Nederlands Elftal

Een echte uitdaging dit verhaal, waarvan ik echt geen idee welke kan het op kan gaan. Totaal niet in te schatten. Ik hoop dan ook dat mijn aandeel iets kan bijdragen aan deze poging.

Ik volg nu al een paar jaren de verrichtingen van het Nederlands Elftal. Niet zozeer vanwege het voetbal, maar meer vanwege de spelers. De sportieve lichamen en de roem spreken mij aan. Ik zou graag ook wel een voetbalvrouw willen worden. Doe jonge voetballer waarmee ik ben geweest, zijn geen van allen echt doorgebroken, dus verplaatste ik mijn aandacht naar de succesvolste van allemaal: onze Leeuwen. Ik ga naar zoveel mogelijk wedstrijden hier in Nederland en als mijn agenda en portemonnee het toelaten soms ook naar een uitwedstrijd in het buitenland. Litouwen, het land waar ik ben geboren, was de laatste tegenstander van Oranje. En hoewel ik het niet leuk vond dat mijn land verloor van Oranje, was ik toch ook wel trots op “onze jongens”. Jammer dat Xavi niet zoveel speeltijd kreeg die wedstrijd, maar ik had ‘m ten minste nog wel even gezien. Hij mij niet hoor, zeker niet tussen al die schreeuwende Litouwers.

Ik ben nu voor de tweede naar Zeist gekomen, waar het Nederlands Elftal zich verzamelt, een persconferentie wordt gegeven en hun trainingskamp zal beginnen. Ik heb een paar dagen vrij genomen en een goedkoop hotelletje in de buurt van Zeist geboekt, zodat zoveel mogelijk tijd in hun omgeving kan doorbrengen. Ik hoop maar dat Xavi mij nu wel een keer ziet, ik z’n handtekening kan vragen en we misschien een praatje kunnen maken. Want ik wil een voetbalvrouw worden.

Het is heerlijk bij Oranje te zijn. Eindelijk niet die stress van de club, de gekte van alle fans en journalisten, de druk van het altijd moeten winnen. Dat heb je bij Oranje natuurlijk ook maar het is toch allemaal net iets rustiger, minder opgefokt. Vandaag zijn verzamelen we weer in Zeist. Bij de ingang staan altijd fans te wachten. Ik zie haar meteen. En ik herken haar ook meteen want ik ben er zeker van dat ik haar in Litouwen ook al heb gezien. Een echte schoonheid, een jonge vrouw waarschijnlijk uit het Oostblok. Dat zie je meteen. Wat mij betreft zijn de vrouwen in Oost Europa over het algemeen mooier dan de vrouwen bij ons. Vrouwelijker, beter verzorgd en volgens mijn ook niet zo geëmancipeerd als bij ons. Ze vinden het leuk om vrouw te zijn en ze hebben er geen probleem mee het te laten zien.
Ze is veel jonger dan ik en duidelijk ook meer geïnteresseerd in de jonge spelers als Xavi en Cody Gakpo dan in mij. Maar ja, ik ben zeker 10 jaar ouder, getrouwd en ik heb al kinderen. Maar goed, dat betekent natuurlijk niet dat ik blind ben en deze vrouw valt me zeker op. Maar ik moet naar binnen du rijd ik snel door en ben haar weer vergeten.
Want ook al is het een uitje, ook hier moet er gewonnen worden en dus moet er goed en professioneel getraind worden. Het gaat er hard aan toe en na een paar minuten krijg ik een flinke tackle van achter op m’n enkel. Voor de zekerheid stap ik even uit het veld en ga even zitten om op de verzorger te wachten.
Als ik aan de rand van het veld kom zie ik haar weer. Ze staat achter de omheining en dit keer kijkt ze me met haar grote ogen direct aan.

Xavi en Gakpo zien me totaal niet staan. Misschien moet ik volgende keer toch maar een nog dieper uitgesneden truitje en/of een korter rokje aantrekken. Misschien dat ik ze dan wel opval. Maar ja, ik wil ook weer niet te gretig of te goedkoop op ze overkomen. Een van de andere spelers ziet me gelukkig wel staan. Hij kijkt in elk geval regelmatig mijn kant op. Ik herken ‘m niet direct en zie steeds net niet z’n rugnummer. Maar het moet een van de veteranen van Oranje zijn, gezien zijn oudere leeftijd dan de jongens als Xavi en Gakpo. Ik ben ten minste bij 1 speler opgevallen, dus is deze dag niet helemaal voor niets gebleken. Bij de trainingen zie ik hem weer, maar hij is steeds te ver weg om te zien wie het nou eigenlijk is. Ik scrol door de selectielijst van Koeman, maar herken ‘m niet. Misschien is het een nieuw toegevoegde speler en is de lijst nog niet up-to-date? Ik zie ‘m weer naar me kijken. Een paar keer zelfs. Xavi gaat het duidelijk niet worden voor mij vandaag. Gakpo ook niet. Maar elke speler hier heeft een gouden toekomst in het verschiet, zit er middenin of heeft er een gehad. Dus waarom zou ik me niet openstellen voor iets anders? Als ik eerst maar eens wat dichter bij die spelers kan komen.

