De Geheime Club - 1

Hoi, leuk dat je mijn verhaal leest! Ik wil graag als schrijver vooraf een paar opmerkingen maken over dit verhaal:

1. Dit is mijn eerste verhaal op deze site. Verwacht dus niet dat het gelijk van begin af aan perfect is. Ik ontvang graag constructieve feedback in de reacties.
2. Dit verhaal bevat veel romantiek en komt langzaam op gang.
3. Ik heb op het moment helaas nog weinig ervaring in het liefdesleven. Sommige dingen kunnen hierdoor niet helemaal kloppen met de werkelijkheid.
4. Dit verhaal is pure fantasie. Overeenkomsten qua namen, gebeurtenissen, beschrijvingen etc. zijn toeval. De verteller in het verhaal is dus ook fictief.

Ik hoop dat je ondanks deze punten van het verhaal zult genieten. Laat me vooral weten wat je ervan vond in de reacties!


Het is valentijnsdag. Ik heb dit nog nooit echt een leuke dag gevonden. Niet vanwege het idee van de dag zelf, maar omdat ik elk jaar weer baal dat ik nog steeds geen vriendin heb en ik jaloers ben op andere jongens die wel een vriendin hebben.

Laat ik me maar eens voorstellen: ik ben Jan, 18 jaar oud en ik zit in de vijfde klas van de middelbare school. Ik vind mezelf niet echt knap, maar ook niet lelijk.
Rond 13 jaar heb ik ontdekt wat seks is en begon ik met aftrekken. Nu doe ik dat nog steeds, maar ik vind dat ik wel eens toe ben aan een relatie. Tot zover heb ik nog nooit een vriendin gehad en dat vind ik erg jammer.

Ik heb al een aantal keer een meisje uitgevraagd, maar ze wezen me helaas telkens af. Stiekem hoop ik dat een meisje ooit zal laten blijken dat ze interesse in me heeft, al is het heel subtiel. Dit heb ik dus nog nooit meegemaakt. Ook dit jaar zijn de stelletjes weer vrolijk samen en zijn er ook een paar nieuwe liefdes ontstaan. Helaas weer niks voor mij deze keer...

Het is vrijdagmiddag en het is mijn een na laatste lesuur voor vandaag, een tussenuur. Bijna iedereen heeft les of is al vrij. Ik zit in de aula samen met een klein groepje meiden die aan de andere kant van de aula zitten. Ik herken maar een meisje uit het groepje. Het is Ilse, ze heeft vorig jaar bij me in de klas gezeten. Ik heb nooit veel contact met haar gehad. Ze is ook net als ik 18 jaar en ze is best mooi, ze heeft lange blonde haren en mooie blauwe ogen. Ze heeft een dikke rode trui aan waar haar borsten, ik denk cup b, mooi in uitkomen. Verder heeft ze nog een strakke spijkerbroek aan, die haar benen en haar kont mooi accentueert. Stiekem heb ik al een tijdje een oogje op haar, maar ik weet dat het nooit iets zal worden tussen ons. Ze vindt mij toch niet leuk. En ze is ook best knap, dus ze zal makkelijk een vriend kunnen krijgen, als ze die niet al heeft. En om haar iets te sturen voor valentijn durf ik niet.

Het groepje meiden is nogal luidruchtig over jongens en relaties aan het praten. Ik merk dat Ilse zich wat afzijdig houdt in het gesprek.
"Kennen jullie Daan uit vier HAVO?" vraagt een blond meisje. "Hij is zooo knap!"
"Oh, ja, inderdaad!" antwoordt een meisje met lang zwart haar.
Zo gaat het een tijdje door. Ik zucht, typische meidenpraat. Waarom hebben meisjes het toch altijd maar over knappe jongens, vraag ik me af. Een goed innerlijk lijkt mij toch veel belangrijker dan een mooi uiterlijk.

Dan zie ik dat er nog een paar meisjes de aula binnenkomen en naar het groepje lopen. Ze kletsen even, ze komen blijkbaar net uit hun laatste les. Dan staan ze allemaal op, behalve Ilse en gaan ze naar buiten. Ilse kijkt ze na.

