Negen Dagen Tot Nieuwjaar - 1e Jaar 25 December

Na een hele gezellig avond, die tot nog in de late uurtjes heeft geduurd, er was immers wel wat te vieren, worden Sally en ik wakker. We hebben behoorlijk wat gedronken, en ik voel een lichte kater opkomen. Ik kijk op de klok aan de wand en zie, dat het al negen uur is. Tijd om op te staan, want ik moet het kersteten voor vanavond klaar gaan maken. Ik glip het bed uit, en douche me dan snel, terwijl Sally nog steeds slaapt. Dan wil ik naar beneden lopen, als ik een van de slaapkamerdeuren zie opengaan, waar Marijke normaal slaapt. Alleen komt daar niet Marijke uit, maar Pete!
‘O, vergist in de slaapkamer?’
‘Helemaal niet! Maar het was ook weer niet, dat Marijke me een keuze gaf! Ze trok me haar kamer in!’
‘Dus?’
‘Ik heb amper geslapen vannacht! Maar waar is hier de badkamer?’
Ik lach. ‘Die is achter je, iedere slaapkamer heeft hier zijn eigen badkamer.’
‘O, dat wist ik nog niet! Dan ga ik snel even douchen, want ik ben wel toe aan een kop koffie!’

Ik loop naar beneden, waar Els al wakker is, en in een ochtendjas aan een grote mok koffie zit.
‘Goedemorgen, Jack! Koffie?’
‘Ja, graag! We moeten weer op tijd weg, omdat mijn broer en zus vandaag komen eten. De kerst is voor mij nu een drukke tijd geworden!’
Els lacht. ‘Dat geloof ik meteen! Maar je vrienden zullen volgend jaar wel een heel stuk verder moeten rijden om je te komen bezoeken!’
‘Dat komt wel goed, Els. Maar wat een avond, was het gisteren!’
‘Dat kun je wel stellen. Maar ik ben blij, dat Sallandy je gevraagd heeft. Moedig, maar dat past ook weer bij haar. En je hebt laten zien, dat je een goede schoonzoon bent. Ik ben blij, dat je in onze familie komt!’
‘En je krijgt er waarschijnlijk nog één bij!’
‘Je bedoelt Pete? Een fijne vent! Wat heb ik toch moeten lachen, met al die verhalen van hem! Maar eerst moet er nog wat groeien tussen Marijke en Pete.’
‘Ik kwam net Pete boven op de gang tegen, hij heeft niet eens de kans gekregen om in zijn eigen bed te slapen!’
Els kijkt even geschokt. ‘O, dat had ik niet verwacht van hem!’
‘Hijzelf ook niet! Marijke had hem mee naar binnen getrokken. Maar ik verwacht niet, dat Pete veel tegenstand heeft gegeven!’
‘Aha, dus Marijke heeft de eerste stap gezet? Nou ja, dat was ook wel te verwachten. Ze zat de hele avond al als een verliefde tiener naar Pete te kijken!’
‘Dan moeten we maar kijken, wat daar voor moois uit bloeit. Ik heb in ieder geval een goede indruk van Pete. In ieder geval een betere, dan van Gerard!’
‘Dat ben ik ook wel met je eens. Maar niets dan goeds over de doden, Els. Laten we maar afwachten, wat de toekomst brengt!’

Opeens schiet er een blonde bliksemschicht door de keuken, die me toeroept: ‘Ome Jack, ome Jack! Laat je me nog eens vliegen?’
‘Goedemorgen, Emily! Mag ik eerst even mijn koffie opdrinken? Dan mag je wel even bij mij op schoot zitten!’
Dat wil de kleine meid wel. Ze begint dan ontspannen te kletsen, en zegt dan opeens: ‘Ome Jack? Oma zei, dat jij met tante Sally gaat trouwen!’
Ik glimlach en zeg: ‘Ja, dat klopt! Maar we gaan ook verhuizen!’
‘Dus je gaat niet meer in de flat wonen? Waar ga je dan wonen?’
Els zegt: ‘Ome Jack gaat hier wonen! Opa en oma gaan in een kleiner huis in Veghel wonen.’
‘Maar kan ik dan nog wel bij u logeren, oma?’
‘Natuurlijk wel! We hebben nog steeds een logeerkamer! Maar dit huis is veel te groot voor opa en mij! En ome Jack en tante Sally willen juist een groter huis hebben. Dus komen ze dan hier wonen!’
‘En ome Pete dan? Waar gaat die wonen?’
‘Dat weet ik niet, Emily! Wil je dan, dat hij blijft?’
Emily knikt driftig. ‘Ik vind ome Pete heel erg aardig! Alleen praat hij zo raar!’
We moeten lachen over haar logica. Ik vraag haar dan: ‘En zou je het erg vinden, als je mama en ome Pete verliefd op elkaar zouden worden?’
Emily moet even nadenken. ‘Nee, want dan wordt ome Pete mijn nieuwe papa! En dan kan ik hem goed leren praten!’
We moeten hard lachen. Maar Emily is nog niet klaar. ‘Maar als jij met tante Sally gaat trouwen, krijgen jullie dan ook een baby?’
Ik lach en antwoord: ‘Nog even niet, Emily. Misschien later. Eerst moeten we eens gaan verhuizen, en gaan Sally en ik nog trouwen. En misschien dat we dan een baby krijgen.’
‘Jammer! Ik wil nog een neefje of nichtje om mee te spelen!’
Ik lach. ‘Maar zo snel groeien baby’s niet, Emily!’
Ze kijkt wat teleurgesteld, maar ze ziet, dat ik mijn koffie al op heb, en is haar teleurstelling al snel vergeten. Ik pak haar dan op en til haar hoog boven me uit. Gillend van plezier spreidt ze haar armen, en doet alsof ze echt kan vliegen. Maar na enkele minuten begint ze me toch wat zwaar te worden, en stoppen we ermee. Ze bedankt me met een knuffel en zegt: ‘Dat was erg leuk, ome Jack!’

En dan huppelt ze weer weg om met haar speelgoed te gaan spelen. Els glimlacht en zegt: ‘Je bent echt heel goed met kinderen, Jack! Als jij en Sallandy ooit kinderen krijgen, dan zal je ongetwijfeld een goede vader worden!’
Pete komt dan binnen, en ook hij wordt hartelijk begroet door Els. Ze vraagt hem dan meteen: ‘Hoe komt het eigenlijk, dat je wel Nederlands verstaat, maar amper zelf Nederlands kunt spreken, Pete?’
‘Mijn moeder was uit België, vlakbij Turnhout. Daar is ze geboren, in het kleine plaatsje Kasterlee. Tijdens een vakantie heeft ze mijn vader ontmoet, en is met hem meegegaan naar Canada. En daar ben ik geboren. Mijn moeder is wel altijd Nederlands blijven praten, maar nooit in huis. Dat deed ze wel met enkele buren, die uit Nederland kwamen. Thuis spraken we altijd gewoon Engels. Ik heb het dus nooit echt geleerd, of liever gezegd, ik heb het nooit echt hoeven spreken.’
‘Heb je dan geen familie in België wonen?’
‘Tja, dat weet ik eerlijk gezegd niet! Daar heeft mijn moeder nooit veel over verteld. Ik weet, dat ze niet bepaald op een goede voet stond met haar ouders, wat misschien ook de reden is geweest, dat ze de eerste beste kans aangreep om naar Canada te vertrekken. Dat kon ik me de komende dagen wel eens gaan uitzoeken. Ik heb besloten, dat ik toch nog wel wat langer wil blijven.’
Els vraagt hem dan: ‘En is daar een bepaalde reden voor?’
‘Moet u dat nu nog vragen? Jack zal u ongetwijfeld al verteld hebben, dat ik vannacht niet in het bed heb geslapen, wat voor me bedoeld was!’
Els glimlacht. ‘Dat heeft hij inderdaad. En ik zal eerlijk zijn, ik ben er normaal niet erg blij mee, als mijn dochters meteen het bed in duiken met een man, die ze nog maar net kennen. Maar sinds Jack denk ik daar iets anders over. En ik kon ook echt wel zien, dat Marijke haar ogen amper van je af kon houden!’
Pete glimlacht. ‘Ik vind haar echt leuk! Leuk genoeg om mijn ticket naar huis te annuleren.’
‘Zo! En wat ga je dan doen? Waar ga je overnachten?’
‘Ach, er is heus wel ergens een pension of een hotel, waar ik kan overnachten. Ik hoef me niet te haasten en ik hoef ook niet echt naar het geld te kijken. Ik heb een hoop geld op de bank staan, waar ik het hier wel even mee kan uitzingen. En anders koop ik me gewoon een huis. Dat is ook een mogelijkheid!’
‘Zo, dan moet je flink wat geld hebben, als je dat zomaar kan!’
‘Ik heb niet voor niets tien jaar hard gewerkt, mevrouw. En ik ben spaarzaam met mijn geld omgegaan, zodat ik nu de dingen kan doen, die ik wil gaan doen!’
‘Hoe oud ben je, Pete?’
‘Achtentwintig.’
‘En waar precies heb je je geld mee verdiend?Je hebt me wel verteld, dat je houthakker was, maar kun je daarmee zoveel geld verdienen?’
‘Ik was inderdaad een houthakker. Dat moet u zich niet te licht voorstellen, er komt echt wel wat kennis bij kijken, en bovendien is het een zeer gevaarlijk beroep. Vrijwel dagelijks gebeuren er vreselijke ongelukken, en ik heb mijn deel daarvan wel gezien. Daarom wordt een houthakker dan ook goed betaald. Wat ook de reden was, dat ik ermee begonnen ben.’
‘Maar als beginnende houthakker zal je toch wel niet zo veel hebben verdiend, als je laatste jaar?’
’Nee, maar dat was toch nog zestigduizend dollar! Over die tien jaar, dat ik het gedaan heb, was dat gemiddeld honderd en tien duizend dollar per jaar. Mijn laatste jaar was wel de top, toen verdiende ik bijna twee ton.’
Els fluit eens tussen haar tanden. ‘Dat zijn nogal eens bedragen!’
‘Tja, maar dat waren ook lange en harde dagen. Ik moet zeggen, dat we in ons kamp niet al te veel ongelukken hadden, hoewel er zeker eens per jaar wel iets serieus gebeurde. Maar in andere kampen vielen wel eens doden. Maar daar zag je al meteen, dat ze hun zaken niet op orde hadden.’
Ik zeg dan tegen Pete: ‘Ja, dat klopt. Daarom maak ik vaak ook die inspecties bij onze leveranciers. Het gehele plaatje moet kloppen, de arbeidsomstandigheden, de vergunningen, maar ook achteraf. Waar ik werk, hebben we dat hoog in het vaandel staan.’
Pete zegt lachend: ‘Dat lijkt me werk, dat ik zou kunnen doen!’
Ik kijk Pete aan in zijn ogen. ‘Weet je? Dat zou niet eens het slechtste idee zijn? Ik heb mijn ontslag daar toch al ingediend. Dus je zou daar kunnen solliciteren!’
Pete kijkt me verbaasd aan, maar Els zegt: ‘Had je je baan al opgezegd? Dan had je wel erg veel vertrouwen in Sallandy, dat ze akkoord zou gaan!’
Ik glimlach. ‘Ik loog niet, toen ik zei, dat ik waarschijnlijk toch naar ander werk zou zijn gaan zoeken, Els. Dat me mijn werk goed beviel, wil niet zeggen, dat ik niet meer wil! Daar was er geen enkele mogelijkheid meer voor mij om nog te kunnen groeien. Ik zat al behoorlijk op niveau, en op alle hogere posities zitten al mensen, die er nog niet zo lang zitten. Dat zou dus betekenen, dat er de komende jaren voor mij niets in zit. Maar dat had ik Mart ook al allemaal uitgelegd. Hij weet mijn beweegredenen.’
‘Maar waarom had je dan je contract nog niet ondertekend?’
‘Een beetje meer drama…’
Els lacht. ‘Ik had Sallandy al een beetje voorbereid, Jack!’

