik dat niet en werd ik er kwaad om.
"Wie is nou degene die zei dat het niet meer hoefde"...
"Ja, ik... maar dat kwam toch niet onverwacht mag ik hopen"?
Ik was inmiddels rechtop gaan zitten, mijn armen defensief over elkaar en klaar voor de volgende aanval.
Als jij wilde dat ik jou niet anders behandelde, wilde dat ik normaal tegen je zou doen dan was dit wat mij betreft ook gerechtvaardigd.

Toen je ineens vanuit het niets en totaal onverwachts mijn bovenbeen begon te strelen brak ik en ben ik huilend naar de douche gelopen, je kwam me nog achterna ook.

Eind juli 2003

Het was dat jij in staat was om te doen of er niets aan hand was, of er helemaal niets was voorgevallen, anders had ik je denk ik niet meer onder ogen durven komen. In mijn emotie wilde ik wel een miljoen keer sorry zeggen en ik zei het dan ook een stuk of tig keer, via sms, telefoon en de keren daarna dat ik naar je toe kwam.

Maar je wuifde het weg, wilde er niets van horen, zei alleen een keer "Ik ken je toch Eva, laat het alsjeblieft zitten, het is niet belangrijk".
Na een warme avond op mijn balkon met veel witte wijn besefte ik mij ineens dat de boosheid die ik voelde eigenlijk op mezelf was gericht. De frustratie die ik bijna dagelijks in het leven voelde had alles te maken met mijn eigen domme keuzes en het onvermogen, de onwil en de onmacht hier verandering in aan te brengen. Dat niet alleen maar ook de alles verterende en niets ontziende spijt, ik had je namelijk nooit moeten laten gaan.

Toen het die avond écht tot mij doordrong dat je er binnenkort echt niet meer zou zijn raakte ik letterlijk in paniek en wilde ik niets liever dan naar je toe gaan, nu en meteen. Het ging niet maar ik kon je wel bellen.
Ik hoorde aan je stem dat je eigenlijk al sliep en er eigenlijk helemaal geen zin in had. Het ging sowieso de laatste dagen niet echt best met je, zo had je laten weten en op het moment dat ik je stem hoorde voelde ik mij ter plekke overbodig, teveel en te irritant. Toch kon je het opbrengen mijn dronkenvrouwspraat aan te horen.

"Ik hou van je, ik ben dom geweest, ik zou er alles, maar dan ook alles voor over hebben om het over te kunnen doen, alles...". En dat met dubbele tong maar ik meende woord voor woord wat ik zei.
"Laat me voor je zorgen, tot het bittere einde"....
"Dat is niet realistisch Eva en nu wil ik echt gaan slapen, je hebt teveel gedronken en dat geeft niet maar je kunt beter hetzelfde doen".
"Ik wil verdomme bij jou slapen"...

"Ik zou dat ook willen maar je weet dit niet gaat en nu ga ik echt ophangen".
En weg was je, ik jankte mijn ogen uit mijn kop, stom, spijt, dom, achterlijk, aandachtstrekker, egoïst...dat waren de woorden die betrekking op mij hadden en door mijn hoofd spookten.
Alles in mij, elke vezel in mijn lijf wilde bij jou zijn, jou aanraken, in je kruipen, één met jou zijn...alles.
Het deed letterlijk pijn en tegelijkertijd vond ik dat ik mij aanstelde want wie ging hier nu dood?
Heftige flashbacks van onze eerste date volgden...

Het was in de fase dat ik met mijn domme kop had besloten met school te stoppen en te gaan werken. Mijn vader had mij meerdere malen gewaarschuwd toch echt diploma's te gaan halen want met alleen MAVO verdiende ik echt geen reet, zonde van een goed stel hersens etc...
Maargoed zo geschiedde, ik ging werken, eerst een jaar op kantoor. Daarna van alles en nog wat. Productiewerk, iets met creditcards en klantenkaarten en daar was jij...
Ik kan mij het moment nog zo goed herinneren...
We werkten in shiften, dag, avond en nacht en ik was bij jou ingedeeld. Ik zie je nog staan achter die stomme kaartmachine. T-shirt aan, sterke onderarmen, grote handen. Toen wij handen schudden hield je je hoofd schuin en keek je mij ondeugend aan.

Het was zo'n moment dat je weet dat je elkaar meer dan alleen maar leuk vindt.
Kriebels all over the place...heerlijk. Ik ging mij aanstellen zoals je je op zo'n leeftijd alleen maar kunt aanstellen en ik hoopte toch echt vurig dat jij het zou zien. Ik stond in de week van de vroege shift toch minstens een half uur eerder op om ervoor te zorgen dat alles aan mij tot in de puntjes verzorgd was.
Al binnen drie dagen rookten en lunchten we samen. Na een week belden we elkaar en binnen de maand gaf je mij de beurt van mijn leven en hoorden we bij elkaar.

