Werkloze Vriendin Krijgt Correctie

Hij kwam thuis rond 15u. Vrijdag. Eindelijk. De hele week had hij vergaderd, offertes goedgekeurd, een kraanmachinist uit zijn tent gelokt die te veel koffie dronk en te weinig werkte. Nu wilde hij maar één ding: de deur achter zich dichttrekken, zijn schoenen uitschoppen, een koud pintje uit de frigo halen en de wereld vergeten tot maandag.

Hij stapte binnen. Het huis rook naar niets. Geen etensgeur, geen koffie, geen wasverzachter. Gewoon stilte en een vleugje koude lucht die van de verwarming kwam die op achttien graden stond omdat zij altijd klaagde dat het te warm was.

Jas aan de kapstok. Schoenen netjes wegzetten. Hij liep recht naar de keuken, trok de koelkast open. Leeg, geen boodschappen gedaan dus maar ook een lege bierplank, geen enkel flesje. Zijn kaak verstrakte, maar zijn ademhaling bleef rustig. Hij telde tot vier terwijl hij uitademde.

Hij draaide zich om en ging naar de garage. De betonnen vloer was koud onder zijn sokken. Daar stond de blauwe bak met de Jupiler. Drie flesjes. Meer niet. Ze waren koud genoeg, de garage hield makkelijk vijf graden. Hij pakte ze alle drie, liep terug, zette er twee in de frigo – voor straks – en liet het derde op het aanrecht staan.

Hij opende de kast. Leeg. Alle vier zijn Jupiler-glazen waren weg. Hij keek in de vaatwas. Vol en niet opgestart. Een zucht van frustratie.

Hij drukte op start. De machine begon te zoemen. Dan maar uit de fles. Hij opende het pintje met de opener aan de muur, nam een lange teug en liep naar de woonkamer. De bank zoog hem op. Hij zette de tv aan, retro match op het sportkanaal en pakte zijn telefoon.

15:14

“Waar zit je?”

Geen antwoord. Natuurlijk niet.

Hij dronk rustig verder, keek naar de wedstrijdbeelden, maar zijn gedachten waren al bij vanavond. Ze wist dat hij op vrijdag om vroeger thuis was. Ze wist dat de frigo gevuld moest zijn. Ze wist dat het opgeruimd moest worden voor hij thuiskwam. En toch was ze weg. Met vriendinnen, ongetwijfeld. Vier maanden werkloos en nog steeds niet in staat om een paar uur per dag iets nuttigs te doen.

Hij dronk het flesje leeg, zette het op de salontafel en stond op. Hij kon hier zitten wachten tot ze dronken binnenstrompelde, maar dat was tijdverspilling. Hij trok zijn jas weer aan, stapte in de auto en reed naar de winkel. Een half uur later stond hij weer in de keuken met een bak bier, een grote zak aardappelen voor de week, beleg, vis, conserven, eieren, snacks en 4 flessen wijn. Hij ruimde alles op. Perfect. De frigo vol, vaatwas leeg, effe stofzuigen en een wasmachine draaien.

Hij kookte pasta schotel en at alleen aan de eettafel. Daarna wat series bingen. Hij keek niet meer op zijn telefoon. Ze zou komen wanneer ze kwam.

Rond 21u hoorde hij gegiechel bij de voordeur. Sleutel die drie keer mis ging. Dan het slot dat eindelijk openging. Ze struikelde naar binnen, arm in arm met Anna, haar beste vriendin sinds de middelbare school. Beiden met rode wangen, glanzende ogen, haren een beetje in de war van de wind en de rosé.

Ze zagen hem tegelijk. Het gegiechel stopte abrupt.

“Hoi schat,” zei ze, iets te hard, iets te vrolijk. “We zijn… eh… iets later.”

Anna mompelde iets onverstaanbaars en keek naar de grond.

Hij bleef zitten, armen over elkaar, keek haar strak aan. “Broek uit.”

Ze knipperde. “Wat?”

“Je hebt me gehoord.”

Anna’s mond viel open. Ze deed een halve stap achteruit, maar Eva stak haar hand op. “Het is oké, Anna. Blijf maar.”

Hij wachtte. Eva’s handen beefden terwijl ze de knoop van haar jeans losmaakte. De rits ging omlaag. Ze liet de broek zakken tot haar enkels, stapte eruit, haakte haar duimen achter het elastiek van haar slipje en trok ook dat omlaag. Ze stond nu naakt van haar middel tot haar sokken, midden in de woonkamer, terwijl haar beste vriendin toekeek.

