Dit verhaal is het eerste deel van een langere (fictieve) serie. De volgende delen zullen meer seksualiteit bevatten. Geniet ervan en ik hoor graag wat je ervan vindt!

Op zijn zestiende verjaardag werd Thomas wakker met het gevoel dat er iets bijzonders ging gebeuren. Niet vanwege de cadeaus die op hem wachtten, want zijn ouders waren niet van de grote verrassingen, maar omdat opa Henk gisteravond al had gefluisterd dat hij “iets” voor hem had. En wanneer opa zo geheimzinnig deed, dan kon het maar twee dingen betekenen: een flauwe grap of iets dat je leven op zijn kop zou zetten.

Laat in de middag, toen de taart bijna op was en de woonkamer leegliep van visite, wenkte opa hem naar de achtertuin. Hij keek nog even om zich heen, alsof zelfs de vogels niet mochten horen wat hij ging doen, en haalde toen een klein pakje uit de binnenzak van zijn versleten colbert. Het papier kraakte zachtjes toen Thomas het opende: een houten zandloper, niet groter dan zijn hand. Het hout was diep donker, bijna zwart, en ingegraveerd met lijnen die leken te kronkelen als wortels van een oude boom. In het glas glinsterde goudkleurig zand dat bijna vloeibaar oogde.

“Deze,” zei opa met een ongewoon serieuze stem, “is doorgegeven van opa op kleinzoon. En nu is het jouw beurt. Gebruik hem wijs, want hij kan meer dan je denkt. Hij kan je helpen, maar ook in grote problemen brengen.” Zijn ogen twinkelden even, zoals altijd wanneer hij vroeger zogenaamd de tijd stilzette om een dobbelsteen of speelkaart ongemerkt te wisselen.

Thomas voelde kippenvel over zijn armen trekken. “Maar… wat doet hij dan precies?” vroeg hij zacht.

Opa glimlachte geheimzinnig. “Dat ontdek je vanzelf. Maar geloof me, jongen: er zijn momenten waarop je zou wensen dat de tijd even stilstaat. En momenten waarop je beter niet aan het zand moet komen.”

Hij kneep Thomas’ schouder en liet hem met meer vragen dan antwoorden achter.

—

Die avond, toen het huis eindelijk stil was en alleen het zachte gezoem van de koelkast beneden nog door de muren drong, zat Thomas op zijn bed met het houten object in zijn handen. Het glinsterende zand leek bijna licht te geven in het schemerige kamertje. Hij draaide de zandloper om. Het zand begon te stromen… en toch leek er niets te gebeuren.

Hij zuchtte teleurgesteld en wilde hem net terugzetten op zijn nachtkastje, toen hij merkte dat het geluid van de straat plots verdwenen was. Geen brommer die voorbij raasde, geen geroezemoes van laat thuiskomende buren. Zelfs het tikken van de klok aan de muur was stilgevallen. Zijn ademhaling leek te echoën in de kamer, luid en eenzaam.

Thomas sprong op en rende naar het raam. De bladeren aan de boom in de tuin hingen roerloos in de lucht, alsof ze in glas gegoten waren. Een kat die net over de schutting sprong, hing bevroren halverwege. Zijn hart sloeg op hol.

Nog voor hij het echt kon bevatten, siste het laatste restje zand door de nauwe hals van de zandloper. En toen… klonk er plots weer leven. De klok tikte, de kat miauwde, een auto reed voorbij. Alsof niets was gebeurd. Alleen hij wist beter.

Hij herhaalde het nog drie keer, steeds met trillende handen. Eén minuut. Exact één minuut stond de wereld stil, telkens als hij de zandloper gebruikte.

De rest van de avond testte hij wat kon en wat niet. Hij knipte een lamp aan: die sprong inderdaad aan, maar het licht bleef één minuut bevroren in de eerste flits. Toen de tijd hervatte, scheen de lamp gewoon verder. Op de televisie bleef het beeld stil staan, alsof hij pauze had gedrukt, maar het apparaat reageerde wel op de afstandsbediening. En toen hij zijn kleine broertje zachtjes in de arm kneep, verscheen er een rode plek op diens huid. Toen de tijd hervatte, trok zijn broertje met een verwarde blik zijn arm terug. “Au. Wat was dat?” vroeg hij. Thomas haalde zijn schouders op, maar wist het antwoord natuurlijk wel.

