Hormonen zijn rare beestjes. In de puberteit, als ze in bizarre hoeveelheden door je lijf razen, kunnen ze je dingen laten doen waarvoor je je later kapot schaamt. Waarvan je denkt ‘getverdemme, was ik dat?’. Daar gaat dit verhaal over.

Ik was 12 toen ik wist dat ik meisjes leuk vond. De periode tussen die realisatie en mijn uit-de-kast-komen vlak voor mijn zestiende verjaardag was best wel heel gek. Wat veel hetero mensen vaak niet beseffen is de bijzondere positie waarin gay tieners zich bevinden, namelijk. Als mijn vriendinnetjes op de zwemvereniging giechelend roddelden over jongens en seksueel getinte pubergrapjes maakten over piemels lachte ik net zo hard mee. Ik vond het net zo hilarisch als vriendinnetje 1 onder de douche een scheut Dove over de billen van vriendinnetje 2 spoot terwijl ze een klaarkomende jongen nadeed, natuurlijk, maar ik vond die vriendinnetjes veel interessanter en die stonden in hun blootje om me heen. Snap je mijn punt?

Ik had in die tijd een ontzettende crush op Myrna, onze trainster. Myrna was 19, blond, zeker 1.80m lang. Ze was de snelste vrouw van de club op de langere afstanden. Ze was één bonk zwemkracht, met brede schouders en dijbenen als kanonnen. Maar ook, een lach die je deed smelten en in mijn fantasie was die lach speciaal voor mij. Wat heb ik veel gedroomd over haar. Deze hormonale puber had snel door dat Myrna na de training vaak wat in het bad bleef hangen om te praten met ouders of andere trainers maar dat ook zij zich vroeg of laat ging omkleden. Dus deze puber was me toch langzaam met uit- en aankleden, niet normaal, zodat ze ‘s avonds in bed alleen maar haar ogen dicht hoefde te doen om weer te zien hoe Myrna haar wedstrijdpak van haar fantastische tieten stroopte. Welke hetero puber kan dat nou zeggen?

Ik was eigenlijk altijd opgewonden. Achteraf hoorde ik dat iedereen dat was maar dat wist ik toen nog niet. Ik vingerde ook veel. Heel veel. Sowieso elke avond voor het slapen gaan ook elke ochtend in bed, ook als ik echt vroeg op moest. Als ik thuiskwam uit school eigenlijk meteen. Tijdens het huiswerk maken. Onder de douche. Als ik een film aan het kijken was met mijn ouders tussendoor op de wc. Gewoon eigenlijk altijd als ik de mogelijkheid had ging ik masturberen. Ik was verslaafd aan klaarkomen.

In die tijd verdiende ik af en toe wat bij met het uitlaten van hondjes van mensen die daar zelf geen tijd voor hadden. Vanwege werk bijvoorbeeld, of als ze een dagje weg wilden met het gezin en de hond mocht niet mee.

In vwo 3 was ik elke maandag om 13u uit. Daar was ik blij mee want dan kon ik gelijk uit school een hondje doen, zo noemde ik dat. 13u is ongeveer halverwege een werkdag namelijk.

Peter en Miranda woonden in een bungalow aan de rand van het dorp, in een straatje met grote huizen. Hun enorme achtertuin met een vijver met van die gigantische oranje karpers die heel duur zijn grensde aan het bos. Koikarpers. Peter had een bedrijf, geen idee wat voor bedrijf en Miranda was tandarts. Niet mijn tandarts. Ik had Miranda één keer ontmoet, op afspraak, nadat ze had gebeld naar aanleiding van de advertentie die ik had opgehangen bij de Albert Heijn. Ik weet nog dat ze lang was en slank. Charismatisch. Ze had bruine ogen en dik, bruin haar. Ze had een mooie lach met stralend witte tanden, uiteraard, en ik zag haar meteen voor me in een witte jas. Ze zou zelfs in tandpastareclames kunnen spelen als één van de 99% van de tandartsen die het product aanraadt. Toen ze mij ontving, het moet ergens in september zijn geweest, gingen we in de achtertuin zitten onder een parasol met een glas frisdrank. Ze stelde wat vragen over mij, school, mijn ouders en ik moest mijn adres opschrijven. Ze wilde natuurlijk weten aan wie ze de sleutel van hun huis overhandigen zou. Daarna maakte ik kennis met de oude Jack Russel Ben, die me wel binnen had zien komen maar op zijn kleedje bij de haard was blijven liggen. Ben vond me meteen leuk, en daarmee was de deal beklonken. Elke maandag uitlaten, ongeveer een uur, voor 15 gulden. Aanstaande maandag beginnen. Makkelijk verdiend, vond ik.

