Kerstavond Met Spanning

Dit jaar geen familiebezoekjes en etentjes met kerst. Wij hadden na een bijzonder drukke periode zin om lekker samen thuis te zijn, lekker te eten en alleen maar te doen waar wij zin in hadden. En dat was zeker ook elkaar helemaal gek te maken voor de openhaard en met kaarsjes aan.

Maar een vraag van onze beste vrienden om kersavond samen te eten en bij te praten, konden wij toch niet afslaan. We hadden elkaar al veel te lang niet gezien door drukke agenda’s. Met een paar appjes was het eten snel geregeld. Met veel plezier was ik buiten bezig met de kamado BBQ om een lekker vleesgerecht te maken, de tijd vloog en ik schrok een beetje doen ik een por tussen mijn ribben kreeg. “He amigo, lekker bezig”. Ik draaide mij om en gaf m’n vriend een por terug. We lachten, dat vertrouwde, makkelijke lachen dat er voor zorgde dat de sfeer er gelijk goed in zat. Zijn partner stond al bij de achterdeur met een glas wijn, haar blik speels, onderzoekend. Mijn eigen partner kwam achter me staan, haar hand even vluchtig op mijn onderrug, net iets langer dan nodig. Genoeg om me scherp te maken.

Binnen was de tafel sfeervol gedekt. Zacht licht van kaarsen, de haard die knetterde op de achtergrond, glazen die zich al snel weer vulden. Het gesprek kabbelde eerst onschuldig voort: werk, plannen, gemiste momenten. Maar onder die woorden lag iets anders. Blikken die net iets te lang bleven hangen. Een glimlach die niet helemaal voor iedereen bedoeld was.

Toen we aan tafel gingen, schoof mijn partner haar stoel dichterbij dan anders. Haar knie raakte de mijne, bleef liggen. Ik keek haar aan; ze nam een hap, langzaam, haar ogen nog steeds op mij gericht. Aan de overkant merkte ik dat onze vrienden het ook voelden. Haar wangen licht gekleurd van de wijn, zijn hand losjes om haar glas, maar zijn aandacht duidelijk niet alleen bij het eten.

Het vlees werd geprezen, glazen werden geheven, maar de sfeer veranderde. Gesprekken kregen dubbele bodems. Een opmerking over “sappig” werd met een lach ontvangen. Iemand boog voorover om zout te pakken, waarbij een geur van parfum en warmte langs me streek. Mijn partner leunde dichter naar me toe en fluisterde iets wat alleen voor mij bedoeld was. Onschuldig van woorden, maar de belofte erachter liet mijn adem even stokken.

Onder tafel zochten voeten elkaar. Toevallig. Of juist helemaal niet. Ik voelde hoe de spanning zich langzaam opbouwde, als het vuur in de haard: gecontroleerd, maar onmiskenbaar aanwezig. Niemand zei het hardop, maar we wisten het allemaal. Dit diner ging niet alleen over eten en bijpraten.

Toen de borden leeg waren en de wijn bijna op, hing er een stilte die niet ongemakkelijk was, maar geladen. Vier mensen aan één tafel, kaarslicht op gezichten, ogen die elkaar vonden en vasthielden. Kerstavond had ineens een heel andere warmte gekregen.