Het Bijgerecht - 2

Ik had haar buiten opgewacht. Lindsay was toch niet thuis, en ik dacht eerlijk gezegd dat ze dan wel bij Nicola zou zijn. Maar na een berichtje van die tweede, wist ik dat dat niet waar was. Dan was ze vast en zeker met vrienden op stap. Het werd me niet meer verteld.
-
Ik en Nicola hadden nummers uitgewisseld en nu zouden we dus even gaan praten. Ik wist niet waar ik nog goed aan deed, maar het kon vast geen kwaad. Ze zei me deze avond nog een stukje te gaan joggen en dan zou ze wel even langs lopen. Het was koud, nat en donker buiten. Ik vond het park er in deze tijd het meest sfeerloos bijliggen. Zeker in de donkere avond. Ik zat op een tuinstoeltje in de voortuin onder het afdakje van de entree. Het verbaasde me altijd nog hoeveel mensen er ook nog in deze tijd een paar dagen op uit willen en dan in zo’n park als dit hier belanden. Regelmatig kwam er namelijk iemand voorbij gelopen maar ik had nog geen hardlopend meisje gezien. Ik wist ook niet of ik aan het begin van de route stond of aan het einde. Ik verzon de vragen die ik nog had. Ik hoopte eigenlijk dat ze antwoord had op de vragen die ik Lindsay niet durfde te stellen. Was deze relatie nog wel te redden, en zo ja, dan zou Nicola dat toch niet willen? Hadden hun een relatie? Was het liefde, of gewoon een flirt? En was ik niet meer dan een flirt geworden? Hoe langer het duurde, hoe meer vragen ik verzon waar ik het antwoord eigenlijk helemaal niet van wilde weten.
-
Uiteindelijk hoorde ik de lichtvoetige stappen van iemand die een wat hoger tempo hanteerde dan de meeste wandelaars die ik al voorbij had zien komen. De passen remden af en niet veel later zag ik een donkere verschijning voor het hek staan. Een zwarte capuchon ging af en turend stond ze daar, en leek ze op zoek naar de bel van de intercom. Ik stond op dat moment op en het was dan ook niet meer nodig. Rustig liep ik naar het hek en keek ik al snel in de grote ogen van Nicola die er zelfs op dit tijdstip nog uitsprongen, zo rond als de maan zelf. Ze keek naar me op, met een lach die ik niet kon plaatsen, en vroeg me snel of ik al lang had gewacht. Ze hijgde. Ik bevond me aan het einde van haar route.
‘Kom binnen.’ zei ik snel. Het was guur.
‘Nee, ik moet niet te lang wegblijven. Anders maken m’n ouders zich zorgen.’ zei ze vlug. ‘Maar misschien even snel een slokje water. Loop je daarna mee?’ stelde ze alsnog voor.
‘Ook goed.’ zei ik wat nors en liet haar vervolgens door en binnen.
-
Het was toch wel wat. En dan bedoel ik zij. Nicola was wel wat. Behoorlijk wat. Een ongelofelijke verschijning. Ergens begreep ik wel dat iemand mij daarvoor zou verlaten. Zelfs een meisje. Ze droeg een zwart trainingspak van een bekend Duits kledingmerk. Net als dat ik ze gisteren had zien wegrijden in een dure auto van een net zo bekend Duits automerk. Duitsers blijven Duitsers. Witte sneakers van hetzelfde merk, natuurlijk. En het stond haar heel goed. Ze had dan wel een trui aan die niet zo nauw sloot als het truitje van laatst, maar je kon gewoon zien dat er een ongelofelijk strak lichaam onder bevond. En dat vond ik best spannend om binnen te laten. De stof op haar benen stond wat strakker, vooral bij haar billen. Toen ik haar voorliet, moest ik er wel even naar kijken. Ze kwam heel dicht in de buurt bij Lindsay. Het enige wat Lindsay niet had, en Nicola zeker wel, was een wat grotere borstinhoud. Niks geks, maar ook niet iets wat extra geaccentueerd hoefde te worden om aanwezig te zijn. Ik vond haar er eigenlijk heel geil uitzien vooral. Een strak lijf, een mooie voorgevel, zelfs met een trui aan, en zoals ze haar lange, bruine haren in een strak staartje had wat zich oprolde in haar capuchon, had ook wel iets. Ze had een heel ander gezicht zo. Haar oren stonden iets naar voren, wat wel schattig was. Flaporen ging weer wat te ver. En ze had van die grote groen/blauwe ogen en een neus die aardig opwipte. Ze had verre van een perfect gezicht, als je er over nadenkt. En toch had ik er maar weinigen gezien zo knap als het hare. Haar lach was breed en lief, haar ogen groot en helder en haar huid oogde zacht. Nicola was echt ongelofelijk knap, en toen ik me realiserende dat dit het bed gedeeld had met mijn eigen knappe vriendin, zorgde dat wel voor behoorlijk wat gemengde gevoelens.
