De Gezusters Santegoed - 31

De tijd gaat vlug. De bruiloft van Michel en Jolanda is alweer voorbij, en niet veel later staat de verjaardag van Chantal alweer voor de deur. Ze heeft me echt op het hard gedrukt haar geen cadeaus meer te kopen, omdat ze vond, dat ik haar veel te veel verwen. Maar ik kan het niet laten om haar iets te kopen. Gewoon wat simpels, het hoeft niet altijd iets duurs te zijn. Via een collega van het werk, die zelf langs een grote bloemenkwekerij woont, heb ik een grote bos rozen laten samenstellen. ’s Morgens op het werk heeft hij me de bos bloemen al overhandigd, die ik dan de hele dag in een emmer op kantoor laat staan. De rozen vullen met hun zoete geur de ruimte, en de collega tegenover me zegt: ‘Je verwent je vriendin nogal met die rozen!’

Ik glimlach. ‘Misschien, maar aan de andere kant is ze me alles waard. Ik had me nooit kunnen bedenken, dat een vrouw zo mijn leven kon veranderen. Ik zou me geen leven meer zonder haar kunnen indenken. En ik prijs me dan ook gelukkig, dat ik over anderhalve maand haar mijn vrouw kan noemen.’
‘Ik snap, wat je bedoelt, John. Zo voelde ik me ook, toen ik Thea leerde kennen. Maar helaas mocht het voor ons tweeën niet lang duren. Onze verschillen waren toch te groot, maar die wilden we toen niet zien. Ik hoop echt voor jou, dat het je niet overkomt, John.’
Ik kijk verbaasd. ‘Ik wist helemaal niet, dat je gescheiden was, Mark.’
‘We zijn ook niet gescheiden, maar ze woont niet meer bij me. Het is namelijk niet, dat we niet van elkaar houden, maar het is echt onmogelijk om met elkaar te leven. Ik weet het, dat klinkt enorm vreemd, maar dit werkt voor ons. Zolang we elkaar maar niet op de lip zitten, gaat het tussen ons wel goed. Maar ja, we hebben met elkaar ook afgesproken, dat we elkaar verder vrij laten, dus het kan zo af en toe gebeuren, dat ze even een ander heeft. Maar dat is nooit erg lang.’
‘Heb je dan zelf nooit naar iemand anders gezocht?’
‘Jawel, maar er kan gewoon niemand aan haar tippen, John. Ik ben gewoon aan haar verslaafd.’
‘Dus je rent altijd als een slaafje achter haar aan? Werkelijk?’
Hij haalt zijn schouders op. ‘Ik kan er niets aan doen, John. Ik kan niet zonder haar.’
‘En heb je er nooit aan gedacht, dat ze soms een ander neemt, om je uit te dagen?’
Mark kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je, John?’
‘Misschien houdt ze nog steeds veel van jou, en komt ze terug, omdat ze net als jou, niet zonder je kan. Maar ze mist de spanning van goede seks, en een goede relatie. ten minste, die indruk had ik van haar gekregen op het laatste bedrijfsfeest. Ze zei het dan wel niet met zoveel woorden, maar aan de manier, waarop ze naar je keek, zei me dat wel genoeg. Wat mij betreft, is ze nog steeds verliefd op je, maar ze zoekt gewoon wat meer in een relatie.’
Mark kijkt me verbaasd en hoopvol aan. ‘Wat moet ik dan doen?’
‘Waarom maak je haar dan niet jaloers? Dat is precies, wat ze probeert te doen, als ze even met een ander is. Of word jij dan niet jaloers?’
‘Jawel, maar ik laat het nooit merken. Het liefste zou ik de romp van die kerel trekken, maar ik beheers me altijd.’
‘Nou, dat bedoel ik dus. Je moet haar dus ook jaloers krijgen.’
‘Oké, maar hoe dan?’
‘Waarom praat je dan niet eens met Viola?’
‘Viola? Die van de administratie? Die is toch lesbisch?’
‘Dat is ze inderdaad, maar dat wil niet zeggen, dat ze geen worst lust. Ze snoept regelmatig van twee walletjes. En ze is verdomd goed in bed, daar kun je zeker nog wel iets van leren. Sterker nog, ze zal je niet laten gaan, voordat je haar hebt laten komen.’

Mark kijkt me geschokt aan. ‘Dus jij en Viola?’
‘Hebben elkaar wel eens geholpen. Tja, een jaar geleden was ik ook maar een vrijgezel, en Viola whad wat hulp nodig. Geen zorgen, Viola zoekt geen vaste relatie, en als je haar vertelt, wat je van plan bent, zal ze je zeker willen helpen.’
‘Jij hebt gemakkelijk praten, John. Ik durf best veel, maar dat niet!’
‘Wat heb je toch een klein hartje, Mark. Maar ik zal wel eens met Viola praten, als je dat wilt. Alles voor de goede zaak, of niet?’
Mark krijgt er een rood hoofd van, en het is maar goed, dat we alleen op kantoor zitten. Ik vraag dan voor de zekerheid: ‘Weet je zeker, dat je het aandurft? Want als Viola ja zegt, dan is er geen weg terug. Viola kan best dominant zijn, en als ze haar zinnen op je heeft gezet, dan ontkom je er niet aan. Kom, ben nu eens niet zo’n schijterd, en ben eens een man! Of wil je Thea niet terug?’
‘Jawel, maar het is zo drastisch!’
‘Je vindt het een risico, of niet?’
‘Ja, wat als ik haar dan helemaal verlies?’
‘Ben je dan eigenlijk niet beter af? Ik bedoel, zo is het toch ook geen doen? Je hebt wel, of geen relatie. Daar tussen zit eigenlijk niets.’

Hij twijfelt even, en zegt dan: ‘Goed, vraag het haar maar!’
Om dan zijn hoofd in zijn handen te werpen. ‘God, waar ben ik aan begonnen?’
In de pauze loop ik over naar de tafel, waar Viola met haar andere collega’s aan zit.
‘Viola, mag ik je even onder vier ogen spreken? Ik heb iets persoonlijks te vragen.’
Viola knikt, en loopt met me mee.
Zodra we de kantine uit zijn, vraagt ze me direct: ‘Van jou had ik nu niet meer direct een persoonlijke vraag verwacht, nu je op het punt staat te gaan trouwen. Of is het uit met je vriendin?’
‘O, nee! Met mij en Chantal gaat het fantastisch. Maar ik vraag je iets, voor iemand anders. Hij durft het zelf niet, dus vraag ik het voor hem.’
‘O, laat dan maar eens horen!’
Ik leg haar uit, waarom het gaat. En Viola is het al snel met me eens, dat de vrouw van Mark wat meer van Mark verwacht. Viola trekt dan al snel zelf de conclusie, wat ik van haar verlang.
‘Ik begrijp, wat je wilt, maar waarom durft Mark me dat dan zelf niet te vragen? Bijt ik soms? Of ben ik zo lelijk?’
‘Lelijk ben je absoluut niet, maar bijten doe je wel af en toe!’
Viola lacht. ‘Oké, maar dat is alleen voor intimi. Goed, ik wil wel helpen, maar dan verwacht ik van Mark wel volledige medewerking. En dat houdt ook in, dat hij me eens goed doorsmeert. Daar ben ik wel weer eens aan toe. Als hij dat durft, dan garandeer ik hem, dat ik die vrouw van hem zo jaloers en nijdig maakt, dat ze haar man nooit meer los zal laten!’
‘Ik wist, dat ik op je kon rekenen, Viola! Maar verder wel mondje dicht!’
‘Natuurlijk! Of dacht je zelf, dat ik hier bekend wil staan als een slet?’
‘Juist, maar hoe gaan we het dan aanpakken?’
‘Zeg hem maar, dat ik hem vrijdagavond bij mij thuis verwacht. En dat hij bij me blijft slapen. En hij hoeft zich geen zorgen te maken. Als hij echt niet wil, dan heb ik ook wel een logeerkamer voor hem vrij. Maar natuurlijk hoop ik wel op meer. En dan zal ik eerst eens beginnen om Mark weer eens wat spannender te gaan maken. Hij is op zich best een knappe vent, maar ik kan me voorstellen, dat die Thea afknapt op zijn kleding en styling. Want hij zou net zo goed een overall aan kunnen trekken, dan zou ik het verschil amper zien.’
‘Goed, dan ga ik dat tegen hem zeggen. Dan weten we na het weekend meteen, of hij ballen in zijn zakken heeft.’
Viola zegt dan lachend: ‘Letterlijk en figuurlijk, mag ik wel hopen!’

