Wat weet je het 'spannend' te houden. Dat heeft denk ik te maken met al die doorvoelde details. Het zijn personages van vlees en bloed. Mooi!
Ik leef nu al met Sarah mee... hoe ze heel gauw gaat ervaren dat rottigheid in het verleden geen garantie voor ellende in de toekomst hoeft te zijn.

Wat een prachtig groepsportret met filmische finish. Mooie beschrijvingen en recht-toe-recht-aan acties. Chapeau!

We krijgen waar voor ons 'geld' / onze aandacht! Wat een fijne ontwikkeling maken die twee door.
Toch hoop ik dat we ook nog mee krijgen of Sarah zich ook ontwikkelt buiten hun twee-zijn. Die overzorgzame moeder uit aflevering negen is toch niet van de aardbodem verdwenen?

Hallo Xaviera,
Dank voor je reactie.
Je zult merken dat m'n verhalen heel verschillend zijn. Wat in de buurt komt van Muziek troost... is Blinde liefde.
Ik heb al een hele tijd niet meer gepubliceerd, maar er zijn twee heel lange verhalen in de maak. Ik denk dat ik binnenkort weer ga publiceren, maar ja, ik wil die verhalen perfect en ik ben erg kritisch op mezelf.
Groeten,

Gerrit Tonner

Graag wil ik reageren op Clemens. Je vindt dat het verhaal 'af' is. Ik begrijp je wel, maar ik ben het hartgrondig met je oneens.
Seksverhalen zijn een apart genre: verhaalfiguren presenteren zich in negen, nou ja... acht van de tien gevallen in (cup)maten en (piemel)lengtes. De seks wordt in al die verhalen uitvergroot, alsof het leven uit niets dan neuken. En dat is precies wat de lezers graag willen, want daar komen ze voor.
Maar een aspect dat daarbij vaak ondersneeuwt, is dat seks ook intiem, liefdevol kan zijn. De lust beleefd, maar ook aan die lust voorbij. Bijzonder aan deze reeks vind ik dat Loesje dit aspect prachtig uitvergroot. Daarmee raakt ze een gevoelige snaar bij veel lezers, want die hunkeren juist naar dát stadium: dat je liefdevolle seks hebt.
Zelf heb ik die lijn uitgewerkt in mijn verhalenreeks 'Muziek troost, seks heelt'. Ik voel me heel verbonden met dit type verhalen, maar geen misverstand: ik acht me onbetwist de mindere van Loesje. Wat een prachtige serie!

Wat een fantastische apotheose! Hoewel... misschien weet je de lezer nog verder op te zwepen in een vervolg.
O jee, ik lees dit in de schaduwhoek van mijn tuin, en ontdek nu dat ik een natte plek in mijn broek heb. Ik had al het gevoel dat ik spontaan klaar kwam, en dat was dus werkelijk het geval. Wat kun je waanzinnig beeldend en gevoelig schrijven. Superdesuper!!!

Wat mooi dat je eerst de tijd genomen hebt om jouw rouw te laten zien.
En nog mooier natuurlijk dat er weer hoop is.
Al blijft de onzekerheid knagen dat sommige trauma's niet weggepoetst kunnen worden met wat voor goede bedoelingen dan ook.
Ik ben er zelf trouwens ook weer van opgeknapt, zó word ik meegesleurd in deze rollercoaster.

Dit kan niet het einde zijn. En als dat wel zo is, wil ik graag lezen over je rouwproces. Het mijne is al begonnen...

De loftuitingen zijn in reactie niet van lucht. TERECHT! Inderdaad: VERBLUFFEND GOED!

Het verhaal gaat voor mij weer de goede kant op. Mooi zo.