Dank je wel Danny.

Uit het leven gegrepen, onomkeerbaar, zoeken naar troost met en bij elkaar, zoeken naar begrip en aanvaarding van het onomkeerbare. Wat Anne en Mandy voor Joost nog hebben gedaan is prachtig maar beslist niet alledaags, net zoals het niet alledaags is dat een man er geen probleem mee heeft dat zijn vrouw als een wezenlijke vriendin zijn terminale vriend alles geeft wat een man zich maar kan wensen. Maar het past wel allemaal binnen de filosofie van de hechte vriendengroep waar wij dank zij topschrijver Danny na 82 delen allemaal een beetje deel van zijn gaan uitmaken. Tot tranen toe bewogen heb ik dit deel 'tot mij genomen'... Met jouw uit het leven gegrepen verhaallijnen gaat een mens soms spontaan hopen dat er in sommige delen het overgrote deel van de gebeurtenissen 'slechts gewoon' fictie is. Proficiat met dit beklijvende deel, Danny.

Diep geroerd tranen in mijn ogen. Geweldig vervolg danny. Ben zelf weer geopereerd aan mijn oog en voel de angst en de twijfel. Dank voor je verhaal.

Aangrijpend verhaal!
Geweldig geschreven.

Alle standpunten zijn te begrijpen en wat zijn Mandy en Anna geweldige vrouwen! Joost een geweldig afscheid geven!

Wow. Tranen over mijn wangen. Zo aangrijpend. Dank je wel Dannyboy.

Tot tranen geroerd. Geraakt door je woorden. Herinneren die terugkerenden.
Onmogelijk te schrijven door mensen zonder persoonlijk raakvlak.
Ongelofelijk geraakt door dit prachtig verhaal.
Wat kan je anders zeggen dan “ rust zacht ‘…. “Joost “

Wow Danny, heftig.
Jouw verhaal helpt mij bij mijn eigen rouwverwerking, want gisterenavond kwamen mijn vrouw en ik thuis na het afscheid van mijn zus die deze week ook uit het leven is gestapt. En dan lees ik vanochtend dit verhaal. Alsof toeval niet bestaat. Ook mijn zus heeft weloverwogen voor haar dood gekozen; alles al maanden voorbereid en met de kinderen besproken. Maar het verlies is toch absoluut pijnlijk en onherroepelijk. Mijn zus had een mooie afscheidsbrief geschreven en daardoor heb ik alle begrip voor haar keuze; het verdriet wordt er niet minder om, maar ik kan het nu wel een plek geven..
Bij veel van je verhalen is het wel heel duidelijk dat je eigen ervaringen er in verwerkt zijn, zo ook in dit geval. Hopelijk kun je er straks net zo mee omgaan als ik met het afscheid van mijn zus.
Sterkte

Ik reageer eigenlijk nooit, maar na het lezen van dit verhaal een keer wel.
Ik raakte geëmotioneerd omdat mijn zus een aantal jaren geleden op vrijwel dezelfde manier uit het leven is gestapt. Ook met een afscheidsfeest en bij haar begrafenis geen koffie en cake, maar een borrel.
Dit soort verhalen moeten worden gelezen door de politici die het mensen met ondraaglijk lijden nog steeds zo moeilijk maken om over hun eigen leven (en het einde ervan) te kunnen beslissen.
Dank Danny voor deze mooie aflevering.

Danny, dit deel van het verhaal kon ik men ogen niet meer droog houden, het was zo erg wat Joost en zovele anderen met zulke ziekte het me meer draaglijk word en zo bemoeilijkt word, dat het niet meer te houden word, en het verhaal is mooi geschreven, en wat Mandy en Anna deden voor Joost, is iets zeer moois, en zijn droom is bewaarheid, zo zie je maar dat we allen elke seconde van ons leven moeten genieten, want we weten nooit wanneer ons laatste uur komt, en voor jou Danny hoop dat jij je zicht nog lang moge behouden, warme groeten, Piet

Wat mij opvalt dat in het begin veel meer reacties waren en nu zijn het er veel minder maar wel de vaste mensen. Desondanks geniet ik enorm van de verhalen. Groet Ron