We lachen dan allebei, en lopen dan weer terug naar de kantine. Ik ga weer bij mijn collega’s zitten, en zij bij de hare. Een van de collega’s aan tafel vraagt me: ‘Wat moest jij net met Viola?’
‘Gewoon, wat advies. Chantal is vandaag jarig, en ik wilde haar nog iets kopen, wat kleins. En Viola kon me daar wel een antwoord op geven. Soms heb je het inzicht van een vrouw met stijl nodig om je vriendin het perfecte geschenk te geven.’
‘Stijl kun je haar niet ontzeggen, daar moet ik je gelijk in geven. Alleen jammer, dat ze alleen maar oog heeft voor vrouwen. Anders zou ik haar best wel eens willen doen!’
‘Je kunt niet alles hebben in het leven, of wel?’
‘Jij wel! Je hebt je een verdomd mooie vrouw aan de haak geslagen! En over anderhalve maand ga je ook nog eens met haar trouwen! Je moet jezelf eens bekijken! Je hebt een groot huis, met een loods erachter, waar je U tegen zegt, een prachtige vriendin, verschillende wagens, waarin je rijdt, en je hebt nu een goed betaalde baan!’
‘Ik klaag toch ook niet, Pieter, of wel? Maar er blijven altijd wensen open. Wie niet kan dromen, heeft geen leven.’

Als de pauze is afgelopen, en we weer op kantoor zitten, vraagt Mark me direct: ‘En wat zei Viola?’
‘Vrijdagavond verwacht ze je bij haar thuis. En ik zou maar verschijnen, want ze heeft er zin in!’
Mark kijkt geschokt. ‘Heb je al meteen een afspraak gemaakt?’
‘Tja, Viola is heel direct en snel. En ze vond, dat het eens tijd werd, dat je ballen toont. En dat meende zowel lichamelijk als figuurlijk!’
Mark wordt even bleek. Dat had hij dus duidelijk niet verwacht. ‘Maar vrijdag zou ik met Thea gaan eten.’
‘Dan zeg je dat maar af. Viola zou in staat zijn je op te zoeken in dat restaurant om je te komen halen. Ze accepteert geen nee.’
‘Dat krijg ik in de gaten. Goed, ik bel Thea wel op, dat het een andere keer wordt.’
‘Zo mag ik dat horen, Mark. Hier heb je het nummer van Viola. Bel haar op, dan weet ze, dat je komt, en krijg je haar adres. En ik verzeker je, dat je er geen spijt van krijgt. En het is maar, dat je het even weet, Viola is een sterke vrouw, en behoorlijk dominant. Verwacht geen moment, als je daar bent, dat jij gaat bepalen, wat er gaat gebeuren. Zodra je een voet binnen zet, ben je aan haar overgeleverd. Maar zoals ik al zei, je gaat er geen spijt van krijgen.’
Mark gromt een keer en zegt dan vastberaden: ‘Goed, laat ik dan ook eens een keer zien, dat ik een man ben! Geef dat nummer van Viola dan maar eens!’

Ik geef hem het papiertje, dat Viola me gegeven heeft. Mark laat er geen gras over groeien, en belt Viola meteen op. Ze neemt vrijwel meteen op. Zonder zijn naam af te wachten, zegt ze: ‘Aha, mijnheer heeft dus wel ballen! Goed, ik neem aan, dat John je gezegd heeft, wat ik van je verwacht?’
‘Uhm, ja!’
‘Dat kan netter! Of heeft je moeder je niet geleerd met twee woorden te spreken?’
Mark kijkt geschokt, en ik fluister hem toe: ‘Zeg: Ja, mevrouw!’
Mark zegt me dan na: ‘Ja, mevrouw!’
‘Ah, dat is al beter. Ik stuur je dadelijk mijn adres toe, maar ik verwacht wel discretie van je. Want anders zal je wel iets beleven, wat je niet zal bevallen, dat garandeer ik je!’
‘Mijn lippen zijn verzegeld, mevrouw!’
‘Hmm, dat klinkt als een goede belofte. Tot vrijdag!’
En dan hangt ze op.
Mark kijkt geschokt naar zijn mobiele telefoon. ‘Verdorie! Volgens mij is ze best wel een strenge tante!’
‘O, dat is ze ook! Maar wel ontzettend geil. Of ten minste, dat vermoed ik.’
Mark kijkt me verbaasd aan. ‘En je zei me, dat je seks met haar hebt gehad?’
Ik lach. ‘Nee, ik zei, dat ik haar heb geholpen. Dat is iets heel anders. Je bent hier op het werk niet de enige, die problemen heeft. Viola is een mooie vrouw, maar voor mijn smaak iets te pittig. Maar tegen mij is ze best open, en ik heb ook wel eens contact met haar buiten het werk om. Daarom ken ik haar ook goed. Maar dat wil niet zeggen, dat ik ook seks met haar heb gehad!’
Mark trekt bleek weg. ‘O, en ik dacht, dat je juist wel eens met haar in bed hebt gelegen!’
‘Die indruk heb ik je wel gegeven, dat klopt. Maar dat deed ik om je over de grens te trekken. Maar maak je geen zorgen, Viola weet echt wel, wat ze doet! Je geheim is veilig bij haar, je kunt haar volledig vertrouwen.’
‘Maar…’
‘Terug kun je nu niet meer, Mark! Maar maak je geen zorgen, ik durf te wedden, dat Thea nog voor de zomer weer uit je hand eet, en dat alles weer goed tussen jullie is.’
‘Dat is wel heel erg snel, John!’
‘Nou, dan voor de herfstvakantie, maar veel langer niet! Viola is nogal doortastend. En ik zou overigens komend weekend er wel voor zorgen, dat je genoeg geld bij hebt.’
‘Moet ik haar dan betalen?’
Ik lach hard. ‘Nee, dat zou ik ook maar laten ook! Ze is in staat je een blauw oog te bezorgen, als je dat probeert. Nee, ze gaat proberen iets aan je styling te doen. Want eerlijk gezegd, dat ziet er ook niet uit. Wanneer heb je zelf voor het laatst kleding gekocht?’
Met een rood gezicht van schaamte antwoordt Mark: ‘Dat zal een jaar of zes, zeven geleden zijn geweest.’
‘En daar loop je nu dus nog steeds mee rond?’
Mark knikt alleen maar.
‘Die kleren zal je weg moeten doen. Ze zijn bovendien toch al helemaal versleten, dus een grote ramp is dat ook weer niet. Dus zorg maar voor een goed gevulde knipbeurs, zodat je niet voor lul staat, als ze je aankleedt.’
‘Dat is inderdaad niet eens zo’n slecht idee. Viola heeft daar meer verstand van, als ik. En je hebt gelijk, ik ben toe aan nieuwe kleren.’
‘Zo mag ik dat horen. Zie het maar als een nieuwe stap van je nieuwe leven. Als voorbereiding om Thea terug te winnen.’

