Elke zin is genieten.
Elk woord een zegen.

Romantiek in zijn grootste perfectie!

Weer een mooi deel.
Stap voor stap.

Alle superlatieven zijn terecht.

Ik voel me wat als Obelix nadat hij als kind in de ketel met toverdrank is gevallen. Hij werd erin ondergedompeld zodat hij vol zit met de magische potion.
Emoties, wijze gedachten, levenswaarheden, ze stromen doir mijn aderen en toetsen die aan mijn leven af. Een stevige dosis reality check.
Geen overdosis.

Julia neemt de touwtjes weer in handen en is er voor Rosalie. De muur wordt doorbroken.
Het hele verhaal lang was ik Rosalie. Met mijn eigen twijfels en verdriet. Veel overeenkomsten. Ook een paar verschillen.
De woorden van Julia werken.
Ze doen nadenken.
Nu nog die helende handen.

Het belang van symboliek is niet te onderschatten.
Dat bewijs je keer op keer.
Ik sla me trouwens voor mijn hoofd. Ik was te koppig om Google te gebruiken. Die viooltjes? Geniaal!

De groep wordt groter.

Het tussenstukje bij het begin van het vorige deel deed vermoeden dat je verhaal verder gaat dan een fantasie na een wandeling. Echt of een literair truukje? Niet dat het uitmaakt. Deze reeks blijft me boeien.

Een misverstand
Een verkeerde reactie
Meer is het niet

Toch voel je hoe de verleiding als een diepe klif op Leen toesnelt.

Prachtig, Leen. Altijd!

Steeds staat het genot voorop.
Zo hoort het.

Net voor het einde trek je de spanning de lucht in. Het was reeds aangekondigd als een rommelend gedonder in de verte, maar het moment suprême komt als een blikseminslag voor onze voeten terecht.

Vanaf hier kan het alle richtingen uit, maar de richting die je zal kiezen, zal sowieso de chemie tussen Anna en de dottore bevatten die van deze reeks weer een bruisend Zazie-verhaal maken.

Langzaam opbouwende spanning.
Stijgende druk
Opgewonden geilheid

Veelbelovend

Hoe doe je dat toch, lieve Floortje?
Hoe tover je je woorden zo aan elkaar dat je als lezer in het verhaal wordt gezogen om je meest opwindende fantasieën mee te beleven?
Ik word elk personage, ik voel mee, ik beleef mee, en geloof me, je dompelt me onder in een bad vol geilheid waar niet aan te weerstaan valt. Niet dat ik dat wil.

Even is er ook niets anders meer dan een berghut, een Fransman, een Française en het heerlijkste Floortje ter wereld (met excuses aan alle andere Floortjes, maar als je de verhalen van Floortje leest, moet je toegeven dat ik gelijk heb).

Hoewel je al enkele woorden aan mijn woordenschat hebt toegevoegd, wil ik het nog uitbreiden: Floortjesgenot!
Dit verhaal is er een duidelijk voorbeeld van.

Nooit eerder waren Rosalie en Julia verder van elkaar verwijderd.
Nooit eerder voelde ik leegte tijdens het lezen van deze reeks.
Het zwarte gat lijkt alle positieve emoties op te slokken.
Het enige dat ik weet, is dat Julia zich niet laat leiden door emoties. Ze zal dat gat sluiten.

Morgen wordt er gepraat.
Het lichtje aan het einde van de tunnel.
Hoop.