De Gezusters Santegoed - 30

En in de maanden erna houden we ons bezig met onze caravan. Het interieur is wel verder afgebouwd, maar verre van klaar. Maar waar we ons wel heel erg mee bezig hebben gehouden, is onze bruiloft. Want die komt met rasse schreden dichterbij. Ik heb mij trouwpak al op zolder hangen, en Chantal heeft haar jurk ook al gepast. Waar die echter is, weet ik niet, en ik wil het ook niet weten. Maar eerst staat er nog een andere bruiloft op de planning, want Michel en Jolanda gaan over enkele dagen trouwen. En dus maken we ons op om richting Zwolle te gaan. Joey mag dit weekend bij Otto blijven logeren, en dus dicht bij Veerle, maar dan wel op de logeerkamer. We konden hem niet meenemen, omdat ook Melissa en Daan in de caravan zouden slapen. Er is wel nog een vijfde slaapplaats, maar ik begrijp Joey goed genoeg, dat hij toch liever bij Otto blijft logeren.

En natuurlijk halen we onze Cadillacs weer uit hun winterslaap. Dat is ook nodig, omdat in april de eerste meetings alweer op het programma staan. En bovendien vinden we het helemaal niet erg om weer eens, na de lange winterpauze, een ritje te maken in de door ons geliefde wagens te maken. Daan heeft zijn andere Cadillac, waar de versnellingsbak slecht van was, al geruime tijd weer gerepareerd. En daarmee cruiset hij lekker mee achter ons aan. Goed twee uur later komen we aan op de camping, waar al meer familieleden voor eenzelfde oplossing hebben gekozen. Velen ken ik nog van de bruiloft van Helen en Johan, dus het is weer een vreugdevol wederzien. En velen stellen weer de vraag, of ik en Chantal weer eens gaan zingen. Want dat hadden ze op de bruiloft van Helen en Johan wel erg mooi gevonden. Maar dat zijn we niet van plan, al weten ik en Chantal, dat we wel een liedje gaan zingen, op verzoek van Jolanda en Michel. Maar daarbij zal het ook blijven.

Vlug zetten we de caravan op zijn plek en bouwen de voortent op, waar we gezamenlijk de avond doorbrengen, verwarmd door een gaskacheltje, die voor de koude maar net kan verdrijven. Want heel erg warm is het buiten niet. Maar er wordt niet gepraat over de aanstaande bruiloft. Melissa en Chantal zijn nu volledig besmet met het autovirus, nu ze samen de Fiat Topolino aan het restaureren zijn. Zoals verwacht, was er veel roest te vinden, maar de wagen was toch best wel te redden. Het laswerk laten ze aan ons over, maar er is nog genoeg ander werk, waar ze hun handen aan vuil kunnen maken. We hebben de motor eruit gehaald, die ze helemaal uit elkaar hebben gehaald en onderdeel voor onderdeel netjes hebben geordend op een tafel. En in een wastafel is ieder onderdeel zorgvuldig zuiver gemaakt. Ik heb daarbij een oogje in het zeil gehouden, maar de beide dames hebben er enorm veel plezier aan.

En daar spreek ik nu Melissa op aan.
‘En, Melissa? Hoe voelt het nu om aan je Topolino te sleutelen?’
‘Ik moet eerlijk bekennen, dat ik niet verwacht had, dat het zo leuk en leerzaam zou zijn. Ja, je krijgt er vuile handen en nagels van, maar daar hebben ze ook nagellak voor uitgevonden om die vuile nagels te camoufleren.’
Ik en Daan moeten hard lachen. ‘En moeten wij daarom ook maar nagellak dragen?’
Daar moeten Chantal en Melissa ook hartelijk om lachen. Melissa zegt: ‘Nou ja, het ziet toch niet uit, als ik met zwarte nagels aan wit papier of stof moet werken. Maar ik moet ze wel iedere keer goed bijwerken, want dat sleutelen is wel funest voor je nagelranden. Die moet ik steeds weer netjes afvijlen.’
‘En wat doe je dan met die krassen op je armen en handen?’
‘Een beetje make-up doet wonderen, John. Maar ik vind het wel de moeite waard, dat ik die stap heb genomen. Nu begrijp ik de passie van Daan ook veel beter. En als straks dat ding helemaal klaar is, dan zal ik er ook trots mee rondrijden. Het is dan iets, waar je zelf aan gewerkt hebt.’

Daan zegt dan lachend: ‘Maar tot nu toe hebben jullie vooral dingen gedemonteerd. Maar buiten die stuurinrichting hebben jullie nog niets weer in elkaar gezet.’
Melissa reageert meteen en zegt: ‘John heeft gezegd, dat alle onderdelen nu binnen zijn, dus de motor gaan we binnenkort in elkaar zetten.’
Ik knik. ‘Ja, maar we moeten de kop en het blok nog wel even wegbrengen om te kijken of alles nog goed vlak is. Maar dan kunnen we alles weer gaan monteren. Ik heb al even met Marcel erover gesproken, en ze zullen de kleppen alvast inslijpen. Dat moet nauwkeurig gebeuren.’
Daan knikt. ‘Dat had ik al gehoord. Marcel maakt er een leuk prijsje van. Zo’n blokje stelt ook niets voor. En ik heb eens geïnformeerd om de versnellingsbak te reviseren. Ik dacht, dat het nog wel redelijk duur zou zijn, maar dat valt best mee. Het is verbazingwekkend, hoeveel onderdelen van die wagen nog te krijgen zijn. En compleet gereviseerde bak voor die wagen zou ons niet meer kosten, dan vijfhonderd euro. Dat is niet heel duur!’
‘Dat is inderdaad niet veel.’
‘Ze hebben er ook niet veel werk aan, John. Het zit zo simpel in elkaar, dat je het eigenlijk zelf zou kunnen. Maar we weten allebei, dat we op dat gebied niet zo goed zijn. Dus waarom risico lopen, als je het voor dat geld kan laten doen.’
‘Daar heb je ook weer gelijk in. Maar de carrosserie, daar gaan nog wel de nodige uurtjes in zitten. Misschien is het beter, als we die gaan zandstralen.’
‘Dat kunnen de dames ook zelf doen, John! We moeten niet al hun werk uit handen nemen!’
Chantal vraagt meteen aan mij: ‘Is dat moeilijk om te doen, John?’
‘Dat valt wel mee, maar je moet wel goede adembescherming hebben. Er komen veel kleine stofdeeltjes vrij, en die wil je niet inademen. Maar dan haal je wel alle lak en ook alle roest weg. En dan weet ik, waar ik stukken in moet lassen.’

Daan zegt dan: ‘Dat kunnen ze ook wel met de ophangingsdelen doen, John. Ik heb sinds kort een eigen poedercoatmachine gekocht, compleet met oven. Alles tot anderhalve meter kan ik nu zelf poedercoaten. Er past net een achteras in.’
‘Je investeert wel flink in je bedrijf, Daan!’
‘Tja, soms krijg je van die aanbiedingen, waar je geen nee tegen kunt zeggen! En de zaken gaan nu goed, dus zonde om dat geld niet meteen weer te investeren.’
‘Je houdt toch nog wel geld over voor de bruiloft?’
‘Geen zorgen. Zoals ik al zei, de zaken gaan erg goed.’
‘Dus over een paar jaar ben je een rijke man?’
‘Dat zeg jij! Nee, ik zal er wel een goed belegde boterham aan overhouden, maar voorlopig zal ik mijn geld nog even in het bedrijf moeten investeren. Maar ik heb nu wel al de nodige contacten om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen. Ik heb iemand voor het eloxeren van aluminium delen, iemand die voor mij onderdelen op maat kan maken, een bedrijf, die onderdelen kan chromeren, en de rest heb ik verder voor een groot gedeelte zelf al.’
‘Goed bezig dus!’