Een tijdje gebeurt er niks, we gaan beide met onze bezigheden verder. Ik ben huiswerk aan het maken en zij is met haar telefoon bezig. Ik merk vanuit mijn ooghoek dat ze af en toe naar me kijkt.
Dan opeens bergt ze haar telefoon op en loopt ze naar me toe. Ze komt naast me zitten. Ik kijk haar vragend aan.
"Hoi!" zegt ze.
"Hoi Ilse!" reageer ik verbaasd. "Wat is er?"
"Oh, niks. Ik zag je zitten en vond dat je nogal eenzaam was, dus dacht ik: laat ik bij je gaan zitten. Dat vind je niet erg toch?"

In mijn hoofd juig ik. Eindelijk heeft Ilse mij eens uit zichzelf aangesproken, zonder dat het om school gaat.
"Nee, hoor." probeer ik casual te reageren. Volgens mij heeft ze het wel door dat ik het heel leuk vind dat ze naast me is komen zitten.
"Mooi. Waarom zit je hier zo alleen?"
"Ik heb hierna nog een les natuurkunde. Niemand volgt dat vak in mijn klas en de rest die ik ken uit die cluster heeft nog les."
"Oh zo. Tja, dat is dan pech inderdaad. Zeg, hoe was jouw valentijnsdag?"
"Niet al te best." antwoord ik kort.
"Hoezo? Heb je geen valentijn dan?"
"Nee, niemand vindt me leuk."
Ze gaat dichter bij me zitten en slaat een arm om mijn schouders.
"Dat meen je niet! Je lijkt me best een leuke jongen, van wat ik zo van je gemerkt heb."
Ik ben stomverbaasd. Zei ze nou dat ik volgens haar een leuke jongen lijk? Nadat ik van deze verrassing bekomen ben, reageer ik.
"Dank je!"
Ik besluit om haar ook te vragen of ze een valentijn heeft.
"En jij dan, heb jij een valentijn?"
Ze haalt haar arm van mijn schouders. Ik merk dat ze aarzelt om de vraag te beantwoorden.
"Je kunt me vertrouwen, hoor." zeg ik haar zachtjes. "Ik vertel het echt niet door. Zo iemand ben ik niet."
Ze zucht. "Dat is mooi. Jij hebt ook eerlijk verteld dat je geen valentijn hebt. Dan moet ik dat ook doen."

Even moet ik het tot me laten doordringen wat ze bedoelt. Dan snap ik het en kijk ik haar verbaasd aan.
"Had je dat niet verwacht?" reageert ze.
"Nee, ik had zeker niet verwacht dat zo'n leuke meid als jij geen valentijn zou hebben."
Het is eruit voordat ik er erg in heb. Ik word rood van schaamte.
Ilse is er ook even stil van.
"Sor-" begin ik, maar ze onderbreekt me.
"Niks om je voor te schamen en al helemaal niet om je voor te verontschuldigen. Ik vind het juist heel leuk om te horen."
Nogmaals juig ik in mijn hoofd. Dan besluit ik om een move te maken. Ik doe mijn mond open en...

"Trrrrriiinnnnggg!"
De bel gaat. Verdorie, is het nu alweer tijd, denk ik. Ik meen dat de teleleurstelling ook op haar gezicht zie.
Snel zeg ik: "Zien we elkaar na de les hier weer? Ik wil graag verder praten met je." "Ja, is goed, ik vond het ook leuk om met je te praten. Tot zo!"
Gauw staan we op en gaan we op weg naar onze volgende les.

De les natuurkunde is erg saai en wil voor mij niet snel genoeg voorbij gaan. Eindelijk is het dan tijd en loop ik naar de aula. Daar staat Ilse al op me te wachten.
Ze ziet me aankomen en zegt tegen mij, zodra ik binnen gehoorsafstand ben: "Hoi! Zullen we naar mijn huis gaan, dan hoeven we niet bang te zijn dat er mensen meeluisteren?"
Wow, ze nodigt me bij haar thuis uit!
"Ja, leuk!" reageer ik.
"Oké, dan zie ik je straks bij de fietsen!"
"Oké, tot zo!"
Ze loopt naar haar kluisje. Ik doe hetzelfde. Ik open mijn kluisje, haal mijn jas eruit en trek hem aan. Dan loop ik naar buiten, achter Ilse aan, die een meter of tien voor me loopt. Ik zie dat ze haar fiets niet zo ver van de mijne af heeft staan. Ik loop naar mijn fiets, haal hem van het slot en wacht totdat Ilse ook zover is. Ze komt met haar fiets naar me toe lopen. Samen fietsen we weg.