Mark recht zijn rug, maar begint dan te lachen.
Ik vraag, waarom hij moet lachen.
‘Weet je, ondanks dat ik drie kleuren zal schijten, als ik naar Viola toe gaan, weet ik al, dat ik meer angst zal hebben om Thea straks te vertellen, dat we vrijdag niet samen kunnen uit gaan eten.’
Ik lach. ‘Zeg er maar nog niet te veel over. Zeg maar, dat je aan een onverwachte cursus moet deelnemen, dan lieg je niet eens!’
‘Hmm, dat is niet eens een slecht idee. Ik ben slecht in liegen, heel slecht!’
‘Dat is toch een goed teken, Mark! Maar je gaat het wel redden, daar ben ik zeker van.’
We gaan daarop verder met het werk. Na het werk haast ik me naar huis toe, want er zal al bezoek aanwezig zijn.

Eenmaal thuis, verras ik Chantal met de grote bos rozen. Ze neemt die glunderend aan, maar zegt wel: ‘Ik had je toch gezegd, me geen cadeaus te kopen? Je hebt me al zoveel gegeven!’
‘Dat gaat er bij mij niet in, Chantal. De vrouw van mijn dromen zal op haar verjaardag altijd iets van me krijgen. En dat hoeft echt niet altijd een auto te zijn. En een bos rozen kost nu ook weer niet de wereld, of wel? En ik kan zien, dat je er blij mee bent!’
‘Malle vent! Maar je hebt gelijk, ze zijn prachtig! En ze ruiken ook nog eens lekker!’
Ze geeft me nog een zoen. ‘Dank je, John! Dank je, dat je soms lekker eigenwijs kan zijn, en me weer verrast. Dat maakt het leven met jou zo fijn, geen enkele dag is hetzelfde met jou!’

Ik voeg me dan bij het bezoek. Thuis zit het al aardig vol, en dan is de familie van Chantal niet eens gearriveerd. Er zijn al behoorlijk wat van onze vrienden op bezoek gekomen, en het doet me echt deugd, dat Chantal al helemaal is opgenomen door mijn vriendengroep. Ze praat en lacht gewoon met hen mee, met haar gemengde accent. Ze praat al wat dialect, maar je kunt nog goed haar afkomst horen. Als al onze vrienden er zijn, krijgt ze een grote envelop van hen. Verbaasd neemt ze die aan, en opent die. Tot haar verbazing zit er een soort tegoedbon in. Ze leest het, maar moet daar wel wat moeite voor doen, omdat het volledig in dialect geschreven is. Langzaam zegt ze de woorden op, en gilt dan plotseling hard.
‘John! Weet je wat er staat?’
Ik knik, want ik had het allang gezien.
‘Ik krijg wat spraakcursussen dialect! O, daar ben ik blij om! Dan kan ik straks net zo plat praten, als jullie!’
Ilse, de vriendin van Sander, zegt daarop: ‘Dat was ook precies de opzet daarvan. We horen, hoeveel moeite je doet om met ons mee te praten. En dat doe je niet eens heel slecht, maar je kunt nog steeds horen, dat je geen echte Limburger bent, al doe je nog zo je best. Dus hebben we iemand bereid gevonden, om je dat te leren. En hij is een echte specialist. Als hij met je klaar is, dan ben je in hart en nieren een Limburger geworden.’
Chantal omhelst dan alle vrienden een keer. Ze is echt blij met dit geschenk.

Dan vraag ik Chantal: ‘Is mijn moeder vandaag trouwens al op bezoek geweest?’
‘Nee, die heb ik nog helemaal niet gezien! Ze zal het toch niet vergeten zijn?’
‘Dat kan niet, ze heeft me gisteren nog gebeld, dat ze zou komen. Weet je wat? Ik haal haar even op!’
Chantal knikt, maar kijkt bezorgd. Maar voordat ik op kan staan, hoor ik achter me: ‘No worry, Tinie is already here!’
We kijken om en zien daar Dean en Leonie staan, samen met mijn moeder.
We zijn blij verrast. ‘Wat doen jullie hier? Hoeven jullie niet in Duitsland te zijn?’
Dean schudt zijn hoofd. ‘Mijn promotie is wat anders verlopen. Ik ben nu militair af.’
‘Huh? Wat bedoel je?’
‘Ik ben geen militair meer! Ze wilden, dat ik terug naar de VS ging, en dat heb ik geweigerd. Ik heb hier immers vrouw en kinderen. En daarvoor is een speciale regeling, waardoor ik eervol ontslag heb gekregen. Daardoor behoud ik mijn aanspraak op mijn pensioen, en ik krijg de komende vijf jaar gewoon doorbetaald. Dan moet ik mezelf gaan redden, maar dan kan ik dus wel hier blijven.’

Er wordt plaats gemaakt voor Dean en Leonie, terwijl mijn moeder zich naast Chantal nestelt. Ik vraag dan aan Dean: ‘Wat ga je nu dan doen?’
Dat weet ik nog niet, maar we komen nu wel hier in Nederland wonen. Daarvoor zijn we gisteren ook aangekomen, we logeren tot na het weekend bij je moeder. We zijn op huizenjacht.’
‘Zo, dat is nogal eens nieuws! Eigenlijk goed nieuws, ware het niet, dat je nu zonder werk zit.’
‘Ach, ik zal me wel redden. Ik heb vijf jaar om me iets nieuws te zoeken. En het leuke is, dat ik ook doorbetaald krijg, als ik nieuw werk krijg.’
Gerard zegt lachend: ‘Zo’n werkgever zoek ik nou ook!’
Daar wordt hartelijk om gelachen. Opeens zegt Helmut: ‘Dean, ik weet nog een mooie woning voor je. Je kunt mijn woning kopen.’