Hij ging zitten op een stoel bij de eettafel, trok haar zonder een woord over zijn knie. Haar buik op zijn dij, billen omhoog, benen licht gespreid. Hij legde zijn linkerhand op haar onderrug, rechtte zijn rug.

“Tel mee,” zei hij kalm.

De eerste klap landde precies in het midden van haar rechterbil. Hard, maar gecontroleerd. Ze hapte naar adem.

“Eén,” zei ze met trillende stem.

Klap twee, links.

“Twee.”

Hij ging door. Niet snel, niet langzaam. Elke klap precies geplaatst, precies even hard. Haar huid kleurde van wit naar roze naar rood. Bij tien begon ze te snikken. Bij vijftien trilde ze over haar hele lijf. Bij twintig smeekte ze.

“Het spijt me… ik zal het nooit meer doen… alsjeblieft…”

Hij stopte bij vijfentwintig. Haar billen gloeiden donkerrood, warme handafdrukken over elkaar. Hij tilde haar op, zette haar op haar voeten. Ze stond te wiebelen, tranen over haar wangen.

“Ga met je handen omhoog tegen de muur staan. Billen naar achter.”

Ze deed het meteen. Anna stond nog steeds als bevroren bij de deur, ogen wijd, wangen nu niet alleen rood van de wijn.

Hij deed zijn riem los, liet zijn broek zakken, stapte erachter. Hij pakte haar heupen, voelde hoe nat ze was ondanks – of dankzij – de straf. Met één lange, trage stoot gleed hij helemaal in haar. Ze kreunde luid, haar voorhoofd tegen de muur.

Hij nam haar hard, ritmisch, zonder haast. Elke stoot diep en bezitterig. Haar billen brandden tegen zijn onderbuik bij elke beweging. Ze kwam klaar na nog geen minuut, haar hele lijf schokkend, een langgerekt gejammer dat door de woonkamer echode. Hij volgde kort daarna, diep in haar, zijn handen stevig om haar heupen geklemd.

Toen hij zich terugtrok, bleef ze staan zij hijgend tegen de muur, sperma langs haar dijen druipend. Anna staarde, mond nog open, maar haar pupillen groot en donker.

Hij trok zijn broek weer op, gespte zijn riem dicht. “Ga douchen. Daarna kom je bij me zitten en vertel je precies wat je vandaag hebt gedaan. Alles.”

Eva knikte, pakte haar kleren van de grond en liep wankel naar de badkamer.

Hij keek naar Anna. “Jij ook iets drinken?”

Anna knikte stom.

+++Eva+++

Ik stond onder de douche en voelde het hete water over mijn gloeiende billen stromen. De pijn was intens, maar op een vreemde manier ook troostend. Ik wist weer waar ik stond. Bij hem was er geen grijs gebied. Regels, consequenties, vergeving. Altijd in die volgorde.

Ik waste mezelf langzaam, voelde zijn zaad nog tussen mijn benen, en schaamde me een beetje dat ik zo nat was geworden terwijl Anna toekeek.

Toen ik klaar was, droogde ik me af – voorzichtig over mijn billen – en trok een zacht joggingbroek aan zonder slipje. De stof schuurde heerlijk pijnlijk. Ik liep terug naar de woonkamer. Hij zat op de bank, een nieuw pintje in de hand, Anna tegenover hem met een glas water dat ze met twee handen vasthield.

Ik ging naast hem zitten, voorzichtig. Hij legde zijn arm om mijn schouders.

“Vertel,” zei hij alleen.

En ik vertelde alles. Hoe ik vanochtend eigenlijk wel twee uur had gesolliciteerd, maar dat ik daarna een berichtje kreeg van Anna of ik mee ging lunchen. Hoe één glas wijn er twee werd, dan drie, dan cocktails. Hoe ik mijn telefoon op stil had gezet omdat ik zijn berichtjes niet wilde zien. Hoe ik me schuldig voelde maar ook niet kon stoppen.

Hij luisterde zonder me te onderbreken. Toen ik klaar was, knikte hij.

“Morgen sta je om acht uur op. Je maakt een weekschema. Je zoekt vier uur per dag naar werk, je doet twee uur huishouden. Geen vriendinnen tot dat schema twee weken perfect is uitgevoerd. Begrepen?”

“Ja,” fluisterde ik.