Dan kijk ik Melissa grijnzend aan. ‘Melissa, nu Daan schijnbaar op pad is om een grote meneer te worden, dan vraag ik me af, of hij ook een grote meneer is met betrekking tot het huishouden.’
Melissa proest het meteen uit van het lachen.
‘Als hij net zo veel aandacht schonk aan het huishouden, dan de netheid in zijn garage, dan had ik er maar weinig werk aan. Zijn bijdrage aan het huishouden is, dat hij zijn kleren al meteen in de wasmand gooit, in plaats dat ik die ergens moet gaan zoeken. En hij maakt tegenwoordig de wc zuiver na gebruik. Eens kijken, ben ik nog iets vergeten?’
Daan heeft een kop als een rode boei. Hij kijkt me nijdig aan, omdat hij heel goed weet, dat ik hem nu expres voor schut zet.
Ik lach en zeg: ‘En laat me raden, hij heeft het excuus, dat hij ’s avonds nog papierwerk moet doen.’
Melissa knikt en zegt dan: ‘Maar dan vind ik hem meestal toch weer sleutelend aan zijn Cadillac in de garage terug. Nou ja, dat ding moet ook af, maar ik zou hem toch wel eens vaker binnen in huis willen zien.’
Chantal kijkt geschokt. Bestraffend zegt ze tegen Daan: ‘Het is een schande, dat je mijn zus ’s avonds zo alleen laat zitten!’
Daan buigt en zegt: ‘Ik weet het, maar ’s avonds is de enige tijd, dat ik een beetje aan die wagen kan doen, Chantal. En ik wil wel, dat die wagen straks mijn visitekaartje van het bedrijf wordt. Dus daar kan ik ook weer niet heel erg lang mee wachten. Dus dat moet ik compromissen maken. Dus doe ik ’s avonds eerst het nodige papierwerk, en dan nog een uurtje sleutelen aan de Cadillac.’
Melissa zegt er meteen bovenop: ‘Of twee. Maar tot nu toe nog niet langer.’
‘Oké, soms loopt het wat uit. John begrijpt dat wel, je bent met iets bezig en je wilt dat toch afmaken.’
Ik knik. ‘Soms kun je ook niet stoppen, daar geef ik Daan wel gelijk in. Daar komen jullie ook nog wel achter, dames. Maar Daan, het zou je wel sieren, als je Melissa wat meer meehelpt met het huishouden. Ik weet, dat je het druk hebt, maar je kan dat echt niet alleen aan haar overlaten.’
‘Ik weet het, John. Maar ik ben nu bezig die motor opnieuw op te bouwen en die is nu bijna klaar. En dan beloof ik, dat ik Melissa wat vaker ga meehelpen met het huishouden.’
Melissa zegt meteen: ‘Daar ga ik je aan houden, Daan! En als je je afvraagt, waarom John dat zo opeens bracht, ik heb hem gevraagd om het ter sprake te brengen. Ik voel me af en toe een slaafje van je, Daan. Ik vind het niet erg om wat in huis te doen, maar om alles alleen te doen?’
Daan glimlacht. ‘Ik had het kunnen weten, Melissa. Maar je hebt gelijk, ik ben wel zo fair om het toe te geven. Maar ik beloof je echt, als de motor klaar is, dat ik vaker in huis kom, en ook mee zal helpen.’
‘En hoeveel werk heb je nog aan die motor?’
‘Nog een paar avonden, dan is die wel klaar. En echt, dan ga ik ook meehelpen.’
‘Beloofd?’
‘Beloofd!’

Daan geeft haar dan een zoen. Ik schenk dan voor de dames de glazen nog eens vol, en haal voor Daan en mij een koud glas bier.
Daan zegt dan: ‘Ik heb eens wat onderzoek gedaan naar de prijzen van zo’n Fiat Topolino. Als die goed gerestaureerd zijn, dan kunnen die toch bijna twintigduizend opbrengen. Niet slecht voor zo’n klein autootje met staafmixer!’
‘Tja, het hoeft niet altijd een badkuip met straalaandrijving te zijn, Daan!’

Er komen dan een oom en tante van Chantal en Melissa langs gelopen voor een praatje.
Chantal begroet ze: ‘Tante Leentje en ome Theo! Wacht, dan pakt John wel een paar stoelen uit de tent. We hebben extra stoelen bij. Kom er dan gezellig bij zitten!’
‘O, dat is heel erg aardig van je.’
Ik pak snel de extra tuinstoelen uit de tent, die we daarvoor extra hebben meegenomen. Ik laat ze plaats nemen en vraag of ze wat willen drinken, dat ik dan voor hun ga halen.
‘Zo, jullie zitten hier wel gezellig!’
‘Ja, dit is toch perfect? Dan hoeven we niet zo lang te rijden, en de feestzaal ligt op loopafstand!’
Theo vraagt aan Chantal: ‘Volgens mij bevalt het je daar wel in het zuiden, Chantal! We zien je amper nog!’
Chantal glimlacht. ‘Daar bevalt het me prima! En ik ga daar echt niet meer weg! We hebben daar een prachtig huis, lekker achteraf. Een ruime loods, waar we onze wagens in hebben staan, en waar we aan kunnen werken. Een hond, en ik heb daar ook al een hoop vrienden.’
‘Je hebt met John echt een voltreffer gemaakt, Chantal. Maar Melissa ook! Ik hoorde van Jolien, dat Daan nu eigen baas is?’
Melissa knikt trots. ‘Ja, Daan heeft de garage van zijn baas overgenomen, en dat loopt nu echt goed!’
Theo vraagt geïnteresseerd aan Daan: ‘Klopt dat? Ik hoor telkens, dat de garages het erg zwaar hebben.’
Daan antwoordt: ‘Er zijn inderdaad garages, die het erg zwaar hebben. Maar in veel gevallen hebben ze die moeilijkheden ook aan zichzelf te danken. Ondermaatse service, te hoge prijzen, en slechte kwaliteit afleveren. Dan maak je het jezelf ook moeilijk.
Maar ik heb wel het geluk, dat ik alle klanten van mijn baas kon overnemen. Maar ik heb me daarnaast ook op het restaureren van klassiekers toegelegd. Daarmee onderscheid je jezelf van de rest, en dat heeft me geen windeieren gelegd. Ik heb nu enkele oldtimers opgeknapt, en dat spreekt zich rond. Daardoor heb ik enkele goed betaalde opdrachten binnengehaald. Ik koop oldtimers in, en verkoop die dan weer. En daar is nog wel een goede boterham mee te verdienen. Zeker als je dan kan aanbieden om ze meteen te restaureren.’
‘Aha, op die manier. Dat heb je dan slim bekeken. Maar jullie hebben anders ook erg mooie wagens!’
Daan antwoordt: ‘Die van John is echt mooi. Zit nog in de originele lak, en heeft bovendien ook nog de originele motor. Mijn wagen is overgespoten, en Melissa heeft de bekleding vervangen. Die begon te scheuren, en daarom heeft ze het interieur maar meteen met rood kunstleer overtrokken. En dat heeft ze best goed gedaan.’
Ze kijken Melissa aan. ‘Ga je dan straks ook Daan meehelpen in zijn bedrijf?’
‘Misschien, ik kijk wel, wat ik allemaal ga doen. Als Daan hulp nodig heeft bij een interieur, dan zal ik zeker helpen, maar ik ga me er nog niet op vastleggen. Ik heb mijn opleiding niet gedaan om er straks interieurs van auto’s te restaureren. Ik wil eigenlijk schoenen en kleding gaan ontwerpen.’