-
Ze nam een paar slokken onder de kraan, terwijl ik haar nog een glas had aangeboden. Stond ze dan voorover gebukt…
‘Nee, zullen we maar.’ zei ze daarna snel. Net als de vorige keer leek ze niet helemaal op haar gemak hier. Ik had niet buitensporig naar haar staan staren, al keek ik wel als zij dat niet deed. Ik moest m’n hoofd erbij houden, al had ze me alles doen vergeten. Mijn focus, en ook die van haar, zou op Lindsay moeten liggen. Maar die was hier niet. En zij wel.
-
Het leek alsof we elkaar al kenden, maar dat was natuurlijk niet zo. Een paar minuten later liepen we door het park naar de andere kant, waar hun stacaravan stond. Ook tijdens de wandeling was het ongemakkelijk en in het begin even stil. Wat wilde ik haar ook alweer vragen? En waarom wilde ze me eigenlijk spreken?
-
‘Kom je vragen of ik haar wil opgeven?’ vroeg ik vervolgens brutaal, en het was het eerste wat gezegd werd tegen elkaar wat niet met het weer te maken had. Dat het koud was en guur wisten we nu wel.
Ze lachte erom. ‘Nee, helemaal niet. Dacht je dat echt? Ik wilde eigenlijk gewoon weten hoe je hier precies instaat. Zonder dat Lindsay erbij is, denk ik een oprechter antwoord te krijgen.’ begon ze daarna serieus. Hier was wel over nagedacht.
‘Krijg ik dat dan ook van jou?’
‘Ja, beloofd.’ zei ze snel en ze keek me lief aan. Ik kreeg steeds meer sympathie naar haar toe.
‘Eerlijk gezegd weet ik niet eens waar ik precies ‘in sta’. Ik snap hier helemaal niks van. Dat ze dit heeft kunnen doen, vind ik echt waanzinnig. En dat ik het blijkbaar niet eens erg vind, vind ik nog veel erger. Ik wil echt niet zeuren hoor, maar ik voel me de laatste tijd zo alleen dat ik soms denk of het niet beter was geweest dat we er gewoon een einde aan hadden kunnen maken.’ vuurde ik toen meteen op haar af in mijn oprechtheid. En dit was niet eens iets wat ik van te voren had kunnen verzinnen. Maar nu ze het zo vroeg, kon ze het krijgen ook, moest mijn onderbewuste gedacht hebben.
-
‘Ja.’ grinnikte ze er om. Ze herkende het. ‘Normaal gesproken maak je het uit en gaat ieder z’n eigen weg. Ik zou ook nooit met iemand iets willen hebben die al in een relatie zit. Echt niet.’ zei ze vervolgens.
‘Wist je dat ze een relatie had met mij?’
‘Ja.’ antwoordde ze eerlijk en ze bleef even staan. ‘Ik vind het ook echt erg dat het zo gegaan is. Dat zou ik anders nooit doen, maar…’
‘Maar Lindsay.’ lachte ik er nu om, al was het als een boer met kiespijn. ‘Voor haar doe je gekke dingen. Toch?’ Ik kon haar eerlijkheid wel waarderen en langzaam werd duidelijk dat we misschien wel een beetje in hetzelfde schuitje zaten.
-
‘Ik wist niet eens dat ze bi was. Echt nooit bij stilgestaan. Ze heeft me daarvoor ook helemaal geen reden gegeven. Niet dat ik het erg vind, maar het kwam zo uit het niets.’ ging ik vervolgens verder.
‘Weet ik. Ze was bang hoe je zou reageren. Ze had me verteld het vroeger wel eens tegen een vriendin gezegd te hebben en die moest daarna niks meer van haar hebben. Die was bang dat ze gevoelens voor haar had, of zo.’ wist Nicola mij er meer over te vertellen. ‘En mannen reageren vaak maar op twee manieren. Of ze keuren het af, of ze denken dat hun eigen seksleven meteen wordt uitgebreid.’
Daar moest ik om lachen. ‘Ik was die tweede, denk ik. Al heb ik dat nooit tegen haar gezegd, hoor.’
Daar lachte zij dan weer om. ‘Nee, ze zei dat je heel begripvol was. Dat vond ik best bijzonder.’
‘Was je daarom akkoord gegaan om die ongemakkelijke avond met ons door te brengen?’ vroeg ik haar meteen maar, nog altijd met een glimlach op m’n gezicht. Het was zowaar leuk om het hier met haar over te hebben. Het luchtte op en ze was inderdaad eerlijk. Ze was heel anders dan ik me voorgesteld had.
‘Ja, dat was wat… Had ik nooit moeten doen, natuurlijk.’
‘Ja, ik was ook gek daar in mee te gaan. Wat verwachtte ze nou?’
‘Ik weet alleen dat ze graag wilde dat ik je ontmoette. Ik wilde dat niet. Zoals ze over je praat… Ik dacht kansloos te zijn.’ verraste ze me daarna.
‘Jij kansloos? En ik maar denken dat ik geen kans meer maak. Maar heeft ze het dan over me? Nog steeds, of…?’
‘Ja, tuurlijk.’
