Het Studentenhuis

Mijn naam is Max, tweeëntwintig jaar. Voor ik verder ga zal ik me eerst even beschrijven: ben een stevige boy. Niet dik, wel flink gespierd. Heb jarenlang gesport: veel gezwommen, tennis en later rugby. Tot het tweede jaar van mijn opleiding. Ik was het reizen zat en ging opzoek naar een kamertje in dezelfde stad waar ik studeerde. Uiteindelijk vond ik deze, een ruime kamer, met een eigen keukentje en zelfs een eigen douche. Best luxe vond ik zelf. Mocht ik de behoefte hebben aan een bad, dan moest dat wel in de gezamenlijke badkamer. Die gezamenlijke badkamer was dan ook de ruimte waar het begin is gelegd voor de volgende gebeurtenissen.

Verder woon ik hier natuurlijk niet alleen, het is een complex waarin nog 6 andere studenten wonen. Vier dames, twee heren. We wonen dus met zeven personen in het complex. Een korte beschrijving:
Rene, een man van 25, zit in het laatste jaar van zijn opleiding. Een vreemde vogel: erg stil, moeilijk te peilen, weinig bezoek en er komen regelmatig seksgeluiden uit zijn kamer: waarschijnlijk video of internet want dames komen er niet op zijn kamer. Joep, een man van 22, sportief, spontaan en altijd in een voor een drankje. Regelmatig vrouwelijk bezoek. Heeft een tijd een relatie gehad, sinds een week of drie weer vrijgezel. Kan trouwens erg lekker koken.
Irene, een vrouw van 23, donkerblond, haar tot op haar schouders. Een rustige, charmante dame. Geeft zich niet helemaal bloot, beetje een mysterieus type. Zit op de zelfde opleiding en leerjaar als ik, we werken regelmatig samen. Overigens is ze ontzettend aardig en heeft een geweldige timing betreft grappen.
Sophie: moet ik kort over zijn, is pas net in het huis gekomen. Een jonge meid van 20. Beetje verlegen, verder vriendelijk zoals iedereen. Moet haar plekje nog vinden in het huis.
Lotte: Een beetje de bitch van het huis. Bepaald graag de regels en krijgt graag gelijk. Kan niet goed omgaan met Iris, dat is geheel wederzijds. Heeft een relatie met een anabool… Persoonlijk vind ik spieren best mooi (ik heb niet voor niets zoveel gesport.), maar bij hem is echt TE veel. Ze kunnen trouwens niet van elkaar afblijven, tegen het bespottelijke aan. Typisch is dat Rene hier erg moeilijk mee om kan gaan.
Iris: De laatste dame van het stel. Misschien wel de knapste. 23 jaar, mooi figuurtje en lekker spontaan. Is vrijgezel, maar heeft regelmatig bezoek van mooie! mannen. Iris heeft ons ook verrast toen er opeens een dame aan de ontbijttafel zat… Dus niet alleen de knapste maar waarschijnlijk ook het avontuurlijkste.
Al zal blijken dat daar de afgelopen tijd het een en ander flink veranderd is!


Het was een dinsdagmiddag, een uurtje of vier. Irene haar fietsband was lek, dus reed ze met mij van school weer terug naar huis. Van twaalf tot drie uur hebben Irene en ik een hoorcollege gehad. Ontzettend saai, maar wel belangrijk aangezien er informatie werd gegeven over de opdrachten die we moesten maken.
Op de terugweg bespraken we deze nog een keer en spraken af het samen te maken (de opdracht mocht in twee- of drietallen gemaakt worden.) Zo ijverig als we waren (nu nog wel.. dat nam gaande het blok altijd af!) begonnen we meteen.
We spraken af dat we zouden werken op de kamer van Irene. Aangezien Irene het bureau had waar het beste aan gewerkt kon worden, dat van mij was een chaos. Zij ging naar boven en ik zou het drinken, glazen en wat lekkers meenemen.