Opeens zijn de blikken op Helmut gericht. Ik vraag hem: ‘Ga je dan een ander huis kopen?’
‘Ja, maar niet hier in Nederland. Ik ga weer terug naar Duitsland. Mijn ouders worden ouder, en ze hebben me gevraagd of ik hun huis niet wil gaan kopen. En Connie wil het ook, dus er is geen reden meer om het niet te doen. Maar dan moet ik natuurlijk wel op korte termijn van mijn huis af.’
‘Nou, dat is natuurlijk je eigen keuze en ook wel begrijpelijk. Dus je gaat weer terug naar Eschweiler?’
Helmut knikt. ‘Ik wilde het juist vandaag aan jullie mededelen. Dat vond ik moeilijk om te doen, maar door Dean werd me het gemakkelijk gemaakt.’
Dean zegt: ‘Maar wat voor huis heb je dan? Want ik heb zo wel mijn eisen.’
Ik zeg tegen Dean: ‘Je kent zijn huis wel, je komt er altijd langs, als je hier naartoe rijdt. Het is dat witte huis, met die mooie tuin ervoor.’
Dean denkt even na. ‘O daar! Zit daar geen loods bij?’
Helmut knikt. ‘Ja, daar heb ik mijn spullen allemaal in staan. Maar de loods moet wel opgeknapt worden, maar het huis is helemaal klaar. Er zitten net nieuwe ramen in, de tuin is helemaal gedaan, de badkamer is net twee jaar oud, net als de keuken. In principe kun je er zo in.’
‘En wanneer ga je dan weg?’
‘Al vrij snel. Aan het eind van de maand ga ik al. Mijn moeder kan ik niet aan haar lot overlaten. Mijn vader begint te dementeren, en ik kan daar als metselaar meteen aan de slag. Dus ik kan mijn ouders verzorgen, en ik heb daar meteen werk. Dus wat wil ik nog meer?’
‘Jammer dat je gaat, Helmut, maar ik kan je volledig begrijpen. Succes met je leven daar in Eschweiler!’
‘Ach, we gaan elkaar nog wel zien op de meetings, want daar blijf ik wel komen. En natuurlijk blijf ik ook lid van de vereniging!’

Sander lacht. ‘Zo wordt onze vereniging nog wijd verspreid! We hebben nu al leden uit Kampen, en uit Den Haag. En straks ook uit Duitsland!’
Helmut laat wat foto’s van zijn huis aan Dean en Leonie zien, die meteen geïnteresseerd zijn.
Leonie zegt: ‘Dat zou misschien wel perfect voor ons zijn! Dan wonen we echt maar op een steenworp afstand van mijn moeder. Die begint ook ouder te worden, al wil ze dat nog niet toegeven!’
Mijn moeder antwoordt daarop: ‘Ik ontken niet, dat ik ouder word, Leonie, maar ik kan mezelf nog prima redden. Maar het zou inderdaad wel fijn zijn om jullie weer kort bij me te hebben.’
Ik knik instemmend. ‘En wat vinden Jake en Stephanie ervan?’
‘Die weten het nog niet. We hebben ze het extra nog niet verteld. Ze logeren nu bij vrienden, en we hebben ze verteld, dat we naar Chantals verjaardag zouden gaan, en om Tinie te bezoeken. En daarover hebben we dus ook niet gelogen. Er is nog tijd genoeg om ze dat te vertellen. We gaan toch niet eerder verhuizen, dan de zomervakantie. We willen niet, dat onze kinderen net voor het einde van het schooljaar moeten gaan verhuizen.’
Ik zeg dan tegen Dean: ‘Dus als het huis van Helmut jullie bevalt, en jullie het gekocht hebben, moet je weer gaan wennen om Nederlands te gaan praten!’
‘Dat is geen probleem, John. Hier heb ik me altijd wel thuis gevoeld. Dus dat komt wel goed.’
Chantal zegt lachend: ‘Dat gevoel ken ik, Dean. Maar wel leuk, dat jullie dichterbij komen wonen.’

Leonie zegt dan: ‘O, dan vergeet ik nog bijna iets. Ik moest van Jake en Stephanie je nog iets geven, Chantal!’
Ze loopt even naar buiten en komt dan snel weer terug met enkele rollen papier, die met linten opgerold zitten. Chantal maakt ze los, en bekijkt de rollen. Het zijn tekeningen van mij en haar, gemaakt door Jake en Stephanie.
‘Oh, wat lief van ze! Wacht, die hang ik meteen tegen de wand!’
Met wat plakband maakt ze de tekeningen aan de wand vast. Ze bedankt Leonie, en gaat dan wat te drinken en vlaai in de keuken halen voor haar gasten. Ik loop met haar mee en in de keuken houd ik Chantal even vast.
‘Laat me op zijn minst je nog eens zonder iemand erbij feliciteren, Chantal.’
Ze laat me gewillig haar een zoen geven. ‘Gefeliciteerd, Chantal. Dat we dit nog vele jaren mogen doen.’

Maar ze reageert iets anders, dan ze normaal zou doen. Dus er moet iets zijn, wat ze me nog niet verteld heeft.
Terwijl ik haar nog vasthoud, vraag ik haar: ‘Chantal? Is er iets? Sinds ik thuis ben, lijk je een beetje treurig. Zo ben je niet.’
‘Ach, het is niets.’
‘Volgens mij toch wel. Kom op, vertel!’
Ze zucht eens diep. ‘Nou goed. Ik ben vandaag ongesteld geworden.’
‘Oké, maar dat is volgens mij niet het hele verhaal?’
Ze schudt haar hoofd. ‘John, ik was een week overtijd.’
Dat antwoord komt wel even als een dreun binnen. Maar ik begrijp meteen, waarom ze nu zo reageert.
‘Och, meisje van me! En dat voelt nu als een soort teleurstelling?’
Ze knikt, en werpt zich weer in mijn armen.
Snikkend zegt ze: ‘Ik weet, we zouden wachten. Maar toen ik overtijd was, had ik wel stille hoop. Maar nu voel ik me zo teleurgesteld. En dat voelt zo dom. We zouden wachten met kinderen.’
Ik kijk haar recht aan en zeg: ‘Nee, dat is niet dom. Chantal, luister eens goed naar me! Dat begrijp ik heel goed. Ik weet, hoe graag je kinderen wilt, dus je reactie is heel normaal. En geloof me, als je zwanger zou zijn, dan zou ik net zo gelukkig zijn, als jij dat zou zijn. Maar je kent de reden, waarom ik wil wachten. Maar die reden is niet heilig!’
Ik klem haar troostend weer in mijn armen, terwijl ze haar frustratie op mijn schouder uithuilt. Dan droogt ze haar tranen, en ik geef haar nog een zoen.
‘Ik hou van je, John. Nu nog meer, dan ik al deed. Ik was bang, dat je boos zou worden, omdat ik teleurgesteld zou zijn.’
‘Waarom zou ik boos op je worden, Chantal? Nee, dit begrijp ik heel goed. Hey, ik voel me nu zelfs wat teleurgesteld. Wie zegt, dat ik een papa kan worden? Ik heb nog niets bewezen!’
Chantal glimlacht weer. Dan trekt ze haar gezicht weer in plooi.

‘Kom, we moeten onze gasten niet te lang laten wachten.’
‘Dan is het misschien beter, dat jij je make-up wat bijwerkt. Je mascara is wat uitgelopen.’
‘Oei, goed dat je dat zegt. Breng jij het dan vast naar de kamer? Ik kom er zo aan.’
Ze haast zich even naar de slaapkamer, om haar make-up bij te werken, terwijl ik onze gasten bedien. Niet veel later komt Kurt binnen. Hij wordt door iedereen hartelijk begroet, en ik maak plaats voor hem.
‘Zo, daar is hij dan. Waar heb je toch de hele tijd gezeten?’
‘Sorry, dat ik niet eerder langs gekomen ben, maar het ging gewoon niet. Maar nu is wel alles achter de rug.’
‘Dus je kunt ook weer aan het werk?’