Het was een regenachtige maandag in oktober, een week of zes na mijn gesprek met Miranda. Ik had net twee trage lesuren geschiedenis achter de rug van meneer Hengeveld en de industriële revolutie in Engeland, die ik al matig interessant vond, kon me na dat blokuur echt helemaal niets meer schelen. Dat is ook een talent, als je dat kan als leraar. Ik zat wel naast mijn beste vriend Derk en dat hielp de tijd door te komen.

Het regende dat het goot om 13.05. Dus niet om 13.02 toen ik op de fiets stapte om naar het huis van Peter en Miranda te fietsen, maar echt om 13.05, toen ik al onderweg was. Drijfnat en koud kwam ik daar aan. Kut. Ik morrelde mijn sleutel met verkleumde vingers in de garagedeur die ook nog eens zo knelde dat je een speciale volgorde moest doen, inclusief met je schouder hard tegen de deur duwen op het juiste moment, om de deur open te krijgen. Terwijl ik dat aan het doen was werd het droog. Natuurlijk. Zo stond ik naast de oude Porsche in de garage plasjes te vormen op de grond en de schade op te nemen. Hoofd en haar zeiknat maar dat is niet zo erg, ik zoek wel even een handdoek. Jas redelijk waterdicht. Broek, helemaal doorweekt van onder tot boven. Schoenen vol modderspetters maar sokken droog, gelukkig. Op zoek naar een handdoek dan maar.

Ik opende de deur naar de bijkeuken en natuurlijk kwam Ben gelijk moeizaam in de benen en naar me toe gewaggeld. ‘Even wachten Ben, eerst afdrogen’, zei ik alsof Ben dat zou begrijpen. De volgende deur leidde me naar een halletje dat langs de keuken naar de woonkamer liep en aan dat halletje zat ook de badkamer. Ik stapte op mijn tenen door de hal en ging de badkamer in. Een lichte walm van parfum of douchezeep kwam me tegemoet. Ik zag ook dat de spiegel nog licht beslagen was en dat er natte voetafdrukken op de zwarte tegelvloer achtergebleven waren van de laatste keer dat er iemand gedoucht had. De glazen douchewand was ook nog nat. Nu kon ik twee dingen doen. Een schone handdoek uit de stapel pakken of de gebruikte witte handdoek van het rekje nemen. Als ik een schone zou pakken, bedacht ik me, zouden ze merken dat ik hier geweest was en dan moest ik een briefje achterlaten ofzo. Misschien zouden ze het wel helemaal niet fijn vinden dat ik zomaar hun huis binnengegaan was. Optie twee was makkelijker dus ik pakte snel de klamme handdoek en wreef over mijn gezicht. Het was zeker weten Miranda die deze handdoek had gebruikt want hij rook echt heerlijk naar goede, dure shampoo.

Ik droogde mijn haren en keek ondertussen om me heen. De badkamer had een zwarte tegelvloer en witte wandtegels. Ik zag een wc. Over de rand van het grote, vierkante bad hing een sportbroek en een fel roze shirt. Daarnaast twee rieten wasmanden waarvan er één vol zat met allerlei kleuren en de ander op een opgepropt hoopje witte stof na leeg was. Het zou een slipje kunnen zijn. Een wit, katoenen slipje. Ik denk, als ik goed nadenk over hoe ik toen was, dat ik op dat moment, bij het vermoeden van het zien van een slipje al de kriebels kreeg. Dat kan bijna niet anders. Ik deed alleen niets met die kriebels want ik had namelijk nog het probleem van de drijvend natte broek. Gelukkig diende de oplossing zich vrij vlot aan toen ik een föhn zag liggen tussen de twee wastafels in. De stekker zat nog in het stopcontact. Ik hing de handdoek weer over het rekje en ging mijn broek föhnen, te beginnen met mijn bovenbenen. Ik kwam er tijdens het föhnen snel achter dat ik letterlijk tot op mijn huid doorweekt was en dat zelfs mijn onderbroek het niet drooggehouden had. Er zat maar één ding op; broek uit. Zo kwam het dat ik op een maandagmiddag in oktober, in de badkamer van wildvreemde mensen, in mijn blote billen mijn eigen zwarte onderbroekje stond droog te föhnen. Bizar, als je er over nadenkt. Wat moest Peter of Miranda denken als ze ineens binnen zouden komen? Maar ze zouden niet binnenkomen want dan hadden ze mij niet gevraagd hun hondje uit te laten.