‘Dat klinkt niet verkeerd. En jij, Chantal? Wat ga jij met je opleiding doen?’
‘Ik ben nu bezig met een stage als zangcoach bij een bekende Nederlandse artiest, die ook andere artiesten ondersteunt. En dat bevalt me echt goed. Ik hoop, dat mijn werk daar opvalt, en dat ik daar uiteindelijk een baan kan krijgen.’
‘Dus je gaat niet meer voor operazangeres te worden?’
‘Nee, dat was uiteindelijk toch net te hoog gegrepen. Ik vond het wel vreemd, dat dit niet eerder werd opgemerkt in Zwolle. In Maastricht waren ze daar al snel aan uit, en ze hebben ook gelijk. Daar lopen enkele meiden rond, die vele malen meer bereik en kracht hebben in hun stem, dan ik ooit zou hebben. Die zijn echt de top. Ik zou misschien als achtergrondzangeres kunnen dienen, maar dat wilde ik ook weer niet. Wat ik nu doe, dat bevalt me prima. Daar kan ik mijn stem evengoed gebruiken, want als je talenten moet coachen, moet je soms met hun meezingen. En ik moet zeggen, dat je er zelf ook beter van wordt.’
‘Ah, dan begrijp ik het wel. Maar ga je op de bruiloft nog wel een keer zingen? De vorige keer was zo mooi!’
Chantal kijkt me aan en ik knik. Dan zegt ze: ‘Eigenlijk zouden we het geheim moeten houden, maar John en ik zingen een liedje op verzoek van Jolanda en Michel. En dat moet dan ook genoeg zijn. Anders zijn we de hele avond aan het zingen, en dat is ook niet de bedoeling.’
‘O, dus we kunnen dan toch nog een keer van je stem genieten?’
‘Ja, morgenavond.’
‘Dat is fijn om te horen. En hebben jullie al een trouwdatum gepland? Want jullie gaan volgend jaar toch trouwen?’
‘Dat gaat al veel eerder gebeuren. Heeft u dat dan nog niet gehoord?’
‘Nee! Wanneer gaan jullie dan trouwen?’
‘Op 15 mei. Dus over goed anderhalve maand al!’
‘O, dat is al snel! Daar hebben we echt nog niets over gehoord. Dan moet ik morgen Jolien toch eens vragen, waarom ze dat nog niet tegen ons verteld heeft.’
Zijn vrouw, tante Leentje zegt dan: ‘Theo, dat heeft Jolien wel verteld! Je bent het alleen weer vergeten!’
Theo heft zijn handen op. ‘Is dat echt zo? Nou ja, ik vergeet de laatste tijd wel meer. Ach, ik word weer een dagje ouder.’
Tante Leentje zegt dan tegen Chantal: ‘Je moet het Theo niet kwalijk nemen, Chantal. Zijn geheugen lijkt soms een echte zeef. Sommige dingen is hij meteen vergeten, andere dingen onthoudt hij juist weer heel goed. Je kunt er geen peil op trekken. Maar dan komt jullie bruiloft dus ook met rasse schreden dichterbij!’
‘Ja, en niet alleen die van ons. Die van Melissa en Daan natuurlijk ook!’
‘O ja, jullie trouwen tegelijkertijd! Dat is wel erg leuk!’
Daan zegt lachend: ‘En zo lukt het me absoluut niet, om mijn trouwdag ooit te vergeten! John is mijn beste vriend, en we herinneren elkaar wel aan belangrijke datums.’
‘Maar jullie houden geen grote bruiloft?’
‘Nee, alleen wat naaste familie en vrienden. En dan zijn er dat nog genoeg. Ook al doen we het nu samen, dan nog is zo’n bruiloft niet goedkoop. En zoveel mensen passen er ook weer niet in de loods van John. Dus we moesten ergens een grens trekken.’
‘Ach, dat is niet erg. Maar ik hoop dan wel ooit eens jullie trouwfilm te mogen zien.’
‘Dat komt wel goed. Een bekende van een vriend van me op het conservatorium gaat ons filmen en hij maakt ook de trouwfoto’s. Hij is beginnend kunstenaar en fotograaf. En hij levert best goed werk, en is voor ons ook nog te betalen.’
‘En hebben jullie ook een band?’
‘Ja, dezelfde als bij Johan en Helen. Dat zijn immers onze vrienden, en die willen dat voor geen goud missen.’
‘Dan zit het wel goed met de muziek, die band is erg goed!’
Ze blijven dan nog een kwartier, en gaan dan weer terug naar hun caravan.

Als ze weg zijn, zegt Melissa tegen Chantal: ‘Die dachten zeker, dat ze alsnog uitgenodigd gingen worden. Maar ik ben niet gek! We hebben afgesproken alleen naaste familie en vrienden uit te nodigen. En natuurlijk Nicole, want die is van ons allebei een vriendin, hoewel ze ook onze nicht is.’
Chantal knikt. ‘Ja, en daar wil het ook bij houden. Zo groot is de loods nu ook weer niet. En dan komen we nog op bijna honderd personen! Bovendien zijn de uitnodigingen al lang verstuurd.’
Melissa antwoordt: ‘En ik heb nu van de cateraar een goed aanbod gekregen. Het eten wordt terplekke klaargemaakt, dus het is allemaal vers, en de cateraar zorgt dan ook voor het personeel, die de drankjes verzorgen. En de prijzen zijn best redelijk te noemen. Dus dan hebben wij er vrijwel geen omkijken naar.’
‘Kunnen ze ook voor de tafels en stoelen zorgen?’
‘Ja, maar dat kost natuurlijk wel extra.’
‘Die moeten we anders ook gaan huren. Vraag maar eens of ze ook een totaalprijs kunnen bieden. Dan hoeven we maar met een partij af te rekenen.’
‘Dat zal ik eens doen. Lijkt me ook een goed plan.’
‘Wat denk je, dat het allemaal gaat kosten?’
‘De cateraar vroeg voor het eten veertig euro per persoon, en daar zal nog de drank bijkomen. Dus daar zal nog wel ongeveer twintig bijkomen?’
Ik lach. ‘Daar ga je er niet mee komen, Melissa. Als je anderhalve euro per consumptie rekent per persoon over een hele dag, dan wordt dat al snel meer. Reken maar op ongeveer vijfentwintig, en dan reken ik nog zuinig.’
Melissa zegt daarop: ‘Jullie hebben wel dure vrienden! Die zuipen gelijk ketters!’
‘We zuipen niet, we zijn levensgenieters!’
Daar moeten zowel Chantal en Melissa om lachen. Daan antwoordt: ‘Ja, John! Dat zeg je goed. We drinken op het leven. En dat moet je zo vaak mogelijk vieren! Proost!’
Hij heft zijn glas en daarop stoot iedereen ook op aan. ‘Proost!”
Chantal zegt dan glimlachend: ‘Melissa, maar wij beginnen onderhand ook al een beetje levensgenieters te worden. Moet je eens kijken, hoever we al zijn met die fles wijn!’
Melissa lacht. ‘Kan me niets schelen! Ik voel me prima thuis tussen al die zuipers. En zolang we het maar niet overdrijven, dan is er ook niets mis mee, om eens wat alcohol te drinken.’
‘Nu doe je, alsof het hier alleen maar slecht is, Melissa. Dat is echt niet zo.’
‘Dat weet ik wel, maar het is gewoon, dat ik me daar in het zuiden veel meer vrij voel. Je wordt niet zo aangekeken, zoals hier wel het geval is. Alleen ons accent valt nog wat op.’
‘Jij begint anders ook al wat meer een zachte G te krijgen, Melissa!’
Melissa glimlacht. ‘Is dat zo? Ik merk het zelf nauwelijks. Maar bij jou is het Kampenaars accent al bijna verdwenen, Chantal. Zelfs al praat je nog Kampenaars, dan kun je nog merken, dat je er niet meer woont.’
‘Is het al zo erg bij mij? Dat wist ik niet.’
Ik zeg lachend: ‘Ik weet niet of dat erg is, Chantal. Mij bevalt het prima. En ik vind het leuk, als je eens met Ylke aan het praten bent. Je praat al steeds meer in dialect.’
‘Ja, maar dat komt omdat Ylke zo praat. Dan ga je automatisch mee.’
‘Heb je dan niet in de gaten, dat Ylke dat expres doet? Ze praat normaal Nederlands, als er andere bij zijn.’
‘Nu je het zegt! Daar heb ik eerlijk gezegd helemaal niet op gelet!’

Melissa vraagt dan: ‘Hoe gaat het eigenlijk met haar? Heeft ze nog steeds die vriend?’
‘O nee, dat is alweer een tijdje uit. Af en toe vraag ik me wel eens af, of ze ooit wel een vaste relatie wil.’
Ik antwoord: ‘Of misschien is ze nog niet de ware tegengekomen, Chantal. Ze lijkt me niet bepaald het type, dat altijd vrijgezel wil blijven.’
‘Dat zou ook kunnen. Maar voorlopig fladdert ze van de ene naar de andere relatie.’
Melissa zegt daarop: ‘En waarom koppel je die niet aan Kurt? Die is toch ook weer vrijgezel?’
Ik kijk verbaasd. ‘Hoezo? Daar heb ik nog niets van meegekregen!’
‘Ja, net voordat we gingen, kwamen we hem tegen. Schijnbaar is het toch misgelopen met Linda. Hij is nu weer in Echt.’
‘Dat is nieuws voor me. En hoelang is hij dan alweer terug?’
‘Nog maar net. Ze schijnen flinke ruzie te hebben gehad, en daarop heeft Kurt zijn koffers gepakt en is terug naar Echt gegaan.’
‘Nou ja, dat kan natuurlijk altijd gebeuren, maar ik sta ervan te kijken, dat hij mij daarover nog niet gebeld heeft. Normaal vertelt hij alles aan me.’
Daan zegt: ‘Nou, ik denk, dat hij nog maar net terug was. Hij had zijn koffers nog bij, en ik vertelde hem toen, dat wij met jullie naar Kampen heen gingen. Dus hij zal je op dit moment nog niet willen lastigvallen.’
‘Oké, zo is Kurt dan ook wel weer. Dan zal ik hem maar eens een berichtje sturen.’
Daan glimlacht. ‘Dat is waar ook, hij heeft tegenwoordig weer een mobiele telefoon.’