Ik knik en glimlach. Pete zegt dan: ‘Maar meende je dat, wat je net zei, Jack? Als ik hier werk zou vinden, dan zou ik wel ook echt reden hebben om hier te blijven. Dan kan ik mijn tijd nemen om Marijke te leren kennen, en daarbij zou het een goede kans zijn om mijn Nederlands bij te spijkeren.’
‘Nou, als je wilt, kan ik je wel eens voorstellen? Je hebt definitief kennis van hout, wat een groot voordeel is. En ik denk, dat jij nog wel eens meer oog kunt hebben voor de arbeidsomstandigheden, omdat je precies weet, hoe alles werkt!’
‘Yeah! Cool! Nu nog een plaats, waar ik kan wonen!’
Els zegt daarop: ‘Dat is toch niet zo moeilijk? Als Jack en Sallandy hier gaan wonen, dan kun je de woning van Jack toch kopen? Als je dan toch al zoveel geld hebt, als je zegt?’
Pete kijkt me aan. ‘Dat is inderdaad geen slecht idee! Wat moet je woning eigenlijk kosten?’
Ik noem hem het bedrag, en dat vindt Pete wel redelijk. Dan zegt hij: ‘Als jij me regelt, dat ik hier werk kan krijgen, dan koop ik je woning!’
‘Dat is maar een woord! Dat zou ik zelfs nu kunnen regelen, maar laten we daarmee tot na kerst wachten. Maar ik zou mijn chef een berichtje kunnen sturen, dat ik een goede kandidaat voor hem heb, die me zou kunnen opvolgen?’
‘Ja, graag!’
Ik pak mijn telefoon en stuur mijn chef een berichtje. Lang hoef ik niet te wachten op antwoord. ‘Als jij denkt, dat hij geschikt is, dan mag hij direct na kerst komen solliciteren! Bedankt voor de tip!’
Ik stuur mijn chef terug: ‘Er is een addertje. Hij spreekt maar een paar woordjes Nederlands, verstaat het overigens wel, en hij komt uit Canada.’
‘Hmm, is hij bereid Nederlands te leren? En spreekt hij andere talen?’
Ik vraag Pete: ‘Spreek je nog andere talen, dan Engels?’
‘Uiteraard spreek ik ook vloeiend Frans, maar ik heb ooit Spaans moeten leren, vanwege wat Mexicaanse krachten, die ik moest begeleiden. Het is niet heel goed, maar goed genoeg om me verstaanbaar te maken en duidelijk te maken, wat ik wil.’
Ik antwoord mijn chef, en krijg weer meteen antwoord: ‘Tot nu toe de beste kandidaat, laat maar komen!’
‘Nou, je staat er al meteen goed voor, Pete. Ik kan je dan wel even brengen, al heb ik nog vakantie.’
‘Tot wanneer moet je uitwerken, Jack?’, vraagt Els me.
‘Tot eind januari. Maar ik heb nog genoeg vrije dagen. Ze hebben me aangeboden die uit te betalen, wat ik overigens heel netjes van ze vind, maar ik denk niet, dat ik op dat aanbod zal ingaan. Ik heb nog een dag of acht, die wil ik toch gaan opnemen. Dan kan ik op die dagen alvast beginnen op mijn nieuwe werk, en toch mijn opvolger inwerken.’
Pete zegt daarop lachend: ‘Nou, dan hoop ik, dat ik jouw opvolger word, want dan kan ik je nog veel langer vragen om raad en hulp!’
En op dat moment komt Marijke naar beneden gelopen. ‘Wie moet je raad en hulp vragen, Pete?’
‘Jack! Hij maakte me erop attent, dat op zijn werk zich nu een vacature opent, nu hij ergens anders gaat werken. En ik wil daar misschien wel op solliciteren!’
Marijke kijkt verbaasd. ‘Waarom?’
‘Moet je me die vraag nog stellen na vannacht?’
Marijke krijgt meteen een rood hoofd. ‘Pete! Niet waar de anderen bij zijn!’
Ik lach. ‘Te laat, we wisten het toch al. En je moeder had het ook wel kunnen raden. Dus het is niet echt meer een geheim!’
Marijke moet toch steeds blozen. Ze kijkt naar haar moeder. ‘Vind je het niet erg, dat ik met Pete naar bed ben geweest?’
‘Waarom zou ik dat erg vinden? Ja, het is misschien wel wat vroeg, na Gerards dood, maar aan de andere kant, waarom zou je deze kans niet aangrijpen? Je bent overduidelijk verliefd op hem, Emily is dol op hem, en Pete mag jullie allebei! Dus waarom zou ik daar iets op tegen hebben? Als Pete nu een arrogante en verwende man was, ja, dan zou ik misschien wel bezwaar hebben gehad. Maar dat is Pete niet. In tegendeel juist!’

Marijke kijkt toch met wat ingetogen woede naar haar moeder. ‘Mam, moest dat nou, die sneer naar Gerard?’
‘Ja, dat moest! Ik heb Gerard nooit echt gemogen, en ik heb nooit begrepen, wat je in hem zag. Nou ja, na afgelopen kerst heb ik er wel iets meer van begrepen, maar toch! Pete zal in alles een betere man voor je zijn, daar ben ik van overtuigd! En ja, ik ben me ervan bewust, dat we Pete nog niet erg goed kennen, en dat er heus nog wel een paar eigenaardigheden boven water komen drijven. Maar je kunt zeggen van Pete, wat je wilt, hij lijkt me een eerlijke man, en hij lijkt alles voor jou opzij te zetten. Dat is meer, dan je ooit van Gerard hebt gekregen, Marijke!’
Marijke is het daar natuurlijk niet helemaal mee eens, maar ze moet ook toegeven, dat Pete betere eigenschappen heeft, dan Gerard. ‘Maar je kende Gerard niet, zoals ik hem kende! Maar dat doet er niet meer toe! Dat is voorbij, en hij komt nooit meer terug! Ik kan wel over hem blijven treuren, maar daar schiet ik niets mee op. Ik moet verder, en Emily ook!’
Ze kijkt dan Pete aan. ‘En als ik dan Pete met Emily bezig zie, dan voelt dat gewoon goed. Alsof ik Gerard samen met Emily zie, maar dan in zijn betere dagen. Maar ik wil Pete niet vergelijken met Gerard! Argh, ik wil daar nu niet over spreken!’

Ze loopt weg om Emily te zoeken. Pete zegt dan: ‘Wat is nu precies het verhaal van die Gerard? Ik weet, dat hij haar man is geweest, en dat hij nu dood is. Maar dat is alles wat ik weet.’
Els zucht eens diep en vertelt hem het verhaal over Gerard, dat ik zo nu en dan aanvul. Als we het verhaal verteld hebben, zegt Pete: ‘O, nu begrijp ik haar reactie opeens! Doe ik er dan wel goed aan om iets met Marijke te beginnen?’
‘Die vraag kun alleen jij beantwoorden, Pete. Maar als je mijn mening vraagt, dan zeg ik ja! Niet omdat je een betere man voor Marijke zult zijn, dan Gerard ooit voor haar kon zijn, maar vooral omdat Marijke dit niet alleen aankan. Ze doet zich wel sterk voor, maar ze kan het echt niet alleen.’
‘Dat vind ik nogal een conclusie, vooral omdat jullie me amper kennen.’
‘Van wat ik tot nu gezien heb, is dat goed genoeg, Pete. En ik zie, dat je een verliefde blik hebt, als we over Marijke praten, dus wat dat betreft zit het ook wel goed.’
Pete glimlacht. ‘Ik geef ruiterlijk toe, dat ik Marijke meer dan leuk vind.’
Dan moet Pete hard lachen. ‘Ik had nooit gedacht, dat van mijn bezoek aan mijn oom mijn leven zo ondersteboven kan komen staan!’
Ik glimlach en zeg: ‘Tja, Kerst is een wonderlijke tijd, Pete! Een jaar geleden zat ik hier ook, in een vergelijkbare situatie met Sally. En nu zit jij hier!’