Hij keek naar Anna. “En jij? Blijf je eten?”

Anna schudde haar hoofd, nog steeds een beetje bleek. “Ik… ik denk dat ik naar huis ga.”

Hij stond op, liep met haar mee naar de deur. Ik hoorde gefluister, maar verstond het niet. Toen hij terugkwam, ging hij weer naast me zitten en trok me tegen zich aan.

“Ze komt volgende week vrijdag terug,” zei hij kalm. “Ze wil hetzelfde.”

Ik keek op. “Echt?”

Hij knikte. “Ze heeft een vriend die nooit leiding neemt. Ze wil weten hoe het voelt om echt gecorrigeerd te worden.”

Hij kuste mijn voorhoofd. “En jij gaat haar helpen herinneren hoe het moet. Want jij weet nu weet weer precies wat er gebeurt als je de regels vergeet.”

Ik kroop dichter tegen hem aan, voelde de warmte van zijn lichaam, de zekerheid van zijn armen. Mijn billen brandden nog steeds, maar mijn hart was rustig.

Dit was thuis. Dit was wij.

+++Anna+++

Ik had te veel mojito’s op, dat wist ik. Maar toen we de woonkamer binnenstrompelden en ik hem daar zag zitten – armen over elkaar, kaarsrechte rug, ogen die dwars door je heen keken – werd ik op slag nuchter.

Eva giechelde nog, maar ik voelde de sfeer meteen veranderen. Toen hij zei “broek uit” dacht ik eerst dat ik het niet goed had gehoord. Maar Eva aarzelde maar een seconde en begon haar jeans los te maken. Ik wilde iets zeggen – stoppen, weglopen, iets – maar mijn voeten zaten vastgelijmd aan de vloer.

Ze trok haar slipje omlaag. Gewoon, midden in de woonkamer. Haar billen wit en rond. En toen trok hij haar over zijn knie alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

De eerste klap liet me ineenkrimpen. Het geluid was hard, scherp. Haar lichaam schokte. En toch… iets in me werd warm. Niet alleen geschokt. Ik voelde mijn eigen hart bonken, mijn wangen branden, en een vreemde tinteling tussen mijn benen.

Elke klap was precies hetzelfde. Geen woede, geen geschreeuw. Alleen autoriteit. Toen hij haar daarna tegen de muur zette en in haar gleed, kon ik mijn ogen niet afwenden. Eva’s gezicht – pijn en extase tegelijk – haar kreunen, de manier waarop ze zich volledig overgaf… ik had nog nooit zoiets gezien. Mijn vriend Tim zou nooit… hij zou zelfs niet durven vragen of ik de vuilnis buiten wil zetten.

Toen hij klaar was en zich terugtrok, voelde ik me trillen. Niet van angst. Van verlangen. Ik wilde weten hoe dat voelde. Om één keer in mijn leven echt gecorrigeerd te worden. Echt geleid.

Bij de deur, toen hij me buiten liet, fluisterde ik het. Ik weet niet waar ik de moed vandaan haalde. “Zou… zou jij dat ook bij mij kunnen doen? Als ik daarom vraag?”

Hij keek me lang aan, glimlachte bijna onzichtbaar. “Volgende week vrijdag. Zelfde tijd. Kom op tijd.”

+++

Ik zat op de bank, Eva tegen me aan, haar hoofd op mijn schouder. Ze sliep bijna, uitgeput van de drank, de straf en de seks. Ik streelde haar haar.

Volgende week zou Anna komen. Een behandeling zoals Anna juist had gekregen. Ze had het gevraagd, en ik had ja gezegd. Niet omdat ik haar wilde, maar omdat ik zag hoe ze keek. Ze had het nodig, net zoals Eva het nodig had gehad toen we begonnen.

Ik dronk de laatste slok van mijn pintje, zette het flesje neer en tilde Eva op. Ze mompelde iets, sloeg haar armen om mijn nek. Ik droeg haar naar bed, legde haar neer, trok de dekens over haar heen. Haar billen zouden morgen paars zijn, maar ze zou glimlachen als ze in de spiegel keek.

Ik kleedde me uit, kroop naast haar, trok haar tegen me aan. Mijn hand rustte op haar warme, gloeiende huid.

Dit was mijn huis. Mijn regels. Mijn verantwoordelijkheid.

En volgende week zou er een nieuw hoofdstuk beginnen.

Maar vanavond was het alleen zij en ik.

Precies zoals het hoorde.