Die nacht lag hij lang wakker. Het idee dat hij nu de macht had om de tijd zelf even te bevriezen, maakte hem onrustig. Zijn hoofd vulde zich met duizend mogelijkheden. Dingen die hij zou kunnen ontdekken, problemen die hij zou kunnen voorkomen… maar ook dingen waar hij zich voor schaamde om er überhaupt aan te denken. Vooral de verboden gedachten kwamen steeds terug, alsof de zandloper niet alleen de wereld maar ook zijn remmingen had stilgezet. Hij draaide zich om in bed en probeerde ze te verdringen. Toch wist hij één ding zeker: niets zou ooit nog hetzelfde zijn.

——

Een dag later kwam Thomas zijn school binnenlopen en keek vol anticipatie om zich heen. Hij had duizend grappen kunnen bedenken met nieuw verworven macht: veters aan elkaar strikken, bidondoppen losdraaien, kluissleuteltjes verstoppen. Maar in plaats daarvan dacht Thomas sinds gisteravond alleen maar aan alle meisjes uit zijn klas. Aan hun lichamen die altijd voor hem verborgen waren geweest, maar waarover hij al zo vaak gefantaseerd had. En nu, eindelijk, kon hij gaan zien wat hij wilde zien. Voelen wat hij wilde voelen. Proeven was hij wilde proeven.

Aan de andere kant van de hal zag hij Dina staan. Zelfverzekerd, met een decolleté die de aandacht trok zonder ordinair te zijn. Hoe vaak had hij al niet verlekkerd naar shirt gekeken dat strak getrokken werd door de grote borsten die eronder schuil gingen? Hij liep naar haar toe en met nog enkele passen te gaan draaide hij de zandloper in zijn broekzak om.

Stilte. Honderden leerlingen die abrupt stilstonden. Hij trok meteen haar shirt omhoog over haar borsten. Een egaal zwarte BH kwam eronder tevoorschijn, die hij snel probeerde los te maken. Terwijl hij frunnikte met de sluiting van haar BH, voelde hij de tijdsdruk van het wegglippende zand. Fuck, een minuut was te kort. Hij trok snel haar shirt weer naar beneden voor de wereld om hem heen weer in beweging kwam. Het was hem duidelijk dat hij een andere manier moest zien te vinden om te profiteren van zijn nieuw verworven kracht. Gelukkig diende de oplossing zich een paar minuten later vanzelf aan.

—


De les Frans begon onschuldig, totdat de docent met een stapel papieren de klas binnenstapte. “Vandaag een luistertoets,” zei hij opgewekt. “Onverwacht, ik weet het. Maar des te eerlijker.” Er ging een zucht door het lokaal.

Voor Thomas zat Lisa. Hij zag hoe haar schouders verstijfden en ze met grote ogen naar het papier staarde dat voor haar lag. Ze fluisterde zachtjes: “Niet dit… als ik nu weer een onvoldoende haal, ben ik de klos.” Haar handen beefden terwijl ze haar pen vasthield.

Thomas boog zich voorover. “Ik kan je helpen,” fluisterde hij. “Maar daar wil ik wel wat voor terug.”

Ze draaide zich half om, verontwaardigd. “Wat?!”

“Jij wil niet zakken, toch? Vertrouw me. Je krijgt een 10, maar dan wil ik wel je blote tieten zien.”

Lisa aarzelde, haar lippen tuitten zich in twijfel. Ze knikte bijna onmerkbaar en draaide zich terug.

De toets begon. Zinnen in snel Frans klonken door de speakers, de pennen krasten nerveus over het papier. Thomas wachtte tot de laatste vraag gesteld was, toen draaide hij onopvallend de zandloper om. De wereld viel stil.