"Nou, hoe was je les natuurkunde?" vraagt ze als we op de straat zijn.
"Echt saai. We hadden vandaag veel theorie. Over krachten en zo."
"Oh, dat is niet best, nee. Ik had Engels, dat was gelukkig wel leuk. Beetje huiswerk bespreken enzo."
"Dat scheelt. Ben je een beetje goed in Engels dan?"
"Ja, ik vind van wel. Ik heb een acht gemiddeld op Engels. Jij dan?"
"Netjes! Ik heb een zeven gemiddeld."
"Dank je! We zijn er bijna. We gaan hier straks links, dan aan het einde rechts."

Even later staan we voor haar huis. We zetten onze fietsen in de schuur en gaan dan naar binnen. Als we onze jassen hebben opgehangen en onze schoenen hebben uitgedaan, lopen we de huiskamer binnen. Ze gaat op de bank zitten en gebaart me om naast haar te komen zitten.
"Zo." zegt ze. "Daar zijn we dan. Mijn ouders zijn een weekendje weg, dus we hebben het rijk voor helemaal voor ons alleen."
"Dat is mooi. Maar om even terug te komen op ons gesprek van vanmiddag, dat zo abrupt onderbroken werd door de bel: zou je wel graag een valentijn gehad hebben?"
"Ja, zeker wel, maar dan wel iemand die het niet alleen voor mijn uiterlijk doet, maar die mij ook leuk vindt om wie ik ben. Iemand die ik kan vertrouwen en waar ik me prettig bij voel."
"Dat snap ik, dat wil ik ook."

Even valt er een stilte en dan probeer ik nogmaals een move te maken. "Ilse... Ik moet je wat vertellen."
Ze kijkt me aan en zegt: "Ik denk dat ik al weet wat je wil zeggen. Je vindt me leuk, nietwaar?"
Ik ben even stil.
"Ja. Hoe ben je erachter gekomen?"
Ze lacht. "Waarom denk je dat ik je bij me thuis heb uitgenodigd? Omdat ik je de kans wilde geven om het me te vertellen zonder dat anderen het horen en dan doorvertellen. Of waarom denk je dat ik vanmiddag bij je kwam zitten? Ja, het was ook omdat je alleen zat en ik je gezelschap wilde bieden, maar vooral zodat we elkaar beter konden leren kennen en zodat je me toen kon vragen, wat je ook al bijna deed. Ik heb wel opgemerkt dat je soms stiekem naar me keek in de klas en dat je snel wegkeek als ik dan eens terugkeek."

Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ze heeft dit ontzettend slim aangepakt. Niet dat ik het erg vind, want ze helpt mij hierdoor.
"Van wat ik zo van je gemerkt heb lijk je mij een leuke, aardige en vooral ook een eerlijke jongen. Ik heb hiervoor al een paar relaties gehad, maar die waren allemaal kort van duur en die jongens wilden alleen maar een relatie met me vanwege mijn uiterlijk. Ik heb het gevoel dat jij anders bent en daarom wil ik je een kans geven."
Even moet ik nadenken over wat ze hiermee bedoelt, maar al snel valt het kwartje bij mij.
"Je bedoelt... Je wilt een relatie met mij?"
Ze lacht. "Ja, dat was toch je bedoeling?"
"Jazeker, maar ik vraag het even voor de zekerheid."
"Nou, dan weet je nu het antwoord." reageert ze plagend.
"Dank je Ilse, je weet niet hoe blij je me hiermee maakt. Ik wil zeker niet alleen met je vanwege je uiterlijk. Je bent anders dan de meeste meiden. Je bent eerlijk en open naar me, dat vind ik belangrijk. En je bent ook niet zo'n giechelmeid, als je begrijpt wat ik bedoel..."
Ze barst in lachen uit. "Hahaha, dank je! En ja, ik weet precies wat je bedoelt. Sommige meiden zijn inderdaad wel heel erg. Zo ben ik totaal niet. Maar af en toe wat meidenpraat moet kunnen, hè?"
"Ja hoor, geen probleem. Daarvoor ben je een meisje." plaag ik haar.
"Hahaha! Dat klopt!"
"Ik vind dus dat je een mooie knappe meid bent. Maar ik doe het dus niet alleen daarvoor, ik zie het als een dik pluspunt."
Ze bloost. "Dank je!"
"En ik vind dat je er schattig uitziet als je bloost."
Ze bloost nog heviger. "Ahh.. Dat is echt zo lief..."
Ze komt dichterbij me zitten en brengt haar gezicht naar de mijne toe...