Ik pak mijn telefoon en stuur Kurt een berichtje, waar hij vrijwel meteen op antwoord. Hij verontschuldigt zich, dat hij me nog niet gebeld heeft, maar belooft dat wel snel te doen.
Het begint dan toch wat te fris te worden, en we besluiten maar op tijd te gaan slapen. Als we in bed liggen, zegt Chantal: ‘Ik ben benieuwd, waarom Kurt en Linda ruzie hebben gekregen. Ze leken juist een goed paar te zijn.’
‘Ik heb Kurt wel een aantal keren gesproken, Chantal. Maar hij zei me, dat ze regelmatig wel wat ruzie hadden. Ze hadden behoorlijk andere meningen over bepaalde dingen, dus uiteindelijk sta ik er niet van te kijken, dat het fout gelopen is. Maar het verbaast me wel, dat hij nu opeens thuis is en me daar nog niets over heeft laten weten.’
‘Hij zal wel zijn redenen hebben gehad, John. Hij zou je snel terugbellen, dus dan zal hij het je wel vertellen.’
Ik knik en geef Chantal een zoen. ‘Maar goed, dat wij vrijwel nooit ruzie hebben, Chantal.’
Chantal glimlacht. ‘Dat komt, omdat jij nergens ooit moeilijk over doet, John. En dan schik je jezelf de volgende keer ook een beetje in, als we ooit onenigheid hebben. Zoals Mia altijd zei: Het is geven en nemen, maar meestal meer geven, dan nemen.’
‘Daar moeten we binnenkort ook weer eens op bezoek gaan, vind je niet?’
‘Ja, dat moeten we zeker, want we hadden toch afgesproken hun uitnodiging zelf te brengen!’
Ik knik. Dan zeg ik: ‘Nu herinner ik me, dat ik eigenlijk nog iemand wil uitnodigen. Dat ben ik nog helemaal vergeten. Chantal, herinner je nog de dag, dat we door het dorp liepen, en we Kurt voor het eerst zagen? Daarna hebben we nog een oude dame getroffen, Mieke Veldkamp.’
Chantal denkt even diep na en zegt dan: ‘O ja, dat herinner ik me. Dat was een vriendin van je moeder? En ze is best oud. Ik heb haar niet meer gezien in het dorp. Weet je hoe het met haar gaat?’
‘Ze is een tijdje ziek geweest, maar nu gaat het weer goed met haar. Ze was laatst nog op bezoek bij mijn moeder, daar heb ik haar gezien.’
‘Ah, gelukkig. Ze scheen me een lieve vrouw te zijn. En je kent haar al zo lang, dat je haar ook wel bijna moet uitnodigen!’
Ik knik. ‘Dat niet alleen, maar dan krijg je ook te horen, wat ze tegen me zei.’
Chantal kijkt verbaasd. Ze denkt weer even na. ‘Dat klopt, ze fluisterde nog wat in je oor. Krijg ik dat geheim dan eindelijk eens te horen?’
‘Ja! Dat was de afspraak.’
‘Nou, dan begin ik wel nieuwsgierig te worden, John. Wil je me echt niets verklappen?’
Ik schud mijn hoofd. ‘En als ik nu eens heel lief voor je ben?’
‘Nee, echt niet! Ze moet het je echt zelf vertellen. Ik kan het je wel vertellen, maar dan begrijp je het niet. Maar laat ik dan wel iets anders verklappen. Mieke is echt een bijzonder mens, maar dat zal je dan wel ontdekken. Ze kan iets, wat geen ander mens kan.’
‘Niet zeggen, nu maak je me alleen nog maar nieuwsgieriger!’
Ik lach. ‘Dat is ook de bedoeling, Chantal.’

Ze kruipt wat meer tegen me aan. ‘Ik hou van je, John. Ik zou echt geen dag meer zonder je kunnen!’
‘Datzelfde geldt voor mij ook, Chantal. Je bent de reden, waarom ik nog adem en leef. Ga nooit bij me weg, alsjeblieft. Ik zou dat niet aankunnen.’
Ze kust mijn borstkas en zegt dan: ‘Dat zal ik nooit doen. Jij bent het eerste, waaraan ik denk, als ik wakker word, en het laatste als ik ga slapen. En dan droom ik ook nog over je.’
‘Ook nog als ik zestig of zeventig ben? Grijs, misschien kaal en gerimpeld?’
‘Misschien droom ik dan wel over de jongere jij, maar ja, dan zal ik je nog altijd in mijn gedachten hebben. Tot de dag, dat de dood ons scheidt, en zelfs dan nog zal ik je nooit vergeten, John.’
Er rolt een traan over haar wang, die ik wegveeg. Ik klem haar stevig in mijn armen. Het is onmogelijk mijn liefde voor haar in woorden over te brengen, maar ik voel, dat ze het begrijpt. Woorden zouden toch overbodig zijn. En ik blijf haar in mijn armen houden, tot haar ademhaling rustiger wordt, en ze in mijn armen in slaap valt. Voorzichtig haal ik mijn armen onder haar lichaam weg, zonder haar wakker te maken. En dan sla ik een arm om haar heen, en val dan na enkele minuten zelf in slaap.
De volgende morgen word ik ook zo wakker. Of eigenlijk word ik wakker van gekriebel aan mijn borstkas, waar Chantal met haar vingers over mijn borstkas streelt.