De manier waarop triggert mij tot op de dag van vandaag nog steeds, want je zei het gewoon. Je deelde mede dat je naar mij toe zou komen, omdat je mij lekker vond. Dat ik thuis zou zijn was een vanzelfsprekendheid, dat stond niet eens ter discussie.
Mijn bed hebben we niet eens gehaald want je smeet me zo wat op mijn salontafel, stroopte mijn jurk omhoog en trok mijn panty kapot. Alle opgekropte geile spanning kwam op dat moment samen en het leek wel of de wereld stilstond. Alles kwam samen, het paste, het werkte en het hoorde zo, zo vanzelfsprekend, natuurlijk hoorde je bij mij.
Wij wisten precies wat we nodig hadden, wat we lekker vonden en hoe we elkaar helemaal gek konden maken.
Augustus 2003

Je werd zieker en zwakker en het moment dat ik met Marvin op vakantie zou gaan kwam steeds dichterbij. Ik wilde niet, ik wilde bij jou zijn maar ik had geen keus. Het gevoel dat ik wist dat je er gewoon nog zou zijn als ik terug zou komen hield mij op de been.
Toen ik medio augustus op de donderdag bij je kwam was het moment daar. Je lag in een bed in de huiskamer. Je ogen mat, je zag asgrauw en het leek wel of ik toen pas echt zag hoe mager je was. Je lag onder een dekbed want je had het erg koud en als je dronk of at vertrok je gezicht in een pijnlijke grimas. Was dit al de hele tijd zo of wilde ik dat al die tijd niet zien? Ik dacht aan de champagne en de vrijpartij van nog geen maand geleden.

Je had er niets over gezegd toen we elkaar aan de telefoon hadden, inmiddels belden we elkaar bijna elke dag. Jij was mijn vaste ijkpunt op het werk. Rond een uur of 11 in de ochtend, even pauze met koffie en een sigaret en jouw stem. Alsof jij degene was waar ik na het werk heen zou gaan. Alsof jij degene was die nog steeds bij mij hoorde. We praatten over dagelijkse dingetjes, de echte gesprekken bewaarden we voor als ik bij je was.

Ik denk dat ik in die tijd mezelf perfect heb aangeleerd hoe ik kon doen alsof, op mijn werk en thuis. Gevoelens en emoties veinzen of juist voor mij houden. Net zolang tot de jaren je inhalen en gewoonte en routine er zo ingesleten zijn dat je bijna echt niet beter meer weet.
"Wanneer gaan jullie weg Eva"?
"We vliegen 2 september, 15 september zijn we terug".
Je knikte en glimlachte.

"Maak er gewoon iets van oké, ik ben er als je terugkomt hoor, je bent voorlopig nog niet van mij af".
Je gaf mij een knipoog en liet je blik toen over mijn lichaam glijden.
"Je ziet er heerlijk uit vandaag Eva, als ik de kracht had zou ik je te pakken nemen...en goed ook".
Ik zag je ogen oplichten, een zweem van geilheid. Het duurde maar een paar seconden maar dat was lang genoeg om tot in het diepste van mijn ziel geraakt te worden.
"Hoe gaat het nu tussen jullie, al iets beter"?

Ik haalde mijn schouders op, had helemaal geen zin om over mijn relatie te praten maar dit keer nam je er geen genoegen mee.
"Eva je hebt je hele leven nog voor je, jij wel...benut het nou goed want je hebt maar één leven".
"Soms droom ik dat je gewoon beter wordt en dat we dan opnieuw voor elkaar kiezen"...
Het was eruit voor ik er erg in had en het sloeg helemaal nergens op.
"Zou je dat doen dan, opnieuw voor mij kiezen"?
Ik knikte.

"Kies sowieso eerst maar eens voor jezelf".
Ik probeerde je onderzoekende blik te vermijden maar het had geen zin.
"Ik meen het Eva", van wat je mij erover hebt verteld denk ik niet dat hij je gelukkig kan maken, anders had hij dat namelijk allang gedaan.

Mijn eerste ingeving was om honderd-en-één argumenten te gaan roepen om het tegendeel te bewijzen maar ik zweeg, het had geen zin en ik had er ook geen zin in.
"Je moet me zo even helpen opstaan als je wil, maar eerst wil ik lekker aan je tieten zitten".
Verlekkerd gluurde je in mijn decolleté en ik trok mijn truitje nog een stukje naar beneden. Rebecca was in de keuken bezig dus ik kon het niet maken om me half uit te kleden. Ik voelde mijn tepels hard worden en zuchtte een paar keer diep toen je handen in mijn bh gleden en je mijn tieten begon te kneden.
Je ademhaling versnelde, en ik zag je geil worden. Toch blokkeerde ik, want het klopte niet. Het was te confronterend om je zo te zien. We keken elkaar aan, ik wilde mijn blik afwenden maar ik had de moed niet. Ik wist dat jij het wist maar je zei niets.