Hij stond op, liep naar Lisa’s tafel, trok haar formulier onder haar handen vandaan en haastte zich naar de slimste jongen van de klas. In razend tempo kopieerde hij diens antwoorden, netjes en volledig. Daarna legde hij Lisa’s blad terug, precies zoals het lag, en zakte weer in zijn stoel. De laatste korrels zand gleden door de nauwe hals.

Tik. De klok tikte weer, pennen schreven verder. Lisa keek plots naar haar blaadje, fronste diep. Ze wist zeker dat ze andere antwoorden had ingevuld. Toch leverde ze het blad zonder een woord in.

Tegen het einde van de les kreeg ze haar cijfer terug: een 9,8. Iedereen feliciteerde haar, maar zij bleef met een verwarde blik zitten. Toen de bel ging, ving Thomas haar blik. Hij wachtte tot ze naar buiten liep en sprak haar aan bij de deur.

“Mooi cijfer, dankzij mij,” zei hij zacht. “Je weet wat we hebben afgesproken.”

Ze draaide zich naar hem toe. “Een 9,8 is geen tien. Je hebt je belofte niet gehouden.”

Zijn ogen vernauwden. “Maak je geen zorgen. Jij hebt tot vanmiddag, drie uur ’s middags. Laat die tieten zien, Lisa. Anders zul je spijt krijgen.”

Ze keek hem geschokt aan, maar hij draaide zich om en liep de gang uit. In zijn zak voelde de zandloper warm, alsof het object zijn macht bevestigde.

——

De rest van de dag tikte langzaam voorbij. Thomas hield zijn blik vaak op de klok gericht. Toen de wijzers stipt drie uur aanwezen en Lisa hem nog altijd niets had gegeven, voelde hij een koude vastberadenheid. Ze dacht dat hij blufte.

Hij stak zijn hand in zijn broekzak en draaide de zandloper om. De wereld verstilde voor de derde keer vandaag. Het geroezemoes van de wiskundeklas bevroor in de lucht, krijtstof hing onbeweeglijk in een zonnestraal.

Met rustige passen liep hij naar Lisa’s tafel. Hij trok haar schoenen uit, ritste haar broek los en trok die helemaal uit over haar enkels. Hij sprong op de voorste tafels en hing haar broek aan de beamer. Hij ging terug naar zijn plek, en nog voor de laatste korrels zand vielen, voelde hij zijn hart razen van opwinding.

De tijd sprong weer aan. Lisa voelde haar blote billen op de stoel en hapte naar adem. Rode vlekken verschenen op haar wangen toen ze naar beneden keek, “Wat— wat is dit?!” riep ze. De klas barstte in gelach uit.

“Zo te zien ben je iets kwijt,” zei Thomas achteloos, wijzend naar voren. Alle hoofden draaiden tegelijk mee, en daar hing haar broek, onbereikbaar aan de beamer.

Lisa’s ogen werden groot. Ze rende naar voren, struikelde bijna over haar stoel, en probeerde haar broek te pakken. Ze had een schattige zwart stringetje aan met een klein roze strikje op de voorkant. Haar blote billen waren nog lekkerder dan ik had durven dromen. Alle aandacht was gericht op Lisa, hoe haar billen zich bij elke sprong om bij haar broek te komen aanspanden. Ze liep rood aan van schaamte, maar niemand had het door. Iedereen had zijn aandacht te veel op haar kontje gericht om haar gezichtsuitdrukking te kunnen lezen. Ze klom op de tafels, griste haar broek van de beamer en trok hem snel omhoog over haar billen. De hele klas gierde het uit. Zelfs de leraar verstopte een glimlach achter zijn hand, alsof hij er stiekem ook de humor van inzag.

Voor Lisa voelde het alsof de grond onder haar voeten wegzakte. Terwijl de lach door het lokaal golfde, zat Thomas achterover in zijn stoel. In zijn zak voelde de zandloper warm, alsof het object zijn macht voedde met elk moment van haar schaamte. Hij had het gevoel dat Lisa in de toekomst iets gehoorzamer zou zijn.