Hoewel weer uitzonderlijk mooi geschreven, stoot de hardheid me af. Zoals het nu beschreven staat, is het verkrachting. Zelfs de grootste bitches verdienen dat niet.
Het is een verhaal. Ik hoop nog steeds dat het leidt tot consentueel genot. Maar zover is het nu nog niet.
Enkel jij, Zazie, bent de reden dat ik verder lees. Ik hoop.

De intro duurde even, maar ze was nodig om alle personages te begrijpen, om hun karakter en drijfveren te doorgronden.
Zodra het verhaal echt begon, sleepte je me moeiteloos mee in een verhaal waarin een wonderlijke openheid kansen biedt.

Ik kijk al uit naar het vervolg.

Proficiat! Je bent erin geslaagd om me hunkerend te doen uitkijken naar de schaamlippen van een niet bestaande vrouw… 😁
Of ben je echt de Danny uit deze reeks, met een beeldschone Mandy aan je zijde, en een keur aan lieve en knappe dames die je aanbidden? Het zou het grote realisme van je verhalen verklaren.

Sowieso verdien je het! Net als een medische behandeling die je probleem aanpakt.

Dank je voor weer een prachtverhaal!
Laat nu die schaamlippen maar komen…

Telkens weer een stapje verder
Telkens weer psychologisch geduid
Telkens weer opwindend door de dominerende eenvoud
Telkens weer geil door de perfect gekozen woorden
Telkens weer Roberteros
Telkens weer top!

Het is net doordat Nathalie zich zo onmogelijk gedraagt, dat je als lezer meesupportert voor dit soort dwang
En, ok, het is misschien geen Zazie-romantiek, maar het is wel zazie-taal. En de kans op een happy end is niet onbestaande.

Natuurlijk een 10. Wat anders?

Heerlijk
Heerlijk
Heerlijk

En helaas voorbij 😢

Stanzie, het was steeds weer uitkijken naar het volgende deel. Een deel dat de spanning bleef opbouwen. Prachtig geschreven. En oh zo opwindend!
Zei ik al dat ik het heerlijk vond?

Steeds weer…
Steeds weer neem je me bij de hand en loods je me naar een wereld waar het ok is om geil te zijn.
Steeds weer laat je me getuige zijn van de meest opwindende situaties.
Steeds weer laat je me dromen en verlangen.
Steeds weer…

Achttien delen lang heb je ons doen genieten.
Achttien delen vol liefdevolle Dannywoorden.
Achttien is Lisette geworden om ons te verzekeren een happy end.

Prachtreeks!

Verlangen is de rode draad in deze reeks.

Edwin verlangt meer naar Linda dan hij zelf luidop durft zeggen.
Paul verlangt naar het gaan liggen van de stormachtige wind.
Ron verlangt naar de ongereptheid van de ontdekkende Linda.
Linda verlangt naar datgene dat ze al die jaren nooit heeft gekend en dat nu haar hele zijn ondersteboven gooit, maar haar zo enorm doet genieten.

En wij, de lezers, verlangen naar het volgende deel. Naar nog meer genot. Naar de reactie van Paul. Naar weer zo'n schitterend verhaal.

De verhaallijn rond Ragnar werd bruusk onderbroken door een daad van liefde. Benieuwd hoe het verdergaat.
Weer mooi geschreven.