Pete glimlacht. ‘Eén ding vraag ik me nog wel af. Jij noemt je vriendin Sally, eigenlijk doet iedereen dat. Alleen Els noemt haar Sallandy. Hoe zit dat?’
Els glimlacht. ‘Sallandy is de echte naam van mijn dochter. Maar Jack noemt haar al vanaf het begin Sally, en eerlijk gezegd past dat ook beter bij mijn dochter. Maar ze is naar mijn oma genoemd, dus blijf ik haar Sallandy noemen.’
Ik glimlach. ‘Ik noem Sally vrijwel altijd gewoon Sally, behalve als ik boos op haar ben. Zo af en toe hebben we wel eens wat ruzie, en Sally weet meteen, dat het me serieus is, als ik haar Sallandy noem. Meestal bindt ze dan wat in, behalve als ze meent, dat ze in haar recht staat.’
Els lacht. ‘Het is goed, dat Sally zich niet zomaar in alles gewonnen geeft. In een goed huwelijk mag het best wel even knetteren, dat is helemaal niet erg! Maar zelf vind ik het leukste achteraf, de goedmaakseks!’
Ik lach: ‘Je hoort mij daar ook niet over klagen, Els! Het enige vervelende wat Sally dan weer heeft, dat ze het wel eens expres doet! Terwijl dat helemaal niet nodig is voor goede seks!’
Opeens voel ik twee handen om mijn middel en krijg ik een kus in mijn nek. ‘Soms toch wel nodig, Jack! Soms is dat nodig om de spanning tussen ons te verminderen. Je bent soms zo verdomme sexy, dat ik daar echt niet tegenop kan!’
Ik draai me om en kijk in het glimlachende gezicht van Sally. ‘Goedemorgen, aanstaande vrouw van me!’
Sally glimlacht en sluit me nu helemaal in haar armen.
‘Ook een goedemorgen, lekker ding van me! Lekker aan het roddelen, zo vroeg op de morgen?’
‘Hmm, gewoon lekker met elkaar praten. Wist je al, dat Pete vannacht niet in zijn eigen bed heeft geslapen?’

Sally kijkt even verbaasd op, maar zegt: ‘Eigenlijk verbaast me dat niets! Marijke was overduidelijk verliefd op Pete, maar ik verbaas me er wel over, dat ze zelf de touwtjes in handen heeft genomen. Ik neem aan, dat Pete niet de eerste stap heeft gezet?’
Pete glimlacht. ‘We liepen samen naar boven, maar toen ik door wilde lopen naar mijn kamer, trok ze me mee in haar kamer. En ik zou wel gek zijn, als ik dat zou weigeren!’
Els glimlacht. ‘Ik kan je niet eens ongelijk geven, en zelfs Marijke kan ik geen ongelijk geven! Als ik nog maar eens jong was, en je liep daar op de gang, dan zou ik het ook wel weten!’
Pete bloost lichtjes, maar glimlacht wel. Marijke komt dan weer terug de kamer in, en ziet daar Pete met zijn rode hoofd zitten. Ze zucht eens diep. ‘Praten jullie nu nog steeds over mij en Pete?’
‘Tja, dat is wel een heel actueel en belangrijk onderwerp, Marijke.’
‘We zouden het ook eens over Sally en Jack kunnen hebben! Of is het dan minder belangrijk, dat Sally Pete gevraagd heeft? Of dat ze het huis gaan kopen?’
Els kijkt me aan. ‘Ja, dat is zeker zo’n belangrijk onderwerp! Jack, zeg eens eerlijk! Had je het aanzoek van Sallandy zien aankomen?’
‘Toch wel een beetje. Ik had zelf ook wel zulke gedachten, maar ik wilde Sally pas vragen, nadat we hier gesetteld zouden zijn. Ze is me nu alleen maar voor geweest!’
Sally glimlacht. ‘En gelukkig maar, dat je wilde wachten! Toen je me zei, dat ik een verrassing kreeg, dacht ik eigenlijk alleen maar, dat je me niet voor moest zijn! Ik had die ringen al een tijdje besteld!’

Ik geef haar nog een zoen. Els vraagt dan aan Sally: ‘Hoe wist je eigenlijk de maat voor Jacks ring? Hij heeft nooit ringen om, dus dat vraag ik me wel af!’
Sally moet nu lachen. ‘Ja, dat is nog eens een hele opgave geweest! Maar ik heb het geluk, dat Jack een hele vaste slaper is. Ik had de juwelier uitgelegd, dat ik de ringmaat van Jack niet wist, en heb haar gevraagd of ze geen oplossing wist. En die wist ze wel. Dat trucje had ze namelijk ook bij haar vriend uitgehaald. Bij die juwelier hebben ze zogenaamde pasringen, en die mocht ik meenemen. En ’s nachts, toen Jack in een diepe slaap was, heb ik die ringen bij hem gepast. Dat was nog lang niet gemakkelijk, maar het is me gelukt. En het heeft me heel wat hartverschrikkingen opgeleverd, toen het leek alsof hij wakker werd!’

Ik glimlach en zeg: ‘Ja, dat was leuk om te doen.’
Ik moet lachen om het gezicht van Sally, dat nu helemaal geschokt kijkt. Maar ook Els, Marijke en Pete kijken me verbaasd aan. Ik zeg dan lachend: ‘Zo’n vaste slaper ben ik ook weer niet! En Sally mag dan wel denken, dat ze heel voorzichtig is geweest, maar ik wist het toch. Toen ze daar bij de juwelier kwam, zat ik toevallig ook daar!’
Sally kan zich niet meer inhouden. ‘Wat? Zat jij daar? Waarom dan?’
Ik glimlach. ‘Moet je dat nog raden, Sally? Ik zat daar met dezelfde reden, als jij! Het enige, wat jij niet wist, is dat die juwelier weer een heel goede vriend is van Edward. En ik heb daar wel eens wat vaker gehaald, dus eigenlijk was ik daar ook een beetje aan het bijkletsen. En toen hoorde ik jouw stem. We hebben toen heel stil geluisterd, eigenlijk helemaal verboden zoiets, maar goed… En toen hoorde ik je praten over je plannetje. En ik zat daar ook voor ringen, maar dat heb ik toen meteen afgeketst. Dus heb ik je iets anders gekocht, waarmee ik je mijn liefde voor je wil tonen. Je vindt het in de kerstboom.’

Sally kijkt me sprakeloos aan. Roerloos kijkt ze me aan, en zegt dan: ‘Verdomme, wat ben je soms ook een rotzak!’
‘Voor je nog meer gaat vloeken, zou ik toch maar eerst even in de kerstboom kijken, Sally.’
Ze loopt dan naar de kerstboom en roept dan: ‘Ik zie geen cadeau meer liggen, Jack!’
‘Ik zei ook niet onder de kerstboom, maar in de kerstboom, Sally! Ga er maar recht voorstaan, dan kijk je er recht tegenaan!’
We lopen dan allemaal richting de kerstboom, die in de woonkamer staat. Sally speurt naar haar cadeau, maar ze ziet het gewoon niet, terwijl ze er echt met haar neus spreekwoordelijk bijna aan stoot.
‘Beter kijken, Sally. Als het bijten kon, dan beet het je neus eraf! Echt, maar tien centimeter van je neus.’

Dan ziet ze het pas! Ik heb het verstopt in een doorzichtige kerstbal. Met trillende handen neemt ze de kerstbal uit de boom en schroeft de bal open. Ze ziet al wat blinken, en kijkt geschokt. ‘Jack…’
Ze hapt even naar adem. ‘Jack, echt! Dit is te veel!’
‘Nee, dat is het niet, Sallandy Guissens. In mijn ogen is het nog te weinig. Want geld of juwelen zouden nooit mijn liefde voor jou in waarde kunnen uitdrukken. Dus wat ik je ook zou kopen, het zou altijd te weinig zijn!’
Ze haalt uit de kerstbal een flinke ketting. Els en Marijke fluiten eens door hun tanden.
‘Wauw! Dat is anders wel een hele dure ketting, Jack!’
‘O ja, ik weet heel goed, wat die me gekost heeft! Maar Sally is het me dubbel en dwars waard.’
Sally houdt de ketting met trillende handen vast. ‘Jack, dit is echt te veel! Dit moet ongeveer net zo veel kosten, als een nieuwe auto!’
‘Je bent nog niet eens warm, Sally. Maar er is niets, wat je me kunt zeggen, dat ik die ketting terugbreng.’
Ik pak de ketting uit haar handen en doe de ketting om haar nek. Sally kan het niet meer drooghouden, de tranen rollen over haar wangen. Inmiddels zijn er al meerdere wakker geworden, en staan vol verbazing te kijken, naar hetgeen er nu gebeurt. Sally klampt zich dan aan mij vast, en geeft me een zoen. ‘Wat ben je toch ook een gek! Wie koopt nu zoiets onzinnigs duurs!’

‘Het was tijd om een geheim van me, waarmee ik al een tijdje zit, te onthullen, Sally. Het enige, wat ik nog moest weten, of je ook echt van me hield. Niet dat ik ooit een moment getwijfeld heb, maar mijn geheim is nogal groot. Er zijn er maar weinig, die ervan weten. Zelfs mijn ouders weten het niet eens!’
‘Wat voor geheim heb je dan, Jack? Ik begrijp er niets van!’
‘Ik zal het je laten zien, Sally.’
Ik pak mijn telefoon en open daar een app op. Die laat ik aan Sally zien, en dan worden haar ogen groot.
‘Jack, dit meen je niet!’
‘O ja, dit is heel erg echt! En dit is nog niet eens alles!’
Sally kijkt me vol ongeloof aan. Els vraagt dan: ‘Wat is er, Sallandy?’
Sally kan het nog steeds niet geloven. ‘Jack is behoorlijk rijk, mam! Heel erg rijk!’
Iedereen kijkt me dan opeens aan. ‘En hoe rijk is erg rijk dan?’
‘Ongeveer een kleine vier miljoen euro… Dat is op dit moment mijn vermogen, maar dat wordt nog meer, want ik krijg ieder jaar een flinke toelage van meer dan een miljoen, dat uiteindelijk zal oplopen tot dertig miljoen.’
Je kunt opeens een speld horen vallen. Sally vraagt me dan: ‘Maar hoe dan? Je ouders zijn niet rijk, en je broer en zus ook niet!’
‘Nee, dat klopt. Die weten het ook niet. Buiten jullie weten het er nog maar vijf personen.’
Sally denkt eens even na. ‘Meen je Eric, Lenny, Vivian en Renate?’
Ik knik. ‘En Joyce. Die zijn ook niet zo arm, als je zou menen! We bewaren elkaars geheim. Maar goed, mijn geheim is nu aan jullie bekend!’
‘Maar hoe ben je dan zo rijk geworden?’
‘Ja, dat is me nog eens een verhaal! Je weet toch, dat ik veel op pad was voor mijn werk?’
Sally knikt.