Ik keek weer naar de wasmand. Om de bodem te zien en met de föhn in de buurt te blijven van mijn natte kleding moest ik mijn nek ver uitrekken. Ja dat moest wel een slipje zijn van Miranda. Het was duidelijk dat zij hier gedoucht had, waarschijnlijk na het sporten. Het was haar handdoek en het waren vermoedelijk haar sportkleren gezien de kleur van het shirt. Daarbij was het het enige ding in de wasmand. Hoogstwaarschijnlijk een slipje dus. Miranda had gesport, daarna gedoucht en was daarna naar haar werk vertrokken. Mijn interne Sherlock Holmes knikte tevreden.
Miranda had dus in dit slipje gesport, redeneerde ik door. En geslapen, want niemand doet een schone onderbroek aan voor het sporten. En heel misschien ook wel gisteren de hele dag aangehad. Weinig mensen doen een schone onderbroek aan voor het slapen, toch? Ik niet in ieder geval. Dan heeft ze het misschien wel sinds gisterochtend aangehad. De handdoek rook al zo lekker. Hoe zou dit ruiken? Zou ik durven?

Ik klikte de föhn uit en luisterde goed. Het was doodstil in het huis. Ik legde de föhn zo zacht mogelijk neer en slikte het dikke slijm uit mijn keel. Ik luisterde nog een tijdje. Nog geen geluiden. Ik stapte behoedzaam naar de wasmand en hurkte. Sherlock had gelijk, het was een slipje. Een witte, van katoen en met een dun satijnen randje. Ik ging op de grond zitten, met mijn knieën op de koude tegels en keek om me heen. Niemand te zien natuurlijk. Ik zag wel dat de deur van de badkamer openstond. Die ging ik toch maar even dichtdoen, en op slot, voor de zekerheid. Als er dan iemand zou thuiskomen zou ik kunnen zeggen dat ik even snel moest plassen. Ik voelde dat ik nat geworden was door de spanning terwijl ik liep.

Met bonkend hart ging ik weer voor de wasmand zitten op mijn knieën. Ik pakte het slipje vast tussen duim en wijsvinger en bekeek het even terwijl ik het omhoog hield. Het was klam, voelde ik. Ik bracht het dichter naar mijn gezicht. Ik had heel veel blote poezen gezien, de meeste op de zwemclub, maar behalve mijn eigen had ik er nooit eentje aangeraakt, laat staan geroken. Zou het vies zijn? Ik rook voorzichtig. De geur prikkelde mijn neus. Zweet, plas, een zweem van wasmiddel. Zo rook de vagina van Miranda dus. Ik snoof nog een keer harder. Mijn hemel dit was lekker zeg. Ik hield het slipje tegen mijn gezicht, ademde diep in en werd bloedgeil. Mijn vrije hand, rechts, ging omlaag en mijn middelvinger gleed door mijn natte spleet. Ik speelde met mijn clitoris, ging op en neer met het topje van mijn vinger. ‘Mijn god wat is dit geil’. Ik stak mijn tong een beetje uit en een scherpe zoute smaak trok naar de achterkant van mijn mond. Meer likken, meer proeven.
Ik deed het deel van het slipje dat het sterkst smaakte in mijn mond en zoog het beetje vocht dat er nog in zat samen met mijn eigen speeksel uit de stof. Zo geil. Zo ongelooflijk geil. Schokkend en kreunend kwam ik plotseling klaar. Mijn god, wat een orgasme.

Toen ik weer wat op adem was gekomen liet ik het slipje uit mijn mond vallen. De smaak bleef achter. Met trillende benen stond ik op en ik rolde Miranda’s onderbroek weer op zoals ik ongeveer dacht dat ik het gevonden had. Ik probeerde mijn adem weer wat onder controle te krijgen terwijl ik naar de handdoek liep, waarmee ik mijn natte lipjes droogde. Verdwaasd trok ik zonder me nog druk te maken mijn onderbroek aan, die was zo goed als droog, en met moeite mijn spijkerbroek, die nog heel erg nat was. Ik haalde mijn hand door mijn haar voor de spiegel, legde de föhn terug waar ik hem had gevonden, deed een plasje en dat was het eigenlijk. Daarna heb ik Ben uitgelaten.

In de twee maanden na bovenstaande werd het een vast ritueel op maandagmiddag. Geschiedenis, dan op de fiets naar het huis, opsluiten in de badkamer, in de wasmand op zoek naar ondergoed, soms lag er niets, soms wel vier stuks, keihard klaarkomen, hondje uitlaten, dan soms nog een keer naar de badkamer voor een tweede orgasme en dan naar huis. Het was na een tijdje zo erg dat ik al nat in de klas zat bij de gedachte aan mijn geheim. Het had nog heel lang door kunnen gaan op deze manier maar na twee maanden, vlak voor de kerstvakantie, belde Miranda tijdens het avondeten om te vertellen dat ze Ben helaas hadden moeten laten inslapen.