Hij knikt. ‘Dat wil zeggen, als ik nog werk heb. Ik ben drie maanden weggeweest.’
‘Natuurlijk heb je nog werk, Kurt. Als jouw verantwoordelijke heb ik daar overleg over gehad. Bovendien heb je je op de andere vestiging wel verdienstelijk gemaakt, dus dat zit wel goed.’
‘Pff, dat is dan wel een opluchting. Want dan kan ik dus weer met een geheel schone lei beginnen. Mijn schulden zijn nu helemaal afbetaald, en mijn nieuwe woning is ingericht.’
‘En wat is er nu precies gebeurd tussen jou en Linda?’
‘Ach, dat werkte niet meer. Ze wilde dingen, die ik helemaal niet wilde, en ook omgekeerd. Het was gewoon beter om uit elkaar te gaan. En de laatste ruzie was de druppel. Ik heb toen mijn spullen gepakt, en ben gegaan. Het scheelde wel, dat ik zojuist te horen had gekregen, dat ik niet meer hoefde onder te duiken. Ik zal nog wel een keer moeten getuigen, maar als dat voorbij is, dan is echt alles achter de rug. En toen wilde ik alleen nog maar naar huis. Kampen is een mooie stad, maar ik kon er niet wennen.’
‘Dus nu keer je weer terug naar je vrienden?’
‘En dat voelt goed. Dit is thuis!’

Gerard reageert daarop: ‘En zo is dat! Welkom terug, Kurt! En net op tijd, want we hebben een verzoek gekregen om te spelen op een bruiloft.’
‘Ik hou me aanbevolen! Want ik ben toch nog steeds lid van de band?’
‘Natuurlijk! Zo’n goede gitarist laten we niet schieten!’
‘Daar ben ik blij om. Nu voelt het thuiskomen nog beter!’
De feeststemming begint er nu goed in te zitten. En die wordt nog beter, als Ylke binnengevallen komt. Het is druk in huis, maar er wordt toch een plaatsje gevonden voor Ylke. Ze wordt langs Kurt neergezet en is al meteen druk in gesprek met mijn vrienden. Ze kennen haar inmiddels, en dat maakt het contact wel wat gemakkelijk. Gerard vraagt op een gegeven moment aan Ylke: ‘Nu je de Jeep van Chantal overgekocht hebt, word je zeker toch ook wel lid van onze oldtimerclub?’
‘O, daar vraag je me wat. Lijkt me op zich wel leuk, maar om de hele tijd alleen te rijden, ook al is het in een groep?’
‘En waarom vraag je dan Kurt niet mee? Die heeft nog geen auto, maar wil wel steeds met ons mee. Dan heb je in ieder geval gezelschap.’
Ylke kijkt Kurt aan. ‘Woon je nu niet meer in Kampen? Ik dacht, dat je daar iets met een nicht van Chantal had.’
‘Nee, dat is voorbij. Ik woon nu weer hier. Ik heb net weer alles op de rit hier. Morgen begin ik weer met werken, of ja, ik moet even kijken of er wel werk voor me is, maar John zei me, dat het geen probleem zou zijn.’
‘Hmm, maar zou je dat wel willen? Want jullie zijn best een gezellige troep, en ik wil best meedoen, maar om alleen te gaan rijden, dat staat me niet aan.’
‘Nou, ik heb wel slechtere aanbiedingen gehad. Wie zou er nou niet met zo’n mooie meid mee willen rijden? Ik zou wel gek zijn om nee te zeggen.’

Ylke kleurt plotseling rood. ‘Uhm, nou. Uhm, in dat geval wil ik wel lid worden van de club.’
Ik zeg lachend: ‘Maar dan moeten we wel even stemmen om je toe te laten. Maar het is wel handig, dat de meerderheid van de club hier nu aanwezig is. Dus zullen we maar even stemmen?’
Er gaan meteen handen omhoog en er wordt geroepen: ‘Voor!’
Er is niemand, die tegen is, dus ik zeg: ‘En ik ben voorzitter, en kan je daarom meteen vertellen, dat we je graag als nieuw lid van onze club begroeten. Welkom in de club!’
Ylke kan het nog amper geloven. ‘Echt? Gaat dat zo snel?’
‘Hier wel. Er zijn nog wel enkele zaken, die we achteraf wel regelen, maar in principe ben je nu al lid.’
‘Wow! Gaaf! Dus dan kan ik je voortaan ook lief aankijken als ik iets gedaan moet hebben aan mijn Jeep?’
‘Hij is toch niet kapot?’
‘Nee, maar mocht er iets kapot gaan?’
‘Natuurlijk, maar dat zou je anders ook wel gedaan hebben.’

Ylke lacht weer. En de gesprekken gaan weer gewoon verder. Maar het valt mij, en ook Chantal goed op, dat Ylke nadrukkelijk meer contact zoekt met Kurt. Als de avond voorbij is, en iedereen naar huis is, en we alles hebben opgeruimd, moet ik nog even Renn uitlaten.
Chantal zegt: ‘Weet je wat? Ik loop even met je mee. Even uitwaaien na die drukke dag.’
We trekken onze jas aan, en maken onze ronde. Chantal hangt verliefd tegen me aan.
‘Dit moeten we eigenlijk veel meer doen. Lekker samen wandelen. Samen met Renn.’
‘En waarom zouden we dat dan in het vervolg niet doen? Of heb je een hekel aan Renn?’
‘Nee, helemaal niet! Ik vind haar juist een hele lieve hond! Het is een verrijking van ons leven, vind je niet?’
‘Absoluut mee eens. Dan laten we in het vervolg Renn ’s avonds samen uit. Is ook veel leuker.’

Chantal knikt. Dan zegt ze: ‘Wat vond je van Ylke vandaag? Volgens mij heeft ze een oogje op Kurt.’
‘Dat zou best eens kunnen. Zag je, hoe ze bloosde, toen Kurt haar een mooie meid noemde? En gelijk heeft hij, ze is best mooi, alleen wat gezet.’
‘Maar daar kan ze helemaal niets aan doen, John. Of denk je, dat zij zich daar prettig bij voelt? Daar praat ze regelmatig met me over. Ze is jaloers op me, dat ik alles kan eten, zonder aan te komen.’
‘Maar je doet er ook heel wat aan om in vorm te blijven. En dat zie ik Ylke dan weer niet doen.’
‘Dat is ook weer waar. Ze zou wel wat meer aan haar conditie kunnen doen, maar wat dat betreft is ze behoorlijk eigenwijs.’
‘Maar dat is dan ook weer Ylke. Lekker eigenzinnig. Zou op zich goed passen bij Kurt. Want die is best rustig, en dat is precies, wat Ylke nodig heeft. Ze heeft iemand nodig, die haar rustig kan maken.’
‘Dat denk ik ook. Ze is soms een mier, alleen maar bezig. En soms maakt ze zich echt druk om niets, en dan denk ik soms: Zoek een vent!’
Ik lach. ‘Wie weet, Chantal. Ze hebben nu in ieder geval telefoonnummers uitgewisseld. Dus wie weet groeit er iets moois tussen die beiden.’