‘Een paar jaar geleden moest ik naar de VS toe. Van mijn werk moest ik daar een partij hout keuren, maar ook wat bossen, waar het hout vanaf zou komen. Dat zou ruim anderhalve week duren. Nu heb je daar zoiets als de super loterijen, waar je enorm veel geld kunt winnen. En ik was in de tijd daar, dat de trekking zou plaatsvinden. En ik heb toen voor de grap meegedaan, met het idee, dat ik waarschijnlijk toch niets zou winnen. Nou, niets was minder waar, ik won de jackpot! Maar liefst vijftig miljoen dollar! Na belastingen en zo, blijft daar ongeveer dertig miljoen euro van over. Dat was vier jaar geleden, en die prijs wordt in de komende dertig jaar jaarlijks uitbetaald. Sally heeft zojuist de laatste bijschrijving gezien, er staat nu zo’n slordige drieënhalf miljoen op mijn rekening!’
‘Maar waarom dat allemaal geheim houden? Ik begrijp het niet?’
‘Dat is heel simpel. Ik heb gezien, hoe gold-diggers iemands leven kapot kunnen maken. En ook hoe vriendschappen verwoest kunnen worden. Dat wilde ik niet, dus heb ik ervoor gekozen om het geheim te houden. Maar hier onder vrienden en familie, wil ik wel bekend maken, vooral omdat Sally daar ook heel erg mee te maken zal krijgen.’

Mart moet nu hardop lachen. ‘En jij gaat dan nog gewoon werken voor je geld? Mijn lieve hemel! Als ik zoveel geld zou hebben, dan zou ik lekker achterover liggen op een of ander wit strand!’
‘Tja, dat zou ik kunnen doen, maar dat is ook weer niets voor mij. Dat doe je even, en dan gaat dat weer vervelen. Bovendien zou dat ook betekenen, dat ik vrienden zou gaan verliezen. Echte vrienden, daar praat ik over. Niet de vrienden, die bij je aankloppen voor geld. Die kun je missen als kiespijn!’
‘Maar wat ga je dan doen met al dat geld?’
‘Investeren, en wie zegt, dat ik er niet van geniet? Ondanks dat ik een goede baan heb, houd ik er een best luxueuze leefstijl op na. Dacht je, dat ik dat echt van mijn salaris kon betalen? Of dat ik een Engelse sportwagen kan betalen? En al die kunst in mijn huis, dat heb ik echt niet allemaal gekregen, hoor!’
Sally zegt dan opeens: ‘O, dat verklaart inderdaad wel een hoop! Je maakt je nooit echt druk om wat iets kost. Ik weet, dat je een goed salaris hebt, maar je hebt me nooit verteld, hoeveel precies.’
‘Als mede-eigenaar verdien je ook wel een goed salaris, Sally. Ik ben voor veertig procent mede-eigenaar van het bedrijf. Dat weet alleen bijna niemand…’
Mart kijkt me dan even met een schuinse blik aan. ‘Laatst wilde er ook iemand in GS-Design investeren, maar dat ging via een notaris! Was jij dat ook?’
‘Nee, dat was ik niet. Maar dat wil niet zeggen, dat ik geen interesse zou hebben!’
Mart moet dan lachen. ‘Je bent me er wel eentje, Jack! Heb je nog meer geheimen, waar we niets van weten?’
‘Er zijn altijd geheimen, maar niet zulke grote. Maar jullie begrijpen natuurlijk wel, dat ik dit geheim met zorg geheim heb probeer te houden, en ik hoop dan ook op jullie discretie.’
Sally staat nog steeds te trillen op haar benen. ‘Jack, mag ik dan wel vragen, wat dit gekost heeft?’
‘Natuurlijk! Een kleine tachtigduizend.’
Nu valt ieders mond ver open. Sally slikt eens en zegt: ‘Watblieft, Jack?’
‘Mag ook wel, daar zitten een kleine negentig diamanten in, en die saffier kost ook wel wat knaken! Ruim zevenentwintig karaat aan diamanten en een flinke saffier!’
‘Je bent echt gestoord! Jack, dit is echt te veel!’
‘Nee, al zou het me een half miljoen gekost hebben, dan zou ik het nog gekocht hebben, Sally!’
Els fluistert: ‘Mijn lieve hemel! Wat een ketting! Dat mijn dochter zoiets mag krijgen!’
Sally is echt sprakeloos, en ze kijkt me vol ongeloof aan. ‘Jack, zeg alsjeblieft, dat je een grapje maakt!’
‘Dit is geen grap, Sally. En dan heb ik maar de ring, armband en oorbellen achterwege gelaten, anders zou het echt te veel worden.’
Uit het niets omhelst Sally me, en kust me met alles wat ze in zich heeft. ‘Ik hou van je, Jack! Maar dit had je niet hoeven te doen!’
‘Ach, wat heb ik aan geld, dat ik niet eens met mijn toekomstige vrouw kan delen? En ja, het was een flinke uitgave, maar het is ook weer niet iets, waar ik wakker van lig. Er is verder niet veel veranderd. Ik ben nog steeds dezelfde Jack, en we gaan nog steeds dit huis kopen. En met nieuwjaar zal ik met veel plezier aan de slag gaan als inkoper bij GS-Design.’

Sally glimlacht en glundert. Natuurlijk willen haar zussen en haar moeder het sieraad beter bekijken. Vol trots toont Sally haar nieuw sieraad. Mart zegt dan tegen mij: ‘Dus ik neem aan, dat de hypotheek voor dit huis geen probleem zal vormen?’
Ik lach. ‘Wat dacht je zelf?’
Mart lacht ook. ‘En dan heb je ook nog maar één wagen in je verzameling?’
Ik lach. ‘Niet helemaal, Mart. Ik heb in een loods een paar mooie wagen staan. Allemaal unieke wagens, alleen kon ik er bijna niet mee rijden. Niemand mocht het weten. Bovendien moesten de meesten nog gerestaureerd worden, maar die zijn nu bijna klaar.’
Nieuwsgierig vraagt Mart dan: ‘Wat heb je dan zoal?’
‘Dat ik een Lotus Cortina heb, zal je wel niet verbazen.’
Mart knikt glimlachend. ‘Nee, dat was wel te verwachten. Wat heb je nog meer?’
‘Een Jaguar E-type series 3 V12 2+2 uit 1971 en een Jaguar XK150 3.4S DHC uit 1959 en een Mercedes 280 SE 3.5 uit 1963.’
‘Nou, dat is nogal wat! Je hebt jezelf wel wat verwend! Maar liefst vier auto’s!’
Ik glimlach. ‘Ik moest mezelf toch op een of andere manier een beetje verwennen! Al dat geld en er vervolgens niet veel mee doen, dat ging ook weer niet!’
‘Groot gelijk! En ik ben meteen jaloers op je!’
Ik glimlach. ‘En weet je wat het leukste is? Ze zijn bijna klaar en dan kan ik er ook mee rijden!’
‘Wat moet er nog aan gebeuren?’
‘Ach, kleinigheden. Ik heb bij allemaal het interieur laten oplappen. Bij de Mercedes moest de automaat gereviseerd worden, en ook de achteras. De Cortina heeft nu een volledig gereviseerde motor en versnellingsbak en er zijn wat herstelwerkzaamheden gedaan. De Jaguars waren een redelijke goede staat, de E-type is nog ongerestaureerd, en de XK150 heeft wat plaatwerk vervangen, en de kabelboom is vervangen.’
‘Nou, dat is een verzameling om jaloers op te zijn!’
‘Ik ben nog bezig met een oude Bentley uit 1954, maar daar is nog wel wat werk aan. Maar ik ben nog op zoek naar een goede restaurateur, die me dat werk uit handen kan nemen.’
‘Doe maar ruig! Nou ja, als ik zoveel geld had, dan zou ik dat waarschijnlijk ook wel doen!’
Ik lach. ‘Ik mag wel meteen de loods, waar de auto’s moeten komen staan, gaan uitbreiden! Ik neem aan, dat je graag je eigen wagens wilt laten staan?’
‘Nou, graag! Daar had ik eigenlijk wel op gehoopt, anders zou ik nieuw onderdak voor mijn wagens moeten gaan zoeken!’

