Nog een aanvulling op mijn eerste reactie. Een photoshoot in een relatief kleine ruimte is niet alleen kijken. Alle zintuigen werken dan extra hard. De geuren kunnen dan soms veel aantrekkingskracht veroorzaken. Zijn after shave, de flarden transpiratiegeur die door zijn verborgen opwinding snel toeneemt en die van je eigen vleugje parfum wint. Is de fotograaf ouder, wat vrijwel altijd zo is, dan kan die geur je verlangen flink aanwakkeren. Het zijn de kleine delicate gegevens die een photoshoot op scherp zetten.

Hoewel het best wel wat subtieler en met wat meer aandacht geschreven had kunnen worden, eindelijk een verhaal dat een beetje in de buurt van mijn haremfantasieën komt. Die zijn geïnspireerd door de schilders van het Oriëntalisme die in de negentiende eeuw harems idealiseerden. De periode dat de Barbarbarijse zeerovers uit Noord-Afrika slavinnen kwamen halen. Mijn eerste ontvoeringfantasie was nadat het ronde haremschilderij van Ingres had gezien. Het liet me niet meer los. Dus zeer benieuwd naar “Opgeëist Door Yusuf”. Ik zou de schrijver best wel wat inspiratie willen geven.

@Fotograaf
Een photoshoot kan een lange diepe zucht om meer zijn als alle ingrediënten die ervoor nodig zijn gebruikt worden. Ik zou daarom het woord naaktfotografie willen inruilen voor boudoirfotografie, dat weliswaar gekleed begint maar via de weg van de geleidelijkheid en het samen toegroeien naar een stemming waarin verlangens meer kansen krijgen. Ik poseerde een aantal keren in kimono. Die zijn heel erg gekleed maar tegelijkertijd ook heel erg naakt. Zodra de centuur los ging voelde het opeens heel erg naakt. Maar wel in een sensuele sfeer en zeker niet banaal. In zo’n sfeer kan alles gebeuren. Maar dan ook echt alles!

Fotografie is een heel subtiele manier om aarzelend tot elkaar te komen. Je speelt beide (zowel fotograaf als model) een spel van ingehouden uitdagen. Hij is bang dat die te vroeg te veel vraagt. Zij hoopt dat hij te veel vraagt zodat ze kan doen alsof ze aarzelt. Ze wist dat dat het risico was van een photoshoot. Zouden ze in elkaars hoofd kunnen kijken dan zou het geen mysterie zijn. Het is een spel van raden, aanvoelen, veronderstellen en stilletjes hopen op meer. Er zijn regels in dit spel. Hij is altijd een stuk ouder dan zij. Zij speelt een beetje naïef en veinst dat ze zijn bijbedoelingen niet doorheeft. Dan gebeurt het toch. Of niet?

Het idee van interactie binnen een verhaal lijkt met bovenstaande verwezenlijkt. Hoewel het meer een verslag dan een verhaal is, zou deze manier van schrijven vaker moeten gebeuren. Het kan uitgroeien tot een vorm van bekentenissenliteratuur. Bijvoorbeeld als plicht die opgelegd word door een meester. Je diepste zielenroerselen aan een lezerspubliek openbaren omdat je meester dat van je eist.

Spannend om de kus in het verhaal een centrale plek te gunnen. De kus is toch niet voor niets het voorportaal van seks. Je smaakpapillen die door de hem ‘geronseld’ worden om zijn melange van smaakstoffen aan je over te dragen en je zo tot meer dan alleen die kus te verleiden. Ooit dacht ik, kus niet met een man voor je zeker weet dat je meer wilt dan alleen die kus, want soms kan een kus fataal zijn en je laatste restje weerstand wegnemen.
De kus van Rodin dan maar?

Anna2004 Getrouwde Vijftiger
Het idee dat een dominant zich omringt door tot schrijven van erotische literatuur “gedwongen” schrijfslavinnen is opmerkelijk. Hij mag hun teksten niet alleen opeisen maar er ook mee doen wat hij wil. En het zou nog opmerkelijker zijn als hij de schrijfslavinnen tegen elkaar uit zou spelen door ze publieke waarderingscijfers te geven om ze tot nog betere prestaties te manen.

Getrouwde Vijftiger Als idee heel interessant, maar ik ben niet zo op kettingverhalen. Je zit dan vast aan wat de ander voor je verzon, of erna. Ik zie het meer als het schrijven van erotische aubades als plengoffer aan een meester die vanuit zijn door een gracht en ophaalbrug beveiligd kasteel ons tot schrijvende dwangarbeid gebiedt. Zou een groep erotische schrijfsters kunnen opleveren in een grauw tijdperk van nieuwe zedelijkheid. De schrijvende muzen van de meester, of zoiets.

Of het met de leeftijd van de schrijver maken heeft weet ik niet zeker, maar het valt mij vaak op dat oudere schrijvers van erotische lectuur meer beeldend schrijven en ook een stapje verder gaan.

Hoewel de typemachine allang vervangen is door de laptop, is het idee van schrijfslavin heel intrigerend. Het zou een breder opgevat idee moeten zijn: jonge vrouwen die schatplichtig zijn aan een meester die leest, stuurt, redigeert en misschien zelfs uitgeeft. Haar beloning bestaat uit een schouderklopje of een openbare terechtwijzing als de tekst niet bevalt.