We komen dan weer terug bij het huis, waar ik de poort weer sluit en vervolgens het huis. Dan zet ik het alarm erop, en we gaan naar bed. Eenmaal in bed draait Chantal zich even naar me om.
‘Bedankt voor straks. Dat had ik echt even nodig. En dat toont maar weer, hoe zeer we bij elkaar horen.’
‘Ach, dat hoort er gewoon bij, Chantal. We leren elkaar toch steeds beter kennen, en intussen weet ik wel, wanneer er iets met je aan de hand is.’
‘Ben ik zo doorzichtig?’
‘Nee, maar ik weet wel, hoe je reageert op bepaalde dingen. En dit was niet zoals normaal. En dan wil ik gewoon weten, wat er is. Chantal, probeer zulke dingen nooit voor me verborgen te houden. En ik beloof je, dat ik nooit kwaad zal worden, ook al is het nog zo verkeerd.’
‘Ik zal het proberen, John. Maar dat zal ik ook moeten leren. Maar je hebt gelijk, we leren steeds meer over elkaar.’
‘En? Nu je meer weet over me, ben je dan nog steeds verliefd op me?’
‘Alleen maar meer! Je hebt zo wel je nukken, maar dat zijn geen dingen, waar ik me aan stoor. Dat is wat jou John maakt. Maar om te weten, dat je iemand volledig kunt vertrouwen, dat die er altijd voor je is, waar en wanneer dan ook. En te weten, dat die persoon ook nog volledig van je houdt, dat maakt me zo ontzettend gelukkig! Ik voel me de gelukkigste vrouw ter wereld, met jou aan mijn zijde.’
‘Dus je hebt geen twijfels over anderhalve maand?’
‘Nog niet eens een milliseconde! En jij?’
‘Daar hoef ik niet eens over na te denken, Chantal. Voor mij is het een absoluut ja!’
‘Ondanks mijn slechte eigenschappen?’
Ik lach. ‘Ja, ook ondanks dat. Maar je hebt geluk, zoveel slechte eigenschappen heb je niet.’

Ze geeft me nog een zoen, maar moet ook hard en lang gapen. Ik sla dan mijn arm om haar lichaam, terwijl ze zich weer tegen mijn warme lichaam nestelt. Een paar tellen later slaapt ze al. Ik ben wel moe, maar ik kan nog niet slapen.
Ik moet denken aan een voorspelling, die Mieke, de oude vriendin van mijn moeder. Die had me al voorspeld, dat Chantal niet de eerste keer zwanger zou worden. Zou dit dan de eerste keer zijn? Of moet dat nog steeds komen? Maar uiteindelijk haalt de slaap me in, en ben ik in dromenland.
En ik droom ook. Ik droom van Chantal. Ik droom van een warme zomer, terwijl Chantal met een dikke buik op een ligstoel in de tuin ligt. Ze is hoogzwanger, maar ze lijkt niet blij. En ik kijk ook niet blij. Er is iets aan de hand, maar dan schiet ik plotseling wakker. Chantal schrikt ook wakker.
‘Wat is er?’
‘Niets, ik had alleen een rare droom.’
‘Een nachtmerrie?’
‘Nee, maar wel raar. Je was zwanger, maar we waren er allebei niet blij over.’
‘Wat een rare droom. Waarom zouden we niet blij zijn, als ik zwanger zou raken?’
‘Geen idee. Het was echt heel vreemd. Misschien heeft het te maken met de voorspelling, die Mieke me ooit gedaan heeft.’
‘Is het dat, wat ze je ooit in je oor gefluisterd hebt?’
‘Ja, maar je moet haar zelf vragen, wat het is.’
‘Dan ga ik morgen het haar eens vragen. Ik wil nu wel eens weten, wat ze je verteld heeft.’

We gaan dan weer slapen, maar nu lukt het me wel om beter te slapen. Goed uitgerust word ik dan wakker, en begeef me dan weer naar mijn werk. De middag is nog niet om, als ik telefoon van Chantal krijg. Het is me meteen duidelijk, dat ze al bij Mieke is geweest.
‘John? Ik ben nu bij Mieke. Moet ik dit echt geloven?’
‘Ze heeft het nog nooit fout gehad, Chantal. Of wil je het niet geloven?’
‘Het zou fantastisch zijn, als het waar zou worden. Maar het klinkt zo onwaarschijnlijk!’
‘Dan is het toch aan ons om het waarschijnlijk te maken, of niet?’
‘Zou je het dan wel willen? Dat is nogal een uitdaging!’
‘Met jou? Natuurlijk!’
Ik hoor dan Chantal gillen van geluk. Het doet pijn aan mijn oren, zo hard schreeuwt ze door de telefoon. Mark kijkt glimlachend: ‘Goed nieuws?’
Ik knik. Chantal is nu wel uitgegild, en weer wat bedaard. Ik zeg: ‘Dus je wilt haar ook geloven?’
‘Ja! En als dat echt waar is, dan vernoemen we er een naar haar, John.’
‘Dat vind ik goed. Vertel haar dat maar, dat zal ze leuk vinden. Maar ik ga weer verder met werken.’
‘Dat is goed, ik zie je vanavond weer.’

Ik hang op en wil weer aan het werk gaan. Maar Mark zegt me: ‘Ik heb mijn etentje met Thea afgezegd. Daar was ze allerminst blij mee, en ze vroeg me waarom. Dus heb ik haar gezegd, dat ik dan aan een cursus ging beginnen om mijn leven weer kleur te gaan geven. Denk je, dat ik het zo goed gedaan heb?’
‘Ja, dat is wel in orde. En hoe reageerde ze daarop?’
‘Nieuwsgierig, maar ook twijfelend.’
‘Dat noem ik goed nieuws voor jou, Mark. Dat wil zeggen, dat ze nog steeds om je geeft. Dus ik heb goede hoop voor je.’
‘Dat heb ik ook, maar ik begin nu toch wel zenuwachtig te worden. Dit wordt met afstand het moeilijkste, wat ik ooit gedaan heb.’
‘Ach, Viola is misschien wel een sterke vrouw, maar ze eet je niet op. Je kan er alleen maar van leren.’
Mark zucht eens diep. We gaan dan weer verder met het werk.

Als ik ’s avonds thuis kom, vliegt Chantal me om mijn nek en geeft me in het bijzijn van Joey een zoen, die er niet om liegt.
‘Wow, volgens mij heb je de hele dag op me gewacht.’
‘Ik heb de minuten geteld, John. Wat een vrouw is dat. Ze heeft me nog meer verteld. Als daar ook maar de helft van waar is, dan word ik de gelukkigste vrouw ter wereld. Maar ze heeft me ook enkele dingen verteld, die niet leuk zijn.’
‘Ik heb wel een vermoeden, wat dat is. Het zal allemaal niet gemakkelijk gaan, Chantal. Maar nu kunnen we ons daar op voorbereiden.’
Joey kijkt het allemaal vol verbazing aan. ‘Waarom zijn jullie zo vrolijk?’
‘Ach, je zou het toch niet begrijpen. Maar neem maar aan, dat het goed nieuws is.’
‘Dat moet wel! Maar ik heb ook goed nieuws. Volgende week vrijdag mag mijn wagen op keuring bij de RDW! Volgens Daan zou hij goed genoeg moeten zijn om weer de weg op te mogen.’
‘Nou, dat is toch ook goed nieuws! Dus dan hoef je mijn wagen dus niet meer te lenen?’
‘Als het goed is, niet meer! Maar dan moet ik evengoed nog veel doen aan mijn wagen. De bekleding moet nog helemaal opnieuw, de lak is slecht. Maar ik heb nog wel een klein probleempje voor komende vrijdag, John. Wil je me daarbij niet even helpen?’
‘En dat is?’
‘Ik heb ook nieuwe banden nodig, en daar heb ik even het geld niet voor. Kun je me dat lenen? Ik betaal je echt terug!’
‘Loop eens de loods in, en kijk eens achter de schuifdeur. Daar ligt wat voor je.’
Joey kijkt me verbaasd aan. Dan loopt hij naar de loods en we horen vanuit de loods hard juichen.
Ik zeg: ‘Volgens mij heeft Joey zijn nieuwe banden gevonden.’
Chantal glimlacht. ‘Dat heeft hij ook wel verdiend, na al dat werk aan je caravan.’
‘Dat vind ik ook. En ze waren niet eens zo heel duur. Dat is geen slechte prijs voor al die uren werk, die hij in de caravan heeft gestoken.’