Sally is nog steeds niet echt bekomen van haar dure cadeau, en komt even bij me zitten om me nog een heerlijke zoen te geven. ‘Je bent echt niet goed wijs om me zo’n duur ding te geven, Jack! Maar je krijgt hem niet meer terug!’
Ik glimlach. ‘Je mag me vanavond wel bedanken…’
‘O, maak je daar maar geen zorgen over!’
Mart moet daardoor lachen.
‘Ook een manier om eens lekker van bil te gaan!’
Ik lach met hem mee. ‘Daarvoor heb ik het niet gedaan, Mart! Ze zou dit nooit gekregen hebben, als ze het niet gedurfd had me te vragen. En ik wilde mijn liefde voor Sally op symbolische manier kenbaar maken.’
Sally glimlacht en zegt: ‘Je bent echt hartstikke gek, weet je dat? Een gewone ketting had ook wel volstaan!’
Met een glimlach antwoord ik terug: ‘En dat vertel je me nu pas? Verdorie, dan moet ik deze week toch nog maar eens terug naar de juwelier gaan om zo’n ketting te halen.’
Sally kijkt me geschrokken aan. ‘Dat laat je, Jack! Dit is al meer dan genoeg!’
‘Nou ja, het hoeft niet! Maar als je het gewild had, dan had ik je die ook nog gekocht. Maar we moeten zo naar huis toe, het kersteten maakt zichzelf niet vanzelf klaar!’
We nemen dan afscheid van iedereen, waarbij Marijke zelf aangeeft Pete naar zijn oom terug te brengen. En dat geloven we meteen… We vertrekken dan weer naar Apeldoorn. Terwijl we naar huis toe rijden, kijkt Sally me nog eens aan.
‘Weet je, Jack? Ik schrok me werkelijk rot, toen ik die ketting zag! Ik wist wel, dat je veel van me hield, maar dit had ik nooit verwacht!’
Ik glimlach. ‘Het was gewoon tijd om het eens bekend te gaan maken. En ik vond dit wel een leuke manier.’
‘Maar dat je me zo genept hebt, Jack! Net doen, alsof je aan het slapen was, terwijl ik zoveel moeite deed om je ringmaat te meten!’
Ik lach. ‘Waarom zou ik daar geen plezier aan mogen hebben! Het is gewoon zo, dat als jij me niet gevraagd had, dat ik het dan gedaan zou hebben. Toen ik daar was, was ik toevallig een ring voor je aan het bekijken, die bijna net zoveel kostte als die ketting…’
‘Dat meen je niet! Verkoopt hij zulke dure ringen?’
‘O ja, het was een prachtig exemplaar! Een blauwe diamant, omzet met andere diamanten, met een saffieren omlijsting. Maar ja, je wilde al ringen voor ons allebei kopen, dus dat ging niet door. En toen kwam hij met die ketting aanzetten. Ik hoefde niet eens lang na te denken.’
‘Was het een mooie ring?’
‘Ja, echt heel erg mooi! Zou je hem eens willen zien?’
‘Heb je er een foto van gemaakt?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Niet nodig. Ligt in het dashboardkastje. Pak hem er maar uit, als je wilt!”
Sally kijkt me geschokt aan. ‘Dat is een grapje, Jack! Zeg dat het een grapje is!’
‘Een grapje is het niet, maar om eerlijk te zijn, was die ring niet zo duur als die ketting. Maar ze horen wel bij elkaar.’
Trillend van de zenuwen maakt Sally het dashboardkastje open. Daar vindt ze een juwelendoosje, die ze met bibberende handen open maakt. De ring zit er inderdaad in, evenals een setje oorbellen en de bijbehorende armband. Sally slaat haar hand voor haar mond.
‘O God, Jack! Dit is prachtig! Maar het is te veel!’
‘Nee, dat is het niet! Bovendien, het is een set, ze horen bij elkaar!’

Ik zet de wagen even langs de kant van de weg stil, en kijk Sally aan.
‘Sally, je bent het mooiste en het beste wat me ooit in mijn leven is overkomen! Ik kan me echt niemand anders bedenken, met wie ik oud wil worden! En dan is me geen sieraad te duur voor jou! Jij zou als geen ander moeten weten, hoe mijn gevoelens voor jou zijn, dus zeg niet, dat dit te veel is. Het is eerder nog veel te weinig!’
Sally glimlacht. ‘Maar het hoeft niet zo duur te zijn, Jack! Ik begrijp, wat je hiermee probeert uit te drukken, en ze zijn echt prachtig! Maar ik ben het niet gewend om zulke dure geschenken te krijgen!’
‘Het is ook niet, dat je iedere keer zulke dure sieraden van me krijgt. Dit is voor onze verloving. En ik zou graag hebben, dat je dit de komende dagen zou willen dragen.’
Sally knikt. Ze moet nog steeds een traan wegpinken, want ze heeft nog steeds moeite om haar tranen te bedwingen. Ze geeft me een zoen en ik rijd dan verder naar huis toe. Eenmaal thuis aangekomen, geeft ze me nog een zoen, en bekijkt nog eens haar nieuwe sieraden. Om me dan hoofdschuddend aan te kijken en me te zeggen: ‘Je bent echt helemaal gek, dat je me dit geeft, Jack! Maar je krijgt het mooi nooit meer terug!’
Ik haal mijn schouders op. ‘Het is hoe dan ook van jou, Sallandy. En ik hoop, dat dit nog vele generaties doorgegeven wordt!’
‘Dat hoop ik ook!’
Ze doet het doosje dicht en zegt: ‘Kan ik het even in de kluis leggen, Jack? Ik wil niet, dat het hier zo onbeheerd blijft liggen.’
‘Ik leg het er wel even in, Sally. Let jij dan even op het vlees, dat het niet aanbrandt?’
Ik leg het juwelendoosje in de kluis, en begeef me dan weer de keuken in. Sally is druk bezig het vlees aan te braden. Als ik zie, dat het genoeg aangebraden is, zeg ik haar het in de ovenschaal te leggen, en in de oven te zetten. Terwijl ze daarmee bezig is, voeg ik de ingrediënten toe, die samen met het vlees de oven in moeten. Dan begin ik met de groenten, die we bij het diner zullen gaan eten, aubergine aan een spies en een spruitjestaart. Sally helpt me goed mee, tegenwoordig is ze een heel stuk beter met koken. En samen hebben we dan ook geen moeite om de gerechten samen te maken. Alleen het dessert, dat laat ze helemaal aan mij over. Maar die heb ik al een paar dagen geleden klaar gemaakt. Vanuit mijn ooghoek zie ik Sally naar de koelkast sluipen, en de koelkast heel stil open maken. Ze denkt, dat ik het niet gezien heb, maar ik zeg haar dan: ‘Laat nog wel wat over voor onze gasten, Sally!’
Ze schrikt lichtjes en moet dan lachen. ‘Sorry, het is ook zo lekker! En ik snoep alleen maar wat uit de grote schaal!’
‘Dat is je geraden ook, Sally! Want anders zou ik je een tikje op je achterwerk moeten geven!’
‘Oeh, kinky!’

We moeten allebei lachen, terwijl ze met een lepeltje een beetje uit de grote schaal met chocolademousse snoept. Vervolgens loopt ze naar me toe en komt dicht tegen me aanstaan. Ik weet al wat ze wil, en draai me om. En meteen geeft ze me een tongzoen. Ze smaakt nu helemaal naar de heerlijke mousse. Ze trekt zich stevig tegen me aan, en ik voel haar borsten stijf worden van opwinding. Ik verbreek onze zoen en kijk even op de klok.
‘Hmm, we hebben nog anderhalf uur. En we moeten nog douchen… En ik hoef dit alleen maar nog even in de oven te zetten. Dus we hebben nog wel even tijd om wat leuke dingen te doen, want volgens mij is mijn meisje een beetje stout en geil!’
Sally glimlacht. ‘Heel erg stout! En ook heel erg geil!’
Ze pakt mijn hand en trekt haar rok omhoog op, en duwt mijn hand onder haar rok. Ik moet glimlachen, als ik merk, dat ze er helemaal geen slipje onder aan heeft. Ik laat dan ook meteen een vinger tussen haar schaamlippen glijden, waarop Sally kreunt.
‘Hmm, een heel stout meisje! Dat verdient billenkoek!’, terwijl ik mijn vinger dieper in haar gleufje laat verdwijnen. Sally kreunt. ‘Oh ja! Ik verdien straf!’
Met mijn vrije hand geef ik een tik op haar billen, en Sally kreunt nog wat harder. Zo soms kan ze echt heel erg geil worden, als ik haar een paar tikken op haar billen geef. Ik geef haar nog een tikje, nu wat harder, terwijl ik mijn vinger nog dieper in haar gleufje duw. Ze komt spontaan klaar, en ik voel hoe haar kutspieren aanspannen en mijn vinger naar buiten werkt… Ik moet haar zelfs even vasthouden, omdat ze even wat onvast op haar benen staat. Maar niet veel later herstelt ze zich, en kijkt me aan. ‘O God, Jack! Hoe krijg je het toch zo voor elkaar om me zo te laten klaarkomen?’

Ze wacht mijn antwoord niet af en kust me vol op mijn mond. Dan trekt ze me mee richting de slaapkamer. Het is nog niet voorbij, eerder net begonnen. Daar kust ze me weer, nu vuriger en heter, een teken dat ze heel erg geil is. Ze maakt niet veel werk van het uitkleden. Alleen het hoogstnoodzakelijke word uitgetrokken, en ze gaat dan voor me op haar knieën zitten. Doggy-style is toch wel een van haar favoriete standjes, en ik moet zeggen, dat ik het zeker niet onprettig vind. Mijn pik staat al op volle sterkte, dus ik heb geen moeite om bij haar binnen te dringen. Ik druk mijn pik langzaam bij haar binnen, en met iedere stoot duw ik dieper in haar kutje. Na enkele stoten zit mijn pik er helemaal in, en dan voer ik het tempo op. Hard laat ik mijn pik in haar beuken, en mijn ballen kletsen lekker tegen haar billen. We weten allebei, dat het op deze manier niet erg lang duurt. Dat is ook goed zo, want we hebben ook niet veel tijd. Over niet al te lange tijd staan onze gasten voor de deur. Maar ik merk, dat Sally nog niet lang niet bij haar orgasme is, dus ik stop even en hijg even uit. Ik gebruik de tijd om haar wat onhandig een zoen te geven, terwijl mijn pik nog steeds in haar kutje zit. Dan begin ik weer langzaam te stoten, op een tempo, dat ik beter kan volhouden. Na een paar minuten hoor ik Sally sneller ademen en kreunen, als teken, dat ze weer bijna komt. Dan zet ik mijn eindspurt in, want ik voel dat het bij mij ook niet lang meer duurt. Sally komt als eerste klaar, en terwijl ze klaarkomt, voel ik mijn ballen borrelen, en spuit dan met een kreun mijn zaad diep in haar kutje. Het lijkt alsof er geen einde aan komt! Ik hijg even uit, en trek me dan terug, zeer tegen de zin in van Sally, die het wel lekker vindt, als ik wat langer in haar blijf. Maar ik moet nog douchen, en Sally moet dat ook nog. Ik laat me neerploffen op het bed, en Sally komt naast me liggen.
‘Dat was heerlijk, schat! Wat heb ik toch een geluk met jou!’
‘Dat is ook wederzijds, Sally!’
We kussen elkaar teder, maar dan sta ik ook op.
‘We moeten ons klaarmaken, Sally! Straks staan mijn broer en zus hier, en zijn we nog niet klaar!’
Sally knikt, en staat samen met me op en loopt mee naar de badkamer. Maar ze kan het niet laten om me aan mijn kontje te voelen.
Ik lach en zeg: ‘Dan zeggen ze wel eens van mannen, dat ze oversekst zijn!’
Sally lacht. ‘Kan ik er wat aan doen, dat je zo’n lekker sexy kontje hebt? Daar moet ik gewoon even aan voelen!’
Ik schud glimlachend mijn hoofd. Ik zou erop in kunnen gaan, maar ik weet wel, waar dat zou eindigen. En daar hebben we nu de tijd niet voor.