‘Ben je weer met mijn borsthaar aan het spelen.’
Ze glimlacht. ‘Dat vind ik heerlijk! Dat maakt je zo mannelijk! En het voelt zo lekker zacht.’
Ik geef haar een zoen op haar voorhoofd. Dan kijkt ze me aan en zegt: ‘Weet je, wat ik fijn zou vinden, als je dat een keer deed?’
‘Nou, vertel eens op!’
‘Ik denk, dat een baard je erg leuk zou staan. Geen stoppelbaard, maar gewoon een mooie verzorgde baard.’
Ik moet lachen. ‘Wil je dat echt? Ik wil het best wel doen, hoor!’
Chantals ogen fonkelen. ‘Echt? Dat zou ik echt heel erg graag willen.’
‘Dan begin ik maandag met mijn baard. Voor jou doe ik alles!’
Chantal geeft me enthousiast een zoen. Maar we worden gestoord door Melissa.
‘Kan het wat zachter? Ik ben wakker geworden van jullie gepraat!’
Chantal lacht. ‘Je moet toch opstaan, Melissa. Om tien uur moeten we al klaar staan voor de foto’s, we zijn immers bruidsmeisjes.’
‘Ik weet het! Maar waar was jij zo enthousiast over?’
‘Ik had John gevraagd of hij zijn baard eens wil laten staan, en dat wil hij wel voor me doen!’
‘Een baard? Nee, dank je! Dat prikt nogal!’
‘Nee, geen stoppelbaard, maar gewoon een korte baard, die netjes verzorgd is.’
Melissa kijkt me aan. ‘Nou ja, ik hoef hem niet te kussen. Maar je hebt gelijk, dat kon hem wel eens heel erg goed staan.’
‘We zullen zien, Melissa. Maandag begint hij ermee. Dan moet zijn baard al goed zijn, voor onze bruiloft.’
Chantal staat dan op en zegt: ‘Ik ga me vlug even douchen, voordat het dadelijk te druk wordt. En nu is er waarschijnlijk nog warm water.’
‘O, dan ga ik met je mee!’
Ze trekken snel wat sportkleding aan, om dan gewapend met een grote toilettas richting de douches te gaan. Daan is inmiddels ook wakker geworden, en voor de verandering heeft hij eens geen ochtendhumeur.
‘Goedemorgen, John! Waar ben jij naar het kijken?’
‘Naar onze vriendinnen en toekomstige echtgenotes. Wat zijn we toch bofkonten, of niet?’
‘Absoluut! We hebben onze droomvrouwen ontmoet, en gek genoeg zijn we ook nog voor elkaar gevallen. Al zou morgen het einde van de wereld zijn, dan ga ik met een glimlach, omdat ik het geluk gekend heb om Melissa te ontmoeten.’
‘Dat zeg je mooi, Daan.’
‘Jij kan er anders ook wel wat van, ik hoorde je gisteravond tegen Chantal praten. Ouwe charmeur!’
Ik haal mijn schouders op. ‘Zo voel ik me ook over haar. Ik zou echt gek worden, als ze er niet meer zou zijn. Hoe voel jij je dan over Melissa?’
Daan glimlacht. ‘Precies hetzelfde, als jij. Ik denk niet, dat ik het aankon, als ze er niet meer zou zijn. De eerste keer, dat ik haar zag, was alsof ik getroffen werd door de bliksem. En toen wist ik al, dat is de vrouw van mijn dromen. En ik ben God dankbaar, dat ik haar mag liefhebben.’
Ik geef hem een stomp op zijn arm. ‘Je begint soft te worden, Daan! Waar is die stoere bink gebleven?’
‘Ergens tussen de soep en aardappelen, daar ligt die. Nee, ik voel me prima, zoals ik nu ben. Het leven lacht me toe, ik heb dat niet meer nodig om de stoere bink uit te hangen. Dat heb ik niet nodig voor Melissa. Dus noem me maar soft, het interesseert me niets.’
We lachen allebei. ‘Heb je nog geoefend voor vanavond?’, vraag ik Daan?
‘Ja, maar het is moeilijk om het verborgen te houden voor Melissa. Maar ik ken de tekst nu van buiten. En jij?’
‘Ja, ik heb redelijk wat kunnen oefenen. Wel lastig, dat we niet samen hebben kunnen oefenen, terwijl we bij elkaar waren.’
‘Buiten die keer aan de telefoon, bedoel je?’
‘Dat ging toch best goed, of niet dan?’
‘Dat wel, maar nu moeten we het wel voor het oog van iedereen doen.’
Ik hoor dan op mijn telefoon, dat ik een berichtje krijg.
‘Ah, onze muzikanten zijn ook al onderweg. Wel tof van ze, dat ze dat hele stuk willen rijden om een half uurtje op te treden.’
Daan kijkt me geschokt aan. ‘Een half uur? Daar heb je me niets van gezegd!’
Ik lach. ‘Jij hoeft alleen maar dat ene lied te doen, ik en Ylke doen de rest wel. En ik denk, dat Chantal zelf ook nog wel wil meedoen.’
‘Gelukkig, ik schrok al. Dus je hebt nog wat meer geoefend?’
‘Niet echt. Maar we hebben een lijstje gemaakt, van nummers die ik ken. En die heb ik stiekem met Chantal geoefend, zonder dat ze wist, waarom ik dat wilde oefenen.’
‘Wat ben jij een stiekemerd!’
‘Een leugentje voor bestwil.’

Intussen in de douches, zijn Melissa en Chantal zich aan het douchen. Melissa vraagt: ‘Waarom wil je eigenlijk, dat John zich een baard laat staan? Je bent nog nooit eerder zo’n fan geweest van baarden.’
‘Ik vind dat gewoon sexy bij hem staan. Maar waarom ik dat opeens wil? Geen idee. Misschien komt het door zijn borsthaar. Eerst schoor hij die altijd af, maar om een of andere reden doet hij dat niet meer. En ik betrap me erop, dat ik het juist erg fijn vind door zijn borsthaar te kroelen. Bovendien staat het hem echt mannelijk, dus daarom wil ik ook, dat hij zijn baard laat staan.’
‘Daar valt iets voor te zeggen. Maar heeft hij borsthaar? Dat wist ik helemaal niet!’
Chantal lacht. ‘Je krijgt hem echt niet terug, hoor!’
‘Hoeft ook niet, ik ben heel erg tevreden met Daan!’
Dan zegt Melissa: ‘Even wat anders. Is je niets opgevallen aan John de laatste tijd? Daan doet alsof hij iets verbergt, maar ik heb geen idee wat. Het is in ieder geval iets, waar hij plezier aan heeft.’
‘Dus geen andere vriendin?’
‘Dat zou hij eens moeten proberen! Ik krab hem dan zijn ogen uit zijn kop! Maar nee, dat denk niet, dat het geval is. Daarvoor hebben we nog veel te veel seks!’
‘Dat ken ik ergens van, al moet ik wel toegeven, dat het minder is, als in het begin. Maar dat is niet erg, het is ook fijn om elkaar gewoon aan te kijken.’
Melissa knikt. ‘Dat is bij ons ook zo. Maar er is je dus niets opgevallen aan John?’
‘Niet echt. Hij weet echt heel goed zijn geheimen voor me te verbergen. Je zou het niet van hem zeggen, maar dat is echt wel zo. Maar het is niet zo, dat hij mij erge geheimen wil verbergen. Meestal wil hij me gewoon verrassen.’
‘Hmm, Daan kan zo goed niet liegen, maar dat vertel ik hem maar niet.’
Chantal denkt even na. ‘Nee, ik kan me amper iets indenken, wat John me zou willen verbergen. Het enige wat ik me kan bedenken, dat hij weer wat geoefend heeft met zingen. We hebben de laatste tijd veel samen gezongen. Maar dat zijn allemaal nummers, die we wel vaker samen zingen.’
‘Dat doen jullie echt veel. En wat vindt Joey daarvan?’
‘Die vindt dat prachtig. Joey kan overigens ook best aardig zingen. Voor zo’n jonge knul heeft hij een aardige bariton als stem. Hij doet soms mee, als hij niet bij Veerle is.’
‘Kan hij echt zo goed zingen?’
‘Hij heeft niet zo’n bereik als John, maar is echt niet onverdienstelijk’
‘Jullie zijn dus een muzikale familie!’
Chantal moet daar wel om lachen. Melissa zegt dan: ‘Als ik het dan bij elkaar optel, dan zit er de mogelijkheid in, dat John en Daan gaan zingen. Ik weet, dat Daan wel kan zingen, al is hij niet zo goed als John. Onder de douche hoor ik hem af en toe zingen, en hij zingt dan in ieder geval niet vals. Maar wel de hele tijd hetzelfde liedje, dat dan wel weer.’
‘Nou ja, we laten ons maar weer verrassen, dat is toch ook leuk?’
Melissa knikt.
‘Doen we dadelijk elkaars haren?’
‘Dat hebben we altijd toch al gedaan, waarom zouden we dat nu niet doen?’
Niet veel later komen de dames terug bij de caravan. Ik en Daan hebben dan al het ontbijt al klaargezet. Na het ontbijt gaan Daan en ik douchen. Het is dan al wat drukker, maar we hoeven niet lang te wachten voor we ons kunnen douchen. Als we terugkomen, zijn Chantal en Melissa nog druk bezig met hun haren in model te brengen. Chantal heeft me eens gezegd, dat hun rode haar best lastig is om goed in model te brengen en dat geloof ik haar ook wel. Maar meestal heeft ze haar rode haren in een staart, en dat staat haar ook best goed. Maar het liefste zie ik haar haren los over haar schouders hangen. Haar haren hebben een natuurlijke krul en die mooie rossige glans. En de haren van Melissa zijn precies zo. Maar als de dames klaar zijn, moeten ze ook nog hun make-up doen.
Daan zit ongeduldig te wachten.
‘Pff, dat duurt altijd zo lang, dat opmaken! Het ziet er wel mooi uit, maar je moet er altijd zo lang op wachten!’
‘Ach wat! Stel je niet zo aan! Vrouwen willen er nu eenmaal gewoon altijd goed verzorgd uit zien, en ik geef ze geen ongelijk, want ik kijk graag naar zulke vrouwen.’
Ik hoor dan vanuit de caravan roepen: ‘Dat hoorde ik, mijnheer Vliegers!’
Ik roep terug: ‘Je laat me ook niet helemaal uitpraten, aanstaande mevrouw Vliegers! Want dan had ik gezegd, dat de meeste vrouwen wel mooi zijn, maar niet zo mooi als jou!’
Ik hoor Melissa roepen: ‘Wat een slijmbal ben jij toch, John! Zoiets zegt Daan niet!’
Lachend roep ik terug: ‘Ik weet zeker, dat jij het anders wel graag zou horen!’
Het is dan stil, en Daan lacht.
‘Die was raak! Maar ze heeft wel gelijk, ik zeg het eigenlijk veel te weinig, hoe mooi ze eigenlijk wel is.’
‘Een goede tijd om daar een begin mee te maken. Vliegen vang je met stroop, niet met azijn.’
Een kwartier later komen de dames uit de caravan, waarop Daan en ik fluitend en joelend hun begroeten.
‘Ja, ja. Kleden jullie je maar snel om. Kunnen we dadelijk misschien ook eens fluiten en joelen!’
Lachend lopen we de caravan in en kleden ons om. We nemen ons uitgebreid de tijd om onze haren goed te doen, wat natuurlijk voor commentaar van de dames zorgt.
‘Man, man, man! En dan zeggen jullie wat van ons! Hoe lang duurt het nog? We moeten zo gaan!’
We zijn natuurlijk al lang klaar, maar we plagen de dames alleen maar. Dan komen we uit de caravan, keurig gekleed en gekamd. Een lekker geurtje erop, en we zijn klaar. Chantal en Melissa fluiten naar ons, en komen ons tegemoet.