Joey komt dan weer uit de loods gerend.
‘Zijn die banden voor mij? Echt waar?’, roept hij enthousiast.
‘Voor al je harde werk aan de caravan. Daan had me al gezegd, dat je voor de keuring nieuwe banden nodig had, en ik wist, dat je daarvoor het geld niet zou hebben. Dus heb ik me die maar voor jou besteld. Ze zijn helemaal voor jou, daar hoef je me niets voor terug te betalen.’
‘Dank je wel! Dan kan ik Veerle binnenkort meenemen voor een ritje met mijn eigen auto!’
‘Als je maar oppast, Joey! Van zulke ritjes kunnen kleine kinderen komen!’
‘Ik pas wel op! Bovendien wil Veerle dat nog helemaal niet. En ik begrijp dat ook wel.’
Dan vraagt hij me: ‘Uhm, John? Mag ik even je wagen lenen om mijn velgen en de banden naar Daan te brengen?’
‘Daan en Melissa zijn niet thuis. Melissa is vandaag in Nijmegen, en Daan moest vandaag weg voor een cursus. Maar komend weekend heb je nog genoeg tijd om die banden erop te leggen.’
Joey kijkt wat teleurgesteld, maar blijft gelaten. Dan haalt hij zijn schouders op. ‘Je hebt gelijk, ik heb nog tijd genoeg om die banden eronder te leggen.’
Hij geeft ons een knuffel, om zijn dankbaarheid te tonen.

Verder gebeurt er niets bijzonders, maar maandag op mijn werk zie ik plotseling een hele andere Mark het kantoor binnen wandelen. Hij heeft een ander kapsel, andere kleren, andere schoenen, en zijn baard is weg.
‘Zo, dat is nogal een verandering! Ik herkende je haast niet terug zonder je baard!’
‘Oh, John! Wat een weekend! En wat een vrouw!’
‘En? Heeft ze je opgegeten?’
‘Dat nog net niet, maar ze is verdomd geil! Ik kan me niet herinneren ooit zoveel seks in een weekend te hebben gehad. Maar ik heb wel veel geleerd, dat moet ik toegeven.’
‘En Thea?’
‘Die heeft me dit weekend de hele tijd proberen te bellen, maar ik heb niet opgenomen. En ik heb de instructie gekregen van Viola haar pas woensdag op te bellen, of ze moet mij zelf bellen.’
Heel erg lang hoeft Mark niet te wachten, tot zijn Thea belt. Hij neemt op.
‘Hoi, Thea!’
‘Ah, daar ben je eindelijk! Ik probeer je al het hele weekend te bellen! Waar was je?’
‘Ik heb je toch gezegd, dat ik een cursus had? En dat heeft het hele weekend geduurd.’
‘Ja, maar ik krijg berichten, dat je met een andere vrouw in Venlo gezien bent. Je was met haar aan het winkelen. Dat noem ik geen cursus.’
‘Dat maakte deel uit van de cursus. Ze heeft me geleerd weer eigenwaarde te krijgen, en ik kreeg tevens wat tips voor een wat modieuzere garderobe. En dat heb ik me afgelopen weekend dan ook aangeschaft. En een nieuw kapsel, mijn baard is eraf. Dus eigenlijk ben heb ik mezelf afgelopen weekend vernieuwd. En ik moet zeggen, dat het niet verkeerd aanvoelt.’
Het is even stil.
Mark wacht geduldig, tot Thea wat wil zeggen. ‘Uhm, ik ben trouwens aan het werk. Als je me nog wat wilt vragen, dan bel maar na mijn werk terug. Dus dan tot later!’

Hij hoort Thea nog wat zeggen, maar hij heeft al opgehangen. Dan zucht hij eens hard.
‘Verdomme, dat was moeilijk! Normaal is Thea, die zegt, wat ik moet doen.’
De telefoon van Mark gaat alweer over. Hij zucht eens, want hij ziet dat het Thea weer is.
‘Met Mark.’
‘Met Thea! Wat bezielt je om meteen op te hangen!’
‘Thea, heb je me niet goed verstaan? Ik ben aan het werk! Bel vanavond maar terug. En anders bel helemaal niet meer terug, begrepen?’
Het is weer even stil, en dan hoort hij haar kort ja zeggen. Dan hangt hij weer op.

Ik glimlach. ‘Moeilijk?’
‘Ja, maar dit was nog eenvoudig. Zoals ik haar ken, staat ze meteen op mijn stoep om uitleg te vragen. En van Viola mag ik haar maar beperkt uitleg geven, en dan weer de deur uit sturen. En dat gaat niet gemakkelijk worden. Dat heb ik nog nooit gedaan!’
‘Heb je zo’n klein hartje? Dat had ik niet gedacht! Want als het op inkopen aankomt, dan kun je best fel zijn. Je hebt niet voor niets de naam ijzervreter gekregen!’
‘Tja, maar Thea is mijn zwak punt. Maar volgens Viola moet ik even volhouden, en dan zal ze uit mijn hand eten. Maar het is zo moeilijk!’
‘Wil je dan terug naar je oude situatie? Want dat leidt nergens toe.’

Dat is de juiste aanmoediging, die Mark nodig heeft. ‘Je hebt gelijk, ik moet even volhouden. Thea mag best weten, dat ik het niet overal mee eens ben. Ik ben verdomme toch een man! Dat ik het haar maar eens laat zien!’
‘Zo mag ik het horen, Mark! Ik weet, dat het moeilijk voor je is, maar de beloning zal er ook naar zijn.’
‘Bedankt, John! Dit zal ik niet snel vergeten!’
‘Hey, daarvoor zijn we toch collega’s, of niet dan? Soms moet je elkaar ook helpen buiten je werk om.’

Mark glimlacht. Dan zegt hij: ‘John, die nieuwe chauffeur van ons, Kurt. Wat is dat voor een type?’
‘Kurt? Dat is een oude vriend van me. Hij is wel in orde, hoezo?’
‘Nou ja, hij is toch een hele tijd afwezig geweest? Waarom eigenlijk?’
‘Ik weet de reden, en de HR-manager ook. Maar hij heeft wel degelijk nog voor ons bedrijf gewerkt, maar dan in Kampen.’
‘Waarom dan in Kampen?’
‘Dat kan ik niet zeggen, Mark. Dat ligt gevoelig. Laten we het erop houden, dat het een goede reden heeft gehad. Maar dat zou nu voorbij moeten zijn.’
‘Nou, ik hoor de andere chauffeurs over hem klagen, dat hij zo lang weg is geweest. Zij hebben dat werk op moeten pakken.’
‘Goed, dat ik dat weet. Maar ik weet wel, wie daar over geklaagd heeft. Maar die zal ik wel eens aanspreken. Want ik denk niet, dat die persoon geklaagd heeft, dat hij de afgelopen zaterdagen niet heeft hoeven werken, want toen deed Kurt zijn werk. Je weet toch, dat we ’s zaterdags ons filiaal in Kampen bevoorraden?’
‘Ja, heeft Kurt dat dan gedaan?’
Ik knik. ‘Hij kwam met de trein vanuit Kampen hierheen, en bracht dan die spullen naar Kampen, om dan weer terug te komen. En dan weer met de trein terug. Kurt heeft geen vrij gehad, mochten ze dat denken. Hij heeft alleen tijdelijk andere werkzaamheden gekregen. Maar nu is hij weer terug, dus worden zijn werkzaamheden weer als vanouds.’
‘Oké, als jij het zegt, dan zal je wel gelijk hebben. Maar die praat zorgt er wel voor, dat andere collega’s een mening krijgen over Kurt.’
‘Bedankt, dat je me dat verteld hebt, Mark. Ik ga meteen actie ondernemen.’