Ik douche me snel, en scheer me lekker glad. Een lekker geurtje opdoen, en me dan gepast aankleden. We hebben onze kleding al uitgezocht. Ik zal me in een strakke pantalon met zijden overhemd en passend colbert kleden, terwijl Sally een prachtige lange jurk heeft uitgezocht van blauw satijn. Die heeft ze speciaal voor de kerst gekocht en het staat haar werkelijk geweldig! Terwijl ik de laatste hand leg aan mijn outfit, komt Sally de badkamer uit. Ze heeft haar haren prachtig opgemaakt, twee lange vlechten, die om haar hoofd lopen, terwijl een ander deel over haar schouders hangt. Ze ziet me goedkeurend kijken.
‘Ziet het er een beetje uit?’
‘Meer dan een beetje! Dit staat je erg goed!’
Ze glimlacht. Ze trekt dan haar kleding aan. Eerst trekt ze mooie witte kousjes aan, en een lang zijden hemdje, dat ze onzichtbaar onder haar jurk kan dragen, zodat alles net wat strakker oogt. Ik help haar de rits van haar jurk dicht te doen en bewonder haar dan. Ze is echt oogverblindend mooi. Ze wil dan haar sieraden omdoen, die ze klaar heeft gelegd.
‘Hmm, ga je die nepparels omdoen, Sally?’
‘Ja, wat anders?’
‘Je hebt anders vandaag een prachtige ketting gekregen, die erg mooi bij je jurk zou staan.’
‘Ja, maar dat ding is wel enorm duur!’
‘Ja en? Maar die is ook niet bedoeld om de hele tijd in de kluis te bewaren!’
Sally glimlacht. ‘Dat is ook weer waar.’
Ze zucht eens diep. ‘Pak hem dan maar weer uit de kluis, Jack. Je hebt gelijk, die moet ik met zulke gelegenheden dragen. En mijn decolleté nodigt eigenlijk ook het dragen van die ketting uit!’
Ik knik en open dan de kluis. Nieuwsgierig kijkt ze mee in de kluis. Het is niet dat ze me nog nooit in de kluis heeft zien kijken, maar nu kijkt ze net wat aandachtiger.
Ik zie haar kijken en zeg: ‘Je hebt eigenlijk nog nooit echt in de kluis gekeken, Sally. Maar er ligt, buiten je sieraden en wat horloges en manchetknopen en waardepapieren niet veel in.’
Ik maak plaats voor haar en ze kijkt erin. ‘Hmm, die horloges heb ik nog niet eerder gezien, Jack!’
Ik knik. ‘Die had ik eerst altijd in de kluis van de bank liggen.’
‘Heb je daar ook nog een kluis?’
‘Ja, daar heb ik de meeste waardepapieren liggen. En nog wat persoonlijke spullen, zoals deze horloges. Ik heb er nu een paar naar hier gehaald, zodat ik ze ook eens kan dragen!’
‘Het zijn wel erg mooie horloges. Hmm, die zou wel mooi bij je pak staan!’
Ik glimlach, want het was ook het horloge, dat ik vandaag zou gaan dragen.
‘Zijn het dure horloges?’
‘Niet allemaal. Deze is niet erg duur, maar wel erg mooi. Maar die daar, die kosten een paar duizend euro.’
Sally fluit door haar tanden. ‘Maar die vind ik weer niet zo mooi!’
‘Ik zal je het horloge eens beter laten zien, dan begrijp je misschien, waarom ik het gekocht heb.’
Ik haal het uit de kluis. ‘Wat voor merk is het?’, vraagt ze me.
‘Een Breitling horloge uit 1952.’
‘Oei, dat is oud! Maar ik vind hem evengoed niet mooi! Ik vind die cijfers niet bij het horloge passen.’
Ik lach. ‘Dan kan ik ook die andere pakken, dat gouden horloge daar.’
‘Dat is wel een mooi horloge. Maar is dat hetzelfde merk?’
‘Ja, dat klopt.’
‘En zeker erg duur?’
‘Niet zo duur als je ketting, laten we het daar maar op houden. Goed, dan doe ik die wel om.’
Ik kleed me nog niet helemaal aan, omdat ik eerst nog even in de keuken wat moet doen, maar Sally kleedt zich wel in haar satijnen jurkje. Ze ziet eruit om op te vreten. Ik maak snel het werk in de keuken af, en kleed me dan netjes om.

Nu hoeven we alleen nog maar af te wachten tot mijn broer en zus met aanhang aankomen. Lang hoeven we niet te wachten, en we verwelkomen ze hartelijk. Natuurlijk valt het op, dat we wel heel erg sjiek gekleed zijn. Mijn zus is er als eerste. Petra vraagt dan ook meteen: ‘Is er een reden, dat jullie er zo sjiek op staan? En die ketting! Waar heb je die gekocht! Die stenen lijken wel echt!’
Sally glimt van trots. ‘Ze zijn ook echt. Ik heb ze vanmorgen van Jack gekregen, samen met deze ring, armband en oorbellen.’
De ogen vallen er bij Petra en Herman bijna uit.
‘Wat? Die zijn echt? Dat moet een vermogen gekost hebben!’
‘Ongetwijfeld, maar Jack wil me niet zeggen, hoeveel het precies bij elkaar gekost heeft.’
‘O, maar dat wil ik best zeggen. Alles bij elkaar heeft het net geen negentigduizend gekost. Ik vond het nogal meevallen, als je ziet wat het allemaal is.’
Petra kijkt me geschokt aan. ‘Heb je soms een bank overvallen, Jack? Hoe kom je aan al dat geld?’
Ik lach. ‘Kwestie van veel geluk hebben, Petra. Weet je nog, een paar jaar geleden, toen er op het nieuws was, dat de superloting in America was geweest, en ze de winnaar van de prijs niet konden vinden?’
Petra denkt even na en kijkt me dan nog geschokter aan. ‘Je wilt toch niet zeggen, dat jij die prijs gewonnen hebt?’
‘O, jawel! Ik was als enige winnaar! Een hoofdprijs van maar liefst 30 miljoen euro, verdeeld over dertig jaar uitgekeerd. Ik kan me dit dus wel veroorloven!’
‘Dus je bent gewoon al die tijd een stiekeme rijke stinkerd? En waarom bleef je dan gewoon werken?’
‘Omdat ik mijn werk leuk vind, Petra. Moet ik dan thuis gaan zitten en niets doen? Je weet zelf ook wel, dat ik daar geen type voor ben.’
‘Dat is ook weer waar. Maar waarom geef je Sally zo’n duur cadeau?’
‘Kun je dat niet raden, Petra?’
‘Oh, dus je hebt haar dus toch gevraagd? Gefeliciteerd, man! Dan moeten we dan toch ook wel passend vieren! Ik mag hopen, dat je heel wat champagne hebt staan!’
‘Maak je maar geen zorgen, Petra! Voordat jullie me droog drinken, zijn jullie allang tegen de vlakte aan…’
Herman en Petra feliciteren ons dan nog eens, waarna Leon en Helen hetzelfde doen. En natuurlijk ook mijn neefje en nichtjes. Ik open een fles champagne, terwijl Sally wat te drinken voor de jeugd inschenkt. Ze wordt al door mijn neefje en nichtjes tante Sally genoemd, en dat vindt ze best leuk.
We toosten op onze verloving en babbelen nog wat verder. Natuurlijk worden er nog wat vragen over mijn verborgen rijkdom gesteld, maar ze hebben allemaal begrip dat ik het verborgen heb gehouden. Helen zegt me dan: ‘Ik had al zo’n vermoeden, Jack. Je ging me net wat te gemakkelijk met geld om. De cadeau’s net wat te duur, maar ook weer niet overdreven. Hoewel je het bij Sally wel heel erg overdreven hebt! En ik zie, dat je jezelf ook flink verwend hebt, met een mooi horloge!’
‘Ja, natuurlijk heb ik mezelf wel iets verwend. Ik kon het betalen, en door het iets soberder te houden, en er een verhaal omheen te hangen, kon ik het geloofwaardig houden. Het was alleen even wachten tot het juiste moment. En aangezien Sally en ik nu gaan trouwen, was er geen reden meer om het nog geheim te houden.’
‘Dat is ook weer zo. Wat er is overigens nog geworden van dat huis, dat jullie gingen bekijken?’
‘Dat was helaas niets. We hadden vlakbij nog wel een andere woning gevonden, maar die gaat het ook niet worden. Hoewel we die waarschijnlijk gekocht hadden, als we niet een andere aanbieding zouden hebben gekregen.’
‘Zo, hebben jullie dan nog iets anders gevonden?’
‘Ja, en laat ik het zo zeggen: Dit is de laatste keer hier in dit appartement. De volgende keer zullen jullie naar Vegchel moeten reizen. We hebben gisteren het ouderlijk huis van Sally gekocht.’
‘Wat? Echt waar? Dat hebben jullie anders ook wel snel gedaan. En hoe moet het dan met je werk hier in Arnhem?’
‘Ik had toch al ontslag genomen, maar daar hebben we waarschijnlijk ook al een opvolger voor. Je hebt hem gisteren al ontmoet.’
‘Wie? Pete? Dat meen je niet!’
‘Toch wel! Hij heeft opeens goede redenen om hier in Nederland te blijven.’
‘En dat is zeker Marijke? Hoe is dat gegaan! Vertel me alles!’