Chantal kijkt me keurend aan. ‘Hmm, dat ziet er goed uit! Weet je, John? Er is wel een goed ding overgebleven van die wedstrijd. Je bent wat meer afgetraind! En daarmee enorm sexy!’
Ik glimlach en trek haar tegen me aan. ‘Dus ik ben voor vandaag goedgekeurd?’
‘Niet alleen voor vandaag, John! Voor altijd!’
‘En jij mag er anders ook wel zijn! Deze jurk heb ik nog niet eerder gezien!’
Chantal glimlacht. ‘Die heb ik samen met Ylke gekocht. Ik moest toch iets fatsoenlijks aantrekken op deze bruiloft!’
Ik geef haar een zoen.
‘Ik geloof wel, dat we een goed stel zijn. Wat denk jij?’
‘Helemaal mee eens!’

We stappen dan in de Cadillac en daarmee rijden we naar Zwolle. Michel en Jolanda hebben niet voor een traditioneel begin van hun huwelijk gekozen, want ze hebben hun laatste nacht van hun vrijgezellenbestaan gewoon samen thuis doorgebracht. Hun vrijgezellenavond hebben ze al eerder deze week gehad. En ze willen voor de huwelijksvoltrekking eerst foto’s maken. En daar hebben ze de hulp van onze Cadillacs nodig. De foto’s worden gemaakt bij een prachtige molen gemaakt op het platteland in de buurt van Windesheim. Ondanks dat alles kaal is vanwege de winter, levert het prachtige foto’s op. En Michel en Jolanda hebben ook geluk met het weer, want het waait niet zo hard, en het is niet al te koud. Maar desondanks is iedereen weer blij, als ze weer in onze warme wagens kunnen stappen. Dan rijden we naar de kerk, waar al hun vrienden en familie reeds op het bruidspaar staan te wachten. Ik mag het bruidspaar rijden, en Chantal en Melissa, die bruidsmeisjes zijn, volgen in de wagen van Daan. Als een echte heer houd ik de deuren voor het bruidspaar open, waarna Michel als eerste uitstapt en Jolanda daarna helpt uit te stappen. In de kerk wordt het huwelijk tussen de beiden gesloten. Het is een vrij moderne versie van de huwelijksvoltrekking, waarbij een harmonieus compromis tussen religie en de hedendaagse tijd is gemaakt. En dat bevalt me prima. Geen ellenlange preken, gewoon klaar, helder en vooral leuk, waarbij regelmatig gelachen wordt.

Na de huwelijksvoltrekking vertrekt de hele stoet naar de locatie, waar de bruiloft gehouden wordt. Het feest komt al snel op gang, waarbij het kersverse paar door iedereen gefeliciteerd wordt. Een DJ zorgt voor de muziek, en hij heeft voor ieders muziek naar smaak. En dat belooft een leuke avond te worden. Net voor het avondeten krijg ik telefoon. Ik excuseer me, en ga even in de garderobe van de zaal staan, waar het stiller is.
‘Hallo Ylke. Jullie zijn er klaar voor?’
‘Ja, maar we gaan nu eerst even wat eten. Hoe laat zijn jullie klaar?’
‘Wij gaan zo beginnen aan het eten. Ik zou zeggen, zo rond zeven uur, dan zijn we wel klaar. Ik zal het de anderen doorgeven.’
‘Dan zullen we er zijn. Tot straks!’
Ik ga weer terug en ga weer zitten. Chantal vraagt me: ‘Wie was dat?’
‘Mijn geheime vriendin, Chantal.’
Chantal kijkt me geschokt aan. Ik lach en zeg: ‘Dat was Ylke, ze moest me iets vragen, niets bijzonders.’
‘Waarom moet ze jou hebben?’
‘Tja, daar is wel een reden voor. Maar daar kom je snel genoeg achter.’
‘Heb je weer een verrassing voor mij?’
‘Niet voor jou alleen, Chantal. Maar wacht maar af.’

Het eten wordt dan gebracht, en Chantal vergeet dan al snel, waarover we het gehad hebben. Maar tegen de tijd, dat het diner is afgelopen, wordt het podium verbouwd, vanwege de band, die later die avond zal komen optreden. Daarom let ook niemand op, als er plotseling een paar artiesten plaats nemen. Pas als de muziek plotseling weg valt, en de muzikanten beginnen te spelen, kijkt iedereen om. Want dat is hele andere muziek, en dan valt het de meesten pas op, dat er een klein orkest zit.
Chantal ziet dan meteen: ‘Dat is Ylke! En Sjors, Ramon, Niels, Renate, Claire, en Natasja! Wat doen die hier?’

Ik lach. ‘Michel had me gevraagd of ik niets voor hun kon regelen. En een tijdje geleden had ik het daar toevallig over met Ylke. En die heeft de rest geregeld. Ze komen hier een kleine voorstelling geven, voordat de band komt.’
‘Dus daarvoor moest Ylke jou bellen!’
‘He, he, dat duurde ook even, voordat je het doorhad!’
Ze spelen een klassiek stuk, wat erg mooi is. Ik fluister tegen Chantal: ‘Ik wist niet, dat Ylke ook keyboard speelt.’
‘Ze speelt verdienstelijk piano. Het keyboard zal wel een compromis zijn voor haar piano. Ze kan veel meer, dan alleen zingen.’

Ik luister dan verder naar de muziek, die werkelijk prachtig gespeeld wordt. Als de laatste noten klinken, klinkt er dan ook een groot applaus. Tot ieders verbazing komt dan Joris naar voren.
‘Dit is een kleine verrassing voor iedereen hier. Dit zijn studenten van het conservatorium in Maastricht, die speciaal voor vandaag naar hier gereisd zijn, om ons te laten genieten van wat andere muziek, dan normaal. Het idee is geboren op de bruiloft van mijn zoon en schoondochter Johan en Helen, toen men ons verrast hebben met een spontane act. Dat was zo leuk, dat we besloten hebben om vandaag ook eens wat spontaans te doen. Dus draag ik mijn steentje bij en zal zo meteen het nummer: To all the girls I loved before.’
Er klinkt een verwachtingsvol applaus, en Chantal vraagt me: ‘Wist jij hiervan?’
‘Nee, ik wist niet, dat hij dit nummer zou zingen.’
De muziek begint te spelen, en Joris begint te zingen. En toegegeven, dat doet hij niet onverdienstelijk. En ik wist inderdaad niet, dat hij dit lied zou zingen.
En geheel onverwacht komt Michel dan langs zijn vader staan, en zingt met hem mee.
Als het lied afgelopen is, krijgen ze een heel groot applaus.
Michel neemt het woord.
‘Dank jullie allemaal. Mag ik vragen, dat John zich bij ons voegt?’
Glimlachend sta ik op, en voeg me bij hun.