Dan krijgt de speler tijdens de training ik harde tackle van achter op zijn enkel. Hinkelend gaat hij naar de kant. Hij gaat buiten het veld op de grond zitten en wacht op de verzorger te wachten. Hij grijpt naar zijn enkel. Zelfs vanaf hier achter de omheining ziet het er pijnlijk uit. Geschrokken kijk ik hem aan. Hij ziet mij. Ik kijk hem met grote ogen direct aan. Hij glimlacht, nog wat pijnlijk en masseert zijn enkel een beetje, terwijl vanaf de andere kant een verzorgen aan komt rennen. Ik wurm me langs de andere toeschouwers langs de omheining om maar zo dicht mogelijk bij hem te komen. Ik hoef zijn handtekening niet, maak me alleen maar zorgen om zijn mogelijke blessure. Kon ik de pijn maar bij hem wegnemen. Anders dan de verzorger het probeert…

Ik hinkel naar de kant en ga zitten. Ik zie dat er een verzorger al op weg is maar eigenlijk weet ik al, dat het niet zo heel erg is. Als het een wedstrijd was, dan zou ik nooit het veld uitgaan maar op een training mag je nooit risico's nemen.
De verzorger begint mijn enkel te onderzoeken maar al snel heeft ie ook gezien dat het allemaal wel meevalt en laat me met een zak met ijs aan de rand zitten om mijn enkel een beetje te koelen.
Ik kijk om me heen en zie dat ze bij het hek is gaan staan. Voor het eerst kan ik haar rustig bekijken. Wat een mooie vrouw is dit. Attraktief, stijlvol, sexy maar niet goedkoop of zelfs sletterig. Heel anders dan de vrouwen in Engeland die elke dag rond de club hangen.
En nu kijkt ze me wel aan. OK, Xavi en Cody lopen honderd meter weg maar volgens mij heb ik haar aandacht nu wel. Ik sta op en loop in haar richting naar het hek. Helaas komen er meteen tientallen fans die allemaal een foto of een handtekening willen. Daardoor heb ik geen mogelijkheid met haar te praten. Ze lijkt dat te begrijpen en staat rustig naar me te kijken. Iedere keer als ik in haar richting kijk glimlacht ze terug. Maar ze vraagt niet om een foto of een handtekening. Als alle fans tevreden zijn gesteld doe ik iets wat ik eigenlijk nooit mag doen. Ik neem een pen, pak haar hand en schrijf mijn mobiel nummer op haar arm. Het nummer dat bijna niemand kent en dat iemand mag weten.
Dan loop ik weg naar selectie die al op weg naar de kleedkamer is.

Vol verbazing kijk ik naar mijn hand. Natuurlijk had ik me op voorhand voorgenomen de trainingen liever met een telefoonnummer of kamernummer van het hotel te verlaten dan met een handtekening op een foto of in mijn verzamelboekje, maar dit had ik toch niet verwacht. De speler heeft een telefoonnummer op mijn hand geschreven. En ik neem toch aan dat het zijn nummer is.

Ik zet het nummer in mijn telefoon en voor ik het heb opgeslagen weet ik het nummer denk ik al uit mijn hoofd. Even weet ik niet echt wat ik nu moet doen en zie de speler uiteindelijk met de rest van de ploeg naar de kleedkamers terug gaan. De training zit er op voor ze. En ik sta daar nog steeds naar het lege trainingsveld te staren, verbaasd en met het telefoonnummer van een speler van Oranje in mijn telefoon.
Ik loop wat langs het verlaten trainingsveld te dralen. Ik weet niet goed wat ik moet doen. Of eigenlijk weet ik dat wel: ik pak mijn telefoon weer en stuur hem een berichtje.
“Was zeker een grapje, dat nummer van je? Of ben jij het echt? Waarom gaf je me je nummer? Wist je soms dat ik dat wilde hebben? Ik ben trouwens Svetlana. Maar je mag me ook Lana of Lena noemen door, dat doen er zo veel”, stuur ik naar het nummer en blijf maar langs de hekken van het trainingsveld heen en ween slenteren, in de hoop dat ik hem misschien toch nog even zie.
Dan voel ik mijn telefoon na een aantal minuten trillen. Een berichtje voel ik. Zou het van hem zijn? Of toch van iemand anders?