Glimlachend vertelt Sally dan over Pete en Marijke. Het wordt met grote interesse gevolgd. Maar dan is het tijd om het eten klaar te zetten. Sally is nog druk bezig met haar verhaal, en Leon biedt zich aan om me te helpen.
‘Zal ik je even helpen, Jack?’
‘Dat is aardig van je, Leon. Ja, ik kan wel even wat hulp gebruiken.’
Ook Herman staat op. ‘Dan help ik ook wel even mee. Laat de vrouwen maar lekker even kletsen.’
We lopen samen naar de keuken, waar het meeste van het eten al allemaal klaar staat.
‘Je pakt weer stevig uit, Jack! Maar ja, nu weten we wel, dat je het goed kunt betalen!’
Ik lach. ‘Ach, zoveel verandert er niet. Ik mag dan wel rijk zijn, maar het is niet zo, dat ik al dat geld meteen kan uitgeven. Ik heb weer een hoop geïnvesteerd in aandelen, bedrijven, en nu ook nog in een behoorlijk groot huis. En nog wat andere dingen gekocht, maar die leveren straks ook weer wat geld op.’
‘O, wat dan?’
‘Je dacht toch niet, dat de Austin mijn enige oldtimer was… Ik heb er inmiddels al een paar meer! Ze worden nu gerestaureerd, eentje is al klaar, de andere bijna, en nog een andere hoeft niets aan te gebeuren. En dan is er nog één, maar daar zit nog een hoop werk aan. Alleen hoop ik wel, dat die klaar is, als Sally en ik gaan trouwen. Dat zou de kroon op alles zijn.’
‘Ja, nou heb je nog niets verteld! Wat voor wagens heb je dan allemaal?’
‘Een Lotus Cortina, een Jaguar E-type V12, een Jaguar XK150, en een Bentley uit 1954. Maar die moet nog wel helemaal gerestaureerd worden.’
‘Wauw, doe maar even ruig! Dat is al een hele verzameling!’
‘Dat kun je wel stellen. Weet je wat? In het nieuwe jaar, als het interieur van die wagen terug geplaatst is, kon ik de E-Type wel eens even uit de stalling halen, als het weer het een beetje toelaat. Ik heb er nog amper in gereden. Sally heeft die ook nog niet gezien.’
‘Wanneer heb je die dan gekocht?’
‘De Lotus en de Jaguars had ik al gekocht, voordat ik Sally leerde kennen. De Bentley heb ik afgelopen zomer gekocht. Een prachtding, maar hij ziet er nu nog niet uit!’
‘Je hebt natuurlijk toch wel foto’s?’
‘Natuurlijk, maar pas na het eten.’

Ze helpen me dan vlug mee om het eten op tafel te zetten. Daarna gaan ze hun kinderen halen, zodat die ook aanschuiven aan tafel. Ik bekommer me om onze vrouwen.
‘Als de dames het beliefd, dan kunnen ze aanschuiven aan de rijkelijk gedekte tafel.’
Petra zegt gevat: ‘Dank voor de opmerking, James…’
‘Had u er ook graag nog een slabbertje bij gehad?’
Daar moeten ze wel om lachen. Petra antwoordt: ‘Dank u, die tijd heb ik wel gehad!’
Ze staan lachend op en volgen me naar de eetkamer. Daar genieten we van een heerlijke maaltijd, waar er uitgebreid over allerlei zaken gepraat wordt.
Helen vraagt me op een gegeven moment: ‘Nu jullie gaan trouwen, hebben jullie dan ook al nagedacht over kinderen? Willen jullie wel kinderen?’
‘We hebben er wel over gepraat, maar voorlopig nog even niet. Of laat ik het liever zo zeggen, we gaan er niet extra onze best voor doen. Als het gebeurt, dan zijn we er blij mee, maar als het nog even duurt, dan vinden we dat helemaal niet erg.’
Sally vult me aan: ‘Eerst maar eens kijken, of we onze toekomstige viervoeter kunnen opvoeden. We hebben al een fokker gevonden, die allebei de rassen heeft. Nou ja, zijn broer fokt ook, en die heeft de Schotse Border Collie, en hij heeft de gewone Border Collie.’
‘Zit daar dan verschil tussen?’
‘O ja, ze zien er anders uit, en zijn ook wat anders van karakter.’
Er volgt dan een hele discussie over de verschillen tussen de honden. Sally begrijpt wel, waarom ik een Schotse Border Collie wil. Ze zien er erg leuk uit. Maar ik begrijp ook haar voorkeuren, en daarom gaan we ze ook allebei bekijken. Leon zegt dan: ‘Nu je toch bezig bent om foto’s van die honden te laten zien, dan kun je net zo goed die auto’s van je laten zien!’
Sally kijkt me verbaasd aan. ‘Huh? Auto’s? Jack?’
Leon kijkt me ook verbaasd aan. ‘O, daarom na het eten. Ik begrijp het.’

Ik glimlach en zeg tegen Sally: ‘Dacht je, dat ik alleen maar de Austin heb, Sally? Wat doe je met een hoop geld, als je het nog wilt tonen, dat je veel geld hebt? Dan koop je je wat oldtimers, die je laat opknappen. Enkele had ik al gekocht, voordat ik je leerde kennen, en eentje heb ik afgelopen zomer gekocht, toen we net terug waren van vakantie. Toen had ik toch een dienstreis naar Duitsland? Nou, daar stond ook een oude Bentley te koop en die heb ik me gekocht. En ik hoop, dat die onze bruidswagen kan zijn. ten minste, met die bedoeling had ik die ook gekocht.’
Sally schudt lachend haar hoofd. ‘Het is jouw geld, Jack. En ik had het ook wel kunnen raden. Ik had wel gehoopt, dat je me dit iets eerder verteld had.’
‘Dat had ik willen doen, maar daarvoor hebben we nog geen tijd gehad…’
‘Dat is ook weer waar. Nou, laat ons allemaal dan maar eens die foto’s zien. Eens kijken of er eentje bij is, die ik ook leuk vind, en dan eens mee kan nemen naar het werk…’
Ik lach. ‘Leuk geprobeerd, Sally, maar die wagens neem je echt niet mee naar je werk. Als je dan echt een eigen oldtimer wilt hebben, dan koop ik je die wel een.’
‘Daar houd ik je aan, Jack! En ik weet al precies wat!’
Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. De anderen lachen om mijn blik.
‘Wat had je dan gewild?’
‘Ik heb laatst een hele mooie Porsche zien staan. Niet zo’n “normale” Porsche, maar deze is wat vierkanter.’
Ik denk even goed na. ‘Heb je die vlak bij je werk zien staan? Een Porsche 914?’
‘Weet ik veel? Er staat alleen Porsche op. Maar hij staat inderdaad vlak bij mijn werk.’
‘Dat is dus een Porsche 914. Dat is inderdaad wel een leuk wagentje. Een kennis van mij weet wel een en ander van die modellen af. Ik zou hem eens kunnen vragen, of het wat is. En wie weet, heeft hij er zelf nog wel eentje staan. Hij knapt die zelf op.’
‘O, echt waar? En koop je me die dan ook eentje?’
‘Ik dacht, dat je nu wel even genoeg dure dingen hebt gekregen. Je hebt zelf ook wat spaargeld, en mocht dat dan niet genoeg zijn, dan wil ik er best wel wat bijleggen.’
‘Wanneer gaan we dan kijken?’
Ik moet hard lachen en zeg tegen Leon: ‘Je geeft ze een vinger en nemen meteen je hele hand… Maar het is mijn eigen schuld, ik heb haar zelf besmet met het autovirus.’
Ik zeg dan tegen Sally: ‘Ik zal mijn kennis wel eens opbellen. Maar niet meer dit jaar. We hebben het al druk genoeg tot het nieuwjaar is.’
‘Dat is niet erg! Bedankt, schat!’
‘Nog hebben we niets gekocht, Sally. We gaan alleen maar even kijken. En als we dan iets kopen, dan wil ik wel iets, dat al gerestaureerd is. Ik heb al genoeg restauraties lopen, en ik heb geen behoefte om er nog een aan toe te voegen.’
Ze geeft me een zoen op mijn wang.

Ik laat dan de foto’s op mijn Ipad zien, waar de foto’s van mijn oldtimers op staan.
Leon zegt meteen: ‘Wauw! Dat zijn nogal eens wagens! En mij scheep je met een oude Ford Taunus af!’
‘Als hij niet goed is, dan hoef je het maar te zeggen, dan koop ik hem wel terug!’
‘O nee, die gaat nooit meer weg! Het was ook maar een grapje, Jack! Maar even serieus: Dat zijn echt mooie wagens! En die Jaguar E-type! En ook nog met een V12? Die zie je echt niet zo veel!’
‘Dat geloof ik best. Daarmee rijd je van tankstation naar tankstation! Hij is inderdaad erg prachtig. Maar ik ben vooral benieuwd naar de XK150. Die is bijna klaar. Die staat nu bij de spuiter en er moeten nog wat chromen details op.’
Herman zegt: ‘Ik vind die Mercedes wel wat hebben. Die ziet er anders ook wel goed uit!’
‘Ja, dat kon wel eens mijn dagelijks ritje worden. Ik ga immers een heel stuk dichter bij mijn werk wonen, en ik moet mijn Tesla inleveren. Was allemaal al ingecalculeerd. Ik zal de eerste maanden nog wel even met de Jaguar E-type of de Mercedes naar het werk moeten komen, want dat is me toch nog net wat te koud met de Austin.’
Ik zeg dan tegen Sally: ‘En wat vind je van de Bentley?’
‘Die is ook wel mooi! Wil je die echt als bruidswagen gebruiken? Want zoals ik dat zie, moet daar nog veel aan gebeuren!’
‘Dat valt wel mee. Er moet inderdaad wel wat plaatwerk gebeuren, maar dat heb ik er inmiddels allemaal al bij gezocht. Het interieur zal het meeste werk zijn. De motor is nog goed, daar hoef ik niets aan te doen. De versnellingsbak en aandrijflijn zijn ook in orde. Dan blijft nog de besturing, maar die onderdelen kun je nog gewoon nieuw kopen, evenals de remmen. Dat moet wel lukken, tenzij je erge haast hebt om te gaan trouwen?’
‘Nee, dat hoeft echt niet in drie maanden tijd, Jack!’
Ik lach. ‘Dit gaat wel iets langer duren, dan drie maanden, schat! Als ik het laat doen, en er vaart achter zet, dan minstens een jaar.’
‘Hmm, als je me die Porsche koopt, wil ik best wel even wachten…’