Michel zegt: ‘Deze man heeft er in zijn eentje voor gezorgd, dat de sfeer in onze familie dramatisch is verbeterd. Allereerst heeft hij het hart gestolen van mijn oudste zus Chantal, maar door zijn warme inborst, heeft hij een impact gemaakt, dat nogal gevolgen voor onze hele familie heeft gehad. En ik kan wel voor iedereen van ons gezin spreken, dat we hem daar enorm dankbaar voor zijn. Maar dat is niet het enige, wat hij heeft bereikt. Heel onbewust heeft hij, samen met zijn grote liefde, mijn zus Chantal, ervoor gezorgd, dat we in een muzikale familie zijn veranderd. Natuurlijk, we zongen al in de kerk, maar we worden nu allemaal meer actief in de muzikale wereld.
We volgen in het klein de voetstappen van Chantal, die hard bezig is om haar studie tot dirigente te voltooien. Chantal, we zijn allemaal heel erg trots op je. Maar als je Chantal en John samen ziet zingen, dan merk je gewoon, dat die beiden iets speciaals hebben. John heeft namelijk een prachtige stem, die perfect past bij die van Chantal. Maar ook alleen kan hij goed zingen, en ik heb hem gevraagd om dat ook vandaag te doen.
Dus John, zou je ons de eer willen doen het voortouw in het volgende lied nemen?’

Ik knik, en neem de microfoon van hem aan.
‘Het volgende lied is een eerbetoon aan alle vrouwen, die we liefhebben.’
Ik zie Chantal nieuwsgierig kijken, en ik kijk haar, terwijl de eerste noten van het liedje klinken en ik She van Charles Aznavour inzet.
Terwijl ik zing, staan ook andere mannen op, die met me meezingen, waaronder ook Daan. Dat levert verbaasde blikken op van hun geliefden. Er doen zelfs mannen mee, die dit niet met ons geoefend hebben, want dit hebben we met een hele groep online geoefend. En dat maakt het alleen maar mooier, dat zich meer mannen gevoelen roepen om met ons mee te doen.
En het applaus dat we na afloop krijgen, is de mooiste waardering, die we kunnen krijgen. Chantal wuift me een handkusje toe, en ik geef haar een terug.

‘Dank u, maar ook bedankt voor alle mannen, die besloten hebben ons te vergezellen in dit lied. Schijnbaar heeft dit lied al bij meerderen op de lippen gelegen. Dus ook een applaus voor onze spontane zangers.’
Ik zing dan nog enkele andere nummers, waarbij ook een duet met Ylke, en ook een met Chantal, want die laat zich maar wat graag overhalen om onze persoonlijke favoriet samen te zingen.
Ylke en haar gelegenheidsorkest worden dan met een staande ovatie bedankt, waarop ze weer vertrekken. Chantal praat nog wel even met Ylke, en komt dan weer terug naar de tafel, waar ik, Daan en Melissa aan zitten.
Dan zegt ze: ‘Hoe hebben jullie dit allemaal voor elkaar gekregen, John? Want dit oefen je toch niet in een paar keren.’
‘Hoe gek het ook klinkt, dit hebben we in twee maanden voor elkaar gekregen. En Ylke heeft het verder allemaal geleid. Want anders zou jij al meteen in de gaten hebben, dat we iets aan het doen waren.’
‘En jij hebt gewoon de hele tijd met mij geoefend.’
‘Ja, want we zingen gewoon vaak, dat was erg gemakkelijk.’
‘Je bent een vlegel, weet je dat?’
Ik haal mijn schouders op. ‘Alles om jou maar te verrassen, Chantal.’
Ze geeft me een zoen. ‘Dat lukt je dan ook heel erg goed, John.’

De rest van de avond zijn er geen verrassingen meer, maar ik en Chantal dansen veelvuldig met elkaar, maar ik dans ook met Melissa, Helen, Jolanda en natuurlijk Jolien.
Van Jolien krijg ik te horen, dat ze erg trots op me is, omdat ik zo mooi gezongen heb. Want daar krijgt ze veel complimenten van anderen over. Ik praat een tijdje met Alfred, die nieuwsgierig is naar mijn vorderingen van de caravan. Als ik hem vertel, wat we er al allemaal aan gedaan hebben, kijkt me vol ongeloof aan.
‘Dat allemaal voor dat oude ding? Waarom?’
‘Omdat die dingen, als ze gerestaureerd zijn, enorm duur zijn. Ik verwacht dat die caravan straks rond de twintig tot dertigduizend waard is.’
Alfred kijkt me geschokt aan. ‘En die heb je dan voor twee kratjes bier en een aantal vlaaien van me overgenomen?’
‘Ik heb je aangeboden er iets voor te betalen. En je wilde er eigenlijk helemaal niets voor hebben.’
‘Dat zit wel goed. Maar je komt hem toch wel eens tonen, als die klaar is?’
‘Natuurlijk doen we dat. Maar dat zal toch nog wel even duren. Ook al schiet het nu hard op, de afwerking zal het langste duren.’
‘Ik ben toch wel nieuwsgierig.’

Ik begin nu toch wel wat licht in mijn hoofd te worden, en bovendien begint het al laat te worden. En Chantal heeft ook al genoeg wijn op. Ze vraagt me: ‘Zou je het heel erg vinden, als we terug naar de caravan gingen?’
‘Geen probleem, maar ik denk niet, dat Melissa en Daan al willen.’
‘Die kunnen zelf ook wel teruglopen.’
We nemen dan afscheid van het bruidspaar en lopen dan terug naar de camping. Dat is maar een goed tien minuten lopen, maar het is toch best fris te noemen. We zijn al een stuk nuchterder als we bij de caravan aankomen. Chantal heeft het behoorlijk koud gekregen, en ze ligt dan ook heel snel onder de dekens. En ik voeg me snel bij haar.
‘Brr, wat ben jij koud, Chantal!’
‘Oh, ik heb het echt koud. Wil je me even opwarmen?’
Ze gaat dicht tegen me aan liggen, en ik wrijf haar met mijn handen warm. En dat helpt. Maar het heeft wel nog een ander aangenaam effect, want mijn pik begint zich te roeren, en dat blijft niet onopgemerkt door Chantal.
‘Hmm, daar mag je me anders ook wel mee opwarmen, John!’
Ik laat dan mijn handen over haar borsten glijden, en knijp er zachtjes in. Daar houdt Chantal erg van, en ze kreunt dan ook van genot. Dan gaat ze rechtop zitten, om haar nachthemd uit te doen. Ik twijfel dan ook geen moment, en ontdoe me ook van mijn nachtkleding, ondanks dat het helemaal niet warm in de caravan is. Maar dat kan ons allebei niets schelen. Zodra dat onze lippen elkaar raken, is alle koude meteen vergeten.
Chantal hijgt in mijn oor: ‘Ik wil je, John! Geef me alles!’

Dat hoeft ze me geen tweede keer te zeggen. Er is niets liever, dat ik zou willen doen. Ik kus dan haar borsten en laat mijn handen haar borsten kneden. Maar Chantal wil meer, ze duwt me naar beneden, tussen haar dijen. Ik kus haar schaamheuvel, haar klein streepje schaamhaar, zorgvuldig bijgehouden, wat me nog meer opgewonden doet raken. En dan proef ik haar zoete sappen, die al lichtjes uit haar kutje druppelen. En terwijl ik dat doe, kromt Chantal haar rug van genot. Met mijn tong breng ik haar tot haar eerste orgasme, en komt ze hard kreunend en sidderend klaar. Ik vind het nog steeds een fascinerend gezicht, het vrouwelijk orgasme. En zeker dat van Chantal, ze is in alles de perfecte vrouw voor me. Haar lichaam is perfect gevormd, met sierlijke, maar lekker stevige heupen, zonder dik te zijn. Borsten, niet te groot, niet te klein, maar heerlijk om in je handen te hebben. Ze is net iets kleiner, dan mij, dus ik hoef me ook niet te veel te bukken om haar te kussen. En haar rode haren staan haar werkelijk prachtig. En als ik haar dan al kronkelend zie klaarkomen, dan voel ik me gelukkig.