Als ik in de kleedkamer kom pak ik grijp ik meteen naar mijn telefoon. Stiekem natuurlijk want eigenlijk mag dat niet in de kleedkamer. Ik heb een aantal berichtjes, van mijn vrouw, kinderen en mijn zaakwaarnemer. En één berichtje van een nummer dat ik niet ken. Van haar. Ze heet Svetlana. Dat klingt Russisch of zoiets. En ze vraagt of het een grapje was dat ik haar mijn nummer gaf. Natuurlijk was het dat niet.
Zodra ik omgekleed uit de kleedkamer kom schrijf ik haar terug: “Hey Lena, nee, het was geen grapje. Ik wist niet hoe ik je anders mijn nummer kon geven. Had ik eigenlijk niet moeten doen maar ik vind je een ontzettend mooie vrouw en ik wil graag meer van je weten. Als jij dat ook wilt ten minste.” Ik stuur het berichtje en loop dan naar buiten waar de bus al staat te wachten. Ik treuzel en kijk of ik haar nog zie maar blijkbaar is ze al weg. Als de bus terug naar het hotel rijdt, zie ik haar staan. Door het raam staar ik in haar richting. Ze kan mij nooit zien door de donkere ramen maar toch heb ik het gevoel dat ze mijn richting uitkijkt, ik weet het zelfs zeker. Dan trilt mijn mobieltje weer. Vol verwachting kijk ik naar het scherm van mijn telefoon.

Wauw, hij is het echt. Ik heb gewoon het nummer van een speler van Oranje en we hebben contact met elkaar! Hij had eigenlijk z’n nummer niet moeten geven, maar hij vindt me een mooie vrouw en wil meer van me weten. Hij vindt me mooi. Ik voel kriebels in mijn buik.
Pas als ik het me echt begin te realiseren dat ik contact heb met een voetballer van het Nederlands Elftal, zie ik de achterkant van de spelersbus het trainingscomplex afrijden. Ik ren naar mijn auto en rij weg. Ik weet dat de bus de spelers naar hun hotel zal brengen en ik weet waar ze verblijven. Het is een drukte van jewelste als ik bij het hotel kom. Er hangen nog vele fans rond op het parkeerterrein en voor de ingang van het hotel. De spelers zijn dus nog niet gearriveerd, want iedereen kijkt alleen maar naar de weg. Het is me gelukt om de spelersbus via een andere route in te halen. Ik ben er pas een paar minuten als de bus het terrein op draait. Door de donkere ramen zijn de spelers niet echt te zien, maar afgaand op de vage silhouetten in de bus, meen ik hem toch te zien. Geen idee of hij mij nu ook ziet.
Ik sta ongeduldig te wachten en pak mijn telefoon. “Wat wil je graag van me weten?”, stuur ik hem. Geen reactie terug. “De kleur van mijn ondergoed, hihihi?”, vervolgens. Weer geen reactie. “Drie keer raden en je krijgt 1 hint: jij speelt er in…”. Nauwelijks heb ik mijn telefoon weer opgeborgen of ik voel 'm trillen. Een berichtje. Hopelijk van hem…

Het is een kort ritje met de bus. Ik kijk wat op m’n telefoon en wacht ze antwoordt. En ja hoor, daar begint ie te trillen. Wat wil ik van haar weten. Dat is een goeie vraag. Eigenlijk wil ik alles weten van haar weten. Wie ze is, waar ze vandaan komt, wat ze doet. Maar ik zou ook best willen weten wat voor ondergoed ze aanheeft. Maar dat kan ik toch niet vragen?? Terwijl ik nog aan het nadenken ben wat ik zal antwoorden, trilt mijn telefoon meteen weer. Weer van haar: “De kleur van mijn ondergoed, hihihi?” Ik verslik me bijna. Terwijl ik peinzend naar het berichtje kijk, komt de volgende meteen met een hint dat ik in de kleur speel.
Ondertussen komt de bus tot stilstand, we zijn bij het hotel. Ik kijk naar buiten en daar staat ze alweer. Nog steeds even mooi maar nu met een ondeugende lach. De bus rijd zachtjes door de poort, er is nu geen moment voor de fans. Dat vind ik best wel jammer maar dat kan ik natuurlijk nooit toegeven. Snel ga ik naar binnen en schrijf haar terug: “jij laat er geen gras over groeien, hè. Maar ik wel graag even raden: Oranje???”
En ik stuur er meteen noch een berichtje achteraan: “Wat voor ondergoed is het eigenlijk?”
En dan meteen nog eentje: “Wil je eigenlijk ook eens raden? Welke kleur heb ik aan???”