Ik lach en zeg lachend: ‘Horen jullie het allemaal? Ik word al meteen gechanteerd door mijn aanstaande!’
En vervolgens tegen Sally: ‘Die betaal je maar mooi zelf, Sally! Je hebt er zelf geld genoeg voor! Je hebt al maanden niets hoeven te betalen voor de kost en inwoning, en je hebt ook nog eens een goede baan!’
Sally grijnst. ‘Dat klopt, maar je bent niet de enige, die verrassingen heeft! Herman? Zou je alsjeblieft dat pakje willen geven, dat je voor me hebt meegebracht?’
Nu is het mijn beurt om verbaasd te kijken. Schijnbaar ben ik de enige, die hier niets vanaf wist, want ik zie nu een vijftal gezicht grijnzen. Herman staat op en komt even later terug met een doosje, dat met sierlijk papier is ingepakt. Hij geeft het aan Sally, die op haar beurt voor me gaat staan.
‘Jack, we zijn nu een jaar samen, en in dat jaar heb ik al ervaren, dat het erg moeilijk is om je te verrassen. En gisteren was het me al voor de eerste keer gelukt, maar daarmee was ik nog lang niet klaar. Alleen is het zo ontzettend moeilijk iets voor je te kopen. Je hebt eigenlijk alles al, wat je je wenst. Sinds gisteren weet ik ook, waarom dat zo is, maar daar gaat het hier nu niet om. En toch heb ik iets kunnen vinden, wat jij waarschijnlijk wel leuk zal vinden. Ik heb er wel even over gedaan, om uit te vinden, wat jij leuk zou vinden. Alleen heb je me op sommige fronten wel wat onderschat, Jack. Ik had bijvoorbeeld al langer het vermoeden, dat je meer geld had, dan je wilde toegeven. Het hoe of waarom je het had, dat is me nu wel duidelijk. Maar dat was niet de reden, dat ik je vroeg om met me te trouwen. Want Jack, ik hou echt heel erg veel van je. Meer dan ik ooit kan zeggen! Je kwam, zag en overwon. Want je had me al, toen je de eerste keer bij me kwam eten. Ik wist toen al, dat ik verliefd op je zou worden, maar dat het zo snel zou gaan? Maar je toonde lef, moed, respect en warmte, en vooral veel liefde, en daarmee had je in enkele dagen tijd me helemaal voor je gewonnen. Als je me toen gevraagd had om met je te trouwen, dan had ik ook ja gezegd. Want diep in me, wist ik gewoon, dat we voor elkaar bestemd waren. Nu een jaar later voel ik me nog steeds zo.

Maar ik leer je nu steeds beter kennen, en soms denk je wel, dat je iets voor me verborgen kunt houden, maar dat is lang niet altijd zo. Ik wist namelijk, dat je van plan was me te vragen om met me te trouwen. Maar dat kon ik niet over mijn kant laten gaan. Daarom heb ik heel snel die ringen gekocht, want ik wist, dat je daar was. Dat je me uiteindelijk die ketting gekocht hebt, en de rest van die sieraden, dat wist ik dan weer niet. Maar dat is ook niet erg. Maar door even met je vriend bij de juwelier te praten, toen ik de ringen ging ophalen, ben ik ook weer wat meer te weten gekomen over de dingen, die jij mooi vindt. En met wat hulp van hem en Herman, heb ik dit cadeau weten te vinden. Het was duur, heel erg duur zelfs! Maar net als jij me vanmorgen nog zei: “Er is geen geld genoeg in de wereld om de waarde van mijn liefde voor jou uit te kunnen drukken. Dus dit is maar een fractie van wat je me waard zou zijn!’

Ze geeft me het doosje. ‘Wel even raden, wat erin zit!’
Ik voel aan het doosje. Het is niet heel erg zwaar, maar ik voel wel, dat er iets stevigs in zit. En aan het formaat van de doos te zien, kan het bijna niet anders, dan een horloge zijn. Want dat heb ik vooral bij die juwelier gekocht.
‘Als ik het zo snel moet schatten, een horloge. Want dat kocht ik daar altijd.’
‘Daarmee zit je al warm. Maar wat voor iets?’
‘Hoe moet ik dat nou weten, Sally? Wat dat betreft kun je me alles gekocht hebben.’
‘Maak het dan maar open. Je hebt het toch al half geraden.’
Ik maak voorzichtig het cadeaupapier los. Aan het doosje zie ik inderdaad dat het een horloge is. Met trillende handen maak ik het horloge open, en ik moet dan toch wel even naar adem happen. Het is inderdaad een horloge, maar wat voor één! Ik had horloge wel eens op internet zien staan, maar zoveel geld had ik er niet voor over. En nu heeft Sally die voor me gekocht.
Dan moet ik lachen. ‘En jij maar klagen, dat ik je een dure ketting en ring gekocht heb… Dit horloge is anders ook niet goedkoop!’
Sally lacht. ‘Dat klopt, maar dat is nog niet alles, Jack. Er zit nog iets bij.’

Ik kijk nog eens in het horloge, en zie dan een handgeschreven kaartje erbij zitten. Ik lees het kaartje en mijn adem stokt even, als ik zie, wie dit geschreven heeft. Een persoonlijke boodschap van David Scott, een van de twaalf mensen, die ooit op de maan hebben gelopen.
Hij schrijft:
‘Dear Jack,
Please take good care of Sally, she is a good girl, and I have never seen her happier than now. By now, I think she asked you to marry her. And if not, you can say you want to marry her.
Have a good life together and remember: All is possible, when you put your hart in it.

Sincerly,

David Randlolph Scott.’

Dit raakt me echt wel, want ik ben al vanaf kind gefascineerd door de ruimtevaart, en iedere astronaut was voor mij echt een held. En het past perfect bij het horloge, dat ze me gekocht heeft, een Omega Speedmaster Moonwatch in een hele speciale editie. Dit horloge moet ruim meer dan tienduizend euro gekost hebben. En hoe heeft ze David Scott zover gekregen om me een persoonlijke boodschap te sturen? Voor het eerst in lange tijd ben ik even echt sprakeloos. Minutenlang weet ik niets uit te brengen en rollen er tranen over mijn wangen. Ik omhels Sally stevig en trek haar dicht tegen me aan. Dat ze zoiets voor me gedaan heeft, dat grenst voor mij aan het onbegrijpelijke.
Het duurt echt even, voordat ik me herpakt heb. Aarzelend haal ik het horloge uit de doos. Het is misschien wel een collectorsitem, maar dat kan me helemaal niet interesseren. Want ik weet nu al, dat ik van dit horloge nooit afstand zou kunnen doen. Nog steeds overdonderd kijk ik wisselend van het horloge naar Sally en dan naar mijn broer en zus. Die glimlachen alleen maar, maar houden het zelf ook niet zo droog. Dan herpak ik me en zeg: ‘Wauw, dit is echt fantastisch! Het horloge is echt een droom, die uitkomt. Ik zou het zelf niet zo snel gekocht hebben, al heb ik het geld ervoor. Maar hoe kom je aan dat kaartje? David Scott is een absolute held van me!’

Sally glimlacht en pinkt nog snel even een traan weg. ‘Zoals ik al zei, het was moeilijk iets voor je te vinden, want je hebt al alles. Maar dankzij je familie kreeg ik een ingeving, en met wat hulp van Herman en Leon heb ik het horloge op zo’n korte termijn kunnen bemachtigen. En ja, het was echt heel erg duur! Maar dit maakt het allemaal wel waard! En dat kaartje, nou ja, dat was eigenlijk niet zo heel erg moeilijk. Ik heb mijn opleiding in Silicon Valley afgerond, en bij een conferentie heb ik Scott ontmoet. Ik had hem een paar goede vragen gesteld, en die waren hem bij gebleven. Zo leerde ik hem kennen. En we hebben nog wel eens regelmatig contact met elkaar. Dus het was voor mij een koud kunstje om een handgeschreven kaartje van hem te krijgen.’
‘Wat? Jij kent David Scott persoonlijk?’
Sally knikt glimlachend. ‘Ik zal je een foto van hem laten zien, waar ik bij hem thuis op bezoek ben in LA. Het is een hele aardige man, en hij heeft al gevraagd, of we samen al eens langs willen komen.’
‘Wauw, je blijft me verbazen, Sally! Je weet eigenlijk niet eens, wat dit voor me betekent!’
‘Een beetje wel, Jack. Je moeder heeft me wel eens uitgelegd, hoe gek je bent van ruimtevaart en wie je helden zijn.’

Ik kan mijn geluk echt niet op en zeg jongensachtig: ‘En wanneer gaan we dan naar LA om David Scott te ontmoeten?’
Sally lacht. ‘Ik zal David wel eens bellen, wanneer het hem uitkomt. Maar dat zal toch moeten wachten tot het nieuwe jaar!’
Ik trek Sally weer dicht tegen me aan. ‘En ik kan amper wachten, tot ik onze trouwring om je vinger kan schuiven, Sally! Dank je, Sally! Voor alles! Dit prachtige horloge, het kaartje, maar ook het feit, dat je in mijn leven gekomen bent! Ik zou echt niet meer weten, wat ik zonder je zou moeten!’
‘Dat geldt voor mij ook, Jack. Ik hou van je, en ik wilde je dat op deze manier duidelijk maken.’
‘Dat is je dan heel erg goed gelukt! Maar dan zal je nu wel niet meer zo veel geld overhebben om die Porsche te kopen?’
‘Dat valt nog wel mee, maar het zou wel leuk zijn, als je me ietsjes kon helpen?’
‘Als ik me een oldtimer voor mezelf kan kopen, dan zit er heus nog wel iets aan voor een wagen voor jou!’
We gaan weer zitten, en meteen grijpen mijn broer en zus de kans om me even te plagen en ook te feliciteren. Ik bedank Herman en Leon ook nog eens, want ze zijn speciaal een heel stuk gereden om dit horloge voor me op te halen. Het was de enige manier om het horloge nog op tijd hier te krijgen. Maar deze blijde en gemoedelijke sfeer zet dan wel de toon voor de rest van de middag en avond.