Ik gun haar even de tijd om bij te komen. Maar nu is het Chantal, die het initiatief neemt. Ze duwt me op mijn rug en gaat op me zitten.
‘Nu wil ik die lekkere pik van je in me voelen.’
‘Hmm, ga me lekker berijden?’
Ze knikt. ‘Ja, heerlijk vind ik dat. Daar kan ik nooit genoeg van krijgen.’
Glimlachend zeg ik: ‘Waar is dat onschuldige meisje uit Kampen gebleven?’
‘Geen idee, die ken ik niet. Ik ken alleen maar een meisje uit Kampen, die hopeloos verliefd op je is, en niets liever wil, dan jouw pik in haar natte kutje.’
‘Dat meisje ken ik ook, en die bevalt me veel beter!’
Tevreden met het antwoord pakt ze mijn pik vast, en laat zich dan op mijn pik zakken. Zo nu en dan vindt Chantal het heerlijk om zelf de controle over te nemen, en dan laat ze zich ook helemaal gaan. En ze weet ook precies, hoe ze mij naar een hoogtepunt moet drijven. Ze heeft geleerd, wat me opwindt, en hoe ze me kan laten klaarkomen. En haar bewegingen voelen dan ook precies goed. Dan neukt ze me met lange halen, dan op een hard tempo, en dan met alleen het bewegen van haar billen. En als ik dan bijna kom, stopt ze abrupt, om daarna weer verder te gaan als mijn orgasme weggeëbd is. Maar uiteindelijk kan ze het niet meer tegenhouden. Met een harde kreun pak ik haar middel beet, en duw mijn pik diep in haar, terwijl ik verscheidene stralen zaad diep in haar kutje spuit. Chantal zat ook al ver tegen haar volgende orgasme aan, en wordt daarmee ook over de drempel geholpen.

Uitgeput laat ze zich dan op me zakken. Ik streel haar rug, terwijl ze zich tegen mijn borstkas nestelt.
‘Ik hou van je, John. Ik besef me iedere dag weer, wat voor een geluksvogel ik ben, zo’n man als jij te treffen. Je bent in alle opzichten geweldig! Zelfs bij de seks! Als ik zo om me heen hoor, dan hebben de meeste vrouwen niet zo’n geluk. Je zorgt er altijd voor, dat ik eerst een keer klaarkom, en dan pas denk je aan je eigen genot, waarbij ik dan meestal nog een of twee keer klaarkom. En dan hoor ik zo links en rechts, dat sommigen niet eens klaarkomen. Ik schrok eigenlijk wel, toen ik dat hoorde. Ik wist niet beter, dan dat je meerdere keren klaar kunt komen, als je seks hebt. ‘
Ik lach. ‘Maar jij maakt het voor mij ook wel gemakkelijk, Chantal. Ik kan je heel gemakkelijk naar een hoogtepunt brengen, zonder dat ik daar gekke dingen voor moet doen. En ik kan echt heel erg genieten om jou te zien klaarkomen. Dan is mijn eigen genot niet belangrijk meer.’
Ze kijkt me vertederd aan. ‘Oh, dat is zo lief van je. Maar nu voel ik me nog meer schuldig tegenover alle andere vrouwen, die niet zo’n goede minnaar hebben.’
‘Niet doen, Chantal. Helemaal niet nodig. Bovendien zijn ze er zelf ook nog bij, om hun seksleven beter te maken. Seks is niet alleen je leuter in iemands kutje schuiven, klaarkomen en dan gaan slapen! Het is veel meer. Het is een wederzijds spel, waarbij je zo veel mogelijk genot aan je partner probeert te geven. Zoals je net bij mij deed. Denk je echt, dat die vrouwen dat bij hun partners doen? Die zijn eerder blij, dat het weer voorbij is, terwijl je er zoveel meer plezier van kunt hebben.’
‘Denk je dat echt, John?’
‘Daar ben ik zeker van. Je hebt alleen het geluk gehad, dat je mij getroffen hebt, en niet iemand, die enkel en alleen aan zijn eigen genot denkt. Ik heb je laten zien, hoe mooi en fijn seks kan zijn, en dan komt de rest wel vanzelf. Je doet nu toch ook dingen, gewoon uit jezelf, puur om mij te laten genieten? Of wil je zeggen, dat ik je die bewegingen met je heupen heb geleerd?’
Chantal glimlacht. ‘Dat heb ik ooit gezien op een filmpje, dat Ylke me heeft laten zien. En dat wilde ik proberen. Ik ben blij, dat je het fijn vond.’
‘Ik zou zeggen, ga zo door!’
Ze geeft me dan een zoen en staat dan op. ‘Ik ga even hier op de wc, voordat alles weer uit mijn kutje lekt, en voordat Daan en Melissa terugkomen!’
‘Zal ik maar ook even vlug wat laten luchten? Want volgens mij ruikt het hier nogal naar seks!’
‘Wacht, dan neem ik mijn nachthemd even mee. Anders bevries ik nog, voordat ik weer terug in bed lig!’
‘Hmm, ik kan je wel weer opwarmen?’
‘Klinkt aantrekkelijk, maar nee! Anders worden we nog door Daan en Melissa betrapt!’

Ze grist haar nachthemd van het bed, en gaat dan de kleine toiletruimte van de caravan in, waar ze zich opfrist. Ik laat de boel even luchten, en zie dan in de verte Daan en Melissa aankomen wandelen. Ze waggelen nogal, en ik hoor ze al van verre aankomen. Ik waarschuw Chantal even.
‘Daar komt het tweetal al aan. Zo te zien, zijn ze behoorlijk aangeschoten.’
Maar Chantal is al klaar en kijkt mee door het raam. Ik doe dan snel de ramen weer dicht, en we kruipen weer onder de dekens. Een paar minuten later horen we de rits van de deur van de voortent opengaan, en ook weer dicht gemaakt worden. We horen de beiden zachtjes fluisteren. Nou ja, fluisteren, voor een paar behoorlijk aangeschoten mensen zou je dat fluisteren kunnen noemen, maar het is toch behoorlijk hard.
We horen Melissa tegen Daan zeggen: ‘Ik geloof niet, dat ik ooit zoveel drank op heb gehad, Daan!’
‘Dat kon ik wel merken, zojuist! Volgens mij moet ik je wat vaker wijn geven, je was net behoorlijk wild!’
‘Ik kan er niets aan doen, ik was gewoon geil! En jij was anders ook niet minder geil! Maar het was wel behoorlijk fris!’
‘Je was anders heet genoeg!’
We horen Melissa lachen. ‘Dat komt ook door jou! Ik had nooit verwacht, dat je dat liedje voor mij zou zingen. Toen hield ik nog meer van je, dan ik al deed. En eigenlijk was ik toen al een beetje geil, maar toen konden we niet naar buiten sluipen, zonder dat iemand het in de gaten had.’
‘Hmm, had ik dat maar geweten!’
‘Dan zou ik dat nog niet gedaan hebben. Ik ben nog steeds een net meisje!’
‘Daar kon ik zojuist anders maar weinig van merken, Melissa!’
‘Stt, niet zo hard, anders worden Chantal en John wakker! Of moeten die dat ook allemaal horen?’
Daan praat nu weer zachter. ‘Sorry, liefste. Zullen we dan maar gaan slapen?’
‘Dat lijkt me het beste. Ik hoop alleen, dat Chantal en John niet te vroeg wakker worden.’
‘Ik ben er bang voor. John is altijd wel vroeg wakker, hij is een echt ochtendmens! En Chantal volgens mij ook!’
‘Daarom passen die twee ook zo goed bij elkaar, en wij ook.’
We horen de twee elkaar zoenen en dan komen ze de caravan in. Melissa zegt meteen: ‘Brr, hier is het net zo koud, als buiten! Ik had gehoopt, dat het warmer zou zijn.’
Chantal en ik moeten onze best doen om niet in lachen uit te barsten.

Ze kleden zich dan uit en hullen zich dan in hun nachtkleding. Zij moeten in de stapelbedden slapen, dus bij elkaar slapen is geen optie. En om die reden is het dan al snel rustig. Als de beiden slapen, en dat is al vrij snel, zegt Chantal tegen me: ‘Hoorde ik dat goed? Hebben die twee net ook seks gehad, maar dan buiten?’
‘Daar leek het wel op! Verdorie, dat moet toch best koud zijn geweest! Volgens mij is het om het vriespunt!’
‘Dan hebben wij flink geluk gehad.’ Ze geeft me een zoen, en nestelt zich dan tevreden tegen me aan. Een paar tellen later zijn we ook in dromenland aanbeland.