De deur ging open en alsof het zo was afgesproken lieten we elkaar los
"Blijf je eten Eva"?
"Ehh nee, ik ga zo weer".
"Stoor ik jullie"? Ze bleef een beetje doelloos in de kamer staan.
"Ik ga boven even met de was aan de slag" en weg was ze...
"De liefste zus van de hele wereld", zei je en ik knikte beamend.
"Zo en nu laat je je tieten zien"....

De toon van je stem was dwingend en ondeugend en ik deed heel even mijn ogen dicht.
Zodat ik alleen je stem hoefde te horen en je handen zou voelen. Ik wilde je gezicht niet zien, ik wilde dat gezicht het liefst nooit meer zien. Het hoorde niet, het paste niet bij je...het sloeg helemaal nergens op.
Toch deed ik mijn ogen open...
Trok mijn shirt over mijn hoofd, haakte mijn bh los en liet mijn tieten zien.
Weer lichtten jouw ogen op en grijnsde je van oor tot oor...
"De lekkerste tieten ter wereld", ik meen het..
Je kwam wat moeizaam overeind en hapte naar mijn tepel. Je was altijd gek op ze geweest al vanaf de eerste dag.

Mijn kutje begon licht samentrekkende bewegingen te maken en ik wist dat jij dat ook wist. Toen slaakte je een diepe zucht en ging je weer liggen.
"Wil je nog uit bed"?
"Nee, ik wilde eigenlijk even gaan douchen maar ik ben doodmoe ineens".
"Zal ik aan Rebecca een paar washandjes vragen, dan kun je je een beetje opfrissen"?
Je vond het goed en ik liep naar boven waar je zus op haar bed de was zat op de vouwen...ik zag aan haar gezicht dat ze had gehuild.

"Hij doet zich beter voor dan hij zich voelt Eva, maar het gaat echt niet goed", morgen komt de thuiszorg hem voor het eerst wassen want hij kan de trap amper meer op".
Ik ging naast haar zitten en knikte wat. Ik pakte ook wat wasgoed om haar te helpen en iets te doen te hebben maar ik verloor het gevecht tegen mijn tranen met verve...
Toen ik weer beneden kwam lag je in een diepe slaap en ben ik vertrokken nadat ik nog een briefje voor je achterliet. Ik vouwde het op en legde het naast je op je kussen.
1 september 2003

Hooguit tien minuten, zolang was ik nog even bij je geweest om je gedag te zeggen. Morgen zou ik vertrekken en onder het motto van de laatste dingetjes nog even doen en kopen was het mij gelukt nog stiekem even naar je toe te gaan.
Ik was niet de enige die bij je was, buiten Rebecca was ook je beste vriend er.
Je sliep en we wilden je niet wakker maken.
Ik zat enigszins op hete kolen want ik wilde je nog zo graag even wakker zien voordat ik wegging en ik kon niet te lang blijven.
De minuten tikten door en uiteindelijk besloot ik weg te gaan.
Later die dag kreeg ik een smsje.
"Dag lekker wijffie, ik hoop dat je een leuke vakantie hebt en ik zie je over een week xxxx".
8 september 2003

Toen ik mijn telefoon uit het kluisje van de hotelkamer pakte en zag dat Rebecca mij had gebeld wist ik het...ze had mijn voicemail ingesproken maar ik had de moed en mogelijkheid niet om het bericht af te luisteren...
10 september 2003

Het was over...het was voorbij...ik wilde het niet tot mij door laten dringen, moest mezelf bij elkaar houden. Excursies doen, gezellig kletsen met de mensen die wij in het resort hadden leren kennen en bijna elke avond seks hebben met Marvin. Gelukkig was er drank...heel veel drank en zon en kon ik mijn verdriet perfect verbergen achter mijn grote zwarte zonnebril.
12 september 2003

Vandaag zou het gebeuren om 10:30, jij was daar en ik hier. Emotioneel verlamd veinsde ik iets verkeerds te hebben gegeten om vervolgens twee dagen verdoofd op bed te gaan liggen. Ik kon niet meer denken, niet meer voelen en zelfs adem halen deed zeer. Marvin liet mij, gelukkig, met rust en het grootste gedeelte van de dag alleen. Nam bezorgd eten en drinken voor me mee en zette me onder de douche.
God, wat was ik dankbaar voor een man die zich emotioneel niet teveel in mij verdiepte want ik kwam er perfect mee weg, hij had geen idee. Praatte gewoon door zoals altijd terwijl ik op de automatische piloot de antwoorden gaf.
Een dag voor vertrek stond ik op, wankel en wiebelig. Ik moest godverdomme door, dat besef had ik wel.
EPILOOG

Ooit zou ik voor mezelf kiezen....ooit...
Ik weet dat je trots op mij geweest zou zijn toen ik dat 5 jaar geleden uiteindelijk deed en er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan je denk...soms met een glimlach, soms met een traan of meer dan één zoals nu, omdat ik je nog steeds weleens mis...eigenlijk best wel vaak.
Liefs,
Eva