‘Hoezo ‘’tuurlijk’’? Als ik haar al spreek, heeft ze het alleen maar over jou, over jullie. Ik lijk er niet echt meer toe te doen.’ bleef ook ik open, al liet ik de pikante details die ze met me gedeeld had, en dat ik daar maar al te graag meer over zou horen, even buiten beschouwing.
Ze grinnikte er een beetje om. ‘Dat is wel typisch. Als je bij jou is, heeft ze het over mij, en is ze bij mij, heeft ze het over jou.’
‘Ja, en nu is ze bij geen van ons beiden… Snap jij het nog?’
‘Een beetje. Genoeg in ieder geval. Je moet haar wat tijd geven, geloof me.’ zei ze terwijl ondertussen op een kruispunt stonden. Links van ons het stacaravanpark, voor ons de uitgang van het park, en rechts zou ik met een omweg weer thuiskomen.
-
Ze pakte even m’n hand. ‘Hou je van haar?’ vroeg ze me toen en ze keek me heel indringend aan. Ik kreeg het er benauwd van.
‘Weet ik niet.’ zei ik. ‘Deed ik wel. Zo heel lang kennen we elkaar niet, en nu heb ik het idee dat ik helemaal niet weet wie ze is, wat ze wilt, wat ze doet… Kan ik daar van houden? Ik hou van de persoon die ik kende. Maar die is ze niet meer.’ bleef ik eerlijk. Ondanks dat de vraag me overviel, had ik zo een antwoord klaar. Hier had ik namelijk al wel over nagedacht. ‘En jij dan?’
‘Met heel m’n hart.’ zei ze ook zonder te twijfelen. ‘Ik ken haar al vijf jaar. En vijf jaar lang denk ik elke dag aan haar. Ik weet nog wel toen ik hoorde dat ze verkering kreeg. De eerste jongen waarmee ze een vaste relatie begon. En toch bleef ik van haar houden.’ Ik had geen idee dat ze elkaar al zo lang kenden, en dat ze zo over haar dacht. Ik kreeg met haar te doen. Ik had het idee dat wat ze ook hadden veel meer voor Nicola betekende dan voor Lindsay. Maar Lindsay was er niet. Hoe zou die reageren als ze ons hoorden.
Ik kneep nog even in haar hand terwijl ze wat teleurgesteld over het water heen keek van een van de recreatieplassen. ‘Als ik je zo hoor, zou ik haar bijna opgeven. Zonder te twijfelen. Het is duidelijk dat ik niet hetzelfde voel voor haar als jij doet. Dat is niet eerlijk. Ze moet het gewoon met me uit maken. Dan is het maar geregeld, vind je niet?’ vond ik.
Ze keek me aan en glimlachte lief om me woorden. ‘De dingen die ze over je gezegd heeft, waren in ieder geval niet gelogen. Je bent lief.’ noemde ze me. Ook daar kreeg ik het even warm van. Daarna zuchtte ze. ‘Ik moet maar naar huis.’ Ze ontweek de vraag, maar een antwoord hoefde ik ook niet meer.
‘Ja. Of wil je nog een stukje verder lopen? Ik vind dit wel fijn.’ vroeg ik haar nog, verwachtingsvol.
Ze twijfelde. ‘Ander keertje. App je me even als ze thuiskomt of iets van haar hoort, dan doe ik dat ook.’ Dan deden we dat maar.
-
Ik liep terug en had een heel ander beeld van de meiden gekregen. Het was aan de ene kant best zielig dat Lindsay het al die tijd geheim had gehouden. Kon me niet voorstellen dat als een van mijn beste vrienden me zou vertellen dat hij bi of gay is, dat je die dan meteen buitensluit, of denkt dat die dan wel iets voor jou moet voelen. Al vroeg ik me wel af of Lindsay niet voor meer meisjes iets had gevoeld, en wie dan wel. En Nicola bleek best wel een toppertje te zijn. Ik vond haar leuk. Niet op een liefdesmanier, maar gewoon zoals ze was. Ze had ook iets spontaans en dat die avond tijdens het eten er niet uitkwam, leek me niet meer dan logisch. Het vergt toch enige moed om daarna alsnog op de man af te vragen of we niet een keer konden praten. En nu hadden we dat gedaan en was ik zelfs blij dat ik haar had leren kennen. Daarnaast was ik heus wel een beetje verliefd op haar, al kwam dat alleen maar door haar uiterlijk, maar zeker niet alleen dat. Het waren twee bijzondere meisjes en ze hadden me zo op hun eigen manier overtuigd de hele situatie toch wat meer tijd te geven. Nog voordat ik thuis was, besloot ik Lindsay ook maar een appje te sturen dat ik met Nicola gepraat had, en dat ik er iets meer van begreep. Ik miste haar en vroeg haar of ze ook niet de behoefte had er nog een keer over te praten, eerlijk en ze hoefde ook niet bang te zijn. Seks had ook even niets meer met dit alles te maken. Ik kon dan wel niet zeggen of ik nog van haar hield, maar ik gunde haar wel een vrij en gelukkig leven waarin ze gewoon kon zijn wie ze wilde zijn. Hoe kon ik haar een leven met Nicola misgunnen?
-