Een half uur ging voorbij, we werkten lekker door en vorderden gestaag. Ik had niets gemerkt, maar plotseling begon Irene te lachen. Heel zachtjes zodat niemand anders het hoorde, ze tikte me met haar elleboog aan: ‘Moet je horen’ zei ze en begon weer met lachen. Wat ik hoorde was mij niet vreemd, een krakend bed en wat gekuch. Ik vond het niet bijzonder, het gebeurde wel vaker. Echter niet overdag, vooral ’s avonds en ’s nachts na het stappen. Ik merkte duidelijk dat Irene er minder goed tegen kon. Ze raakte haar concentratie kwijt en besloot dat we genoeg gedaan hadden vandaag. Ze sloeg het werk op en klikte het scherm uit. Plofte op haar bank en zei: ‘Zo, ik ben benieuwd wat we nog meer gaan horen.’

Haar woorden waren nog niet koud of er kwam meer. Het gekuch werd vervangen door gekreun en af en toe een gilletje. Hierdoor wisten we ook wie het was: Lotte. ‘Dat was te verwachten natuurlijk’ zei ik. ‘Ja’, volgde Irene ‘dat zal dan nog wel even duren…’. ‘Niet langer dan een kwartier’ denk ik hoor. ‘Die spierbal zal wel zo klaar zijn’ blufte ik een beetje.
‘O,o,o, meneer de expert spreekt’ reageerde Irene fel. ‘Nee hoor, jij houd het natuurlijk veel langer uit.’
Ik probeerde me eruit te lullen door over de opdracht te beginnen, ik voelde dat het anders wel eens een vreemd gesprek zou kunnen worden.
‘Nee!, je ontwijkt mijn vraag’ vervolgde Irene. Ik zag opeens een blik in haar ogen die ik nooit eerder had gezien. Ze verraadde zichzelf. Mijn indruk dat ze slecht tegen de geluiden kon, werd bevestigd.
‘We zullen bijhouden hoelang het duurt, geef ik zomenteen wel aan of ik het langer volhoud.’
‘Deal’, reageerde ze lekker fel, waarna ze op de klok keek, terwijl ik op datzelfde moment opmerkte dat de schaal leeg was.

Ik stond op en liep de kamer uit, onderweg naar de keuken kwam ik langs de kamer van Lotte, Iris en Rene. Het geluid kwam inderdaad uit de kamer van Lotte. ‘Zal Irene fijn vinden om te weten’ dacht ik nog. Maar op hetzelfde moment zag ik Iris een beetje betrapt van de gang af lopen. ‘Hé Max’ zei ze met een rood hoofd. Ik begon te lachen en grapte dat het er nogal heftig aan toe ging daar. Ik liep door naar de keuken, maar… verbeelde ik het me nou of kwamen haar tepels door haar blouse heen? Ik besteedde er verder maar geen aandacht aan en met een zak chips liep ik terug de keuken uit. Ik liep dus terug naar boven en weer zag ik Iris op de gang staan. Ik sloop zachtjes verder en zag Iris bij de deur van Lotte staan. Die stond duidelijk te luisteren, maar niet alleen dat zag ik! De deur stond op een kier. Daarom werd ze dus rood…. En die tepels had ik me dus niet ingebeeld!
Ik liep zachtjes verder en kwam rustig langs haar. Ik legde de chips zachtjes op de grond en liep tot dichterbij. ‘Psst!’ Ze schrok, dat was duidelijk te zien. ‘Geniet ervan, maar zorg dat je niet betrapt wordt, we willen geen ruzie meer hier in huis…’
Ze voelde zich duidelijk betrapt en wist zich geen houding te geven.
De volgende trap op, kamer in en Irene reageerde met: ‘Dat duurde lang!, ben je met andere dingen ook zo langzaam?’

Hoe dit verder gaat, laat ik jullie graag weten in het vervolg. Reacties zijn natuurlijk altijd welkom.