Ik informeer de HR-manager van ons bedrijf over de geruchten, en die schrikt nogal van het bericht.
‘Daar moeten we meteen wat aan doen. Wie denk je, dat die geruchten verspreid heeft?’
‘Dat kan er maar een zijn, en dat is Harrie. Die kan nooit zijn mond houden, en Harrie is bang, dat Kurt zijn baantje inpikt.’
‘Nou, als Harrie zo doorgaat, kon die kans wel eens groot zijn. Want we zijn namelijk wel erg tevreden over het werk van Kurt, en dat kunnen we niet zeggen van Harrie. Maar Harrie werkt al erg lang voor ons, dus die kunnen we ook niet zomaar uit zijn functie zetten. Maar ik weet denk ik wel een oplossing. Harrie begint ook ouder te worden, en hij is ook al een paar keren ziek thuisgebleven met zijn rug. En bij de jaarlijkse gesprekken heeft hij aangegeven, dat hij lichter werk wil. En ik denk, dat die ruimte er wel is, om hem dat te geven.’
‘Oké, dat is jouw taak. Ik geef alleen door, wat ik gehoord heb.’
‘Dat klopt, maar Kurt valt nog steeds onder jouw verantwoordelijkheid. Dus je bent wel deelgenoot over deze zaak.’
‘Maar Kurt heeft nu toch zijn jaarcontract gekregen. Ben ik dan nog steeds verantwoordelijk voor hem?’
‘Tot aan zijn volgende jaarcontract. Dat is zo afgesproken en dat heb je zelf getekend. Maar geen zorgen, Kurt doet het uitstekend, en zoals het er nu naar uitziet, slaan we het jaarcontract meteen over, en bieden hem een vast contract aan. Tegenwoordig vind je zo snel geen goede chauffeur meer, en Kurt voldoet aan alle verwachtingen. Maar vertel hem daar nog maar niets over. Dan hebben we nog een jaar om hem goed te testen, en om het probleem met Harrie op te lossen.’

Ik bedank de man, en ga weer terug aan het werk. Maar omdat ik vandaag vroeg weg moet, ben ik al vroeg afgewerkt. En daarbij loop ik toevallig Harrie tegen het lijf, die net van zijn route is terug gekomen.
Maar Harrie is de lompheid zelve, en zodra hij me ziet, zegt hij me: ‘Zeg John! Wat voor een type is die Kurt eigenlijk? Na drie maanden komt hij opeens weer opdagen, alsof er niets aan de hand is! Maar intussen hebben we wel al die maanden zijn werk kunnen opknappen!’
‘Is dat zo, Harrie? En heb je in die drie maanden ook nog ’s zaterdags moeten werken? Ik geloof van niet! En wie dacht je, dat die zaterdagen dan gewerkt heeft? Dat Kurt er niet is geweest, dat heeft een goede reden gehad, maar dat wil niet zeggen, dat hij niet voor het bedrijf gewerkt heeft! Dus voor jij je grote mond opentrekt, zou ik me maar eens goed informeren, waarom hij er niet is geweest! Maar aan jou ga ik geen woorden meer vuil maken, dan mogen anderen wel doen. Wat mij betreft kun je kapot vallen met je grote mond! Alsof jij ooit eens harder hebt gewerkt, dan anderen! Ik zou zo een hoop verhalen over jou hier kunnen vertellen, die je liever niet wilt, dat ik ze vertel. Ik denk, als je bij jou thuis gaan kijken, dat ze nog wel eens verbaasd kunnen zijn over de spullen die ze daar vinden.’

Harrie kijkt me geschokt aan. ‘Wat weet je dan over mij? Je bluft!’
‘En de pallets oud ijzer, die je stiekem naar jou thuis hebt gebracht? Ik heb het wel gezien. En die pallet met oude vodden, die je mee hebt genomen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.’
‘Maar met die oude vodden heb ik het bedrijf alleen maar geld gespaard!’
‘Dat kan zijn, maar je hebt niets gevraagd. Ik heb mijn mond gehouden, zodat jij je baan kon houden, maar ik heb er wel problemen mee gehad. Dat doe ik dus mooi de volgende keer niet meer, begrepen?’
Harrie is meteen stil. Hij ziet, dat ik echt boos ben, en zegt: ‘Oké, ik zal mijn mond wel over Kurt houden. Maar dan houd jij je mond ook over mij.’
‘Oké, dat is een deal. Maar verwacht voorlopig geen hartelijkheid van mij.’
Harrie heft zijn handen. ‘Oké, dat heb ik misschien wel verdiend. Dus we hebben een deal?’
Ik knik. ‘Goed, dan laten we het hierbij. Maar laat ik niet horen, dat jij je mond voorbij praat!’
‘Ik ben wel stil, geloof me maar!’
‘Nou, dan wens ik je nog een prettige dag.’
‘En jij ook!’

Terwijl ik in mijn wagen stap, krijg ik telefoon. Het is de HR-manager.
‘John, wat stond je daar net te praten met Harrie? Je hebt je toch geen problemen op je hals gehaald?’
‘Nee, ik heb geen problemen, maar Harrie kan dat wel krijgen, als hij dat wil. Harrie zal nu voorlopig zijn mond wel houden, want ik weet wel een en ander over hem. Maar ik heb hem beloofd, dat ik daarover niet zal spreken, en dat zal ook zo blijven, als Harrie zijn woord blijft houden. En zo niet, dan ben jij de eerste, die ervan hoort.’
‘Oké… Dat is niet de normale gang van zaken, maar daarmee heb je zeker bij Harrie geen vrienden gemaakt.’
‘Dat kan me niet schelen! Hij moet gewoon zijn mond houden over zaken, waar hij niets vanaf weet. En als ik de middelen heb om hem die mond te snoeren, dan zal ik dat ook zeker gebruiken.’
‘Maar dat had je mij toch ook kunnen vertellen?’
‘Dat had gekund, maar daar was niemand bij geholpen. Soms moet je ook buiten de lijntjes kleuren om bepaalde zaken in het goede spoor te helpen. En daar wil ik het graag bij laten, als je dat niet erg vindt.’
‘Oké, dat is dan jouw keuze. Het verdient geen schoonheidsprijs, maar het siert je wel, dat je opkomt voor je collega’s. Goed, dan laten we het hierbij. En laten we hopen, dat het niet verder escaleert.’
‘Dat gebeurt niet. Harrie weet nu heel goed, waar hij aan toe is, en hij zorgt er wel voor, dat ik geen reden heb, om mijn mond open te doen over hem.’
‘Nou, dan wens ik je nog een prettige dag!’
‘En jij ook!’