Waarom verhalen als deze niet meer lezers krijgen is mij een raadsel. Ondanks die kleine lezerskring: bravo, Eline, en blijf verder schrijven.

Ga asjeblief door, Zazie!

Een mooie, realistische beschrijving van midden jaren '60. Ik ben helemaal mee. Ik was de enige jongen in ons gezin en dus omringd door alleen maar oudere en jongere zussen, twee die ouder waren dan ik en twee jongere. Ik zie die zussen van mij zo voor me wanneer ik je verhaal lees. Mijn oudste zus, waarmee ik een zeer goede (zeg maar: intieme) band had en nog steeds heb, ging ook op een meisjespeda studeren voor verpleegster en vertelde me dan alles wat er daar tussen de meiden gebeurde. Jongens konden in zo'n peda niet binnen, maar daar hadden de meisjes geen nood aan. Ze behielpen zichzelf en elkaar maar al te graag en ik was een gretige toehoorder wanneer mijn zus me daarvoor in vertrouwen nam. Jouw verhaal zal wel een andere kant uitgaan, maar het speelt zich dan ook af in Nederland, waar de seksuele revolutie zich al aan het voltrekken was, terwijl wij in België alles nog in het geniep moesten te weten komen en doen. By the way: uiteraard een 10 voor deze veelbelovende start.

Beste G., deze nieuwe reeks getuigt van veel kennis, inzicht en empathie. Je nawoord heb ik uiteraard met veel belangstelling gelezen. Mensen sluiten hun ogen voor incest, tot het in hun kennissenkring uitkomt of tot ze er (weer eens) over lezen in de krant. Van alle ongewenste seksuele daden of relaties komen veruit de meeste voor binnen gezin of familie. Daarna komen de niet-incestueuze handelingen met voorop vrienden of bekenden en het rijtje wordt afgesloten met toevallige onbekenden en dan heet het terecht 'verkrachting'. Uiteraard is het altijd verkrachting wanneer er geen sprake is van toestemming. Daar zijn we het over eens. Waar de meeste mensen helaas niet van op de hoogte zijn of wat ze niet willen weten, is dat er ook een weliswaar klein aantal interfamiliale seksuele relaties bestaan - relaties, inderdaad, omdat ze nooit eenmalig zijn en soms wel lange tijd kunnen duren - waarbij de jongere nood heeft aan intimiteit met de volwassene, zij het een oudere broer (of zus, uiteraard), of een vader (of moeder) of een vertrouwd familielid (meestal neef/nicht of oom/tante). U heeft helemaal gelijk wanneer u schrijft dat de volwassene zich dan in een machtspositie bevindt. Als hij/zij die kan afleggen en ook de jongere dezelfde macht kan geven - dat is namelijk heel goed mogelijk als er liefde in het spel is - dan voelt die jongere zich evenwaardig en gedragen. Ik hoop nog veel van u te kunnen lezen.

Voor wie moeite heeft met namen en data in het verhaal 'Oma's dagboeken': het verhaal speelt zich af in 2010 wanneer oma Irene 72 is en haar kleinzoon Stef bijna 16. Moeder van Stef is op dag ogenblik 50; nichtje Hilke bijna 15.
Het dagboek werd door oma Irene begonnen op 3 juli 1952. Ze was geboren op 1 maart 1938 en is overleden in 2007. Haar broer Joris was, op het ogenblik dat Irene met haar dagboek begon, net 16 geworden.

Aan Cees: het is Hilke natuurlijk. Typfout die je me hopelijk kunt vergeven! Ik pas het aan.

Een beloftevol begin van dit verhaal, maar gaandeweg klopt er van alles niet met de tijd waarin het zich afspeelt. Strings in 1946? Dildo's in huis? Satijnen lingerie in een gezin dat het niet breed heeft? En ook de overgang naar seks met het hele gezin is te bruusk. Zelfs in een gezin waar zowel de moeder als de dochters naar seks snakken, is de hele vertoning totaal onwaarschijnlijk en voor mij een afknapper van jewelste. En het had zo mooi kunnen worden...

Vandaag nog eens herlezen en er evenveel plezier aan beleefd als toen... Aan de ene kant zou ik willen dat het begrip 'taboe' niet bestond, maar anderzijds is het juist spannend om een 'taboe' te doorbreken. Ik wist pas dat het taboe was om met je zusje te spelen toen mijn moeder er op uitkwam en ik het eerste pak rammel van mijn leven kreeg zonder te weten waarom. Dat die gewelddadige afstraffing weinig indruk op ons maakte, had alleen tot gevolg dat we stiekemerds en leugenaars werden en onze moeder niet meer konden vertrouwen. Na al die jaren kunnen we er gelukkig nog altijd om lachen. Onze spelletjes hielden trouwens vanzelf op toen ik me als 'stoere jongen' ging beschouwen en meisjes kinderachtig begon te vinden. Heel veel later dook een nieuw taboe op in de gedaante van mijn nichtje. Beiden zestien, beiden eenlingen en gepest op school, thuis niet voor helemaal normaal aangezien, geïnteresseerd in alles wat van de norm afweek...
Dus ja, jouw verhaal ligt dichter bij een werkelijkheid dat de meeste mensen veronderstellen. Mooi en tamelijk realistisch beschreven. Er moeten voorvechters blijven bestaan, Stanzie, die de moed hebben om liefde op zulke manier te beschrijven. Dank je wel.

Een beloftevolle aanzet, maar het had wel wat korter en gebalder gemogen. Je personage is een van de talloze meiden die gepest worden om hun figuur (te dik, te dun, te lang, te kort...) en daardoor in hun puberteit enorm verward raken door hun ontluikende seksualiteit. Ik heb heel wat meisjes met deze problematiek in mijn praktijk gezien en beluisterd. Heel vaak nadat ze verkeerde beslissingen hadden genomen die hun situatie nog had verergerd (zichzelf snijden, uit wanhoop toegeven aan een jongen die zogezegd verliefd op haar wordt om haar dan misbruikt achter te laten...) Ik zal met spanning het vervolg lezen!

Aan Stanzie: wel bedankt voor je positieve reactie. In heel wat van mijn vorige verhalen en series heb ik elementen verwerkt uit sessies met cliënten. Daarbij maakte is van verschillende situaties een enkel verhaal of serie. Dit is de eerste keer dat ik me bij een enkele situatie heb gehouden, omdat zich tot een gebald verhaal leende. Nogmaals dank voor jouw bijdragen hier die me altijd plezierden en inspireerden om verder te schrijven.